Σάση Χότζογλου
"Δεν γεννιόμαστε γυναίκες, γινόμαστε"
Σιμόν ντε Μποβουάρ
«Εκεί όπου τις γυναίκες τις έχουν μικρή εκτίμηση, κανένας ιερός θεσμός δεν καρποφορεί». Λέξεις παλιές, βγαλμένες από το παρελθόν μα και με σύγχρονο καθώς και πλούσιο προβληματισμό. Κάποτε, η γυναίκα και ο άντρας ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους και με την φύση, μέχρι που ένας αρσενικός θεός θέσπισε πως από τότε και στο εξής η γυναίκα θα ήταν υποταγμένη στον άντρα. Από τότε και μέχρι σήμερα ακούς πολλά γυναικεία στόματα να αναφωνούν: «Γεννήθηκα γυναίκα και εξαιτίας αυτού του γεγονότος με είχαν παραμερίσει, με είχανε βάλει στο περιθώριο της ζωής, απ’ όπου πολλές από εμας δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ξεφύγουν». Ήταν άραγε ένα ιστορικό ατύχημα;…
Στον πολύ-πολύ μακρινό καιρό, όταν η Εύα έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό από το Δένδρο της Γνώσης του καλού και του κακού ο Θεός απευθυνόμενος προς αυτήν είπε: «Θα πολλαπλασιάσω εις πλήθος πολύ τας λύπας σου, τας θλίψεις και τους στεναγμούς σου. Με πόνους θα γεννάς τα τέκνα σου, θα εξαρτάσαι δε πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι ο κύρίος σου»(Γένεσις Γ΄16). Σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα είναι πολύ βασικό να καταλάβουμε το κοινωνικό και ιδεολογικό νόημα αυτής της σημαντικής Βιβλικής ιστορίας, ούτως ώστε να κατανοήσουμε την αγωνιστικότητα κάθε γυναίκας που παλεύει αιώνες τώρα να ξαναβρεί την θέση της ως ανθρώπινο πλάσμα μέσα στην ζωή.
Το “αμάρτημα” της Εύας, που αψήφησε τον Θεό και τόλμησε να πάει στην πηγή της γνώσης, ήταν ουσιαστικά η άρνηση της γυναίκας ν’ απαρνηθεί την παλιά της λατρεία στην Μεγάλη Θεά, την Μάνα Φύση που η ίδια εκπροσωπούσε, καθώς στην αρχαία μυθολογία και κοινωνική πραγματικότητα, η γυναίκα ήταν εξίσου σημαντικό πλάσμα με τον άνδρα μέσα στην εκάστοτε κοινωνία και ήταν μάλιστα αυτή το μέσον τότε για τη θεϊκή σοφία και την θεία αποκάλυψη. Από την στιγμή που αυτή -η πρώτη και συμβολική γυναίκα- δεν υπάκουσε στις εντολές του αρσενικού θεού, ήταν πλέον υποχρεωμένη να υποτάσσεται στα πάντα. Η αναγκαιότητα όμως των εποχών καλεί έως και σήμερα την ανθρώπινη κοινωνία σε έναν ιδεολογικό μετασχηματισμό, ένα πέρασμα, δηλαδή, από ένα σύστημα κυριαρχίας σ’ ένα σύστημα συντροφικότητας.
Κάθε γυναίκα, κόρη της Εύας, προσπαθεί ακόμη να κατακτήσει το έδαφος που έχασε η μάνα της. Οι γυναίκες δεν σταματήσαμε τις προσπάθειες για το καλύτερο, δεν πάψαμε να αναζητούμε το δρόμο μας, και αυτόν θα τον βρούμε ισότιμα βήμα- βήμα στην σύγχρονη κοινωνία. Γιατί, όπως είπε και μια πρωτοπόρος Αμερικανίδα φεμινίστρια η Ρικάρντα Χούχ: "Πιστεύουμε στην δύναμη της θέλησης και της μόρφωσης για να μπορέσουμε να ξαναπλησιάσουμε το Άπειρο, να λυτρωθούμε από τα δεσμά των λανθασμένων γνώσεων και επιλογών και να γίνουμε ξανά ανθρώπινα πλάσματα, ανεξάρτητες από τους φραγμούς του φύλου". Ο φεμινισμός δεν είναι δυτική εφεύρεση, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν, αλλά έχει τις ρίζες του στην ανθρώπινη φύση! Γιατί, όταν καταπιέζεσαι, σηκώνεσαι και πολεμάς. Είναι το ένστικτο κάθε έμβιου όντος.
Στις αρχές της τρίτης χιλιετίας, σε πολλές περιοχές του πλανήτη και ειδικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι γυναίκες δεν έχουν την ίδια κοινωνική θέση, εξουσία ή πρόσβαση και έλεγχο στις πηγές και τα μέσα παραγωγής, με τους άντρες. Η γυναίκα όχι μόνο δεν πήρε τη θέση που της αξίζει, τη θέση που δικαιούται, αλλά αντίθετα θεωρείται ακόμη και σήμερα άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας,απλά μια “δημιουργημένη βοηθός” του Αδάμ(Γένεσις Β΄18). Παρά τις όποιες σημαντικές κατακτήσεις της, η γυναίκα συνεχίζει να είναι ο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της φτώχειας καθώς βιώνει με πολύ πιο πιεστικό και επώδυνο τρόπο τις συνέπειές της. Αν και την τελευταία δεκαετία έχουν γίνει σημαντικά βήματα, η ανισότητα των δύο φύλων εξακολουθεί να καθηλώνει τις γυναίκες σε μειονεκτική θέση, κυρίως στις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 του Μάρτη δεν είναι απλώς μια επέτειος, είναι η ευκαιρία μας να μιλήσουμε ακόμη μια φορά ανοιχτά για να διασφαλίσουμε ότι τα δικαιώματα, η φωνή και οι επιλογές εκατομμυρίων γυναικών συνεχίζουν ν’ ακούγονται και να προωθούνται. Και ας μην ξεχνάμε πως αυτή η μέρα που είναι γιορτή για εμάς στο δυτικό κόσμο, είναι ημέρα αγώνα για τις γυναίκες που ζουν σε δικτατορικά καθεστώτα, αλλά και άγνωστη έννοια για τις πολλές γυναίκες του τρίτου κόσμου.
Από την ανατολή της έως και το χάραμα της επομένης, αυτή η ημέρα είναι Γυναίκα που μιλάει από μόνη της λέγοντας: "Είμαι εκείνη που απαγγέλλουν οι ποιητές. Είμαι η αστείρευτη πηγή απ' όπου αναβλύζει το πνεύμα, είμαι εκείνη που ωθεί στο όνειρο. Είμαι εκείνη που ψάλλει, εκείνη που τραγουδά, εκείνη που εμπνέει, που παρασύρει. Οι άνδρες με κλαινε και με επιθυμούν, αλλά δεν μ' ακούν. Μιλούν για μένα, με ζωγραφίζουν και με σκαλίζουν σε μάρμαρα, μα κανείς δεν ακούει τις σιωπηλές φωνές μου, κανείς δεν βλέπει το ορθάνοιχτο βουβό στόμα μου, τα σφιγμένα μου δάχτυλα, τα ανοιχτά χέρια, τα δάκρυά μου, ούτε καν την καρδιά μου που ματώνει. Είμαι όλες οι γυναίκες του κόσμου τούτου που γεννούν και προσπαθούν να ελευθερωθούν από τα δεσμά της κυριαρχίας." Αυτή είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας!
Κάθε χρόνο τιμάμε αυτή την ημέρα, ως ημέρα μνήμης αγώνων του γυναικείου κινήματος, ως ημέρα αποτίμησης των κατακτήσεων των γυναικών και ως αφετηρία νέων στόχων σε κυβερνητικό, πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο για την ουσιαστική κατοχύρωση της Ισότητας των δύο φύλων σε όλες τις εκφράσεις της ζωής. Το γυναικείο κίνημα καταγράφεται από πολιτικούς και ιστορικούς αναλυτές ως το πλέον πετυχημένο, ανατρεπτικό, προοδευτικό κίνημα του 20ου αιώνα.
Στα χρόνια που περάσανε κατακτήσαμε το δικαίωμα της ψήφου. Κατοχυρώσαμε το δικαίωμά μας στην γνώση. Αγωνιστήκαμε για την ισότιμη συμμετοχή μας στην εργασία. Καταρρίψαμε στερεότυπα κοινωνικά και μύθους κίβδηλους. Διαδηλώσαμε στους δρόμους για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα συμμετοχής στον κόσμο τον αρχέγονο της αναπαραγωγής και σ’ αυτόν τον ανδροκρατούμενο της παραγωγής. Σήμερα διεκδικούμε την πρακτική πλέον εφαρμογή των δεδομένων και είμαστε υποχρεωμένες απέναντι στον εαυτό μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στις νέες προκλήσεις της εποχής.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πρέπει να υπάρχει σαν επιβράβευση των προσπαθειών μέχρι σήμερα, μα και, δυστυχώς, για να θυμίζει σε όλους ότι είναι και αυτή ανθρώπινο πλάσμα, που δεν δικαιούται κανείς να την χρησιμοποιεί ως res (πράγμα). Γιατί, ποιος θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι η πρώτη αιτία αναπηριών και θανάτων για τις γυναίκες μεταξύ 16 και 44 ετών, στην ¨πολιτισμένη¨ Ευρώπη του 21ου αιώνα, είναι η κακοποίηση που δέχονται στα σπίτια τους μα και στους δρόμους;
Η Ημέρα της Γυναίκας θεσμοθετήθηκε για να αναδείξει το ρόλο των γυναικών στην διαμόρφωση της ιστορίας και για να θυμίζει πως ασχέτως των όσων βημάτων έχουν ήδη γίνει στην (αυτονόητη) κατεύθυνση της ισότητας των δύο φύλων, είναι ακόμη πολλά- πολλά που πρέπει να ακολουθήσουν. Τι και αν ξεκίνησε από την προσπάθεια των γυναικών να διεκδικήσουν με σκοπό να συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνία και να αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους άντρες; Σήμερα ο μόνος ίσως λόγος για να ”εορτάζεται” η ημέρα της γυναίκας είναι η ανάγκη να εξαλείφθούν φαινόμενα φυλετικού ρατσισμού και κακοποίησης- εξαιρετικά συνηθισμένα σε χώρες του τρίτου κόσμου.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το γυναικείο κίνημα έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Δεν είναι τυχαίο που ο Αριστοφάνης τοποθέτησε τη Λυσιστράτη ”μπροστάρισα” σε ένα είδος φυλετικού πολέμου εναντίον των ανδρών αποσκοπώντας στην παύση του πολέμου! Αρκετούς αιώνες αργότερα, το 1857 οι υφάντριες της Νέας Υόρκης διαδήλωσαν: για μείωση των ωρών εργασίας για ίσα μεροκάματα με τους άνδρες και για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ζωής, μα η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας.
Είναι και οι Παριζιάνες αυτές που, κατά τη γαλλική επανάσταση, ορμούν στους δρόμους και διακηρύττουν την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφότητα, απαιτώντας μάλιστα για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου. Το δε 1917, όταν 2 εκατομμύρια Ρώσοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο, οι Ρωσίδες που είχαν μείνει πίσω, συγκλονισμένες από την τραγική έκβαση του πολέμου, διάλεξαν την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου για να διαδηλώσουν για ”Ψωμί και Ειρήνη”. Εκείνη η ιστορική ημέρα ήταν η 23η Φεβρουαρίου κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ρωσία, και 8 Μαρτίου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
«Αν ήμουν γυναίκα, θα επαναστατούσα εναντίον κάθε προθέσεως που θα εξεδήλωνε ο άντρας για να καταστήσει την γυναίκα παιγνίδι του. Έγινα, λοιπόν, νοερά γυναίκα για να διεισδύσω στην καρδιά της. Δεν κατόρθωσα να εισχωρήσω στην καρδιά της γυναίκας μου παρά μόνο την ημέρα που αποφάσισα να την μεταχειριστώ διαφορετικά από ότι είχα κάνει έως τότε˙ της έδωσα πίσω όλα της τα δικαιώματα απαρνούμενος όλα τα υποτιθέμενα δικαιώματα που είχα επάνω της σαν άντρας.
Και τότε κατάλαβα ότι η σύζυγος δεν είναι σκλάβα του συζύγου, αλλά σύντροφος, συνεργάτης του και συνεταίρος που μοιράζεται εξ ίσου όλες τις χαρές και τις λύπες, το ίδιο ελεύθερη όσο και ο άνδρας να διαλέξει τον δικό της δρόμο». Αυτά τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι ορίζουν πλέον τον νέο αιώνα, ο οποίος φαίνεται πως χαράζει ως ο αιώνας της καταξίωσης και της ανάδειξης του κοινωνικού φύλου των γυναικών. Ας ευχηθούμε, έπειτα από την αιματηρή εκτροπή της ανδροκρατικής ιστορίας, άντρες και γυναίκες να μπορέσουν να ανακαλύψουν, τελικά, τι μπορεί να σημαίνει να είσαι Άνθρωπος.
"Δεν γεννιόμαστε γυναίκες, γινόμαστε"
Σιμόν ντε Μποβουάρ
«Εκεί όπου τις γυναίκες τις έχουν μικρή εκτίμηση, κανένας ιερός θεσμός δεν καρποφορεί». Λέξεις παλιές, βγαλμένες από το παρελθόν μα και με σύγχρονο καθώς και πλούσιο προβληματισμό. Κάποτε, η γυναίκα και ο άντρας ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους και με την φύση, μέχρι που ένας αρσενικός θεός θέσπισε πως από τότε και στο εξής η γυναίκα θα ήταν υποταγμένη στον άντρα. Από τότε και μέχρι σήμερα ακούς πολλά γυναικεία στόματα να αναφωνούν: «Γεννήθηκα γυναίκα και εξαιτίας αυτού του γεγονότος με είχαν παραμερίσει, με είχανε βάλει στο περιθώριο της ζωής, απ’ όπου πολλές από εμας δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ξεφύγουν». Ήταν άραγε ένα ιστορικό ατύχημα;…
Στον πολύ-πολύ μακρινό καιρό, όταν η Εύα έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό από το Δένδρο της Γνώσης του καλού και του κακού ο Θεός απευθυνόμενος προς αυτήν είπε: «Θα πολλαπλασιάσω εις πλήθος πολύ τας λύπας σου, τας θλίψεις και τους στεναγμούς σου. Με πόνους θα γεννάς τα τέκνα σου, θα εξαρτάσαι δε πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι ο κύρίος σου»(Γένεσις Γ΄16). Σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα είναι πολύ βασικό να καταλάβουμε το κοινωνικό και ιδεολογικό νόημα αυτής της σημαντικής Βιβλικής ιστορίας, ούτως ώστε να κατανοήσουμε την αγωνιστικότητα κάθε γυναίκας που παλεύει αιώνες τώρα να ξαναβρεί την θέση της ως ανθρώπινο πλάσμα μέσα στην ζωή.
Το “αμάρτημα” της Εύας, που αψήφησε τον Θεό και τόλμησε να πάει στην πηγή της γνώσης, ήταν ουσιαστικά η άρνηση της γυναίκας ν’ απαρνηθεί την παλιά της λατρεία στην Μεγάλη Θεά, την Μάνα Φύση που η ίδια εκπροσωπούσε, καθώς στην αρχαία μυθολογία και κοινωνική πραγματικότητα, η γυναίκα ήταν εξίσου σημαντικό πλάσμα με τον άνδρα μέσα στην εκάστοτε κοινωνία και ήταν μάλιστα αυτή το μέσον τότε για τη θεϊκή σοφία και την θεία αποκάλυψη. Από την στιγμή που αυτή -η πρώτη και συμβολική γυναίκα- δεν υπάκουσε στις εντολές του αρσενικού θεού, ήταν πλέον υποχρεωμένη να υποτάσσεται στα πάντα. Η αναγκαιότητα όμως των εποχών καλεί έως και σήμερα την ανθρώπινη κοινωνία σε έναν ιδεολογικό μετασχηματισμό, ένα πέρασμα, δηλαδή, από ένα σύστημα κυριαρχίας σ’ ένα σύστημα συντροφικότητας.
Κάθε γυναίκα, κόρη της Εύας, προσπαθεί ακόμη να κατακτήσει το έδαφος που έχασε η μάνα της. Οι γυναίκες δεν σταματήσαμε τις προσπάθειες για το καλύτερο, δεν πάψαμε να αναζητούμε το δρόμο μας, και αυτόν θα τον βρούμε ισότιμα βήμα- βήμα στην σύγχρονη κοινωνία. Γιατί, όπως είπε και μια πρωτοπόρος Αμερικανίδα φεμινίστρια η Ρικάρντα Χούχ: "Πιστεύουμε στην δύναμη της θέλησης και της μόρφωσης για να μπορέσουμε να ξαναπλησιάσουμε το Άπειρο, να λυτρωθούμε από τα δεσμά των λανθασμένων γνώσεων και επιλογών και να γίνουμε ξανά ανθρώπινα πλάσματα, ανεξάρτητες από τους φραγμούς του φύλου". Ο φεμινισμός δεν είναι δυτική εφεύρεση, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν, αλλά έχει τις ρίζες του στην ανθρώπινη φύση! Γιατί, όταν καταπιέζεσαι, σηκώνεσαι και πολεμάς. Είναι το ένστικτο κάθε έμβιου όντος.
Στις αρχές της τρίτης χιλιετίας, σε πολλές περιοχές του πλανήτη και ειδικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι γυναίκες δεν έχουν την ίδια κοινωνική θέση, εξουσία ή πρόσβαση και έλεγχο στις πηγές και τα μέσα παραγωγής, με τους άντρες. Η γυναίκα όχι μόνο δεν πήρε τη θέση που της αξίζει, τη θέση που δικαιούται, αλλά αντίθετα θεωρείται ακόμη και σήμερα άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας,απλά μια “δημιουργημένη βοηθός” του Αδάμ(Γένεσις Β΄18). Παρά τις όποιες σημαντικές κατακτήσεις της, η γυναίκα συνεχίζει να είναι ο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της φτώχειας καθώς βιώνει με πολύ πιο πιεστικό και επώδυνο τρόπο τις συνέπειές της. Αν και την τελευταία δεκαετία έχουν γίνει σημαντικά βήματα, η ανισότητα των δύο φύλων εξακολουθεί να καθηλώνει τις γυναίκες σε μειονεκτική θέση, κυρίως στις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 του Μάρτη δεν είναι απλώς μια επέτειος, είναι η ευκαιρία μας να μιλήσουμε ακόμη μια φορά ανοιχτά για να διασφαλίσουμε ότι τα δικαιώματα, η φωνή και οι επιλογές εκατομμυρίων γυναικών συνεχίζουν ν’ ακούγονται και να προωθούνται. Και ας μην ξεχνάμε πως αυτή η μέρα που είναι γιορτή για εμάς στο δυτικό κόσμο, είναι ημέρα αγώνα για τις γυναίκες που ζουν σε δικτατορικά καθεστώτα, αλλά και άγνωστη έννοια για τις πολλές γυναίκες του τρίτου κόσμου.
Από την ανατολή της έως και το χάραμα της επομένης, αυτή η ημέρα είναι Γυναίκα που μιλάει από μόνη της λέγοντας: "Είμαι εκείνη που απαγγέλλουν οι ποιητές. Είμαι η αστείρευτη πηγή απ' όπου αναβλύζει το πνεύμα, είμαι εκείνη που ωθεί στο όνειρο. Είμαι εκείνη που ψάλλει, εκείνη που τραγουδά, εκείνη που εμπνέει, που παρασύρει. Οι άνδρες με κλαινε και με επιθυμούν, αλλά δεν μ' ακούν. Μιλούν για μένα, με ζωγραφίζουν και με σκαλίζουν σε μάρμαρα, μα κανείς δεν ακούει τις σιωπηλές φωνές μου, κανείς δεν βλέπει το ορθάνοιχτο βουβό στόμα μου, τα σφιγμένα μου δάχτυλα, τα ανοιχτά χέρια, τα δάκρυά μου, ούτε καν την καρδιά μου που ματώνει. Είμαι όλες οι γυναίκες του κόσμου τούτου που γεννούν και προσπαθούν να ελευθερωθούν από τα δεσμά της κυριαρχίας." Αυτή είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας!
Κάθε χρόνο τιμάμε αυτή την ημέρα, ως ημέρα μνήμης αγώνων του γυναικείου κινήματος, ως ημέρα αποτίμησης των κατακτήσεων των γυναικών και ως αφετηρία νέων στόχων σε κυβερνητικό, πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο για την ουσιαστική κατοχύρωση της Ισότητας των δύο φύλων σε όλες τις εκφράσεις της ζωής. Το γυναικείο κίνημα καταγράφεται από πολιτικούς και ιστορικούς αναλυτές ως το πλέον πετυχημένο, ανατρεπτικό, προοδευτικό κίνημα του 20ου αιώνα.
Στα χρόνια που περάσανε κατακτήσαμε το δικαίωμα της ψήφου. Κατοχυρώσαμε το δικαίωμά μας στην γνώση. Αγωνιστήκαμε για την ισότιμη συμμετοχή μας στην εργασία. Καταρρίψαμε στερεότυπα κοινωνικά και μύθους κίβδηλους. Διαδηλώσαμε στους δρόμους για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα συμμετοχής στον κόσμο τον αρχέγονο της αναπαραγωγής και σ’ αυτόν τον ανδροκρατούμενο της παραγωγής. Σήμερα διεκδικούμε την πρακτική πλέον εφαρμογή των δεδομένων και είμαστε υποχρεωμένες απέναντι στον εαυτό μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στις νέες προκλήσεις της εποχής.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πρέπει να υπάρχει σαν επιβράβευση των προσπαθειών μέχρι σήμερα, μα και, δυστυχώς, για να θυμίζει σε όλους ότι είναι και αυτή ανθρώπινο πλάσμα, που δεν δικαιούται κανείς να την χρησιμοποιεί ως res (πράγμα). Γιατί, ποιος θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι η πρώτη αιτία αναπηριών και θανάτων για τις γυναίκες μεταξύ 16 και 44 ετών, στην ¨πολιτισμένη¨ Ευρώπη του 21ου αιώνα, είναι η κακοποίηση που δέχονται στα σπίτια τους μα και στους δρόμους;
Η Ημέρα της Γυναίκας θεσμοθετήθηκε για να αναδείξει το ρόλο των γυναικών στην διαμόρφωση της ιστορίας και για να θυμίζει πως ασχέτως των όσων βημάτων έχουν ήδη γίνει στην (αυτονόητη) κατεύθυνση της ισότητας των δύο φύλων, είναι ακόμη πολλά- πολλά που πρέπει να ακολουθήσουν. Τι και αν ξεκίνησε από την προσπάθεια των γυναικών να διεκδικήσουν με σκοπό να συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνία και να αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους άντρες; Σήμερα ο μόνος ίσως λόγος για να ”εορτάζεται” η ημέρα της γυναίκας είναι η ανάγκη να εξαλείφθούν φαινόμενα φυλετικού ρατσισμού και κακοποίησης- εξαιρετικά συνηθισμένα σε χώρες του τρίτου κόσμου.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το γυναικείο κίνημα έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Δεν είναι τυχαίο που ο Αριστοφάνης τοποθέτησε τη Λυσιστράτη ”μπροστάρισα” σε ένα είδος φυλετικού πολέμου εναντίον των ανδρών αποσκοπώντας στην παύση του πολέμου! Αρκετούς αιώνες αργότερα, το 1857 οι υφάντριες της Νέας Υόρκης διαδήλωσαν: για μείωση των ωρών εργασίας για ίσα μεροκάματα με τους άνδρες και για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ζωής, μα η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας.
Είναι και οι Παριζιάνες αυτές που, κατά τη γαλλική επανάσταση, ορμούν στους δρόμους και διακηρύττουν την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφότητα, απαιτώντας μάλιστα για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου. Το δε 1917, όταν 2 εκατομμύρια Ρώσοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο, οι Ρωσίδες που είχαν μείνει πίσω, συγκλονισμένες από την τραγική έκβαση του πολέμου, διάλεξαν την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου για να διαδηλώσουν για ”Ψωμί και Ειρήνη”. Εκείνη η ιστορική ημέρα ήταν η 23η Φεβρουαρίου κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ρωσία, και 8 Μαρτίου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
«Αν ήμουν γυναίκα, θα επαναστατούσα εναντίον κάθε προθέσεως που θα εξεδήλωνε ο άντρας για να καταστήσει την γυναίκα παιγνίδι του. Έγινα, λοιπόν, νοερά γυναίκα για να διεισδύσω στην καρδιά της. Δεν κατόρθωσα να εισχωρήσω στην καρδιά της γυναίκας μου παρά μόνο την ημέρα που αποφάσισα να την μεταχειριστώ διαφορετικά από ότι είχα κάνει έως τότε˙ της έδωσα πίσω όλα της τα δικαιώματα απαρνούμενος όλα τα υποτιθέμενα δικαιώματα που είχα επάνω της σαν άντρας.
Και τότε κατάλαβα ότι η σύζυγος δεν είναι σκλάβα του συζύγου, αλλά σύντροφος, συνεργάτης του και συνεταίρος που μοιράζεται εξ ίσου όλες τις χαρές και τις λύπες, το ίδιο ελεύθερη όσο και ο άνδρας να διαλέξει τον δικό της δρόμο». Αυτά τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι ορίζουν πλέον τον νέο αιώνα, ο οποίος φαίνεται πως χαράζει ως ο αιώνας της καταξίωσης και της ανάδειξης του κοινωνικού φύλου των γυναικών. Ας ευχηθούμε, έπειτα από την αιματηρή εκτροπή της ανδροκρατικής ιστορίας, άντρες και γυναίκες να μπορέσουν να ανακαλύψουν, τελικά, τι μπορεί να σημαίνει να είσαι Άνθρωπος.
προσπαθουμε παντα να υποδουλοσουμε κατι που φοβομαστε αυτο συμβενη τοσα χρονια με τους ανδρες προσπαθουν να εξαφανησουν αυτο που φοβουντε
ΑπάντησηΔιαγραφή