Εχετε αναρωτηθεί πως δημιουργείτε την πραγματικότητα σας;

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από ερμηνεία και προβολή
Δημιουργούμε την υποκειμενική πραγματικότητά μας ανάλογα με τον τρόπο που ερμηνεύουμε συμπεριφορές, καταστάσεις και γεγονότα. Δυστυχώς πολύ συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που υπάρχει, αλλά στην πραγματικότητα αντιλαμβανόμαστε αυτό που έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε ότι υπάρχει.

 Το σύστημα πεποιθήσεών μας λειτουργεί σαν φίλτρο, που υποκειμενικά και συλλογικά ερμηνεύει οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό με τρόπο που επιβεβαιώνει αυτό που ήδη πιστεύουμε και αγνοεί αυτό που δεν πιστεύουμε.

Για παράδειγμα, αν πιστεύουμε ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν και δεν μας αγαπούν, θα ερμηνεύσουμε τα λόγια ή τις πράξεις τους σαν μια μορφή απόρριψης και σαν έλλειψη αγάπης για μας, ακόμη κι όταν δεν είναι αλήθεια. 

Όλοι μας έχουμε εκπλαγεί ανακαλύπτοντας ότι οι άνθρωποι έχουν παρερμηνεύσει τις πράξεις μας, πιστεύοντας ότι είχαμε κίνητρα και συναισθήματα που ποτέ δεν είχαμε.

Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Προβάλλουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις κίνητρα και κινδύνους που απλά δεν υπάρχουν. Όταν το κάνουμε, βιώνουμε φόβο, πόνο, πίκρα, δημιουργώντας άχρηστη δυστυχία για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Συγκρουόμενα συστήματα πεποιθήσεων και μνήμες

Μπορούμε να διαιρέσουμε τις πεποιθήσεις μας στις ακόλουθες κατηγορίες:


1. Συναισθηματικά Φορτισμένες Εντυπώσεις – Αυτές δεν είναι τόσο πεποιθήσεις όσο «συναισθηματικά φορτισμένες εντυπώσεις» που έχουν εντυπωθεί στο νου μας κατά τη διάρκεια τραυματικών εμπειριών. Ο νους τότε ταυτίζει αυτό το συγκεκριμένο ερέθισμα με μια συναισθηματικά φορτισμένη αίσθηση και όταν το σκεφτόμαστε, νιώθουμε φόβο και άλλα συναισθήματα. Αυτό το είδος «πεποίθησης» έχει μια ισχυρή «συναισθηματική φόρτιση» που δεν βασίζεται σε παρατηρήσεις και γεγονότα, αλλά μάλλον σε μια ή δύο έντονες εμπειρίες, που δεν είναι αντιπροσωπευτικές της πραγματικότητας.

2. Λανθασμένα Παιδικά Συμπεράσματα – Αυτά είναι λανθασμένες πεποιθήσεις για την πραγματικότητα, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε αδύναμοι, εσφαλμένοι, ανάξιοι της αγάπης και υπαίτιοι για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, όπως ο θυμός, η απουσία, η δυστυχία, η αδιαφορία, το διαζύγιο, η αρρώστια, ακόμη και ο θάνατος των γονιών μας και άλλων. Λανθασμένα ερμηνεύουμε ότι είμαστε ανάξιοι ή ανίκανοι και ότι οι άλλοι θα μας φέρονται πάντοτε με τους τρόπους που βιώσαμε στην παιδική ηλικία.

Αυτές οι δύο πρώτες κατηγορίες συνήθως καταπιέζονται στο υποσυνείδητο (την «σκιά» ή το εσωτερικό παιδί) λόγω του πόνου και της σύγχυσης που προκαλούν. Τις καταπιέζουμε ώστε να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε και να λειτουργήσουμε στην καθημερινότητά μας.

Παρόλο που αυτές οι «πεποιθήσεις» είναι καταπιεσμένες, ώστε να μην αισθανόμαστε τη δυσάρεστη, αρνητικά φορτισμένη συναισθηματική ενέργεια που σχετίζεται μαζί τους, ενεργοποιούνται κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή ή σκεφτόμαστε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα. Προκαλούν φόβο, συναισθηματική απομάκρυνση και συχνά επιθετική συμπεριφορά. Δημιουργούν, επίσης, ψυχοσωματικές αρρώστιες. Ελέγχουν τις αντιδράσεις μας σε γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους. Και το σημαντικότερο, έλκουν τις πραγματικότητες που συναντούμε.

Λόγω της καταπίεσης και της επακόλουθης απομόνωσης από το συνειδητό νου μας, αυτά τα δύο πρώτα συστήματα πεποιθήσεων δεν εξελίσσονται μαζί μας. Παραμένουν στην αρχική τους κατάσταση, ανεξάρτητα από την εξελισσόμενη λογική μας, την κρίση μας, τις νέες εμπειρίες και την πνευματική πίστη μας. Δεν προσλαμβάνουν νέα δεδομένα, εκτός κι αν ασχοληθούμε με εσωτερική ψυχολογική ή πνευματική εργασία.

3. Εξελισσόμενο Συνειδητό Σύστημα Πεποιθήσεων – Αυτό είναι το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεών μας, το οποίο, καθώς προσλαμβάνει νέα δεδομένα, επαναξιολογεί την αντίληψη της πραγματικότητας, στην προσπάθεια να κάνει τις ρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την κατανόηση της αλήθειας πίσω από τα φαινόμενα που παρατηρούμε.

Το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων εξελίσσεται σ’ έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Πολλοί έχουν σταματήσει να προσλαμβάνουν νέα δεδομένα κι έτσι παραμένουν στο ίδιο συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων για πολλά χρόνια και θα αποχωρήσουν από τη ζωή μ’ αυτό.

Αυτό το σύστημα πεποιθήσεων κατανοεί ότι είμαστε ασφαλείς, σίγουροι, καλοί, άξιοι και ικανοί. Συνειδητοποιεί, επίσης, ότι δεν κινδυνεύουμε από ανθρώπους, ύψη, αυτοκίνητα, έντομα, σκύλους, γάτες, ανελκυστήρες, αεροπλάνα κλπ. Τα γεγονότα το κάνουν να συνειδητοποιήσει ότι οι φόβοι του είναι αβάσιμοι. Αντιλαμβάνεται ακόμη ότι η αξία μας δεν έχει να κάνει με το τι λένε, σκέφτονται ή κάνουν οι άλλοι.

4. Η Πνευματική Διαισθητική Πίστη μας – Αυτές οι πεποιθήσεις είναι συνήθως βασισμένες στη διαίσθηση ή την πίστη παρά στην απόδειξη. Νιώθουμε ότι αυτό που πιστεύουμε είναι αλήθεια. Εκτός από την επιρροή που ασκούν πάνω μας οι πνευματικές πεποιθήσεις των άλλων, βιώνουμε τις δικές μας εσωτερικές αφυπνίσεις ή αποκαλύψεις, όπου απλά «ξέρουμε» ότι κάτι είναι αληθινό.
Aυτή όμως η θεϊκή έμπνευση μπορεί να συμβεί μόνον όταν ο νους είναι καθαρός από τους τρεις προηγούμενους τύπους νοητικού περιεχομένου, που όλοι τους περιορίζονται από τη μνήμη.

Στην πραγματικότητα συχνά βιώνουμε συμπεριφορές, γεγονότα και καταστάσεις μέσα από ταυτόχρονες πεποιθήσεις και από τις τέσσερεις κατηγορίες, που δημιουργούν συγκρουόμενα συναισθήματα και αντιδράσεις σ’ αυτό που συμβαίνει. Μπορεί να νιώθουμε συγχρόνως αγάπη, γαλήνη, πόνο και θυμό, επειδή οι διαφορετικές πεποιθήσεις μας δημιουργούν διαφορετικές εσωτερικές πραγματικότητες.

Επομένως ένας βασικός τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε την πραγματικότητά μας είναι ο τρόπος που ερμηνεύουμε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας. Στο ίδιο εξωτερικό ερέθισμα δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι που να δημιουργούν την ίδια πραγματικότητα.

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από την έλξη και το καθρέφτισμα
Ο δεύτερος παράγοντας στην εκδήλωση της ατομικής πραγματικότητάς μας είναι ο τρόπος που έλκουμε ή δημιουργούμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας – αυτό που πραγματικά μας συμβαίνει.

Από τις διάφορες θεωρίες εκείνη που διατείνεται ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας φαίνεται να εξηγεί ένα ευρύτερο πιο περιεκτικό μέρος της πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε. Αυτή η εξήγηση γίνεται ακόμη πιο κατανοητή, όταν απομακρύνουμε την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας ανάμεσα σε μας, σαν ατομικές θεϊκές εκφράσεις, και τη θεότητα την ίδια. Όταν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν προσωρινή έκφραση της θείας συνειδητότητας ή της θείας ενέργειας στο φυσικό βασίλειο, γίνεται ξεκάθαρο ότι όλοι μαζί ατομικά και συλλογικά συν-δημιουργούμε την ατομική και κοινωνική πραγματικότητά μας.

Είμαστε το ίδιο το θείο ενσαρκωμένο σε προσωρινά σώματα. Δημιουργούμε και διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Το κάνουμε με διάφορους τρόπους:
α. Το παρελθόν. Οι προηγούμενες σκέψεις, πράξεις, επιλογές, συναισθήματα και λόγια είναι αιτίες της τωρινής πραγματικότητάς μας. Αυτή η έννοια είναι αποδεκτή από όλες τις θρησκείες και τις πνευματικές φιλοσοφίες. Μπορεί να μην πιστεύουν όλες στη μετενσάρκωση, αλλά όλες πιστεύουν στην αιτία και το αποτέλεσμα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Οι επιλογές μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή όχι, να επικοινωνούμε ειλικρινά και τίμια ή όχι, να βοηθάμε και να αγαπάμε τους άλλους ή όχι, να απελευθερωθούμε από τους φόβους ή όχι, επηρεάζουν όλες την τωρινή πραγματικότητά μας.

β. Το παρόν. Οι τωρινές μας σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβοι, ενοχές και άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές δημιουργούν την τωρινή πραγματικότητά μας μέσα από «τους νόμους της αντανάκλασης και της έλξης».

 Οι άλλοι και η ίδια η ζωή αντανακλούν πίσω σε μας το περιεχόμενο του νου και της συμπεριφοράς μας σε όλα τα επίπεδα. Αν απορρίπτουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε ή περιμένουμε την απόρριψη, ή απορρίπτουμε τους άλλους, τότε έλκουμε απόρριψη. Αν σκεφτόμαστε, μιλάμε ή ενεργούμε ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, τότε έλκουμε το ίδιο. 

Βασικά έλκουμε οτιδήποτε φοβόμαστε, αγαπάμε, επιθυμούμε και μισούμε, καθώς και ό,τι περιμένουμε και ό,τι κάνουμε.

Είναι σοφό που η ζωή καθρεφτίζει πίσω σε μας τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους και συμπεριφορές, προσφέροντας μας την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απελευθερωθούμε απ’ αυτές τις πλευρές του εαυτού μας που έλκουν αυτό που μας δυσαρεστεί. 

Σε τέτοια περίπτωση, το μάθημά μας είναι να ανακαλύψουμε αυτό που καθρεφτίζεται και να το μεταμορφώσουμε. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έλκουμε την τωρινή πραγματικότητά μας. Αυτό είναι που χρειάζεται να καθαρίσουμε, για να θεραπεύσουμε αυτό που συν-δημιουργούμε.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δύναμη και η ευκαιρία για θετική αλλαγή βρίσκονται στο παρόν και πουθενά αλλού. 

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας για το παρελθόν και επομένως την επίδρασή του σε μας στο παρόν. 

Δεν γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά μπορούμε να το διαμορφώσουμε με τις επιλογές μας στην παρούσα στιγμή.

Μερικοί άνθρωποι αποδέχονται αρνητικές πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι είναι κάποιο «κάρμα» που πρέπει να υπομείνουν. Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τα βάσανα ή την τιμωρία, αν δεν μάθουμε κάτι από την εμπειρία και αν αυτό δεν οδηγήσει σε αλλαγή. Η έννοια ότι πρέπει να υποφέρουμε για τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει αξία, αν ο πόνος δεν γίνει ευκαιρία για εξέλιξη.

γ. Οι επιλογές της ψυχής μας. Ο τρίτος παράγοντας που καθορίζει τη φύση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι οι «επιλογές της ψυχής μας». 

Εμείς, σαν ψυχές, επιλέγουμε πριν ακόμη από τη γέννησή μας ότι θα θέλαμε ή θα χρειαζόμασταν να μάθουμε κάποια μαθήματα σαν μέρος της διαδικασίας εξέλιξής μας. 

Αν έχουμε επιλέξει να μάθουμε αυτοπαραδοχή, θα «κάνουμε ένα συμβόλαιο» με τους κοντινούς μας ανθρώπους, για να δοκιμάσουμε την ικανότητά μας να νιώθουμε την αξία μας ακόμη κι όταν αντιμετωπίζουμε αποδοκιμασία ή απόρριψη. 

Αν έχουμε αποφασίσει να μάθουμε αγάπη χωρίς όρους ή συγχώρεση, λογικά θα επιλέξουμε να έχουμε επαφή με άτομα που θα μας είναι δύσκολο να αγαπάμε. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουμε την ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να αγαπήσουμε αυτά τα άτομα. 

Αν θα θέλαμε να μάθουμε αυτάρκεια, θα στήσουμε στη ζωή μας ένα δράμα, στο οποίο δεν θα είναι εύκολο να βρούμε υποστήριξη από τους άλλους. Αλλά, επίσης, έχουμε την ελεύθερη βούληση να αντισταθούμε στην εκμάθηση αυτών των μαθημάτων.

Όταν περνάμε δύσκολους καιρούς, μπορεί να μην είναι επειδή ήμασταν «κακοί» στο παρελθόν, αλλά επειδή έχουμε επιλέξει να μάθουμε συγκεκριμένα μαθήματα για το σκοπό της Ζωής μας.

Συνοψίζοντας,δημιουργούμε την ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας μέσα από:

α. Τις προηγούμενες πεποιθήσεις, επιλογές, πράξεις, λόγια και συμπεριφορές.
β. Τις τωρινές πεποιθήσεις, λόγια, προσδοκίες, επιλογές, πράξεις και συμπεριφορές.
γ. Τις αποφάσεις της ψυχής μας να μάθουμε ορισμένα μαθήματα.δ. Τον τρόπο που το προγραμματισμένο σύστημα πεποιθήσεών μας ερμηνεύει αυτό που συμβαίνει.

Το Μονοπάτι της Ψυχής

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ