Πιστεύουμε ο,τι θέλουμε να πιστεύουμε

Ένας ομιλητής στεκόταν μπρος σ’ ένα πλήθος από αλκοολικούς κι ήταν αποφασισμένος να τους αποδείξει, μια για πάντα, ότι το αλκοόλ ήταν ένα κακό που δεν μπορούσε με τίποτε να συγκριθεί. Πάνω σ’ ένα τραπέζι είχε δύο επιφανειακά όμοια δοχεία από διάφανο υγρό. Το ένα περιείχε καθαρό νερό και το άλλο ήταν γεμάτο με οινόπνευμα. Έβαλε μέσα στο δοχείο με το νερό ένα σκουλήκι που όλοι το ‘βλεπαν να κινείται και να γυρίζει απ’ τη μια πλευρά του δοχείου στην άλλη.
Ύστερα πήρε το ίδιο σκουλήκι και το έριξε μέσα στο δοχείο με το οινόπνευμα. Το σκουλήκι ψόφησε αμέσως, εκεί  μπροστά στα μάτια όλων. “Ορίστε!” Φώναξε ο ομιλητής. “Τι συμπεράσματα βγάζουμε απ’ αυτό;” Μια φωνή στο βάθος της αίθουσας ακούστηκε καθαρά να λέει: “Εγώ κατάλαβα πως αν πίνω δεν θα πιάσω σκουλήκια μέσα μου”.

Την πιο πάνω ιστορία την βρίσκουμε στο βιβλίο του Wayne W. Dyer, ΟΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΩΝ ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.

Η αλήθεια είναι ότι

βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε και πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε. 

Πάμπολλες έρευνες έχουν καταδείξει ακριβώς αυτό το φαινόμενο. Ένα παράδειγμα είναι ότι απολαμβάνουμε περισσότερο τα ακριβότερα κρασιά, όχι γιατί είναι ποιοτικότερα, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι είναι ποιοτικότερα.

Σύμφωνα με τους ερευνητές του Stanford GSB και του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας, αν ειπωθεί σε ένα άτομο ότι γεύεται δύο διαφορετικά κρασιά, εκ των οποίων το ένα κοστίζει 5 δολάρια και το άλλο 45 δολάρια, ενώ στην πραγματικότητα είναι το ίδιο κρασί, το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την ευχαρίστηση θα διεγερθεί περισσότερο όταν το άτομο πιστεύει ότι γεύεται και απολαμβάνει το ακριβότερο κρασί.

Όπως αναφέρει ο Baba Shiv “αυτό που έχουμε καταγράψει είναι ότι η τιμή δεν προκαλεί παρεμβολές στην ποιότητα αλλά ότι επηρεάζει την πραγματική ποιότητα”. 

Σε μια άλλη περίπτωση ας υποθέσουμε ότι βλέπετε ένα βιολιστή στο μετρό ο οποίος ερμηνεύει διάφορα γνωστά κομμάτια, τι θα σκεφτείτε; Ότι αυτός ο άνθρωπος είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας περιπλανώμενος μουσικός και δεν θα εκτιμήσετε ιδιαίτερα την μουσική του.

Ανεξαρτήτως αν αυτός είναι ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο που συνήθως αμείβεται με 1000 περίπου δολάρια το λεπτό και εκείνη την στιγμή η μουσική που ακούτε προέρχεται από ένα βιολί Στραντιβάριους των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. 
Αν όμως βλέπατε τον Joshua Bell σε μια συναυλία του και πληρώνατε γύρω στα 100 ευρώ για το κάθε εισιτήριο η αντίληψη σας για αυτόν και την μουσική του θα ήταν εντελώς διαφορετική.  

Το πιο πάνω σενάριο με το βιολιστή έγινε στα πλαίσια ενός πειράματος που οργανώθηκε από την Ουάσιγκτον Ποστ.

Αυτά τα παραδείγματα μας δείχνουν ότι η αντίληψη μας καθοδηγείται από τις προσδοκίες μας. Φιλτράρουμε τον κόσμο μέσα από τους δικούς μας εξατομικευμένους φακούς. Επιλέγουμε πού να εστιάσουμε την προσοχή μας. Οι εμπειρίες μας, η στάση μας προς την ζωή, το περιβάλλον που βρισκόμαστε και η συναισθηματική μας κατάσταση εκείνη την στιγμή, καθορίζουν τα συμπεράσματα μας αλλά και το πώς θα βιώσουμε την κάθε ξεχωριστή στιγμή της ζωής μας.

Εν ολίγοις ακούμε, βλέπουμε, αισθανόμαστε αυτά που θέλουμε και πιστεύουμε ότι ισχύουν ανεξαρτήτως αν πολλές φορές συγκρούονται με την διάνοια μας ή ακόμα και την ίδια την πραγματικότητα. Βασίζουμε την αντίληψη μας πάνω στις δικές μας πεποιθήσεις, αξίες, προκαταλήψεις και εμπειρίες.

Το σίγουρο είναι ότι σε όλες τις περιπτώσεις πιστεύουμε ότι είμαστε αντικειμενικοί κριτές της πραγματικότητας.

Αναδημοσίευση από noarmour

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ