Η σχέση με την εικόνα μας, με τη φυσική, ενσώματη διάσταση του εγώ μας συνδέεται με τον τρόπο που αισθανόμαστε γενικότερα για τον εαυτό μας και τους σημαντικούς για εμάς άλλους. Συχνά η εικόνα του σώματός μας από μέρος αυτού του ευρύτερου συστήματος, απομονώνεται ως κάτι μοναδικό και κρίσιμο για την συναισθηματική και κοινωνική μας επιβίωση. Πότε ζούμε για την εικόνα μας και πότε ζούμε με την εικόνα μας; Τι αλλάζει ανάμεσα στις δύο αυτές καταστάσεις;
selfimageΤο πώς συμπεριφερόμαστε στο σώμα μας και ο ρόλος που έχει η εικόνα μας στη ζωή μας είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον βαθμό αποδοχής που βιώνουμε, από τον βαθμό ανάπτυξης μια ενιαίας και σαφούς, όσο το δυνατόν, προσωπικής ταυτότητας. Δηλαδή, να γνωρίζω το ποιος είμαι, τις επιθυμίες, τις σχέσεις μου, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μου. Όπως είδαμε σε προηγούμενο άρθρο για την αυτογνωσία μας, δηλαδή τα συναισθήματα και οι σκέψεις που συμπυκνώνονται στη λέξη «εγώ», συνδέεται ακριβώς με την αίσθηση του ενσώματου εαυτού μας. Η φυσική και κοινωνική μας διάσταση επομένως είναι συνδεδεμένες στη μία και ενιαία ύπαρξή μας. Αυτό σημαίνει ότι, η κοινωνική ζωή του σώματός μας δεν είναι ξεχωριστή από την δική μας, μπορεί όμως να γίνει αν υπερ-επενδύσουμε σε αυτή.
Ας δούμε μαζί διαστάσεις στη σχέση με την εικόνα μας.
Αυτό που κάνει μια εικόνα να είναι όμορφη ή ένα σώμα να θεωρείται ελκυστικό ή εντυπωσιακό ορίζεται κοινωνικά. Κάθε εποχή αναδεικνύει διαφορετικά χαρακτηριστικά γυναικείας ομορφιάς αλλά και ανδρισμού, όπως είδαμε και για την σεξουαλικότητα πριν μερικές εβδομάδες. Στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής προσέγγισης της εικόνας μας, έχουμε συνδέσει την κοινωνική αποδοχή και φαντασιωνόμαστε την κοινωνική μας αναγνώριση μέσα από την συμμόρφωσή μας με τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς. Έτσι πιστεύουμε ότι αν γίνουμε όπως το «μοντέλο» που εμφανίζεται στην οθόνη μας ή σε ένα περιοδικό, θα αποκτήσουμε και την ανάλογη κοινωνική ζωή. Φυσικά αυτή είναι μια λάθος συσχέτιση που οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές με βάση μιας παραμορφωμένης ψηφιακής και εικονικής πραγματικότητας.
Πότε ζούμε με την εικόνα μας;
Η καλή σχέση με την εικόνα και το σώμα μας εντάσσεται σε μια ευρύτερη καλή σχέση με τον εαυτό μας, με αυθεντικούς δεσμούς με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους και μια ισχυρή αίσθηση της προσωπικής μας ταυτότητας. Ένας αυτόνομος άνθρωπος μπορεί και διαμορφώνει μια καλή σχέση και με την εικόνα του, έχει αποδεχτεί το σώμα του και φροντίζει για την σωματική και ψυχική του υγεία. Ζούμε με την εικόνα μας όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας χωρίς να παρασυρόμαστε από κοινωνικές επιταγές. Ζούμε με την εικόνα μας αρμονικά όταν δεν γίνεται κριτήριο για την συναισθηματική μας ισορροπία αλλά μέσα από αυτή, διαφαίνεται μια συνολική εσωτερική ισορροπία και αρμονία.
Πότε ζούμε για την εικόνα μας;
Ζούμε για την εικόνα μας όταν το σώμα μας «αποκτήσει» την δική του κοινωνική ζωή, όταν δηλαδή απολέσουμε την ουσιαστική επαφή, την αυθεντική σχέση με τον εαυτό μας, άρα και με την ενσώματη διάστασή του. Σε μια τέτοια κατάσταση, η εικόνα μας θεωρείται το πιο σημαντικό κριτήριο για να αποδεχτούμε εμείς τον εαυτό μας και να πιστέψουμε ότι μας αποδέχονται και οι άλλοι. Όταν η ανάγκη και η επιθυμία μας για κοινωνική αναγνώριση περνά αποκλειστικά μέσα από την εικόνα μας, επιδιώκουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που κοινωνικά ορίζεται ως εντυπωσιακό. Αρχικά αισθανόμαστε ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο της εικόνας μας, εμπλεκόμαστε σε μια αέναη προσπάθεια για ανάκτηση αυτού του ελέγχου να παρεμβαίνουμε στην εικόνα μας, επιδιώκοντας έτσι την αποδοχή και την αναγνώριση ενός αυτόνομου εαυτού.
Φυσικά αυτό οδηγεί σε φαύλο κύκλο. Εάν η συμμόρφωσή μας με τα κυρίαρχα πρότυπα εμφάνισης γίνει αυτοσκοπός, αποτελέσει δηλαδή μια ιδεοψυχανγκαστικού τύπου εμμονή, θα οδηγήσει στην κοινωνική απομόνωση. Επομένως στο ακριβώς αντίθετο από την αρχική μας επιθυμία. Σε μια παθολογική κατάσταση, αυτός ο φαύλος κύκλος και η δυσκολία αποδοχής και ανάπτυξης ενός αυτόνομου εαυτού βιώνεται με έντονη δυσφορία, άγχος και συνδέεται κυρίως με προβλήματα στη λήψη τροφής και στην αίσθηση του σώματός μας. Τότε βεβαίως, είναι αναγκαία η βοήθεια ειδικών.
selfimageΤο πώς συμπεριφερόμαστε στο σώμα μας και ο ρόλος που έχει η εικόνα μας στη ζωή μας είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον βαθμό αποδοχής που βιώνουμε, από τον βαθμό ανάπτυξης μια ενιαίας και σαφούς, όσο το δυνατόν, προσωπικής ταυτότητας. Δηλαδή, να γνωρίζω το ποιος είμαι, τις επιθυμίες, τις σχέσεις μου, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μου. Όπως είδαμε σε προηγούμενο άρθρο για την αυτογνωσία μας, δηλαδή τα συναισθήματα και οι σκέψεις που συμπυκνώνονται στη λέξη «εγώ», συνδέεται ακριβώς με την αίσθηση του ενσώματου εαυτού μας. Η φυσική και κοινωνική μας διάσταση επομένως είναι συνδεδεμένες στη μία και ενιαία ύπαρξή μας. Αυτό σημαίνει ότι, η κοινωνική ζωή του σώματός μας δεν είναι ξεχωριστή από την δική μας, μπορεί όμως να γίνει αν υπερ-επενδύσουμε σε αυτή.
Ας δούμε μαζί διαστάσεις στη σχέση με την εικόνα μας.
Αυτό που κάνει μια εικόνα να είναι όμορφη ή ένα σώμα να θεωρείται ελκυστικό ή εντυπωσιακό ορίζεται κοινωνικά. Κάθε εποχή αναδεικνύει διαφορετικά χαρακτηριστικά γυναικείας ομορφιάς αλλά και ανδρισμού, όπως είδαμε και για την σεξουαλικότητα πριν μερικές εβδομάδες. Στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής προσέγγισης της εικόνας μας, έχουμε συνδέσει την κοινωνική αποδοχή και φαντασιωνόμαστε την κοινωνική μας αναγνώριση μέσα από την συμμόρφωσή μας με τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς. Έτσι πιστεύουμε ότι αν γίνουμε όπως το «μοντέλο» που εμφανίζεται στην οθόνη μας ή σε ένα περιοδικό, θα αποκτήσουμε και την ανάλογη κοινωνική ζωή. Φυσικά αυτή είναι μια λάθος συσχέτιση που οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές με βάση μιας παραμορφωμένης ψηφιακής και εικονικής πραγματικότητας.
Πότε ζούμε με την εικόνα μας;
Η καλή σχέση με την εικόνα και το σώμα μας εντάσσεται σε μια ευρύτερη καλή σχέση με τον εαυτό μας, με αυθεντικούς δεσμούς με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους και μια ισχυρή αίσθηση της προσωπικής μας ταυτότητας. Ένας αυτόνομος άνθρωπος μπορεί και διαμορφώνει μια καλή σχέση και με την εικόνα του, έχει αποδεχτεί το σώμα του και φροντίζει για την σωματική και ψυχική του υγεία. Ζούμε με την εικόνα μας όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας χωρίς να παρασυρόμαστε από κοινωνικές επιταγές. Ζούμε με την εικόνα μας αρμονικά όταν δεν γίνεται κριτήριο για την συναισθηματική μας ισορροπία αλλά μέσα από αυτή, διαφαίνεται μια συνολική εσωτερική ισορροπία και αρμονία.
Πότε ζούμε για την εικόνα μας;
Ζούμε για την εικόνα μας όταν το σώμα μας «αποκτήσει» την δική του κοινωνική ζωή, όταν δηλαδή απολέσουμε την ουσιαστική επαφή, την αυθεντική σχέση με τον εαυτό μας, άρα και με την ενσώματη διάστασή του. Σε μια τέτοια κατάσταση, η εικόνα μας θεωρείται το πιο σημαντικό κριτήριο για να αποδεχτούμε εμείς τον εαυτό μας και να πιστέψουμε ότι μας αποδέχονται και οι άλλοι. Όταν η ανάγκη και η επιθυμία μας για κοινωνική αναγνώριση περνά αποκλειστικά μέσα από την εικόνα μας, επιδιώκουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που κοινωνικά ορίζεται ως εντυπωσιακό. Αρχικά αισθανόμαστε ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο της εικόνας μας, εμπλεκόμαστε σε μια αέναη προσπάθεια για ανάκτηση αυτού του ελέγχου να παρεμβαίνουμε στην εικόνα μας, επιδιώκοντας έτσι την αποδοχή και την αναγνώριση ενός αυτόνομου εαυτού.
Φυσικά αυτό οδηγεί σε φαύλο κύκλο. Εάν η συμμόρφωσή μας με τα κυρίαρχα πρότυπα εμφάνισης γίνει αυτοσκοπός, αποτελέσει δηλαδή μια ιδεοψυχανγκαστικού τύπου εμμονή, θα οδηγήσει στην κοινωνική απομόνωση. Επομένως στο ακριβώς αντίθετο από την αρχική μας επιθυμία. Σε μια παθολογική κατάσταση, αυτός ο φαύλος κύκλος και η δυσκολία αποδοχής και ανάπτυξης ενός αυτόνομου εαυτού βιώνεται με έντονη δυσφορία, άγχος και συνδέεται κυρίως με προβλήματα στη λήψη τροφής και στην αίσθηση του σώματός μας. Τότε βεβαίως, είναι αναγκαία η βοήθεια ειδικών.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.