“Όλως περιέργως, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι το δημόσιο μπορεί να κατάσχει χωρίς προειδοποίηση καταθέσεις οφειλετών του, ανατρέποντας προηγούμενη απόφαση που είχε κρίνει αντιθέτως.
Όλως περιέργως, ο Άρειος Πάγος δέχτηκε την αίτηση του υπουργείου Οικονομικών κατά των καθαριστριών, ανατρέποντας την απόφαση του Πρωτοδικείου η οποία διέτασσε την επαναπρόσληψή τους.
Όλως περιέργως, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε (με ανούσιους αστερίσκους) ότι οι δήμοι μπορούν να γεμίζουν τους δρόμους με παρκόμετρα, ανατρέποντας προηγούμενες αποφάσεις διοικητικών πρωτοδικείων.
Όλως περιέργως, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι ο όρος “φειδωλή εξόρυξη” που το ίδιο είχε διατυπώσει παλαιότερα, καλύπτει επαρκέστατα το ρημαδιό των Σκουριών.
Όλως τυχαίως, η δικαστική εξουσία κρίνει τελεσίδικα καταπώς προστάζουν οι ανάγκες της τάξης που κυβερνά. Ακριβώς όπως κάνουν οι έτερες εξουσίες, η εκτελεστική και η νομοθετική. Εξουσίες είναι αυτές και μάλιστα διακριτές. Ενδυματολογικά τουλάχιστον.
Όλως περιέργως, υπάρχουν ακόμα φουκαράδες που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποια από τις αστικές εξουσίες. Συνήθως δε στη δικαστική. Περιμένουν δικαίωση από αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις και τις ανατρέπουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να αλλάξουν επί τούτου οι άβολοι νόμοι. Τό ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο, και τα δυο την αστική εξουσία.
Όλως περιέργως υπάρχουν ακόμα φουκαράδες που υπομένουν τον καπιταλισμό γιατί τουλάχιστον παρέχει ελευθερία. Την ελευθερία να τρέχεις στο δικαστήριο για να δικαιωθείς. Πρωτοδίκως.”
Kύριε Δικαστά
γιατί μου παίρνεις το σπίτι
γιατί μου παίρνεις τη δουλειά
γιατί επικυρώνεις δουλοπρεπώς τη βούληση τους;
Αν ήσουν εγώ κι ήμουν εσύ
θα καταλάβαινες τη φρίκη που μου σέρνεται στη ψυχή
θα έβλεπες οικογένειες να διαλύονται απ’τη γκρίνια κι απ΄τη μιζέρια
θα έβλεπες την απόγνωση στα μάτια των γονιών που τα παιδιά τους δεν αποκτούν αξιακό κώδικα
που ό,τι τα μάθαμε, ήτανε λάθος και τώρα δεν έχουμε τίποτα να τους μάθουμε
πόσο εύκολα αποσυντίθεται η πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας
πόσο εύκολα σβήνει του Αυριο η φωτιά,
γιατί επικυρώνεις δουλοπρεπώς τη βούληση τους;
Αν ήσουν εγώ κι ήμουν εσύ
θα καταλάβαινες τη φρίκη που μου σέρνεται στη ψυχή
θα έβλεπες οικογένειες να διαλύονται απ’τη γκρίνια κι απ΄τη μιζέρια
θα έβλεπες την απόγνωση στα μάτια των γονιών που τα παιδιά τους δεν αποκτούν αξιακό κώδικα
που ό,τι τα μάθαμε, ήτανε λάθος και τώρα δεν έχουμε τίποτα να τους μάθουμε
πόσο εύκολα αποσυντίθεται η πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας
πόσο εύκολα σβήνει του Αυριο η φωτιά,
κύριε Δικαστά
τί σημαίνει το δημόσιο συμφέρον όταν οι τράπεζες και η εφορία μου παίρνουν το σπίτι
όταν μου παίρνουν τη δουλειά
τί αξία έχει το δημόσιο συμφέρον όταν αυτό γίνεται φονιάς
και σκοτώνει αυτήν και την επόμενη γενιά;
κύριε Δικαστά
πώς και δε κόβονται τα δικά σου τα λεφτά;
Τι σημαίνει αναδρομικά;
Αν ήμουν εσύ κι ήσουν εγώ, μπορεί να σε καταλάβαινα,
μπορεί κι εγώ να προάσπιζα τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”
σε χρειάζονται για να επιβληθεί το δημόσιο συμφέρον
τους χρειάζονται για να μας πνίξουν στο ξύλο και τα χημικά
σας χρειάζονται γιατί τίποτα δε θα είχε περάσει δίχως εσας
σας χρειάζονται γιατί καμιά γενοκτονία δε μπορεί να επιβληθεί δίχως ματ
και δίχως εσένα
κύριε Δικαστά,
τί σημαίνει το δημόσιο συμφέρον όταν οι τράπεζες και η εφορία μου παίρνουν το σπίτι
όταν μου παίρνουν τη δουλειά
τί αξία έχει το δημόσιο συμφέρον όταν αυτό γίνεται φονιάς
και σκοτώνει αυτήν και την επόμενη γενιά;
κύριε Δικαστά
πώς και δε κόβονται τα δικά σου τα λεφτά;
Τι σημαίνει αναδρομικά;
Αν ήμουν εσύ κι ήσουν εγώ, μπορεί να σε καταλάβαινα,
μπορεί κι εγώ να προάσπιζα τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”
σε χρειάζονται για να επιβληθεί το δημόσιο συμφέρον
τους χρειάζονται για να μας πνίξουν στο ξύλο και τα χημικά
σας χρειάζονται γιατί τίποτα δε θα είχε περάσει δίχως εσας
σας χρειάζονται γιατί καμιά γενοκτονία δε μπορεί να επιβληθεί δίχως ματ
και δίχως εσένα
κύριε Δικαστά,
κύριε Δικαστά
εύχομαι κανένα δημόσιο συμφέρον να μη σε φέρει ποτέ
πιο κοντά
στην ιδέα του θανάτου
στην ιδέα του να τα εγκαταλείψεις όλα και να φύγεις μακρυά
μακρυά από αυτούς που παίρνουν τα σπίτια,τις καταθέσεις, τη δουλειά,
από αυτούς που αφήνουν τα παιδιά σου νηστικά
από αυτούς που ουσιαστικά μας λένε να τους αδειάσουμε τη γωνιά
να μείνουν μόνο οι απαραίτητοι,
ξένοι σκλάβοι για τις ΕΟΖ
πέντε γιατροί, πέντε δικηγόροι και πέντε μηχανικοί
πέντε φούρνοι και πέντε ταξί
ένα νοσοκομείο και μία οικοδομή
δε φτάνει πια ετούτη η γη
γίναμε πολλοί
‘εναν έναν μας παίρνουνε από το μαντρί
και μας πάνε στις λεπίδες των αποφάσεων σου,
μας πάνε στις κωλοτούμπες σου,
σε εκβιάζουν ή σου τάζουν περισσότερα;
Ή και τα δύο μαζί;
‘Ανοδο στην Ιεραρχία;
Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τη συμμορία,
το καταλαβαίνω.
Σε νιώθω
κι ας νιώθω μέσα μου να φεύγει η ζωή.
εύχομαι κανένα δημόσιο συμφέρον να μη σε φέρει ποτέ
πιο κοντά
στην ιδέα του θανάτου
στην ιδέα του να τα εγκαταλείψεις όλα και να φύγεις μακρυά
μακρυά από αυτούς που παίρνουν τα σπίτια,τις καταθέσεις, τη δουλειά,
από αυτούς που αφήνουν τα παιδιά σου νηστικά
από αυτούς που ουσιαστικά μας λένε να τους αδειάσουμε τη γωνιά
να μείνουν μόνο οι απαραίτητοι,
ξένοι σκλάβοι για τις ΕΟΖ
πέντε γιατροί, πέντε δικηγόροι και πέντε μηχανικοί
πέντε φούρνοι και πέντε ταξί
ένα νοσοκομείο και μία οικοδομή
δε φτάνει πια ετούτη η γη
γίναμε πολλοί
‘εναν έναν μας παίρνουνε από το μαντρί
και μας πάνε στις λεπίδες των αποφάσεων σου,
μας πάνε στις κωλοτούμπες σου,
σε εκβιάζουν ή σου τάζουν περισσότερα;
Ή και τα δύο μαζί;
‘Ανοδο στην Ιεραρχία;
Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τη συμμορία,
το καταλαβαίνω.
Σε νιώθω
κι ας νιώθω μέσα μου να φεύγει η ζωή.
Κύριε Δικαστά
ονειρεύτηκα ότι μείναν χωρίς κεφάλι
αυτοί που μας πήραν το σπίτι
αυτοί που μας πήραν τη δουλειά
αυτοί που απολύουν κι αυτοί που απελευθερώνουνε τις απολύσεις
αυτοί που με διαλύουν και τα φερέφωνα που τους δικαιολογούνε στις ειδήσεις.
Δε τους το πήρε κανείς,
μόνοι τους το βγάλαν από ντροπή..
Για να μη το αντικρύζουν στους καθρέπτες και αηδιάζουν
με αυτό που αντικρύζουν.
Γιατί, με όσα κάνουν, με ανομολόγητες τύψεις γεμίζουν.
Τις νύχτες, το δημόσιο συμφέρον γίνεται αυτό που σε πατάει στο στήθος
και δε σε αφήνει να κοιμηθείς..
Το φαγητό στο τραπέζι γίνεται πνιγμός.
Μπορεί να με σκοτώνεις, μα ούτε κι εσύ είσαι ζωντανός.
Βρυκόλακας που χρειάζεται το αίμα μου για να μη του χαθεί ο μισθός.
‘Αψυχο πτώμα άταφο, νεκροζωντανός.
Εγώ χάνω το κορμί μα εσύ χάνεις τη ψυχή.
Κάποτε, οι Ερινύες θα πάψουν να ανησυχούν για τη τροχιά του Ήλιου
και θα επισκεφτούν όσους εξόντωσαν εκείνον
που είναι ταγμένοι
να αποφασίζουν στο Όνομα του.
Στο Όνομα του Ελληνικού Λαού.
Στην εξόντωση αυτού του περισσευάμενου Εχθρού.
Στη Γενοκτονία του.
Μόνοι τους το βγάλαν από ντροπη και τώρα,
σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα,
γυρνούν στους δρόμους και στις δουλειές τους,
ξεφτιλισμένοι
αλλά με γενναιόδωρη παράταση ζωής.
Καλή ζωή σου εύχομαι
κύριε Δικαστή.
Τα όνειρα δεν είναι προφητικά, μην ανησυχείς.
Το κεφάλι σου θα μείνει στη θέση του.
Μα κρύψου όταν περνάς απο καθρέπτες,
κρύψου όταν σε κοιτάζει η οικογένεια σου,
κρύψου
γιατί όσο με εξοντώνεις, τόσο θα φαίνεται η ασχήμια σου,
όσο μου τα παίρνεις όλα, τόσο θα φαίνεται το τίποτα σου,
κάθε ρυτίδα στο πρόσωπο σου, θα είναι οι θάνατοί μου,
κάθε σκιά στο βλέμμα σου, θα είναι η άβάσταχτη ζωή μου,
κάθε ήχος που βγάζεις, θα είναι οι λυγμοί μου.
Δάκρυα στα δάκρυα,
κύμα στο κύμα,
πλημμύρα στην πλημμύρα,
κατακλυσμός στον κατακλυσμό,
ονειρεύτηκα ότι μείναν χωρίς κεφάλι
αυτοί που μας πήραν το σπίτι
αυτοί που μας πήραν τη δουλειά
αυτοί που απολύουν κι αυτοί που απελευθερώνουνε τις απολύσεις
αυτοί που με διαλύουν και τα φερέφωνα που τους δικαιολογούνε στις ειδήσεις.
Δε τους το πήρε κανείς,
μόνοι τους το βγάλαν από ντροπή..
Για να μη το αντικρύζουν στους καθρέπτες και αηδιάζουν
με αυτό που αντικρύζουν.
Γιατί, με όσα κάνουν, με ανομολόγητες τύψεις γεμίζουν.
Τις νύχτες, το δημόσιο συμφέρον γίνεται αυτό που σε πατάει στο στήθος
και δε σε αφήνει να κοιμηθείς..
Το φαγητό στο τραπέζι γίνεται πνιγμός.
Μπορεί να με σκοτώνεις, μα ούτε κι εσύ είσαι ζωντανός.
Βρυκόλακας που χρειάζεται το αίμα μου για να μη του χαθεί ο μισθός.
‘Αψυχο πτώμα άταφο, νεκροζωντανός.
Εγώ χάνω το κορμί μα εσύ χάνεις τη ψυχή.
Κάποτε, οι Ερινύες θα πάψουν να ανησυχούν για τη τροχιά του Ήλιου
και θα επισκεφτούν όσους εξόντωσαν εκείνον
που είναι ταγμένοι
να αποφασίζουν στο Όνομα του.
Στο Όνομα του Ελληνικού Λαού.
Στην εξόντωση αυτού του περισσευάμενου Εχθρού.
Στη Γενοκτονία του.
Μόνοι τους το βγάλαν από ντροπη και τώρα,
σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα,
γυρνούν στους δρόμους και στις δουλειές τους,
ξεφτιλισμένοι
αλλά με γενναιόδωρη παράταση ζωής.
Καλή ζωή σου εύχομαι
κύριε Δικαστή.
Τα όνειρα δεν είναι προφητικά, μην ανησυχείς.
Το κεφάλι σου θα μείνει στη θέση του.
Μα κρύψου όταν περνάς απο καθρέπτες,
κρύψου όταν σε κοιτάζει η οικογένεια σου,
κρύψου
γιατί όσο με εξοντώνεις, τόσο θα φαίνεται η ασχήμια σου,
όσο μου τα παίρνεις όλα, τόσο θα φαίνεται το τίποτα σου,
κάθε ρυτίδα στο πρόσωπο σου, θα είναι οι θάνατοί μου,
κάθε σκιά στο βλέμμα σου, θα είναι η άβάσταχτη ζωή μου,
κάθε ήχος που βγάζεις, θα είναι οι λυγμοί μου.
Δάκρυα στα δάκρυα,
κύμα στο κύμα,
πλημμύρα στην πλημμύρα,
κατακλυσμός στον κατακλυσμό,
μέχρι τίποτα να μη σημαίνει τίποτα πια.
Και τότε, θα τα πούμε ξανά,
κύριε Δικαστά.
και με “περίεργα” υπονοούμενα, θίγοντα την ησυχία-τάξη-ασφάλεια,
από τον Μπογιόπουλο, έτσι για συμπλήρωμα.
από τον Μπογιόπουλο, έτσι για συμπλήρωμα.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.