Ένα κείμενο που παραλληλίζει την πορεία των ηρώων στα βιβλία Ιλιάδα κ΄ Οδύσσεια με την παλινδρόμηση που έχει ο καθένας μας σε διάφορα στάδια της ζωής του, κατά τη διάρκεια της εσωτερικής αναζήτησης προς το καλύτερο εσωτερικό εαυτό ( γνώθι σ αυτόν). Αν και η βάση είναι ο Οδυσσέας, θα αναλυθούν στο πρώτο κεφάλαιο αρκετοί ήρωες οι οποίοι περικλείουν κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που έχει ο καθένας μας.
Η Ιλιάδα όπως και η Οδύσσεια είναι κοινώς αποδεκτά 2 από τα καλύτερα, συμπυκνωμένα με διδάγματα βιβλία που έχουν δημιουργηθεί, από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε την γραφή.(Βγάζουμε τα θρησκευτικά βιβλία εκτός διαγωνισμού, για ευνόητους λόγους.) Οι ήρωες σημαντικοί για την εξέλιξη των δύο αυτών έργων, μας δίνουν την εντύπωση πως ήταν κύριοι ενός συγκεκριμένου πνεύματος, χαρακτήρα εξού και ότι τις περισσότερες φορές μίλαγαν με έναν και μόνο θεό, που στο βιβλίο μπορούμε να τους δούμε και ως προστάτες τους.
1ο Κεφάλαιο: Ιλιάδα
Η Ιλιάδα ξεκινάει με μια γιορτή. Τον Μενέλαο και την Ωραία Ελένη. Το χαρούμενο τέλος θα λέγαμε μετά από μια δυνατή περιπέτεια καθημερινότητας, ποτό και χορός όπου όλοι γνωστοί και άγνωστοι χαίρονται για την επίτευξη του σκοπού των κεντρικών προσώπων, εδώ ο Μενέλαος κέρδισε. Επειδή όμως το να κάθεσαι βολικά στις δάφνες σου, στην νίκη σου προϊδεάζει την νωχέλεια, νομίζοντας ότι τα σκαλιά της προσωπικής αναζήτησης φτάνουν ως εδώ, έρχεται πριν τελειώσει το γλέντι καινούρια πρόκληση, πρόσκληση από τη μοίρα. Το κλέψιμο της Ελένης, όπως θέλει να πιστεύει ο ηττημένος από τον καλύτερο και αγνό στο τι θυσιάζει, Πρίαμο. Ο Πρίαμος βάζει σε πρώτο ρόλο το εσωτερικό χάρισμα του, την ομορφιά ως εργαλείο για την επίτευξη του στόχου του, ενώ ο Μενέλαος το προκαλεί με την επιταγή αυτών που ήθελε, με το προσκάλεσμα εξωτερικών ερεθισμάτων, που δεν είχε και το πλήρη έλεγχο τους. Με αυτή την αντίθεση ξεκινάει η Ιλιάδα.
Στην Ιλιάδα βλέπουμε χαρακτήρες, πολλούς να αλληλοσπαράζονται και να αλληλοσυνεργάζονται, να συμφιλιώνονται και να λυπούνται ανάλογα με τα πάθη, τους φόβους και τις επιθυμίες τους, να συμπεριφέρονται για το συμφέρον ή αυτό που έβλεπαν εκείνοι ως κοινό σκοπό. Αν προσέξουμε, τους περισσότερους αν όχι όλους τους χαρακτήρες μπορούμε να τους παρομοιάζαμε με ένα μέρος, με ένα κομμάτι από τον εγωισμό μας, τον εσωτερικό εαυτό μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Πάτροκλο, ο καλύτερος φίλος του Αχιλλέα, πόσες φορές εμείς θέλουμε ένα σύμβουλο να υπάρχει δίπλα μας, να κινείται γύρω μας, με αγάπη; Δάσκαλο που τον θαυμάζουμε και δεν τον αφήνουμε από τα μάτια μας; Στο τέλος όμως τον αφήνουμε, θέλοντας να πάρουμε τη θέση του, να σταθούμε σαν ίσοι δίπλα του ( ή μακριά του), πήραμε αυτό που προσδοκούσαμε.
Ο Μενέλαος πόνεσε τόσο πολύ από το γεγονός ότι του πήραν κάτι που αγαπούσε και θεωρούσε ιδιοκτησία του που θέλησε να θυσιάσει πολλά για να το ξανααποκτήσει, δεν σκέφτηκε την θυσία αλλά τον εαυτό του. Δεν άφησε την Ελένη και τον Πάρη να ευτυχίσουν, δεν αποδέχτηκε την απόφαση τους. Ως ο θιγμένος της ιστορίας, αυτός που έχει λόγο να εκδικηθεί με κάθε μέσο, πήρε τηλέφωνο (στην καθομιλουμένη), τον δυνατό, μεγάλο και βλοσυρό αδερφό, ο οποίος έχει υπό την καθοδηγεία του μεγάλο στρατό και δεν θα άφηνε σε καμία περίπτωση τον αδερφούλη του να στεναχωριέται, αυτός θα έπαιρνε πίσω το χαμένο γόητρο εκ μέρους του αδερφού του, θα τον προστάτευε, θα τον ξαναέκανε χαρούμενο και θα ήταν για αρκετό καιρό ακόμα, ο αδερφός, για κάποιον το πρότυπο. Η φιλοδοξία του Αγαμέμνονα θα κέρδιζε έδαφος. Έτσι και εμείς πονάμε και όταν πονάμε δεν αφήνουμε τον άλλο να χαρεί, θέλουμε τόσο πολύ να τον κρατήσουμε δίπλα μας που δεν σκεφτόμαστε την επιλογή του, οι σκέψεις μας πάνε στην ανάκτηση του χαμένου γοήτρου μας και της χαράς μας. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε τον φυλακίζουμε, ας είναι και μίλια μακριά από εκεί που είμαστε, εμείς τον κρατάμε αλυσοδεμένο. Παίρνουμε κάποιον κάτοχο αυτόκλητου μίσους , με έχθρα για σύμβουλο, ακόμα και αν φτάσουμε στο σημείο να ξεφτιλίσουμε, κάνουμε να πονέσει πιο πολύ από εμάς ο πρώην διπλανός μας, συνεχίζουμε, με συμβουλές και γνώμες ανθρώπων που συμφωνούν μόνο και δεν ανακαλούν τις δικές μας απόψεις, μόνο συμφωνούν με το άδικο που μας βρήκε. Θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε για ώρες, για τον πεισματάρη Αίαντα και το αίσθημα της αυτοθυσίας του, που στο τέλος πέθανε με τον πιο μακρινό και άδικο τρόπο για ήρωα, τον Δυνατό- θεϊκό χαρακτήρα μας που είχε ο Αχιλλέας αλλά και την ισχυρογνωμοσύνη που έκρυβαν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, την αλαζονεία του που στο τέλος τον σκότωσε αλλά ας φτάσουμε στο κύριο και σημαντικότερο χαρακτήρα του Βιβλίου, τον Οδυσσέα.
Η Ιλιάδα ξεκινάει με μια γιορτή. Τον Μενέλαο και την Ωραία Ελένη. Το χαρούμενο τέλος θα λέγαμε μετά από μια δυνατή περιπέτεια καθημερινότητας, ποτό και χορός όπου όλοι γνωστοί και άγνωστοι χαίρονται για την επίτευξη του σκοπού των κεντρικών προσώπων, εδώ ο Μενέλαος κέρδισε. Επειδή όμως το να κάθεσαι βολικά στις δάφνες σου, στην νίκη σου προϊδεάζει την νωχέλεια, νομίζοντας ότι τα σκαλιά της προσωπικής αναζήτησης φτάνουν ως εδώ, έρχεται πριν τελειώσει το γλέντι καινούρια πρόκληση, πρόσκληση από τη μοίρα. Το κλέψιμο της Ελένης, όπως θέλει να πιστεύει ο ηττημένος από τον καλύτερο και αγνό στο τι θυσιάζει, Πρίαμο. Ο Πρίαμος βάζει σε πρώτο ρόλο το εσωτερικό χάρισμα του, την ομορφιά ως εργαλείο για την επίτευξη του στόχου του, ενώ ο Μενέλαος το προκαλεί με την επιταγή αυτών που ήθελε, με το προσκάλεσμα εξωτερικών ερεθισμάτων, που δεν είχε και το πλήρη έλεγχο τους. Με αυτή την αντίθεση ξεκινάει η Ιλιάδα.
Στην Ιλιάδα βλέπουμε χαρακτήρες, πολλούς να αλληλοσπαράζονται και να αλληλοσυνεργάζονται, να συμφιλιώνονται και να λυπούνται ανάλογα με τα πάθη, τους φόβους και τις επιθυμίες τους, να συμπεριφέρονται για το συμφέρον ή αυτό που έβλεπαν εκείνοι ως κοινό σκοπό. Αν προσέξουμε, τους περισσότερους αν όχι όλους τους χαρακτήρες μπορούμε να τους παρομοιάζαμε με ένα μέρος, με ένα κομμάτι από τον εγωισμό μας, τον εσωτερικό εαυτό μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Πάτροκλο, ο καλύτερος φίλος του Αχιλλέα, πόσες φορές εμείς θέλουμε ένα σύμβουλο να υπάρχει δίπλα μας, να κινείται γύρω μας, με αγάπη; Δάσκαλο που τον θαυμάζουμε και δεν τον αφήνουμε από τα μάτια μας; Στο τέλος όμως τον αφήνουμε, θέλοντας να πάρουμε τη θέση του, να σταθούμε σαν ίσοι δίπλα του ( ή μακριά του), πήραμε αυτό που προσδοκούσαμε.
Ο Μενέλαος πόνεσε τόσο πολύ από το γεγονός ότι του πήραν κάτι που αγαπούσε και θεωρούσε ιδιοκτησία του που θέλησε να θυσιάσει πολλά για να το ξανααποκτήσει, δεν σκέφτηκε την θυσία αλλά τον εαυτό του. Δεν άφησε την Ελένη και τον Πάρη να ευτυχίσουν, δεν αποδέχτηκε την απόφαση τους. Ως ο θιγμένος της ιστορίας, αυτός που έχει λόγο να εκδικηθεί με κάθε μέσο, πήρε τηλέφωνο (στην καθομιλουμένη), τον δυνατό, μεγάλο και βλοσυρό αδερφό, ο οποίος έχει υπό την καθοδηγεία του μεγάλο στρατό και δεν θα άφηνε σε καμία περίπτωση τον αδερφούλη του να στεναχωριέται, αυτός θα έπαιρνε πίσω το χαμένο γόητρο εκ μέρους του αδερφού του, θα τον προστάτευε, θα τον ξαναέκανε χαρούμενο και θα ήταν για αρκετό καιρό ακόμα, ο αδερφός, για κάποιον το πρότυπο. Η φιλοδοξία του Αγαμέμνονα θα κέρδιζε έδαφος. Έτσι και εμείς πονάμε και όταν πονάμε δεν αφήνουμε τον άλλο να χαρεί, θέλουμε τόσο πολύ να τον κρατήσουμε δίπλα μας που δεν σκεφτόμαστε την επιλογή του, οι σκέψεις μας πάνε στην ανάκτηση του χαμένου γοήτρου μας και της χαράς μας. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε τον φυλακίζουμε, ας είναι και μίλια μακριά από εκεί που είμαστε, εμείς τον κρατάμε αλυσοδεμένο. Παίρνουμε κάποιον κάτοχο αυτόκλητου μίσους , με έχθρα για σύμβουλο, ακόμα και αν φτάσουμε στο σημείο να ξεφτιλίσουμε, κάνουμε να πονέσει πιο πολύ από εμάς ο πρώην διπλανός μας, συνεχίζουμε, με συμβουλές και γνώμες ανθρώπων που συμφωνούν μόνο και δεν ανακαλούν τις δικές μας απόψεις, μόνο συμφωνούν με το άδικο που μας βρήκε. Θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε για ώρες, για τον πεισματάρη Αίαντα και το αίσθημα της αυτοθυσίας του, που στο τέλος πέθανε με τον πιο μακρινό και άδικο τρόπο για ήρωα, τον Δυνατό- θεϊκό χαρακτήρα μας που είχε ο Αχιλλέας αλλά και την ισχυρογνωμοσύνη που έκρυβαν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, την αλαζονεία του που στο τέλος τον σκότωσε αλλά ας φτάσουμε στο κύριο και σημαντικότερο χαρακτήρα του Βιβλίου, τον Οδυσσέα.
Ο Οδυσσέας από νωρίς στο βιβλίο βλέπουμε ότι ξεχωρίζει από τους άλλους ήρωες. Είναι γνωστός για την εξυπνάδα του, διακρίνεται για αυτό το γνώρισμα, όχι μόνο μεταξύ των συντρόφων του αλλά είναι το χαρακτηριστικό που τον ξεχωρίζει στα μάτια των εχθρών του. Το έξυπνο στο τέλος θα ακουστεί θα αποτυπωθεί, ειδικά αν βοηθάει στην εξέλιξη, ακόμα και αν ο μόνος που θα το ακούσει άμεσα είναι ο ίδιος που το λέει. Η πολυμήχανη σκέψη του, έδινε το τόνο αυτού που εμείς λέμε πονηριά, να βλέπεις και ανάποδα ή από άλλη οπτική γωνία το εκάστοτε θέμα, πρόβλημα. Ηγέτης δεν ήταν, όταν χρειάστηκε έγινε , τον παραδέχτηκαν ως τέτοιο όταν απέδειξε τι μπορεί να κάνει, όταν έβαλε κάτω το μυαλό του ( εξού και ότι διαβάζουμε στο βιβλίο ότι τον βοήθησε η Θεά Αθηνά, θεά της σοφίας) και βρήκε την λύση. Έτσι ο έπαινος υλικός ή μη έρχεται μετά από ευρεσιτεχνία, εύρεση της πιο εξυπηρετικής και συμφέρουσας λύσης, ξόδεμα χρόνου στο τι θέλω με αυτά που κατέχω για να τα καταφέρω.
Όσον αφορά τους Τρώες να πω για τον Έκτορα ότι αναδεικνύεται για τη δύναμη και την ώθηση του γίνει ήρωας, ώθηση που του δίνουν τα προνόμια που θα πάρει στο μέλλον από τον πατέρα του ως μελλοντικός βασιλιάς, πως στη σχέση πατέρα- γιού, φίλων, μεγάλου- μικρού ότι ο πρώτος περιμένει από τον δεύτερο την πραγμάτωση αυτών που δεν έκανε όπως και ότι βλέπει στα μάτια του τον εαυτό του να γίνεται καλύτερος και πιο ισχυρός από τον ίδιο. Ο Δεύτερος από την μεριά του θέλει να ξεπεράσει τον πρώτο να αποδείξει ότι είναι καλύτερος και όσο και ταπεινός και αν είναι να τον βγάλει από τη μέση, να πάρει τη θέση του ως ανώτερος.
Ο Πάρης είναι σαν τον Μενέλαο. Σαν τον Μενέλαο που νοιώθει μόνος απέναντι σε ένα μεγάλο εχθρό, σε μια μεγάλη πρόσκληση ζητάει βοήθεια. Ντροπαλός και γεμάτος ενοχές που έκανε κάτι που ήθελε το οποίο όμως είναι ενάντια στην ηθική του, ψάχνει δικαιολογίες, κάπου να ακουμπήσει για να ξεπεράσει τα αρνητικά του συναισθήματα. Στρέφεται σε κάποιον διπλανό, χωρίς να λάβει υπόψη του τι θα βλάψει, πόσα υλικά- Άιλα πράγματα θα πάρει μαζί του προκειμένου να κάψει τις ενοχές του και να νιώσει ήρεμός.
Ο Πρίαμος είναι το κοντινό σημείο στο τέλος. Έχουμε συμφιλιωθεί με αυτό που γίνεται, με το χάος, ξέροντας πως η ροή του χρόνου αυτό ήθελε.
Ο Πρίαμος είναι το κοντινό σημείο στο τέλος. Έχουμε συμφιλιωθεί με αυτό που γίνεται, με το χάος, ξέροντας πως η ροή του χρόνου αυτό ήθελε.
Η Ιλιάδα από ψυχολογική άποψη είναι αιχμές της προσωπικότητας μας μέσα στην καθημερινότητα.
Του τότε αλλά και του τώρα.
Του τότε αλλά και του τώρα.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.