Θάνατος - Φόβος (Α')
Θάνατος – Φόβος (Β΄)
Υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στο θάνατο, εκτός από το ότι ο φυσικός οργανισμός φθάνει σ’ ένα τέλος.
Είναι το τέλος που έρχεται ψυχολογικά στο εγώ:
Που συσσώρευσε γνώση, υπέφερε, έζησε με μνήμες ευχαρίστησης και πόνου, με τις ψυχολογικές συγκρούσεις, με πράγματα που θέλησε να κάνει και δεν έκανε κλπ.
Αυτό φοβάσαι πραγματικά και όχι εκείνο που βρίσκεται πέρα από τον θάνατο.
Φοβάσαι μήπως πάρει τέλος, αυτό που ξέρεις, αυτό που«είσαι», το γνωστό.
Δηλαδή το σπίτι σου, η οικογένεια σου, οι ιδέες σου, τ’ αποκτήματα σου, τα οποία τα ταύτισες με τον εαυτό σου.
Όταν αυτά χαθούν, νοιώθεις εντελώς απομονωμένος, Μόνοςκαι αυτό είναι που φοβάσαι.
Αυτό είναι μια μορφή θανάτου κι αυτός είναι ο Μόνος Θάνατος.
Μόνο ένας νους που πετά καθημερινά όλα τα φορτία του, που τελειώνει κάθε πρόβλημα κάθε μέρα είναι ένας νους που ζει την αιωνιότητα.
Τότε η ζωή έχει ένα εντελώς άλλο νόημα.
Κάνε το και θα ανακαλύψεις τι εκπληκτικά πράγματα συμβαίνουν.
Αν δεν υπήρχε αύριο, αν υπήρχε μόνο το τώρα, ο φόβος σαν κίνηση σκέψης, θα έπαιρνε τέλος.
Μπορούμε να αντιμετωπίσομε ένα γεγονός, μόνο στο παρόν.
Ο θάνατος περπατάει κάθε μέρα γύρω σου. Είναι δυνατό να τον συναντήσεις τόσο ολοκληρωτικά, που να μην δημιουργεί κανένα πρόβλημα;
Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούνόλα τα πιστεύω, οι ελπίδες και οι φόβοι.
Θάνατος είναι μια λέξη και είναι η λέξη, η εικόνα, που δημιουργεί το φόβο.
Μπορείς να κοιτάξεις το θάνατο, χωρίς την εικόνα του θανάτου;
Όσο υπάρχει αυτή η εικόνα, η σκέψη θα δημιουργεί πάντα φόβο.
Και τότε, ή λογικοποιείς το φόβο σου για το θάνατο και χτίζεις άμυνες εναντίον του αναπόφευκτου,
Ή εφευρίσκεις αναρίθμητα πιστεύω για να σε προστατεύουν από το φόβο του θανάτου.
Έχεις ξεχωρίσει το ζω από το πεθαίνω και έτσι δημιουργείται ο φόβος.
Η ζωή μας είναι η καθημερινή μας λύπη, η πίκρα, η σύγχυση, με στιγμές μόνο ευτυχίας.
Και είναι αυτό που ονομάζομε ζωή και φοβόμαστε να πεθάνομε, που σημαίνει να σταματήσομε αυτή τη μιζέρια.
Προτιμούμε να προσκολληθούμε στο γνωστό, (το σπίτι μας, τα έπιπλα μας, τη δουλειά μας, τη φήμη μας, τη μοναξιά μας, τους θεούς μας κλπ),
Παρά να αντιμετωπίσομε το άγνωστο.
Νομίζομε ότι η ζωή είναι πάντα στο παρόν και ο θάνατοςείναι κάτι που μας περιμένει σ’ ένα μακρινό χρόνο.
Αλλά ο θάνατος είναι περιέργως όπως η ζωή, όταν ξέρομε να ζούμε.
Για να ζεις ολοκληρωτικά, συνολικά κάθε μέρα, πρέπει να πεθαίνει κάθε τι από χτες.
Αλλιώς ζεις μηχανικά και ένα μηχανικό μυαλό δεν μπορεί ποτέ να ξέρει τι είναι αγάπη και τι είναι ελευθερία.
Το να πεθαίνεις είναι το να έχεις ένα μυαλό τελείως άδειοαπό τις καθημερινές επιθυμίες, ικανοποιήσεις και αγωνίες σου.
Ο θάνατος είναι μια ανανέωση στην οποία η σκέψη δε λειτουργεί καθόλου.
Η ελευθερία από το γνωστό είναι ο θάνατος, η πραγματική ζωή.
Το να πεθαίνεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι η άχρονη ύπαρξη.
Εμείς έχουμε δημιουργήσει το χρόνο, (τον ψυχολογικό χρόνο), σαν ελπίδα, σαν επίτευξη.
Η αλήθεια είναι, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Δημιουργούμε μια διαίρεση ανάμεσα στη ζωή μας, μέσα στη συνείδηση μας και στο μακρινό μέλλον υπάρχει ο θάνατος.
Δηλαδή ενώ ζούμε με όλα τα προβλήματα:
Ο θάνατος είναι κάτι που θα έπρεπε να αποφύγουμε, ν’ αναβάλλουμε, να τον τοποθετήσουμε πολύ μακριά...
Το να παρατηρήσουμε συνολικά την όλη κίνηση της ζωήςσημαίνει να ζούμε και τη ζωή και το θάνατο.
Ο θάνατος είναι το τέλος:
- Του κάθε τι που ξέρεις.
- Της κάθε προσκόλλησης - εξάρτησης.
- Όλων των χρημάτων και αποκτημάτων που έχεις μαζέψει και που δε μπορείς να πάρεις μαζί σου.
Μπορεί να προσποιείσαι ότι έχεις μέσα σου κάποιο υψηλότερο πνεύμα, το άτμαν, την ψυχή, κάτι αιώνιο,
Αλλά όλα αυτά έχουν συναρμολογηθεί από τη σκέψη.
Είναι το εγώ σου στο οποίο είσαι προσδεμένος.
Τι συμβαίνει όταν ένας σπόρος φυτεύεται;
- Σαπίζει και πεθαίνει. Αυτό είναι ο θάνατος του σπόρου, που όμως δίνει ζωή σε ένα νέο φυτό.
- Ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή.
Ο σπόρος, όταν σαπίσει αποσυντίθεται σε διάφορα στοιχεία, μαγνήσιο, φώσφορο κλπ, που από μόνα τους δεν μπορούν να δημιουργήσουν ζωή.
Κάτι υπάρχει μέσα στο σπόρο, ας το πούμε ουσία, που κρατά το σπόρο σε σύνθεση και ζωή,
Και που όταν ο σπόρος πεθαίνει και αποσυντίθεται, αυτόδίνει ζωή σ’ ένα νέο φυτό.
Η ουσία του σπόρου είναι κάτι το αθάνατο.
Βλέπουμε ότι ο θάνατος του σπόρου, η αποσύνθεση του,
Είναι η προϋπόθεση για να μπορέσει η ουσία του να δώσει ζωή σ’ ένα νέο φυτό.
Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αντιθετικά, αλλά ότι το ένα προϋποθέτει το άλλο.
Το σώμα είναι σύνθεση στοιχείων, που διαλύονται με το θάνατο και επιστρέφουν στα στοιχεία τους.
Ουσιαστικά είμαστε τα ίδια υλικά με τα φυτά και τα ζώα,
Και αυτά τα στοιχεία δε χάνονται ποτέ, αυτή η ύλη δε χάνεται ποτέ,
Αλλά μετασχηματίζεται σε νέες συνθέσεις, σε νέα όντα.
Το εγώ είναι μόνο μια εικόνα, έναφαινόμενο, μια σύνθεση απόψεύτικα στοιχεία.
Ο θάνατος του εγώ, η διάλυση των στοιχείων του είναι ηπροϋπόθεση για το ξαναβλάστημα της ουσίας μας.
Ο φόβος είναι σκοτάδι κι ο θάνατος είναι φως.
Το να παρατηρείς την κίνηση του φόβου μέσα σου, να μένεις ολοκληρωτικά μαζί του χωρίς καμιά κίνηση της σκέψης,
Αυτό είναι ολοκληρωτικό τελείωμα του φόβου.
Ο θάνατος είναι ένα τελείωμα και έχει εξαιρετική σημασία στη ζωή.
Όχι ότι το φυσικό σώμα δεν πρόκειται να καταστραφεί,
Αλλά υπάρχει ελευθερία από το φόβο του ότι δεν είναι δυνατό να συνεχιστείς.
Θάνατος είναι να ζεις ελεύθερος από οποιαδήποτε προσκόλληση, να ζεις και να πεθαίνεις κάθε στιγμή.
Το να ζεις είναι η τέχνη της ζωής και του θανάτου μαζί.
Αυτό γεννά απίστευτη αγάπη.
Να ζεις χωρίς ψυχολογικό αύριο, είναι ο πιο υγιής τρόπος ζωής.
Από τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι.
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Θάνατος – Φόβος (Β΄)
Υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στο θάνατο, εκτός από το ότι ο φυσικός οργανισμός φθάνει σ’ ένα τέλος.
Είναι το τέλος που έρχεται ψυχολογικά στο εγώ:
Που συσσώρευσε γνώση, υπέφερε, έζησε με μνήμες ευχαρίστησης και πόνου, με τις ψυχολογικές συγκρούσεις, με πράγματα που θέλησε να κάνει και δεν έκανε κλπ.
Αυτό φοβάσαι πραγματικά και όχι εκείνο που βρίσκεται πέρα από τον θάνατο.
Φοβάσαι μήπως πάρει τέλος, αυτό που ξέρεις, αυτό που«είσαι», το γνωστό.
Δηλαδή το σπίτι σου, η οικογένεια σου, οι ιδέες σου, τ’ αποκτήματα σου, τα οποία τα ταύτισες με τον εαυτό σου.
Όταν αυτά χαθούν, νοιώθεις εντελώς απομονωμένος, Μόνοςκαι αυτό είναι που φοβάσαι.
Αυτό είναι μια μορφή θανάτου κι αυτός είναι ο Μόνος Θάνατος.
Μόνο ένας νους που πετά καθημερινά όλα τα φορτία του, που τελειώνει κάθε πρόβλημα κάθε μέρα είναι ένας νους που ζει την αιωνιότητα.
Τότε η ζωή έχει ένα εντελώς άλλο νόημα.
Κάνε το και θα ανακαλύψεις τι εκπληκτικά πράγματα συμβαίνουν.
Αν δεν υπήρχε αύριο, αν υπήρχε μόνο το τώρα, ο φόβος σαν κίνηση σκέψης, θα έπαιρνε τέλος.
Μπορούμε να αντιμετωπίσομε ένα γεγονός, μόνο στο παρόν.
Ο θάνατος περπατάει κάθε μέρα γύρω σου. Είναι δυνατό να τον συναντήσεις τόσο ολοκληρωτικά, που να μην δημιουργεί κανένα πρόβλημα;
Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούνόλα τα πιστεύω, οι ελπίδες και οι φόβοι.
Θάνατος είναι μια λέξη και είναι η λέξη, η εικόνα, που δημιουργεί το φόβο.
Μπορείς να κοιτάξεις το θάνατο, χωρίς την εικόνα του θανάτου;
Όσο υπάρχει αυτή η εικόνα, η σκέψη θα δημιουργεί πάντα φόβο.
Και τότε, ή λογικοποιείς το φόβο σου για το θάνατο και χτίζεις άμυνες εναντίον του αναπόφευκτου,
Ή εφευρίσκεις αναρίθμητα πιστεύω για να σε προστατεύουν από το φόβο του θανάτου.
Έχεις ξεχωρίσει το ζω από το πεθαίνω και έτσι δημιουργείται ο φόβος.
Η ζωή μας είναι η καθημερινή μας λύπη, η πίκρα, η σύγχυση, με στιγμές μόνο ευτυχίας.
Και είναι αυτό που ονομάζομε ζωή και φοβόμαστε να πεθάνομε, που σημαίνει να σταματήσομε αυτή τη μιζέρια.
Προτιμούμε να προσκολληθούμε στο γνωστό, (το σπίτι μας, τα έπιπλα μας, τη δουλειά μας, τη φήμη μας, τη μοναξιά μας, τους θεούς μας κλπ),
Παρά να αντιμετωπίσομε το άγνωστο.
Νομίζομε ότι η ζωή είναι πάντα στο παρόν και ο θάνατοςείναι κάτι που μας περιμένει σ’ ένα μακρινό χρόνο.
Αλλά ο θάνατος είναι περιέργως όπως η ζωή, όταν ξέρομε να ζούμε.
Για να ζεις ολοκληρωτικά, συνολικά κάθε μέρα, πρέπει να πεθαίνει κάθε τι από χτες.
Αλλιώς ζεις μηχανικά και ένα μηχανικό μυαλό δεν μπορεί ποτέ να ξέρει τι είναι αγάπη και τι είναι ελευθερία.
Το να πεθαίνεις είναι το να έχεις ένα μυαλό τελείως άδειοαπό τις καθημερινές επιθυμίες, ικανοποιήσεις και αγωνίες σου.
Ο θάνατος είναι μια ανανέωση στην οποία η σκέψη δε λειτουργεί καθόλου.
Η ελευθερία από το γνωστό είναι ο θάνατος, η πραγματική ζωή.
Το να πεθαίνεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι η άχρονη ύπαρξη.
Εμείς έχουμε δημιουργήσει το χρόνο, (τον ψυχολογικό χρόνο), σαν ελπίδα, σαν επίτευξη.
Η αλήθεια είναι, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Δημιουργούμε μια διαίρεση ανάμεσα στη ζωή μας, μέσα στη συνείδηση μας και στο μακρινό μέλλον υπάρχει ο θάνατος.
Δηλαδή ενώ ζούμε με όλα τα προβλήματα:
Ο θάνατος είναι κάτι που θα έπρεπε να αποφύγουμε, ν’ αναβάλλουμε, να τον τοποθετήσουμε πολύ μακριά...
Το να παρατηρήσουμε συνολικά την όλη κίνηση της ζωήςσημαίνει να ζούμε και τη ζωή και το θάνατο.
Ο θάνατος είναι το τέλος:
- Του κάθε τι που ξέρεις.
- Της κάθε προσκόλλησης - εξάρτησης.
- Όλων των χρημάτων και αποκτημάτων που έχεις μαζέψει και που δε μπορείς να πάρεις μαζί σου.
Μπορεί να προσποιείσαι ότι έχεις μέσα σου κάποιο υψηλότερο πνεύμα, το άτμαν, την ψυχή, κάτι αιώνιο,
Αλλά όλα αυτά έχουν συναρμολογηθεί από τη σκέψη.
Είναι το εγώ σου στο οποίο είσαι προσδεμένος.
Τι συμβαίνει όταν ένας σπόρος φυτεύεται;
- Σαπίζει και πεθαίνει. Αυτό είναι ο θάνατος του σπόρου, που όμως δίνει ζωή σε ένα νέο φυτό.
- Ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή.
Ο σπόρος, όταν σαπίσει αποσυντίθεται σε διάφορα στοιχεία, μαγνήσιο, φώσφορο κλπ, που από μόνα τους δεν μπορούν να δημιουργήσουν ζωή.
Κάτι υπάρχει μέσα στο σπόρο, ας το πούμε ουσία, που κρατά το σπόρο σε σύνθεση και ζωή,
Και που όταν ο σπόρος πεθαίνει και αποσυντίθεται, αυτόδίνει ζωή σ’ ένα νέο φυτό.
Η ουσία του σπόρου είναι κάτι το αθάνατο.
Βλέπουμε ότι ο θάνατος του σπόρου, η αποσύνθεση του,
Είναι η προϋπόθεση για να μπορέσει η ουσία του να δώσει ζωή σ’ ένα νέο φυτό.
Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αντιθετικά, αλλά ότι το ένα προϋποθέτει το άλλο.
Το σώμα είναι σύνθεση στοιχείων, που διαλύονται με το θάνατο και επιστρέφουν στα στοιχεία τους.
Ουσιαστικά είμαστε τα ίδια υλικά με τα φυτά και τα ζώα,
Και αυτά τα στοιχεία δε χάνονται ποτέ, αυτή η ύλη δε χάνεται ποτέ,
Αλλά μετασχηματίζεται σε νέες συνθέσεις, σε νέα όντα.
Το εγώ είναι μόνο μια εικόνα, έναφαινόμενο, μια σύνθεση απόψεύτικα στοιχεία.
Ο θάνατος του εγώ, η διάλυση των στοιχείων του είναι ηπροϋπόθεση για το ξαναβλάστημα της ουσίας μας.
Ο φόβος είναι σκοτάδι κι ο θάνατος είναι φως.
Το να παρατηρείς την κίνηση του φόβου μέσα σου, να μένεις ολοκληρωτικά μαζί του χωρίς καμιά κίνηση της σκέψης,
Αυτό είναι ολοκληρωτικό τελείωμα του φόβου.
Ο θάνατος είναι ένα τελείωμα και έχει εξαιρετική σημασία στη ζωή.
Όχι ότι το φυσικό σώμα δεν πρόκειται να καταστραφεί,
Αλλά υπάρχει ελευθερία από το φόβο του ότι δεν είναι δυνατό να συνεχιστείς.
Θάνατος είναι να ζεις ελεύθερος από οποιαδήποτε προσκόλληση, να ζεις και να πεθαίνεις κάθε στιγμή.
Το να ζεις είναι η τέχνη της ζωής και του θανάτου μαζί.
Αυτό γεννά απίστευτη αγάπη.
Να ζεις χωρίς ψυχολογικό αύριο, είναι ο πιο υγιής τρόπος ζωής.
Από τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι.
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.