Γιατί υποφέρουν οι καλοί άνθρωποι;

Ένα ερώτημα που ταλανίζει πολλούς: Γιατί υποφέρουν οι καλοί άνθρωποι;

Πιστεύω ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί αν κατανοήσουμε πως δεν είναι πρόβλημα. Ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε ότι το να υποφέρεις είναι "κακό"; Ποιοι είμαστε εμείς που θα ορίσουμε πως η υλική ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο είναι ο σκοπός της ζωής μας

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι γιατί μερικοί καλοί, ταπεινοί άνθρωποι της πίστης υποφέρουν, αλλά γιατί μερικοί δεν υποφέρουν καθόλου. Ο ασφαλέστερος δρόμος για την κόλαση είναι ο ομαλός - μια πλαγιά με μαλακό χώμα και χωρίς ξαφνικές στροφές, χωρίς εμπόδια, χωρίς πινακίδες (The real problem is not why some pious, humble, believing people suffer, but why some do not. The safest road to hell is the gradual one - the gentle slope, soft underfoot, without sudden turnings, without milestones, without signposts).

C. S. Lewis

Είσαι σίγουρος ότι δεν χρειάζεσαι πινακίδες; Πόσο "καλό" και φιλοσοφικά σωστό είναι το να μην είσαι ποτέ άρρωστος ή δυστυχισμένος, σε μια ζωή το νόημα της οποίας είναι το ότι θα σου δώσει κάποια στιγμή τη δυνατότητα να κοιτάξεις κατάματα το τίποτα; Πόσο "καλό" και φιλοσοφικά ωφέλιμο είναι το να μην σκέφτεσαι ποτέ το θάνατο σε μια ζωή που σε οδηγεί κατευθείαν προς αυτόν; Πως μπορείς να ζήσεις χωρίς το θάνατο;

Ίσως η οδύνη να αποτελεί μια υπενθύμιση για να επιστρέψουμε στην προσωπική ενόραση, όπως λέει και η Χάνα Αρέντ, σε αντίθεση με τις απολαύσεις που όλοι αναζητούμε σε αυτή τη ζωή. Γιατί αυτές οι απολαύσεις (π.χ. ένα καλό πιάτο μακαρόνια) μας οδηγούν στο να ζούμε μέσω άλλων πραγμάτων και μακριά από το Ένα που όλοι αισθανόμαστε όταν είμαστε μόνοι. Και σίγουρα χρειαζόμαστε περισσότερο αυτό παρά λίγα μακαρόνια...

Denn das Schöne ist nichts als des Schrecklichen Anfang, den wir noch grade ertragen, und wir bewunderen es so, weil es gelassen verschmäht, uns zu zerstören. Ein jeder Engel ist schrecklich.

Γιατί η ομορφιά δεν είναι παρά η αρχή του τρομερού, που μόλις μπορούμε να υποφέρουμε και τη θαυμάζουμε τόσο γιατί δεν στέργει να μας καταστρέψει. Κάθε άγγελος είναι τρομακτικός. [1] ~ Ρίλκε, Ελεγείες του Ντουίνο

Η ομορφιά είναι η αρχή του τρόμου. Η αγάπη το ξεκίνημα της απώλειας. Τα μεγάλα συναισθήματα συνδέονται άρρηκτα με την διάλυση του Είναι μας ή με το χαμό αυτών που αγαπάμε. Η ζωή ΕΙΝΑΙ το να υποφέρεις. Όμως ορισμένες φορές οι πιο σημαντικές εμπειρίες είναι αυτές που ζούμε στα σύνορα των δακρύων… [2]

Η οδύνη κάνει τα πάντα πιο ξεκάθαρα. Ο πόνος μας κάνει να βλέπουμε αυτά που πραγματικά είναι σημαντικά στη ζωή. (και μάντεψε: η ίδια η ζωή δεν είναι μέσα σε αυτά) Η οδύνη μας γυρίζει να κοιτάξουμε στον εαυτό μας.

Και σε κανέναν δεν αρέσει αυτό...

Ίσως ο πόνος να μας θυμίζει απλά αυτά που είναι σημαντικά. Τα οποία δεν είναι οι υλικές απολαύσεις αλλά ο ίδιος ο θάνατος. Όλα στη φύση εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Απλά πρέπει να το αποδεχθούμε. Ο δρόμος του διαβόλου είναι ο ευκολότερος. Όποιος αγάπησε ταυτόχρονα πόνεσε. Όποιος δεν αγάπησε ποτέ έχει ήδη πεθάνει. Να αισθάνεσαι άσχημα για ανθρώπους που ποτέ δεν αισθάνθηκαν λύπη. Να αισθάνεσαι ωραία για κάθε δάκρυ που έχεις χύσει. Κλάψε για κάθε γέννηση. Γέλα για κάθε θάνατο. Φωτισμένα όντα είμαστε. Εγκλωβισμένα στην ύπαρξη. Δάκρυ με το δάκρυ η ψευδαίσθηση θα διαλυθεί. Δάκρυ με το δάκρυ θα αρχίσουμε να γελάμε πάλι…

Ο Kierkegaard είπε ότι ο πόνος οδηγεί τη σκέψη μας μακριά από αυτόν τον κόσμο. Και αν ο πόνος νοηματοδοτεί την ευτυχία στο αιώνιο, τότε αυτός που υποφέρει θα χαρεί πραγματικά για τη συμφορά του. (Afsluttende uvidenskabelig Efterskrift til de philosophiske Smuler)

Ο πόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ίδια την ύπαρξη. Και λέει ο Θεός; Ο άνθρωπος έχει χώρους μέσα στην καρδιά του που δεν υπάρχουν ακόμα. Και εισχωρεί ο πόνος μέσα στην καρδιά. Ώστε αυτοί οι χώροι να υπάρξουν.

"[...] στό στρατόπεδο (συγκέντρωσης) γινόταν ἔτσι· κάθεσαι σέ μία γωνιά

καί ἐπαναλαμβάνεις μέσα σου· 'Κύριε, ἐγώ εἶμαι γῆ καί σποδός.

Κύριε παράλαβε τήν ψυχή μου!' Καί πάλι σέ ἀνεβάζει ὁ Κύριος…

Στήν πραγματικότητα, θά ἔδινα ὅλη τή ζωή πού μοῦ ἀπέμεινε,

ἐάν αὐτό ἦταν δυνατόν, γιά μία ὥρα παραμονῆς στό Νταχάου"

~ Nikolaj Velimirovic [πηγή]

Σκέψου το: Η Αγάπη οδηγεί στον Πόνο.
Αργά ή γρήγορα όλοι θα χωριστούμε από τον άνθρωπο που αγαπάμε.
Και κανένας δεν το θέλει αυτό.

Όμως ο μόνος δρόμος προς την Ανάσταση είναι η Σταύρωση…

Η αμαρτία του ανθρώπου όταν έφαγε από το Δέντρο της Γνώσης ήταν ότι απέκτησε μία απατηλή γνώσης της ύπαρξης του Κακού ενώ αυτό δεν υπάρχει. Με τη “γνώση” ξεχάσαμε ότι όλα όσα βλέπουμε είναι μια ψευδαίσθηση. Ο πόνος θέλει να μας θυμίσει αυτή την Αλήθεια. Και όσο αντιστεκόμαστε τόσο υποφέρουμε…

Το δυστύχημα της ύπαρξης μας έχει κάνει αν αναρωτιόμαστε.
Αλλά δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε.
Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται...

harmonia-philosophica

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ