Μία φορά ο χρόνος ξεχείλισε και η μέρα απλώθηκε σε 25 ώρες. Εκείνη την φορά θυμάμαι, τα κάναμε όλα αργά. Αργά μιλούσαμε, αργά τρέχαμε, αργά γελούσαμε. Ήτανε σαν να μας είχες ράψει επάνω στον χρόνο και είχαμε πάρει τα μέτρα του..
Με τον καιρό μάλιστα, θυμάμαι, ακολούθησε και το περιβάλλον. Ο ήλιος ανέτειλε και έδυε πιο αργά, το νερό αργούσε να βράσει, τα κύματα της θάλασσας ήτανε λιγότερο ορμητικά.
Ζούσαμε και μεις πια πιο αργά, σκεφτόμασταν πιο αργά, και δεν μας ενοχλούσε. Σκεφτήκαμε θυμάμαι κάποια στιγμή να αλλάξουμε τα ρολόγια μας, αλλά είπαμε να το αφήσουμε για πιο μετά, αργότερα. Οι ζωές μας ήταν ίδιες, αλλά όχι τόσο γρήγορες. Λίγο περισσότερη νύχτα, λίγο περισσότερη μέρα, αλλά δεν το πολυκαταλαβαίναμε. Κάναμε τα ίδια που θα κάναμε και πριν, απλά με λίγη καθυστέρηση…
Ώσπου, κάποια απ αυτές τις αργόσυρτες στιγμές, ήρθε ένας γέρος ωρολογοποιός με μούσι μακρύ, που έδειχνε να μην είχε καταλάβει τον νέο χρόνο. Έδειχνε να μην ήτανε αργός σαν και μας.
"ξυπνήστε, μας είπε, ο χρόνος δεν σταμάτησε να ξεχειλίζει , η μέρα έχει πια 30 ώρες"
ποιος ήταν αυτός και τι ήταν αυτές οι καταστροφολογίες? και προς θεού γιατί μιλούσε τόσο γρήγορα? κοιτάξαμε τα ρολόγια μας, που είχαν πια χαλάσει όλα, γυρνούσαν οι δείκτες σαν παλαβοί σαν χαμένοι, δεν ξέραν που να στραφούν. Κοιταχτήκαμε. Όντως, όλο και πιο αργά ζούσαμε πια σε σχέση με πριν..
"ο χρόνος συνεχίζει να ξεχειλίζει και θα πλημμυρίσουμε, και όταν γίνει αυτό, η μέρα θα έχει πια τόσες πολλές ώρες που δεν θα προλαβαίνει να συμβαίνει πια τίποτα" μας είπε πανικοβλημένος και, τόσο γρήγορα για τα δικά μας δεδομένα. Αυτό είπε κι έφυγε τρέχοντας, τόσο που δεν θυμόμασταν ότι ο άνθρωπος μπορούσε να τρέχει έτσι.
Και καταλάβαμε! Και τρέξαμε όλοι μαζί! Τόσο γρήγορα όσο αυτός! Και αρχίσαμε να μιλάμε γρήγορα και να σκεφτόμαστε γρήγορα, όσο πιο γρήγορα γίνεται! Κι ακολούθησε κι ο ήλιος μετά! Και το φεγγάρι! Και τα κύματα! Και τα σύννεφα! Και αρχίσαμε όλοι να βιαζόμαστε προς την κατεύθυνση του ωρολογοποιού με το μακρύ το μούσι!
Και καταφέραμε και έγιναν ξανά οι ώρες 24. Και προλάβαμε τα πράγματα να γίνονται.
Μόνο τον γέρο δεν ξανάδαμε… χάθηκε στην υπερχείλιση των συμβάντων…
_
Άννα Πίστη 23 χρόνων φοιτήτρια πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης. Ψάχνοντας την αλήθεια, έμπλεξε με τα μαθηματικά μπας και γεμίσει το κεφάλι της ιδέες. Και έγιναν οι ιδέες λέξεις, τυπωμένες σε λευκές κόλλες χαρτί.
Άννα Πίστη 23 χρόνων φοιτήτρια πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης. Ψάχνοντας την αλήθεια, έμπλεξε με τα μαθηματικά μπας και γεμίσει το κεφάλι της ιδέες. Και έγιναν οι ιδέες λέξεις, τυπωμένες σε λευκές κόλλες χαρτί.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.