Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Η γυναίκα που ξεκίνησε τη μάχη κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ!

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Η γυναίκα που ξεκίνησε τη μάχη κατά του ρατσισμού στις ΗΠΑ!

Μια σπίθα αρκεί για να εξελιχθεί σε πυρκαγιά! Οι μεγάλες αλλαγές, ξεκινούν από μια μικρή αφορμή που δίνει το έναυσμα για να γεννηθεί κάτι μεγάλο. Όσον αφορά τη διεκδίκηση της ισότητας και του τέλους του φυλετικού διαχωρισμού στις ΗΠΑ, τη φλόγα άναψε μια μοδίστρα από την Αλαμπάμα η οποία απλά δεν δέχτηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό.

Για πολλούς από εμάς η Ρόζα Παρκς είναι άγνωστη. Και μάλλον έτσι θα παρέμενε αν δεν έκανε την προσωπική της μικρή επανάσταση την 1η Δεκεμβρίου 1955. Την ημέρα εκείνη, αποφάσισε να διεκδικήσει το δικαίωμα να είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, μη υπακούοντας σε ένα παράλογα ρατσιστικό νόμο της πολιτείας στην οποία ζούσε.

Οι θέσεις των «Λευκών» και των «Μαύρων»

Από το 1900, στην πόλη Μοντγκόμερι είχε θεσπιστεί νόμος, με τον οποίο διαχωρίζονταν οι θέσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και συγκεκριμένα τα λεωφορεία, με φυλετικά κριτήρια. Οι πρώτες τέσσερις σειρές θέσεων προορίζονταν μόνο για τους λευκούς. Οι μαύροι έπρεπε να κάθονται πάντα πίσω από αυτούς. Αν οι θέσεις των λευκών ήταν γεμάτες και έμπαιναν και άλλοι στο λεωφορείο, τότε ο οδηγός είχε το δικαίωμα να σηκώσει τους μαύρους και να μεταφέρει το όριο των λευκών. Αν χρειαζόταν, οι μαύροι έστεκαν όρθιοι για να κάθονται οι λευκοί και αν δε χωρούσαν πάλι, ο οδηγός είχε το δικαίωμα να τους κατεβάσει από το λεωφορείο. Επίσης, οι μαύροι δεν έμπαιναν από την μπροστινή πόρτα. Πλήρωναν το αντίτιμο στον οδηγό και κατέβαιναν υποχρεωτικά για να επιβιβαστούν από την πίσω πόρτα.

Σχεδιάγραμμα που δείχνει τη θέση της Παρκς στο λεωφορείο εκείνη την ημέρα

H επανάσταση της Παρκς

Μετά από άλλη μια κουραστική ημέρα στη δουλειά, η 42χρονη Παρκς πήρε το λεωφορείο όπως κάθε ημέρα για να επιστρέψει στο σπίτι της. Έκατσε στην Πέμπτη σειρά, μια θέση πίσω από αυτή που ήταν μόνο για τους λευκούς. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, και ενώ οι θέσεις των λευκών είχαν γεμίσει, επιβιβάστηκαν και άλλοι και ο οδηγός ζήτησε από τους μαύρους επιβάτες να σηκωθούν και να τους παραχωρήσουν τη θέση τους. Οι τρείς από τους τέσσερις σηκώθηκαν. Η Παρκς όχι. Ο οδηγός επέμενε, το ίδιο και εκείνη. Την απείλησε πως θα καλέσει την αστυνομία. Εκείνη του απάντησε να το κάνει αλλά δεν πρόκειται να σηκωθεί. Μετά από λίγη ώρα συνελήφθη.

Το μποϋκοτάζ στα λεωφορεία

Η είδηση για τη σύλληψη της Παρκς διαδόθηκε αστραπιαία στην αφρο-αμερικανική κοινότητα του Μοντγκόμερι. Οργανώθηκαν δράσεις για την υποστήριξή της. Μέσω κυρίως των εκκλησιών στις οποίες πήγαιναν οι μαύροι, εξαπλώθηκε η ιδέα για μποϋκοτάζ στα λεωφορεία από τους αφρο-αμερικανούς της πόλης. Στις 5 Δεκεμβρίου, η Παρκς δικάστηκε και κρίθηκε ένοχη. Της επιβλήθηκε πρόστιμο 10 δολαρίων και 4 δολάρια δικαστικά έξοδα. Την ημέρα εκείνη, 35.000 φυλλάδια μοιράστηκαν σε όλη την πόλη που καλούσαν τους μαύρους να μη ξαναπάρουν λεωφορείο για τις μετακινήσεις τους. Την ίδια ημέρα δημιουργήθηκε και μια οργάνωση για το συντονισμό του μποϋκοτάζ. Ονομάστηκε «Montgomery Improvement Association» (Ένωση για την Πρόοδο του Μοντγκόμερι). Επικεφαλής της τέθηκε ένας νέος ιερέας. Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.

Το λεωφορείο που επέβαινε η Παρκς στο Μουσείο Φορντ

Η δικαίωση

Το μποϋκοτάζ κράτησε για 382 ημέρες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η εταιρεία συγκοινωνιών του Μοντγκόμερι να χάσει τεράστια έσοδα και να φτάσει στο χείλος της χρεοκοπίας. Η δράση αυτή έφερε το ζήτημα σε παναμερικανικό επίπεδο. Στις 13 Νοεμβρίου 1956, ήρθε η δικαίωση από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, το οποίο ακύρωσε το νόμο της Αλαμπάμα για το φυλετικό διαχωρισμό των θέσεων στα λεωφορεία.

Είχε ανοίξει ο δρόμος για το τέλος του φυλετικού διαχωρισμού στην Αμερική. Η Παρκς πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2005 σε ηλικία 92 ετών στο Ντιτρόιτ. Προς τιμήν της, όλα τα λεωφορεία του Ντιτρόιτ και του Μοντγκόμερι, είχαν μαύρες κορδέλες στις τέσσερις πρώτες σειρές των καθισμάτων τους. Στην κηδεία της, τον επικήδειο εκφώνησε ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον.