ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ

Ο Ilya Prigogine ακολούθως επισημαίνει ένα συμπέρασμα που διανοίγει μια νέα ατραπό στον τρόπο σκέψης των φυσικών επιστημών:

«Να ποια φαίνεται να είναι η πικρή αλήθεια: η αμείλικτη και αμετάκλητη αποσύνθεση του σύμπαντος, όπως το ξέρουμε, ολοένα και επιβεβαιώνεται΄ η οργάνωση, που στηρίζει κάθε διατεταγμένη δραστηριότητα, από τους ανθρώπους μέχρι τους γαλαξίες, σιγά-σιγά αλλά αναπόφευκτα καταρρέει και ακόμα είναι δυνατό να την πλήξει η ολική βαρυτική κατάρρευση και να τη ρίξει στη λήθη- η εντροπία, από ένα σημείο και ύστερα, κυριεύει…»


Για να συμπληρώσει λίγο παρακάτω:

«Υπάρχει πάντως η δυνατότητα να αντιληφθούμε πως η ζωή μπορεί να παίξει ένα ρόλο ευρύτερο απ’ ότι έχουμε μέχρι στιγμής φανταστεί. Μπορεί, παρ’ όλες τις τυχόν αντίθετες πιθανότητες που παρουσιάζονται, να βάλει το σύμπαν στο καλούπι των δικών της επιδιώξεων. Και το μοντέλο λειτουργίας του άψυχου σύμπαντος ίσως να μην είναι τόσο αποκομμένο από τη δυναμική της ζωής και της νόησης όσο θα έτειναν να υποθέτουν οι επιστήμονες του 20ου αιώνα. Ίσως η ζωή να χτίζει άλλους αθάνατους κόσμους πέραν της υλικής κατάρρευσης.»



Τι ακριβώς εννοεί ένας τόσο έγκριτος φυσικός επιστήμονας με μια τέτοια παραδοχή; Αναφέρεται στην εναντιοδρομία μεταξύ υλικής εντροπίας και ανώτερης οργανωτικότητας των ψυχο-βιολογικών συστημάτων που εξελισσόμενα τείνουν να υπερβαίνουν τα χαλάσματα του χρόνου, όπως η σήψη, η φθορά, η αποσύνθεση, το πέρασμα του Σύμπαντος στην εποχή της αραιής παγερότητας και της κατάρρευσης. Από τότε που η επιστημονική σκέψη αναγνώρισε τη σημασία του συστημικού χάους, έχουν προκύψει νέες συλλογιστικές που ενθαρρύνουν πνευματιστικές πεποιθήσεις που είχαν άρδην εκδιωχθεί κατά την εποχή του Διαφωτισμού. Μια από αυτές είναι εκείνη που επενδύεται στην πιθανότητα η ύλη να είναι μια μεταβατική αποκρυστάλλωση ή χρυσαλίδα της ενέργειας που διαβαίνει προς ολοένα και υψηλότερες δονήσεις- δηλαδή –για να το πούμε παραδοσιακά- τη μετάβαση ψυχών σε ανώτερους κόσμους όπου η ελευθερία και το κάλλος βαθμηδόν αυξάνονται. Όλως παραδόξως, η επιστημονική σκέψη, μέσα από θετικιστικά αδιέξοδα φαίνεται τώρα πια –όπως είδαμε παραπάνω- να αποτείνεται σε τέτοιους επαγωγικούς ορίζοντες επαληθεύοντας προαιώνιες κοινές διαισθήσεις.
Για να καταλάβουμε καλύτερα όσα θα παρουσιαστούν ας δούμε τι ακριβώς γίνεται ανά τις χιλιετίες από τις χαμηλότερες κλίμακες του διαδικαστικού γίγνεσθαι του πρωτο-οργανικού παρελθόντος ως σήμερα. Γνωρίζουμε από τη βιολογία ότι σε πρότερα στάδια της βιόσφαιρας οι οργανισμοί ήταν απειροελάχιστοι σε μέγεθος, αρχικά μονοκύτταροι κι έπειτα απλοϊκοί σε σύνθεση. Από την αρχική μονοκυτταρική τους φάση ως την πολυκυτταρική και πολυσύνθετη οργάνωση των αμφίβιων, των ερπετών, των θηλαστικών και του ανθρώπου, σε αυτά τα πολλά εκατομμύρια έτη, παρατηρούμε τη διεξαγωγή της σύμφυσης σε ολοένα και ευρύτερες εκτάσεις δυνατοτήτων. Μέσω αυτής της διαδοχικής συγχώνευσης μορφών και διαδικαστικών πλεγμάτων φτάσαμε στη εποχή της ταχύτητας και της συμπύκνωσης, δηλαδή στον ιστορικό χρόνο του Homo Sapiens, στην απότομη αυτή καμπύλη που ιλιγγιωδώς, ως προς τη απώτερη γεωλογική κλίμακα του χρόνου, οδήγησε τη διαδικασία σύμφυσης στο τεχνοδομικό ενοποιημένο πεδίο της νοόσφαιρας που τώρα δειλά-δειλά αναδύεται. Το Διαδίκτυο, αυτός ο αναπόδραστος νεωτερισμός της πυκνής διασυνδετικότητας και της χρονικής αμεσότητας, φαίνεται τώρα στην αυγή της τρίτης μετά Χριστόν χιλιετία να γεννά μια νέα επένδυση στην επιφάνεια του πλανήτη, αυτό το προλεγόμενο νοοσφαιρικό πεδίο, που συνιστά την αποκρυστάλλωση λεπτοφυέστερων εγκεφαλικών αλληλενεργειών, αυτές της ενόρασης, της τηλεπάθειας, της τείνουσας παγγνωσίας, της βιογραφικής ατομικότητας, της άμεσης ενημέρωσης. Στο σύνολό τους όλες αυτές οι διαδικασίες αποτελούν την άφιξή μας στη Singularity, στο χωροχρονικό υπερσημείο παραδοξότητας, δηλαδή, το οποίο μεταθέτει το οντολογικό μας βάρος σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης για την οποία θα γίνει λόγος παρακάτω.

Είναι σημαντικό κάπου εδώ όμως να γίνει η διάκριση της βασικής αρχής που ενυπάρχει στη μακριά διαδρομή αυτής διαδικαστικής σύμπτυξης. Αν αναζητήσουμε, λοιπόν, τη βασικότερη παράμετρο της θα την διακρίνουμε κατά τεκμήριο στα μορφώματα επικοινωνιακής ενορχήστρωσης. Αυτή διακρίνεται εντός της αρχέγονης συν-οργάνωσης των αμοιβάδων ως το σημερινό επικοινωνιακό γνωσιολογικό και βιογραφικό ντελίριο του Διαδικτύου, τη σύνθεση ενδοεπικοινωνιακών μοτίβων, την πλέξη δηλαδή ολοένα και ευρύτερων σχημάτων αλληλενέργειας που κατά φρακταλικό τρόπο εμπεριέχουν τις παλαιότερες (απτό παράδειγμα; Η οθόνη του υπολογιστή μας σήμερα φανερώνει όλα όσα έχουν συμβεί διαδικαστικά και ιστοριογραφικά στον πλανήτη μέσω λέξεων-κλειδιών και ενός κλικ του ποντικιού). Όπως καταλαβαίνει κανείς αυτή η διαδικασία διαδοχικών συμφύσεων αντιβαίνει και υπερβαίνει την αναπόδραστη διαδικασία εντροπίας που αποδιοργανώνει και «θανατώνει» λίγο-λίγο το τριασδιάστατο σύμπαν. Αυτό συμβαίνει δια της υπέρβασης της εκάστοτε ατομικής περατής σύνθεσης προς μια ολοένα και ανώτερη διαδικαστική διάσταση, όπου και χάνει τη σημασία του ατομικιστικού διαχωρίσματός της. Επομένως, αυτό το ταξίδι είναι ένα ταξίδι εξάλειψης των ορίων, ένας αναβράζων έρωτας διαδοχικών αφομοιώσεων που απλά δεν μπορείς να τον αντισταθείς.


Αλλά ας περάσουμε στον διαδικαστικό ορίζοντα που επί του παρόντος μας αφορά. Εκείνο το οποίο έπεται για την ανθρωπότητα, με όλους αυτούς τους κλαδικούς τεχνοδομικούς νεωτερισμούς αλλά και την αλχημική συμπύκνωση της συνειδητότητας είναι ο προβιβασμός μας, τρόπον τινά, στις παρυφές μιας ανώτερης 4ης χωρικής διάστασης για την οποία προς το παρόν λίγα έχουμε να πούμε. Όπως ακριβώς για το πρωτόζωο η αντίληψη ενός αισθητού κόσμου από τα όργανα ενός αμφιβίου πάει πέρα από κάθε εικασία΄ όπως ακριβώς για το κοινό θηλαστικό ο εικονικός κόσμος του συμβολικού και του φαντασιακού ενός σύγχρονου ανθρώπου είναι απλώς αδιανόητα, έτσι και για τον Homo Sapiens η μετάλλαξή προς ένα ανώτερο μετα-σύστημα είναι, το ελάχιστον που μπορεί να ειπωθεί, μια σκέτη παρανοϊκή αυθαιρεσία που καταπατάει τη νομοθετημένη κοινή λογική. Όμως πάντα έτσι θα είναι. Διότι αυτή είναι η φύση του γεγονικού ορίζοντα: αυτός πάντα αποτελεί μια φαντασιακή αυθαιρεσία, πλήρως ανεξήγητος κι αδιανόητος για τις πρώιμες κοινοτοπίες.
Κάπως έτσι κι εμείς νιώθουμε απέναντι στη θέα της ασύλληπτης πτήσης των ΑΤΙΑ ή στα σπάνια σημεία και τέρατα που διαταράσσουν το διάκοσμο της κοινής λογικής. Όμως αυτά δεν είναι παρά η λογική συνέχεια εκείνου του θαύματος που διαδοχικά ανά τις διαδικαστικές κλίμακες συμφύσεων συνεφέρνει το Ον σε μια ακόμη πιο θαυμαστή διάνοιξη στο Άπειρον… Θα λέγαμε ότι πράγματι οι εμφανίσεις των ΑΤΙΑ διενεργούν κάτι σαν το ρόλο «νευροδιαβιβαστών» ή μελισσών που φέρουν τη γύρη από άνθος σε άνθος: επικοινωνούν τη πέρασμα σε μια Άνοιξη ή τη διέγερση ενός ιδιοφυούς στοχασμού- μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, σε αυτήν την ευρύτερη διαγαλαξιακή κλίμακα, τα μοτίβα ενδοεπικοινωνίας δεν αφορούν το σύστημα ενός εγκεφάλου ή μιας χλωρίδας αλλά μιας κοσμικής συνομοσπονδίας που από ένα σημείο και ύστερα χαράζει με ευφραντική φρίκη στον γεγονικό ορίζοντα ενός νοήμωνος πολιτισμού. Εν προκειμένω, οι αναντίρρητες διαχρονικές θεάσεις των ΑΤΙΑ ανά τους έμβιους πλανήτες δεν αποτελούν τόσο δείγμα πρόθεσης παρακολούθησης ή επισκεψιμότητας από κάποιους πιο προηγμένους πολιτισμούς, όσο δείγμα ενός βασικού εξελικτικού μηνύματος που αφορά την ανώτερη ευφυία πανταχόθεν:
«Δεν ξέρετε ακόμη τίποτα».

Πράγματι ένα ισχυρό λάκτισμα αναστοχαστικής προόδου, είτε αφορά τον παλαιολιθικό πρόγονο είτε τον όποιο σύγχρονο λυκόφωτο επαναστάτη.
Τώρα πια το μήνυμα αυτό της θέασης, και καθώς έχει περάσει διαδοχικές αποτυχημένες ερμηνείες (είναι πνεύμα! είναι θεός! είναι άγγελος! είναι βιμάνας! είναι προηγμένο αεροσκάφος! είναι διαστημόπλοιο! κοκ.), είμαστε διαδικαστικά χωροθετημένοι να το αναλογιστούμε αλλιώς: ότι οι ολοένα και αυξανόμενες θεάσεις των ΑΤΙΑ μπορεί να σηματοδοτούν την αναγκαιότητα διαλογισμού μιας ευρύτερης χωροχρονικής διάστασης που εμπεριέχει κατά έναν μυστήριο τρόπο τα τεκταινόμενα του δονητικού πεδίου της 3ης Διάστασης και που έχει άμεση συνάφεια με την βιολογική και ψυχολογική μας υπόσταση. Αν αυτό το οικείο σε όλους μας πεδίο της 3ηςΔιάστασης αποτελείται από μια στερεομετρική κενότητα τρισδιάστατων επιφανειών, αυτή η 4η Διάσταση θα πρέπει να είναι μια εμβόλιμη επέκταση σε αυτήν κατά τρόπο που την επαναπροσδιορίζει πλήρως, όπως ακριβώς η 3η Διάσταση επαναπροσδιορίζει τις δισδιάστατες επιφάνειες ως συστατικό μέρος αυτής. Τότε, κατά κάποιον τρόπο, οι εκτεταμένες διαδικασίες που μας προβιβάζουν στο ολογραφικό πεδίο της νοόσφαιρας θα πρέπει να είναι το μέσον με το οποίο η βιολογία αποτείνεται στο πλήρως ψυχοκεντρικό σύμπαν της 4ης Διάστασης όπου, τρόπον τινά, εκεί η γλώσσα διατελεί απτώς τη λειτουργία έμβιων οργανισμών, ένας στοχασμός αναγλυφικά έχει τη μορφή ενός πραγματικού τετραδιάστατου αντικειμένου, μια ευχή και μια κατάρα τη μορφή ενός ορόσημου που επικαθορίζει δραστικά τη μοίρα ενός ανθρώπου. Κάπως έτσι «παρανοϊκά» θα φάνταζε ο ρόλος και η λειτουργία των ένζυμων σε ένα πρωτόζωο αν είχε τη δυνατότητα να υποπτευθεί τη μετάβασή τους στην πολυπλοκη διαδραστικότητα των ανώτερων πολυκύτταρων οργανισμών. Και κάπως έτσι διατελούμε τη μεταφορά του αναγωγικού υπερβατισμού της μοριακής και κυτταρικής φύσης σε αυτόν της βιόσφαιρας, όπου, απ’ ότι φαίνεται η χωροχρονική συμπύκνωση των πολιτισμικών διαδικασιών να προκαλούν μια μετάλλαξη στη συνειδητότητα, τέτοια που η παραπάνω εικασία για τον τρόπο που υπαρχει η 4η Διάσταση να μας συνεπαίρνει πλέον κατά εντελώς οντολογικό τρόπο- διότι πολύ απλά είναι το βιολογικό μας πεπρωμένο! Με άλλα λόγια, γινόμαστε όλο και περισσότερο όντα νοητικά,ψυχοκεντρικά, «πλέουμε» στη σφαίρα του συμβόλου και της φαντασίωσης και ταυτοχρόνως οι χωροχρονικές αποστάσεις, η ύλη που χάνεται στην εντροπία και τον θάνατο να γίνονται όλο και πιο αδιάφορες στην καθημερινότητά μας. Είναι φανερό ότι υπερβαίνουμε το φρικτό θέατρο της φυσικής επιλογής και της επιβίωσης, καθώς μπαίνουμε σε μια διάσταση όπου αποκτούν σπλαχνική σημασία η ιδέα, ο λόγος, η θεωρία, η ενόραση, η διαίσθηση... η παιγνιώδης συνειδητότητα. Αν λοιπόν κάποιος αναζητά να βρει το πρώτο αχνό ίχνος της 4ης Διάστασης ας στρέψει την προσοχή του αυτοαναφορικά στην ίδια την προσοχή του, στον ίδιο το νου του και τα περιεχόμενά του και στον τρόπο που αναιρεί παιγνιωδώς το νόημα των εννοιών με διαλεκτική σκανδαλιά.
Θα μπορούσε τότε μήπως η Γη (και ο κάθε έμβιος πλανήτης) να είναι ένα αυγό που κυοφορεί στην επιφάνεια του (αντί εντός του) το μαγματικό πλάσμα στο οποίο διαμορφώνεται εμβρυακά μια κοινοτική υπεροντότητα της οποίας οι αισθήσεις στρέφονται από ένα σημείο και ύστερα προς μια ανώτερη δόνηση, όπου οι πρότερες συναισθήσεις των ατομικοτήτων που την αποτελούν αποδεικνύονται αλάθητες;- γιατί, ναι, τα αερικά υπάρχουν.



Υπέροχη εικόνα. Τώρα είμαστε έτοιμοι να την δούμε με μεγαλύτερη διαδικαστική λεπτομέρεια. Αν φανταστεί κανείς το Σύμπαν στο πραγματικό του –σχεδόν ανέφικτο- μέγεθός του θα γίνει περισσότερο καταδεκτικός στην εικασία που ακολουθεί. Διότι οι χιλιάδες αστερισμοί που συναποτελούν ευρύτερους χιλιάδες αστερισμούς, που στην πανοπτική συμπύκνωσή τους αποτελούν τους εκατομμύριους αστερισμούς που σαν πλάσμα φωτός διαχέεται μέσα σε άλλες έναστρες μάζες δισεκατομμυρίων αστρικών φωτών… που με μια θεοδρομούσα πανοπτική περιδεή διάνοιξη της συνείδησης θα βλέπαμε τα σμήνη δισεκατομμυρίων άστρων να χορεύουν στην πάροδο των Ενιαυτών με άλλα δισεκατομμύρια σμήνη γαλαξιών που αποτελούνται από την απεριόριστη αρίθμηση ανόργανων και οργανικών κόσμων- όλα αυτά τα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων γαλαξιών στον τρισδιάστατο κόσμο δεν είναι παρά ο "άμβωνας" απ’ όπου εκκολάπτονται αραιά χιλιάδες ψυχοκεντρικές ανά τους κόσμους προσεγγίσεις: έμβια όντα με συνείδηση, ευφυΐα κι ένα συμβολικό σύστημα που αναδιφά τις χωροχρονικές προεκτάσεις σε μια φαινομενικά ως προς την 3η Διάσταση πλατωνική α-τοπική χωροχρονικότητα, στην οποία η υλική εντροπία και ο θάνατος δεν έχουν απολύτως καμία σημασία.
Στο πλαίσιο ενός τέτοιου Κόσμου γεμάτου από σμήνη συνειδητών όντων που σαν έντομα αναπτύσσονται στις ποικιλίες του ιριδίζοντος αστρικού φωτός, θα πρέπει λογικά ανά τα δισεκατομμύρια έτη (τον σχεδόν άπειρο αυτό χρόνο) να κατορθώνουν να μετοικίσουν πέραν των εστιών τους, όχι όπως προς το παρόν με αφέλεια φανταζόμαστε, σε άλλους τρισδιάστατους πλανήτες, αλλά στο τιτάνιο εύρος ανώτερων διαστάσεων απ΄ όπου ο κόσμος της 3ης Διάστασης φαίνεται σαν ένα απλό μέλος εκείνης της, προς το παρόν ασύλληπτης υπερχωρικής ανατομίας που συναποτελεί την αιχμή επόμενων συμφύσεων. Αν αυτό ισχύει, λογικά, η δημιουργία ζωής στον εκάστοτε πλανήτη κατά το 90% θα πρέπει να εκπτύσσεται υπό την επενέργεια «προγονικής» αλλοδαπής νοημοσύνης και ίσως ακόμη να υπόκειται τον ανταγωνισμό σφαιρών επιρροής. Δεδομένου ότι οι επεμβάσεις προς τον τρισδιάστατο χώρο από τις ανώτερες δονήσεις έχουν τη μορφή αυτοποίησης ενός μετασυστήματος (που δηλαδή, επεμβαίνει διορθωτικά στον εαυτό του προς τις κατώτερες διαστάσεις), αυτή μας η επαφή με τους ανώτερους κόσμους θα πρέπει να έχει πάντα εποικοδομητικό χαρακτήρα (ακόμη και κατά τις επίπονες δοκιμασίες) στην αυτοπραγμάτωση του καθενός μας.
Άρα, θα μπορούσε κανείς εύκολα να συμπεράνει ότι η εξέλιξη στον πλανήτη μας δε είναι αποκλειστική συνιστώσα των περιβαλλοντικών παραγόντων και του τυχαίου (όπως συνιστά με ακλόνητο δογματισμό η δαρβινική βιολογία) αλλά θα πρέπει να υπόκειται και στη δυναμική μιας επέμβασης από ανώτερους εξωγήινους οργανισμούς, που προηγήθηκαν της επικείμενης μετάβασής μας στην ανώτερη διάσταση. Μια εικασία που εκπληκτικά στηρίζεται και από μια πλειάδα βιολογικών, παλαιοντολογικών και ιστοριογραφικών ενδείξεων για μια αρχέγονη επαφή του ανθρώπου με μια αγνώστου ταυτότητας ανώτερη ευφυΐα. Καθότι τα τεκμήρια πληθαίνουν προς μια τέτοια παραδοχή, που συμπληρώνει την ανωτέρω πρόταση του Ilya Prigogine, ένας ορθά σκεπτόμενος επιστήμονας δε θα μπορούσε παρά να συνάγει το συμπέρασμα ότι κατευθυνόμαστε προς μια θεώρηση εξωπολιτικής θεολογίας.

Συμπερασματικά, για τον εκάστοτε αναπτυσσόμενο στην 3η Διάσταση νοήμωνα οργανισμού, η επενέργεια ή το αποτύπωμα αυτής από τον πιο εξελιγμένο αλλοδαπό οργανισμό (που είναι και μέρος μιας ευρύτερης σύμφυσης προς τον τέταρτο χωροχρόνο) μοιάζει αρκετά και αείποτε ως μια θεία επέμβαση- ίσως αυτός να είναι και ο αποκλειστικός ορισμός της.
Αν κρίνουμε από την γήινη κατάσταση και τις πολλές ενδείξεις, αυτός ο εξωγήινος πολιτισμός (ή πολιτισμοί) που ήρθε/αν σε επαφή σε κάποιο πρώιμο στάδιο της εξέλιξής μας, κινείται μάλλον με μεγάλη διακριτικότητα αλλά και, διαχρονικά, εφιστώντας κάποιες σαφές υπενθυμίσεις της ύπαρξης τους. Τι είναι αυτό που μας επισημαίνει η θέαση του ΑΤΙΑ; Όπως προαναφέρθηκε, είναι το σημείο που προκαλεί στους πιο εξελιγμένους (και λιγότερο δειλούς) εκείνην την συνειδησιακή αναταραχή που εκκινεί και τα όποια επικείμενα αναστοχαστικά άλματα. Τα οποία με τη σειρά τους μας οδηγούν σε βαθύτατους οντολογικούς διαλογισμούς όπως ο παρών που δε διακονεί άλλο από τη εξοικείωσή μας με αυτόν τον ευρύτερο γεγονικό ορίζοντα που μας περιμένει.
Και εφόσον αυξάνονται δραματικά οι θεάσεις των ΑΤΙΑ τον τελευταία αιώνα και ιδίως την τελευταία δεκαετία, με διαισθητική πυξίδα θα πέφταμε στην, για κάποιους κυνικούς, «αστοχασιά» να πιστεύουμε πως ό,τι κι αν είναι αυτό το Άλλο που μας επιβλέπει και επικοινωνεί πλέον ευρέως στο Διαδίκτυο εκείνο το Ασύλληπτο Μήνυμα, θα πρέπει να συσπειρώνεται σε ένα παράδοξο Σημείο, ένα Γεγονός που θα αστράψει συγκλονιστικά για την ανθρωπότητα. Κάποιοι από εμάς «αδαείς» έχουμε επίγνωση αυτού… μια τρελή, λυκόφωτη βεβαιότητα που μας περιθωριοποιεί, μα κι όμως κατά ρομαντική επαλήθευση ασύγκριτης συγκίνησης μας λακτίζει ως πραγματική και ραγδαίως επικείμενη.
Αν ορθώσουμε λοιπόν ανάστημα ώριμου συλλογισμού προς τον έναστρο ουρανό (η θέα του οποίου δεν αποτελεί παρά το απειροστά μικρό μόριο της εν δυνάμει οπτικής του διακτίνωσης) θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι τελικά σημαντικό μέρος της συμβίωσης μεταξύ ημών κι αυτών είναι και μια κοσμοϊστορικής σημασίας φανέρωση της ευρύτερης αυτής συστημικής οργανωτικότητας (της οποίας αποτελεί έκφανση το μετασύστημα που αποκαλούμε ΑΤΙΑ). Όχι απλώς σποραδικά όπως συμβαίνει κυρίως για κάποιες μεθοριακές ψυχές ανά τον χρόνο αλλά σε μια συγκεκριμένη εποχή, στη διάρκεια ενός φεγγαριού, μαζικά και με μεσσιανική απήχηση…


Οι εξελικτικές προϋποθέσεις αυτής της Έλευσης (ή ορθότερα, Αποκάλυψης) θα ήταν οι εξής:

• · Η πρόοδός μας σε ένα καθαρά συμβολικό πεδίο, αυτό της γλώσσας και του εικονικού κώδικα, απ’ όπου ιζηματοποιείται το ακασικό νοοσφαιρικό πεδίο της κυβερνόσφαιρας.
• · Η ανάδυση της αποϊδεολογικοποιημένης σκέψης δια της οποίας το συλλογικό ασυνείδητο διαβρώνει και υπερβαίνει την εντροπία των δογμάτων και των ψυχολογικών συμπλεγμάτων.
• · Το τέλος της λατρείας σε εξωτερικά είδωλα και πρόσωπα,
• · Η γενικότερη αναστοχαστική ακμή, ο αναβρασμός των ιδεών που προκύπτει από την γοργή τους αναδιάταξη στην εποχή της μη-λογοκεκριμένης τυπογραφίας και του Διαδικτύου.
• · Η τείνουσα συμφιλίωση με το δαιμονοποιημένο Έτερον που συνήθως απεικονίζεται ως πηγή πειρασμών και δια κακόσχημης όψης.
• · Εν συνόλω, ευρεία κοινωνία της γνώσης στην οποία ατροφούν γελοίες υποχονδριακές φοβίες (όπως έναντι του Διαδικτύου, της νοόσφαιρας, της νανοτεχνολογίας…. των μέσων κοινωνικής δικτύωσης…)
• · Και επίσης, τα σημεία της Έλευσης αυτής επιτείνονται όταν η μωρία μας ως προς το μετα-επίπεδο της γνώσης μας καθιστά θύματα της αυτοκαταστροφής μας και της οικολογικής κατάρρευσης.

Όταν αυτές οι προϋποθέσεις φέρνουν τον πυρετό στον πλανήτη ο εκάστοτε υιοθετημένος αναπτυσσόμενος πολιτισμός (όπως ο δικός μας στην παρούσα φάση) κλονίζεται από τη συνειδητοποίηση που τον συνεφέρνει στην διαστρική παγγνωσία από την οποία μπορεί πια να αναθεματίσει τον είτε θρησκόληπτο είτε εξορθολογισμένο του σολιψισμό. Αυτή είναι μια εγώλυσις συναρπαστική, όχι λιγότερη βίαιη για τις κοινές συναισθήσεις, είτε το θέλουμε είτε όχι, ένα Γεγονός «μεσσιανικής» και «εσχατολογικής» εμβέλειας…
Καθώς η προσέγγιση αυτών των μετα-οργανισμών από την 4η στην 3η Διάσταση έχει περισσότερο χαρακτηριστικά θεοφάνειας παρά εξωπολιτικής΄ αλλά από την άλλη, καθώς αυτός ο πνευματισμός δεν είναι αμιγώς θεοφορούμενος αλλά και εν μέρει ένα γεγονός βιολογικής σημασίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η θεοφάνεια είναι περισσότερο ένα εξωπολιτικής σημασίας διάβημα και το αντίστροφο. Θα λέγαμε ότι, όπως εξυπονοεί στα συμπερασματά του κι ο έγκριτος επιστήμονας Michio Kaku, σε ένα τέτοιο Γεγονός ανταμώνουμε την αλχημική συμπτυξη μεταξύ βιολογίας, τεχνολογίας, και θεολογίας. Άρα είναι φυσικό η κοσμοϊστορική στιγμή της Έλευσης ή της Φανέρωσης (γεγονός που στίλβει πληθωρικά διηνεκώς στη σχεδόν απέραντη επικράτεια του τρισδιάστατου χωροχρόνου) να έχει πράγματι στοιχεία «μεσσιανισμού» που όμως σαφώς αντιβαίνει την ιουδαιοχριστιανική έννοια της λέξης (ως δηλαδή μια κάποια Θεία Ενσάρκωση), πολύ απλά επειδή, όπως προελέχθη, αυτή η Έλευση/Φανέρωση είναι μια εξωβιολογική και εξωπολιτική, εν μέρει, Επιφάνεια. Δηλαδή, αποκαλύπτει το ακριβώς αντίθετο από τη μονομερή θεία αποκάλυψη της Αλήθειας: την συναρπαστική πολυμέρεια ενός απέραντου πολυδιάστατου Κόσμου, από την οποία –εντελώς ταπεινωτικά για τον ανθρωποκεντρικό σολιψισμό μας- δεν αποτελούμε βιωματικά παρά ένα απειροελάχιστο μέρος… ένας φιλόδοξος κόκκος σκόνης που αδημονεί να τον συνεπάρουν τα αέρια ρεύματα της αλλαγής εντός ενός χώρου όπου διεξάγονται οι διαδοχικές συμφύσεις σαν ένα κάποιο αλέγρο κυκλοφορικό σύστημα ενός μονίμως ακμάζοντος, ευφραινόμενου θείου μετα-οργανισμού. Ο οποίος συναποτελείται από καλειδοσκοπικά ενδοεπικοινωνιακά κυκλώματα, πλέξεις επί πλέξεων, πολύεδρες φωτερές όψεις που αναγλύφουν διαδοχικές ανώτερες διαστάσεις του υπερχώρου δια της σύμφυσής τους που καταπίνει την υποχόνδρια διαχωριστικότητα της εκάστοτε ατομικότητας… Εκεί που μετά βίας αντανακλούν τα πιο βαθιά και πιο παράξενα όνειρα της νύχτας.
Τούτος ο «μεσσιανισμός» έρχεται πάντα στην αρχή οδυνηρά για το ατομοκρατικό υποκείμενο που διαφυλάσσει την ταυτότητά του σαν κόρη οφθαλμού… το υποκείμενο εκείνο δηλαδή που τρομάζει μπρος στο ενδεχόμενο του θανάτου. Οι αντιρρήσεις του παίρνουν μορφές πολλές. Και θα γελάσεις να το δεις να αντιτάσσει τον σταυρό που δήθεν ξορκίζει συνωμοσίες, πλεκτάνες, ύποπτες συναρχίες και μαύρες μαγείες του κυβερνοχώρου, όταν στην πραγματικότητα διαδραματίζονται οι ωδίνες μια γέννας, το βίαιο επεισόδιο όπου η πίστη και η λογική συγκρούονται, όπου το Καλό με το Κακό αφομοιώνονται μετά από ένα βασανιστικόNigredo… Ποιο είναι αυτό το επεισόδιο που τρομάζει το ποίμνιο και που τελειώνει εκκωφαντικά την σωτηριολογική γραμμική Ιστορία του;
Αλήτες και γόησσες, είναι το κοσμοϊστορικό Γεγονός από το οποίο περιδεώς η καρδιά αναφτερώνεται καθώς ανταμώνει ορίζοντες τιτάνιους…

ΠΗΓΗ

                                                           ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ