ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ

Μετά από μια μεγάλη δεξίωση και ένα ξέφρενο γλέντι, ξημερώνει... Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και η Ζαν Μορό κάθονται κάτω από ένα δέντρο. Πρωινή πάχνη. Εξομολόγηση με μυρωδιά καπνού και αλκοόλ. Είναι η ώρα που είμαστε ευάλωτοι, που οι μάσκες πέφτουν... Όταν θέλω να πω «λάθος ο δρόμος που έχω πάρει», το μυαλό μου γυρνάει στην εξομολόγηση του Μαστρογιάννι. Όλοι «σπάμε» κάποια στιγμή, με διαφορετική αφορμή. Και ο καθρέφτης ραγίζει και ξεπηδάει το πραγματικό μας πρόσωπο. Και τότε τί γίνεται; Τί συμβαίνει με τον ισολογισμό του εαυτού μας;

 

Ακολουθήσαμε τους δρόμους που θέλαμε ή κάπου το χάσαμε και βρεθήκαμε αλλού; Εκείνα τα όνειρα που κάναμε παιδιά τα θυμόμαστε ακόμα; Και όταν βρίσκουμε το «λάθος», αυτό μας παραλύει ή μας κάνει να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά; «Είναι απαραίτητο ο καθένας και η καθεμιά μας να σταθούμε εκεί στην άκρη και κοιτώντας τον εαυτό μας να αποφασίσουμε πόσο πετύχαμε, πόσο και πού αποτύχαμε και να βρούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε εξελικτικά διαπιστώνοντας ότι είμαστε...ανοιχτά συστήματα πάντοτε σε θέση να βελτιωθούμε και να φτάσουμε στην αυτοπραγμάτωση..» Να βρούμε δηλαδή το πεπρωμένο μας. Γιατί συχνά η ζωή μας κάνει να ξεχνάμε αυτό που πραγματικά θέλουμε : ποιά δουλειά μας γεμίζει, ποιά σχέση μας ταιριάζει, ποιά ζωή θέλουμε να ζήσουμε.

 

Τι κάνει όμως τους ανθρώπους να οδηγούνται πολύ συχνά σε λάθος επιλογές στη ζωή τους; Γιατί δεν αναγνωρίζουμε από την αρχή ότι το επάγγελμα που διαλέξαμε δε μας πηγαίνει, ότι ο σύντροφός μας είναι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να ζησουμε μαζί; Θα μπορούσαμε να δώσουμε αρκετές εξηγήσεις και πιθανόν όλες να ήταν σωστές, όπως: «δεν ήταν έτσι από την αρχή» ή «δε περίμενα να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα» ή ακόμα «η μοίρα μου ήταν αυτή» και «έτσι ήθελε ο θεός»! Απαντήσεις που έχουν την ευεργετική ιδιότητα να μας απαλλάσουν από τις ευθύνες μας. Πάντοτε φταίει κάτι άλλο «εκεί έξω». Εμείς; Ποτέ! Αν ψάχναμε όμως τα πράγματα λίγο βαθύτερα (και, αν δεν το κάνουμε αυτό, πώς άραγε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τη ροή τους;), ίσως ανακαλύψουμε ότι οι αιτίες είναι εντελώς διαφορετικές. Ότι τα «λάθη» πηγάζουν από μέσα μας...

 

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να επιβεβαιώνουμε τις πεποιθήσεις μας. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές δίνουμε προσοχή, κάνουμε επιλογές ή μπαίνουμε σε σχέσεις που είναι σύμφωνες με τα πιστεύω μας. Αν π.χ. μέσα από τις εμπειρίες μας (σχέσεις από το παρελθόν) έχουμε φτιάξει μια πεποίθηση ότι όλοι οι άντρες είναι άστατοι, αυτό που βλέπουμε είναι μόνον άστατους άντρες, και όποια επιλογή και να κάνουμε θα επιβεβαιώσει την πεποίθησή μας. Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή, φιλτράρουμε την πραγματικότητα και κρατάμε μόνο ό,τι μας είναι γνωστό και οικείο. Αν έχουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας ότι δεν έχουμε εμπορικό δαιμόνιο, δε θα τολμούσαμε να γίνουμε έμποροι και αν «κατά λάθος» βρεθούμε να εργαζόμαστε στον εμπορικό τομέα, το σίγουρο είναι ότι δε θα είμαστε επιτυχημένοι και συνεπώς δε θα είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι από το επάγγελμα μας...

 

Η δεύτερη σημαντική παράμετρος που επηρεάζει τις επιλογές της ζωής μας είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι επανέρχονται στα ίδια πρόσωπα και καταστάσεις γιατί αυτό που κατά βάθος θέλουν είναι να αλλάξουν το παρελθόν. Αυτό σημαίνει ότι αν π.χ. είχαμε μια κακή σχέση με τον πατέρα μας, τη μητέρα μας ή κάποιο άλλο σημαντικό πρόσωπο πολύ πιθανόν να μας ελκύουν άνθρωποι με παρόμοιο χαρακτηρα. Ο στόχος μας είναι να καταφέρουμε να πάρουμε ή να κερδίσουμε αυτό που δεν είχαμε στο παρελθόν. Αν δηλαδή ο πατέρας μας μας κατέκρινε συνεχώς, διαλέγουμε κάποιο πρόσωπο επικριτικό και προσπαθούμε μέσα απ’ αυτή τη σχέση να αλλάξουμε το παρελθόν. Αυτό πιθανόν συμβαίνει γιατί τις περισσότερες φορές βασίζουμε την αυτο-αξία μας στη γνώμη των άλλων. Οπότε, αν καταφέρουμε να μας δεχτεί κάποιο επικριτικό άτομο, θα νιώσουμε ότι τελικά τα καταφέραμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί, αξιαγάπητοι, σημαντικοί.

 

«Πήραμε τη ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή...». Εύκολο να το τραγουδάς, δύσκολο να το κάνεις. Πόσοι και πόσοι μετανιωμένοι για το δρόμο που έχουν διαλέξει στις σχέσεις, στο επάγγελμα ή τη ζωή τους δε παραμένουν στα ίδια, μόνο και μόνο από το φόβο του αγνώστου; Εν ονόματι της ασφάλειας, διαλέγουμε τη δυστυχία. Εν ονόματι της φροντίδας των άλλων, αγνοούμε αυτό που εμείς θέλουμε. Όμως η ασφάλεια, η εξωτερική ασφάλεια δεν υπάρχει. «Υπάρχει μια άλλη ασφάλεια που αν την αποκτήσετε θα σας γιατρέψει για πάντα από τη μονομανία της απατηλής σιγουριάς. Είναι η εσωτερική ασφάλεια, η πίστη στην ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε κάθε περίσταση, η διαθεσιμότητα να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να καταλάβουμε ότι η μοναδική πραγματική ασφάλεια βρίσκεται μέσα μας». Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που κάνουμε, η ζωή που ζούμε, δε μας καλύπτει. Αφού το καταλάβουμε, πρέπει να δείξουμε τόλμη και αποφασιστικότητα για να αλλάξουμε, και από κει και πέρα να μη φοβηθούμε όταν «τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται».

 

Αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τις αληθινές επιθυμίες και τα ταλέντα μας είναι να καθαρίσουμε τη μνήμη μας από τις άχρηστες, παράλογες και εξωπραγματικές πεποιθήσεις μας. Αυτό βέβαια είναι η δύσκολη δουλειά. Το εύκολο είναι να προχωράμε στους  γνωστούς δρόμους, αφού ένας από τους πιο δυνατούς φόβους του ανθρώπου είναι να βρίσκεται σε νέες καταστάσεις. Ευτυχώς όμως υπάρχει και μια άλλη διάσταση του ανθρώπου που τον σπρώχνει στον κίνδυνο, στην επαφή με το άγνωστο, στη δοκιμή νέων τρόπων, και αυτή είναι η βασική ανάγκη της γνώσης που του χρειάζεται για να επιβιώσει. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως κι εμείς που υπάρχουμε σήμερα είμαστε απόγονοι αυτών που έχουν επιβιώσει. Ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που βιώνουν έτσι τις εμπειρίες τους ώστε τα θετικά να μένουν πιο έντονα στη συνείδησή τους ενώ τα αρνητικά να ξεθωριάζουν : Αν κάτι είναι λάθος, η ερώτηση είναι : υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να βελτιώσω την κατάσταση; Αν υπάρχει, το κάνω. Αν όχι, κάνω ό,τι μπορώ για να βασανίζω λιγότερο τον εαυτό μου. Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να εφαρμοστούν οι παραπάνω ιδέες είναι να ξεκιναώ την μέρα μου με δύο ερωτήσεις : «Τί είναι καλό για τη ζωή μου; Τί είναι απαραίτητο να γίνει;» Η πρώτη ερώτηση εστιάζει την προσοχή μας στα θετικά της ζωης. Η δεύτερη μας υπενθυμίζει ότι η ζωή και η ευτυχία είναι δική μας ευθύνη.

vasiliskos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ