Σοφία για τους ανθρώπους είναι ο
εναρμονισμός της ζωής τους , των κοινωνιών τους και των Νόμων της Πολιτείας τους
με τον Φυσικό Νόμο, ο οποίος προέρχεται από τον Θεό. Και πρέπει να μάχονται για
αυτόν τον σκοπό, όπως πρέπει να μάχονται και για τα τείχη τους.
Τον 20ό αιώνα επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη ένα κίνημα που έθετε ως βασική του αρχή την προαιώνια αυτήν Κοσμική αρχή των Αρχαίων Ελλήνων και όλων των ακμαίων (αυθεντικών) Αρίων κοινωνιών που εμφανίστηκαν ποτέ στην Γη. Ήταν η έκφραση του προαιωνίου Αρίου και Κοσμικού πνεύματος ως πολιτικού κινήματος μέσα στον 20ο αιώνα και ονομάστηκε «Εθνικοσοσιαλισμός».
Κάθε πολιτική αρχή του Εθνικοσοσιαλισμού διέπεται από αυτό το πνεύμα και σχετίζεται με την αρχή του εναρμονισμού με τον Φυσικό Νόμο.
H Φύσις έφτιαξε τον Άριο άνθρωπο ως κοινωνικό όν , ώστε από να αποτελεί ζωντανό κύτταρο μιας συγκεκριμένης εθνοφυλετικής κοινότητος όπως και ολοκλήρου του Φυσικού κόσμου και όχι αποκομμένη ατομική οντότητα. Η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται από το εάν τόσο ο ίδιος μέσα στην Ψυχή του, όσο και οι κοινωνίες του διέπονται από Φυσική Αρμονία. Η Φυσική Αρμονία μπορεί να υπάρχει μόνον όταν επικρατεί Φυσική Τάξη, σε αντιδιαστολή με το Χάος (όπως π.χ. εκδηλώνεται στον φιλελευθερισμό και στις σημερινές κοινωνίες της Δύσεως) - και όταν η κοινωνία διέπεται από ομοψυχία και φυλετική ομοιογένεια. Η κάθε Φυλή συνδέεται άμεσα με την Γη όπου η Φυλή έζησε και αναπτύχθηκε μέσα στο πέρασμα των αιώνων, τόσο εις ό,τι αφορά στις παραδόσεις της και τον πολιτισμό της, όσο και στα βιολογικά της χαρακτηριστικά (όπως η καφέ αρκούδα δεν είναι φτιαγμένη για να ζει στους Πόλους αλλά σε Δάσος και η λευκή αρκούδα δεν είναι φτιαγμένη για να ζει σε Δάσος αλλά στους Πόλους, αντίστοιχα πρέπει να σκεφθεί κανείς ότι ένας Νέγρος , ένας Πακιστανός ή ένας Εβραίος δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν στην Ευρώπη). Η ίδια η Φύσις δεν δημιουργεί τους ανθρώπους «ίσους» αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτή η διαφορετικότητα δεν οφείλεται μόνον «στις επιδράσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε» όπως λένε οι κοινωνιολόγοι και οι μαρξιστές, αλλά κυρίως οφείλεται στο Αίμα, στα γονίδια που έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του, τα οποία έχουν άμεση σχέση με την Φυλετική καταγωγή του και τα ιδιαίτερα φυλετικά του στοιχεία. Οι Φυλές δεν είναι «ίσες» αλλά διαφορετικές, επειδή η ίδια η Φύσις τις κατεσκεύασε έτσι, ώστε η καθεμία να έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η φυλετική επιμειξία συνιστά, λοιπόν, ματαίωση και καταστροφή του διά μέσου τεραστίων περιόδων συντελεσθέντος έργου της φύσεως. Ο «φεμινισμός» και η «ισότητα των δύο φύλων» αποτελούν παραβίαση του διαχωρισμού των ανθρώπων από την ίδια την Φύση σε δύο διαφορετικά και συμπληρωματικά πολωμένα φύλα, με διαφορετικού προσήμου, ούτως ειπείν, χαρακτηριστικά το καθένα. Η ομοφυλοφιλία αποτελεί αισχρή ασέβεια του ατόμου προς την ίδια του την γενετήσια Φύση, η δε θηλυπρέπεια του άρρενος φύλου, όπως και η αρρενοποίηση/εκμαιναδισμός των γυναικών, αναιρεί την θεμελιώδη εκείνη πολικότητα και διαφορά δυναμικού που παράγει Ζωή, Αρμονία και αληθινή Σωφροσύνη, με παραβίαση και των αντιστοίχων γενετησίων χαρακτηριστικών που έδωσε η Φύσις στο κάθε φύλο.
Η κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του Εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι κατασκεύασμα κάποιου ανθρώπου, ούτε δημιούργημα της «δεκαετίας του 30» αλλά είναι η προσέγγιση της Αιωνίας Κοσμικής Αληθείας από τον Άριο άνθρωπο διά μέσου των αιώνων.
Οποιοσδήποτε, μέσα από εσωτερική πνευματική αναζήτηση, καταφέρει να κατανοήσει έστω και κάποια βασικά στοιχεία αυτής της Αιωνίας Κοσμικής Αληθείας και να κατανοήσει, έστω και σε ένα αρχικό στάδιο, την Ουσία της σκέψεως οποιουδήποτε αξιοσημειώτου Αρίου φιλοσόφου, είτε από οποιαδήποτε Αρία παράδοση, θρησκεία ή μυθολογία, αυτονόητα και άμεσα θα αναγνωρίσει: «Ναι ο Αδόλφος Χίτλερ είχε δίκιο!».
Διότι οι παρανοήσεις, διαστρεβλώσεις και τα επιδερμικά υποκατάστατα, συνήθως δε και παπαγαλισμένα και δογματικά, της αληθούς και εναργούς Νοήσεως συνιστούν ομού σύμπλεγμα καί σύσσωμα που φράσσει την αντίληψη – και η διάλυση μιας εξ αυτών, αν δεν προλάβουν (: προλήψεις!) οι λοιπές εκ του συμπλέγματος να «επισκευάσουν» την «διάτρηση», μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς το Φώς, εφ’ όσον συνεχισθεί η αποδόμηση και αποβολή της «κόπρου του Αυγείου»...
Και ταυτόχρονα θα νοιώσει οργισμένος με την ψεύτικη εικόνα που παρουσιάζουν τα σχολεία, τα Μέσα Μαζικής Εξαπατήσεως και διάφορες «πολιτικά ορθές» οργανώσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως και κάποιοι που σηκώνουν τα σύμβολα του «Εθνικοσοσιαλισμού» με κίνητρα το οικονομικό κέρδος , τα πολιτικά παιχνίδια εντός του συστήματος και ταυτόχρονα μια εσωτερική ψυχοπαθολογία και διαστροφή. Και θα αντιληφθεί ότι η εικόνα που παρουσιάζουν όλοι αυτοί για το «τι είναι Εθνικοσοσιαλισμός» δεν έχει έστω και την ελαχίστη σχέση ή συνάφεια με την πραγματική του έννοια και σημασία.
Λένε αρκετοί, ότι στην εποχή μας δεν μπορούμε να αντιγράψουμε το κίνημα της δεκαετίας του 30, καθώς η δεκαετία του 30 έχει περάσει. Πρέπει, λένε, να διαμορφωθεί σήμερα ένα κίνημα με τέτοια χαρακτηριστικά, ώστε να είναι κατάλληλο και αποτελεσματικό για την σημερινή εποχή. Σωστά! Όμως οι μόνοι που το κατανοούν αυτό, και που μάλιστα το πράττουν, είναι οι ίδιοι οι αληθινοί εθνικοσοσιαλιστές, με την αυθεντική έννοια του όρου. Είναι εντελώς προφανές και αυτονόητο για έναν εθνικοσοσιαλιστή, ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα της εποχής μας δεν μπορεί να αποτελεί κάποια στείρα αντιγραφή του κινήματος μιας προγενέστερης περιόδου. Θα αποτελεί, όμως, μια ακόμη έκφραση του αιωνίου αυτού Αρίου πνεύματος, αυτών των αιωνίων και αμεταβλήτων αξιών και αρχών. Το πώς εν τέλει θα εκφρασθούν εξωτερικά αυτές οι αξίες και αρχές, με ποια μορφή, αυτό θα διαμορφωθεί μόνο του μέσα από τις συνθήκες ενός Αγώνος που θα διέπεται από αυτές.
Γι΄ αυτό, όταν κάποιος επιθυμεί να συμβάλει σήμερα στο να χτιστεί ένα κίνημα που να απευθύνεται στις «ανάγκες της εποχής μας», θα πρέπει ακριβώς να ξεκινήσει μελετώντας , κατανοώντας , ενσαρκώνοντας και θέτοντας ως θεμέλιο αυτού που προσπαθεί να κτίσει αυτές τις αιώνιες αμετάβλητες αξίες και αρχές, την Αρία παράδοση , κοσμοθέαση και στάση ζωής. Αυτό όμως το κάνουν μόνο οι εθνικοσοσιαλιστές, προς τους οποίους οι εν λόγω ρηχοί και ιδιοτελείς ευφυολόγοι επιρρίπτουν την μομφήν.
Εάν κάποιος δεν αντιληφθεί αυτήν την τελευταία αλήθεια, τότε το «νέο» το οποίο επαγγέλλεται ότι θα χτίσει θα είναι απλώς νέο μόνον κατά την εμφάνιση - ενώ στο πραγματικό του περιεχόμενο, όσες «επαναστατικές» διακηρύξεις και αν φέρει, δεν θα αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια ακόμη «νέα» πολιτική έκφραση από ένα πρόβλημα αρκετά παλιό, από την αποκοπή του Αρίου ανθρώπου από τον Φυσικό νόμο, τον Κοινό Λόγο και την Αρία παράδοση, κοσμοθέαση και πολιτισμό.
Αυτή η αποκοπή είναι το κεντρικό πρόβλημα της εποχής μας , το οποίο εκφράζεται πολύπλευρα ως πολλά και διαφορετικά προβλήματα, που εμφανίζονται σε διαφόρους τομείς (μεταναστευτικό, οικονομία, εγκληματικότητα , αναξιοκρατία, οικολογική καταστροφή, ανεργία, αεργία κλπ). Ο,τιδήποτε «νέο», λοιπόν, κινείται εντός των πλαισίων αυτής της ιδίας της αποκοπής, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι επαναστατικό, παρά θα είναι μετά απολύτου βεβαιότητος μια ακόμη ανατροφοδότηση της παρακμής , του χάους και της αποπνευματοποιήσεως που διέπουν τις σημερινές κοινωνίες. Γι΄ αυτό οποιαδήποτε τέτοιου τύπου προσπάθεια για «νέο» κίνημα, πέρα που τις αυθεντικές αρχές και αξίες του Εθνικοσοσιαλισμού και της Αρίας παραδόσεως, όσο καλοπροαίρετη και αν μπορεί να είναι, τα μόνα αποτελέσματα που δύναται να έχει είναι η συνέχιση του αποπροσανατολισμού και η ανακύκλωση της πνευματικής συγχύσεως.
Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η μέγιστη Πολιτική και Κοινωνική Ελευθερία.
Θα αναρωτηθεί κανείς, αφού ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει ως βασικές του αξίες την Στρατιωτική Πειθαρχία και την Τάξη, πως είναι δυνατόν να ισοδυναμεί με την ελευθερία;
Νόμος είναι η Πειθαρχία στην θέληση του Ενός (τον Φυσικό Νόμο, την Θέληση του Κοσμικού Πνεύματος, από την οποία πρέπει να διέπεται και η Εθνοφυλετική κοινότητα) έλεγε ο Ηράκλειτος . Ο άνθρωπος, καθώς αποτελεί μέρος της ίδιας της Φύσεως, δεν μπορεί ποτέ να «υπερβεί» την ίδια του την Φύση, δεν μπορεί να αποκτήσει «ελευθερία» μεγαλύτερη από τα όρια που καθορίζει ο Φυσικός Νόμος και η Φυσική Τάξις . Έτσι, λοιπόν, όταν οι Νόμοι μιας Πολιτείας είναι εναρμονισμένοι με τον Φυσικό Νόμο και όταν η Πολιτεία διέπεται από την Φυσική Τάξη, δίχως να παρεμβαίνουν κατασκευασμένοι από ανθρώπους αντιφυσικοί «νόμοι» που περιορίζουν την ανθρώπινη ελευθερία, και όταν το Χάος μειώνεται στο ελάχιστο, τότε άνθρωπος βιώνει την μέγιστη δυνατή κοινωνική και πολιτική ελευθερία.
Ο Ηράκλειτος, λοιπόν, μιλά για Πειθαρχία στην θέληση του Ενός , που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη υποκειμενική «γνώμη» - μη αναφερόμενος σε πειθαρχία σε ανθρώπους αλλά σε πειθαρχία στον Κοσμικό Νόμο. Μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα είναι Ιεραρχημένη και στην κορυφή της Φυσικής ιεραρχίας της βρίσκονται αυτοί που μπορούν καλύτερα από τους υπόλοιπους να αντιληφθούν τον «Κοινό Λόγο», να κατανοήσουν τον Φυσικό Κοσμικό και Θεϊκό Νόμο , να αποτελέσουν με τον τρόπο ζωής τους πρότυπα και ζωντανή και ανθρώπινη έκφρασή του και να εργασθούν με αυτά τα κριτήρια προς όφελος της κοινότητος της Φυλής και του Αίματος. Η Κοινότητα πειθαρχεί στις κατευθύνσεις που δίδονται από τους Αρίστους, και κυρίως σε αυτές που δίδονται από τον Αρχηγό-Οδηγό (η τόσο γνωστή γερμανική λέξη Führer «Φύρερ» σημαίνει Οδηγός), στο πρόσωπο του οποίου αντιπροσωπεύεται η ενότητα και το πνεύμα ολόκληρης της Κοινότητος. Έτσι κανείς δεν πειθαρχεί σε υποκειμενικές «γνώμες», δοξασίες κατασκευασμένες από ανθρώπους, αλλά πειθαρχεί στον Φυσικό Νόμο, καθώς (και καθ΄ όσον) η θέληση των Αρίστων με πρώτο τον Αρχηγό είναι εναρμονισμένη με αυτόν. Και όταν η θέληση του Ανθρώπου εναρμονίζεται με την «Θέληση του Ενός», τότε ο Άνθρωπος μπορεί να θριαμβεύσει - και τότε και μόνον τότε μπορούμε να μιλήσουμε για την «Δύναμη και τον Θρίαμβο της Θελήσεως».
Και όμως οι Άριστοι αριθμητικά αποτελούν ισχνή μειονότητα, είναι αυτοί όμως οι καταλληλότεροι και ικανότεροι από όλους για να δείξουν τις κατευθύνσεις. «Ένας άνθρωπος για εμένα ισοδυναμεί με χιλιάδες, εάν είναι άριστος», έλεγε ο Ηράκλειτος. «Εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι.»
Αντίθετα από τον Εθνικοσοσιαλισμό, σε άλλα πολιτικά συστήματα ο άνθρωπος καλείται να πειθαρχήσει στην συνισταμένη των αποκομμένων από τον Φυσικό Νόμο και τον Κοινό Λόγο θελήσεων , επιθυμιών , γνωμών και διαταγών κάποιων ανθρωπίνων «εγώ», που με κάποιον μη αξιοκρατικό τρόπο έχουν αποκτήσει την δύναμη να επιβάλλουν τις θελήσεις τους στους υπολοίπους. Γι΄ αυτό μια εθνικοσοσιαλιστική κοινωνία, είναι η πιο ελεύθερη κοινωνία που μπορεί να γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος. Ενώ στην «δημοκρατία» ο άνθρωπος είναι υποταγμένος στην συνισταμένη «γνωμών» ατόμων που κινούνται ο καθένας με βάση ένα ατομικό συμφέρον και συναγελάζονται ως μάζες, διαμορφώνοντας ρευστές αριθμητικές πλειοψηφίες ατομικών συμφερόντων, στον μπολσεβικισμό είναι υποταγμένος στην θέληση της κομματικής γραφειοκρατίας, στον αναρχισμό είναι υποταγμένος στην άναρχη κίνηση και συμπεριφορά μαζών και στην όποια «ηθική» και «επιθυμία» του καθενός, στον καπιταλισμό είναι υποταγμένος στην Οικονομία και σε αυτούς που βρίσκονται πίσω από αυτήν (και αντί να υπάρχει η οικονομία για να υπηρετεί τον άνθρωπο, ο άνθρωπος ζει εγκλωβισμένος στο να υπηρετεί την οικονομία.)
Καθώς ο Εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί την μέγιστη δυνατή ελευθερία για τον Άριο άνθρωπο, οποιαδήποτε υποχώρηση από την αυθεντική έννοια του Εθνικοσοσιαλισμού, οποιαδήποτε μετάλλαξή της και προσπάθεια αναμείξεώς της με άλλα πολιτικά ρεύματα (όπως αναρχία, μπολσεβικισμός κλπ) ή με ξένες προς την Αρία παράδοση ιδεοληψίες και δόγματα (όπως Ιουδαιοχριστιανισμός, Ισλάμ κλπ) είναι μια κίνηση προς την ανελευθερία.
Η Κοσμική Ιεραρχία.
Η έννοια «ιεραρχία» περιλαμβάνει τις έννοιες του Ιερού και του «άρχειν». Αυτός που άρχει τα πάντα είναι ο Φυσικός Θεϊκός Νόμος. Έτσι μπορούμε να ορίσουμε την έννοια της «ιεραρχημένης κοινότητος». Μια κοινότητα , οργάνωση ή οποιαδήποτε ομάδα, είναι ιεραρχημένη όταν έχει ως κεντρικό της άξονα αυτόν τον Νόμο και όταν η εσωτερική της δομή χαρακτηρίζεται από την Φυσική Τάξη, την Τάξη που εναρμονίζεται με τον Φυσικό Νόμο. Η ίδια η Φύσις έχει ορίσει ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι «ίσος» με κανέναν άλλο. Οι Άριστοι, αυτοί που έχουν εναρμονίσει την βούλησή τους με τον Κοινό Λόγο και κατευθύνονται από αυτόν, είναι και οι καταλληλότεροι για να δείχνουν τον δρόμο στην κοινότητα. Το κάθε μέλος της κοινότητος, από τον Αρχηγό έως και τον τελευταίο στρατιώτη, έχοντας αποκτήσει αυτογνωσία, νιώθει υπερήφανος για την Τιμή και αντιμετωπίζει με Χαρά το Καθήκον του αγώνος για την διαφύλαξη της Φυσικής Τάξεως και για την αποκαστάστασή της, εφόσον έχει διαταραχθεί.
Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι καμία από τις συνήθεις πολιτικές οργανώσεις της εποχής μας δεν είναι ούτε «ιεραρχημένη» ούτε «ιεραρχική», διότι δεν πληροί απολύτως καμιά από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα οφείλει, όμως, να είναι και ιεραρχική και ιεραρχημένη, υπό την πραγματική διάσταση των εννοιών.
Η Κοσμική Τάξις.
Η έννοια της Τάξεως βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με την έννοια του Χάους. Η έννοια της τάξεως υποδηλώνει και την έννοια της «σωστής σειράς», της σωστής θέσεως στο κάθε τι. Σε μια κοινωνία που διέπεται από Φυσική Τάξη καθένας βρίσκεται στην σωστή του θέση (αντίθετα στον καπιταλισμό, για παράδειγμα, ο υπουργός «παιδείας» μπορεί να διαθέτει ελάχιστη πραγματική παιδεία, ο υπουργός «άμυνας» να μη έχει υπηρετήσει ποτέ στον στρατό, ενώ άνθρωποι που διαθέτουν στοιχεία πραγματικής παιδείας, να τοποθετούνται από το σύστημα στο κοινωνικό περιθώριο, στην ανεργία ή στο να εργάζονται στην ίδια τους την χώρα με όρους πολύ χειρότερους από έναν λαθρομετανάστη…)
Η έννοια της Τάξεως αυξάνει την ανθρώπινη Ελευθερία, διότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κοινωνικό ρόλο για τον οποίον και είναι κατάλληλος. Επίσης είναι σαφές το παράδειγμα ότι, σε ένα σπίτι όπου τα πάντα είναι ακατάστατα και που διέπεται από χάος, ο άνθρωπος σπαταλά συνεχώς άσκοπα χρόνο ψάχνοντας και για να εκτελέσει οποιαδήποτε εργασία, αντίθετα με ένα τακτοποιημένο σπίτι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μια κοινωνία.
Μια κοινωνία που διέπεται από Φυσική Τάξη και Φυσική Ιεραρχία δεν χαρακτηρίζεται από άσκοπες συγκρούσεις και δεν σπαταλούνται εκεί άσκοπα πόροι μέσω ενός γενικευμένου Χάους. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του το Χάος, το οποίο οδηγεί μεταξύ άλλων και σε μια τεράστια σπατάλη παραγωγικών πόρων. Γι΄ αυτό άλλωστε και έχει και το μοναδικό παράλογο χαρακτηριστικό, ενώ αρκετοί εργάζονται και παράγουν και μάλιστα σκληρά, να διέπεται και από περιόδους που, αντί για «ανάπτυξη» στον τομέα της παραγωγής, να έχουμε «ύφεση».
Η κοσμική Πειθαρχία.
Η έννοια της πραγματικής Πειθαρχίας δεν αποτελεί, όπως αρκετοί νομίζουν, την τάση κάποιου στο να αποδέχεται , να εφαρμόζει και να υπακούει χωρίς αντίρρηση τις «αποφάσεις» που λαμβάνονται είτε «συλλογικά» είτε από «ανωτέρους» , μέσα σε μια οποιαδήποτε «κοινότητα» που να διέπεται από μια οποιαδήποτε «τάξη» και κάποιον οποιονδήποτε «νόμο» .
Κάποιος που θα είχε τέτοια χαρακτηριστικά, δεν θα ήταν στην πραγματικότητα πειθαρχημένος αλλά άβουλος.
Η πραγματική πειθαρχία προϋποθέτει την ύπαρξη της Φυσικής Τάξεως μέσα στην ίδια την Ψυχή του ανθρώπου και του εσωτερικού άρχοντα, αυτού που ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες ως «Ηγεμονικόν».
Όταν ο εσωτερικός άρχων είναι συντονισμένος με τον Συμπαντικό «Κοινό Λόγο» και τον Φυσικό Νόμο, τότε έχουμε την πραγματική πειθαρχία που κατά τον Ηράκλειτο είναι η «Πειθαρχία στην θέληση του Ενός».
Υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων και στις κοινότητές τους. Σήμερα το «Ηγεμονικόν» απουσιάζει πλήρως από τις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων, αντίστοιχα λοιπόν απουσιάζει και από τις κοινωνίες τους. Έτσι αντί για την Φυσική Αριστοκρατία επικρατεί η Δημοκρατία και οι κοινωνίες διέπονται από Χάος και όχι από Κοσμική Τάξη. Μια κοινότητα ανθρώπων έχει και αυτή την δική της «Ψυχή», όπως την έχει ένας άνθρωπος. Μια κοινωνία όπως οι σημερινές δεν διακρίνεται από ομοψυχία αλλά από τον ατομικισμό, που ισοδυναμεί με την διάλυση της Κοινοτικής Ψυχής κατ᾿ αντιστοιχία προς την εκ παραλλήλου διάλυση μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Στον Εθνικοσοσιαλισμό η πραγματική Πειθαρχία έρχεται μέσα από την Ομοψυχία των μελών της Κοινότητος και τον συντονισμό της Ενιαίας Ψυχής τους με τον Συμπαντικό Θεϊκό Κοινό Λόγο. Στο πρόσωπο του Αρχηγού-Οδηγού εκφράζεται η ενότητα της Κοινότητος και αυτός είναι ο κύριος εκφραστής της Ψυχής της. Όλα τα μέλη της κοινότητος, όμως, είναι φορείς και εκφραστές αυτής της μιας Ψυχής, που χαρακτηρίζεται ταυτοχρόνως τόσον από απόλυτη ομοιομορφία , όσο και από πολυμορφία, υπό την έννοιαν της σχέσεως ανάμεσα στην Ενότητα και την Πολλαπλότητα (όπως την προσεγγίσαμε στην ενότητα 1.3.) Έτσι, η Πειθαρχία στον Εθνικοσοσιαλισμό όχι μόνον δεν ακυρώνει τα ιδιαίτερα θετικά στοιχεία του χαρακτήρος και της προσωπικότητος του κάθε μέλους της κοινότητος αλλά, αντιθέτως, τα αναδεικνύει στην πραγματική αυθεντική τους μορφή.
Η εθνικοσοσιαλιστική πειθαρχία δεν έχει, λοιπόν, την παραμικρή σχέση με μια έννοια «πειθαρχίας» όπως αυτή απαντάται σε μια κοινωνία μπολσεβίκων είτε στους σύγχρονους εκφυλισμένους στρατούς της Δύσεως, όπου η «πειθαρχία» του ατόμου καθορίζεται απλώς από τον φόβο τιμωρίας από τους ανωτέρους του. Διαφέρει επίσης από την εξωτερική και μόνον πειθαρχία, καθώς η εθνικοσοσιαλιστική πειθαρχία είναι πρωτίστως εσωτερική. Ακόμα, όμως, και από κοινότητες που διέπονται από συντροφικότητα και ομοψυχία, εάν η κοινή ψυχή δεν είναι συντονισμένη με τον «Κοινό Λόγο», η έννοια της «πειθαρχίας» από την οποία διέπονται εκπίπτει σε κατώτερο επίπεδο από την πραγματική της έννοια.
Βεβαίως είναι καλύτερα κάποιος που δεν διαθέτει το «Ηγεμονικόν» , δηλαδή κάποιον εσωτερικό ηγεμόνα, να βρίσκει κάποιον εξωτερικό, έλεγε ο Πλάτων. Διότι τουλάχιστον έτσι καταφέρνει να βρίσκει κάποια Τάξη μέσα στην Ψυχή του και κάποια Πυξίδα ώστε να διαφεύγει από το να παραπαίει στο Χάος. Αντίστοιχα ακόμα και μια μορφή εξωτερικής «πειθαρχίας», είναι πολύ προτιμώτερη από μια κατάσταση χαοτική, όπως είναι οι σημερινές κοινωνίες.
Όμως πρέπει να αποσαφηνισθεί ότι μια τέτοια έννοια εξωτερικής «πειθαρχίας», που δεν έχει Μεταφυσική και Κοσμική διάσταση, αποτελεί εντελώς διαφορετική έννοια από αυτήν της Πραγματικής πειθαρχίας, όπως την περιγράψαμε παραπάνω, που είναι πρωτίστως εσωτερική.
Το παρακάτω παράδειγμα αποσαφηνίζει την διαφορά, δείχνοντας ότι αυτές οι δύο έννοιες, της εσωτερικής πειθαρχίας στον Φυσικό Νόμο και της εξωτερικής πειθαρχίας σε μια κοινωνία ή κοινότητα, μπορούν ακόμη και να έρθουν σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους:
Παρέχεται δε από τις κοινωνίες του μπολσεβικισμού, απόλυτα οργανωμένες και «πειθαρχημένες» κατά το σταλινικό πρότυπο. Σε κοινωνικές καταστάσεις που η Φυσική Ιεραρχία απουσιάζει, η Φυσική Τάξις έχει διαταραχθεί και ο Φυσικός Νόμος είναι κάτι άγνωστο , και όταν οι αποφάσεις έχουν ληφθεί δίχως κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τον «Κοινό Λόγο», ο πραγματικά πειθαρχημένος Άριος ἀνθρωπος δεν θα εκδηλώσει οποιονδήποτε «ενθουσιασμό» στο να υποταχθεί σε μια τέτοια φαινομενική «πειθαρχία». Ανάλογα με την κατάσταση, είτε θα μείνει αδιάφορος απέναντί της είτε, εάν νιώσει ότι του ζητείται να «πειθαρχήσει» σε κάτι που αντιβαίνει στην ίδια την εσωτερική του πραγματική Πειθαρχία, θα αντιδράσει , είτε ενστικτωδώς και αυθορμήτως, είτε απολύτως συνειδητά. Κάποιος που η κατανόησή του κινείται στο επίπεδο των Φαινομένων και δεν εμβαθύνει στο επίπεδο της Εσωτερικής Ουσίας θα πει ότι «αυτός ο άνθρωπος είναι απείθαρχος», ενώ, αντιθέτως, μια τέτοια «απειθαρχία» αποτελεί πραγματική και ουσιαστική Πειθαρχία και μάλιστα στην πιο αυθεντική της έννοια!
Η έννοια, λοιπόν, του φαινομενικά «απείθαρχου» ανθρώπου έχει τεράστια διαφορά από την έννοια του πραγματικά απείθαρχου , αυτού που είναι ανίκανος να πειθαρχήσει σε ο,τιδήποτε, διότι ο ίδιος ο εσωτερικός του κόσμος διέπεται από Χάος.
Όμως, στις Εθνικοσοσιαλιστικές κοινότητες η έννοια της «εξωτερικής» πειθαρχίας συμπίπτει απόλυτα με την έννοια της εσωτερικής πειθαρχίας, διότι, όπως εξηγήσαμε παραπάνω, πηγάζει εξ αυτής - αλλά και καθώς οι δύο αυτές μορφές πειθαρχίας δεν αποτελούν σ᾿ εκείνες παρά πειθαρχία στον ίδιο ακριβώς Κεντρικό Άξονα, στην «Θέληση του Ενός», στον Φυσικό Νόμο και άρα στην πραγματικότητα αποτελούν μια και μόνον μορφή.
Βεβαίως σε μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα δεν έχουν όλοι το ίδιο επίπεδο αντιλήψεως του «Κοινού Λόγου» ούτε μπορούν να έχουν όλοι επίγνωση κατάλληλη, ώστε να μπορούν να εκφέρουν γνώμη για τα πάντα και για τους πάντες. Έχοντας, όμως, αυτογνωσία και αντιλαμβανόμενοι τα όρια της δικής τους επιγνώσεως και έχοντας την πλήρη συναίσθηση ότι η κοινότητα διέπεται από Κοσμική Ιεραρχία, εμπιστεύονται πλήρως τους ανωτέρους τους και εφαρμόζουν με ενθουσιασμό τις υποδείξεις και τις διαταγές τους , που οδηγούν την Κοινότητα μπροστά, στον δρόμο της ανελίξεως και του Θεϊκού Φυσικού Νόμου. Βεβαίως όταν κάποιος έχει πραγματικά κατακτήσει την δύναμη μιας αυθεντικής επιγνώσεως και αληθείας πάνω σε κάποιο θέμα, είναι καθήκον του να διατυπώνει την γνώμη του ως αποτέλεσμα αυτής της επιγνώσεως, πάντοτε μέσα στα πλαίσια του σεβασμού της Τάξεως και της Ιεραρχίας. Έτσι συνεισφέρει στην κοινότητα και βοηθά τους ανωτέρους του στο έργο τους, σεβόμενος όμως απολύτως κάθε εναλλακτική άποψη προερχομένη από οποιονδήποτε έχει ακόμη μεγαλύτερη επίγνωση επί του θέματος.
Διαστρεβλώσεις του Εθνικοσοσιαλισμού.
Προσδιορίσαμε, λοιπόν, την έννοια του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και τις έννοιες της Ελευθερίας, της Τάξεως, της Πειθαρχίας και της Ιεραρχίας, με μια Μεταφυσική και Κοσμολογική οπτική. Βεβαίως δεν είναι ούτε λειτουργικό ούτε εφικτό ούτε θα ήταν σωστό, σε κάθε κείμενο, σε κάθε εξέταση ενός οποιουδήποτε θέματος που κάνει κάποιος εθνικοσοσιαλιστής , να καταγράφει την σύνδεση του θέματος με την κοσμολογία και την μεταφυσική. Όμως θα πρέπει συνεχώς, μέσα στην συνείδησή του, να διαισθάνεται και να θυμάται συνεχώς αυτήν την σύνδεση. Διότι εάν η σύνδεση ξεχαστεί, τότε θα χαθεί και η ίδια η σύνδεση της σκέψεώς του με το πραγματικό «Είναι» και τότε το «νοείν» του θα εκπέσει στο φλοιικό και φλύαρο επίπεδο κάποιων από τις περιπτώσεις που θα περιγράψουμε παρακάτω.
Η αγνόηση της μεταφυσικής.
Εάν αφαιρεθεί από τον Εθνικοσοσιαλισμό η Μεταφυσική (όπως έχουν πράξει σήμερα αρκετές από τις ομάδες που τον επικαλούνται, μέσα από ένα πλήρη εκχυδαϊσμό) τότε μετατρέπεται σε έναν ακόμη «-ισμό» που, αν μιλήσουμε με κριτήριο την Ουσία , θα πούμε ότι δεν διαφέρει τελικώς σε τίποτε από όλους τους άλλους «-ισμούς», πέραν του ότι αυτός απομιμείται, κινούμενος σε ένα καθαρά υλιστικό επίπεδο, την αυθεντική έννοια του Εθνικοσοσιαλισμού.
Η αγνόηση της Κοσμολογικής διαστάσεως οδηγεί στον Δογματισμό.
Εάν πάλι υπάρχει μια «Μεταφυσική» ερμηνεία αλλά αγνοηθεί η Κοσμολογική διάσταση, τότε ο «Εθνικοσοσιαλισμός» μετατρέπεται απλώς σε ένα κλειστό «μεταφυσικό» δόγμα ηθικών αρχών και αξιών καταγεγραμμένων σε επίπεδο φράσεων, που καθεμία συνδέεται με μια καθορισμένη στενή και κλειστή ερμηνεία , που το μέγιστο βάθος της κάθε φράσεως θεωρείται γνωστό και δεδομένο. Επίσης στην πραγματικότητα μια τέτοια ερμηνεία δεν είναι ούτε Μεταφυσική, διότι «μεταφυσική» σημαίνει να προσεγγίζει κανείς την έννοια του Φυσικού πνεύματος σε ένα ανώτερο επίπεδο από αυτό του υλισμού, δεν σημαίνει να αποκόπτεται κανείς εντελώς από το Φυσικό και Κοσμικό πνεύμα.
Ένα τέτοιου τύπου δόγμα, όχι μόνο δεν είναι καθόλου ευέλικτο, αλλά λειτουργεί ως ένας στείρος ηθικισμός, που διέπεται από μια «κατανόηση» στα πρότυπα μιας αυστηρής εφαρμογής και τηρήσεως «κανόνων». Ακόμα και αν οι αξίες και οι κανόνες αυτοί έχουν κληρονομηθεί λόγω παραδόσεως και κρύβουν μέσα τους μεγάλο βάθος και αυθεντική Κοσμική και Αρία Ιερότητα , εάν αγνοηθεί είτε εάν χαθεί η Κοσμολογική τους κατανόηση, τότε , με το πέρασμα του χρόνου, αυτή η αποκοπή, θα έχει ακριβώς τις ίδιες συνέπειες που είχε η αποκοπή της Μεταφυσικής από την Κοσμολογία που κάποτε επέβαλε δολίως ο Ιουδαϊσμός. Έτσι ένα τέτοιο υποθετικό «εθνικοσιαλιστικό» δόγμα, εάν ποτέ θα μπορούσε να υπάρξει, παρ᾿ ότι θα είχε ως αφετηρία την υιοθέτηση αυθεντικών Αρίων και Κοσμικών αξιών, σταδιακά θα είχε αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά «Γιαχβεϊσμού» , οι φορείς του χαρακτηριστικά Ιουδαίων «ιερέων» και ακόμα και η κατανόηση της έννοιας της «πειθαρχίας» , τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής, θα είχε αλλοιωθεί και θα είχε αρχίσει να παίρνει στοιχεία του τύπου της Ιουδαιοχριστιανικής «Ιεράς Εξετάσεως».
Ως χαρακτηριστικότατο παράδειγμα μπορεί κανείς να δει κάποιες φράσεις της Καινής Διαθήκης, κάποιες από τις οποίες έχουν ληφθεί σχεδόν αυτούσιες από την Αρία παράδοση. Ο Ιουδαιοχριστιανισμός είτε αδυνατεί να τις ερμηνεύσει , είτε τους προσδίδει ερμηνείες εντελώς ξένες με το αυθεντικό τους περιεχόμενο, καθώς μέσα από την πλήρη διαστροφή και παρακμή αιώνων, που ξεκίνησε άμεσα από την ίδια την ερμηνεία του Σαούλ («Αποστόλου Παύλου») και συνεχίστηκε από πλήθος φανατικών δογματιστών, έχασε κάθε υπόβαθρο ώστε να μπορεί να τις κατανοήσει πραγματικά. Ο Ιουδαιοχριστιανισμός διαθέτει ένα μεγάλο πλήθος από φράσεις και «νόμους», που τους μεταχειρίζεται ως στείρους «κανόνες», που «ισχύουν επειδή έτσι είπε ο Χριστός» και που ο Χριστιανός μαθαίνει ότι ούτε μπορεί , ούτε πρέπει να προσπαθήσει να τους κατανοήσει, κατά την Ιουδαϊκή εκδοχή του δόγματος «πίστευε και μη ερεύνα.» Αντιθέτως, όμως, με το νόημα που αποδίδουν στην τελευταία φράση οι Ιουδαίοι, η διαδικασία της προσεγγίσεως της πραγματικής Αληθείας είναι η εσωτερική αναζήτηση, η εσωτερική έρευνα (όπως εξηγήσαμε στην ενότητα 1.4.)
Ο Εθνικοσοσιαλισμός, όμως, δεν αποτελεί δόγμα με μια τέτοια τουλάχιστον έννοια, όπως αυτή που περιγράψαμε παραπάνω, αλλά δρόμο προσεγγίσεως από τον άνθρωπο της Κοσμικής Θεϊκής Αληθείας και ζώσα κοσμοαντίληψη. Και αυτός ο δρόμος, δεν έχει τέλος, όπως και η εμβάθυνση στην κατανόηση κάποιων αληθειών και εννοιών. Αντίθετα, οι δογματιστές θεωρούν συχνά ότι μέσα στα «Ιερά βιβλία» τους περιέχονται τα πάντα όσα είναι δυνατόν να γνωρίσει ο άνθρωπος και ότι η δική τους ατομική και συλλογική κατανόηση για την κάθε έννοια είναι και η βαθύτερη δυνατή – αποτελώντας, μάλιστα, και το απόλυτο κριτήριο «ορθότητος».
Εξηγήσαμε, λοιπόν, ότι εάν αγνοηθεί η κοσμολογική διάσταση, ο «Εθνικοσοσιαλισμός» μετατρέπεται σε δόγμα και αρχίζει να διαστρέφεται σε «Γιαχβεϊσμό», καθώς αποκόπτεται από την διαδικασία προσεγγίσεως της Κοσμικής Αληθείας.
Η διαστροφή της Αρίας παραδόσεως από τον Ιουδαϊσμό.
Πρέπει επίσης να προσεχθεί ιδιαίτερα, ο μελετητής της Αρίας παραδόσεως να μη παρασυρθεί από την επιρροή του Ιουδαϊσμού πάνω σε διάφορες παραδοσιακές θρησκείες αλλά και σε ρεύματα εσωτερισμού και στις διαστρεβλώσεις που επέφερε αυτή η επιρροή. Μέσα στο πνεύμα της ονομαζόμενης «Νέας Εποχής» εμφανίζεται μεγάλο πλήθος ψευδο-εσωτεριστών και χυδαίων διαστρεβλώσεων παραδοσιακών θρησκειών αλλά και η προσπάθεια να εμφανισθούν όλες οι θρησκείες και οι παραδόσεις όλων των Φυλών της Γης, ως διαφορετικές εκφράσεις Ενός Υπερκοσμικού Ιουδαϊκού «Θεϊκού» πνεύματος , ως διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας της παραδόσεως του Ιουδαϊσμού, παρουσιαζόμενης και ως «Θεϊκής». Έτσι αλλοιώνουν το περιεχόμενο διαφόρων παραδόσεων και τις παρουσιάζουν με μια επίπλαστη διαστροφική και διεστραμμένη εκδοχή τους, κατάλληλα προσαρμοσμένη στα μέτρα της Ιουδαϊκής παραδόσεως περί «θεού» Γιαχβέ.
Παραδόσεις όπως του Ινδουϊσμού και του Βουδισμού, οι φορείς του «Νεοεποχίτικου» Σιωνιστικού αντιπνεύματος τις εμφανίζουν σε ένα εντελώς ρηχό επίπεδο και ως εμπορεύσιμο είδος - και συχνά υπό εντελώς διεστραμμένες από τον Ιουδαϊσμό εκδοχές τους, που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το πραγματικό αρχικό περιεχόμενο των παραδόσεων αυτών, εκτός από την χρήση κοινών ονομάτων για τις έννοιες, κάποια κοινή ορολογία , κοινά ονόματα θεοτήτων και κάποιες χαμηλοτάτου επιπέδου διεστραμμένες ερμηνείες των αυθεντικών κειμένων.
Η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και η αρχαία Ελληνική θρησκεία, εμφανίζονται επίσης μέσα από μεγάλο πλήθος διατροφικών παραμορφώσεων. Κάποιοι προσπαθούν να εμφανίσουν τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους ως προδρόμους του Ιουδαιοχριστιανισμού , άλλοι ως προδρόμους του «ορθολογισμού» και του εκφυλισμένου και απονευματοποιημένου δυτικού υλιστικού πολιτισμού της εποχής μας. Ενώ ο Άριος πολιτισμός είναι Ηλιακός, Ουράνιος και πολιτισμός του Φωτός, προσπαθούν συστηματικά να εμφανίσουν την αρχαία ελληνική θρησκεία ως σεληνιακή, χθόνια και γεωκεντρική, χαρακτηριστικά που είχαν οι Σημιτικές θρησκείες. Κάποιοι άλλοι έχουν πανηγυρικά μετατρέψει την αρχαία ελληνική θρησκεία σε «μασκαράτα και τουριστική ατραξιόν», άλλοι πάλι σε ένα δόγμα φανατικών, αποκεκομμένο από κάθε είδους κοσμολογική και αυθεντική μεταφυσική αρχή - και άλλοι πάλι σε δεισιδαιμονικές σαμανικού τύπου τελετές εξευμενισμού των φυσικών φαινομένων.
Είναι σήμερα απόλυτα αναμενόμενο, ο αφελής που ξεκινάει να ασχοληθεί με τέτοια θέματα να πέσει στα δίχτυα τέτοιου είδους ομάδων και να καταλήξει να εγκλωβισθεί στα δίκτυα της ανοησίας, της παράνοιας ή ενός δρόμου που, περνώντας μέσα από ψευδοεσωτερισμούς και διεστραμμένες ερμηνείες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, να οδηγεί σταδιακά στην αποδοχή του Εβραϊκού τρόπου σκέψεως υπό διάφορες εκδοχές και μορφές του και υπό την αχλύ της ψευδαισθήσεως, ότι αυτός ταυτίζεται κατά βάθος με τον Άριο και Ελληνικό και αυτό να γίνεται με έναν τρόπο που να τον νομίζει κανείς ως «εσωτερική αναζήτηση» και «σταδιακή φώτιση και συνειδητοποίηση».
Κάποιες μεταλλάξεις και διαστροφές απαιτούν ένα επίπεδο κατανοήσεως και λεπτής διακρίσεως αρκετά υψηλό, ώστε να γίνεται άμεσα αντιληπτή η διαφορά τους από την αυθεντική Αρία παράδοση. Έτσι, τέτοιες μεταλλάξεις έχουν την δυνατότητα να παρασύρουν ακόμη και άτομα που προχώρησαν κάποια πρώτα βήματα σε σωστό δρόμο αλλά που δεν διαθέτουν το απαραίτητο επίπεδο κατανοήσεως και εσωτερικής πνευματικότητος και ενοράσεως ούτε την απαιτούμενη πραγματική εσωτερική αρμονία και Ψυχικό συντονισμό με το Κοσμικό Θεϊκό Κέντρο, ώστε να είναι εις θέσιν να αντιληφθούν την πραγματική έννοια κάποιων θεμάτων με τα οποία καταπιάστηκαν προσπαθώντας να «ανελιχθούν».
Ένας «παγανισμός» που δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο ως συκοφαντίες των Ιουδαιοχριστιανών.
Μια άλλη παρανόηση που παρατηρείται συχνά είναι η παρουσίαση των αρχαίων θρησκευτικών παραδόσεων μέσα από μια χαμηλού επιπέδου «μεταφυσική», που εκπίπτει σχεδόν στο επίπεδο του υλισμού, μέσω της αντιλήψεως των θεοτήτων σε ένα επίπεδο και μόνο απλών καιρικών και γεωφυσικών φαινομένων και ιδιοτήτων της ύλης αλλά και της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Εμφανίζουν τον Φυσικό Νόμο ως μια μορφή νόμων που διέπουν την Ύλη, κάτι αντίστοιχο με τις σημερινές, φιλοσοφικώς και πνευματικώς ανερμάτιστες «επιστήμες» της φυσικής και της βιολογίας, αποκομμένο από κάθε στοιχείο πραγματικά Θεϊκό, από κάθε Αριστοκρατικό και Ηρωϊκό πνεύμα και πρότυπο ζωής, από κάθε αληθινή πνευματική επαγρύπνηση.
Η δημιουργία, δηλαδή, ενός νέου «μυστικισμού» δεισιδαιμονιών, με μοναδικό σκοπό των εξευμενισμό φυσικών δυνάμεων υπό την προσέγγιση ενός υλιστικού ωφελιμισμού, που συνυπάρχει με μια έλλειψη ηθικών αναστολών με πρόσχημα την απόρριψη της Ιουδαιοχριστιανικής «αμαρτίας» και μια βέβηλη κουλτούρα χυδαίου υλισμού και μοιρολατρίας.
Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν αποτελεί αναβίωση της αρχαίας θρησκείας αλλά τέτοια θρησκεία δεν υπήρξε ποτέ πριν από τον 20ο αιώνα, μέσα στον οποίον κάποιοι ανόητοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια νέα θρησκεία, που να συρράπτει όλα τα συκοφαντικά ψεύδη τα οποία ο Ιουδαιοχριστιανισμός απέδιδε στην αρχαία θρησκεία, θέλοντας να την παρουσιάσει ως μια χυδαία ανήθικη και υλιστική μοιρολατρική ειδωλολατρία ωφελιμιστικού εξευμενισμού καιρικών και γεωφυσικών φαινομένων και πλήρους υλιστικής ηθικής καταπτώσεως. Οι Ιουδαιοχριστιανοί , όπως ακριβώς και οι Εβραίοι, προσπαθούσαν πάντοτε να ανυψώνουν τους εαυτούς τους μέσω της δυσφημίσεως όλων των άλλων θρησκειών, κατ’ εξοχήν δε των προχείρως αρχαιόθεν κατασυκοφαντουμένων «Εθνικών», χαρακτηρισμός που αρχικώς παρέπεμπε στους Έλληνες και λοιπούς Αρίους «Γκόιμ»!!!
Όπως εξηγεί ο Ιούλιος Έβολα, «αυτό που διέκρινε περισσότερο τον προχριστιανικό κόσμο , σε όλες τις μορφές του, δεν ήταν η δεισιδαιμονική θεοποίηση της φύσης αλλά η διά συμβόλων κατανόησή της, λόγω της οποίας κάθε φαινόμενο και κάθε γεγονός παρουσιαζόταν ως η αισθητή αποκάλυψη ενός υπεραισθητού κόσμου. Η παγανιστική κατανόηση του κόσμου και του ανθρώπου χαρακτηριζόταν ουσιωδώς από έναν ιερό συμβολισμό.»
Τα τελευταία χρόνια επίσης έχει εμφανισθεί μια νέα «μόδα» , που διαδίδεται ευρύτερα από κάποιους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν για αυτόν τον σκοπό το «black metal» που σήμερα πουλάει αρκετά ως εμπορικό προϊόν. Κατασκεύασαν ένα νέο είδος «παγανισμού», αυτό το οποίο με πρόφαση έναν «αντιχριστιανισμό», αποδέχεται όλες τις συκοφαντίες του Ιουδαιοχριστιανισμού και των Σιωνιστών για τις Άριες θρησκείες. Παριστάνουν τους Αρχαίους Θεούς ολόκληρης της Ευρώπης ως υπηρέτες ενός ουσιαστικότατα Σημιτικού σκοτεινού «Θεού», ενός «Βεελζεβούλ», που για τους Εβραίους ισοδυναμούσε με τον «Διάβολο». Παρουσιάζουν ακόμα και τους επί κεφαλής του Γερμανικού Γ Ράιχ ως λάτρεις του «Σατανά», με τις ιδιότητες που του αποδίδει η Ιουδαϊκή Εβραϊκή παράδοση και οι σχετικές με αυτήν θρησκείες. Οι Ιουδαιοχριστιανοί συκοφάντησαν ακόμη και την έννοια του Δαίμονος, που συμβόλιζε το ενδιάμεσο κοσμικό πνεύμα ανάμεσα στον Θεό και τον Άνθρωπο και τον ταύτισαν με κάποια πνεύματα που για τους Εβραίους αποτελούσαν σύμβολα της διαστροφής και διαβολής της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Επίσης , ενώ είναι γνωστό ότι ο Ιουδαιοχριστιανισμός είναι μια θρησκεία του Τάφου, αντίθετα με την Αρία ηλιακή θρησκευτική παράδοση της Ζωής, και ενώ ήταν γνωστό ότι οι Σημιτικοί λαοί και ιδιαίτερα οι Εβραίοι επεδίδοντο σε σεληνιακές και υποχθόνιες αιμοσταγείς τελετές όπου έκαναν ανθρωποθυσίες, τώρα προσπαθούν κάποιοι μέσα από το «black metal» να αντιστρέψουν πλήρως την πραγματικότητα, μιλώντας μεν για Θεότητες από την Αρία παράδοση και μιλώντας για Εθνικοσοσιαλισμό αλλά βάζοντάς τα αυτά μαζί με τάφους, ζόμπι και σεληνιακές τελετές. Εκτός από την προσπάθεια να τα διαδώσουν μέσα από την μουσική, στην Ελλάδα έχουν γραφεί από «εθνικιστές» μέχρι και συλλογές ποιημάτων τέτοιου είδους, που εντέχνως προσπαθούν να παρουσιάσουν την αρχαία ελληνική παράδοση και θρησκεία ως σημιτικής και σεληνιακής υφής και ουσίας και αναφέρονται και σε ανθρωποθυσίες.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι όλα αυτά αποτελούν Εβραϊκές και σκοταδιστικές Σημιτικές παραδόσεις, που καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με την Αρία παράδοση και θρησκευτική αντίληψη - και από τις οποίες κανείς συνειδητοποιημένος δεν δικαιολογείται να παρασύρεται.
Εξ άλλου είναι θλιβερώς οικεία η συναφής εκείνη τάσις κάποιων συμπλεγματικών και ψυχονοητικώς διαταραγμένων μικρανθρώπων να ταυτισθούν με την μαζικώς προσλαμβανομένη «επιφάνεια» των Εθνοκοινοτικών Ιδεωδών, όχι όμως όπως πράγματι αυτά είναι αλλά όπως διαστρέφονται από ΜΜΕ και το εν γένει Σύστημα, καθώς έτσι ακριβώς αυτά απευθύνουν αυτομάτως γοητευτική έκκληση προς τα αρρωστημένα τους ιδιαίτερα γνωρίσματα, παρέχοντας εξαιρετικήν υπηρεσία στους Εχθρούς μας - καθώς επαληθεύουν ακριβώς τις υπ᾿ εκείνων καλλιεργούμενες προκαταλήψεις και απολιθωμένους προϊδεασμούς τόσο περισσότερο, όσο εντονώτερα «δραστηριοποιούνται»: προφανώς η μόνη υπηρεσία στην Υπόθεσή μας για τους πλείστους εξ αυτών, δηλαδή εξαιρέσει τυχόν καλής προαιρέσεως ατόμων που συμπαρασύρονται λόγω και ηλικίας, θα ήταν να εξαφανισθούν εντελώς – αφού η ίδια τους η παρουσία αποτελεί όπλο ισχυρότατο στα επιτήδεια χέρια του Εχθρού! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τα «ξαδέρφια» τους του φαλκιδευμένου «σατανοπαγανιστικού» χώρου – πού, άλλως τε, συχνά είναι τα ίδια ακριβώς άτομα.
Όπου επικρατεί ο σύγχρονος Βιομηχανισμός (Industrialism), ο Βραχμάνος, ο Ξατρίγια και ο Σούντρα* ομοίως, είναι αντικείμενα εκμεταλλεύσεως από τον Bαϊσίγια και όπου κατ' αυτόν τον τρόπο το εμπόριο απλώνεται παντού θα πρέπει να υπάρχει μία συνεχής βίωση άγχους περί της απλής συντηρήσεως της υπάρξεως· το θύμα της Βιομηχανίας πρέπει να περιορίσει την σκέψη του στο ζήτημα της αυριανής τροφής για αυτό και την οικογένειά του· η απλή Θέληση για Ζωή κερδίζει την πρωτοκαθεδρία έναντι της Θελήσεως για Δύναμη. Αν ταυτοχρόνως αποφασίζεται πως η φωνή κάθε ανθρώπου θα μετρά εξίσου στις εθνικές συνελεύσεις, συνεπάγεται κατά φυσικό τρόπο ότι η φωνή αυτών που σκέπτονται θα πρέπει να καταπνίγεται από αυτούς που δεν σκέπτονται και δεν έχουν καθόλου σχολή**. Αυτή η θέση αφήνει παρομοίως όλες τις τάξεις στο έλεος της ασυνειδήτου ατομικής εκμεταλλεύσεως, διότι κάθε πολιτική προσπάθεια στερούμενη φιλοσοφικής βάσεως καταντά απλώς οπορτουνιστική. Το πρόβλημα της συγχρόνου Ευρώπης συνίσταται στο να ανακαλύψει την δική της αριστοκρατία και στο να μάθει να υπακούει την βούλησή της.
*Βραχμάνος, Ξατρίγια, Βαϊσίγια, Σούντρα: οι τέσσερεις πρωταρχικοί τύποι της βραχμανικής κοινωνιολογίας, δηλ. Φιλόσοφος και επιμορφωτής, διοικών και στρατιώτης, έμπορος και ποιμένας, τεχνίτης και εργάτης. [Σημείωση του συγγραφέως]
** Ο κατά πνευματικώς ωφέλιμο τρόπο αξιοποιούμενος ελεύθερος χρόνος [Σημείωση του ιστολογίου]
Απόσπασμα από το The Dance of Shiva: Fourteen Indian Essays, κεφ. What Has India Contributed To Human Welfare? του Ananda Coomaraswamy
Τα παραπάνω λόγια αποτελούν μακράν τον σπουδαιότερο έπαινο από κάθε άλλη αναγνώριση της σπουδαιότητος του Ηγέτη μας. Δεικνύει ότι η μοναδικότις της θέσεώς του στην ιστορία είναι το αποτέλεσμα μιας αιτίας βαθύτερης και πολυπλοκότερης (για τον κοινό νου) – της θέσεώς του ανάμεσα στους υψίστους της ιεραρχίας των όντων. Όπως προείπα, ο Ramana Maharshi αντιπροσωπεύει την διφυή αριστοκρατία του Ινδουισμού: τόσο λόγω της κάστας του (Brahmin) αλλά και λόγω του γεγονότος ότι ήταν ένας εκ των λίγων πραγματικά άξιων να ανήκουν σε τούτη την ένθεη κάστα. Η κρίση του έχει πολύ περισσότερη βαρύτητα από ότι οι κρίσεις εκατομμύριων κοινών «διανοούμενων».
Θα διηγηθώ τώρα ένα επεισόδιο από την ζωή μου στο οποίο εμπλέκεται ένας νεαρός από μια πολύ χαμηλή ινδουιστική κάστα, αυτή των Maheshyas της Δυτικής Βενγκάλης, μια κάστα καλλιεργητών της γης• μια εκ των αναρίθμητων υποκατηγοριών των sudras (4η και κατώτερη κάστα).
Ο νεαρός ονομαζόταν Khudiram, προς τιμήν ενός αγωνιστή για την Ινδική Ανεξαρτησία, και ήταν ένα τυπικό δείγμα των μαζών της Βενγκάλης: μελαμψός, πλατυπρόσωπος – μια μείξη Δραβιδικού (φυλή της νοτιότερης Ινδίας) και μογγολικού φυλετικού τύπου. Πρέπει να ήταν γύρω στα 15 και τελείως αμόρφωτος• ήταν υπηρέτης μου.
Μια μέρα – κατά το δοξασμένο 1940 – καθώς επέστρεφε από την αγορά όπου τον είχα στείλει να αγοράσει ψάρια για τις γάτες, μου είπε ακτινοβολώντας από χαρά: «Memsahib (ο τίτλος με τον οποίο προσφωνούν όλες τις Ευρωπαίες στην Ινδία), πραγματικά εύχομαι ο Αρχηγός σας να κερδίσει τον πόλεμο! Το θέλω και εγώ, και προσεύχομαι σε όλους τους θεούς για την νίκη του!»
Έμεινα άναυδη. Δεν είχα μιλήσει ποτέ για τον Αδόλφο Χίτλερ στον Khudiram – σε έναν μη Άριο! Υπέθεσα ότι ο νεαρός γνώριζε πως διεξαγόταν ένας πόλεμος στην μακρινή Ευρώπη – όλοι το γνώριζαν – και δεν με εξέπληξε το γεγονός ότι διάλεξε την δική μας πλευρά• όλοι οι Ινδοί εκείνη την εποχή έκαναν το ίδιο, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών (χάρη στο συμφώνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, 23 Αυγούστου 1939). «Οι εχθροί των εχθρών μας είναι φίλοι μας» - και η Βενγκάλη ήταν το προπύργιο του αγώνα ενάντια στην βρετανική κατοχή. Ωστόσο, δεν περίμενα ποτέ να εκφράζει τα φιλογερμανικά του αισθήματα με τόση έμφαση ένα χωριατόπαιδο της Βενγκάλης! Τον ρώτησα: «Γιατί είσαι τόσο θερμός υποστηρικτής του Ηγέτη μου; Μήπως μόνο και μόνο επειδή κερδίζει;» (Η γαλλική εκστρατεία είχε σχεδόν τελειώσει τότε.)
Ο Khudiram είπε: «Όχι, θα ήμουν με το μέρος του ακόμη και αν είχε ηττηθεί, αλλά προσεύχομαι σε όλους τους θεούς να νικήσει!»
«Γιατί αυτό; Τι ξέρεις για τον πόλεμο;»
«Μπορεί να είμαι αγράμματος, αλλά συνάντησα κάποιον στην αγορά, πολύ μεγαλύτερο από ‘μένα, γύρω στα 20 – ένα μορφωμένο αγόρι -, που μπορεί να μιλήσει και λίγα Αγγλικά, και μου είπε ότι ο Αρχηγός σας διεξάγει αυτόν τον πόλεμο στην Ευρώπη ώστε να απομακρύνει την Βίβλο και στην θέση της να καθιερώσει για όλη την Δύση την Bhagavad Gita!»
Αναρωτήθηκα ποια θα ήταν η αντίδραση του Αδόλφου, εάν γνώριζε την εξήγηση που δινόταν για τους σκοπούς του Αγώνος του στην ψαραγορά της Καλκούτα. Δεν γνώριζα τότε για την μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε στο αρχαιότερο Ινδικό φιλοσοφικό ποίημα• το πληροφορήθηκα στην Αγγλία μετά τον πόλεμο, από κάποιον που τον ήξερε καλά. Αλλά ήρθε στον νου μου ένα χωρίο από τον πρώτο ψαλμό της Bhagavad Gita (της γαλλικής μεταφράσεως του Eugene Burnouf του 19ου αιώνα): «Εκ του εκφυλισμού των γυναικών απορρέει η επιμιξία των καστών (εννοώντας των φυλών, καθώς οι κάστες αρχικά αντιπροσώπευαν τον φυλετικό διαχωρισμό)• εκ της επιμιξίας των καστών απορρέει η απώλεια της μνήμης (δηλαδή, ο καθείς λησμονεί ποιοι ήσαν οι πρόγονοί του), εκ της απώλειας της μνήμης απορρέει η απώλεια της κατανοήσεως, και εξ αυτού απορρέει όλο το Κακό!»
Και αίφνης σκέφτηκα: «Πράγματι, αυτή είναι η παλαιότερη γνωστή έκφραση του νοήματος του Mein Kampf! Και είπα στο αγόρι: «Ο μεγαλύτερος φίλος σου έχει δίκιο. Ο Ηγέτης μας αγωνίζεται ώστε η Άρια Δύση να θυμηθεί τις αιώνιες άριες αξίες, οι οποίες υμνώνται στην Bhagavad Gita. Σου δίνω λοιπόν μια μέρα άδεια και μια ρουπία να κεράσεις τους φίλους σου. Πήγαινε και πες σε όλους – σε όποιον και αν συναντήσεις – τι σου είπε ο φίλος σου από την αγορά• έχει δίκιο!
Ο Khudiram ευχαριστημένος και χαρούμενος κίνησε προς την πόρτα• τον σταμάτησα, όμως, για να τον ρωτήσω κάτι ακόμα: «Προσεύχεσαι για την νίκη του Ηγέτη μας – για την νίκη μας, είπα. Γνωρίζεις, όμως, ότι εάν κερδίσουμε τον πόλεμο και η επιρροή του Ηγέτη μου φτάσει στα πέρατα του κόσμου, εσύ, μέσα στην Νέα Τάξη μας, θα παραμείνεις για πάντα αυτό που είσαι, ένας Maheshya, ένας sudra. Δεν είσαι Άριος. Η Νέα Τάξη δεν θα σου δώσει προνόμια• αυτά θα απονεμηθούν, όπως συμβαίνει ανά τους αιώνες, στους Λευκούς Βραχμάνους ή τους Ξατρίγια, οι οποίοι θα παραμείνουν στην κορυφή της Ινδουιστικής κοινωνίας. Έχοντας υπόψιν αυτά, εξακολουθείς να υποστηρίζεις τον Ηγέτη μας;»
Ο νεαρός των τροπικών χωρών, ο «εκπρόσωπος» των αμόρφωτων μαζών της Ινδίας, αναφώνησε χωρίς δισταγμό: «Φυσικά και τον υποστηρίζω, και ακόμα περισσότερο τώρα που το ξέρω! Μιας και αυτό σημαίνει ότι το πνεύμα του Αρχηγού σας είναι ένα με τα Shatras (ιερές γραφές της Ινδίας), ότι γνωρίζει την Αλήθεια και ότι επιθυμεί ο κόσμος να υποταχθεί σε αυτήν, όπως το επιθυμούσαν και τα μεγάλα πνεύματα που κληροδότησαν τα Shatras στους μαθητές τους. Δεν έχει καμία σημασία εάν εγώ, ένα απλό άτομο, ανελιχθώ ή όχι σε αυτόν τον κόσμο. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι η Αλήθεια των θεών η οποία είναι και η Αλήθεια του Αρχηγού σας! Εφόσον έχω γεννηθεί ένας απλός Maheshya, σημαίνει ότι έχω αμαρτήσει σε αρκετές από τις προηγούμενες ζωές μου. Αυτήν την φορά όμως υπακούω στα Shatras – δεν μολύνω το σώμα μου τρώγοντας απαγορευμένα φαγητά, δεν ασχολούμαι με κορίτσια από άλλες κάστες, κ.ο.κ. – ώστε όταν ξαναγεννηθώ, θα ξαναγεννηθώ σε καλύτερη οικογένεια. Και ύστερα από αρκετές χιλιάδες χρόνια – ο χρόνος δεν έχει σημασία – ποιος ξέρει… Ίσως γεννηθώ ως γιος Βραχμάνου ή ίσως στην Ευρώπη ως ένας εκ των νεαρών ανδρών που μάχονται για τα ιδανικά του Αρχηγού σας. Ποιος ξέρει…»
Θα μπορούσε κανείς στην Χριστιανική Ευρώπη να φαντασθεί πως ένας νεαρός μη Άριος ή εν πάση περιπτώση αμφιβόλου καταγωγής λέει: «Αυτή είναι η τιμωρία μου για τις κακές μου πράξεις στις προηγούμενες ζωές μου. Τώρα αν συμπεριφέρομαι όπως πρέπει, ποιος ξέρει… Ίσως σιγά-σιγά ανοιχθεί ο δρόμος προς τα άνω και μετά από χίλια ή παραπάνω χρόνια να γεννηθώ Γερμανός». Όχι, κανένας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κάτι τέτοιο, ακριβώς γιατί τέτοιες σκέψεις είναι τελείως ξένες προς το χριστιανικό πνεύμα και προς την πεποίθηση πως όλες οι ψυχές είναι ισότιμες στα μάτια του ευρωπαϊκού φιλεύσπλαχνου θεού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί εάν στην Ευρώπη είχαμε παραμείνει πιστοί στις παλιές παραδοσιακές αξίες μας. Και τούτες οι αξίες είναι οι ίδιες Υπερβόρειες αξίες οι οποίες υποστηρίζονται σήμερα στην Ινδουιστική κοινωνία, όπου η ιδέα των διαχωρισμένων καστών – η παλαιότερη μορφή “apartheid” του κόσμου – και η πίστη ότι ο Άριος άνθρωπος είναι αυτός που πρέπει να κυβερνά, είναι διαδεδομένες και αδιαμφισβήτητες. Μήπως λοιπόν ο Rudolf von Sebottendorf, ο ιδρυτής της διάσημης Thule Gesellschaft, η οποία άνοιξε τον δρόμο προς τον θρίαμβο του Εθνικοσοσιαλισμού, μήπως λέω, οφείλει πολλά στις επισκέψεις του στην Ινδία και στις επαφές του με το ινδουιστικό πνεύμα της Υπερβόρειας παραδόσεως;
Είναι γραμμένο στις Ινδουιστικές Γραφές ότι «το έτος είναι η μέρα των θεών». Το ηλιακό έτος, 6 μήνες μέρα και 6 μήνες νύχτα, και τα αρκτικά χρόνια, 2 ή 3 ολόκληροι μήνες φως το θέρος και 2 ή 3 μήνες νύχτα τον χειμώνα, είναι οι ημέρες των νορδικών προγόνων των Λευκών Βραχμάνων της Ινδίας. Οι θεοί – αυτοί που λάμπουν και που οι μέρες τους συνίσταντο σε χρόνια με μισή μέρα και μισή νύχτα – ήσαν απλώς τέλεια δείγματα Αρίων: οι Υπερβόρειοι της μακρινής Θούλης, τους οποίους ο σπουδαίος λόγιος της Ινδίας του 20ου αιώνα, Τιλάκ, αναφέρει στο βιβλίο του Η Αρκτική Κατοικία στις Βέδες.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι και η παράδοση των άλλων Αρίων πέρα αυτών της Ινδίας, τοποθετεί τον θρόνο των θεών στην ίδια αρκτική περιοχή• ο ελληνικός θεός του Ήλιου, ο Απόλλων, έχει το προσωνύμιο Υπερβόρειος. Μόνο οι Ινδουιστές – συμπεριλαμβανομένων των μη αρίων μαζών της Ινδίας, στον βαθμό που δεν έχουν εκφυλισθεί από ιδέες επιβαλλόμενες από Αρίους βιολογικώς αλλά όχι πνευματικώς – έχουν διατηρήσει τις παραδόσεις τους. Εξαιτίας του εξαναγκαστικού εκχριστιανισμού από τον 4ο έως και τον 5ο αιώνα μ.Χ., στην Ευρώπη τις έχουν λησμονήσει. Η δόξα του Αδόλφου Χίτλερ – και κάποιων προγενέστερών του όπως ο Friedrich Lange (ιδρυτής του Deutsches Bund, 1894) ή ο Hans Krebs – αναμφισβήτητα το ένιωσαν διαισθητικώς, με την βοήθεια των θεών, και το ενσωμάτωσαν στην φιλοσοφική βάση του κοινωνικού και πολιτικού τους οράματος.
Η ιερή σβάστικα επιλεχθείσα από τον Χίτλερ ως το Σύμβολο του Κινήματός του, αποτελεί τον εμφανή σύνδεσμο μεταξύ του ιδίου και του καθαρού Ινδουισμού. Η σβάστικα υπάρχει παντού στην Ινδία: στις πύλες των ναών, σε σημαίες που ανεμίζουν στην κορυφή των ιερών, στους χώρους όπου τελούνται και εορτάζονται οι γάμοι (μπροστά σε αναμμένη φωτιά, όπως όλες οι Ινδουιστικές τελετές), σε δημόσιες πινακίδες, σε καθημερινές διαφημίσεις και σε κοσμήματα, γούρια, φυλαχτά.
Κάποτε τούτο το σύμβολο μπορούσε να το βρει κανείς σε όλα τα Άρια κράτη ή σε κράτη υπό Άρια επιρροή• στην ελληνική κεραμική και κατ’ επέκταση και στην Τρωική κεραμική (πουθενά δεν έχουν βρεθεί τόσες πολλές σβάστικες από ότι σε θραύσματα του δεύτερου επιπέδους της Τροίας, χρονολογούμενα περί το 4000 π.Χ.!) και στο Μεξικό και στην έρημο Yutacan, μέρη τα οποία εκπολιτίστηκαν από έναν Λευκό και γενειοφόρο θεό (σύμφωνα με την παράδοση) και από έναν θεό της Ανατολής, προφανώς έναν Άριο.
Σήμερα, το ιερό σύμβολο είναι δημοφιλές – διαδεδομένο και σεβαστό – μόνο μεταξύ των Εθνικοσοσιαλιστών και των Ινδουιστών (τις μοναδικές σέκτες στις οποίες η Άρια φυλή είναι αναγνωρισμένη και αποδεκτή• όπως προείπα, οι μη Άριοι ορθόδοξοι Ινδουιστές της Ινδίας, την αποδέχονται επίσης, ανεξαρτήτως σε ποια κάστα ανήκουν).
Ἡ Ἰεράρχησις εἶναι ὁ σκελετός τῆς ὀργανωμένης συμβιώσεως τῶν ἀνθρώπων. Χωρίς αὐτό τό στοιχεῖο, δέν ὑπῆρξε ποτέ καί πουθενά καμμία κοινωνία, καμμία ἐξέλιξις. Το φαινόμενο, σάν αἰτιότης καί σάν συνέπεια, παρατηρεῖται παντοῦ στήν φύσι, ὅπου ὅλα ἀκολουθοῦν μία προκαθωρισμένη καί ἀλυσιδωτή ἱεράρχησι, ἀπό τά πιό ἁπλᾶ στά πιό σύνθετα. Κάθε παραμόρφωσις ἤ θραύσις ἑνός ἀπό τούς ἀναριθμήτους κρίκους τῶν ἀλυσιδωτῶν καί ἱεραρχημένων βαθμίδων, δημιουργεῖ κρίσι, στό σημεῖο πρῶτα, ἀλυσιδωτά σέ ὅλους τούς τομεῖς ὕστερα, στήν τροχιά τῶν μεταβολῶν, τῶν ἐξελίξεων τέλος.
Σέ ὅλες τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἡ Ἱεράρχησις τῶν πραγμάτων, τῶν ἀναγκῶν, τῶν πράξεων, πού ἀποβλέπουν στήν ἱκανοποίησι τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν, ἡ ποιότης τους καί τό εἶδος τους, οἱ φορεῖς τους, οἱ προσδοκίες καί τά ἀποτελέσματα, ἀποτελοῦν βασικά στοιχεῖα τῆς ὑπάρξεώς τους καί κριτήρια τῆς ἐξελίξεώς τους. Εἶναι ἀκόμη καθοριστικοί παράγοντες τῆς ἐννοίας τοῦ Λογικοῦ, τῆς Σκέψεως.
Ἀλληλένδετος παράγων τῆς ἱεραρχήσεως, εἶναι ἡ Ἱεραρχία. Εἶναι τό νευρικό σύστημα τῆς ὀργανωμένης συμβιώσεως τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν. Καμμία ἱεράρχησις δέν εἶναι δυνατόν να μετουσιωθῆ σέ πρᾶξι, σέ διαδικασία πρός τό ἀποτέλεσμα, χωρίς τόν κατάλληλο φορέα της.
Ὅρος, συνεπῶς, ὑπάρξεως καί ἐπιβιώσεως τῶν φορέων αὐτῶν, εἶναι ἡ δυνατότης νά ἀνταποκρίνωνται πρός ὅσα προσδοκοῦνται ἀπ' αὐτούς. Καί ἡ δυνατότης αὐτή, ὅπως κάθε πρᾶγμα, εἶναι μεταβλητός παράγων καί ἀκολουθεῖ τήν γνωστή καί αἰώνια καμπύλη τῆς ἐμφανίσεως, ἑδραιώσεως, ἁκμῆς, ἐθισμοῦ, παρακμῆς, πτώσεως, μέ νέο κύκλο, ἀπό τήν ἀρχή καί μέ νέες ἱεραρχίες και ἱεραρχημένες ἀξίες.
Οἱ ἱεραρχίες εἶναι οἱ φορεῖς τῆς ἐξελίξεως, πού ἐπιλύνουν τά προβλήματα τῶν κοινωνιὠν, δημιουργῶντας ὅμως ἔτσι συνεχῶς νέα, ἀπ' εὐθείας ἀπορρέοντα ἀπό τήν ἐξέλιξι. Τά νέα αὐτά προβλήματα εἶναι ὅλο καί πιό σύνθετα, ὅλο καί πιό πολύπλοκα, μέ ἀποτέλεσμα νά φθάνη πάντα ἡ στιγμή πού οἱ ὑπάρχουσες ἱεραρχίες καί ἡ ἱεράρχησις τῶν πραγμάτων πού δίνουν αὐτές, νά μήν μποροῦν ν' ἀνταποκριθοῦν στίς ἀνάγκες.
Συμπερασματικά, οἱ ἱεραρχήσεις γίνονται πολύπλοκες, οἱ ἱεραρχίες παραμένουν ἁπλές, δηλαδή ἕνα στάδιο πιό πίσω. Μέ τήν ἐξέλιξι, οἱ ἀνάγκες αὐξάνονται γεωμετρικά, ἐνῶ οἱ ἱεραρχίες προσπαθοῦν ν' ἀκολουθήσουν μέ ἀριθμητικό ρυθμό. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι η Ἀνεξίσωσις.
Αὐτό βρίσκεται στήν ρίζα τῶν φαινομένων τῆς παρακμῆς καί τῆς πτώσεως κοινωνιῶν, πολιτισμῶν καί αὐτοκρατοριῶν, στήν Ἱστορία. Ἡ πτώσις τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος καί ἐιδικώτερα τῶν Ἀθηνῶν, ἡ παρακμή καί ἡ πτώσις τῆς Ρωμαϊκῆς καί τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (ὅπως καί ἡ ἀκμή τους ἄλλωστε), οἱ Φεουδαρχίες καί μετά οἱ Ἀπόλυτες Μοναρχίες, οἱ Αὐτοκρατορίες τέλος, σ' αὐτές τίς ἀρχές ὀφείλουν τήν παρακμή τους.
Τά φαινόμενα τῆς Ἐπιταχύνσεως καί τοῦ Ἐφημέρου τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ἀποτελοῦν ἕνα εἶδος ἀποκορύφωμα τῆς ἀρχῆς αὐτῆς. Καί οἱ σημερινές ἱεραρχίες καί οἱ ἱεραρχήσεις ἀξιῶν καί προτεραιοτήτων, ὄχι μόνο δέν μποροῦν πλέον νά λύσουν τά προβλήματα που δημιουργήθηκαν, ἀλλά καί ἀποτελοῦν βασικό ἀρνητικό παράγοντα γιά τήν ἐπίλυσι τους, σέ ὅλους τούς τομεῖς, πολιτικό, κοινωνικό, οἰκονομικό. [...]
Οἱ προηγούμενες ἐξελίξεις καί φάσεις τῶν κοινωνιῶν, τῶν πολιτισμῶν καί τῶν συστημάτων στήν Ἱστορία, ἦσαν ἀργές, ἀνάλογες μέ τούς τότε ρυθμούς ζωῆς καί ἀλλαγῆς ἤ ἐξελίξεως. Οἱ σημερινές φάσεις δέν θά χρειασθοῦν αἰῶνες. Μερικές ἀκόμη δεκαετίες θά ἀρκέσουν... Καί "Αὐτό" πού θά βγεί ἀπό τούς τρομερούς σπασμούς καί τίς ὠδύνες τοῦ κοσμογονικοῦ τοκετοῦ, θά πρέπει νά εἶναι κάτι τό τελείως διαφορετικό ἀπ' "Αὐτό" πού ἐπικρατεῖ σήμερα, μέ τελείως διαφορετικές ἱεραρχήσεις καί ἱεραρχίες καί διαφορετικά δομικά καί ὑποδομικά συστήματα καί φαινόμενα...
Τό χαρακτηριστικώτερο στοιχεῖο τῶν σημερινῶν ἱεραρχιῶν, εἶναι ἡ ὀργάνωσις τῆς δομῆς ὁλῶν τῶν πλευρῶν τοῦ πρίσματος τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, μέ κριτήριο τόν Γιγαντισμό τοῦ Μηχανισμοῦ, ὅπου ὁ κάθε ἄνθρωπος, μεταβαλλόμενος σέ τροχίσκο ἀριθμημένο (οὔτε κἄν μέ ὄνομα), βρίσκεται ταγμένος σέ μία προκαθορισμένη ἀνώνυμη θέσι, μέ μιά προκαθορισμένη "ἀποστολή", ἀπόλυτα διαμερισματική καί σχεδόν στεγανή, μέ μόνον "ὀρίζοντα" τό κεφάλι τοῦ αποκάτω καί τά πόδια τοῦ ἀποπάνω!
Τό Σύστημα Ἱεραρχιῶν εἶναι ἡ Γραφειοκρατία... Καί τό χαρακτηριστικώτερο στοιχεῖο τῶν σημερινῶν ἱεραρχήσεων εἶναι ἡ μέ κάθε τρόπο ἀναζήτησις καί ἱκανοποίησις τοῦ Ὑλισμοῦ, ὑπό ὅλες τίς μορφές τῆς Ἀτομικῆς Ἱκανοποιήσεως, ἀκόμη καί ὅταν φαίνεται νά ἐπιδιώκεται Συλλογικός Σκοπός.
Σέ ὅλα τά πολιτικά, κοινωνικά, οἰκονομικά συστήματα τῆς ὑφηλίου, ὁ Ὑλισμός ἀποτελεῖ τήν μόνιμη ἐπιδίωξι, εἰς βάρος κάθε ἄλλης ἔννοιας. Θεωρητικά θεοποιημένος στόν Ἀνατολικό Συνασπισμό, πρακτικά στόν Δυτικό, ἀποτελεῖ τίς δύο ὄψεις ἑνός καί τοῦ ἴδιου νομίσματος, μέ τό ὁποῖο πωλεῖται καί ἀγοράζεται ὅλος ὁ κοσμος, Δυτικός, Ἀνατολικός καί Τρίτος!
Τό σύστημα Ἱεραρχήσεων εἶναι ὁ Ὑλισμός... Καί ἐφ' ὅσον εἶναι παραδεκτό, σέ κάθε Λογική Σκέψι, ὅτι ὁ Ἄνθρωπος δέν ζῆ μόνο μέ τήν Ὕλη, οὔτε ἀποτελεῖται μόνο ἀπό Ὕλη, εἶναι φανερή καί φυσική συνέπεια, μία ἀκόμη Ἀνεξίσωσις. Δέν εἶναι μόνο ἡ Λόγική πού ὑπαγορεύει τήν ἀρχή αὐτή. Εἶναι καί οἱ Αἰσθήσεις, τά Αἰσθήματα, ἡ Διαίσθησις τοῦ Ἀνθρώπου, πού, εἶναι ὁλοφάνερο, ἀναζητᾶ πάντα τήν ἔννοια τοῦ Πνεύματος, ἄν καί ὅποτε "τοῦ ἐπιτρατοῆ", ἤ καί μέ δική του πρωτοβουλία καί ἀδιάφορα ἀπό τό "κόστος" τῆς πρωτοβουλίας του αὐτῆς. Ἡ ἔννοια τῆς καθαρῆς Ἀναζητήσεως, ἡ ἐννοια τῆς Γνώσεως διά τῆς Σκέψεως (Ἑλληνικές ἔννοιες) μέ τίς ὁποῖες ὁ ἀνθρωπος φθάνει στήν Ἀλήθεια, εἶναι πνευματικές ἔννοιες, πολύ προγενέστερες καί πολύ πιό ἐπαληθευμένες ἀπό τίς ἀπόλυτες ὑλιστικες θεωρίες καί ἀποτελοῦν διάψευσι τοῦ Μαρξισμοῦ π.χ., ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνίκανος να το ἐξηγήση, ὅπως εἶναι ἀνίκανος νά ἐξηγήση "ἐπιστημονικά" πώς, χωρίς ὑλιστική προπαρασκευή, οἱ Ἕλληνες ἔφθασαν, μόνοι, στήν τελείωσι τῆς Σκέψεως καί τῆς Φιλοσοφίας. Ὁ Ἔνγκελς ὁμολογεῖ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐφθασαν στήν Ἀλήθεια μέ τήν διαίσθησι καί προσπαθεί, μέ ἀκροβατισμούς, (ἐφ ὅσον τό Συναίσθημα ἀπορρίπτεται ἀπό τήν μαρξιστική θεωρία) νά πείση ὅτι ἦταν θέμα... τύχης!
Ἀλλά βέβαια καί τό ἀντίθετο εἶναι ὀρθό καί φυσικό. Ὁ ἀνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει μόνο μέ τό πνεῦμα, γιατί καταλήγει σέ ἔννοιες Ἀφηρημένες καί ἀνάλογη Ἀνεξίσωσι.
Ἡ ἀναζήτησις μιᾶς Νέας Ἰσορροπίας, εἶναι ὁ Σκοπός τοῦ Μέλλοντος... Ἡ Γραφειοκρατία ἔγινε ὁ στυλοβάτης τῶν σημερινῶν ἱεραρχιῶν, μέ τήν ἐμφάνισι της Βιομηχανικῆς Ἐποχῆς καί λόγω αὐτῆς. Ἡ Βιομηχανικής Ἐπανάστασις ἔφερε τήν ἀνάγκη καί τήν ἀποθέωσι κατόπιν - τοῦ Καταμερισμοῦ Ἐργασίας, ὅπου κάθε ἄτομο γινόταν ἀπειροελάχιστο καί ἀδρανές μέρος τοῦ συνόλου, μέ ἀπόλυτα καθορισμένες λειτουργικές "θέσεις". [...]
Πράγματι, κάθε ἄτομο συνδέεται μέ τίς δομές τῶν Ἱεραρχιῶν, γιά τό διάστημα πού ἀποτελεῖ μέρος μιᾶς ὀργανικῆς δομῆς, ἑνός συγκροτήματος, μιᾶς ἐπιχειρήσεως, μιᾶς ὑπηρεσίας π.χ. Ἐάν αὐτή ἡ δομή, ἤ τό συγκρότημα εἶναι μακρᾶς διαρκείας καί, συνεπῶς, οὐσιαστικά ἀναλλοίωτο, ὅπως π.χ. ἡ Ἐκκλησία, τό θέμα εἶναι σχετικά ἁπλό. Ὅταν ὅμως πρόκεται γιά δομές πού ἀλλάζουν ὅλο καί πιό γήργορα, ὅπως συμβαίνει σήμερα, μέ τίς συνεχείς ἐναλλαγές τῆς Ἐπιταχύνσεως καί τοῦ Ἐφημέρου, τό ἄτομο παύει να μπορῆ νά συνδεθῆ μέ τίς ὄχι πλέον ἀνάλογες καί πάντως ἐκτός τόπου καί χρόνου ἱεραρχίες. Μέ τήν ὑποχρεωτική ἀλλαγή - ὅλο καί συχνότερη - τῆς φύσεως μιᾶς δομῆς, ἤ μέ τήν γνωστή - ὅλο καί μεγαλύτερη - κινητικότητα τῶν ἀτόμων, οἱ δεσμοί τοῦ ἀτόμου μέ τίς δεδομένες ἱεραρχίες σπᾶνε ὅλο καί πιό συχνά, ἐνῶ οἱ ἴδιες οἱ ἱεραρχίες ἀλλοιώνονται συνεχῶς στήν φύσι τους, τήν οὐσία τους, χωρίς ὅμως νά μποροῦν νά προσαρμοσθοῦν στήν "νέα κατάστασι" πού δημιουργήθηκε ἔτσι. Καί ἐφ' ?σον δέν προσαρμόζονται πλέον, δέν δημιουργοῦν δεσμούς, σεβασμό, ἀναγνώρισι. Ἀμφισβητοῦνται, ὑφίστανται ἐπιθέσεις, ἡ Ἀνεξίσωσις γίενται Χάσμα καί τό τέλος εἶναι κοντά... [...]
Βέβαια, ἡ κατάσταισις, παρ' ὅλη τήν ἐπιτάχυνσι τοῦ ρυθμοῦ τῆς ἐξελίξεως, θ' ἀργήση νά μεταμορφωθῆ τελείως. Ἀλλά ὅπως ὁ ρυθμός ἐπιταχύνεται, τό ἀναγκαῖο διάστημα καί ἡ "ἀργοπορία" δέν εἶναι πιά δυνατό νά μετρηθοῦν σέ αἰῶνες. Τό πολύ σέ δύο ἤ τρεῖς δεκαετίες, ἤ λίγο παραπάνω... [...]
Ἐφ' ὅσον οἱ τάσεις αὐτές συνεχισθοῦν, χωρίς τίς ἀναγκαίες μεταρρυθμίσεις ἐξασφαλίσεως νέων δομῶν, Φυσικῶν, πού θά λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν τίς φυσικές ἔννοιες τῶν διαφοροποιημένων δυνατοτήτων καί ἱκανοτήτων, ἡ ἐπέκτασίς τους ὁδηγεῖ σέ μιά πρωτόγνωρη, ἀλλά καί σίγουρα καταστροφική κατάστασι, ὅπου ἡ γραμμή διαχωρισμοῦ μεταξύ διευθυνόντων καί διευθυνομένων θά ἐξαφανισθῆ!
Συνεπῶς, ἡ κατάστασις πού θά διαμορφωθῆ τότε, θά χαρακτηρίζεται ἀπό Ἀστάθεια καί Προσωρινότητα συνεχείς, ὅπου ὅλα θά γίνωνται μέ βάσι τίς "'Εφήμερες Ἐξειδικεύσεις", μέ ἐφήμερες ἱεραρχίες, ἱεραρχήσεις, ἀποστολές, ἀνάγκες, σχέσεις ἀνθρώπινες καί σχἐσεις μέ τά προβλήματα. Ἀκόμη καί ὁ ἀπαραίηττος Συντονισμός τῶν καταστάσεων αὐτῶν θά ὑπακούη στά ἴδια ἀκριβῶς κριτήρια, μέ συνέπεια καί τήν ἀδυναμία ὑπάρξεως ὁποιουδήποτε Κεντρικοῦ Συντονισμοῦ, πού θά εἶναι, κι αὐτός, ἀπαράδεκτος σάν στοιχεῖο μονιμότητος καί θα χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἴδια ἀστάθεια καί προσωρινότητα!
Δέν χρειάζεται μεγάλη ἀνάπτυξις τῶν συνεπειῶν μιᾶς τέτοιας ἐξελίξεως. Ἡ ἀποθέωσις τοῦ Ἐφημέρου, θά φέρη τήν Διάσπασι ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης καί τῆς κοινωνικῆς δομῆς τῶν σχέσεων καί θά μεταβάλλη τήν Συμβίωσι σε ἁπλῆ Διαβίωση, χωρίς συνεκτικούς κρίκους, χωρίς κοινωνική συνοχή, μέ κριτήρια ἐγωιστικῆς -ἄν ὄχι ἐγωπαθοῦς - ἱκανότητος συνεχοῦς ἀναπροσαρμογῆς τοῦ ἀτόμου - σέ διαλυτική ἀποθέωσι! - στόν φαῦλο κῦκλο τῶν συνεχῶν ἐναλλαγῶν καί μετουσιώσεων... Μέ τί σκοπό;
Ὁ σκοπός δέν μπορεί παρά νά εἶναι ἀνάλογος μέ τήν ρίζα του. Χωρίς κανένα από τα στοιχεῖα καί τά κρτήρια πού χαρακτηρίζουν τήν κοινωνική συμβίωση, τήν Ὀργανική Ἀλληλεγγή, περιορίζεται ἀναγκαστικά σέ Ὑλική Πεδία. Δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι ἡ ἀτομική, προσωπική "ἐπιτυχία" τοῦ κάθε ἀτόμου, ἡ Διάσπασις τῆς Κοινωνίας, περιμένοντας καί τήν Διάσπασι τοῦ ἀτόμου στήν ἐνόργανη, ζωντανή ὕλη πλέον. Ἡ ἀποθέωσις αὐτή τῆς ἐγωπαθίας, καλλιεργουμένη πλέον, χρειάζεται καί τήν Ἀνυπαρξία τοῦ Πνεύματος (ὑπό τήν ἑλληνιστική ἀνθρωπιστική του ἔννοια, δηλαδή τῆς Ἀναζητήσεως τῆς Γνώσεως καί τῆς Ἀρετῆς καί τῆς εξυψώσεώς του). Καί τήν "χρειάζεται", γιατί ἡ ἐπιβίωσις τῆς καλλιέργειας τοῦ Πνεύματος εἶναι ἀντίδοτο τῆς καλλιέργειας τοῦ Ὑλισμοῦ, πού φαίνεται νά ἐπιδιώκεται μέ τίς "νέες τάσεις καί καταστάσεις" αὐτές. Καί εἶναι ἀντίδοτο, γιατί ὁ ρόλος τοῦ Πνεύματος εἶναι ἀκριβῶς αὐτός, νά θέτη προβλήματα καί ἐρωτήσεις, ἀνατηζῶντας τήν Γνώσι, μητέρα τῆς Ἰσορροπίας...
Ἡ διάλυσις τῶν Ἱεραρχιῶν ἔχει ἀκόμη ἕνα ἀποτέλεσμα, συνέπεια τῆς παραζάλης τοῦ Ἐφημέρου καί τῆς Ἐπιταχύνσεως: τήν πτώσι τῆς Πίστεως, ὑπό κάθε μή ἐγωιστική ἔννοια. Ὁ ἄνθρωπος - ἄτομο, μή ἔχοντας κανέναν ἔρεισμα σταθερό, κανέναν ὀρίζοντα γνώριμο καί παραμετρικό, δέν μπορεῖ νά ἔχη πίστι σέ τίποτα καί σέ κανέναν, ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό του καί τίς ἐνδεχόμενες προσωπικές του ἱκανότητες! Σέ περίπτωσι δέ ἐλλείψεως τῶν ἀπαραίτητων - ζωτικῶν πλέον - ἱκανοτήτων, ὁ ἄνθρωπος-ἄτομο μεταβάλλεται σέ Ἀτομισμένο Ἄνθρωπος, δηλαδή διασπασμένο και οὐσιαστικά νεκρό...
Μέ τήν δομή πού ἔχει διαγραφῆ καί ὑπάρχει ἤδη στίς Κοινωνίες τοῦ "Μέλοντος" καί τοῦ "Παρόντος", ὁ ἀνθρωπος-ἄτομο ἀναγκάζεται νά περιορίση τήν ἐννοια τῆς πίστεως σέ πίστι πρός τόν ἑαυτό του καί μόνο καί, βασικά, σέ πίστι πρός τίς ἱκανότητές του, πού ἐξωτερικεύονται τελικά στό "επάγγελμά του. Ἔτσι, "ἡ πίστις στό ἐπάγγελμα", ἀνατρέπει καί τήν ἔννοια τῆς κοινωνικῆς λειτουργίας τοῦ ἐπαγγέλματος, δηλαδή τῆς προσφορᾶς καί ὑπηρεσίας πρός τό Σύνολο. Δέν "δημιουργεῖ, δέν λύνει προβλήματα γιά το κοινό καλό (ἀνεξάρτητα τοῦ ἄν ἡ δράσις του ὀφελεῖ ἐνδεχομένως ἤ ὄχι τό Σύνολο ἤ μέρος του). Δέν αἰσθάνεται - δέν μπορεῖ, δέν τοῦ ἐπιτρέπεται - ἀλληλέγγυος μέ τούς συνανθρώπους του, τήν ὀργανωμένη κοινωνική συμβίωσι, οὐτε κἄν μέ τό ὀργανικό ἐπιχειρησιακό ἤ ὑπηρεσιακό σύνολο πού ὑπηρετεῖ (ἐφ' ὅσον τό ὑπηρετεῖ ἐφήμερα καί προσωρινά). Τήν ἔννοια τῆς "ἀλληλεγγύης" του, τήν περιορίζει στούς "συναδέλφους - ἀνταγωνιστάς" του, μετουσιώνοντας ἔτσι καί αὐτήν τήν ἔννοια ἀκόμα!
Οἱ πιέσεις καί οἱ ἀνάγκες αὐτές, πού ἀποτελοῦν ὅλο καί περισσότερο τήν στυγνή πραγματικότητα, ὑποχρεώνουν τόν ἄνθρωπο-ἄτομο σέ μιά συνεχή "Σχοινοβασία". Οἱ ἐπιπτώσεις ὅλων αὐτῶν τῶν δεδομένων καί τῶν συνεχῶς "νέων καταστάσεων", μέ τήν ἀποθέωσι τοῦ Ἐφημέρου σέ ὅλες ἀνεξαιρέτως τίς ἐκδηλώσεις καί τίς πραγματικότητες τοῦ πρίσματος τῆς ζωῆς του, μέ τήν ἀναγκαία ἔλλειψι κάθε οὐσιαστικῆς ἀνθρώπινης σχέσεως, κάθε ἀλληλεγγύης, εἶναι, ὅλο καί συχνότερα, τελείως ἀρνητικές γιά τήν ψυχοσωματική του ἰσορροπία. Ὁ δρόμος από τό Γραφείο στό Ψυχιατρείο γίνεται, γιά τόν ἄνθρωπο-ἄτομο, όλο καί βραχύτερος... [...]
Τό Ἐφήμερο τῶν Ἱεραρχιῶν δέν μπορεί, δέν πρέπει νά εἶναι μόνιμη κατάστασις καί γιά τό Μέλλον! Πρέπει, φυσιολογικά, νά εἶναι κι αὐτό ἕνας ἀπό τούς σπασμούς τοῦ τοκετοῦ τῆς Αὐριανῆς Κοσμογονίας. Οἱ Ἱεραρχίες δέν μποροὐν νά μήν ὑπάρχουν... Ἀποτελοῦν φυσική ἀνάγκη καί ἐντάσσονται -ὅπως ὅλα- μέσα στό ἀπέραντο πλαίσιο τῶν Ἱεραρχιῶν τῆς Φύσεως.
Οι παλαιές μορφές τους θά πάψουν κάποτε νά ὑπάρχουν. Θά ἀντικατασταθοῦν, ὅπως κάθε πρᾶγμα πού τελειώνει τόν φυσικό κύκλο του καί τόν ἱστορικό ρόλο του. Μέ τί;
Μέ κάποιο ὑψηλότερο ἐπίπεδο Νέων Ἰδεωδῶν, ἐκπροσωπούμενο ἀπό "Κάτι", πού θα μπορέση, ἀναγεννῶντας σκοπούς μή ὑλιστικούς, νά ἀποτελέση τό ἀναγκαῖο ἀντίβαρο στήν Ὕλη.. Καί ὁ Τοκετός μόλις ἔχει ἀρχίσει...
Τον 20ό αιώνα επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη ένα κίνημα που έθετε ως βασική του αρχή την προαιώνια αυτήν Κοσμική αρχή των Αρχαίων Ελλήνων και όλων των ακμαίων (αυθεντικών) Αρίων κοινωνιών που εμφανίστηκαν ποτέ στην Γη. Ήταν η έκφραση του προαιωνίου Αρίου και Κοσμικού πνεύματος ως πολιτικού κινήματος μέσα στον 20ο αιώνα και ονομάστηκε «Εθνικοσοσιαλισμός».
Κάθε πολιτική αρχή του Εθνικοσοσιαλισμού διέπεται από αυτό το πνεύμα και σχετίζεται με την αρχή του εναρμονισμού με τον Φυσικό Νόμο.
(Σημ Legion : Η επανεμφάνιση των Αρίων αξιών στον 20ο αιώνα, πράγματι προσπάθησε να συντελεστεί στα σπλάχνα της Γερμανικής Εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας. Αλλά η πραγματικότητα και κυρίως, η μετά του μεγάλου πολέμου πορεία, έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, κάκιστη εφαρμογή της πανάρχαιας φλόγας απο τον Γερμανικό λαό, με ακραία χειραγώγηση της, απο τον αιώνιο εχθρό. Αντι να ενώσει τα Άρια Έθνη τα δίχασε. Αντί να γιατρέψει απο την Ιουδαϊκή "λογική", έπεσε σε όλες τις παγίδες της. Αντί να δώσει λύσεις, λειτούργησε σαν όχημα επικράτησης των Αμερικανικών συμφερόντων στην Γηραιά Ήπειρο. Αντί να ταυτιστεί με τον πολιτισμό, ταυτίστηκε με την βαρβαρότητα, άσχετα προπαγάνδας και χρήσης αυτής απο τους εχθρούς του φυσικού Νόμου και του Θεού. Η στροφή στα αρχέγονα Ζωροαστρικά, Αλεξανδρινά και Ρωμαϊκά πρότυπα, είναι η μόνη λύση, αναγεννήσεως, του αρχαίου πυρός μα κυρίως, η αναγέννηση εκ της στάχτης, νέας ιδέας, νέας φλόγας, που θα καταστήσουν τον Φοίνικα ξανά, ζωντανό και αιώνιο έφηβο. Η "συνταγή" αναγεννήσεως της αρχαίας φλόγας, εις την Γερμανία, δοκιμάστηκε και καλώς η κακώς, απέτυχε. Κι αυτό, δεν μπορεί να στιγματίζει εις τους αιώνες την μεγάλη Αλήθεια της Ιδέας, κάτω απο την εφήμερη ταμπέλα "Εθνικοσοσιαλισμός". Κι οπως λέει ο μέγας Ηράκλειτος, τα πάντα ρει, οπως και το οτι ο ποταμός, δεν μπορεί να είναι ξανά ο ίδιος.)
H Φύσις έφτιαξε τον Άριο άνθρωπο ως κοινωνικό όν , ώστε από να αποτελεί ζωντανό κύτταρο μιας συγκεκριμένης εθνοφυλετικής κοινότητος όπως και ολοκλήρου του Φυσικού κόσμου και όχι αποκομμένη ατομική οντότητα. Η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται από το εάν τόσο ο ίδιος μέσα στην Ψυχή του, όσο και οι κοινωνίες του διέπονται από Φυσική Αρμονία. Η Φυσική Αρμονία μπορεί να υπάρχει μόνον όταν επικρατεί Φυσική Τάξη, σε αντιδιαστολή με το Χάος (όπως π.χ. εκδηλώνεται στον φιλελευθερισμό και στις σημερινές κοινωνίες της Δύσεως) - και όταν η κοινωνία διέπεται από ομοψυχία και φυλετική ομοιογένεια. Η κάθε Φυλή συνδέεται άμεσα με την Γη όπου η Φυλή έζησε και αναπτύχθηκε μέσα στο πέρασμα των αιώνων, τόσο εις ό,τι αφορά στις παραδόσεις της και τον πολιτισμό της, όσο και στα βιολογικά της χαρακτηριστικά (όπως η καφέ αρκούδα δεν είναι φτιαγμένη για να ζει στους Πόλους αλλά σε Δάσος και η λευκή αρκούδα δεν είναι φτιαγμένη για να ζει σε Δάσος αλλά στους Πόλους, αντίστοιχα πρέπει να σκεφθεί κανείς ότι ένας Νέγρος , ένας Πακιστανός ή ένας Εβραίος δεν είναι φτιαγμένοι για να ζουν στην Ευρώπη). Η ίδια η Φύσις δεν δημιουργεί τους ανθρώπους «ίσους» αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτή η διαφορετικότητα δεν οφείλεται μόνον «στις επιδράσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε» όπως λένε οι κοινωνιολόγοι και οι μαρξιστές, αλλά κυρίως οφείλεται στο Αίμα, στα γονίδια που έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του, τα οποία έχουν άμεση σχέση με την Φυλετική καταγωγή του και τα ιδιαίτερα φυλετικά του στοιχεία. Οι Φυλές δεν είναι «ίσες» αλλά διαφορετικές, επειδή η ίδια η Φύσις τις κατεσκεύασε έτσι, ώστε η καθεμία να έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η φυλετική επιμειξία συνιστά, λοιπόν, ματαίωση και καταστροφή του διά μέσου τεραστίων περιόδων συντελεσθέντος έργου της φύσεως. Ο «φεμινισμός» και η «ισότητα των δύο φύλων» αποτελούν παραβίαση του διαχωρισμού των ανθρώπων από την ίδια την Φύση σε δύο διαφορετικά και συμπληρωματικά πολωμένα φύλα, με διαφορετικού προσήμου, ούτως ειπείν, χαρακτηριστικά το καθένα. Η ομοφυλοφιλία αποτελεί αισχρή ασέβεια του ατόμου προς την ίδια του την γενετήσια Φύση, η δε θηλυπρέπεια του άρρενος φύλου, όπως και η αρρενοποίηση/εκμαιναδισμός των γυναικών, αναιρεί την θεμελιώδη εκείνη πολικότητα και διαφορά δυναμικού που παράγει Ζωή, Αρμονία και αληθινή Σωφροσύνη, με παραβίαση και των αντιστοίχων γενετησίων χαρακτηριστικών που έδωσε η Φύσις στο κάθε φύλο.
Η κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του Εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι κατασκεύασμα κάποιου ανθρώπου, ούτε δημιούργημα της «δεκαετίας του 30» αλλά είναι η προσέγγιση της Αιωνίας Κοσμικής Αληθείας από τον Άριο άνθρωπο διά μέσου των αιώνων.
Οποιοσδήποτε, μέσα από εσωτερική πνευματική αναζήτηση, καταφέρει να κατανοήσει έστω και κάποια βασικά στοιχεία αυτής της Αιωνίας Κοσμικής Αληθείας και να κατανοήσει, έστω και σε ένα αρχικό στάδιο, την Ουσία της σκέψεως οποιουδήποτε αξιοσημειώτου Αρίου φιλοσόφου, είτε από οποιαδήποτε Αρία παράδοση, θρησκεία ή μυθολογία, αυτονόητα και άμεσα θα αναγνωρίσει: «Ναι ο Αδόλφος Χίτλερ είχε δίκιο!».
Διότι οι παρανοήσεις, διαστρεβλώσεις και τα επιδερμικά υποκατάστατα, συνήθως δε και παπαγαλισμένα και δογματικά, της αληθούς και εναργούς Νοήσεως συνιστούν ομού σύμπλεγμα καί σύσσωμα που φράσσει την αντίληψη – και η διάλυση μιας εξ αυτών, αν δεν προλάβουν (: προλήψεις!) οι λοιπές εκ του συμπλέγματος να «επισκευάσουν» την «διάτρηση», μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς το Φώς, εφ’ όσον συνεχισθεί η αποδόμηση και αποβολή της «κόπρου του Αυγείου»...
Και ταυτόχρονα θα νοιώσει οργισμένος με την ψεύτικη εικόνα που παρουσιάζουν τα σχολεία, τα Μέσα Μαζικής Εξαπατήσεως και διάφορες «πολιτικά ορθές» οργανώσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως και κάποιοι που σηκώνουν τα σύμβολα του «Εθνικοσοσιαλισμού» με κίνητρα το οικονομικό κέρδος , τα πολιτικά παιχνίδια εντός του συστήματος και ταυτόχρονα μια εσωτερική ψυχοπαθολογία και διαστροφή. Και θα αντιληφθεί ότι η εικόνα που παρουσιάζουν όλοι αυτοί για το «τι είναι Εθνικοσοσιαλισμός» δεν έχει έστω και την ελαχίστη σχέση ή συνάφεια με την πραγματική του έννοια και σημασία.
Λένε αρκετοί, ότι στην εποχή μας δεν μπορούμε να αντιγράψουμε το κίνημα της δεκαετίας του 30, καθώς η δεκαετία του 30 έχει περάσει. Πρέπει, λένε, να διαμορφωθεί σήμερα ένα κίνημα με τέτοια χαρακτηριστικά, ώστε να είναι κατάλληλο και αποτελεσματικό για την σημερινή εποχή. Σωστά! Όμως οι μόνοι που το κατανοούν αυτό, και που μάλιστα το πράττουν, είναι οι ίδιοι οι αληθινοί εθνικοσοσιαλιστές, με την αυθεντική έννοια του όρου. Είναι εντελώς προφανές και αυτονόητο για έναν εθνικοσοσιαλιστή, ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα της εποχής μας δεν μπορεί να αποτελεί κάποια στείρα αντιγραφή του κινήματος μιας προγενέστερης περιόδου. Θα αποτελεί, όμως, μια ακόμη έκφραση του αιωνίου αυτού Αρίου πνεύματος, αυτών των αιωνίων και αμεταβλήτων αξιών και αρχών. Το πώς εν τέλει θα εκφρασθούν εξωτερικά αυτές οι αξίες και αρχές, με ποια μορφή, αυτό θα διαμορφωθεί μόνο του μέσα από τις συνθήκες ενός Αγώνος που θα διέπεται από αυτές.
Γι΄ αυτό, όταν κάποιος επιθυμεί να συμβάλει σήμερα στο να χτιστεί ένα κίνημα που να απευθύνεται στις «ανάγκες της εποχής μας», θα πρέπει ακριβώς να ξεκινήσει μελετώντας , κατανοώντας , ενσαρκώνοντας και θέτοντας ως θεμέλιο αυτού που προσπαθεί να κτίσει αυτές τις αιώνιες αμετάβλητες αξίες και αρχές, την Αρία παράδοση , κοσμοθέαση και στάση ζωής. Αυτό όμως το κάνουν μόνο οι εθνικοσοσιαλιστές, προς τους οποίους οι εν λόγω ρηχοί και ιδιοτελείς ευφυολόγοι επιρρίπτουν την μομφήν.
Εάν κάποιος δεν αντιληφθεί αυτήν την τελευταία αλήθεια, τότε το «νέο» το οποίο επαγγέλλεται ότι θα χτίσει θα είναι απλώς νέο μόνον κατά την εμφάνιση - ενώ στο πραγματικό του περιεχόμενο, όσες «επαναστατικές» διακηρύξεις και αν φέρει, δεν θα αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια ακόμη «νέα» πολιτική έκφραση από ένα πρόβλημα αρκετά παλιό, από την αποκοπή του Αρίου ανθρώπου από τον Φυσικό νόμο, τον Κοινό Λόγο και την Αρία παράδοση, κοσμοθέαση και πολιτισμό.
Αυτή η αποκοπή είναι το κεντρικό πρόβλημα της εποχής μας , το οποίο εκφράζεται πολύπλευρα ως πολλά και διαφορετικά προβλήματα, που εμφανίζονται σε διαφόρους τομείς (μεταναστευτικό, οικονομία, εγκληματικότητα , αναξιοκρατία, οικολογική καταστροφή, ανεργία, αεργία κλπ). Ο,τιδήποτε «νέο», λοιπόν, κινείται εντός των πλαισίων αυτής της ιδίας της αποκοπής, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι επαναστατικό, παρά θα είναι μετά απολύτου βεβαιότητος μια ακόμη ανατροφοδότηση της παρακμής , του χάους και της αποπνευματοποιήσεως που διέπουν τις σημερινές κοινωνίες. Γι΄ αυτό οποιαδήποτε τέτοιου τύπου προσπάθεια για «νέο» κίνημα, πέρα που τις αυθεντικές αρχές και αξίες του Εθνικοσοσιαλισμού και της Αρίας παραδόσεως, όσο καλοπροαίρετη και αν μπορεί να είναι, τα μόνα αποτελέσματα που δύναται να έχει είναι η συνέχιση του αποπροσανατολισμού και η ανακύκλωση της πνευματικής συγχύσεως.
Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η μέγιστη Πολιτική και Κοινωνική Ελευθερία.
Θα αναρωτηθεί κανείς, αφού ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει ως βασικές του αξίες την Στρατιωτική Πειθαρχία και την Τάξη, πως είναι δυνατόν να ισοδυναμεί με την ελευθερία;
Νόμος είναι η Πειθαρχία στην θέληση του Ενός (τον Φυσικό Νόμο, την Θέληση του Κοσμικού Πνεύματος, από την οποία πρέπει να διέπεται και η Εθνοφυλετική κοινότητα) έλεγε ο Ηράκλειτος . Ο άνθρωπος, καθώς αποτελεί μέρος της ίδιας της Φύσεως, δεν μπορεί ποτέ να «υπερβεί» την ίδια του την Φύση, δεν μπορεί να αποκτήσει «ελευθερία» μεγαλύτερη από τα όρια που καθορίζει ο Φυσικός Νόμος και η Φυσική Τάξις . Έτσι, λοιπόν, όταν οι Νόμοι μιας Πολιτείας είναι εναρμονισμένοι με τον Φυσικό Νόμο και όταν η Πολιτεία διέπεται από την Φυσική Τάξη, δίχως να παρεμβαίνουν κατασκευασμένοι από ανθρώπους αντιφυσικοί «νόμοι» που περιορίζουν την ανθρώπινη ελευθερία, και όταν το Χάος μειώνεται στο ελάχιστο, τότε άνθρωπος βιώνει την μέγιστη δυνατή κοινωνική και πολιτική ελευθερία.
Ο Ηράκλειτος, λοιπόν, μιλά για Πειθαρχία στην θέληση του Ενός , που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη υποκειμενική «γνώμη» - μη αναφερόμενος σε πειθαρχία σε ανθρώπους αλλά σε πειθαρχία στον Κοσμικό Νόμο. Μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα είναι Ιεραρχημένη και στην κορυφή της Φυσικής ιεραρχίας της βρίσκονται αυτοί που μπορούν καλύτερα από τους υπόλοιπους να αντιληφθούν τον «Κοινό Λόγο», να κατανοήσουν τον Φυσικό Κοσμικό και Θεϊκό Νόμο , να αποτελέσουν με τον τρόπο ζωής τους πρότυπα και ζωντανή και ανθρώπινη έκφρασή του και να εργασθούν με αυτά τα κριτήρια προς όφελος της κοινότητος της Φυλής και του Αίματος. Η Κοινότητα πειθαρχεί στις κατευθύνσεις που δίδονται από τους Αρίστους, και κυρίως σε αυτές που δίδονται από τον Αρχηγό-Οδηγό (η τόσο γνωστή γερμανική λέξη Führer «Φύρερ» σημαίνει Οδηγός), στο πρόσωπο του οποίου αντιπροσωπεύεται η ενότητα και το πνεύμα ολόκληρης της Κοινότητος. Έτσι κανείς δεν πειθαρχεί σε υποκειμενικές «γνώμες», δοξασίες κατασκευασμένες από ανθρώπους, αλλά πειθαρχεί στον Φυσικό Νόμο, καθώς (και καθ΄ όσον) η θέληση των Αρίστων με πρώτο τον Αρχηγό είναι εναρμονισμένη με αυτόν. Και όταν η θέληση του Ανθρώπου εναρμονίζεται με την «Θέληση του Ενός», τότε ο Άνθρωπος μπορεί να θριαμβεύσει - και τότε και μόνον τότε μπορούμε να μιλήσουμε για την «Δύναμη και τον Θρίαμβο της Θελήσεως».
Και όμως οι Άριστοι αριθμητικά αποτελούν ισχνή μειονότητα, είναι αυτοί όμως οι καταλληλότεροι και ικανότεροι από όλους για να δείξουν τις κατευθύνσεις. «Ένας άνθρωπος για εμένα ισοδυναμεί με χιλιάδες, εάν είναι άριστος», έλεγε ο Ηράκλειτος. «Εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι.»
Αντίθετα από τον Εθνικοσοσιαλισμό, σε άλλα πολιτικά συστήματα ο άνθρωπος καλείται να πειθαρχήσει στην συνισταμένη των αποκομμένων από τον Φυσικό Νόμο και τον Κοινό Λόγο θελήσεων , επιθυμιών , γνωμών και διαταγών κάποιων ανθρωπίνων «εγώ», που με κάποιον μη αξιοκρατικό τρόπο έχουν αποκτήσει την δύναμη να επιβάλλουν τις θελήσεις τους στους υπολοίπους. Γι΄ αυτό μια εθνικοσοσιαλιστική κοινωνία, είναι η πιο ελεύθερη κοινωνία που μπορεί να γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος. Ενώ στην «δημοκρατία» ο άνθρωπος είναι υποταγμένος στην συνισταμένη «γνωμών» ατόμων που κινούνται ο καθένας με βάση ένα ατομικό συμφέρον και συναγελάζονται ως μάζες, διαμορφώνοντας ρευστές αριθμητικές πλειοψηφίες ατομικών συμφερόντων, στον μπολσεβικισμό είναι υποταγμένος στην θέληση της κομματικής γραφειοκρατίας, στον αναρχισμό είναι υποταγμένος στην άναρχη κίνηση και συμπεριφορά μαζών και στην όποια «ηθική» και «επιθυμία» του καθενός, στον καπιταλισμό είναι υποταγμένος στην Οικονομία και σε αυτούς που βρίσκονται πίσω από αυτήν (και αντί να υπάρχει η οικονομία για να υπηρετεί τον άνθρωπο, ο άνθρωπος ζει εγκλωβισμένος στο να υπηρετεί την οικονομία.)
Καθώς ο Εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί την μέγιστη δυνατή ελευθερία για τον Άριο άνθρωπο, οποιαδήποτε υποχώρηση από την αυθεντική έννοια του Εθνικοσοσιαλισμού, οποιαδήποτε μετάλλαξή της και προσπάθεια αναμείξεώς της με άλλα πολιτικά ρεύματα (όπως αναρχία, μπολσεβικισμός κλπ) ή με ξένες προς την Αρία παράδοση ιδεοληψίες και δόγματα (όπως Ιουδαιοχριστιανισμός, Ισλάμ κλπ) είναι μια κίνηση προς την ανελευθερία.
Η Κοσμική Ιεραρχία.
Η έννοια «ιεραρχία» περιλαμβάνει τις έννοιες του Ιερού και του «άρχειν». Αυτός που άρχει τα πάντα είναι ο Φυσικός Θεϊκός Νόμος. Έτσι μπορούμε να ορίσουμε την έννοια της «ιεραρχημένης κοινότητος». Μια κοινότητα , οργάνωση ή οποιαδήποτε ομάδα, είναι ιεραρχημένη όταν έχει ως κεντρικό της άξονα αυτόν τον Νόμο και όταν η εσωτερική της δομή χαρακτηρίζεται από την Φυσική Τάξη, την Τάξη που εναρμονίζεται με τον Φυσικό Νόμο. Η ίδια η Φύσις έχει ορίσει ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι «ίσος» με κανέναν άλλο. Οι Άριστοι, αυτοί που έχουν εναρμονίσει την βούλησή τους με τον Κοινό Λόγο και κατευθύνονται από αυτόν, είναι και οι καταλληλότεροι για να δείχνουν τον δρόμο στην κοινότητα. Το κάθε μέλος της κοινότητος, από τον Αρχηγό έως και τον τελευταίο στρατιώτη, έχοντας αποκτήσει αυτογνωσία, νιώθει υπερήφανος για την Τιμή και αντιμετωπίζει με Χαρά το Καθήκον του αγώνος για την διαφύλαξη της Φυσικής Τάξεως και για την αποκαστάστασή της, εφόσον έχει διαταραχθεί.
Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι καμία από τις συνήθεις πολιτικές οργανώσεις της εποχής μας δεν είναι ούτε «ιεραρχημένη» ούτε «ιεραρχική», διότι δεν πληροί απολύτως καμιά από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα οφείλει, όμως, να είναι και ιεραρχική και ιεραρχημένη, υπό την πραγματική διάσταση των εννοιών.
Η Κοσμική Τάξις.
Η έννοια της Τάξεως βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με την έννοια του Χάους. Η έννοια της τάξεως υποδηλώνει και την έννοια της «σωστής σειράς», της σωστής θέσεως στο κάθε τι. Σε μια κοινωνία που διέπεται από Φυσική Τάξη καθένας βρίσκεται στην σωστή του θέση (αντίθετα στον καπιταλισμό, για παράδειγμα, ο υπουργός «παιδείας» μπορεί να διαθέτει ελάχιστη πραγματική παιδεία, ο υπουργός «άμυνας» να μη έχει υπηρετήσει ποτέ στον στρατό, ενώ άνθρωποι που διαθέτουν στοιχεία πραγματικής παιδείας, να τοποθετούνται από το σύστημα στο κοινωνικό περιθώριο, στην ανεργία ή στο να εργάζονται στην ίδια τους την χώρα με όρους πολύ χειρότερους από έναν λαθρομετανάστη…)
Η έννοια της Τάξεως αυξάνει την ανθρώπινη Ελευθερία, διότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κοινωνικό ρόλο για τον οποίον και είναι κατάλληλος. Επίσης είναι σαφές το παράδειγμα ότι, σε ένα σπίτι όπου τα πάντα είναι ακατάστατα και που διέπεται από χάος, ο άνθρωπος σπαταλά συνεχώς άσκοπα χρόνο ψάχνοντας και για να εκτελέσει οποιαδήποτε εργασία, αντίθετα με ένα τακτοποιημένο σπίτι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μια κοινωνία.
Μια κοινωνία που διέπεται από Φυσική Τάξη και Φυσική Ιεραρχία δεν χαρακτηρίζεται από άσκοπες συγκρούσεις και δεν σπαταλούνται εκεί άσκοπα πόροι μέσω ενός γενικευμένου Χάους. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του το Χάος, το οποίο οδηγεί μεταξύ άλλων και σε μια τεράστια σπατάλη παραγωγικών πόρων. Γι΄ αυτό άλλωστε και έχει και το μοναδικό παράλογο χαρακτηριστικό, ενώ αρκετοί εργάζονται και παράγουν και μάλιστα σκληρά, να διέπεται και από περιόδους που, αντί για «ανάπτυξη» στον τομέα της παραγωγής, να έχουμε «ύφεση».
Η κοσμική Πειθαρχία.
Η έννοια της πραγματικής Πειθαρχίας δεν αποτελεί, όπως αρκετοί νομίζουν, την τάση κάποιου στο να αποδέχεται , να εφαρμόζει και να υπακούει χωρίς αντίρρηση τις «αποφάσεις» που λαμβάνονται είτε «συλλογικά» είτε από «ανωτέρους» , μέσα σε μια οποιαδήποτε «κοινότητα» που να διέπεται από μια οποιαδήποτε «τάξη» και κάποιον οποιονδήποτε «νόμο» .
Κάποιος που θα είχε τέτοια χαρακτηριστικά, δεν θα ήταν στην πραγματικότητα πειθαρχημένος αλλά άβουλος.
Η πραγματική πειθαρχία προϋποθέτει την ύπαρξη της Φυσικής Τάξεως μέσα στην ίδια την Ψυχή του ανθρώπου και του εσωτερικού άρχοντα, αυτού που ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες ως «Ηγεμονικόν».
Όταν ο εσωτερικός άρχων είναι συντονισμένος με τον Συμπαντικό «Κοινό Λόγο» και τον Φυσικό Νόμο, τότε έχουμε την πραγματική πειθαρχία που κατά τον Ηράκλειτο είναι η «Πειθαρχία στην θέληση του Ενός».
Υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων και στις κοινότητές τους. Σήμερα το «Ηγεμονικόν» απουσιάζει πλήρως από τις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων, αντίστοιχα λοιπόν απουσιάζει και από τις κοινωνίες τους. Έτσι αντί για την Φυσική Αριστοκρατία επικρατεί η Δημοκρατία και οι κοινωνίες διέπονται από Χάος και όχι από Κοσμική Τάξη. Μια κοινότητα ανθρώπων έχει και αυτή την δική της «Ψυχή», όπως την έχει ένας άνθρωπος. Μια κοινωνία όπως οι σημερινές δεν διακρίνεται από ομοψυχία αλλά από τον ατομικισμό, που ισοδυναμεί με την διάλυση της Κοινοτικής Ψυχής κατ᾿ αντιστοιχία προς την εκ παραλλήλου διάλυση μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Στον Εθνικοσοσιαλισμό η πραγματική Πειθαρχία έρχεται μέσα από την Ομοψυχία των μελών της Κοινότητος και τον συντονισμό της Ενιαίας Ψυχής τους με τον Συμπαντικό Θεϊκό Κοινό Λόγο. Στο πρόσωπο του Αρχηγού-Οδηγού εκφράζεται η ενότητα της Κοινότητος και αυτός είναι ο κύριος εκφραστής της Ψυχής της. Όλα τα μέλη της κοινότητος, όμως, είναι φορείς και εκφραστές αυτής της μιας Ψυχής, που χαρακτηρίζεται ταυτοχρόνως τόσον από απόλυτη ομοιομορφία , όσο και από πολυμορφία, υπό την έννοιαν της σχέσεως ανάμεσα στην Ενότητα και την Πολλαπλότητα (όπως την προσεγγίσαμε στην ενότητα 1.3.) Έτσι, η Πειθαρχία στον Εθνικοσοσιαλισμό όχι μόνον δεν ακυρώνει τα ιδιαίτερα θετικά στοιχεία του χαρακτήρος και της προσωπικότητος του κάθε μέλους της κοινότητος αλλά, αντιθέτως, τα αναδεικνύει στην πραγματική αυθεντική τους μορφή.
Η εθνικοσοσιαλιστική πειθαρχία δεν έχει, λοιπόν, την παραμικρή σχέση με μια έννοια «πειθαρχίας» όπως αυτή απαντάται σε μια κοινωνία μπολσεβίκων είτε στους σύγχρονους εκφυλισμένους στρατούς της Δύσεως, όπου η «πειθαρχία» του ατόμου καθορίζεται απλώς από τον φόβο τιμωρίας από τους ανωτέρους του. Διαφέρει επίσης από την εξωτερική και μόνον πειθαρχία, καθώς η εθνικοσοσιαλιστική πειθαρχία είναι πρωτίστως εσωτερική. Ακόμα, όμως, και από κοινότητες που διέπονται από συντροφικότητα και ομοψυχία, εάν η κοινή ψυχή δεν είναι συντονισμένη με τον «Κοινό Λόγο», η έννοια της «πειθαρχίας» από την οποία διέπονται εκπίπτει σε κατώτερο επίπεδο από την πραγματική της έννοια.
Βεβαίως είναι καλύτερα κάποιος που δεν διαθέτει το «Ηγεμονικόν» , δηλαδή κάποιον εσωτερικό ηγεμόνα, να βρίσκει κάποιον εξωτερικό, έλεγε ο Πλάτων. Διότι τουλάχιστον έτσι καταφέρνει να βρίσκει κάποια Τάξη μέσα στην Ψυχή του και κάποια Πυξίδα ώστε να διαφεύγει από το να παραπαίει στο Χάος. Αντίστοιχα ακόμα και μια μορφή εξωτερικής «πειθαρχίας», είναι πολύ προτιμώτερη από μια κατάσταση χαοτική, όπως είναι οι σημερινές κοινωνίες.
Όμως πρέπει να αποσαφηνισθεί ότι μια τέτοια έννοια εξωτερικής «πειθαρχίας», που δεν έχει Μεταφυσική και Κοσμική διάσταση, αποτελεί εντελώς διαφορετική έννοια από αυτήν της Πραγματικής πειθαρχίας, όπως την περιγράψαμε παραπάνω, που είναι πρωτίστως εσωτερική.
Το παρακάτω παράδειγμα αποσαφηνίζει την διαφορά, δείχνοντας ότι αυτές οι δύο έννοιες, της εσωτερικής πειθαρχίας στον Φυσικό Νόμο και της εξωτερικής πειθαρχίας σε μια κοινωνία ή κοινότητα, μπορούν ακόμη και να έρθουν σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους:
Παρέχεται δε από τις κοινωνίες του μπολσεβικισμού, απόλυτα οργανωμένες και «πειθαρχημένες» κατά το σταλινικό πρότυπο. Σε κοινωνικές καταστάσεις που η Φυσική Ιεραρχία απουσιάζει, η Φυσική Τάξις έχει διαταραχθεί και ο Φυσικός Νόμος είναι κάτι άγνωστο , και όταν οι αποφάσεις έχουν ληφθεί δίχως κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τον «Κοινό Λόγο», ο πραγματικά πειθαρχημένος Άριος ἀνθρωπος δεν θα εκδηλώσει οποιονδήποτε «ενθουσιασμό» στο να υποταχθεί σε μια τέτοια φαινομενική «πειθαρχία». Ανάλογα με την κατάσταση, είτε θα μείνει αδιάφορος απέναντί της είτε, εάν νιώσει ότι του ζητείται να «πειθαρχήσει» σε κάτι που αντιβαίνει στην ίδια την εσωτερική του πραγματική Πειθαρχία, θα αντιδράσει , είτε ενστικτωδώς και αυθορμήτως, είτε απολύτως συνειδητά. Κάποιος που η κατανόησή του κινείται στο επίπεδο των Φαινομένων και δεν εμβαθύνει στο επίπεδο της Εσωτερικής Ουσίας θα πει ότι «αυτός ο άνθρωπος είναι απείθαρχος», ενώ, αντιθέτως, μια τέτοια «απειθαρχία» αποτελεί πραγματική και ουσιαστική Πειθαρχία και μάλιστα στην πιο αυθεντική της έννοια!
Η έννοια, λοιπόν, του φαινομενικά «απείθαρχου» ανθρώπου έχει τεράστια διαφορά από την έννοια του πραγματικά απείθαρχου , αυτού που είναι ανίκανος να πειθαρχήσει σε ο,τιδήποτε, διότι ο ίδιος ο εσωτερικός του κόσμος διέπεται από Χάος.
Όμως, στις Εθνικοσοσιαλιστικές κοινότητες η έννοια της «εξωτερικής» πειθαρχίας συμπίπτει απόλυτα με την έννοια της εσωτερικής πειθαρχίας, διότι, όπως εξηγήσαμε παραπάνω, πηγάζει εξ αυτής - αλλά και καθώς οι δύο αυτές μορφές πειθαρχίας δεν αποτελούν σ᾿ εκείνες παρά πειθαρχία στον ίδιο ακριβώς Κεντρικό Άξονα, στην «Θέληση του Ενός», στον Φυσικό Νόμο και άρα στην πραγματικότητα αποτελούν μια και μόνον μορφή.
Βεβαίως σε μια εθνικοσοσιαλιστική κοινότητα δεν έχουν όλοι το ίδιο επίπεδο αντιλήψεως του «Κοινού Λόγου» ούτε μπορούν να έχουν όλοι επίγνωση κατάλληλη, ώστε να μπορούν να εκφέρουν γνώμη για τα πάντα και για τους πάντες. Έχοντας, όμως, αυτογνωσία και αντιλαμβανόμενοι τα όρια της δικής τους επιγνώσεως και έχοντας την πλήρη συναίσθηση ότι η κοινότητα διέπεται από Κοσμική Ιεραρχία, εμπιστεύονται πλήρως τους ανωτέρους τους και εφαρμόζουν με ενθουσιασμό τις υποδείξεις και τις διαταγές τους , που οδηγούν την Κοινότητα μπροστά, στον δρόμο της ανελίξεως και του Θεϊκού Φυσικού Νόμου. Βεβαίως όταν κάποιος έχει πραγματικά κατακτήσει την δύναμη μιας αυθεντικής επιγνώσεως και αληθείας πάνω σε κάποιο θέμα, είναι καθήκον του να διατυπώνει την γνώμη του ως αποτέλεσμα αυτής της επιγνώσεως, πάντοτε μέσα στα πλαίσια του σεβασμού της Τάξεως και της Ιεραρχίας. Έτσι συνεισφέρει στην κοινότητα και βοηθά τους ανωτέρους του στο έργο τους, σεβόμενος όμως απολύτως κάθε εναλλακτική άποψη προερχομένη από οποιονδήποτε έχει ακόμη μεγαλύτερη επίγνωση επί του θέματος.
Διαστρεβλώσεις του Εθνικοσοσιαλισμού.
Προσδιορίσαμε, λοιπόν, την έννοια του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και τις έννοιες της Ελευθερίας, της Τάξεως, της Πειθαρχίας και της Ιεραρχίας, με μια Μεταφυσική και Κοσμολογική οπτική. Βεβαίως δεν είναι ούτε λειτουργικό ούτε εφικτό ούτε θα ήταν σωστό, σε κάθε κείμενο, σε κάθε εξέταση ενός οποιουδήποτε θέματος που κάνει κάποιος εθνικοσοσιαλιστής , να καταγράφει την σύνδεση του θέματος με την κοσμολογία και την μεταφυσική. Όμως θα πρέπει συνεχώς, μέσα στην συνείδησή του, να διαισθάνεται και να θυμάται συνεχώς αυτήν την σύνδεση. Διότι εάν η σύνδεση ξεχαστεί, τότε θα χαθεί και η ίδια η σύνδεση της σκέψεώς του με το πραγματικό «Είναι» και τότε το «νοείν» του θα εκπέσει στο φλοιικό και φλύαρο επίπεδο κάποιων από τις περιπτώσεις που θα περιγράψουμε παρακάτω.
Η αγνόηση της μεταφυσικής.
Εάν αφαιρεθεί από τον Εθνικοσοσιαλισμό η Μεταφυσική (όπως έχουν πράξει σήμερα αρκετές από τις ομάδες που τον επικαλούνται, μέσα από ένα πλήρη εκχυδαϊσμό) τότε μετατρέπεται σε έναν ακόμη «-ισμό» που, αν μιλήσουμε με κριτήριο την Ουσία , θα πούμε ότι δεν διαφέρει τελικώς σε τίποτε από όλους τους άλλους «-ισμούς», πέραν του ότι αυτός απομιμείται, κινούμενος σε ένα καθαρά υλιστικό επίπεδο, την αυθεντική έννοια του Εθνικοσοσιαλισμού.
Η αγνόηση της Κοσμολογικής διαστάσεως οδηγεί στον Δογματισμό.
Εάν πάλι υπάρχει μια «Μεταφυσική» ερμηνεία αλλά αγνοηθεί η Κοσμολογική διάσταση, τότε ο «Εθνικοσοσιαλισμός» μετατρέπεται απλώς σε ένα κλειστό «μεταφυσικό» δόγμα ηθικών αρχών και αξιών καταγεγραμμένων σε επίπεδο φράσεων, που καθεμία συνδέεται με μια καθορισμένη στενή και κλειστή ερμηνεία , που το μέγιστο βάθος της κάθε φράσεως θεωρείται γνωστό και δεδομένο. Επίσης στην πραγματικότητα μια τέτοια ερμηνεία δεν είναι ούτε Μεταφυσική, διότι «μεταφυσική» σημαίνει να προσεγγίζει κανείς την έννοια του Φυσικού πνεύματος σε ένα ανώτερο επίπεδο από αυτό του υλισμού, δεν σημαίνει να αποκόπτεται κανείς εντελώς από το Φυσικό και Κοσμικό πνεύμα.
Ένα τέτοιου τύπου δόγμα, όχι μόνο δεν είναι καθόλου ευέλικτο, αλλά λειτουργεί ως ένας στείρος ηθικισμός, που διέπεται από μια «κατανόηση» στα πρότυπα μιας αυστηρής εφαρμογής και τηρήσεως «κανόνων». Ακόμα και αν οι αξίες και οι κανόνες αυτοί έχουν κληρονομηθεί λόγω παραδόσεως και κρύβουν μέσα τους μεγάλο βάθος και αυθεντική Κοσμική και Αρία Ιερότητα , εάν αγνοηθεί είτε εάν χαθεί η Κοσμολογική τους κατανόηση, τότε , με το πέρασμα του χρόνου, αυτή η αποκοπή, θα έχει ακριβώς τις ίδιες συνέπειες που είχε η αποκοπή της Μεταφυσικής από την Κοσμολογία που κάποτε επέβαλε δολίως ο Ιουδαϊσμός. Έτσι ένα τέτοιο υποθετικό «εθνικοσιαλιστικό» δόγμα, εάν ποτέ θα μπορούσε να υπάρξει, παρ᾿ ότι θα είχε ως αφετηρία την υιοθέτηση αυθεντικών Αρίων και Κοσμικών αξιών, σταδιακά θα είχε αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά «Γιαχβεϊσμού» , οι φορείς του χαρακτηριστικά Ιουδαίων «ιερέων» και ακόμα και η κατανόηση της έννοιας της «πειθαρχίας» , τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής, θα είχε αλλοιωθεί και θα είχε αρχίσει να παίρνει στοιχεία του τύπου της Ιουδαιοχριστιανικής «Ιεράς Εξετάσεως».
Ως χαρακτηριστικότατο παράδειγμα μπορεί κανείς να δει κάποιες φράσεις της Καινής Διαθήκης, κάποιες από τις οποίες έχουν ληφθεί σχεδόν αυτούσιες από την Αρία παράδοση. Ο Ιουδαιοχριστιανισμός είτε αδυνατεί να τις ερμηνεύσει , είτε τους προσδίδει ερμηνείες εντελώς ξένες με το αυθεντικό τους περιεχόμενο, καθώς μέσα από την πλήρη διαστροφή και παρακμή αιώνων, που ξεκίνησε άμεσα από την ίδια την ερμηνεία του Σαούλ («Αποστόλου Παύλου») και συνεχίστηκε από πλήθος φανατικών δογματιστών, έχασε κάθε υπόβαθρο ώστε να μπορεί να τις κατανοήσει πραγματικά. Ο Ιουδαιοχριστιανισμός διαθέτει ένα μεγάλο πλήθος από φράσεις και «νόμους», που τους μεταχειρίζεται ως στείρους «κανόνες», που «ισχύουν επειδή έτσι είπε ο Χριστός» και που ο Χριστιανός μαθαίνει ότι ούτε μπορεί , ούτε πρέπει να προσπαθήσει να τους κατανοήσει, κατά την Ιουδαϊκή εκδοχή του δόγματος «πίστευε και μη ερεύνα.» Αντιθέτως, όμως, με το νόημα που αποδίδουν στην τελευταία φράση οι Ιουδαίοι, η διαδικασία της προσεγγίσεως της πραγματικής Αληθείας είναι η εσωτερική αναζήτηση, η εσωτερική έρευνα (όπως εξηγήσαμε στην ενότητα 1.4.)
Ο Εθνικοσοσιαλισμός, όμως, δεν αποτελεί δόγμα με μια τέτοια τουλάχιστον έννοια, όπως αυτή που περιγράψαμε παραπάνω, αλλά δρόμο προσεγγίσεως από τον άνθρωπο της Κοσμικής Θεϊκής Αληθείας και ζώσα κοσμοαντίληψη. Και αυτός ο δρόμος, δεν έχει τέλος, όπως και η εμβάθυνση στην κατανόηση κάποιων αληθειών και εννοιών. Αντίθετα, οι δογματιστές θεωρούν συχνά ότι μέσα στα «Ιερά βιβλία» τους περιέχονται τα πάντα όσα είναι δυνατόν να γνωρίσει ο άνθρωπος και ότι η δική τους ατομική και συλλογική κατανόηση για την κάθε έννοια είναι και η βαθύτερη δυνατή – αποτελώντας, μάλιστα, και το απόλυτο κριτήριο «ορθότητος».
Εξηγήσαμε, λοιπόν, ότι εάν αγνοηθεί η κοσμολογική διάσταση, ο «Εθνικοσοσιαλισμός» μετατρέπεται σε δόγμα και αρχίζει να διαστρέφεται σε «Γιαχβεϊσμό», καθώς αποκόπτεται από την διαδικασία προσεγγίσεως της Κοσμικής Αληθείας.
Η διαστροφή της Αρίας παραδόσεως από τον Ιουδαϊσμό.
Πρέπει επίσης να προσεχθεί ιδιαίτερα, ο μελετητής της Αρίας παραδόσεως να μη παρασυρθεί από την επιρροή του Ιουδαϊσμού πάνω σε διάφορες παραδοσιακές θρησκείες αλλά και σε ρεύματα εσωτερισμού και στις διαστρεβλώσεις που επέφερε αυτή η επιρροή. Μέσα στο πνεύμα της ονομαζόμενης «Νέας Εποχής» εμφανίζεται μεγάλο πλήθος ψευδο-εσωτεριστών και χυδαίων διαστρεβλώσεων παραδοσιακών θρησκειών αλλά και η προσπάθεια να εμφανισθούν όλες οι θρησκείες και οι παραδόσεις όλων των Φυλών της Γης, ως διαφορετικές εκφράσεις Ενός Υπερκοσμικού Ιουδαϊκού «Θεϊκού» πνεύματος , ως διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας της παραδόσεως του Ιουδαϊσμού, παρουσιαζόμενης και ως «Θεϊκής». Έτσι αλλοιώνουν το περιεχόμενο διαφόρων παραδόσεων και τις παρουσιάζουν με μια επίπλαστη διαστροφική και διεστραμμένη εκδοχή τους, κατάλληλα προσαρμοσμένη στα μέτρα της Ιουδαϊκής παραδόσεως περί «θεού» Γιαχβέ.
Παραδόσεις όπως του Ινδουϊσμού και του Βουδισμού, οι φορείς του «Νεοεποχίτικου» Σιωνιστικού αντιπνεύματος τις εμφανίζουν σε ένα εντελώς ρηχό επίπεδο και ως εμπορεύσιμο είδος - και συχνά υπό εντελώς διεστραμμένες από τον Ιουδαϊσμό εκδοχές τους, που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το πραγματικό αρχικό περιεχόμενο των παραδόσεων αυτών, εκτός από την χρήση κοινών ονομάτων για τις έννοιες, κάποια κοινή ορολογία , κοινά ονόματα θεοτήτων και κάποιες χαμηλοτάτου επιπέδου διεστραμμένες ερμηνείες των αυθεντικών κειμένων.
Η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και η αρχαία Ελληνική θρησκεία, εμφανίζονται επίσης μέσα από μεγάλο πλήθος διατροφικών παραμορφώσεων. Κάποιοι προσπαθούν να εμφανίσουν τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους ως προδρόμους του Ιουδαιοχριστιανισμού , άλλοι ως προδρόμους του «ορθολογισμού» και του εκφυλισμένου και απονευματοποιημένου δυτικού υλιστικού πολιτισμού της εποχής μας. Ενώ ο Άριος πολιτισμός είναι Ηλιακός, Ουράνιος και πολιτισμός του Φωτός, προσπαθούν συστηματικά να εμφανίσουν την αρχαία ελληνική θρησκεία ως σεληνιακή, χθόνια και γεωκεντρική, χαρακτηριστικά που είχαν οι Σημιτικές θρησκείες. Κάποιοι άλλοι έχουν πανηγυρικά μετατρέψει την αρχαία ελληνική θρησκεία σε «μασκαράτα και τουριστική ατραξιόν», άλλοι πάλι σε ένα δόγμα φανατικών, αποκεκομμένο από κάθε είδους κοσμολογική και αυθεντική μεταφυσική αρχή - και άλλοι πάλι σε δεισιδαιμονικές σαμανικού τύπου τελετές εξευμενισμού των φυσικών φαινομένων.
Είναι σήμερα απόλυτα αναμενόμενο, ο αφελής που ξεκινάει να ασχοληθεί με τέτοια θέματα να πέσει στα δίχτυα τέτοιου είδους ομάδων και να καταλήξει να εγκλωβισθεί στα δίκτυα της ανοησίας, της παράνοιας ή ενός δρόμου που, περνώντας μέσα από ψευδοεσωτερισμούς και διεστραμμένες ερμηνείες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, να οδηγεί σταδιακά στην αποδοχή του Εβραϊκού τρόπου σκέψεως υπό διάφορες εκδοχές και μορφές του και υπό την αχλύ της ψευδαισθήσεως, ότι αυτός ταυτίζεται κατά βάθος με τον Άριο και Ελληνικό και αυτό να γίνεται με έναν τρόπο που να τον νομίζει κανείς ως «εσωτερική αναζήτηση» και «σταδιακή φώτιση και συνειδητοποίηση».
Κάποιες μεταλλάξεις και διαστροφές απαιτούν ένα επίπεδο κατανοήσεως και λεπτής διακρίσεως αρκετά υψηλό, ώστε να γίνεται άμεσα αντιληπτή η διαφορά τους από την αυθεντική Αρία παράδοση. Έτσι, τέτοιες μεταλλάξεις έχουν την δυνατότητα να παρασύρουν ακόμη και άτομα που προχώρησαν κάποια πρώτα βήματα σε σωστό δρόμο αλλά που δεν διαθέτουν το απαραίτητο επίπεδο κατανοήσεως και εσωτερικής πνευματικότητος και ενοράσεως ούτε την απαιτούμενη πραγματική εσωτερική αρμονία και Ψυχικό συντονισμό με το Κοσμικό Θεϊκό Κέντρο, ώστε να είναι εις θέσιν να αντιληφθούν την πραγματική έννοια κάποιων θεμάτων με τα οποία καταπιάστηκαν προσπαθώντας να «ανελιχθούν».
Ένας «παγανισμός» που δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο ως συκοφαντίες των Ιουδαιοχριστιανών.
Μια άλλη παρανόηση που παρατηρείται συχνά είναι η παρουσίαση των αρχαίων θρησκευτικών παραδόσεων μέσα από μια χαμηλού επιπέδου «μεταφυσική», που εκπίπτει σχεδόν στο επίπεδο του υλισμού, μέσω της αντιλήψεως των θεοτήτων σε ένα επίπεδο και μόνο απλών καιρικών και γεωφυσικών φαινομένων και ιδιοτήτων της ύλης αλλά και της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Εμφανίζουν τον Φυσικό Νόμο ως μια μορφή νόμων που διέπουν την Ύλη, κάτι αντίστοιχο με τις σημερινές, φιλοσοφικώς και πνευματικώς ανερμάτιστες «επιστήμες» της φυσικής και της βιολογίας, αποκομμένο από κάθε στοιχείο πραγματικά Θεϊκό, από κάθε Αριστοκρατικό και Ηρωϊκό πνεύμα και πρότυπο ζωής, από κάθε αληθινή πνευματική επαγρύπνηση.
Η δημιουργία, δηλαδή, ενός νέου «μυστικισμού» δεισιδαιμονιών, με μοναδικό σκοπό των εξευμενισμό φυσικών δυνάμεων υπό την προσέγγιση ενός υλιστικού ωφελιμισμού, που συνυπάρχει με μια έλλειψη ηθικών αναστολών με πρόσχημα την απόρριψη της Ιουδαιοχριστιανικής «αμαρτίας» και μια βέβηλη κουλτούρα χυδαίου υλισμού και μοιρολατρίας.
Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν αποτελεί αναβίωση της αρχαίας θρησκείας αλλά τέτοια θρησκεία δεν υπήρξε ποτέ πριν από τον 20ο αιώνα, μέσα στον οποίον κάποιοι ανόητοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια νέα θρησκεία, που να συρράπτει όλα τα συκοφαντικά ψεύδη τα οποία ο Ιουδαιοχριστιανισμός απέδιδε στην αρχαία θρησκεία, θέλοντας να την παρουσιάσει ως μια χυδαία ανήθικη και υλιστική μοιρολατρική ειδωλολατρία ωφελιμιστικού εξευμενισμού καιρικών και γεωφυσικών φαινομένων και πλήρους υλιστικής ηθικής καταπτώσεως. Οι Ιουδαιοχριστιανοί , όπως ακριβώς και οι Εβραίοι, προσπαθούσαν πάντοτε να ανυψώνουν τους εαυτούς τους μέσω της δυσφημίσεως όλων των άλλων θρησκειών, κατ’ εξοχήν δε των προχείρως αρχαιόθεν κατασυκοφαντουμένων «Εθνικών», χαρακτηρισμός που αρχικώς παρέπεμπε στους Έλληνες και λοιπούς Αρίους «Γκόιμ»!!!
Όπως εξηγεί ο Ιούλιος Έβολα, «αυτό που διέκρινε περισσότερο τον προχριστιανικό κόσμο , σε όλες τις μορφές του, δεν ήταν η δεισιδαιμονική θεοποίηση της φύσης αλλά η διά συμβόλων κατανόησή της, λόγω της οποίας κάθε φαινόμενο και κάθε γεγονός παρουσιαζόταν ως η αισθητή αποκάλυψη ενός υπεραισθητού κόσμου. Η παγανιστική κατανόηση του κόσμου και του ανθρώπου χαρακτηριζόταν ουσιωδώς από έναν ιερό συμβολισμό.»
Τα τελευταία χρόνια επίσης έχει εμφανισθεί μια νέα «μόδα» , που διαδίδεται ευρύτερα από κάποιους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν για αυτόν τον σκοπό το «black metal» που σήμερα πουλάει αρκετά ως εμπορικό προϊόν. Κατασκεύασαν ένα νέο είδος «παγανισμού», αυτό το οποίο με πρόφαση έναν «αντιχριστιανισμό», αποδέχεται όλες τις συκοφαντίες του Ιουδαιοχριστιανισμού και των Σιωνιστών για τις Άριες θρησκείες. Παριστάνουν τους Αρχαίους Θεούς ολόκληρης της Ευρώπης ως υπηρέτες ενός ουσιαστικότατα Σημιτικού σκοτεινού «Θεού», ενός «Βεελζεβούλ», που για τους Εβραίους ισοδυναμούσε με τον «Διάβολο». Παρουσιάζουν ακόμα και τους επί κεφαλής του Γερμανικού Γ Ράιχ ως λάτρεις του «Σατανά», με τις ιδιότητες που του αποδίδει η Ιουδαϊκή Εβραϊκή παράδοση και οι σχετικές με αυτήν θρησκείες. Οι Ιουδαιοχριστιανοί συκοφάντησαν ακόμη και την έννοια του Δαίμονος, που συμβόλιζε το ενδιάμεσο κοσμικό πνεύμα ανάμεσα στον Θεό και τον Άνθρωπο και τον ταύτισαν με κάποια πνεύματα που για τους Εβραίους αποτελούσαν σύμβολα της διαστροφής και διαβολής της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Επίσης , ενώ είναι γνωστό ότι ο Ιουδαιοχριστιανισμός είναι μια θρησκεία του Τάφου, αντίθετα με την Αρία ηλιακή θρησκευτική παράδοση της Ζωής, και ενώ ήταν γνωστό ότι οι Σημιτικοί λαοί και ιδιαίτερα οι Εβραίοι επεδίδοντο σε σεληνιακές και υποχθόνιες αιμοσταγείς τελετές όπου έκαναν ανθρωποθυσίες, τώρα προσπαθούν κάποιοι μέσα από το «black metal» να αντιστρέψουν πλήρως την πραγματικότητα, μιλώντας μεν για Θεότητες από την Αρία παράδοση και μιλώντας για Εθνικοσοσιαλισμό αλλά βάζοντάς τα αυτά μαζί με τάφους, ζόμπι και σεληνιακές τελετές. Εκτός από την προσπάθεια να τα διαδώσουν μέσα από την μουσική, στην Ελλάδα έχουν γραφεί από «εθνικιστές» μέχρι και συλλογές ποιημάτων τέτοιου είδους, που εντέχνως προσπαθούν να παρουσιάσουν την αρχαία ελληνική παράδοση και θρησκεία ως σημιτικής και σεληνιακής υφής και ουσίας και αναφέρονται και σε ανθρωποθυσίες.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι όλα αυτά αποτελούν Εβραϊκές και σκοταδιστικές Σημιτικές παραδόσεις, που καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με την Αρία παράδοση και θρησκευτική αντίληψη - και από τις οποίες κανείς συνειδητοποιημένος δεν δικαιολογείται να παρασύρεται.
Εξ άλλου είναι θλιβερώς οικεία η συναφής εκείνη τάσις κάποιων συμπλεγματικών και ψυχονοητικώς διαταραγμένων μικρανθρώπων να ταυτισθούν με την μαζικώς προσλαμβανομένη «επιφάνεια» των Εθνοκοινοτικών Ιδεωδών, όχι όμως όπως πράγματι αυτά είναι αλλά όπως διαστρέφονται από ΜΜΕ και το εν γένει Σύστημα, καθώς έτσι ακριβώς αυτά απευθύνουν αυτομάτως γοητευτική έκκληση προς τα αρρωστημένα τους ιδιαίτερα γνωρίσματα, παρέχοντας εξαιρετικήν υπηρεσία στους Εχθρούς μας - καθώς επαληθεύουν ακριβώς τις υπ᾿ εκείνων καλλιεργούμενες προκαταλήψεις και απολιθωμένους προϊδεασμούς τόσο περισσότερο, όσο εντονώτερα «δραστηριοποιούνται»: προφανώς η μόνη υπηρεσία στην Υπόθεσή μας για τους πλείστους εξ αυτών, δηλαδή εξαιρέσει τυχόν καλής προαιρέσεως ατόμων που συμπαρασύρονται λόγω και ηλικίας, θα ήταν να εξαφανισθούν εντελώς – αφού η ίδια τους η παρουσία αποτελεί όπλο ισχυρότατο στα επιτήδεια χέρια του Εχθρού! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τα «ξαδέρφια» τους του φαλκιδευμένου «σατανοπαγανιστικού» χώρου – πού, άλλως τε, συχνά είναι τα ίδια ακριβώς άτομα.
via Αγχιβασίην
Το Πρόβλημα της Ευρώπης
Όπου επικρατεί ο σύγχρονος Βιομηχανισμός (Industrialism), ο Βραχμάνος, ο Ξατρίγια και ο Σούντρα* ομοίως, είναι αντικείμενα εκμεταλλεύσεως από τον Bαϊσίγια και όπου κατ' αυτόν τον τρόπο το εμπόριο απλώνεται παντού θα πρέπει να υπάρχει μία συνεχής βίωση άγχους περί της απλής συντηρήσεως της υπάρξεως· το θύμα της Βιομηχανίας πρέπει να περιορίσει την σκέψη του στο ζήτημα της αυριανής τροφής για αυτό και την οικογένειά του· η απλή Θέληση για Ζωή κερδίζει την πρωτοκαθεδρία έναντι της Θελήσεως για Δύναμη. Αν ταυτοχρόνως αποφασίζεται πως η φωνή κάθε ανθρώπου θα μετρά εξίσου στις εθνικές συνελεύσεις, συνεπάγεται κατά φυσικό τρόπο ότι η φωνή αυτών που σκέπτονται θα πρέπει να καταπνίγεται από αυτούς που δεν σκέπτονται και δεν έχουν καθόλου σχολή**. Αυτή η θέση αφήνει παρομοίως όλες τις τάξεις στο έλεος της ασυνειδήτου ατομικής εκμεταλλεύσεως, διότι κάθε πολιτική προσπάθεια στερούμενη φιλοσοφικής βάσεως καταντά απλώς οπορτουνιστική. Το πρόβλημα της συγχρόνου Ευρώπης συνίσταται στο να ανακαλύψει την δική της αριστοκρατία και στο να μάθει να υπακούει την βούλησή της.
*Βραχμάνος, Ξατρίγια, Βαϊσίγια, Σούντρα: οι τέσσερεις πρωταρχικοί τύποι της βραχμανικής κοινωνιολογίας, δηλ. Φιλόσοφος και επιμορφωτής, διοικών και στρατιώτης, έμπορος και ποιμένας, τεχνίτης και εργάτης. [Σημείωση του συγγραφέως]
** Ο κατά πνευματικώς ωφέλιμο τρόπο αξιοποιούμενος ελεύθερος χρόνος [Σημείωση του ιστολογίου]
Απόσπασμα από το The Dance of Shiva: Fourteen Indian Essays, κεφ. What Has India Contributed To Human Welfare? του Ananda Coomaraswamy
Μετάφραση-Απόδοση: Τήμενος
via Υπερβορεία
Χιτλερισμός & Ινδουϊσμός
Χιτλερισμός & Ινδουισμός - Savitri
Devi
National Socialist, no.2 (Φθινόπωρο 1980, σελ.18-20)
National Socialist, no.2 (Φθινόπωρο 1980, σελ.18-20)
Κάποτε κάποιος ρώτησε τον Ramana Maharshi – μια
εκ των σπουδαιοτέρων προσωπικοτήτων του πνεύματος της σύγχρονης Ινδίας (πέθανε
μόλις πριν λίγα χρόνια) – ποια ήταν η άποψή του για τον Αδόλφο Χίτλερ. Η
απάντηση ήταν σύντομη και απλή: Είναι ένας «gnani», ήτοι ένας άγιος• ένας
μύστης, ο οποίος μέσω της προσωπικής του εμπειρίας έχει απολύτως
συνειδητοποιήσει τις αιώνιες αλήθειες που εκφράζουν την Ουσία του Σύμπαντος•
έχει επίγνωση της ιεραρχικής φύσεως των αισθητών (αλλά και των πνευματικών)
εκδηλώσεών του στον χρόνο και πέρα από αυτόν• έχει επίγνωση της φύσεως και της
θέσεως των θεών, των ανθρώπων και των άλλων πλασμάτων, εμψύχων και αψύχων, και
του φωτός της Μίας Άφατης Αλήθειας πίσω, εντός και υπεράνω όλων αυτών: τον
Brahman-Atman των Ινδουιστικών Γραφών, ηλικίας χιλιάδων ετών. Τούτο προϋποθέτει,
βέβαια, συνειδητότητα των αληθών Νόμων που προΐστανται της γεννήσεως, της ζωής,
του θανάτου, της αναγεννήσεως και της απελευθερώσεως από τον κύκλο των γεννήσεων
και επαναγεννήσεων όλων των όντων και περαιτέρω, επίγνωση της θεμελιώδους
ανισότητος των όντων, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων – και των φυλών -, της
ανισότητος τόσο των ψυχών όσο και των σωμάτων και – στο κοινωνικό πεδίο – των
αγώνων μιας τάξεως η οποία θα αποτελεί την επακριβή αντανάκλαση τούτης της
ανισότητος εντός της παγκοσμίου, θείας ιεραρχίας – ήτοι, της ενότητος εντός της
ιεραρχικής διαβαθμίσεως. Για έναν τέτοιο εξαιρετικό Βραχμάνο (με την ετυμολογική
έννοια της λέξεως, δηλαδή, για έναν άνθρωπο που έχει ανακαλύψει τον
Brahman-Atman εντός του ίδιου του τού εαυτού και εν συνεπεία κατέχει την
Αλήθεια), η λέξη άγιος (gnani) δεν θα μπορούσε να σημαίνει τίποτε λιγότερο από
αυτό.
Τα παραπάνω λόγια αποτελούν μακράν τον σπουδαιότερο έπαινο από κάθε άλλη αναγνώριση της σπουδαιότητος του Ηγέτη μας. Δεικνύει ότι η μοναδικότις της θέσεώς του στην ιστορία είναι το αποτέλεσμα μιας αιτίας βαθύτερης και πολυπλοκότερης (για τον κοινό νου) – της θέσεώς του ανάμεσα στους υψίστους της ιεραρχίας των όντων. Όπως προείπα, ο Ramana Maharshi αντιπροσωπεύει την διφυή αριστοκρατία του Ινδουισμού: τόσο λόγω της κάστας του (Brahmin) αλλά και λόγω του γεγονότος ότι ήταν ένας εκ των λίγων πραγματικά άξιων να ανήκουν σε τούτη την ένθεη κάστα. Η κρίση του έχει πολύ περισσότερη βαρύτητα από ότι οι κρίσεις εκατομμύριων κοινών «διανοούμενων».
Θα διηγηθώ τώρα ένα επεισόδιο από την ζωή μου στο οποίο εμπλέκεται ένας νεαρός από μια πολύ χαμηλή ινδουιστική κάστα, αυτή των Maheshyas της Δυτικής Βενγκάλης, μια κάστα καλλιεργητών της γης• μια εκ των αναρίθμητων υποκατηγοριών των sudras (4η και κατώτερη κάστα).
Ο νεαρός ονομαζόταν Khudiram, προς τιμήν ενός αγωνιστή για την Ινδική Ανεξαρτησία, και ήταν ένα τυπικό δείγμα των μαζών της Βενγκάλης: μελαμψός, πλατυπρόσωπος – μια μείξη Δραβιδικού (φυλή της νοτιότερης Ινδίας) και μογγολικού φυλετικού τύπου. Πρέπει να ήταν γύρω στα 15 και τελείως αμόρφωτος• ήταν υπηρέτης μου.
Μια μέρα – κατά το δοξασμένο 1940 – καθώς επέστρεφε από την αγορά όπου τον είχα στείλει να αγοράσει ψάρια για τις γάτες, μου είπε ακτινοβολώντας από χαρά: «Memsahib (ο τίτλος με τον οποίο προσφωνούν όλες τις Ευρωπαίες στην Ινδία), πραγματικά εύχομαι ο Αρχηγός σας να κερδίσει τον πόλεμο! Το θέλω και εγώ, και προσεύχομαι σε όλους τους θεούς για την νίκη του!»
Έμεινα άναυδη. Δεν είχα μιλήσει ποτέ για τον Αδόλφο Χίτλερ στον Khudiram – σε έναν μη Άριο! Υπέθεσα ότι ο νεαρός γνώριζε πως διεξαγόταν ένας πόλεμος στην μακρινή Ευρώπη – όλοι το γνώριζαν – και δεν με εξέπληξε το γεγονός ότι διάλεξε την δική μας πλευρά• όλοι οι Ινδοί εκείνη την εποχή έκαναν το ίδιο, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών (χάρη στο συμφώνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, 23 Αυγούστου 1939). «Οι εχθροί των εχθρών μας είναι φίλοι μας» - και η Βενγκάλη ήταν το προπύργιο του αγώνα ενάντια στην βρετανική κατοχή. Ωστόσο, δεν περίμενα ποτέ να εκφράζει τα φιλογερμανικά του αισθήματα με τόση έμφαση ένα χωριατόπαιδο της Βενγκάλης! Τον ρώτησα: «Γιατί είσαι τόσο θερμός υποστηρικτής του Ηγέτη μου; Μήπως μόνο και μόνο επειδή κερδίζει;» (Η γαλλική εκστρατεία είχε σχεδόν τελειώσει τότε.)
Ο Khudiram είπε: «Όχι, θα ήμουν με το μέρος του ακόμη και αν είχε ηττηθεί, αλλά προσεύχομαι σε όλους τους θεούς να νικήσει!»
«Γιατί αυτό; Τι ξέρεις για τον πόλεμο;»
«Μπορεί να είμαι αγράμματος, αλλά συνάντησα κάποιον στην αγορά, πολύ μεγαλύτερο από ‘μένα, γύρω στα 20 – ένα μορφωμένο αγόρι -, που μπορεί να μιλήσει και λίγα Αγγλικά, και μου είπε ότι ο Αρχηγός σας διεξάγει αυτόν τον πόλεμο στην Ευρώπη ώστε να απομακρύνει την Βίβλο και στην θέση της να καθιερώσει για όλη την Δύση την Bhagavad Gita!»
Αναρωτήθηκα ποια θα ήταν η αντίδραση του Αδόλφου, εάν γνώριζε την εξήγηση που δινόταν για τους σκοπούς του Αγώνος του στην ψαραγορά της Καλκούτα. Δεν γνώριζα τότε για την μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε στο αρχαιότερο Ινδικό φιλοσοφικό ποίημα• το πληροφορήθηκα στην Αγγλία μετά τον πόλεμο, από κάποιον που τον ήξερε καλά. Αλλά ήρθε στον νου μου ένα χωρίο από τον πρώτο ψαλμό της Bhagavad Gita (της γαλλικής μεταφράσεως του Eugene Burnouf του 19ου αιώνα): «Εκ του εκφυλισμού των γυναικών απορρέει η επιμιξία των καστών (εννοώντας των φυλών, καθώς οι κάστες αρχικά αντιπροσώπευαν τον φυλετικό διαχωρισμό)• εκ της επιμιξίας των καστών απορρέει η απώλεια της μνήμης (δηλαδή, ο καθείς λησμονεί ποιοι ήσαν οι πρόγονοί του), εκ της απώλειας της μνήμης απορρέει η απώλεια της κατανοήσεως, και εξ αυτού απορρέει όλο το Κακό!»
Και αίφνης σκέφτηκα: «Πράγματι, αυτή είναι η παλαιότερη γνωστή έκφραση του νοήματος του Mein Kampf! Και είπα στο αγόρι: «Ο μεγαλύτερος φίλος σου έχει δίκιο. Ο Ηγέτης μας αγωνίζεται ώστε η Άρια Δύση να θυμηθεί τις αιώνιες άριες αξίες, οι οποίες υμνώνται στην Bhagavad Gita. Σου δίνω λοιπόν μια μέρα άδεια και μια ρουπία να κεράσεις τους φίλους σου. Πήγαινε και πες σε όλους – σε όποιον και αν συναντήσεις – τι σου είπε ο φίλος σου από την αγορά• έχει δίκιο!
Ο Khudiram ευχαριστημένος και χαρούμενος κίνησε προς την πόρτα• τον σταμάτησα, όμως, για να τον ρωτήσω κάτι ακόμα: «Προσεύχεσαι για την νίκη του Ηγέτη μας – για την νίκη μας, είπα. Γνωρίζεις, όμως, ότι εάν κερδίσουμε τον πόλεμο και η επιρροή του Ηγέτη μου φτάσει στα πέρατα του κόσμου, εσύ, μέσα στην Νέα Τάξη μας, θα παραμείνεις για πάντα αυτό που είσαι, ένας Maheshya, ένας sudra. Δεν είσαι Άριος. Η Νέα Τάξη δεν θα σου δώσει προνόμια• αυτά θα απονεμηθούν, όπως συμβαίνει ανά τους αιώνες, στους Λευκούς Βραχμάνους ή τους Ξατρίγια, οι οποίοι θα παραμείνουν στην κορυφή της Ινδουιστικής κοινωνίας. Έχοντας υπόψιν αυτά, εξακολουθείς να υποστηρίζεις τον Ηγέτη μας;»
Ο νεαρός των τροπικών χωρών, ο «εκπρόσωπος» των αμόρφωτων μαζών της Ινδίας, αναφώνησε χωρίς δισταγμό: «Φυσικά και τον υποστηρίζω, και ακόμα περισσότερο τώρα που το ξέρω! Μιας και αυτό σημαίνει ότι το πνεύμα του Αρχηγού σας είναι ένα με τα Shatras (ιερές γραφές της Ινδίας), ότι γνωρίζει την Αλήθεια και ότι επιθυμεί ο κόσμος να υποταχθεί σε αυτήν, όπως το επιθυμούσαν και τα μεγάλα πνεύματα που κληροδότησαν τα Shatras στους μαθητές τους. Δεν έχει καμία σημασία εάν εγώ, ένα απλό άτομο, ανελιχθώ ή όχι σε αυτόν τον κόσμο. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι η Αλήθεια των θεών η οποία είναι και η Αλήθεια του Αρχηγού σας! Εφόσον έχω γεννηθεί ένας απλός Maheshya, σημαίνει ότι έχω αμαρτήσει σε αρκετές από τις προηγούμενες ζωές μου. Αυτήν την φορά όμως υπακούω στα Shatras – δεν μολύνω το σώμα μου τρώγοντας απαγορευμένα φαγητά, δεν ασχολούμαι με κορίτσια από άλλες κάστες, κ.ο.κ. – ώστε όταν ξαναγεννηθώ, θα ξαναγεννηθώ σε καλύτερη οικογένεια. Και ύστερα από αρκετές χιλιάδες χρόνια – ο χρόνος δεν έχει σημασία – ποιος ξέρει… Ίσως γεννηθώ ως γιος Βραχμάνου ή ίσως στην Ευρώπη ως ένας εκ των νεαρών ανδρών που μάχονται για τα ιδανικά του Αρχηγού σας. Ποιος ξέρει…»
Θα μπορούσε κανείς στην Χριστιανική Ευρώπη να φαντασθεί πως ένας νεαρός μη Άριος ή εν πάση περιπτώση αμφιβόλου καταγωγής λέει: «Αυτή είναι η τιμωρία μου για τις κακές μου πράξεις στις προηγούμενες ζωές μου. Τώρα αν συμπεριφέρομαι όπως πρέπει, ποιος ξέρει… Ίσως σιγά-σιγά ανοιχθεί ο δρόμος προς τα άνω και μετά από χίλια ή παραπάνω χρόνια να γεννηθώ Γερμανός». Όχι, κανένας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κάτι τέτοιο, ακριβώς γιατί τέτοιες σκέψεις είναι τελείως ξένες προς το χριστιανικό πνεύμα και προς την πεποίθηση πως όλες οι ψυχές είναι ισότιμες στα μάτια του ευρωπαϊκού φιλεύσπλαχνου θεού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί εάν στην Ευρώπη είχαμε παραμείνει πιστοί στις παλιές παραδοσιακές αξίες μας. Και τούτες οι αξίες είναι οι ίδιες Υπερβόρειες αξίες οι οποίες υποστηρίζονται σήμερα στην Ινδουιστική κοινωνία, όπου η ιδέα των διαχωρισμένων καστών – η παλαιότερη μορφή “apartheid” του κόσμου – και η πίστη ότι ο Άριος άνθρωπος είναι αυτός που πρέπει να κυβερνά, είναι διαδεδομένες και αδιαμφισβήτητες. Μήπως λοιπόν ο Rudolf von Sebottendorf, ο ιδρυτής της διάσημης Thule Gesellschaft, η οποία άνοιξε τον δρόμο προς τον θρίαμβο του Εθνικοσοσιαλισμού, μήπως λέω, οφείλει πολλά στις επισκέψεις του στην Ινδία και στις επαφές του με το ινδουιστικό πνεύμα της Υπερβόρειας παραδόσεως;
Είναι γραμμένο στις Ινδουιστικές Γραφές ότι «το έτος είναι η μέρα των θεών». Το ηλιακό έτος, 6 μήνες μέρα και 6 μήνες νύχτα, και τα αρκτικά χρόνια, 2 ή 3 ολόκληροι μήνες φως το θέρος και 2 ή 3 μήνες νύχτα τον χειμώνα, είναι οι ημέρες των νορδικών προγόνων των Λευκών Βραχμάνων της Ινδίας. Οι θεοί – αυτοί που λάμπουν και που οι μέρες τους συνίσταντο σε χρόνια με μισή μέρα και μισή νύχτα – ήσαν απλώς τέλεια δείγματα Αρίων: οι Υπερβόρειοι της μακρινής Θούλης, τους οποίους ο σπουδαίος λόγιος της Ινδίας του 20ου αιώνα, Τιλάκ, αναφέρει στο βιβλίο του Η Αρκτική Κατοικία στις Βέδες.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι και η παράδοση των άλλων Αρίων πέρα αυτών της Ινδίας, τοποθετεί τον θρόνο των θεών στην ίδια αρκτική περιοχή• ο ελληνικός θεός του Ήλιου, ο Απόλλων, έχει το προσωνύμιο Υπερβόρειος. Μόνο οι Ινδουιστές – συμπεριλαμβανομένων των μη αρίων μαζών της Ινδίας, στον βαθμό που δεν έχουν εκφυλισθεί από ιδέες επιβαλλόμενες από Αρίους βιολογικώς αλλά όχι πνευματικώς – έχουν διατηρήσει τις παραδόσεις τους. Εξαιτίας του εξαναγκαστικού εκχριστιανισμού από τον 4ο έως και τον 5ο αιώνα μ.Χ., στην Ευρώπη τις έχουν λησμονήσει. Η δόξα του Αδόλφου Χίτλερ – και κάποιων προγενέστερών του όπως ο Friedrich Lange (ιδρυτής του Deutsches Bund, 1894) ή ο Hans Krebs – αναμφισβήτητα το ένιωσαν διαισθητικώς, με την βοήθεια των θεών, και το ενσωμάτωσαν στην φιλοσοφική βάση του κοινωνικού και πολιτικού τους οράματος.
Η ιερή σβάστικα επιλεχθείσα από τον Χίτλερ ως το Σύμβολο του Κινήματός του, αποτελεί τον εμφανή σύνδεσμο μεταξύ του ιδίου και του καθαρού Ινδουισμού. Η σβάστικα υπάρχει παντού στην Ινδία: στις πύλες των ναών, σε σημαίες που ανεμίζουν στην κορυφή των ιερών, στους χώρους όπου τελούνται και εορτάζονται οι γάμοι (μπροστά σε αναμμένη φωτιά, όπως όλες οι Ινδουιστικές τελετές), σε δημόσιες πινακίδες, σε καθημερινές διαφημίσεις και σε κοσμήματα, γούρια, φυλαχτά.
Κάποτε τούτο το σύμβολο μπορούσε να το βρει κανείς σε όλα τα Άρια κράτη ή σε κράτη υπό Άρια επιρροή• στην ελληνική κεραμική και κατ’ επέκταση και στην Τρωική κεραμική (πουθενά δεν έχουν βρεθεί τόσες πολλές σβάστικες από ότι σε θραύσματα του δεύτερου επιπέδους της Τροίας, χρονολογούμενα περί το 4000 π.Χ.!) και στο Μεξικό και στην έρημο Yutacan, μέρη τα οποία εκπολιτίστηκαν από έναν Λευκό και γενειοφόρο θεό (σύμφωνα με την παράδοση) και από έναν θεό της Ανατολής, προφανώς έναν Άριο.
Σήμερα, το ιερό σύμβολο είναι δημοφιλές – διαδεδομένο και σεβαστό – μόνο μεταξύ των Εθνικοσοσιαλιστών και των Ινδουιστών (τις μοναδικές σέκτες στις οποίες η Άρια φυλή είναι αναγνωρισμένη και αποδεκτή• όπως προείπα, οι μη Άριοι ορθόδοξοι Ινδουιστές της Ινδίας, την αποδέχονται επίσης, ανεξαρτήτως σε ποια κάστα ανήκουν).
Μακάρι η επίσημη προπαγάνδα των Δυτικοποιημένων
Ινδών που ενδιαφέρονται μόνο για την δημοκρατία και την ισότητα να μην μας
παραπλανούσαν και να μην μας εμπόδιζαν να αντιληφθούμε πόσο κοντά μας είναι –
και ήταν πάντα – η αληθής Ινδουιστική Ινδία!
Τό Ἐφήμερο τῶν Ἱεραρχιῶν
Ἡ Ἰεράρχησις εἶναι ὁ σκελετός τῆς ὀργανωμένης συμβιώσεως τῶν ἀνθρώπων. Χωρίς αὐτό τό στοιχεῖο, δέν ὑπῆρξε ποτέ καί πουθενά καμμία κοινωνία, καμμία ἐξέλιξις. Το φαινόμενο, σάν αἰτιότης καί σάν συνέπεια, παρατηρεῖται παντοῦ στήν φύσι, ὅπου ὅλα ἀκολουθοῦν μία προκαθωρισμένη καί ἀλυσιδωτή ἱεράρχησι, ἀπό τά πιό ἁπλᾶ στά πιό σύνθετα. Κάθε παραμόρφωσις ἤ θραύσις ἑνός ἀπό τούς ἀναριθμήτους κρίκους τῶν ἀλυσιδωτῶν καί ἱεραρχημένων βαθμίδων, δημιουργεῖ κρίσι, στό σημεῖο πρῶτα, ἀλυσιδωτά σέ ὅλους τούς τομεῖς ὕστερα, στήν τροχιά τῶν μεταβολῶν, τῶν ἐξελίξεων τέλος.
Σέ ὅλες τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἡ Ἱεράρχησις τῶν πραγμάτων, τῶν ἀναγκῶν, τῶν πράξεων, πού ἀποβλέπουν στήν ἱκανοποίησι τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν, ἡ ποιότης τους καί τό εἶδος τους, οἱ φορεῖς τους, οἱ προσδοκίες καί τά ἀποτελέσματα, ἀποτελοῦν βασικά στοιχεῖα τῆς ὑπάρξεώς τους καί κριτήρια τῆς ἐξελίξεώς τους. Εἶναι ἀκόμη καθοριστικοί παράγοντες τῆς ἐννοίας τοῦ Λογικοῦ, τῆς Σκέψεως.
Ἀλληλένδετος παράγων τῆς ἱεραρχήσεως, εἶναι ἡ Ἱεραρχία. Εἶναι τό νευρικό σύστημα τῆς ὀργανωμένης συμβιώσεως τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν. Καμμία ἱεράρχησις δέν εἶναι δυνατόν να μετουσιωθῆ σέ πρᾶξι, σέ διαδικασία πρός τό ἀποτέλεσμα, χωρίς τόν κατάλληλο φορέα της.
Ὅρος, συνεπῶς, ὑπάρξεως καί ἐπιβιώσεως τῶν φορέων αὐτῶν, εἶναι ἡ δυνατότης νά ἀνταποκρίνωνται πρός ὅσα προσδοκοῦνται ἀπ' αὐτούς. Καί ἡ δυνατότης αὐτή, ὅπως κάθε πρᾶγμα, εἶναι μεταβλητός παράγων καί ἀκολουθεῖ τήν γνωστή καί αἰώνια καμπύλη τῆς ἐμφανίσεως, ἑδραιώσεως, ἁκμῆς, ἐθισμοῦ, παρακμῆς, πτώσεως, μέ νέο κύκλο, ἀπό τήν ἀρχή καί μέ νέες ἱεραρχίες και ἱεραρχημένες ἀξίες.
Οἱ ἱεραρχίες εἶναι οἱ φορεῖς τῆς ἐξελίξεως, πού ἐπιλύνουν τά προβλήματα τῶν κοινωνιὠν, δημιουργῶντας ὅμως ἔτσι συνεχῶς νέα, ἀπ' εὐθείας ἀπορρέοντα ἀπό τήν ἐξέλιξι. Τά νέα αὐτά προβλήματα εἶναι ὅλο καί πιό σύνθετα, ὅλο καί πιό πολύπλοκα, μέ ἀποτέλεσμα νά φθάνη πάντα ἡ στιγμή πού οἱ ὑπάρχουσες ἱεραρχίες καί ἡ ἱεράρχησις τῶν πραγμάτων πού δίνουν αὐτές, νά μήν μποροῦν ν' ἀνταποκριθοῦν στίς ἀνάγκες.
Συμπερασματικά, οἱ ἱεραρχήσεις γίνονται πολύπλοκες, οἱ ἱεραρχίες παραμένουν ἁπλές, δηλαδή ἕνα στάδιο πιό πίσω. Μέ τήν ἐξέλιξι, οἱ ἀνάγκες αὐξάνονται γεωμετρικά, ἐνῶ οἱ ἱεραρχίες προσπαθοῦν ν' ἀκολουθήσουν μέ ἀριθμητικό ρυθμό. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι η Ἀνεξίσωσις.
Αὐτό βρίσκεται στήν ρίζα τῶν φαινομένων τῆς παρακμῆς καί τῆς πτώσεως κοινωνιῶν, πολιτισμῶν καί αὐτοκρατοριῶν, στήν Ἱστορία. Ἡ πτώσις τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος καί ἐιδικώτερα τῶν Ἀθηνῶν, ἡ παρακμή καί ἡ πτώσις τῆς Ρωμαϊκῆς καί τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (ὅπως καί ἡ ἀκμή τους ἄλλωστε), οἱ Φεουδαρχίες καί μετά οἱ Ἀπόλυτες Μοναρχίες, οἱ Αὐτοκρατορίες τέλος, σ' αὐτές τίς ἀρχές ὀφείλουν τήν παρακμή τους.
Τά φαινόμενα τῆς Ἐπιταχύνσεως καί τοῦ Ἐφημέρου τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ἀποτελοῦν ἕνα εἶδος ἀποκορύφωμα τῆς ἀρχῆς αὐτῆς. Καί οἱ σημερινές ἱεραρχίες καί οἱ ἱεραρχήσεις ἀξιῶν καί προτεραιοτήτων, ὄχι μόνο δέν μποροῦν πλέον νά λύσουν τά προβλήματα που δημιουργήθηκαν, ἀλλά καί ἀποτελοῦν βασικό ἀρνητικό παράγοντα γιά τήν ἐπίλυσι τους, σέ ὅλους τούς τομεῖς, πολιτικό, κοινωνικό, οἰκονομικό. [...]
Οἱ προηγούμενες ἐξελίξεις καί φάσεις τῶν κοινωνιῶν, τῶν πολιτισμῶν καί τῶν συστημάτων στήν Ἱστορία, ἦσαν ἀργές, ἀνάλογες μέ τούς τότε ρυθμούς ζωῆς καί ἀλλαγῆς ἤ ἐξελίξεως. Οἱ σημερινές φάσεις δέν θά χρειασθοῦν αἰῶνες. Μερικές ἀκόμη δεκαετίες θά ἀρκέσουν... Καί "Αὐτό" πού θά βγεί ἀπό τούς τρομερούς σπασμούς καί τίς ὠδύνες τοῦ κοσμογονικοῦ τοκετοῦ, θά πρέπει νά εἶναι κάτι τό τελείως διαφορετικό ἀπ' "Αὐτό" πού ἐπικρατεῖ σήμερα, μέ τελείως διαφορετικές ἱεραρχήσεις καί ἱεραρχίες καί διαφορετικά δομικά καί ὑποδομικά συστήματα καί φαινόμενα...
Τό χαρακτηριστικώτερο στοιχεῖο τῶν σημερινῶν ἱεραρχιῶν, εἶναι ἡ ὀργάνωσις τῆς δομῆς ὁλῶν τῶν πλευρῶν τοῦ πρίσματος τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, μέ κριτήριο τόν Γιγαντισμό τοῦ Μηχανισμοῦ, ὅπου ὁ κάθε ἄνθρωπος, μεταβαλλόμενος σέ τροχίσκο ἀριθμημένο (οὔτε κἄν μέ ὄνομα), βρίσκεται ταγμένος σέ μία προκαθορισμένη ἀνώνυμη θέσι, μέ μιά προκαθορισμένη "ἀποστολή", ἀπόλυτα διαμερισματική καί σχεδόν στεγανή, μέ μόνον "ὀρίζοντα" τό κεφάλι τοῦ αποκάτω καί τά πόδια τοῦ ἀποπάνω!
Τό Σύστημα Ἱεραρχιῶν εἶναι ἡ Γραφειοκρατία... Καί τό χαρακτηριστικώτερο στοιχεῖο τῶν σημερινῶν ἱεραρχήσεων εἶναι ἡ μέ κάθε τρόπο ἀναζήτησις καί ἱκανοποίησις τοῦ Ὑλισμοῦ, ὑπό ὅλες τίς μορφές τῆς Ἀτομικῆς Ἱκανοποιήσεως, ἀκόμη καί ὅταν φαίνεται νά ἐπιδιώκεται Συλλογικός Σκοπός.
Σέ ὅλα τά πολιτικά, κοινωνικά, οἰκονομικά συστήματα τῆς ὑφηλίου, ὁ Ὑλισμός ἀποτελεῖ τήν μόνιμη ἐπιδίωξι, εἰς βάρος κάθε ἄλλης ἔννοιας. Θεωρητικά θεοποιημένος στόν Ἀνατολικό Συνασπισμό, πρακτικά στόν Δυτικό, ἀποτελεῖ τίς δύο ὄψεις ἑνός καί τοῦ ἴδιου νομίσματος, μέ τό ὁποῖο πωλεῖται καί ἀγοράζεται ὅλος ὁ κοσμος, Δυτικός, Ἀνατολικός καί Τρίτος!
Τό σύστημα Ἱεραρχήσεων εἶναι ὁ Ὑλισμός... Καί ἐφ' ὅσον εἶναι παραδεκτό, σέ κάθε Λογική Σκέψι, ὅτι ὁ Ἄνθρωπος δέν ζῆ μόνο μέ τήν Ὕλη, οὔτε ἀποτελεῖται μόνο ἀπό Ὕλη, εἶναι φανερή καί φυσική συνέπεια, μία ἀκόμη Ἀνεξίσωσις. Δέν εἶναι μόνο ἡ Λόγική πού ὑπαγορεύει τήν ἀρχή αὐτή. Εἶναι καί οἱ Αἰσθήσεις, τά Αἰσθήματα, ἡ Διαίσθησις τοῦ Ἀνθρώπου, πού, εἶναι ὁλοφάνερο, ἀναζητᾶ πάντα τήν ἔννοια τοῦ Πνεύματος, ἄν καί ὅποτε "τοῦ ἐπιτρατοῆ", ἤ καί μέ δική του πρωτοβουλία καί ἀδιάφορα ἀπό τό "κόστος" τῆς πρωτοβουλίας του αὐτῆς. Ἡ ἔννοια τῆς καθαρῆς Ἀναζητήσεως, ἡ ἐννοια τῆς Γνώσεως διά τῆς Σκέψεως (Ἑλληνικές ἔννοιες) μέ τίς ὁποῖες ὁ ἀνθρωπος φθάνει στήν Ἀλήθεια, εἶναι πνευματικές ἔννοιες, πολύ προγενέστερες καί πολύ πιό ἐπαληθευμένες ἀπό τίς ἀπόλυτες ὑλιστικες θεωρίες καί ἀποτελοῦν διάψευσι τοῦ Μαρξισμοῦ π.χ., ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνίκανος να το ἐξηγήση, ὅπως εἶναι ἀνίκανος νά ἐξηγήση "ἐπιστημονικά" πώς, χωρίς ὑλιστική προπαρασκευή, οἱ Ἕλληνες ἔφθασαν, μόνοι, στήν τελείωσι τῆς Σκέψεως καί τῆς Φιλοσοφίας. Ὁ Ἔνγκελς ὁμολογεῖ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐφθασαν στήν Ἀλήθεια μέ τήν διαίσθησι καί προσπαθεί, μέ ἀκροβατισμούς, (ἐφ ὅσον τό Συναίσθημα ἀπορρίπτεται ἀπό τήν μαρξιστική θεωρία) νά πείση ὅτι ἦταν θέμα... τύχης!
Ἀλλά βέβαια καί τό ἀντίθετο εἶναι ὀρθό καί φυσικό. Ὁ ἀνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει μόνο μέ τό πνεῦμα, γιατί καταλήγει σέ ἔννοιες Ἀφηρημένες καί ἀνάλογη Ἀνεξίσωσι.
Ἡ ἀναζήτησις μιᾶς Νέας Ἰσορροπίας, εἶναι ὁ Σκοπός τοῦ Μέλλοντος... Ἡ Γραφειοκρατία ἔγινε ὁ στυλοβάτης τῶν σημερινῶν ἱεραρχιῶν, μέ τήν ἐμφάνισι της Βιομηχανικῆς Ἐποχῆς καί λόγω αὐτῆς. Ἡ Βιομηχανικής Ἐπανάστασις ἔφερε τήν ἀνάγκη καί τήν ἀποθέωσι κατόπιν - τοῦ Καταμερισμοῦ Ἐργασίας, ὅπου κάθε ἄτομο γινόταν ἀπειροελάχιστο καί ἀδρανές μέρος τοῦ συνόλου, μέ ἀπόλυτα καθορισμένες λειτουργικές "θέσεις". [...]
Πράγματι, κάθε ἄτομο συνδέεται μέ τίς δομές τῶν Ἱεραρχιῶν, γιά τό διάστημα πού ἀποτελεῖ μέρος μιᾶς ὀργανικῆς δομῆς, ἑνός συγκροτήματος, μιᾶς ἐπιχειρήσεως, μιᾶς ὑπηρεσίας π.χ. Ἐάν αὐτή ἡ δομή, ἤ τό συγκρότημα εἶναι μακρᾶς διαρκείας καί, συνεπῶς, οὐσιαστικά ἀναλλοίωτο, ὅπως π.χ. ἡ Ἐκκλησία, τό θέμα εἶναι σχετικά ἁπλό. Ὅταν ὅμως πρόκεται γιά δομές πού ἀλλάζουν ὅλο καί πιό γήργορα, ὅπως συμβαίνει σήμερα, μέ τίς συνεχείς ἐναλλαγές τῆς Ἐπιταχύνσεως καί τοῦ Ἐφημέρου, τό ἄτομο παύει να μπορῆ νά συνδεθῆ μέ τίς ὄχι πλέον ἀνάλογες καί πάντως ἐκτός τόπου καί χρόνου ἱεραρχίες. Μέ τήν ὑποχρεωτική ἀλλαγή - ὅλο καί συχνότερη - τῆς φύσεως μιᾶς δομῆς, ἤ μέ τήν γνωστή - ὅλο καί μεγαλύτερη - κινητικότητα τῶν ἀτόμων, οἱ δεσμοί τοῦ ἀτόμου μέ τίς δεδομένες ἱεραρχίες σπᾶνε ὅλο καί πιό συχνά, ἐνῶ οἱ ἴδιες οἱ ἱεραρχίες ἀλλοιώνονται συνεχῶς στήν φύσι τους, τήν οὐσία τους, χωρίς ὅμως νά μποροῦν νά προσαρμοσθοῦν στήν "νέα κατάστασι" πού δημιουργήθηκε ἔτσι. Καί ἐφ' ?σον δέν προσαρμόζονται πλέον, δέν δημιουργοῦν δεσμούς, σεβασμό, ἀναγνώρισι. Ἀμφισβητοῦνται, ὑφίστανται ἐπιθέσεις, ἡ Ἀνεξίσωσις γίενται Χάσμα καί τό τέλος εἶναι κοντά... [...]
Βέβαια, ἡ κατάσταισις, παρ' ὅλη τήν ἐπιτάχυνσι τοῦ ρυθμοῦ τῆς ἐξελίξεως, θ' ἀργήση νά μεταμορφωθῆ τελείως. Ἀλλά ὅπως ὁ ρυθμός ἐπιταχύνεται, τό ἀναγκαῖο διάστημα καί ἡ "ἀργοπορία" δέν εἶναι πιά δυνατό νά μετρηθοῦν σέ αἰῶνες. Τό πολύ σέ δύο ἤ τρεῖς δεκαετίες, ἤ λίγο παραπάνω... [...]
Ἐφ' ὅσον οἱ τάσεις αὐτές συνεχισθοῦν, χωρίς τίς ἀναγκαίες μεταρρυθμίσεις ἐξασφαλίσεως νέων δομῶν, Φυσικῶν, πού θά λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν τίς φυσικές ἔννοιες τῶν διαφοροποιημένων δυνατοτήτων καί ἱκανοτήτων, ἡ ἐπέκτασίς τους ὁδηγεῖ σέ μιά πρωτόγνωρη, ἀλλά καί σίγουρα καταστροφική κατάστασι, ὅπου ἡ γραμμή διαχωρισμοῦ μεταξύ διευθυνόντων καί διευθυνομένων θά ἐξαφανισθῆ!
Συνεπῶς, ἡ κατάστασις πού θά διαμορφωθῆ τότε, θά χαρακτηρίζεται ἀπό Ἀστάθεια καί Προσωρινότητα συνεχείς, ὅπου ὅλα θά γίνωνται μέ βάσι τίς "'Εφήμερες Ἐξειδικεύσεις", μέ ἐφήμερες ἱεραρχίες, ἱεραρχήσεις, ἀποστολές, ἀνάγκες, σχέσεις ἀνθρώπινες καί σχἐσεις μέ τά προβλήματα. Ἀκόμη καί ὁ ἀπαραίηττος Συντονισμός τῶν καταστάσεων αὐτῶν θά ὑπακούη στά ἴδια ἀκριβῶς κριτήρια, μέ συνέπεια καί τήν ἀδυναμία ὑπάρξεως ὁποιουδήποτε Κεντρικοῦ Συντονισμοῦ, πού θά εἶναι, κι αὐτός, ἀπαράδεκτος σάν στοιχεῖο μονιμότητος καί θα χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἴδια ἀστάθεια καί προσωρινότητα!
Δέν χρειάζεται μεγάλη ἀνάπτυξις τῶν συνεπειῶν μιᾶς τέτοιας ἐξελίξεως. Ἡ ἀποθέωσις τοῦ Ἐφημέρου, θά φέρη τήν Διάσπασι ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης καί τῆς κοινωνικῆς δομῆς τῶν σχέσεων καί θά μεταβάλλη τήν Συμβίωσι σε ἁπλῆ Διαβίωση, χωρίς συνεκτικούς κρίκους, χωρίς κοινωνική συνοχή, μέ κριτήρια ἐγωιστικῆς -ἄν ὄχι ἐγωπαθοῦς - ἱκανότητος συνεχοῦς ἀναπροσαρμογῆς τοῦ ἀτόμου - σέ διαλυτική ἀποθέωσι! - στόν φαῦλο κῦκλο τῶν συνεχῶν ἐναλλαγῶν καί μετουσιώσεων... Μέ τί σκοπό;
Ὁ σκοπός δέν μπορεί παρά νά εἶναι ἀνάλογος μέ τήν ρίζα του. Χωρίς κανένα από τα στοιχεῖα καί τά κρτήρια πού χαρακτηρίζουν τήν κοινωνική συμβίωση, τήν Ὀργανική Ἀλληλεγγή, περιορίζεται ἀναγκαστικά σέ Ὑλική Πεδία. Δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι ἡ ἀτομική, προσωπική "ἐπιτυχία" τοῦ κάθε ἀτόμου, ἡ Διάσπασις τῆς Κοινωνίας, περιμένοντας καί τήν Διάσπασι τοῦ ἀτόμου στήν ἐνόργανη, ζωντανή ὕλη πλέον. Ἡ ἀποθέωσις αὐτή τῆς ἐγωπαθίας, καλλιεργουμένη πλέον, χρειάζεται καί τήν Ἀνυπαρξία τοῦ Πνεύματος (ὑπό τήν ἑλληνιστική ἀνθρωπιστική του ἔννοια, δηλαδή τῆς Ἀναζητήσεως τῆς Γνώσεως καί τῆς Ἀρετῆς καί τῆς εξυψώσεώς του). Καί τήν "χρειάζεται", γιατί ἡ ἐπιβίωσις τῆς καλλιέργειας τοῦ Πνεύματος εἶναι ἀντίδοτο τῆς καλλιέργειας τοῦ Ὑλισμοῦ, πού φαίνεται νά ἐπιδιώκεται μέ τίς "νέες τάσεις καί καταστάσεις" αὐτές. Καί εἶναι ἀντίδοτο, γιατί ὁ ρόλος τοῦ Πνεύματος εἶναι ἀκριβῶς αὐτός, νά θέτη προβλήματα καί ἐρωτήσεις, ἀνατηζῶντας τήν Γνώσι, μητέρα τῆς Ἰσορροπίας...
Ἡ διάλυσις τῶν Ἱεραρχιῶν ἔχει ἀκόμη ἕνα ἀποτέλεσμα, συνέπεια τῆς παραζάλης τοῦ Ἐφημέρου καί τῆς Ἐπιταχύνσεως: τήν πτώσι τῆς Πίστεως, ὑπό κάθε μή ἐγωιστική ἔννοια. Ὁ ἄνθρωπος - ἄτομο, μή ἔχοντας κανέναν ἔρεισμα σταθερό, κανέναν ὀρίζοντα γνώριμο καί παραμετρικό, δέν μπορεῖ νά ἔχη πίστι σέ τίποτα καί σέ κανέναν, ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό του καί τίς ἐνδεχόμενες προσωπικές του ἱκανότητες! Σέ περίπτωσι δέ ἐλλείψεως τῶν ἀπαραίτητων - ζωτικῶν πλέον - ἱκανοτήτων, ὁ ἄνθρωπος-ἄτομο μεταβάλλεται σέ Ἀτομισμένο Ἄνθρωπος, δηλαδή διασπασμένο και οὐσιαστικά νεκρό...
Μέ τήν δομή πού ἔχει διαγραφῆ καί ὑπάρχει ἤδη στίς Κοινωνίες τοῦ "Μέλοντος" καί τοῦ "Παρόντος", ὁ ἀνθρωπος-ἄτομο ἀναγκάζεται νά περιορίση τήν ἐννοια τῆς πίστεως σέ πίστι πρός τόν ἑαυτό του καί μόνο καί, βασικά, σέ πίστι πρός τίς ἱκανότητές του, πού ἐξωτερικεύονται τελικά στό "επάγγελμά του. Ἔτσι, "ἡ πίστις στό ἐπάγγελμα", ἀνατρέπει καί τήν ἔννοια τῆς κοινωνικῆς λειτουργίας τοῦ ἐπαγγέλματος, δηλαδή τῆς προσφορᾶς καί ὑπηρεσίας πρός τό Σύνολο. Δέν "δημιουργεῖ, δέν λύνει προβλήματα γιά το κοινό καλό (ἀνεξάρτητα τοῦ ἄν ἡ δράσις του ὀφελεῖ ἐνδεχομένως ἤ ὄχι τό Σύνολο ἤ μέρος του). Δέν αἰσθάνεται - δέν μπορεῖ, δέν τοῦ ἐπιτρέπεται - ἀλληλέγγυος μέ τούς συνανθρώπους του, τήν ὀργανωμένη κοινωνική συμβίωσι, οὐτε κἄν μέ τό ὀργανικό ἐπιχειρησιακό ἤ ὑπηρεσιακό σύνολο πού ὑπηρετεῖ (ἐφ' ὅσον τό ὑπηρετεῖ ἐφήμερα καί προσωρινά). Τήν ἔννοια τῆς "ἀλληλεγγύης" του, τήν περιορίζει στούς "συναδέλφους - ἀνταγωνιστάς" του, μετουσιώνοντας ἔτσι καί αὐτήν τήν ἔννοια ἀκόμα!
Οἱ πιέσεις καί οἱ ἀνάγκες αὐτές, πού ἀποτελοῦν ὅλο καί περισσότερο τήν στυγνή πραγματικότητα, ὑποχρεώνουν τόν ἄνθρωπο-ἄτομο σέ μιά συνεχή "Σχοινοβασία". Οἱ ἐπιπτώσεις ὅλων αὐτῶν τῶν δεδομένων καί τῶν συνεχῶς "νέων καταστάσεων", μέ τήν ἀποθέωσι τοῦ Ἐφημέρου σέ ὅλες ἀνεξαιρέτως τίς ἐκδηλώσεις καί τίς πραγματικότητες τοῦ πρίσματος τῆς ζωῆς του, μέ τήν ἀναγκαία ἔλλειψι κάθε οὐσιαστικῆς ἀνθρώπινης σχέσεως, κάθε ἀλληλεγγύης, εἶναι, ὅλο καί συχνότερα, τελείως ἀρνητικές γιά τήν ψυχοσωματική του ἰσορροπία. Ὁ δρόμος από τό Γραφείο στό Ψυχιατρείο γίνεται, γιά τόν ἄνθρωπο-ἄτομο, όλο καί βραχύτερος... [...]
Τό Ἐφήμερο τῶν Ἱεραρχιῶν δέν μπορεί, δέν πρέπει νά εἶναι μόνιμη κατάστασις καί γιά τό Μέλλον! Πρέπει, φυσιολογικά, νά εἶναι κι αὐτό ἕνας ἀπό τούς σπασμούς τοῦ τοκετοῦ τῆς Αὐριανῆς Κοσμογονίας. Οἱ Ἱεραρχίες δέν μποροὐν νά μήν ὑπάρχουν... Ἀποτελοῦν φυσική ἀνάγκη καί ἐντάσσονται -ὅπως ὅλα- μέσα στό ἀπέραντο πλαίσιο τῶν Ἱεραρχιῶν τῆς Φύσεως.
Οι παλαιές μορφές τους θά πάψουν κάποτε νά ὑπάρχουν. Θά ἀντικατασταθοῦν, ὅπως κάθε πρᾶγμα πού τελειώνει τόν φυσικό κύκλο του καί τόν ἱστορικό ρόλο του. Μέ τί;
Μέ κάποιο ὑψηλότερο ἐπίπεδο Νέων Ἰδεωδῶν, ἐκπροσωπούμενο ἀπό "Κάτι", πού θα μπορέση, ἀναγεννῶντας σκοπούς μή ὑλιστικούς, νά ἀποτελέση τό ἀναγκαῖο ἀντίβαρο στήν Ὕλη.. Καί ὁ Τοκετός μόλις ἔχει ἀρχίσει...
Το Μεταίχμιο, Ανδρέας Δενδρινός,
Εκδ. Ελεύθερη Σκέψις
Εκδ. Ελεύθερη Σκέψις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.