Όταν το πατρικό σπίτι αρχίζει να σε πνίγει...

*Από Παπαδόπουλο Βαγγέλη, Κοινωνικό Λειτουργό

 

Και εκεί που όλα πάνε καλά έρχεται η στιγμή που επιστρέφεις στο πατρικό σου σπίτι για τις διακοπές και αρχίζουν όλα να σου φαίνονται διαφορετικά…

Έχοντας λείψει αρκετά μεγάλα διάστημα συνήθως λόγω σπουδών ξυπνάς ένα πρωινό στο παιδικό σου δωμάτιο και συνειδητοποιείς ότι όλα γύρω σου μοιάζουν ξένα και απόμακρα λες και δεν έχεις ζήσει ποτέ σου μέσα σε αυτό. 

Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο γιατί δεν σταματάει εκεί, συνεχίζεται συνήθως με όλο το σπίτι, που σου φαίνεται πλέον τόσο μικρό που νομίζεις ότι θα εγκλωβιστείς μέσα του και δεν θα καταφέρεις να ξεφύγεις από αυτή την δυσάρεστη κατάσταση νιώθοντας συναισθήματα δυσφορίας και έντονου άγχους. 

Σίγουρα αρχίζεις να σκέφτεσαι πως γίνεται αυτό ακόμα και με τους ίδιους τους γονείς σου και τα αδέλφια σου που πλέον δεν έχεις την ίδια υπομονή μαζί τους και τους νιώθεις τόσο αλλαγμένους… προσπαθώντας να το φέρεις σε μία ισορροπία μέσα σου θυμάσαι όλες τις ευχάριστες στιγμές που έζησες και αναρωτιέσαι το γιατί. 

Θα σου πω εγώ το γιατί που σε βασανίζει τόσο… άλλαξες προφανώς έγινες μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μεγάλωσες αρκετά και δεν χρειάζεσαι πλέον την ασφάλεια που προσφέρει το πατρικό σου σπίτι. Κάτι το οποίο είναι εγγεγραμμένο στο μυαλό από όταν ήσουν στην κοιλιά της μητέρας σου, η ασφάλεια της φωλιάς. 

Φυσικά αυτό για να το νιώσεις πρέπει να απομακρυνθείς για μεγάλο χρονικό διάστημα από το σπίτι, διαφορετικά μπορεί να φτάσεις στη μέση ηλικία και να μην το αντιληφθείς… κάτι που συμβαίνει συχνά στις μέρες μας λόγω της νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας να μένουν τα παιδιά μαζί με τους γονείς τους. 

Δεν πρέπει να σε ανησυχήσει αυτό γιατί όπως ανέφερα πιο πάνω είναι φυσιολογικό και επέρχεται μέσω της πλήρης ωρίμανσης σου σαν ένα αυτόνομο πλάσμα που δεν χρειάζεται τα δεκανίκια της παιδικής του ηλικίας για να πορευτεί στην ενήλικη πλέον ζωή.

Έτσι λοιπόν έχοντας φτάσει σε αυτή την φάση της ζωής ξεκινάς τη δική σου πορεία μέσα στο χρόνο όπως μπορεί να είναι το δικό σου σπίτι και αργότερα η οικογένεια.

Προφανώς δεν σταματάει η αγάπη που τρέφεις για τους δικούς σου ανθρώπους ούτε για το σπίτι όπου μεγάλωσες και έζησες τα παιδικά σου χρόνια απλά περνάνε θα σου έλεγα σε δεύτερη μοίρα κάπως. Ούτε οι γονείς θα σταματήσουν να σε αγαπάνε και να σε στηρίζουν όταν το χρειαστείς γιατί σκέφτονται πως έκαναν καλή δουλειά με την ανατροφή σου και χαίρονται που μπορείς πλέον να πατάς στα πόδια σου και βασίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις. 

 

Με τα χρόνια λοιπόν επιστρέφοντας ξανά και ξανά στο πατρικό σου σπίτι πρέπει να αφήσεις πίσω όλο αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα και να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι μεγάλωσες και έχεις δημιουργήσει τη δική σου ζωή κρατώντας τις καλές αναμνήσεις σαν το μικρό παιδί που ήσουν κάποτε για πάντα ζωντανό μέσα σου πορευμένος την υπόλοιπη ζωή σου.   

 

Παπαδόπουλος Βαγγέλης, Κοινωνικός Λειτουργός

papadopsixologos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ