Παχαίνουν τα συναισθήματα; Βιολογική Vs Συναισθηματική πείνα!

Πόσες φορές έχετε γυρίσει στο σπίτι από τη δουλειά και έχετε πιάσει τον εαυτό σας να τρώει ακατάπαυστα; Πόσες φορές σας ακυρώθηκε μια έξοδος και μείνατε σπίτι τρώγοντας υπερβολικές ποσότητες φαγητού; Πόσες φορές μαλώσατε με το σύντροφό σας και το πρώτο που κάνατε μόλις κλείσατε το τηλέφωνο ήταν να ανοίξετε το ψυγείο; Θυμάστε την τελευταία φορά που δεν μπορέσατε να πείτε αυτά που αισθάνεστε και κατατρέξατε αυθόρμητα στο ψυγείο;

Η υπερβολική κατανάλωση τροφής χαρακτηρίζεται από υπερβολική συσσώρευση λίπους, η οποία οφείλεται στην κατανάλωση μεγαλύτερων ποσοτήτων τροφής από αυτές που το σώμα χρειάζεται, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε λίπος. Η εξίσωση λοιπόν είναι απλή: αν τρώμε μεγαλύτερες ποσότητες τροφής από εκείνες που χρειάζεται το σώμα μας, παχαίνουμε, αν τρώμε μικρότερες ποσότητες τροφής από αυτές που χρειάζεται το σώμα μας, χάνουμε βάρος και αν τρώμε ακριβώς τις ποσότητες που χρειάζεται το σώμα μας, το βάρος μας διατηρείται.

Ο μηχανισμός ρύθμισης της πρόσληψης τροφής είναι αδιαμφισβήτητα συνυφασμένος με την ψυχική υγεία, γαλήνη, ηρεμία και πληρότητα μας.

Τι είναι όμως αυτό που θρέφεται με την κατανάλωση μεγαλύτερων ποσοτήτων τροφής από αυτές που χρειάζεται ο οργανισμός και κατ’ επέκταση έχει τη δυνατότητα να αφομοιώσει;

Τα υπέρβαρα άτομα στις περισσότερες φορές βασανίζονται από κάποια ψυχολογική διαταραχή την οποία μπορεί και να μην αντιλαμβάνονται σε συνειδητό επίπεδο.

Τα πάντα είναι τροφή! 

Ο τρόπος με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άλλους, παίρνουμε πληροφορίες και «γεμίζουμε» φυσικά, συναισθηματικά, διανοητικά και πνευματικά είναι «τροφή». Εκείνο λοιπόν που είναι απαραίτητο για να γίνουμε ρυθμιστές των διατροφικών μας αναγκών είναι να κατανοήσουμε και να έρθουμε σε επαφή με τις σωματικές και συναισθηματικές μας ανάγκες.

Η πραγματική αλήθεια γύρω από την τροφή είναι διπλή! Μπορεί να αναφερόμαστε στην βιολογική μας πείνα ή διαφορετικά μπορούμε να την ονομάσουμε «Ανάγκη για Μικρή Τροφή», όπως ψωμί, τυρί, λάδι και στην συναισθηματική πείνα ή διαφορετικά «Ανάγκη για Μεγάλη Τροφή», όπως αποδοχή, ασφάλεια, αγάπη, ανακούφιση, χαρά, δημιουργικότητα, διαπροσωπικές σχέσεις, ηρεμία, αγκαλιά, παρέα, ζωή και πολλά άλλα.

Βασικό κλειδί για την επίλυση αυτών των δυσλειτουργικών συμπεριφορών πρόσληψης τροφής είναι να μάθουμε να κατανοούμε εμείς οι ίδιοι το σώμα μας και τις ανάγκες του πρωταρχικά. Μέσω τεχνικών εσωτερικής εστίασης μπορούμε να μάθουμε να συνδεόμαστε με το σώμα μας και να κατανοήσουμε τις ανάγκες του. Το σώμα και ο μεταβολισμός μπλοκάρουν όταν το υποβάλλουμε στις γενικές νόρμες περί «ΣΩΣΤΟΥ» και «ΛΑΘΟΥΣ» διατροφικά. Εκείνο που είναι καίριας σημασίας είναι να κατανοήσουμε το «ΣΩΣΤΟ και ΛΑΘΟΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ και ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ».

Επίσης, για να μπορέσουμε να φροντίσουμε τη διατροφική μας δυσκολία είναι σημαντικό να εντοπίσουμε εκείνη την πλευρά του εαυτού μας που έχει μάθει να θρέφεται με «μικρή» τροφή για να καλύψει τις ανάγκες του συστήματος για «μεγάλη» τροφή. Η υπερβολική κατανάλωση τροφής λειτουργεί λυτρωτικά σε αυτό το κομμάτι του εαυτού που αισθάνεται άδειο και «πεινάει», καθώς προσπαθεί να την θρέψει με φαγητό για να τη χορτάσει. Επειδή όμως η πραγματική, βαθύτερη ανάγκη της δεν είναι η «μικρή» τροφή, τα κιλά ολοένα και μπαίνουν…

Η υπερβολική κατανάλωση τροφής λοιπόν σε συναισθηματικά φορτισμένα άτομα λειτουργεί ασυνείδητα ως μέσο αντιμετώπισης ψυχολογικών προβλημάτων. Όταν λοιπόν ο ασυνείδητος κι ο συνειδητός νους βρίσκονται σε σύγκρουση, στο τέλος ο ασυνείδητος νους είναι αυτός που πάντα κερδίζει. Με αυτόν τον τρόπο οι δίαιτες διαρκούν για μικρά χρονικά διαστήματα, καθώς τα πρέπει του συνειδητού συγκρούονται με τα βαθύτερα θέλω του ασυνείδητου νου. Ο μόνος τρόπος για μόνιμη αλλαγή είναι να αλλαχθούν αυτοί οι ασυνείδητοι προγραμματισμοί στην ίδια τους τη ρίζα, δηλαδή μέσα στο ασυνείδητο. Μέσα από βαθιές θεραπευτικές τεχνικές της Κλινικής Υπνοθεραπείας μπορούμε να εντοπίσουμε και να επεξεργαστούμε διεξοδικά διάφορες ψυχοσυναισθηματικές αιτίες και παράγοντες που οφείλονται για την οποιαδήποτε διατροφική μας δυσκολία απελευθερώνοντας δυσάρεστα συναισθήματα, αναπλαισιώνοντας τα και «θρέφοντας» τον εαυτό με τις πραγματικές του ανάγκες.

Ο εαυτός μας είναι αυτός που ξέρει τι είναι καλύτερο για τον ίδιο και την ζωή του! Και μόνο αυτός μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του!

Η ομαλή διατροφική λειτουργία μας είναι μια συλλογική υπόθεση του εαυτού προς τον εαυτό! Δεν είναι δίαιτα! Δεν είναι στέρηση! Είναι αλλαγή τρόπου ζωής, συναισθηματικού και σωματικού!

Τα συναισθήματα λοιπόν έχουν τη δύναμη να μας παχύνουν; Η απάντηση είναι δική σας….

Αρθρογράφος: Κυριακή Λέντζιου
Ψυχολόγος

e-psychology

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ