Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Πάνω στην πόρτα ορισμένων σχολών όπου προσφέρονται προχωρημένες σπουδές πάνω στη Διδασκαλία, υπάρχουν γραμμένες αυτές οι λέξεις:

ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ

ΝΑ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΣΙΩΠΑΣ

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που η σιωπή τονίζεται τόσο έντονα στα αρχαία μυστήρια, στις διδασκαλίες, στις αδελφότητες, στους ναούς και στον πρώτο, τον πραγματικό Χριστιανισμό:

1) Στην προχωρημένη διδασκαλία οι μαθητές εκπαιδεύονταν και προετοιμάζονταν για να γνωρίζουν, να τολμούν, να θέλουν και να σιωπούν.

Αν και η σιωπή δεν ήταν απαραίτητη εκεί στις σχολές όπου δινόταν η Διδασκαλία, όμως οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να είναι σιωπηλοί κάτω από άλλες περιστάσεις.

Η σιωπή ήταν απαραίτητη όταν έρχονταν σε επαφή με ανθρώπους κατώτερου επιπέδου για να εμποδίσει σε λαθεμένες, ακάθαρτες σκέψεις να διαφθείρουν την αγνότητα της Διδασκαλίας.

Ο κύριος λόγος για τη σιωπή ήταν να προστατέψει τη Διδασκαλία και τους μαθητές.

Η Διδασκαλία πρέπει να προστατευθεί, γιατί κάθε άνθρωπος ζει σε ένα διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης και κάθε άτομο κατανοεί σύμφωνα με το δικό του επίπεδο.

(Χ. Σαραϊνταριάν, Η Κρυμμένη Δόξα του Εσωτερικού Ανθρώπου, κεφ. 17.)

Για παράδειγμα, μια ομάδα μαθητών μελετάει προχωρημένη διδασκαλία που αφορά ίσως στους Νόμους της Ζωής ή του Σύμπαντος.

Η Διδασκαλία θα παραμείνει αγνή και ασφαλής, με την προϋπόθεση ότι οι μαθητές δε μιλούν γι’ αυτήν σε εξωτερικούς κύκλους. Όμως, αν μιλούν γι’ αυτήν έξω, η Διδασκαλία εκφυλίζεται.

Οι ακροατές δεν την κατανοούν όπως δίνεται από την πηγή και ο καθένας την ερμηνεύει στο δικό του επίπεδο και περνάει την απόδοσή του σε άλλους σε διαφορετικό επίπεδο.

Αυτό συνεχίζεται μέχρις ότου τελικά η Διδασκαλία εμφανίζεται σαν μια πλήρης διαστροφή.

Έτσι επέρχεται ο εκφυλισμός της λεπτής Αλήθειας της Διδασκαλίας.

Κάθε άτομο κατώτερου επιπέδου προσθέτει κάτι ή αλλάζει κάτι σύμφωνα με τις γνώσεις του, την ανάπτυξή του, το βαθμό της κατανόησής του και το επίπεδο της ύπαρξής του.

2) Πρέπει να προστατευθούν οι ίδιοι οι μαθητές.

Η γνώση είναι δύναμη.

Αυτός που έχει γνώση, έχει δύναμη και με αυτή τη δύναμη μπορούν να ελεγχθούν οι άνθρωποι.

Σε παλιότερες εποχές αυτή η γνώση, η Διδασκαλία, δινόταν μόνο σε ανθρώπους που ήταν αγνοί στην καρδιά, γεμάτοι με αγάπη, ευσπλαχνία και πνεύμα υπηρεσίας.

Οι σοφοί δάσκαλοι γνώριζαν ότι αν η γνώση μεταδιδόταν σε κείνους οι οποίοι ήταν αρκετά νοήμονες για να την κατανοήσουν, αλλά που τους έλειπε η ιδιότητα της αγιότητας τότε η Διδασκαλία θα γινόταν ένα επικίνδυνο όργανο στα χέρια τους γιατί θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να σκλαβώσει ανθρώπους

Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι να αναπτύξουμε μια αγνή καρδιά, γιατί μόνο μέσω της αγνότητας της καρδιάς μπορεί κάποιος να έχει ορθά κίνητρα.

Ο κύριος σκοπός της Διδασκαλίας είναι να αναπτύξει αγνότητα κινήτρου.

Όταν η αγνότητα αποκτάται και εκφράζεται σαν υπηρεσία προς τους συνανθρώπους μας τότε μπορεί να δοθεί η γνώση. Χωρίς αγνότητα και υπηρεσία, η γνώση δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δημιουργικούς σκοπούς.

(Η αγιότητα ή αγνότητα αποκτάται στην Τρίτη Μύηση.)

Εκείνοι που δεν έχουν αγνότητα ή αγιότητα καρδιάς και κινήτρου, όταν αποκτήσουν γνώση μπορεί να αναπτύξουν βαθιά υπερηφάνεια ή εγωιστικάτητα.

Ύστερα, όταν προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν ή να διδάξουν αυτή τη γνώση, η περηφάνειά τους αυξάνεται και οδηγούνται στην αριστερή ατραπό, την ατραπό της καταστροφής και του κακού.

Για να αποφύγουν αυτό το γεγονός, στις αρχαίες σχολές μυστηρίου ή εκπαίδευσης, οι μαθητές διατάσσονταν να μένουν σιωπηλοί για χρόνια.

3) Υπήρχε και υπάρχει ακόμα και ένας άλλος λόγος για τη σιωπή.

Οι διδασκαλίες που ασχολούνται με ανώτερα επίπεδα, διεγείρουν κατώτερες τάσεις και φέρνουν στην επιφάνεια ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μας.

Ένας μπορεί να κατέχει μεγάλη γνώση της Διδασκαλίας. Μπορεί ακόμα να είναι ικανός να την εκφράζει προφορικά στους άλλους αλλά αν δε ζει σύμφωνα με τους κανόνες της διδασκαλίας του, τη διαταράσσει και τη φθείρει αυξάνοντας έτσι το κακό στην ανθρωπότητα.

Η Διδασκαλία είναι μια υψηλά φορτισμένη ενέργεια και γι’ αυτό το λόγο στους μαθητές απαγορεύεται να μιλούν γι’ αυτήν.

Καθοδηγούνται να μένουν αυστηρά σιωπηλοί σε όλες τις περιοχές, να καλλιεργούν την παρατήρηση, να μάθουν τη σημασία της σιωπής και να προσπαθήσουν όσο μπορούν να ζουν σύμφωνα με τη Διδασκαλία.

Σε μερικές σχολές οι σπουδαστές εκπαιδεύονται να παραμένουν σιωπηλοί ακόμα και μεταξύ τους μέσα στις αίθουσες για πολλές ώρες. Τους υποδεικνύεται να μη μιλούν μεταξύ τους για τη Διδασκαλία, να αποφεύγουν να ασκούν οποιαδήποτε επιρροή πάνω σε άλλους και να προστατεύουν την εσωτερική τους ελευθερία.

Όταν ένα όμορφο όραμα ή μια ιδέα περνάει από το δάσκαλο στο ζηλωτή ή στο μαθητή, αυτός δε θα πρέπει να παραμένει πάνω του με σκοπό να διατηρήσει την αγνότητα του μη αναμειγνύοντάς το με τις κατώτερες σκεπτομορφές, ιδέες και περιορισμένα οράματά του.

Αυτή η εξωτερική σιωπή δεν είναι παρά ένα βήμα προς την εσωτερική σιωπή.

Με την άσκηση αυστηρής πειθαρχίας οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν ναπαραμένουν σιωπηλοί στη γλώσσα αλλά οι περισσότεροι συνεχίζουν να μιλούν με το νου τους. Μιλούν για πολλά θέματα με το νου τους. Επαινούν, κριτικάρουν, κουτσουμπολεύουν κτλ., αλλά ο σκοπός της εξωτερικής σιωπής είναι να καλλιεργήσει την εσωτερική σιωπή.

Γιαυτό, ο μαθητής πρέπει να προσπαθήσει σκληρά να αναπτύξει εσωτερική σιωπή.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι η πειθαρχία της σιωπής αρχίζει από τα έξω ή από τα μέσα. Αρχίζει και από τις δυο μεριές ταυτόχρονα, αν ο μαθητής ακολουθεί την ορθή πειθαρχία.

Οι άνθρωποι αναγκάζονται, μερικές φορές, από εξωτερικές συνθήκες να παραμείνουν σιωπηλοί αλλά συνεχίζουν να μιλούν μέσα τους.

Πολύ συχνά δεν έχουν στην πραγματικότητα κάτι να πουν, κάτι να δώσουν από το νου τους, συνεχίζουν να μιλούν αυτόματα καθώς τα εξωτερικά συμβάντα τους επηρεάζουν. Δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στην καρδιά και στη γλώσσα τους. Εκφράζουν μηχανικά τις ιδέες και τις γνώμες τους αλλά οι σκέψεις που εκφράζονται δεν έρχονται από τα μέσα, είναι απλές αντανακλάσεις.

Οι άνθρωποι ξαφνιάζονται όταν ακούν για πρώτη φορά σχετικά με την εσωτερική σιωπή.

Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Αν παρατηρήσουν θα ανακαλύψουν ότι μέσα μας μιλάμε συνεχώς. Αυτή είναι μια ισχυρή απόδειξη ότι είμαστε ταυτισμένοι με το περιβάλλον, τα προβλήματα και τα ερωτήματά μας.

Έχουμε ταυτιστεί με τις σκέψεις μας. Όμως δεν είμαστε η σκέψη μας.

Είναι δυνατόν να σταματήσουμε τις αυτόματες αναστατώσεις του νου, να ελέγξουμε τις κινήσεις του και να εκφράζουμε μόνο τις ιδέες που διαλέγουμε ή να κρατήσουμε το νου μας απόλυτα ήρεμο.

Όταν ο νους είναι γαλήνιος, μπορούμε να περιμένουμε ότι θα εντυπωθούν πάνω του ανώτερες ιδέες και θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε στον εξωτερικό κόσμο καθαρά χωρίς ομίχλη, θυμαπάτη ή πλάνη.

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο συγκεντρώνουμε αληθινή γνώση.

Η αληθινή γνώση δε μπορεί να εντυπωθεί πάνω σε έναν αναστατωμένο, ομιλητικό νου.

Η εξωτερική σιωπή μας δίνει την ευκαιρία:

α. Να παρατηρήσουμε την εσωτερική κατάσταση του νου.

β. Να μειώσουμε την πιθανότητα αντιδράσεων, ομιλίας κτλ.

γ. Να αναπτύξει ο άνθρωπος τη δύναμη της θέλησης έτσι ώστε η μηχανιστική όψη του να έρθει κάτω από το συνειδητό του έλεγχο.

δ. Να ελέγξει το μηχανισμό ομιλίας καθώς επίσης τη συγκινησιακή, συναισθηματική φύση. Υπάρχει μια πολύ στενή σύνδεση ανάμεσα στην ομιλία μας και στη συγκινησιακή μας φύση.

ε. Να αποφύγει το κουτσομπολιό και τις επιπλοκές που φέρνει μαζί του, μέσω της σιωπής.

Ένας σιωπηλός άνθρωπος δε μπορεί να μπερδευτεί από τις ομιλίες των άλλων, γιατί έχει επίγνωση του γεγονότος ότι πολλοί άνθρωποι ψεύδονται μέσω της ομιλίας τους.

Από την άλλη μεριά, η εσωτερική σιωπή:

α. Διατηρεί την πιο πολύτιμη ενέργεια του νου και της ζωτικότητας, η οποία χαραμίζεται με το συνηθισμένο κουτσομπολιό.

β. Ζωοποιεί το σώμα, την καρδιά και το νου μας.

γ. Κάνει την ομιλία μας έντονη και επιβλητική.

Οι άνθρωποι που μιλούν υπερβολικά μέσα και έξω, δε μπορούν να εντυπωσιάσουν τους άλλους.

Η ομιλία τους δεν έχει δύναμη γιατί δε διαθέτει τη βαθιά νότα της ομορφιάς, της αλήθειας και της δύναμης.

Η αληθινή ενέργεια λείπει από τα λόγια τους αδιάφορο πόσο έντονα προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τους άλλους.

Μόνο ένας σιωπηλός νους μπορεί να μεταβιβάσει μια αληθινή ιδέα. Μια αληθινή ιδέα είναι συμπυκνωμένος ηλεκτρισμός.

Δεν είναι οι λέξεις αυτές που οδηγούν τα έθνη αλλά η εσωτερική δύναμη που έρχεται μέσα από τις λέξεις και αν οι λέξεις δεν είναι φορτισμένες με αυτή τη δύναμη, δεν είναι παρά άδεια κελύφη.

Σιωπηλός νους δε σημαίνει τεμπέλης, αδρανής ή κοιμισμένος νους. Αντίθετα, ένας αληθινά σιωπηλός νους είναι σαν ένα τεράστιο μαγνητικό κάτοπτρο που συλλαμβάνει και αντανακλά μεγάλες ιδέες που έρχονται από τα ανώτερα επίπεδα.

δ. Ολοκληρώνει τα διάφορα μέρη της ύπαρξής μας.

Ένας συνειδητά σιωπηλός άνθρωπος είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος αν αυτή η σιωπή έχει αποκτηθεί με την αυστηρή πειθαρχία. Στην επιστολή του Ιακώβου διαβάζουμε:

«Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα».

Το ίδιο ισχύει για την εσωτερική σιωπή, τον εσωτερικό κόσμο γιατί «Από την αφθονία της καρδιάς μιλάει το στόμα» και «Εκείνος που φυλάει το στόμα του φυλάει τη ζωή του αλλά εκείνος που ανοίγει τα χείλη του θα βρει καταστροφή».

ε. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα στον ψυχολογικό μας κόσμο στην οποία ο άνθρωπος μπορεί να εκτελέσει ανώτερη δημιουργική δραστηριότητα. Σε αυτή τη σιωπή οι δυο πόλοι του ανθρώπου πλησιάζουν, ο θείος και ο ανθρώπινος πόλος, και αυτή η συνάντηση καταλήγει σε δημιουργικότητα.

Η σιωπή προστατεύει τον άνθρωπο από εξωτερικές επιρροές. Κρατάει μακριά τον άνεμο της ζήλειας, του μίσους και του κακού, που προσπαθούν να τον φτάσουν σαν ενεργειακά κύματα μέσω του διαστήματος.

Ένας σιωπηλός άνθρωπος χτίζει ένα «τείχος φωτός» γύρω από την ύπαρξή του και τα αρνητικά κύματα δε μπορούν να εισέλθουν στο μηχανισμό του για να προκαλέσουν αντιδράσεις. Αποβάλλονται αυτόματα.

Όσο περισσότερο απαλλάσεται ο άνθρωπος από αυτές τις επιρροές ή κύματα τόσο περισσότερο ακτινοβολεί, τόσο περισσότερο λάμπει και πλησιάζει πιο κοντά στην απελευθέρωση της εσωτερικής του ουσίας.

Η ομιλία μάς δίνει μεγάλη ευθύνη.

Τα λόγια μας μπορεί να οδηγήσουν τους ανθρώπους στο φως ή στη σύγχυση. Τα λόγια μας μπορεί να διεγείρουν το καλύτερο ή το χειρότερο που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο.

Οι αντιδράσεις ποικίλλουν από το μηδέν μέχρι το εκατό, από το πλην μέχρι το συν. Γιαυτό πρέπει να μάθουμε:

Πώς να μιλάμε.
Τι να λέμε.
ΙΙότε να μιλάμε.
Πού να μιλάμε.
Πότε να κρατάμε απόλυτη σιωπή.

«Υπάρχει η ώρα για να μιλάς και η ώρα για να σιωπάς», είπε ένας σοφός της αρχαιότητας.

Η διάκριση, η πειθαρχία και η σοφία πρέπει να καλλιεργηθούν στο έπακρο για να αντιληφθούμε και να εκφράσουμε στη ζωή μας τα πέντε σημεία που αναφέρθηκαν πιο πάνω.

Ο άνθρωπος αναζητά εκείνο το σημείο σιωπής όπου θα μπορέσει να συναντήσει τον Εαυτό του αλλά δεν υπάρχει σιωπή στον κόσμο. Οπουδήποτε κι αν πάει κάποιος υπάρχει συνεχής θόρυβος από το υλικό σύμπαν.

Είναι καλό που δε μπορούμε ακόμα να ακούμε όλους τους θορύβους ή τους ήχους γύρω μας, που έρχονται από κάθε είδους αντικείμενο πάνω στη Γη ακόμα και από τους πλανήτες που αποτελούν το ηλιακό μας σύστημα.

Μερικές φορές ανταποκρινόμαστε σε φωνές ή θορύβους που δεν ακούμε.

Ανταποκρινόμαστε μέσω των διαθέσεων, αισθημάτων ή σκέψεων που προκαλούν σε μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Αν και το φυσικό αυτί μας δεν είναι ικανό να συλλάβει ορισμένες νότες ή τόνους, η συγκινησιακή νοητική αύρα μας τους συλλαμβάνει και αντιδρά σε αυτούς, συχνά εντελώς μηχανικά.

Η νοητική μας ατμόσφαιρα αντιδρά σε νοητικούς κραδασμούς ή κύματα.

Η αισθαντική μας ατμόσφαιρα αντιδρά σε συγκινησιακά κύματα και αν οι λεπτότερες αισθήσεις μας είναι ανοιχτές θα ακούσουμε τους αναμενόμενους ήχους από τους ανώτερους κόσμους. Αυτό σημαίνει ότι η σιωπή δεν καθορίζεται από τον εξωτερικό κόσμο αλλά από έναν εσωτερικό έλεγχο.

Το διάστημα είναι γεμάτο από αναρίθμητα ρεύματα κραδασμών.

Το μυστικό της σιωπής και της γαλήνης είναι το μυστικό της απόρριψης όλων των κραδασμών και της δημιουργίας ενός ψυχικού τείχους γύρω μας.

Η Μεγάλη Πυραμίδα ήταν ένα σύμβολο αυτής της επίτευξης. Η αίθουσα του βασιλιά ήταν το εσώτατο κέντρο στον άνθρωπο όπου όλοι οι φυσικοί ήχοι είναι ανίκανοι να εισχωρήσουν, δίνοντας έτσι στο μυημένο την ευκαιρία να εστιάσει το νου του πριν από την εμπειρία του μυστηρίου της μετάβασης από το ένα επίπεδο συνείδησης σε άλλο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης, πρέπει να είναι αδύνατο για τους φυσικούς ήχους να διαταράξουν το νου διεγείροντας παλιές εμπειρίες.

Το ψυχικό τείχος χτίζεται με την ακτινοβολία του εσωτερικού πυρός, το οποίο καθαρίζει τον αισθαντικό και το νοητικό φορέα και εκτείνεται έξω από το σώμα για να δομήσει μια πύρινη ασπίδα γύρω του.

Σε αυτό το στάδιο η προσοχή του ατόμου συγκεντρώνεται στο εσώτατο κέντρο του Εαυτού.

Ο Δάσκαλος Τζβαλ Κουλ λέει:

«Η ψυχή… έχει αποσυρθεί από τους τρεις κόσμους και ”στον ιερό τόπο του υψίστου” είναι αναπαυμένη και ήρεμη, θεωρώντας το μακάριο όραμα».

Η αίθουσα του βασιλιά στην πυραμίδα ήταν το σύμβολο της εσωτερικής αίθουσας μέσα στο κεφάλι, όπου πρέπει να εισέλθουμε για να βρούμε την αληθινή σιωπή και να ακούσουμε τη φωνή του Εσωτερικού Κυρίου, «τη φωνή της σιωπής».

Αυτή η εσωτερική σιωπή προσεγγίζεται όταν η συνείδησή μας έχει εστιαστεί πλήρως μέσα στο πύρινο δισκοπότηρο. Όταν αυτό επιτευχθεί τότε όλοι οι εξωτερικοί κραδασμοί δε μπορούν να δημιουργήσουν κάποια εντύπωση στις αισθήσεις ή στο σώμα μας, αν δεν το θέλουμε.

Μπορούμε να εισέλθουμε στην εσωτερική μας αίθουσα, «κλείνοντας τις πόρτες και τα παράθυρα και να μιλήσουμε με τον Πατέρα στον Ουρανό», το Σπινθήρα, τον Εαυτό.

Ένας άνθρωπος που μπορεί να ανέλθει σε αυτό το επίπεδο, μπορεί να αποσυρθεί στο σημείο της σιωπής στο μέσον κάθε θορύβου ή ήχου. Στην κυριολεξία απορρίπτει τον ήχο, δεν το ακούει.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι αισθήσεις μας είναι αυτόματες, για παράδειγμα, ότι ένα άτομο θα μυρίσει οποιαδήποτε οσμή και θα ακούσει κάθε ήχο μέσα στην ακτίνα των αισθήσεων αυτών. Αυτό είναι αλήθεια ως ένα βαθμό, αλλά είναι δυνατόν να ελέγξετε πλήρως τις αισθήσεις σας, να απορρίψετε κάθε αίσθηση, ακόμα και οπτική, έτσι ώστε οι αισθήσεις να αναπαύονται. Αυτό, φυσικά, απαιτεί πολλά χρόνια ανάπτυξης και προχωρήματος προς τον Εαυτό.

Πολλοί από μας έχουν νιώσει αυτή την εμπειρία για λίγο. Μερικές φορές μας ξεφεύγει κάτι που θα έπρεπε να δούμε, να ακούσουμε, να μυρίσουμε ή να νιώσουμε.

Στην καθημερινή μας ζωή υπάρχουν δευτερόλεπτα ή λεπτά κατά τα οποία εισερχόμαστε μέσα στο εσωτερικό ιερό, αλλά είναι τόσο σύντομο το χρονικό διάστημα ώστε δε θυμόμαστε τα υποκειμενικά συμβάντα παρά μόνο το αίσθημα ότι ήμαστε αφηρημένοι για λίγο, ότι απουσιάζαμε από το φυσικό μας περιβάλλον.

Αυτή η εσωτερική αίθουσα είναι το θεραπευτικό κέντρο του εαυτού μας.

Η υπέρτατη ιδιότητα της σιωπής είναι να θεραπεύει, να ανακουφίζει και να χαλαρώνει.

Στη σιωπή η εσωτερική ακτινοβολία διαπερνάει και πλημμυρίζει το μηχανισμό μας.

Για να φτάσουν αυτή την εσωτερική σιωπή οι άνθρωποι, μέσα στους αιώνες, προτιμούσαν να πηγαίνουν σε μονές, σε μοναστήρια, στις ερημιές, στα βουνά και στις σπηλιές για να αποκοπούν από τους «θορύβους» των τριών κόσμων.

Είναι αλήθεια μια τέτοια μοναξιά και απομόνωση βοηθάει και συχνά ακόμα και θεραπεύει πολλές ψυχοσωματικές ασθένειες εξαιτίας της απουσίας διέγερσης ή πίεσης πάνω στα νεύρα και στο νου. Δημιουργεί μια αίσθηση αναλογίας στον άνθρωπο και διευρύνει τον εσωτερικό χώρο.

Στη μοναξιά, η γνώση και πολλές εμπειρίες μπορούν να αφομοιωθούν και να μετατραπούν σε θησαυρό της Ψυχής.

Ο άνθρωπος πρέπει να μπει στη σιωπή, μόνο όταν είναι ένας ένοικος της εσωτερικής σιωπής και ικανός να παραμένει αποσπασμένος. Γιατί αν εισαχθεί πριν, αυτό θα αυξήσει τον πόθο του για τον κόσμο. Θα βοηθήσει στο να ενισχυθούν και να ελευθερωθούν καταπιεσμένοι ήχοι και φωνές στο αστρικό και στον κατώτερο νοητικό κόσμο.

Όταν βρισκόμαστε στην ερημιά, στα δάση και στα βουνά, τα μικρά μας προβλήματα φαίνονται σαν ένα τίποτα, γιατί σε τέτοια όμορφα μέρη της φύσης ο εσωτερικός μας χώρος διευρύνεται και βλέπουμε τον εαυτό μας σε σύγκριση με τα μεγαλόπρεπα βουνά, τις λίμνες, τον ωκεανό και την απέραντη έρημο.

Τα περισσότερα από τα προβλήματά μας είναι αποτέλεσμα του περιορισμού του εσωτερικού μας χώρου και της απώλειας της αίσθησης της σχετικότητας, της αίσθησης της αναλογίας.

Η μοναξιά συχνά αποκαθιστά αυτή την αίσθηση.

Σε μοναξιά και σιωπή εκτείνετε τον εαυτό σας μέσα στην Ψυχή της φύσης.

Όταν νιώσετε αυτή την επέκταση οι ματαιοδοξίες σας αρχίζουν να χάνονται και γίνεστε περισσότερο ο εαυτός σας.

Αυτές οι αναγνωρίσεις είναι βήματα που σας οδηγούν στην εσωτερική σιωπή.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αφού αφήσουν πίσω τους τους θορύβους του κόσμου, πηγαίνουν στην ερημιά για να ανακαλύψουν ότι εκεί ακούν ακόμα περισσότερο κοσμικό θόρυβο, με τη μορφή επιθυμιών και αναρίθμητων προσκολλήσεων, μέσα στην καρδιά και στο νου τους.

Αντιλαμβάνονται ότι πολύ συχνά τα αναχωρητήρια, τα μοναστήρια και η μοναξιά δεν τους παρέχουν τη βοήθεια που χρειάζονται και έτσι αρχίζουν το μακρύ και δύσκολο μονοπάτι προς την εσωτερική πυραμίδα, μέσω της ατραπού της συγκέντρωσης, του διαλογισμού, της θεωρίας και της υπηρεσίας.