"Η μασκαράτα των αγγέλων" - Karla Turner - μέρος Α'

το βιβλίο εδώ

(απόδοση: aliengrip)  

Η Δρ Κάρλα Τέρνερ, συγγραφέας και ερευνήτρια των απαγωγών από τους εξωγήινους, πέθανε από μια ιδιαίτερα επιθετική μορφή καρκίνου στις 10 Ιανουαρίου 1996, ενώ είχε επανειλημμένα απειληθεί εξαιτίας των ερευνών της. Ήταν μόλις 48 ετών.

πηγή εδώ

Αν θέλαμε να βρούμε τέσσερις λέξεις για να περιγράψουμε τη ζωή της ερευνήτριας του φαινομένου των απαγωγών από εξωγήινους Karla Turner, Ph.D., οι λέξεις αυτές θα μπορούσαν να είναι ατρόμητη ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πρώην καθηγήτρια πανεπιστημίου που κατείχε διδακτορικό στην Παλαιά Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία από το Πανεπιστήμιο του Βόρειου Τέξας, Karla Turner, είχε συγγράψει τρία βιβλία σχετικά με το φαινόμενο των απαγωγών, το «Into the Fringe» («Στο περιθώριο») το 1992, το «Taken» («Απαχθέντες») το 1994, και, μαζί με τον Ted Rice, ένα άτομο με ιδιαίτερες παραψυχολογικές ικανότητες, το «Masquerade of Angels» («Μασκαράτα των Άγγελων») το 1994. Ήταν πεπεισμένη ότι οι εξωγήινοι δεν βρισκόταν εδώ για να μας βοηθήσουν, αλλά για να κλέψουν από εμάς την κυριαρχία των ψυχών μας.

το βιβλίο on-line εδώ

λήψη εδώ

Εκείνο που ήθελε από εμάς ήταν να αντεπιτεθούμε - με το ίδιο θάρρος που επέδειξε η ίδια, όταν, μετά από μια περίοδο αγώνα - όπως η Mae Brussell και η Ann Livingston - υπέκυψε σε μια ιδιαίτερα επιθετική, καλπάζουσα μορφή καρκίνου του μαστού, στις 10 Ιανουαρίου του 1996.

Η μικρόσωμη λογία, συγγραφέας και ακτιβίστρια, που γεννήθηκε το 1947 και έκανε το σπίτι της το Roland του Αρκάνσας, είχε εμπλακεί στην έρευνα του φαινομένου των απαγωγών από εξωγήινους από το 1988. Δύο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά, που όπως είχε καταλήξει, χαρακτήριζαν πάνω απ' όλα την συμπεριφορά των εξωγήινων: η δολιότητα και η σκληρότητα.

Στο βιβλίο της «Into The Fringe», διηγήθηκε τις προσωπικές της εμπειρίες απαγωγής, όπως και του συζύγου της Casey (ψευδώνυμο), καθώς και πολλών άλλων μελών της οικογένειάς της. Τα μέλη της οικογένειάς της είχαν για πρώτη φορά αποκτήσει επίγνωση των εμπειριών τους το 1988. Αργότερα, ήταν σε θέση να θυμηθούν τα γεγονότα των απαγωγών τους που πήγαιναν πίσω στην παιδική τους ηλικία. Οι εμπειρίες όλων τους ήταν εξίσου ανησυχητικές.

Στο δεύτερο βιβλίο της «Taken», (που δημοσιεύθηκε, όπως το «Masquerade of Angels», με δική της έκδοση, την Kelt Works, στο Roland), η Turner διηγήθηκε τις ιστορίες οκτώ απαχθέντων γυναικών που είχαν έρθει σε επαφή μαζί της μετά τη δημοσίευση του πρώτου βιβλίου της. Το βιβλίο της «Masquerade of Angels» ήταν η βιογραφία του Ted Rice από την Λουιζιάνα, ατόμου με παραψυχολογικές ικανότητες, ο οποίος αρχικά ερχόταν σε επαφή ως διάμεσος με καλοπροαίρετες οντότητες. Μετά, αφού απέκτησε επίγνωση των εμπειριών των απαγωγών του από εξωγήινους, ενώ θεώρησε αρχικά ότι οι εξωγήινοι ήταν καλοπροαίρετοι, στη συνέχεια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ανελέητα αρπακτικά.

Από την αρχή μέχρι το τέλος, η Karla Turner είχε εντυπωσιαστεί από το πόσο αντιφατικές ήταν οι ιστορίες με τους εξωγήινους. Κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι οι εξωγήινοι ήταν διατεθειμένοι να πουν οτιδήποτε για να πετύχουν τον σκοπό τους. Όπως ανέφεραν οι απαχθέντες στο βιβλίο της «Taken», οι εξωγήινοι επαναλάμβαναν ποικιλοτρόπως ότι είχαν έρθει για να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη οικολογική καταστροφή, να διασταυρωθούν με το είδος μας για το καλό μας αλλά και για το δικό τους όφελος, να μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε, να αποσπάσουν το γενετικό υλικό μας για να αναζωογονήσουν το ετοιμοθάνατο είδος τους. Μερικές φορές ισχυρίζονταν ξεκάθαρα πως εκείνοι μας είχαν δημιουργήσει. Άλλες φορές πάλι, ότι μας άλλαζαν γενετικά για το δικό μας καλό.

Στα παρακάτω, ακολουθούν εκτεταμένα αποσπάσματα από το τελευταίο βιβλίο της, «Masquerade of Angels», στα οποία διαφαίνεται αυτή η ύποπτη και αντιφατική συμπεριφορά των εξωγήινων που δεν φαίνεται να προοιωνίζει τίποτε άλλο παρά ένα άκρως ανησυχητικό ή ίσως ξεκάθαρα εφιαλτικό μέλλον για το ανθρώπινο είδος:

---

Αρχικά, ο Ted θεωρούσε ότι αυτές οι συναντήσεις ήταν επίσης όνειρα, λόγω της υπερβολικής παραδοξότητάς τους. Καθώς κοιμόταν, εμφανιζόταν μια οντότητα και μετέφερε τον Ted σε μια άγνωστη τοποθεσία. Εκεί τον εκπαίδευε σε θέματα που του έλεγε ότι ήταν «πνευματικές αλήθειες». Αυτό το ον αυτοαποκαλούνταν «Volmo» και ως Volmo παρέδιδε τις οδηγίες του. Ο Ted αισθανόταν σαν να βρίσκεται σε μια πολύ υπερβατική κατάσταση.

Κάθε πρωί μετά από μια επίσκεψη του Volmo, ο Ted ξυπνούσε με περιέργεια και προσπαθούσε να θυμηθεί τα πνευματικά μαθήματα. Αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί παρά μόνο ένα μικρό μέρος από τις διδαχές του Volmo, καθώς τα περισσότερα είτε είχαν μπλοκαριστεί είτε απλά τα είχε ξεχάσει. Αυτή η έλλειψη της δυνατότητας ανάκλησης του προκαλούσε σύγχυση. Στο παρελθόν, τα μηνύματα από τα πνεύματα πάντα έρχονταν ενώ ο Ted ήταν σε πλήρη εγρήγορση και δεν είχε κανένα πρόβλημα να τα ακούσει ή να τα θυμάται. Αλλά με τον Volmo, ήταν αλλιώς.

«Πρόκειται για πραγματικά περίεργα πράγματα», είπε στην Marie λίγο μετά τις πρώτες συναντήσεις του με τον Volmo. «Αυτό το πνεύμα, ή οτιδήποτε άλλο είναι ο Volmo, απλά δεν είναι ανθρώπινο. Θέλω να πω, η εμφάνισή του, το σχήμα του κεφαλιού του και τα πάντα επάνω του δεν είναι ανθρώπινα.»

«Δεν καταλαβαίνω,» του είπε η Marie. «Τότε τι εμφάνιση έχει;»

«Είναι ψηλός, πραγματικά ψηλός,» εξήγησε ο Ted. «Όταν στέκομαι δίπλα του, με ξεπερνάει κατά ένα πόδι (30εκ.) ή περισσότερο, πιό ψηλά από το κεφάλι μου. Έτσι υποθέτω ότι είναι εξίμισι πόδια ψηλός, ίσως και επτά (2 μέτρα ή 2 μέτρα και 15εκ.). Και είναι πολύ σωματώδης. Έχει ένα μυώδες, δυνατό σώμα με σκουρόχρωμη απόχρωση, θαμπό γκρι ή λαδί-καφέ.»

«Δεν έχω ακούσει για κανέναν που να είναι έτσι», δήλωσε η Marie, προβληματισμένη από αυτή τη νέα οντότητα.

«Φαίνεται πραγματικά φιλικός και ευχάριστος,» συνέχισε ο Ted, «αλλά για να σου πω την αλήθεια, με φοβίζει η εμφάνισή του. Ο Volmo είναι κακάσχημος! Το κεφάλι του δεν έχει καθόλου μαλλιά και υπάρχουν οστέινες προεξοχές στην κορυφή. Τα μάτια του δεν μοιάζουν με τα ανθρώπινα, αυτό είναι σίγουρο. Είναι σκοτεινά, κάπως χρυσοκίτρινα, και δεν υπάρχουν καθόλου βλέφαρα. Αλλά το στόμα του είναι το χειρότερο, Marie. Μοιάζει με ένα μεγάλο στόμα ψαριού, με αιχμηρά δόντια.»

«Και τα χέρια του πώς είναι;»

«Τα είδα πολύ καθαρά. Υπάρχουν μόνο τρία ή τέσσερα δάχτυλα σε κάθε χέρι, και νομίζω ότι φαίνεται σαν να έχουν μεμβράνες ανάμεσα στα δάχτυλα. Τα χέρια του μοιάζουν σαν γαμψόνυχα άκρα αρπακτικού, γιατί έχει μακριά, μυτερά νύχια σε κάθε δάχτυλο. Λοιπόν, τι πιστεύεις ότι μπορεί να είναι αυτό το πλάσμα;»

«Είναι ένα μυστήριο για μένα,» παραδέχτηκε η Marie. «Λές ότι σου διδάσκει κάποια πράγματα. Τι είδους πράγματα;»

«Λοιπόν, μην γελάσεις» είπε ο Ted, «αλλά χθες το βράδυ, όταν ήρθε και με πήρε από το κρεβάτι μου, μου έμαθε πώς να περνάω μέσα από τους τοίχους. Με οδήγησε μέχρι τον τοίχο της κρεβατοκάμαρας και μου είπε ότι ήταν εύκολο να διαπεράσω τα στερεά υλικά σώματα. Είπε ότι όλα εξαρτώνται από το πώς αντιλαμβάνομαι την ύλη. Έτσι, αν θεωρώ την ύλη ως στερεή, θα είναι στερεή, αλλά αν συνειδητοποιήσω ότι βρίσκεται σε μια διαφορετική πυκνότητα από μένα, τότε μπορώ να την ελέγξω και να την διαπεράσω σαν να ήταν νερό.»

«Ο Volmo μου έδειξε τι εννοούσε», συνέχισε ο Ted. «Έχωσε το χέρι του μονομιάς μέσα στον τοίχο. Μετά μου είπε να το δοκιμάσω και εγώ, και το έκανα.»

«Τα κατάφερες;» ρώτησε η Marie.

«Όχι, όχι την πρώτη φορά. Αλλά το δοκίμασα ξανά αργότερα, και σου ορκίζομαι, το χέρι μου διαπέρασε τον τοίχο, σαν να μην υπήρχε τοίχος! Και τώρα που μου το έχει δείξει μερικές φορές, είναι εύκολο. Στεκόμαστε δίπλα στον τοίχο μαζί, και στη συνέχεια με παίρνει από το χέρι και μετακινούμαστε περνώντας μέσα από τον τοίχο, έτσι απλά!»

«Πού πάτε αφού περάσετε μέσα από τον τοίχο;»

«Μακάρι να 'ξερα» είπε ο Ted γελώντας. «Έχω προσπαθήσει να θυμηθώ τι συμβαίνει μετά από αυτό, αλλά απλά δεν ξέρω. Είναι σαν να χάνω τις αισθήσεις μου.»

«Νιώθεις εντάξει όταν είναι μαζί σου, όταν κάνει όλα αυτά τα πράγματα;»

«Ναι, είναι διασκεδαστικό,» είπε ο Ted. «Μου αρέσει, και μένω απλά κατάπληκτος από τα πράγματα που μου έδειξε. Αλλά μακάρι να 'ξερα τι πραγματικά είναι ο Volmo. Εσύ μου έχεις διδάξει τα πάντα για την φιλοσοφία του πνευματισμού, αλλά δεν θυμάμαι κάτι που να εξηγεί αυτό το πλάσμα.»

Ούτε η Marie δεν μπορούσε να εξηγήσει τι είναι ο Volmo. Αλλά αργότερα, όταν συζητούσαν μαζί για εκείνες τις νυχτερινές επισκέψεις, η Marie άρχισε να λαμβάνει μια εικόνα εκείνου του όντος. Ζήτησε από τους πνευματικούς οδηγούς της να την βοηθήσουν να το κατανοήσει, και επιτέλους ήρθε μια εξήγηση.

«Μπορώ να δω την εικόνα του Volmo,» είπε στον Ted ενθουσιασμένη. «Είναι τώρα εδώ σε μορφή πνεύματος γύρω σου, αυτή τη στιγμή.» Έδωσε μια εξωτερική περιγραφή που ταίριαζε με το όν το οποίο ο Ted είχε καταλήξει να γνωρίζει τόσο καλά.

«Οι οδηγοί μου μου λένε ότι ο Volmo δεν ανήκει στα γήινα πλάσματα,» συνέχισε. «Είναι ένα διαπλανητικό πνεύμα, αλλά έχει χαθεί στο δικό μας γήινο επίπεδο και τώρα δεν μπορεί να ξεφύγει. Γι' αυτό έχει τόσο περίεργη εμφάνιση, γιατί ποτέ δεν έχει γεννηθεί στον δικό μας κόσμο. Αλλά οι οδηγοί μου λένε ότι δεν θα έπρεπε να τον φοβάσαι. Είναι εντελώς ακίνδυνος για σένα. Στην πραγματικότητα, λένε ότι ο Volmo είναι ένα ιδιαίτερα εξελιγμένο πνεύμα στο δικό του επίπεδο, και ότι θα σου παράσχει μεγάλη βοήθεια.»

Αυτή η πληροφορία παρείχε στον Ted κάμποση ευπρόσδεκτη ανακούφιση, και προσπάθησε να αποδεχτεί τις εξηγήσεις των οδηγών. Ποτέ δεν τον είχαν παρασύρει στο παρελθόν. Εάν κάποιο διαπλανητικό πνεύμα ήθελε να τον βοηθήσει, δεν θα αντιστεκόταν. Και, αν και ήταν προβληματισμένος από το γεγονός ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί πολλά από εκείνα που συνέβαιναν όταν ήταν με τον Volmo, τότε λοιπόν, απλά θα είχε εμπιστοσύνη ότι όλα κάποια μέρα θα ξεκαθαρίζονταν.

Η συνέχεια στο Β' μέρος

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ