Περί του συνειδητού διαλογισμού

“Αντί να αναζητούμε την εστία του προβλήματος, εστιάζουμε στην απουσία του η οποία αναδύεται από το μέλλον.”

Ο αισθητός κόσμος για να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί, χρειάζεται ενέργεια η οποία παρέχεται μέσω της ψυχής του παρατηρητή. Η ενέργεια αυτή, καθιστά τη ‘γνώση’ ικανή να αποκωδικοποιηθεί και να γίνει αισθητή στην τελική μορφή του. Για να επιτευχθεί όλη αυτή η διαδικασία υλοποίησής του, ο αισθητός κόσμος δανείζει στις ψυχές βιολογικά σώματα, μέσα από τα οποία διενεργεί την παρατήρηση και την αίσθηση της μορφής αυτής.

Οι ψυχές, έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται την ενέργεια, συμμετέχοντας στη συμπαντική δημιουργία. Επισκέπτονται τον κόσμο μέσω ελεύθερης επιλογής τους και αφού ολοκληρώσουν τον κύκλο τους, αποχωρούν, ενώ ο αισθητός κόσμος, εξακολουθεί να έχει ανάγκη την παρουσία τους. Το Εγώ, αποτελεί αλλοιωμένο αντίγραφο της ψυχής και είναι υπεύθυνο για τη διαχείριση της γνώσης, τη μετατροπή της σε εικονική πραγματικότητα και τη φροντίδα του βιολογικού σώματος μέσα σε αυτή. Αλλοιώνοντας αντίγραφα της συνείδησής μας δημιουργεί τις πεποιθήσεις, με τις οποίες δομεί το σύνολο της επίγνωσης που έχουμε για τον κόσμο. Η όλη αυτή διαδικασία, δημιουργεί μια εικονική αντίληψη της πραγματικότητας, θεωρώντας σε μας τον κόσμο ως υπαρκτό.

Η επιλογή της ψυχής να παρατηρήσει το πεδίο του αισθητού κόσμου, δημιουργεί αυτόματα ένα συνολικό ολόγραμμά του, το οποίο κατακερματίζεται σε πολλαπλές χρονικές γραμμές, μέσα από τις οποίες δημιουργεί τις ζωές των βιολογικών σωμάτων της. Ο αισθητός κόσμος δηλαδή, τη στιγμή της πρώτης επαφής της ψυχής μαζί του, την εγκλωβίζει μέσα του, δημιουργώντας ένα εικονικό αλγοριθμικό ολόγραμμα, το οποίο αυξάνει συνεχώς τις κατακερματισμένες του χρονικές γραμμές. Η κάθε χρονική γραμμή, αποτελεί το αισθητό περιβάλλον της πραγματικότητας του κόσμου κάθε ξεχωριστής ζωής, με ξεχωριστό Εγώ και ξεχωριστό βιολογικό σώμα στο οποίο θα ενσαρκωθεί η ψυχή. Το ολόγραμμα αυτό αποτελείται από καθαρή επίγνωση και ο κατακερματισμός του σε χρονικές γραμμές, αυξάνεται συνεχώς όσο αυξάνεται κι αυτή. Η αδιάκοπη αυτή αύξηση, συνεχίζεται μέχρι το σημείο όπου η ψυχή, καταφέρει να αποκωδικοποιήσει και αντικαταστήσει την επίγνωση με τη συνείδησή της, ώστε να αποκοπεί από αυτόν ανακτώντας την ελευθερία της.

Ενώ η ψυχή προσπαθεί να σταματήσει τον κατακερματισμό ο οποίος την εγκλωβίζει, ο ίδιος ο αισθητός κόσμος αμύνεται -μέσω των Εγώ-, προσπαθώντας να την καθυστερήσει δημιουργώντας μια παράλληλη συνεχή ψευδαίσθηση γραμμικού χρόνου, μέσα στον οποίο εντάσσει όλα τα κατακερματισμένα ολογραφικά τμήματά του, ως τις ζωές τις οποίες πρόκειται να ζήσει η ψυχή. Όλη αυτή τη διαδικασία, το αισθητό σώμα την καταγράφει αλλοιωμένα στην επίγνωσή του ως ‘αναγκαία μετενσάρκωση’, ενώ η εξάσκηση στην ‘αστρική προβολή’ χρησιμοποιείται ως το κύριο αποκρυφιστικό μέσο περεταίρω αύξησής της.

Η όλη υλοποίηση του κόσμου σε αισθητή μορφή, συμβαίνει ως ροή των κατακερματισμένων ολογραφικών τμημάτων του από το σημείο του ‘τώρα’, με φορά από το μέλλον προς το παρελθόν. Ενώ τα κατακερματισμένα τμήματα τα οποία δημιουργούνται, διέρχονται όλα ταυτόχρονα, από το ‘τώρα’ των χρονικών γραμμών, αυτό στα βιολογικά σώματα γίνεται αντιληπτό γραμμικά. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, όμως ενώ όλες οι ζωές διαδραματίζονται συγχρόνως και παράλληλα τροφοδοτούμενες από την ψυχή, κάθε ξεχωριστό Εγώ θεωρεί ότι αυτές οι επιμέρους ξεχωριστές ζωές είναι δικές του και ότι τις ζει τη μία μετά την άλλη στη σειρά. Έτσι σε κάθε ζωή, το Εγώ προσπαθεί να βρει τρόπο άντλησης πληροφοριών από τις άλλες ζωές αναμοχλεύοντας το χώρο που θεωρεί παρελθόν, αδυνατώντας να αποδεχθεί ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν μονάχα για την ίδια την ψυχή και μονάχα στο ‘τώρα’.

Κάθε ξεχωριστή χρονική γραμμή βιολογικής ζωής, αποτελείται από άπειρα στον αριθμό ολογραφικά τμήματα του κόσμου, τα οποία αποτελούν τις χρονικές στιγμές κάθε ζωής. Αυτά, λαμβάνουν μορφή σε συνεχή ροή -το ένα μετά το άλλο- γραμμικά ‘στο τώρα’, με μια αστραπιαία ταχύτητα και κατόπιν εισέρχονται και παραμένουν στον αστρικό χώρο σε εικονική μορφή. Τμήμα κάθε τέτοιας ολογραφικής στιγμής αποτελεί και το βιολογικό σώμα το οποίο εκεί σχηματίζει τα σώματα ‘εικόνες’. Η υλοποίηση κάθε ολογραφικής στιγμής σε αισθητή μορφή λαμβάνει χώρα σε τρία στάδια, το ένα εκ των οποίων είναι κενό και σχετίζεται με την τροφοδοσία του σε ενέργεια. Ο ύπνος, αποτελεί ένα τέτοιο μεγακοσμικό κενό υλοποίησης του βιολογικού σώματος, με σκοπό την αναπλήρωσή του σε τέτοιου είδους ενέργεια. Σε αυτή, το Εγώ αδυνατώντας να υπάρξει στο ‘τώρα’ στρέφεται προς τον αστρικό χώρο, εκεί όπου υπάρχουν κατανεμημένες εικονικά οι πληροφορίες της συγκεκριμένης ζωής, μέσα στα ολογραφικά χρονικά τμήματα του μέλλοντος και του παρελθόντος του. Το όνειρο αποτελεί μια τέτοιου είδους ενατένιση της κωδικοποιημένης αυτής πληροφορίας, ενώ το αποκαλούμενο συνειδητό ονείρεμα, αποτελεί αποκρυφιστικό εργαλείο εστίασης στο σύνολο της εικονικότητας αυτής με σκοπό την τροφοδοσία της με ενέργεια.

Αντίθετα ο διαλογισμός, αποτελεί τεχνική εστίασης στο ‘τώρα’, μέσω της σίγασης των σκέψεων του βιολογικού νου. Στο ‘τώρα’, όπου συμβαίνει ταυτόχρονα η υλοποίηση όλων των κατακερματισμένων ολογραμμάτων στα οποία συμμετέχει η ψυχή μας. Ενώ στον απλό διαλογισμό, οι σκέψεις οι οποίες αναφέρονται στο παρελθόν και το πιθανό μέλλον διακόπτονται ώστε να εστιαστούμε στο απόλυτο παρόν, στο συνειδητό διαλογισμό εισερχόμαστε σε μια κατάσταση συνειδητής παρατήρησης της υλοποιημένης πληροφορίας η οποία αναδύεται από το μέλλον. Αντί να εισχωρήσουμε σε ένα ονειρικό κόσμο του παρελθόντος μιας ζωής η οποία δεν μας ανήκει προσπαθώντας να την ελέγξουμε, εστιαζόμαστε στην αποδοχή της κατανόησης του ‘τώρα’ έχοντας απόλυτη συνείδηση, ότι το κάθε ‘τώρα’ αποτελεί εμφάνιση εκείνου που πριν από λίγο ανήκε στο μέλλον μας. Αντί να αναζητούμε την εστία του προβλήματος, εστιάζουμε στην απουσία του η οποία αναδύεται από αυτό το μέλλον.

Αρκετοί άνθρωποι, θεωρώντας ότι έχουν εισέλθει σε συνειδητό ονείρεμα, στην ουσία βρίσκονται σε συνειδητό διαλογισμό. Σε αυτόν, διατηρώντας την παρουσία τους αποκλειστικά στο ‘τώρα’, είναι έξω από κάθε ονειρικό χώρο, έχοντας έτσι την ικανότητα να αντλήσουν πληροφορίες από όλα τα ‘τώρα’ που υλοποιούνται σε όλες τις χρονικές τους γραμμές. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να εκλαμβάνεται ως όνειρο διότι αλλοιώνεται η αίσθηση του χώρου μιας και δεν ανήκει σε μια μονάχα ζωή, αλλά σε όλες. Οι πληροφορίες τις οποίες λαμβάνονται, δεν έχουν σχέση με το οποιοδήποτε Εγώ ή την εμφάνιση οποιασδήποτε επανάληψης ενός δραματικού γεγονότος κάποιας ζωής. Εστιάζοντας στο απόλυτο ‘τώρα’, η άντληση της πληροφορίας σχετίζεται με τα στοιχεία της συνείδησης της ψυχής μας και συμβαίνει αφού πρώτα διαμορφωθεί ως έννοια και αντίληψη μέσα στο μέλλον από το οποίο αναδύεται.

Αλκιρέας

alkireus

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ