Συντονισμός, δονήσεις και εστίαση

Παρατήρησε. Τον εαυτό σου και τους ανθρώπους γύρω σου.
Πόσο συχνά χαμογελάς ή βλέπεις γύρω σου χαμόγελα;
Τα σκυθρωπά πρόσωπα, τα ανέκφραστα και τα χαμένα βλέμματα που κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν, έχουν πολύ ενδιαφέρον αν τα παρατηρήσεις ως συχνότητες.

Ο Κόσμος που ζούμε έχει φύση δονητική. Όλες οι μορφές ζωής, από τα ορυκτά και τα μικρόβια μέχρι τα μεγάλα θηλαστικά και τον άνθρωπο, δονούνται και πάλλονται ακατάπαυστα. Κάθε μορφή, μπορεί να δονηθεί στο συχνοτικό πρότυπο που της επιτρέπει η σύνθεσή της, τα στοιχεία από τα οποία είναι φτιαγμένη μέσα από την δεξαμενή της ύλης. Το συχνοτικό εύρος ποικίλλει και όσο υψηλότερο είναι, τόσο υψηλότερες είναι και οι καταστάσεις συνείδησης που βιώνει η εκάστοτε μορφή, ή για την ακρίβεια, ο ένοικος της μορφής, η Ψυχή.

Στην περίπτωση της Ανθρωπότητας, η κατάσταση συνείδησης που βιώνουμε, σε οποιαδήποτε στιγμή σε χώρο και χρόνο, εξαρτάται από το σημείο όπου εστιάζουμε την προσοχή μας, όποιο κι αν είναι αυτό, εσωτερικό ή εξωτερικό.

Για να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά μεταξύ μας, πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτά που ακούμε και λέμε, έτσι ώστε αυτά να ακολουθούν μια λογική διαδικασία απ`όπου οι έννοιες που μεταδίδονται τηλεπαθητικά πρώτα, να βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις που τις εκφράζουν και έτσι να γίνουν κατανοητές. Αν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι, η επικοινωνία αποτυγχάνει και συχνά η απόπειρα καταλήγει σε διαφωνία ή παρεξήγηση. Αν είμαστε, τότε οι λέξεις έρχονται πολύ γρήγορα και δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για να καταλήξουμε κάπου.

Και στις δύο περιπτώσεις, το κλειδί βρίσκεται στο επίπεδο συντονισμού που είμαστε ικανοί να προσεγγίσουμε. Ο συντονισμός γίνεται πρώτα σε κραδασμικό επίπεδο, στο συγκεκριμένο εύρος της συχνότητας που εκπέμπεται, λαμβάνεται και ανακυκλώνεται μεταξύ των δύο ή περισσότερων πλευρών που επικοινωνούν.

Το ίδιο συμβαίνει με καθετί στο οποίο εστιάζουμε την προσοχή μας, είτε αυτό είναι ένα βιβλίο που διαβάζουμε, κάποια μουσική που ακούμε, μια ταινία που παρακολουθούμε. Ο συντονισμός μας με το αντικείμενο της προσοχής μας όμως, για να είναι επιτυχής, προϋποθέτει ότι θα προσαρμόσουμε τους δικούς μας κραδασμούς στο συχνοτικό πρότυπο που εκπέμπεται έτσι ώστε να επιτρέψουμε την εισροή των μηνυμάτων/πληροφοριών στο συνειδητό επίπεδο της αντίληψής μας. Αν το αντικείμενο αυτό είναι χαμηλών κραδασμών, τότε αυτομάτως θα χαμηλώσει και το δικό μας επίπεδο και θα παρασυρθούμε σε νοητικά πλαίσια, μέσα απ`όπου θα εισβάλλουν εικόνες και έννοιες που δεν μας ταιριάζουν και γι`αυτό μας ταράζουν.

Το παράδειγμα της τηλεόρασης όπου ο παθητικός δέκτης υποβάλλεται σε ανελέητο βομβαρδισμό χαμηλών κραδασμών μέσα από εικόνες βίας (σωματικής και ψυχολογικής) αλλά και σε μια αρνητικά επιλεκτική και εστιασμένη παρουσίαση της πραγματικότητας, είναι το πιο εύκολο για να γίνει αντιληπτό. Όσοι επιμένουν να μαστιγώνονται καθημερινά μπροστά στις οθόνες τους, είναι αδύνατο σχεδόν ν`αποφύγουν εκείνο το σκυθρωπό, απαισιόδοξο και σφιγμένο πρόσωπο που παρατηρείς γύρω σου, όπου κι αν στραφείς.

Ανάλογο είναι και το παράδειγμα όπου αντιμετωπίζεις έναν επιθετικό άνθρωπο που μιλάει προσβλητικά και απαξιωτικά. Στην ουσία, σου δείχνει άμεσα τον κραδασμό που βρίσκεται και σε καλεί να «παίξεις» το παιχνίδι της αντιπαράθεσης, καθώς χρειάζεται έναν αποδέκτη για να εξωτερικεύσει συσσωρευμένη ενέργεια που εκφράζεται με θυμό, κατά πάντων και για αιτίες άνευ σημασίας, ως συνήθως. Αν δεχτείς την κλήση του, αυτομάτως μειώνεις τους κραδασμούς σου στο δικό του επίπεδο και ο καυγάς ξεκινάει. Αν διατηρήσεις την αυτοσυνείδηση και τον αυτοσεβασμό σου, δεν αποδέχεσαι την πρόκληση και συνεχίζεις τον δρόμο σου.

Με καθετί που υπάρχει γύρω σου, όλα σου ζητούν να συντονιστείς μαζί τους. Αν αρνηθείς, αυτά δεν υπάρχουν. Τόσο απλό είναι.

Ο τρισδιάστατος Κόσμος που ζούμε, προσφέρει μια συγκεκριμένη κατάσταση συνείδησης, καθώς το συχνοτικό του εύρος έχει αρχή και τέλος. Οι εμπειρίες δηλαδή που μπορούμε ν`αποκομίσουμε από τα ταξίδια μας σε αυτόν, είναι εξ`ορισμού περιορισμένες. Η 3η διάσταση στην οποία ζούμε συνειδητά μέσω της επίσης περιορισμένης/πεπερασμένης μορφής, αλλά και η 4η όπου κάθε βράδυ αλλά και μετά τον σαρκικό μας «θάνατο» μετατοπίζεται η συνείδησή μας, αποτελούν ένα πεδίο έρευνας με απώτερο σκοπό την διεύρυνση της αντίληψής μας απέναντι στο τι είναι «πραγματικότητα».
Αυτό το ερώτημα καλούμαστε ν`απευθύνουμε στον εαυτό μας κάθε φορά που βιώνουμε διαφορετικές καταστάσεις συνείδησης.

Παραθέτω δύο κοινά παραδείγματα για να γίνει σαφέστερο:

– θυμάσαι πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά; μπορείς να θυμηθείς πώς ένιωθες και πώς μεταμορφώθηκε η αντίληψη που είχες για τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου; μήπως θυμάσαι ότι δεν είχες όρεξη για φαγητό ή διάθεση για ύπνο; εκείνα τα ροζ γυαλιά που φορούσες και που έκαναν όλα να δείχνουν διαφορετικά, πού βρίσκονται τώρα;

– θυμάσαι πώς ένιωσες σε κάποιον χωρισμό σου; τι συναισθήματα πέρασαν από μέσα σου και σάρωσαν τον κόσμο σου; θυμάσαι τι είδους διάθεση είχες απέναντι στη ζωή και πώς έβλεπες το περιβάλλον σου τότε; όρεξη για φαγητό και διάθεση για ύπνο είχες; εκείνα τα γκρίζα θολά γυαλιά που φορούσες τότε, τι απέγιναν;

Διάλεξα δύο ακραία παραδείγματα με σκοπό να σου εστιάσω την προσοχή στο πιο ουσιαστικό σημείο: ο έρωτας, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες, δίνει πάντα την υπόσχεση για εκείνη την Ένωση που όλοι μας αναζητάμε να βιώσουμε, μας υπενθυμίζει έστω και αμυδρά το σημείο απ`όπου προήλθαμε και γι`αυτό η ανταπόκρισή μας στο κάλεσμά του ανεβάζει ψηλά το συχνοτικό μας πρότυπο, ανυψώνει τους κραδασμούς μας και έτσι βιώνουμε όλα εκείνα τα συναισθήματα που μοιάζουν να μας ανυψώνουν κι από το έδαφος.

Στην αντίθετη περίπτωση, ο χωρισμός, μας υπενθυμίζει την μεγάλη πλάνη που ήρθαμε σε αυτή την διάσταση να βιώσουμε, την πλάνη της χωριστικότητας, της απομόνωσης από την Πηγή και την μοναξιά που αυτή συνεπάγεται. Όλη η πίκρα που συγκεντρώνεται σε μια τέτοια εμπειρία και βιώνεται τραυματικά συνήθως με πολλή ένταση, είναι επειδή μας υπενθυμίζει εξίσου το σημείο απ`όπου προήλθαμε αλλά ταυτόχρονα μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο από αυτό. Τα παραδείγματα αυτά όμως, έχουν να κάνουν με τον εξωτερικό κόσμο.

Αναγκαστικά, καθώς ζούμε στο πεδίο των απατηλών μορφών και εξασφαλίζουμε τις εμπειρίες μας αλληλεπιδρώντας με αυτές. Όπως καθετί, έτσι και αυτό το επίπεδο εμπειρίας θα ξεπεραστεί αναπόφευκτα, κάποια στιγμή.

Ο αναζητητής θα αντιληφθεί την πλάνη του και θα στραφεί εντός για ν`ανακαλύψει το μονοπάτι της επιστροφής στον αυθεντικό εαυτό του. Κάνοντας τα πρώτα του βήματα στον εσωτερικό ναό του, θ`αναγκαστεί να πετάξει όλες τις ιδέες και τα νοητικά πλαίσια των χαμηλών κραδασμών που είχε συγκεντρώσει αφού θα έχει κατανοήσει ότι πλέον δεν τον εξυπηρετούν πουθενά.

Θ`απαλλαγεί από καθετί που του φράζει τον δρόμο και θα ξεκινήσει να χρησιμοποιεί εστιασμένα τη νοητική του δύναμη και την θέλησή του, ώστε να επιλέγει το Καλό, το Ωραίο και το Αληθινό.

Θα βρεί τον τρόπο ν`αναγνωρίζει το Φως και να συντονίζεται με αυτό, όλο και καλύτερα, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο αποτελεσματικά, με όπλο του μια Καρδιά ανοιχτή και θαρραλέα που δεν φοβάται να παραδεχθεί τις αδυναμίες και τους φόβους της και μέσα από αυτή την άνευ όρων αποδοχή γίνεται πανίσχυρη.

Θ`αντιμετωπίσει πισωγυρίσματα και τρικλοποδιές που από συνήθεια έβαζε στον εαυτό του καθώς για πολλές ενσαρκώσεις έψαχνε στα τυφλά, γοητευμένος και σαγηνευμένος από την μορφική όψη, μέχρι να επιβάλλει τον ρυθμό και την πειθαρχία που χρειάζεται για να προοδεύσει στους στόχους του, υποτάσσοντας τις επιθυμίες του στην υψηλότερη έφεση που θ`ανοίγεται κάθε φορά μπροστά του σαν Πύλη και σαν Υπόσχεση.

Θα σμιλεύσει τον εαυτό του πάλι και πάλι, με όση Αγάπη έχει την ικανότητα να εκφράσει αλλά και την περιεκτικότητα για να βιώσει, μέχρι που να κρατάει στα χέρια του το όχημα εκείνο που θα τον ανεβάσει στην κορυφή της επίτευξής του.

Εκεί, στο τέλος της περιπλάνησής του, θα συνειδητοποιήσει με ανείπωτη χαρά πως δεν υπάρχει τίποτα που οφείλει να συγχωρέσει αφού τίποτα δεν έγινε «κακό» ή «λάθος».

Στα σημεία που εστίασε, στις ιδέες που αποδέχθηκε, στις εικόνες που φαντάστηκε, στα οράματα που είχε, εκεί βρέθηκε. Κάθε φορά.

Και όλα ήταν καλώς καμωμένα αφού αυτά τον οδήγησαν σπίτι του.

Πηγή: anoptron.blogspot.gr 
image by Greg Ponthus

awakengr

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ