Γιὰ κάθε ἀλλαγὴ ἀπαιτεῖται μία ἀπόφασις

Σήμερα λοιπόν, ποὺ μία νέα ἡμέρα ξημέρωσε, κυττᾶμε γύρω μας καὶ διαπιστώνουμε τὸ «μία ἀπὸ τὰ ἴδια» τοῦ κόσμου μας. Δὲν ἄλλαξε κάτι καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ, διότι γιὰ νὰ ἀλλάξῃ τὸ ὁ,τιδήποτε μά, κυρίως, γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ὁποιεσδήποτε ἀλλαγές, πρέπει νὰ ἀλλάξουμε …ἐμεῖς!!! Νὰ ἀλλάξουμε δῆλα δὴ τὶς προσλαμβάνουσές μας, ἢ ἄλλως τὶς ὀπτικές μας, μά, κυρίως, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, τοὺς σκοπούς μας.

Ὁ κόσμος μας εἶναι ὅπως εἶναι ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Καλὸς ἢ κακός, ὄμορφος ἢ ἄσκημος καί, πάντα,, μὰ πάντα βίαιος. Ἀναλόγως ὅμως τῶν δικῶν μας ὀπτικῶν ἀλλάζει καὶ ἡ δική μας θέσις μέσα σὲ αὐτόν. Κριτήριόν μας θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον τὸν ἀντιλαμβανόμεθα καὶ οὐδέποτε ὁ τρόπος ποὺ μᾶς ὑπέδειξαν.
Ἔχουμε λοιπόν σκοπό ἤ δέν ἔχουμε; Ἔχουμε δεσμεύσεις ἤ ὄχι; Διέπεται ἡ ζωή μας ἀπό ὁράματα καί κατ’ ἐπέκτασιν, ἀπό διαρκεῖς ἀγῶνες, μὲ τὶς ἀποτυχίες καὶ τὶς ἐπιτυχίες μας, ἤ κατήντησε βίος ἀβίωτος συμβιβασμένων καί ἀβούλων ἀνθρωποειδῶν;

Ἔχουμε ἀποκτήση ὅλοι μας τόσο ὑψηλοὺς βαθμοὺς ἀμυντικῶν γραμμῶν, ποὺ ἀρνούμεθα νὰ διακρίνουμε τὶς μικρές, καθημερινές μας ἀλήθειες, μὰ κυρίως τὶς μικρὲς πραγματικές μας ἀνάγκες. Ὑποκατάστατα ἀμέτρητα, ψευδῆ καὶ παραπλανητικά, μᾶς ἀποπροσανατολίζουν διαρκῶς, μὲ ἀποτέλεσμα διαρκῶς νὰ χάνουμε χρόνο μὲ τὰ ἐπουσιώδη καὶ νὰ ἀγνοοῦμε τὰ οὐσιώδη.

Τελικῶς τί θέλουμε; Νά ἐξακολουθήσουμε ὡς ἔχουμε ἤ νά πιάσουμε ἀπό τά …μαλλιά τίς ζωές μας;

Μά ἐάν ἀρκούμεθα σέ αὐτά πού ἤδη ἔχουμε, ποῖος ὁ λόγος τῆς ἀνησυχίας μας; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς μία τέτοια ἀποδοχὴ δηλώνει, ἐκ τῶν πραγμάτων, πὼς ἐφ΄ ὄσον …«ἐτύχαμε» στὸν λάθος δρόμο, θὰ ἐξακολουθήσουμε σὲ αὐτόν. Τὰ λάθη σαφῶς καὶ δὲν διορθώνονται μὲ λάθη, ἀλλὰ τοὐλάχιστον θὰ αὐτό-παρηγορούμεθα μὲ τὴν παραμονή μας στὴν ὁμοιομορφία τῆς αὐτοχειριαζούσης κοινωνίας μας. Ὅπου ὅλοι κι ἐμεῖς.
Γιατί ἐμεῖς νά ἀλλάξουμε κάτι ἐάν ὅλοι οἱ ἄλλοι δέν θέλουν; Σέ τί διαφέρουμε ἐμεῖς ἀπό τούς ἄλλους; Ποῖος ὁ λόγος νά ἀναζητήσουμε τό ὀρθόν καί τό ἀναγκαῖον, γιὰ νὰ τὸ ὑπηρετήσουμε, ἐάν ὅλος ὁ κόσμος μας ἐπιλέγῃ τό ἀντίθετον;

Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ. Ἤ οἱ πράξεις μας θὰ στοχεύουν στὸ νὰ ἀνακτήσουμε τοὺς μεγίστους βαθμοὺς Ἐλευθερία μας ἢ θὰ συμβιβασθοῦμε στὴν φυλακή μας, δίχως γκρίνιες καὶ παράπονα. Μποροῦν ὅλοι οἱ ἄλλοι νὰ παραμένουν στὶς φυλακές τους, τὴν ὥρα ποὺ μυξοκλαίγοντας γλείφουν τὶς πληγές τους, ἀλλὰ ἐὰν κάποιος, ἔστῷ ἕνας, δὲν τοὺς ἀποδείξῃ (ὑποδείξῃ) πὼς ὐπάρχει κι ἄλλος κόσμος, τότε θὰ καταντήσουμε κι ἐμεῖς ὅλα αὐτὰ ποὺ μισοῦμε.

Ὅλα, μὰ ὅλα, στὶς δικές μας ζωές, ἐφ΄ ὅσον (ἐπισήμως) ἔχουμε ἐμεῖς τὸ δικαίωμα διαχειρίσεως τῆς βουλήσεώς μας, ἐξαρτῶνται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ τὶς δικές μας ἐπιλογές. Οἱ ἐπιλογές μας ὅμως ὅταν εἶναι ἀποτέλεσμα μιμητισμοῦ καὶ συμβιβασμῶν, θὰ παραμένουν ἐσαεῖ ἐλεγχόμενες ἀπὸ κάτι ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς. Ἡ μόνη δυνατότης μας, γιὰ νὰ ἀναλάβουμε τὶς δικές μας ζωὲς ὑπὸ τὴν δική μας εὐθύνη, ξεκινᾶ καὶ τελειώνει στὴν ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου, μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιλαμβανόμεθα τοὺς ἑαυτούς μας μέσα στὸν κόσμο μας. Κι αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ ἐπέρχεται μόνον μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ὀπτικῆς μας, ποὺ μὲ τὴν σειρά της θὰ ἐπιφέρη ἀλλαγὴ στάσεως, σκοπῶν καὶ καταληκτικῶς πράξεων.

Ὅσο ἀντέχουμε, τόσο θὰ αὐξάνεται τὸ βάρος τῶν δεσμῶν μας.
Ὅσο ὅμως αὐξάνουμε τοὺς βαθμοὺς ἀντιλήψεώς μας, τόσο οἱ πράξεις μας θὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀνεξαρτησία σκέψεως καὶ τὰ βήματά μας θὰ μᾶς κατευθύνουν στὴν Ἐλευθερία.
Ὅσο τελικῶς ἀναβάλουμε τὶς ἀποφάσεις μας, τόσο θὰ διαιωνίζουμε τὸ ψέμμα, θὰ ἀναπαράγουμε τὸν συμβιβασμὸ καὶ θὰ ἀποδεχόμεθα τὴν ἧττα ὡς στάσιν ζωῆς.

Φιλονόη

εἰκόνα

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ