ΧΡΟΝΟΣ ή ΚΡΟΝΟΣ;

Ένα θέμα που απασχόλησε τον σκεπτόμενο άνθρωπο, από την πρώτη στιγμή που πρόσεξε ότι η διάρκεια – απόσταση ή περίοδος μετάβασης από ένα γεγονός στο άλλο είναι μετρήσιμη, τότε ο ΧΡΟΝΟΣ πήρε την μορφή και την αξία που έχει. 

Δηλαδή όταν έγιναν κατανοητές οι διαστάσεις ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΠΑΡΟΝ-ΜΕΛΛΟΝ, οι οποίες αποτελούν το σύνολο της εννοίας ΧΡΟΝΟΣ. 

Αυτό το χωροχρονικό συνεχές έδωσε μια άλλη δυναμική στο ορατό πεδίο και κυριάρχησε εγκλωβίζοντας τον άνθρωπο ακόμη περισσότερο. 

Έγινε συνάρτηση της εδώ ύπαρξής του και απαραίτητη παράμετρος των δράσεών του. 

Υπ΄ αυτήν την έννοια ο ΧΡΟΝΟΣ έγινε ΚΡΟΝΟΣ τρώγοντας συνεχώς τα παιδιά του. 

Άλλωστε και η εμφανής διαφορά των δύο λέξεων εξαντλείται σε αντικατάσταση δυο ουρανικόφωνων γραμμάτων ΧΚ, και όλως «τυχαίως» λέγονται ουρανικόφωνα! 

Αν και “φαινομενικά” ο χρόνος έχει ίδιο ρυθμό και κατεύθυνση (παρελθόν μέλλον) και δεν αντιστρέφεται, η θεωρία της σχετικότητας, μας λέει ότι μπορεί να επιβραδυνθεί με αύξηση της ταχύτητας σε μεγέθη που να αγγίζουν την ταχύτητα του φωτός. 

Αυτό και μόνο μας λέει κάτι πολύ σημαντικό, που δεν στάθηκαν οι επιστήμονες να ερευνήσουν όσο έπρεπε όλες τις παραμέτρους. 


Αν υποθέσουμε ότι επιτυγχάνουμε ταχύτητες ασύλληπτες μεγαλύτερες και του φωτός, θα εκμηδενίσουμε τον ΧΡΟΝΟ! 

Προφανώς οι φιλόσοφοί μας σίγουρα θα προσέγγισαν με την οξύνοια του νου τους αυτή την παράμετρο. Από την άλλη παρατηρούμε ότι ο Χρόνος σαν μέγεθος έχει ελαστικότητα, αφού μπορεί να αυξάνει και να ελαττώνεται. 

Το ερώτημα που μπαίνει είναι ότι: εφόσον είναι μετρίσιμος στο υλικό πεδίο, στο άϋλο αιθερικό δεν θα υφίσταται με την ίδια μορφή ή τουλάχιστον η κυριαρχία του θα είναι ασήμαντη. 

Ας πάμε λίγο ακόμη σε βαθύτερα νερά. 

Λέμε ότι ζούμε σε έναν εικονικό κόσμο ή όπως έχει επικρατήσει σε ένα ΜΑΤΡΙΞ. 

Επειδή ο ΧΡΟΝΟΣ είναι συνυφασμένος και βασική παράμετρος του εικονικού, άρα στην ουσία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ή αν θέλετε δεν είναι πραγματικός σε ένα μη πραγματικό πεδίο που είναι το εικονικό! 

Και αφού δεν υφίσταται μπορούμε να τον «διαχειριστούμε» και να μην μας διαχειρίζεται. 




Με την προσέγγιση αυτή κατανοούμε… πως ο ΔΙΑΣ κατάφερε να εξοστρακίσει την κυριαρχία του Κρόνου-Χρόνου. 

Στο συγκεκριμένο αυτό παράδειγμα, ο ΔΙΑΣ έδρασε και ως «παρατηρητής» απόστασης, ώστε να παρατηρεί τις καθοριστικές δυναμικές ιδιότητες και γιατί επιβλήθηκε η εξουσία του Κρόνου. 

Επίσης μια άλλη παράμετρος θα μπορούσε να είναι η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ και η ταχύτητα με την οποία μεταδίδεται στον χωρόχρονο, ενώ το αίτιο που δημιουργεί αποτέλεσμα… μένει αναλλοίωτο! 

Αν η ταχύτητα πληροφορίας ήταν ασύλληπτη, τότε θα έπαυε να υπάρχει η έννοια του Χρόνου, αφού αυτό που θεωρούμε παρελθόν θα ταυτιζόταν με το μέλλον, οπότε ο Χρόνος θα ακυρωνόταν, δεν θα υπήρχε ούτε καν ως όρος. 

Κάποιες ελαφρές προσεγγίσεις των ιδιοτήτων έχουμε, όταν μας φαίνεται ότι ο χρόνος κυλά αργά, ή περνά αντίστοιχα γρήγορα. 

Και τα ταξίδια στο χρόνο είναι εφικτά, εφόσον το μυαλό που κουβαλάμε δεν έχει αγκυλώσεις. 

 Αν ο μέσος όρος ζωής αυξήθηκε κατά τα τελευταία χρόνια, αυτό οφείλεται φυσικά σε πολλούς παράγοντες. 

Διατροφή, πρόληψη, περίθαλψη, νέα φάρμακα κλπ. 

Όσο πάμε πιο πίσω στους αιώνες ο μέσος όρος πήγαινε περίπου στα 45 χρόνια. 

Τι θέλω να πω; Με τα τότε δεδομένα, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μέσα στα ευδόκιμα αυτά τα λίγα χρόνια.

 Ο χρόνος ήταν κατά κάποιο τρόπο συμπιεσμένος, όμως ήταν και απίστευτα παραγωγική η ανθρώπινη δραστηριότητα (νοητικές εργασίες), σε σύγκριση με το σήμερα, που παράγονται περισσότερα υλικά αγαθά, έχουμε μεγαλύτερο προσδόκιμο όριο ζωής, όμως υστερούμε σε πολλά άλλα . 

Είναι μήπως το τίμημα που πληρώνουμε στον χρόνο; 

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Εσείς τι θα λέγατε;

ΑΡΓΙΚΕΡΑΥΝΟΣ 


Ιωάννης Παμπουκίδης

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ