Ἀλλάζοντας τὸν κόσμο μας μὲ τὶς πράξεις μας

Πιστεύουν ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, πὼς αὐτὸς ὁ κόσμος δὲν γίνεται νὰ ἀλλάξῃ πρὸς τὸ καλλίτερον.
Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ μία γενικοτέρα παραίτησις ἐπικρατεῖ γύρω μας, τοὐλάχιστον σὲ ἐπίπεδον ἀντοχῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ἀρκετοὶ συμπολῖτες μας νὰ ἔχουν κυριολεκτικῶς ἀφαιθεῖ στὴν ἀποδόμησιν καὶ στὴν κατάῤῥευσιν, δίχως νὰ ἀντιδροῦν καὶ δίχως νὰ ἀντιστέκονται.
Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι….
Καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἔτσι.
Κι ὁ λόγος εἶναι ἁπλός… Ὅποιος παραιτεῖται δίδει χῶρο καὶ χρόνο στὸ ἀντίπαλον δέος νὰ τὸν …ἀποτελειώσῃ!!!

Ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸ αὐτονόητον, ποὺ λέγεται ἐπιβίωσις, ἐπίσης ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγότερο, προσπαθεῖ νὰ πατήσῃ κάπου γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὰ καθημερινά του προβλήματα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προκαλοῦμε μίαν γενικοτέρα -περιῤῥέουσα- φοβία στοὺς κρατοῦντες. Αὐτὸ ὅμως τὸ σύμπτωμα δηλώνει ἐπίσης πὼς ὅλοι αὐτοὶ ποὺ σήμερα φαίνονται νὰ κρατοῦν καὶ νὰ διαχειρίζονται τὴν ἐξουσία, κυττοῦν ὅλο καὶ πιὸ ἀνήσυχα πίσω τους, ἐφ΄ ὅσον κατὰ βάθος ἔχουν ἀπολυτον ἐπίγνωσιν τῶν ἐγκλημάτων τους καὶ τῶν συνεπειῶν αὐτῶν.
Συνεπῶς ὁ δικός τους φόβος ἀποδεικνύει πὼς ἤδη, σὲ μεγάλον βαθμό, ἡ ὁποία πλασματική τους ἐξουσία εἶναι ἐπίπλαστος καὶ ἀπειλεῖται πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν δική μας ἐπιβίωσιν.

Κατ’ ἐπέκτασιν κάτι, ἀκόμη, πολὺ ἰσχυρό, ὑπάρχει καὶ «δουλεύει» σὲ βάθος κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὸ ἀνακαλύψουμε καὶ νὰ τὸ ἐκφράσουμε.

Ὅμως αὐτὰ τὰ συμπτώματα εἶναι τὰ κοινῶς παραδεκτὰ καὶ τὰ κοινῶς ὀρατά.
Στὴν πραγματικότητα ὄσο μεγαλώνει ἡ βία τῆς ἐξουσίας, τόσο μεγαλώνει καὶ ἡ συνειδητότης τῶν πολιτῶν.
Ταὐτοχρόνως τόσο πιὸ ἐπιτακτικὴ γίνεται ἡ Ἀνάγκη τῆς ἰσοῤῥοπίας καὶ τοῦ μέτρου, ποὺ διαρκῶς ἐκτοπίζονται καὶ ἀλλοιώνονται.
Κι ὅσο αὐτὲς οἱ ἀνάγκες γιγαντώνονται, τόσο ἰσχυροποιεῖται ἡ πλευρὰ τοῦ …«ἀντιπάλου δέους».

Ἀκριβῶς ἐδῶ ὀφείλουμε κι ἐμεῖς νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ σκεφθοῦμε τὸ ἐὰν πλέον μᾶς ἐπιτρέπονται οἱ «ἐκπτώσεις»καὶ οἱ ὑποχωρήσεις. Κάθε δική μας ὑποχώρησις, κάθε «ἔκπτωσις», κάθε  «ὠχαδελφισμός» ἐπιστρέφει ἐπάνω μας καὶ μάλιστα καθυστερεῖ τὴν στιγμὴ τῆς τελικῆς «συγκρούσεώς» μας μὲ ὅ,τι ὑβριστικὸ ἔως σήμερα ἐπεκράτησε.
Ἡ ἐπιστροφή μας (διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται) σὲ ἐκεῖνα τὰ ἐπίπεδα ποὺ ὁ Ἄνθρωπος θὰ ἀπολαμβάνη ἰσονομία, ἰσοδικία καὶ ἐλευθερία δὲν κερδίζεται μὲ τὸ νὰ βάζουμε «νερὸ στὸ κρασί» μας, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ ἀπαιτοῦμε, ἀνυποχώρητα, πρῶτα ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ στὴν συνέχεια ἀπὸ τοὺς γύρω μας, ἠθικὲς καὶ καθαρὲς διαδρομές.
Κάθε «ἔκπτωσις» δηλώνει ὑποχώρησιν.
Κάθε σταθερό μας βῆμα δηλώνει νίκη.

Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε λοιπὸν γιὰ τὸ ἐὰν θὰ δίδουμε χῶρο, ἤ ὄχι, σὲ ὅ,τι μᾶς καταστρέφει.
Κι ὅλο αὐτὸ εἶναι μόνον μία ἀπόφασις.
Μία ἀπόφασις ποὺ ὁδηγεῖ, νομοτελειακὰ πλέον, στὴν ὁριστικὴ ἀνατροπὴ ὅλου αὐτοῦ πού, ἔως τώρα, θεωροῦμε σὰν κόσμο μας. Ὁ κόσμος τῆς βίας καὶ τῆς Ὕβρεως δὲν προσφέρει χῶρο καὶ εὐκαιρίες στὸν Ἄνθρωπο.
Ὅσο δύσκολο κι ἐὰν φαντάζῃ λοιπόν, ὄσο βαρύ, ὅσο ἀσήκωτο, ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ πράγματι νὰ ἀνατρέψῃ διὰ παντὸς τὰ ὑπανθρωπάρια εἶναι αὐτὸς ποὺ σήμερα θεωρεῖ ἀκόμη τὸν ἑαυτόν του στοιχειωδῶς Ἄνθρωπο καὶ καθημερινῶς, μὲ τὶς πράξεις του, τὸ ἀποδεικνύει!!!

Φιλονόη

εἰκόνα. 

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ