2027: 80% η αποχή; (1)

φίλες και φίλοι

Η τάση είναι σαφέστατη: μέχρι και το 2004 η αποχή ήταν 25%, το 2015, τον Σεπτέμβριο, 45%. Είναι πολύ κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι στις επόμενες εκλογές, είτε αυτές γίνουν την ά ν ο ι ξ η του 2017 είτε αργότερα, πάνω από το 50% δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Πόσο πάνω από το 50% θα είναι δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε –  μπορεί και πάνω από το 55%. Έτσι, η όποια κυβέρνηση σχηματιστεί, θα είναι νόμιμη (Κυριαρχία) αλλά δεν θα έχει εξασφαλίσει νομιμοποίηση (Υποτελείς).

Η σαφής τάση της αύξησης του ποσοστού της αποχής στις εκλογές θέτει κάποια πολύ βασικά ζητήματα για το παρόν και το μέλλον της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Που οφείλεται αυτή η τάση της αύξησης;  Μέχρι που μπορεί να φτάσει; Μπορεί να φτάσει μέχρι το 80% ή και παραπάνω;  Τι θα συμβεί σε αυτή την περίπτωση; Μπορεί να ανακοπεί και πώς αυτή η τάση; Μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, εάν δεν πάει κανείς και καμία να ψηφίσει; Θα καταλυθεί η δημοκρατία σε αυτή την περίπτωση; Θα επιταχύνει τη συρρίκνωση της δημοκρατίας η διόγκωση της αποχής; Και ποιο πολίτευμα και τεχνική διακυβέρνησης  θα την διαδεχτούν; Ενοχλούνται ή ευαρεστούνται οι Κύριοι και οι Υπηρέτες τους με την αύξηση της αποχής; Πώς να ερμηνεύσουμε το χάσμα μεταξύ νομιμότητας και μη νομιμοποίησης; Μήπως είναι μια πρώτη ένδειξη της διάρρηξης της στρατηγικής και της ιδεολογίας της εθνικής ομόνοιας και ομοψυχίας; Μας επιτρέπεται να συσχετίσουμε την αύξηση της αποχής με την σύμπηξη της Αριστεράς του μέλλοντος; 

ΕΙΝΑΙ πολλά τα ερωτήματα και τα ζητήματα και πολύ σημαντικά. Να γιατί –  γιατί είναι η αθέατη πλευρά του κοινωνικού πολέμου. Οι διεργασίες σε αυτή την αθέατη πλευρά δημιουργούν την ιστορία κι όταν λέω διεργασίες εννοώ τις αλλαγές που γίνονται στη συνείδηση και τη σκέψη και την πρακτική των Υποτελών ανθρώπων, αλλαγές αργές, σταδιακές, υπόρρητες, αόρατες. Μία από τις πολλές πτυχές της σοφίας των Υποτελών είναι η έλλειψη ανυπομονησίας –  δεν βιάζονται, για ένα και μόνο λόγο: δεν μπορούν, όσο και να το θέλουν, να βιαστούν. Προέχει η επιβίωση και η ζωή και ο έλεγχος του συναισθήματος που είναι πάντα βιαστικό και τσαπατσούλικο. Αυτή η έλλειψη ανυπομονησίας  εκλαμβάνεται ως απάθεια και αδράνεια, από ποιους όμως;  Από μικροαστούς ανυπόμονους ακτιβιστές και αγωνιστές που ζουν για να δημιουργούν κινήματα, έως ότου αντιληφθούν ότι αυτά τα κινήματα είτε γίνονται κυβέρνηση είτε εξαφανίζονται στο στερέωμα του πολιτικού ουρανού.

ΕΜΑΣ δεν μας ενδιαφέρει ούτε ο αγώνας ούτε η πάλη ούτε το κίνημα ούτε οι διαμαρτυρίες ούτε οι διαδηλώσεις. Εμάς μας ενδιαφέρει ο αργόσυρτος κοινωνικός πόλεμος των Υποτελών που σκάβει υπογείως έως ότου σκάσει κάποια μέρα στην επιφάνεια. Εάν καταφύγουμε σε μια άλλη μεταφορά, αλά Ντελέζ και Γκουταρί, ο κοινωνικός πόλεμος είναι ριζώματα, δίκτυα ριζών που απλώνονται μέσα στο χώμα και δεν φαίνονται. Κι άλλη μεταφορά, ανατολικής προέλευσης: ο κοινωνικός πόλεμος είναι νερό, κυλάει, βρίσκει εμπόδιο και το ξεπερνάει, βρίσκει εμπόδιο και το τρώει σιγά, σιγά, το διαβρώνει κι αν είναι βράχος τον κάνει άμμο. Ούτε αυτή η ενέργεια της διάβρωσης φαίνεται, το αποτέλεσμα μόνο βλέπουμε. Εάν δεν γινόταν αυτό, ο κάμπος της Θεσσαλίας θα ήταν σήμερα μια μεγάλη λίμνη, όπως ήταν κάποτε.

ΔΙΟΤΙ, φίλες και φίλοι, οι Υποτελείς συνδυάζουν τον κοινωνικό πόλεμο με τη ζωή τους. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι συστατικό μέρος της ζωής τους, είναι  παράδοση δημιουργημένη μέσα στη ζωή,  που κληρονομείται και μεταβιβάζεται. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι η ορατή πλευρά της επανάστασης· ο κοινωνικός πόλεμος είναι ταυτόσημος με τη ζωή, δηλαδή με τον ζωντανό κομμουνισμό. Τα  κοινά χαρακτηριστικά της ζωής και του κοινωνικού πολέμου, της επανάστασης και του ζωντανού κομμουνισμού είναι η διάρκεια, η απουσία (από το προσκήνιο), η βραδύτητα. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες της έκπληξης, του αναπάντεχου, της αναπόφευκτης επιτάχυνσης: έρχεται μια μέρα που οι  άνθρωποι αναγκάζονται,  γιατί πάνω απόλα θέλουν να ζήσουν,  να κάνουν κάτι ή πολλά από κοινού.

ΔΙΑΤΥΠΩΝΩ το εξής κομβικής σημασίας ερώτημα: τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα, όπως έχουν τα πράγματα,  όλοι και όλες μαζί; Τι ελάχιστο μπορούμε να κάνουμε σήμερα, όλοι και όλες μαζί, με τον ελάχιστο κόπο, με την ελάχιστη προσπάθεια, με την ελάχιστη σύγκλιση, όποια αποτελεσματικότητα κι αν έχει; Πώς γίνεται να συμφωνήσουμε; μάλλον, πώς γίνεται και συμφωνούμε, χωρίς συνελεύσεις και αντεγκλήσεις, χωρίς συζητήσεις και διαβουλεύσεις –  δεν είναι μεγαλειώδες μυστήριο;

ΕΡΧΕΤΑΙ μια μέρα που η σκέψη, οι επιθυμίες και η πρακτική ενός μέρους αρχικά των Υποτελών συμπίπτουν εν αγνοία τους και η σύμπτωση αυτή έρχεται στην κοινωνική και πολιτική επιφάνεια. Έτσι αρχίζει μια τάση, έτσι αρχίζει η παραγωγή ιστορικών γεγονότων. Η πρώτη εμφάνιση της σύμπτωσης της σκέψης και των επιθυμιών και της πρακτικής δρά καταλυτικά και επιταχύνει την κίνηση της τάσης. Και δρα καταλυτικά διότι ήδη η πλειονότητα των Υποτελών εμφορείται από την ίδια σκέψη και τις ίδιες επιθυμίες, μόνο που είναι περισσότερο απομονωμένοι, φοβισμένοι, άρα και αποβλακωμένοι. Έτσι, η απομόνωση, ο φόβος και η αποβλάκωση υποχωρούν θεαματικά. Θα δούμε αργότερα πως αντιστέκεται σε αυτές τις εξελίξεις ο Κύριος.

 ΡΩΤΗΣΑ τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα όλες και όλες μαζί, κι ας μην είναι κάτι πολύ σημαντικό, αρκεί να το κάνουμε όλες και όλοι μαζί, όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερες; Τι μπορούμε; Μα το κάνουμε ήδη!

ΑΠΟΧΗ, να φτάσει μέχρι και το 80%!

Συνεχίζεται

Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης

badarts

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ