Το πανάρχαιο ελληνικό έθιμο της Σταυρώσεως & οι προ Χριστού σταυρώσεις

 

Ο Βακχικός Ορφεύς  επί του Σταυρού                  Ο Ιησούς  επί του Σταυρού

      μετά 7 αστέρων και μίας ημισελήνου άνωθεν της κεφαλής του αρχαία

      ελληνικά σύμβολα [πίνακες του Ομήρου Ερμείδη]

Ελληνική προϊστορία  

Το έθιμο της σταυρώσεως

  Εις το μνημειώδες έργον του Τακτικού καθηγητού της Ιστορίας των θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδου Ιω. Φιλιππίδου:

 «Η Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής» έχει  καταχωρηθεί σε 82 σελίδες ένα πολύ σπουδαίο θέμα, αυτό της ποινής της σταυρώσεως του Ιησού !   Ο Καθηγητής αποδεικνύει με περίτρανο τρόπον ότι η ποινή της σταυρώσεως δεν ήτο μόνο ρωμαϊκό έθιμο αλλά καθαρώς ένα πανάρχαιο έθιμο ελληνικό !   Από την εποχή του Ομήρου «σταυροί καλούντο οι ξύλινοι πάσσαλοι, οι οποίοι τοποθετούμενοι εις το έδαφος, χρησιμεύουν εις την περίφραξη [σταυρώσεως, σταύρωμα] χώρου, όπως είναι των οικιών, στρατοπέδων, κτημάτων, κήπων, στάβλων ή και ναυστάθμων».   Ο Σουΐδας εις το Λεξικό του εις την λέξη «σταυρός» αναφέρει : «τα ορθά πεπηγότα ξύλα».   Ο Ησύχιος εις την λέξη «σταυρός» γράφει «οι καταπεπηγότες σκόλοπες χάρακες και πάντα τα εστώτα ξύλα από του εστάναι».

  Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι κάποια στιγμή φέρονται κομιζόμενοι σταυροί «εξ ούρεος, το όνομα έστι ΄Ορβηλος». Εξ αυτού του χωρίου συνάγεται ότι οι σταυροί ή πάσσαλοι με την ανωτέρω έννοια και με την λεχθείσα χρήση ήσαν κλάδοι ή και κορμοί δένδρων.   Εις τον Θουκυδίδη διαβάζουμε: «Ο δε Ισοκράτης… ετείχιζε τοιώδε τω τρόπω [το ιερόν του Απόλλωνος] τάφρον μεν κύκλω περί το ιερόν και των νεών έσκαπτον, εκ δε του ορύγματος ανέβαλλον αντί τείχους τον χουν και σταυρούς παρακαταπηγνύντες…»

  Παρόμοια χωρία από την αρχαία ελληνική γραμματεία υπάρχουν πλείστα.   Κοντολογίς, επειδή οι έννοιες «σταυρός δένδρο» εμφανίζονται εις την ανθρωπότητα ως ένα είδος μαρτυρίου, δεδομένου ότι σκοπός ήτο να συνδυάζει όσο το δυνατόν σφοδρότερους πόνους με τον όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εξευτελισμό, ο κορμός του δένδρου είναι το αρχαιότατο σχήμα του σταυρού ως θανατικού οργάνου. Υπ’ αυτήν την έννοια ως σταύρωση πρέπει να εκλάβουμε το μαρτύριο του Προμηθέως ή της Ανδρομέδος.   Ο Δαρείος, μετά την κατάκτηση της Βαβυλώνος, «των ανδρών τις κορυφαίους μάλιστα εις τρισχιλίους ανεσκολόπισε» όπως μας αναφέρει ο Ηρόδοτος [3, 159]. Στοιχεία δηλαδή που ίσως να είχαν δανειστεί από τους Έλληνες.

  Ο Όμηρος επί παραδείγματι, αναφέρει ότι ο Έκτωρ σκόπευε να αποκεφαλίσει τον Πάτροκλο και να τον κρεμάσει επί ξύλου [«πήξαι ανά σκολόπεσσι»] με την κεφαλήν του !...   Αλλά και οι Πέρσες χρησιμοποιούσαν την σταύρωση και ως μεταθανάτιο ανάρτηση επί ξύλου προς παραδειγματισμό και ως τρόπον θανατώσεως.   Κατ’ αυτόν τον τρόπο ανεσταυρώθηκαν νεκροί : ]

α] Επί Κύρου, ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης! 

β] Επί Δαρείου, ο Ιστιαίος. 

γ] Ο ήρωας των Θερμοπυλών Λεωνίδας σταυρώθηκε όταν αναγνωρίσθηκε το πτώμα του έπειτα από το τέλος της μάχης, ώστε να τον «τιμωρήσει» ο Ξέρξης.

Αλλά και όταν όπως μας αναφέρει ο Ηρόδοτος ότι ο Δαρείος ο Α' παλούκωσε 3.000 Βαβυλώνιους όταν εισήλθε κατακτητής της Βαβυλώνος.

  Οι Έλληνες εγνώριζον την σταύρωση και με την αρχαία μορφή θανατώσεως δια της επί μονοξύλου αναρτήσεως και με την μορφή ανασκολοπισμού, πιθανότατα από του 6ου αιώνος π.Χ. εις την Μικράν Ασία [όπως πιστεύει ο Τακτικός καθηγητής της Ιστορίας των θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης].   Εις τον Σοφοκλή, αναφέρεται ότι ο βασιλέας Κρέων απειλεί την φρουρά του πτώματος του Πολυνείκους λέγοντας :

«ουχ υμίν ΄Αιδης μούνος αρκέσει, πριν αν ζώντες κρεμαστοί τήνδε δηλώσηθ’ ύβριν».

Όπως επίσης εις τον Ρήσο ο Ευριπίδης αναφέρει όπως τον Έκτορα περί του Οδυσσέως :

«τούτον.. ζώντα συλλαβών εγώ πυλών επ’ εξόδοισιν αμπείρας ράχιν στήσω πετεινοίς γυψί θοινατήριον ληστήν γαρ όντα και θεών ανάκτορα συλώντα δει νιν τώνδε κατθανείν μόρω».

Από το παραπάνω εδάφιο του Ευριπίδου συνάγονται τα ακόλουθα :

α] ότι ο ανασκολοπισμός ή διοβελισμός ή παλούκωμα είναι ένας από τους φοβερότερους και αγριότερους τρόπους εκτελέσεως, αργού θανάτου, όπου ο κατάδικος κυριολεκτικά «εσουβλίζετο»  κάθετα σ’ ένα ξύλινο πάσσαλο από το βάρος του.

β] ότι εκτελείτο έξω της πόλεως [«πυλών επ’ εξόδοισιν»] και γ] ότι το θύμα αφήνετο έκθετο εις βορά των ορνέων όπου εδώ πρέπει να θυμηθούμε και τον Προμηθέα.

  Σταύρωση με τον αρχαίο τύπο, θανάτωση δια αναρτήσεως επί μονοξύλου, αναφέρεται η υπό του Αθηναίου στρατηγού Ξανθίππου διαταχθείσα για τον σατράπη της Περσίας Αρταΰκτη εις την Μικρά Ασία, επειδή ο άνθρωπος τους είχε βεβηλώσει ελληνικό ναό !  Ωστόσο, ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με σταύρωση τιμώρησε τους υπερασπιστές της πόλεως της Τύρου μετά την άλωσή της, όπως μας πληροφορεί ο Κούρτιος Ρούφος. 

  Θέλοντας να τους τιμωρήσει επειδή οι Τύριοι είχαν γδάρει ζωντανούς Μακεδόνες στρατιώτες αιχμαλώτους και τους είχαν κρεμάσει εις τα τείχη της πόλεως κατά την αρχή της πολιορκίας της Τύρου, όπου και σταύρωσε 2.000 Τύριους.

  Όμως και οι Θράκες εγνώριζον, και εφήρμοζον, την σταύρωση. Ο Ευριπίδης ομιλεί περί σταυρώσεως την οποίαν ήθελε να επιβάλει ο βασιλεύς της Θράκης Θόας εις τον Ορέστη και τους συνταξιδιώτες του : «λαβόντες αυτούς ή κατά στύφλου πέτρας ρίψωμεν ή σκόλοψι πήξωμεν δέμας».

[απόσπασμα από εκ του περιεχομένου του βιβλίου του Τακτικού καθηγητού της Ιστορίας των θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδου Ιω. Φιλιππίδου,

«Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής» υπάρχει εις την ακόλουθο ιστοσελίδα αναπαραγωγής του: http://xletsosbasilhs.blogspot.com/2007/02/blogpost_5861.html]

  Επίσης εκ του σφραγιδολίθου [ανασκαφικό εύρημα] ο οποίος ευρίσκεται εις το μουσείο του Βερολίνου εις την Γερμανία όπου αναπαριστάται ο Ορφέας ο Βακχικός όπως επίσης και οι χρονολογημένες από την αρχαιολογική υπηρεσία βραχογραφίες του Παγγαίου, όπου απεικονίζουν πάλι τον Βακχικό Ορφέα εις τον σταυρό, είναι ηλικίας 1.600 ετών

[ο ίδιος Ορφέας, ο Βακχικός].

  Η σταύρωση ή κάρφωμα σ’ ένα δέντρο, είναι ένα πανάρχαιο σύμβολο, που δεν έχει λείψει από καμμία εποχή και από κανένα λαό. Το δέντρο έχει τον ίδιο συμβολισμό με τον σταυρό, εδώ το ιερό, το πνευματικό στοιχείο αντιπροσωπεύεται εις τα κλαδιά, που ευρίσκονται εις το υψηλότερο σημείο του δέντρου, ενώ οι ρίζες του είναι το χθόνιο στοιχείο, ο κόσμος του Άδη, ο κόσμος των νεκρών.

  Την ηρεμία των θεωρητικών ενασχολήσεων του Αριστοτέλους συνετάραξε το 341π.Χ. ο τραγικός θάνατος του φίλου του Ερμίου δια σταυρώσεως από τον Πέρση βασιλέα.

  Ο βασιλέας των Περσών μετά την αποκατάσταση της κυριαρχίας του εις την Αίγυπτο και την  Συρία και την στερέωση της επιρροής του εις την Μικρά Ασία διώρισε τον Έλληνα Ρόδιο στρατηγό Μέντορα, αρχηγό των μισθοφορικών περσικών στρατευμάτων της παραλίου περιοχής. Επίσης κατόρθωσε να παρασύρει τον Ερμία σε συνέντευξη, παραβιάζοντας τις υποσχέσεις του, και τον απέστειλε ως αιχμάλωτο εις τον μέγα βασιλέα.     

  Εκεί υποβλήθηκε κατόπιν διαταγής του Πέρσου βασιλέως σε βασανιστήρια δια να αποκαλύψει τις συνεννοήσεις του με τον Φίλιππο, όπου επειδή δεν αποκάλυψε ουδεμία, απέθανε δια σταυρικού θανάτου.

  Όταν ερωτήθηκε τις τελευταίες του στιγμές αν είχε να κάμει κάποια ανακοίνωση για τους φίλους του, είπε : «αναγγείλατε εις τους φίλους μου ότι ουδέν έπραξα ανάξιον της φιλοσοφίας».

[Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου, τόμος Γ, λήμμα Α............., σελίδα ....]         

Χριστιανική ιστορία

Το έθιμο της σταυρώσεως

  Αν και το κρασπέδωμα επί του Σταυρού ήτο περισσότερο κοινό, την εποχήν αυτήν, ο Ιησούς καρφώθηκε επί του Σταυρού. Οι αναφορές εις τα Ευαγγέλια είναι οι ακόλουθες :

  Ο Λουκάς όπως το αναφέρει εις το Ευαγγέλιο του εις το 24ο κεφάλαιο και εις τον στίχο 39 αναφέρει :

39 ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα.

  Ο Ιωάννης εις το Ευαγγέλιό του εις το κεφάλαιο 19 και εις τον στίχο 34 αναφέρει το περιστατικό της λόγχης :

  34 ἀλλ᾿ εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ.

Αυτή, η έγχυση του αίματος του Ιησού ήτο ένα σημείο ότι ο Ιησούς ήτο πράγματι νεκρός.

  Ο Ιωάννης πάλι εις το Ευαγγέλιο του αλλά εις το 20ο κεφάλαιο και εις τον στίχο 25 αναφέρει για τα σημάδια της σταυρώσεως επάνω εις το σώμα του Ιησού :

  25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν  ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.  ΠΗΓΗ :

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως  Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες υπότιτλος : Έλληνες  ή Ελληνίζοντες  χριστιανοί» υπό έκδοσιν [2016]

pirforosellin

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ