Απωθημένο ή Ψευδοφάρμακο;

” Δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα”

Charles Mauricede Talleyrand( 1754-1838 , Γάλλος διπλωμάτης)

…Και όσο αυτό το μάθημα, αυτή η υποψήφια εμπειρία  δεν καταφέρει να γίνει πραγματικότητα – πραγματικότητα όπως την θέλαμε εμείς -, η μνήμη μας αρνείται να τη βγάλει από μέσα μας και προτιμά να την κρύβει στα πίσω, ξεχασμένα συρταράκια της.

Και που και που, όταν δεν έχει τι να κάνει, όταν η ζωή είναι ανιαρή, όταν οι καινούργιες πραγματικότητες δεν είναι όσα λαχταρά, τότε ανοίγει αυτά τα συρταράκια και αναπολεί. Αναπολεί πόρτες παραδείσων που ποτέ δεν ανοίξαμε, πόρτες παραδείσων, που καμιά φορά δεν είδαμε καν από τις κλεδαρότρυπες τους, τι παραδείσους κρύβουν.

Αυτοί οι παράδεισοι είναι τα απωθημένα μας, οι εμμονές μας. Όλες αυτές οι καταπιεσμένες επιθυμίες, όλα αυτά που ίσως δειλιάσαμε να κάνουμε και ίσως τελικά δεν μας ταίριαζε κιόλας να ζήσουμε. Και όλα αυτά τα μη ολοκληρωμένα κεφάλαια της ζωής μας, μετατοπίζονται στο υποσυνείδητο μας και ενίοτε μας κάνουν να μη βλέπουμε καθαρά.

Γιατί  όμως τα απωθημένα αυτά καταφέρνουν και έχουν τόσο μεγάλη επιρροή στην ζωή μας; Από που αντλούν όλη τη δύναμη και την επιμονή τους;

Εκεί μέσα στο βάθος του υποσυνείδητου μας που κρύβονται, δημιουργούν ένα μύθο γύρω από την ύπαρξη τους. Εκεί μέσα, στην ανεκπλήρωτη πραγματικότητα, τα εξιδανικεύουμε, τα θεοποιούμε. Παύουμε να θυμόμαστε τις ίσως όχι και τόσο ιδανικές τους λεπτομέρειες, που αν το καλοσκεφτούμε δεν τις μάθαμε και ποτέ, δεν τις ζήσαμε επί ουσίας, και φτιάχνουμε στο μυαλό μας κάτι το τέλειο, κάτι θαυμάσιο που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε. Και το αναπολούμε…

Και τα χειρότερα, δεν είναι τα απωθημένα που δεν ζήσαμε καθόλου, αλλά αυτά που πήραμε μια γεύση τους μόνο. Είδαμε τα προσεχώς, αλλά ποτέ ολόκληρο το έργο. Είδαμε τις καλύτερες σκηνές τους, τα καλοτραβηγμένα πλάνα τους, αλλά κανένα ψεγάδι τους.

Η επιθυμία τα κάνει όλα ν΄ανθίζουν. Η απόκτηση τα κάνει όλα να μαραίνονται και να ξεθωριάζουν. Γιατί επιμένουμε να  βλέπουμε το μη αποκτημένο, ωραιοποιημένο πρόσωπο της εμμονής μας και όχι το πραγματικό της, ατελές και συνήθως μη ταιριαστό μας, και απλά απωθημένο μας;

Ο Νίτσε είχε πει πως μας συναρπάζουν περισσότερο οι ίδιες οι επιθυμίες, παρά το αντικείμενο τους. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να επιθυμεί, του είναι απαραίτητο για να ζήσει χωρίς να βουλιάξει, όπως χρειάζεται το οξυγόνο για ν’ αναπνεύσει.

Οι επιθυμίες όμως για να είναι παραγωγικές, για να μπορούν να μας πάνε μπροστά, να μας δώσουν ώθηση και να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, πρέπει να είναι υγιείς επιθυμίες. Πραγματοποιήσιμες, υλοποιήσιμες και κυρίως συμβατές με τη ζωή μας, το χαρακτήρα μας, τα θέλω μας.

Όταν η επιθυμία γίνει εμπόδιο στην εξέλιξη και αρχίζει να μας βουλιάζει σε μια στασιμότητα, παύει να είναι επιθυμία. Είναι πλέον αρρωστημένη εμμονή. Και όταν διακατεχόμαστε από μια άρρωστη ιδέα, από μια εμμονή, τη βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Εκδηλώνεται σε κάθε βήμα μας. Γίνεται σημείο αναφοράς και σύγκρισης για ο,τι καινούργιο – αλλά πραγματικό –  έρχεται στην ζωή μας. Γίνεται νοσταλγική εμμονή και μας κάνει να μακαρίζουμε το σήμερα μας.

Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι πως τη δύναμη και την εξουσία, εμείς οι ίδιοι τη δίνουμε στα χέρια της εμμονής, και την αφήνουμε να ορίζει τη ζωή μας. Δεν έχουμε καταλάβει πως μια εμμονή, μόνο αν δεν έχουμε ισορροπία μέσα μας, μπορεί να μας εξουσιάσει. Ένα απωθημένο του παρελθόντος μας γίνεται μέτρο σύγκρισης με το σήμερα μας, μόνο όταν το παρόν μας δεν μας καλύπτει, όταν δεν είμαστε ευτυχείς με τη ζωή μας. Και μόνον όταν μας βρίσκει αδύναμους ν’ αντιδράσουμε και να διεκδικήσουμε αλλαγή, αναδύεται από τα κρυμμένα συρταράκια μας και ζει παρασιτικά μέσα μας.

Καμία δύναμη και καμία επιρροή δεν μπορεί να έχει ένα απωθημένο πάνω σ’ έναν άνθρωπο πραγματικά γεμάτο και ισορροπημένο. Κανένας πραγματικά ευτυχισμένος και ικανοποιημένος από τη ζωή του, δεν πόθησε αυτό που δεν απέκτησε ποτέ, δεν νοστάλγησε το λίγο – ίσως ωραίο, αλλά μόνο για λίγο, ωραίο – που έζησε, αυτό το άπιαστο. Ποτέ κανένας αληθινά δοσμένος στο σήμερα του, δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή, πως θα ήταν η ζωή του αν ζούσε το απωθημένο του.

Δεν μπορούμε να επιθυμούμε αυτό που δεν ξέρουμε. Τα απωθημένα, οι εμμονές μας είναι το ψευδοφάρμακο μας, όταν η ζωή μας ασθενεί και δεν έχουμε την δύναμη και το θάρρος να το αντιμετωπίσουμε. Όσο αφήνουμε την ζωή μας άρρωστη χωρίς να της δίνουμε το πραγματικό της φάρμακο, την αλλαγή, τόσο μεγαλύτερη επιρροή μπορεί να έχει μια εμμονή μέσα μας. Δεν πρέπει να φοβηθούμε την αλλαγή. Δεν πρέπει να μας τρομάζει η αλλαγή, όταν έρχεται για να μας κάνει ευτυχείς και ολοκληρωμένους. Μεγαλύτερο τρόμο κρύβει μια ζωή που τη ζούμε μέσα από αναμνήσεις πραγματικές και αναμνήσεις φτιαχτές στο κεφάλι μας. Όταν βρούμε τη ζωή που μας κάνει αληθινά ευτυχείς, θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε κάθε απωθημένο μας κατάματα, σαν να ήταν ένα απλός γνώριμος του παρελθόντος μας και όχι σαν μια κλειστή πόρτα παραδείσου, που ποτέ δεν καταφέραμε να περάσουμε το κατώφλι της.

Δεν πρέπει να καταστρέφουμε αυτά που έχουμε και να επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε, αλλά να θυμόμαστε πως ο,τι έχουμε ήταν αυτό που κάποτε ευχαριστιόμασταν.

Επικουρος

sxeseiszois

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ