Οἱ Ἀργυραμοιβοί. (Μέρος 1)

ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Δημιουργώντας και ελέγχοντας το χρηματικό απόθεμα, οι αποκαλούμενοι “Αργυραμοιβοί” διατηρούν  πλήρη έλεγχο πάνω σε κυβερνήσεις και πολίτες εδώ και χιλιετίες.

Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ

Υπήρχε μια εποχή που το να ρωτήσεις κάποιον για ποιον εργαζόταν εθεωρείτο κάπως ενοχλητικό, καθώς φαινόταν ότι υπονοείς ότι ήταν ανίκανος και ανάξιος να εξασφαλίσει αυτοαπασχόληση. Στην εποχή μας όμως η ιδιοκτησία δεν αποτελεί ένα γενικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας όπως ήταν - κατά κύριο λόγο – μέχρι την οικονομική κρίση του 1929. Η ολοκληρωτική εξάρτηση από ένα μισθό που επαφίεται στη θέληση των άλλων είναι το βασικό γνώρισμα των ημερών μας.

Επειδή η άσκηση της ελευθερίας συχνά περιλαμβάνει τη χρησιμοποίηση υλικών αντικειμένων όπως τα βιβλία, το φαγητό, το ρουχισμό, τη στέγαση, τα όπλα, τις μεταφορές κλπ. και η επιλογή και κατοχή αυτών των πραγμάτων απαιτεί κάποιο πλούτο, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι η γενική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι πολίτες των ΗΠΑ είναι η αυξανόμενη εξάρτηση και ο περιορισμός της ελευθερίας.

Από την αρχή του αιώνα αυτό που έχει συμβεί σε ολόκληρο τον κόσμο είναι μια τεράστια αύξηση του χρέους και μια ραγδαία υποβάθμιση της ελευθερίας των πολιτών και των κρατών στην διαχείριση των προσωπικών τους υποθέσεων. Η αποκατάσταση λοιπόν μιας κατάστασης μεγαλύτερης ”διασποράς” και αύξησης του διαθέσιμου πλούτου είναι απαραίτητη για να επανακτήσουμε και να προστατεύσουμε την ελευθερία μας.

Γιατί όμως βρισκόμαστε μέχρι το λαιμό μέσα στο χρέος; Γιατί οι πολιτικοί δεν μπορούν να ελέγξουν τα χρέη; Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι (συχνά και οι δύο γονείς) δουλεύουν σε χαμηλά αμειβόμενες και μέχρι θανάτου κουραστικές εργασίες, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδά τους;

Ποιο είναι το μέλλον της αμερικανικής οικονομίας και του αμερικανικού τρόπου ζωής; Βαδίζουμε άραγε προς μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή;

Ο Λάρι Μπέιτς (Larry Bates) ήταν Πρόεδρος σε μια Τράπεζα για έντεκα χρόνια. Ως μέλος του Κοινοβουλίου του Τεννεσσή προήδρευσε της “Επιτροπής Τραπεζών και Εμπορίου”. Είναι επίσης πρώην καθηγητής των Οικονομικών και συγγραφέας του επιτυχημένου βιβλίου “Η νέα οικονομική αταξία”. Όσον αφορά στις μελλοντικές μας προσδοκίες, ο Λάρι Μπέιτς μας λέει:”Σας προειδοποιώ ότι πρόκειται να συμβεί μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή – μια καταστροφή που δεν έχουμε αντικρίσει μέχρι σήμερα σ’ αυτή τη χώρα. Η μεγαλύτερη αναταραχή της δεκαετίας είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πρόκειται να χάσουν περισσότερα χρήματα από ποτέ στην ιστορία αλλά ακόμα μεγαλύτερη αναταραχή θα προκαλέσει το απίστευτα μεγάλο ποσό χρημάτων που θα συγκεντρωθεί στα χέρια πολύ λίγων ανθρώπων στο ίδιο διάστημα. Βλέπετε σε περιόδους οικονομικής αναταραχής, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ο πλούτος δεν καταστρέφεται – απλά αλλάζει χέρια”.

Ο πρώην υποψήφιος Πρόεδρος Τσαρλς Κόλινς (Charles Collins) είναι δικηγόρος, ιδιοκτήτης τράπεζας και διετέλεσε Διευθυντής Τράπεζας. Πιστεύει ότι δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από το χρέος επειδή η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Federal Reserve, “the Fed”) ελέγχει τα χρήματά μας. Κατά λέξη:”Αυτή τη στιγμή η Fed διαιωνίζει μια κατάσταση όπου μας υποχρεώνει να δανειζόμαστε χρήματα από αυτή με τόκο για να πληρώσουμε τον τόκο που έχει ήδη συσσωρευθεί και κεφαλαιοποιηθεί. Έτσι με τον δρόμο που έχουμε πάρει δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από το χρέος”.

Ο οικονομολόγος Χένρι Πασκέ (Henry Pasquet) καθηγητής των οικονομικών συμφωνεί ότι το τέλος της αμερικανικής οικονομίας πλησιάζει:

“Δεν πρόκειται να συνεχίσεις… όχι όταν προσθέτεις ένα δισεκατομμύριο δολάρια την ημέρα. Το 1980 το εθνικό χρέος ήταν λιγότερο από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια και σήμερα έχει φθάσει τα πέντε τρισεκατομμύρια. Πέντε φορές μεγαλύτερο – μόνο μέσα σε 15 χρόνια. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να διαπιστώσεις ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για  πάντα”.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα από τα χειρότερα νομισματικά σύστημα που έχουν σχεδιαστεί ποτέ: Μια Κεντρική Τράπεζα, που ενεργώντας ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, μαζί με άλλες ιδιωτικές Τράπεζες παράγει όλα τα χρήματά μας, ενώ ταυτόχρονα, ο τόκος ενσωματώνεται στο δημόσιο χρέος. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρόκειται να ξεφύγουμε ποτέ από το χρέος και η οικονομική καταστροφή είναι μια βεβαιότητα για τους περισσότερους αμερικανούς πολίτες. Είτε θα συμβεί ξαφνικά από μια σοβαρή οικονομική κρίση, είτε σταδιακά μέσω του κλιμακούμενου και αδυσώπητου πληθωρισμού. Η FED δημιουργεί σκόπιμα το πρόβλημα για να αυξήσει το μερίδιο της περιουσίας της – όπως δημιούργησε σκόπιμα τη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του ’30.

Η FED εδρεύει στην Ουάσιγκτον, DC. Τα κτίριά της βρίσκονται σε κάθε “ακριβή” διεύθυνση της λεωφόρου Κονστιτούσιον (Constitution), ακριβώς απέναντι από το Μνημείο του Λίνκολν. Είναι όμως πραγματικά “Ομοσπονδιακή”; Αποτελεί τμήμα της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών;

Αυτό που πρόκειται να σας αποδείξουμε είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα το ομοσπονδιακό ή κρατικό - αν θέλετε – στην FED και δεν υπάρχουν καθόλου αποθεματικά. Το όνομά της είναι μια απάτη που στήθηκε πριν την εφαρμογή του νόμου για τα Ομοσπονδιακά Αποθεματικά Κεφάλαια – ΟΑΚ (Federal Reserve Act) που ψηφίστηκε το 1913, ώστε να πιστέψουν οι αμερικανοί πολίτες ότι η νέα κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ λειτουργεί για το δημόσιο συμφέρον.

Η αλήθεια είναι ότι η FED είναι μια ιδιωτική τράπεζα (ή στην καλύτερη περίπτωση κατά κάποιο τρόπο δημόσια) που ανήκει σε ιδιωτικές πανεθνικές τράπεζες, οι οποίες κατέχουν τις μετοχές της, και λειτουργεί για το εταιρικό τους κέρδος.

Όπως επισήμανε ο Χένρι Πασκέ:

“Αυτό είναι ακριβές. Η FED είναι μια ιδιωτικού δικαίου και ιδιοκτησίας κερδοσκοπική εταιρία που δεν έχει καθόλου αποθεματικά – τουλάχιστον δεν έχει αποθεματικά που να αντιπροσωπεύουν τα ομοσπονδιακά τραπεζογραμμάτια που αποτελούν το κοινό νόμισμα”.

Ο νόμος για τα ΟΑΚ δρομολογήθηκε μέσω μιας προσεκτικά προετοιμασμένης συνάντησης της συνεδρίας της Επιτροπής για τη σύνοδο του Κογκρέσου που προγραμματίσθηκε να γίνει μεταξύ των ωρών 1:30 και 4:30 τα ξημερώματα (όταν τα περισσότερα μέλη κοιμούνταν) τη Δευτέρα, στις 22 Δεκεμβρίου του 1913, κατά την οποία υποτίθεται ότι περιγράφηκαν, συζητήθηκαν, αντικρούστηκαν, συμβιβάσθηκαν και ψηφίστηκαν από 20 έως 40 ουσιώδης διαφορές μεταξύ της Βουλής και της Γερουσίας μέσα στον φανταστικό χρόνο των τεσσερισήμισι έως εννέα λεπτών ανά θέμα.

Στις 4:30 το πρωί η ήδη έτοιμη έκθεση της Επιτροπής δόθηκε προς εκτύπωση. Ο Γερουσιαστής Μπρίστοου (Bristow) του Κάνσας, επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων, δήλωσε, σύμφωνα με τα αρχεία του Κογκρέσου, ότι η επιτροπή για τη Σύνοδο συγκλήθηκε χωρίς να τους ενημερώσει, ότι οι Ρεπουμπλικάνοι δεν ήταν παρόντες και δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ούτε να διαβάσουν ούτε να υπογράψουν την έκθεση της Επιτροπής. Η έκθεση της Συνόδου συνήθως διαβάζεται στην αίθουσα της Γερουσίας. Οι Ρεπουμπλικάνοι ούτε που είδαν την αναφορά και μερικοί Γερουσιαστές στην αίθουσα της Γερουσίας είπαν ότι δεν γνώριζαν καθόλου το περιεχόμενο της Πράξης.

Στις 6:02 το πρωί της 23ης Δεκεμβρίου, όταν τα περισσότερα από τα μέλη είχαν ήδη αφήσει το Καπιτώλιο για τις  διακοπές των Χριστουγέννων, την ίδια ακριβώς ημέρα που η Πράξη πέρασε στα βιαστικά από τη Βουλή και τη Γερουσία, ο Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον (Woodrow Wilson) την υπέγραψε και τη μετουσίωσε σε Νόμο.

Ο Νόμος μετέφερε τον έλεγχο των χρηματικών αποθεματικών των ΗΠΑ από το Κοινοβούλιο σε μια επίλεκτη ομάδα τραπεζιτών. Δεν προξενεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι μια Πράξη που κατοχυρώνει σε λίγους πανεθνικούς τραπεζίτες ένα προσωπικό μονοπώλιο χρημάτων ψηφίστηκε με τόσο διεφθαρμένο τρόπο.

Όπως επισήμανε ο συγγραφέας Άντονι Σάτον (Anthony C. Sutton):

“Το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα είναι ένα νόμιμο προσωπικό μονοπώλιο των χρηματικών αποθεματικών που λειτουργεί προς όφελος των λίγων κάτω από τη φαινόμενη προστασία και προώθηση του δημοσίου συμφέροντος.”

Αν έχετε κάποια αμφιβολία για το αν η FED αποτελεί τμήμα της Κυβέρνησης των ΗΠΑ, δεν έχετε παρά να ελέγξετε τον τοπικό σας τηλεφωνικό κατάλογο. Δεν είναι καταχωρημένη στις ειδικές σελίδες για τις κρατικές υπηρεσίες. Είναι – σωστά – καταχωρημένη στο τμήμα των επιχειρήσεων ακριβώς κάτω από τη Federal Express που είναι και αυτή μια ιδιωτική εταιρία. Εξάλλου τα Αμερικανικά Δικαστήρια έχουν αποφασίσει ότι η FED είναι μια ειδική μορφή ιδιωτικής εταιρίας.

Ας δούμε όμως ποιοι είναι οι μέτοχοι της FED. Σύμφωνα με τον ερευνητή Έρικ Σάμιουελσον (Eric Samuelson), τον Νοέμβριο του 1997 οι μέτοχοι ήταν: η Federal Reserve Bank of New York (η οποία κυριαρχεί, επηρεάζει και ελέγχει ολοκληρωτικά τα υπόλοιπα ένδεκα καταστήματα μέσω της ιδιοκτησίας μετοχών, έχοντας το μόνο “αναπαλλοτρίωτο” δικαίωμα ψήφου στην Επιτροπή της Ομοσπονδιακής Ελεύθερης Αγοράς (Federal Open Market Committee). Χειρίζεται όλες τις πράξεις της ελεύθερης αγοράς ομολογιών και έχει 19.752.655 μετοχές. Η ίδια – κατά πλειοψηφία – ανήκει σε δύο άλλες τράπεζες: την Chase Manhattan Bank (σήμερα έχει συγχωνευθεί με την Chemical Bank) με 6.389.445 μετοχές (32,35%) και τη Citibank NA με 4.051.851 μετοχές (20,51%). Αυτές οι δύο Τράπεζες μαζί, έχουν στην κατοχή τους 10.441.295 μετοχές (52,86%) που τους δίνει τον έλεγχο της πλειοψηφίας.Και ενώ η ιδιοκτησιακή πλειοψηφία συνεπάγεται και αποτελεσματικό έλεγχο, ωστόσο δεν είναι και τόσο αποφασιστική στη διοίκηση. Ο διοικητικός τομέας συχνά εξασκείται από μεγάλες επιχειρήσεις με μέρος μετοχών που συνολικά φτάνει το 25% ή ακόμη και από το 2% – όταν οι άλλοι ιδιοκτήτες που ελέγχουν μικρότερα τμήματα συμφωνούν.

Ένας από τους πιο φημισμένους επικριτές της FED στο Κογκρέσο, ο Λούις Τ. Μακφάντεν (Louis T. McFadden), Πρόεδρος της Τραπεζικής και Νομισματικής Επιτροπής της Βουλής κατά την εποχή της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης, είπε το 1932:

“Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε ένα από τα πιο διεφθαρμένα ιδρύματα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Αναφέρομαι στο Διοικητικό Συμβούλιο της FED… Αυτό το κακόβουλο ίδρυμα έχει εξαθλιώσει…τον λαό των ΗΠΑ…και έχει πρακτικά χρεοκοπήσει την Κυβέρνησή μας. Το έκανε αυτό μέσω των διεφθαρμένων πρακτικών που χρησιμοποιούν οι αρπακτικοί χρηματάνθρωποι που το διοικούν”.

Ο Γερουσιαστής Μπάρι Γκόλντγουότερ (Barry Goldwater) ασκούσε συχνά κριτική στην FED:

“Οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν αντιλαμβάνονται τις ενέργειες των παγκοσμίων τοκογλύφων… Οι

λογαριασμοί του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ. Αυτό λειτουργεί πέραν του ελέγχου του Κογκρέσου και διαχειρίζεται τις χρηματικές πιστώσεις των ΗΠΑ”.

Αυτό που πρέπει κάποιος να καταλάβει είναι ότι από την ημέρα αποδοχής του Συντάγματος μέχρι σήμερα οι τύποι που κερδίζουν από τις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες όπως η FED ή οι “Αργυραμοιβοί” – όπως τους αποκάλεσε ο Πρόεδρος Μάντισον (Madison), διεξάγουν έναν ασταμάτητο πόλεμο για τον έλεγχο του ποιος θα έχει το δικαίωμα να εκδίδει τα χρήματα στις ΗΠΑ.

Γιατί είναι όμως τόσο σημαντικό το ποιος εκδίδει τα χρήματα; Δείτε το χρήμα σαν ένα ακόμη εμπορεύσιμο είδος. Αν είχατε το μονοπώλιο σε ένα εμπόρευμα που είναι απαραίτητο στον καθένα, που ο καθένας το θέλει και ποτέ δεν έχει αρκετό από αυτό, υπάρχουν πάρα πολύ τρόποι για να βγάλεις κέρδος και ταυτόχρονα να ασκείς τρομακτική πολιτική επιρροή. Γι’ αυτό το λόγο δίνεται αυτή μάχη.

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας των ΗΠΑ η οικονομική δύναμη έχει κινηθεί σαν εκκρεμές ανάμεσα στο Κογκρέσο και στις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες. Ο “αμερικανικός λαός” νίκησε τέσσερις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες πριν υποκύψει στην πρώτη μορφή μιας πέμπτης ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας κατάb τη διάρκεια μιας στιγμής εθνικής αδυναμίας: τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Οι ιδρυτές των ΗΠΑ γνώριζαν τους κινδύνους μιας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας. Πρώτα απ΄ όλα είχαν δει πως μια ιδιωτική Βρετανική κεντρική τράπεζα, Η Τράπεζα της Αγγλίας, είχε καταχραστεί τη Βρετανική εθνική περιουσία σε τέτοια έκταση που το Κοινοβούλιο της Αγγλίας αναγκάσθηκε να ψηφίσει τόσο άδικους φόρους στις Αμερικανικές Αποικίες. Γεγονός είναι ότι ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν (Ben Franklin) είχε ισχυρισθεί ότι αυτό ήταν η πραγματική αιτία της Αμερικανικής επανάστασης.

Οι περισσότεροι από τους ιδρυτές των ΗΠΑ αντιλαμβάνονταν τους σοβαρούς κινδύνους των τραπεζών και φοβόντουσαν την τεράστια συσσώρευση πλούτου και δύναμης στους τραπεζίτες.

Ο Τόμας Τζέφερσον (Thomas Jefferson) το είπε με αυτό τον τρόπο: 

“Ειλικρινά πιστεύω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για την ελευθερία από ολόκληρους στρατούς. Ήδη έχουν δημιουργήσει μια οικονομική αριστοκρατία που αψηφά την κυβέρνηση. Πρέπει να άρουμε το δικαίωμα των τραπεζών να εκδίδουν χαρτονομίσματα, και να το επαναφέρουμε στο λαό στον οποίο και ανήκει”.

Η περιεκτική δήλωση του Τζέφερσον είναι στην πραγματικότητα η λύση για τα περισσότερα από τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. 

Ο Τζέιμς Μάντισον (James Madison), κύριος συγγραφέας του Συντάγματος, συμφωνούσε. Είναι ενδιαφέρον ότι αποκάλεσε αυτούς που βρίσκονταν πίσω από το σχεδιασμό της κεντρικής τράπεζας ”Αργυραμοιβούς”. Ο Τζέιμς Μάντισον ασκούσε έντονη κριτική στις πράξεις τους:

“Η ιστορία κατέγραψε ότι οι Σαράφηδες έχουν χρησιμοποιήσει κάθε μορφής κατάχρηση, ραδιουργία, απάτη και βία ικανή να τους δώσει τον έλεγχο πάνω στις κυβερνήσεις μέσω του ελέγχου των χρημάτων και της έκδοσης τους”.

Η μάχη για το ποιος θα έχει το δικαίωμα να εκδίδει το χρήμα ήταν πάντοτε ο άξονας της ιστορίας των ΗΠΑ. Έχουν κηρυχθεί πόλεμοι γι’ αυτή την υπόθεση και έχουν ξεσπάσει οικονομικές κρίσεις για το ποιος θα το αποκτήσει. Αλλά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η μάχη πολύ σπάνια καταγράφεται στις εφημερίδες ή τα ιστορικά βιβλία.

Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ 

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οι Σαράφηδες μέσω του ατελείωτου πλούτου τους είχαν αγοράσει τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους του αμερικανικού τύπου.

Το 1912 κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης της Επιτροπής για τα Προνόμια της Γερουσίας και τις Εκλογές εμφανίστηκε μια επιστολή που συνέταξε ο Αντιπρόσωπος Τζόζεφ Σίμπλι (Joseph Sibley), ένας πράκτορας του Ροκφέλερ στο Κογκρέσο, και απευθυνόταν στον Τζον Άρτσμπολντ (John D. Archbold), έναν υπάλληλο της Standard Oil του Ροκφέλερ. Έλεγε σε κάποιο σημείο της:

“Είναι απαραίτητη μια δραστήρια και υπάκουη υπηρεσία, όχι για μια μέρα ή μια κρίση αλλά για ένα σταθερό και πλήρη έλεγχο του Associated Press και των άλλων πρακτορείων ειδήσεων. Θα κοστίσει αρκετά χρήματα αλλά, τελικά, θα μας έρθει φθηνότερα”.

Το 1953 ζητήθηκε από τον Τζον Σουίντον (John Swinton), πρώην Αρχισυντάκτη των New York Times, αποκαλούμενο από τους ομότιμους του ως “ο Κοσμήτωρ του επαγγέλματός του”, να βγάλει ένα λογύδριο στη Λέσχη Τύπου της Νέας Υόρκης. Ανταποκρίθηκε, με την ακόλουθη δήλωση:

“Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που αποκαλείται ανεξάρτητος τύπος στις ΗΠΑ, εκτός αν εξαιρέσουμε αυτόν των επαρχιακών κωμοπόλεων. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Κι αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζεται εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί.

“Πληρώνομαι 150 δολάρια την εβδομάδα ώστε να κρατάω την τίμια άποψή μου έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε αντίστοιχους μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Αν επρόκειτο να επιτρέψω έστω και μόνο μια έκδοση της εφημερίδας μου που να περιείχε μια έντιμη άποψη, η καρέκλα μου – όπως ο Οθέλλος – θα χανόταν μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες. Ο άνδρας που θα ήταν τόσο τρελός να γράψει την τίμια γνώμη του θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο ψάχνοντας για άλλη δουλειά.

“Είναι καθήκον του κάθε Νεοϋορκέζου δημοσιογράφου να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής τον Μαμμωνά και να πουλάει την πατρίδα του και τη φυλή του για τον άρτο τον επιούσιο – ή, ότι αντιστοιχεί σ΄ αυτόν, το μισθό του.

“Είμαστε υποτελείς και όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα κι εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος μας, η επιδεξιότητά μας, οι ζωές μας, οι ικανότητές μας αποτελούν ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων.

Είμαστε διανοούμενες πόρνες“.

(Αναφέρεται από τον Τ. Σαιντ Τζον Γκάφνι – T. St John Gaffney στο βιβλίο “Breaking the Silence”, σελ. 4).

Αυτός ήταν ο αμερικανικός τύπος το 1953. Αυτά είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ σήμερα. Ο έλεγχος του τύπου και αργότερα των ηλεκτρονικών μέσων (ραδιοφώνου και τηλεόρασης) αποκτήθηκε – κατακτήθηκε με προσεκτικά σχεδιασμένα βήματα, και δημιούργησε την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα όλα τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα σημαντικά για την ενημέρωση πρακτορεία ανταποκρίσεων βρίσκονται υπό των έλεγχο των Σαράφηδων.

Όπως αναφέρεται στα Αρχεία του Κογκρέσου (Τόμος 54, 9 Φεβρουαρίου του 1917, σελ. 2947), ο Αντιπρόσωπος Κάλαγουεϊ (Callaway) μίλησε σχετικά με τον έλεγχο του τύπου:

“Τον Μάρτιο του 1915 τα συμφέροντα της Τζέι Πι Μόργκαν (J. P. Morgan), των βιομηχανιών σιδήρου και όπλων, των ναυπηγείων και των θυγατρικών τους οργανισμών τοποθέτησαν δώδεκα ανθρώπους σε υψηλές θέσεις στο χώρο του τύπου, αφού τους προσέλαβαν για να διαλέξουν τις πιο σημαντικές εφημερίδες των ΗΠΑ και να βρουν τον πλέον κατάλληλο αριθμό από αυτές που θα τους επέτρεπε να ελέγχουν γενικά την πολιτική του ημερήσιου τύπου…

“Ανακάλυψαν ότι ήταν απαραίτητο να εξαγοράσουν των έλεγχο μόνο 25 από τις μεγαλύτερες εφημερίδες… και έλαβαν την απόφαση. Η πολιτική των εφημερίδων εξαγοράσθηκε και πληρώνεται με το μήνα. Κάθε εφημερίδα εφοδιάστηκε με έναν συντάκτη που θα επιβλέπει και θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με ερωτήματα προπαρασκευής της στρατιωτικής και οικονομικής πολιτικής και άλλων ζητημάτων εθνικής και διεθνούς φύσης που θεωρούνται ζωτικά για τα συμφέροντα των

αγοραστών”.

Λίγα χρόνια πριν, τα τρία-τέταρτα των μετόχων πλειοψηφίας του ABC, του CBS, του NBC και του CNN ήδη ανήκε σε τράπεζες – όπως η Chase Manhattan Corp., η Citibank, η Morgan Guaranty Trust και η Bank of America. Δέκα τέτοιες επιχειρήσεις ήλεγχαν 59 περιοδικά (του Time και του Newsweek συμπεριλαμβανομένων), 58 εφημερίδες (των New York Times, Washington Post, Wall Street Journalσυμπεριλαμβανομένων) και διάφορες κινηματογραφικές εταιρίες, καθιστώντας τις μεγάλες τράπεζες της Wall Street τους πραγματικούς ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (όπως η εξαγορά του ABC από τη Disney).

Μόνο σε πενήντα πόλεις στις ΗΠΑ εκδίδεται πάνω από μία καθημερινή εφημερίδα και συχνά αυτές ανήκουν στον ίδιο οργανισμό. Μόνο το 25% από τις 1500 καθημερινές εφημερίδες των ΗΠΑ έχει ανεξάρτητη ιδιοκτησία. Αυτή η συγκέντρωση αναπτύχθηκε ραγδαία μέσα σε λίγα χρόνια και η ιδιοκτησία των μέσων είναι σήμερα σχεδόν αποκλειστική αντανακλώντας τον απόλυτο έλεγχο που περιγράψαμε παραπάνω. Φυσικά έχει δοθεί πολύ προσοχή στην κοροϊδία του κόσμου με την εμφάνιση ανταγωνισμού χρησιμοποιώντας διαφορετικούς εταιρικούς τίτλους, με τους τελευταίους ανθρώπους της αλυσίδας και άλλες ασήμαντες υποθέσεις, παρουσιάζοντας μια αίσθηση αντικειμενικότητας που διαψεύδει την παρασκηνιακή ιδιοκτησία των τραπεζών και τον έλεγχο που ασκούν στις εκδόσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την πλήρη συσκότιση στην κάλυψη των ειδήσεων και εξασφαλίζει τον τραπεζιτικό έλεγχο της χώρας.

Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής ιστορίας, διαρκώς μαίνεται η μάχη για το ποιος θα αποκτήσει το δικαίωμα της έκδοσης των χρημάτων. Στην πράξη, το δικαίωμα αυτό έχει αλλάξει χέρια οκτώ φορές, από το 1694, κατά τη διάρκεια πέντε μεταβατικών περιόδων οι οποίες εύστοχα μπορούν να περιγραφούν ως “Οι Τραπεζικοί Πόλεμοι” ή επακριβώς “Οι Πόλεμοι των Ιδιωτικών Κεντρικών Τραπεζών ενάντια στον Αμερικανικό Λαό”. Επίσης αυτό το γεγονός ουσιαστικά έχει συγκαλυφθεί – για πάνω από τρεις γενιές – από την κοινή θέα πίσω από ένα σύννεφο καπνού που εκπέμπουν τα τσιράκια της FED που δουλεύουν στα μέσα ενημέρωσης.

Μέχρι να σταματήσουμε να συζητάμε για “ελλείμματα” και “κυβερνητικά έξοδα” και να αρχίσουμε να μιλάμε για το ποιος δημιουργεί και ελέγχει πόσο πολλά χρήματα έχουμε, πρέπει να γνωρίζετε ότι πρόκειται για ένα στημένο παιγνίδι. Μιλάμε για μια καθολική και απόλυτη απάτη. Δεν έχει καμία σημασία αν ψηφίσουμε μια “σκληρή” τροποποίηση του Συντάγματος που θα υποχρεώνει σε έναν εξισορροπημένο προϋπολογισμό. Η κατάστασή μας θα γίνεται μόνο χειρότερη, μέχρι να

κατορθώσουμε να φέρουμε στο φως την αιτία και την προέλευσή της.

Οι αρχηγοί μας και οι πολιτικοί, αυτοί οι λίγοι που δεν αποτελούν μέρος του προβλήματος, πρέπει να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει και πως, καθώς και ποιες λύσεις μπορούν να επιβάλλουν. Η κυβέρνηση πρέπει να αποκτήσει ξανά το δικαίωμα έκδοσης χρημάτων χωρίς να της μένει οφειλή. 

Η έκδοση των δικών μας, “ανέξοδων” χρημάτων δεν αποτελεί μια ριζοσπαστική λύση. Είναι η ίδια ακριβώς λύση που είχαν προτείνει κατά καιρούς άνδρες όπως ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Άντριου Τζάκσον, ο Μάρτιν Βαν Μπιούρεν (Martin van Buren), ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Linkoln), ο Γουίλιαμ Τζένινγκς Μπράιαν (William Jennings Bryan), ο Χένρι Φορντ (Henry Ford), ο Τόμας Έντισον (Thomas Edison ), και τόσοι άλλοι εξαίρετοι Βουλευτές, Γερουσιαστές και Οικονομολόγοι.

Μολονότι η FED είναι σήμερα μια από τις δύο ισχυρότερες κεντρικές τράπεζες στον κόσμο δεν σημαίνει ότι ήταν και η πρώτη ιστορικά. Από πού λοιπόν προήρθε αυτή η ιδέα; Για να αντιληφθούμε πραγματικά την έκταση του προβλήματος πρέπει να κάνουμε ένα υπερατλαντικό ταξίδι.

ΟΙ ΣΑΡΑΦΗΔΕΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ας δούμε όμως ποιοι είναι αυτοί οι σαράφηδες στους οποίους αναφέρεται ο Τζέιμς Μάντισον (James Madison). Η Βίβλος αναφέρει ότι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ο Ιησούς Χριστός εξεδίωξε δύο φορές τους σαράφηδες από το Ναό στην Ιερουσαλήμ. Εκτός από την περίπτωση στον Κήπο της Γεσθημανής όπου οι Φύλακες του Ναού σπρώχθηκαν βίαια στο χώμα ήταν οι μοναδικές φορές που ο Ιησούς βιαιοπράγησε. Τι έκαναν όμως οι σαράφηδες στο Ναό;

Όταν οι Εβραίοι επισκέπτονταν την Ιερουσαλήμ για να αποδώσουν το φόρο του Ναού έπρεπε να πληρώσουν μόνο με ένα ειδικό νόμισμα, το μισό σέκελ “του Αδύτου”. Αυτό είχε βάρος μισής ουγκιάς καθαρού αργύρου και ήταν στο μέγεθος περίπου του σημερινού πεντάδραχμου. Ήταν το μόνο νόμισμα της εποχής που περιείχε καθαρό άργυρο, είχε εγγυημένο βάρος και δεν απεικόνιζε το πρόσωπο ενός παγανιστή Αυτοκράτορα. Γι’ αυτό, κατά τους Εβραίους, το μισό σέκελ ήταν το μοναδικό νόμισμα που μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τον Θεό.

Αλλά δεν υπήρχαν από αυτά τα νομίσματα. Οι σαράφηδες είχαν πιάσει “μαγαζί γωνία” για την περίσταση, αφού ήταν οι μόνοι που διέθεταν αυτά τα νομίσματα.

Ύστερα όμως αύξησαν τις τιμές – όπως συμβαίνει με κάθε άλλο μονοπώλιο – μέχρι του ορίου που

άντεχε η αγορά.

Με άλλα λόγια οι σαράφηδες αισχροκερδούσαν επειδή κατείχαν το μονοπώλιο στα χρήματα. Οι Εβραίοι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν οποιαδήποτε τιμή απαιτούσαν. Για τον Ιησού αυτή η αδικία προσέβαλε την ιερότητα του Οίκου του Θεού.

ΟΙ ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΙ ΣΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Αλλά αυτή η ιστορία δεν προέρχεται από τον καιρό του Ιησού. Διακόσια χρόνια πριν, η Ρώμη ήδη αντιμετώπιζε πρόβλημα με τους Αργυραμοιβούς.

Δύο από τους πρώτους Ρωμαίους Αυτοκράτορες είχαν προσπαθήσει να περιορίσουν τη δύναμη των αργυραμοιβών εφαρμόζοντας εξυγιαντικούς αντιτοκογλυφικούς νόμους και περιορίζοντας την ιδιοκτησία γης στα 2.000 στρέμματα. Και οι δύο τους δολοφονήθηκαν!Το 48 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρ επανέκτησε το δικαίωμα έκδοσης χρημάτων και έκοψε νομίσματα προς όφελος όλων. Με αυτό καινούριο και άφθονο απόθεμα χρημάτων κατασκεύασε περίφημα και χρήσιμα δημόσια έργα.

Παρέχοντας άφθονα χρήματα  ο Καίσαρ έγινε ο αγαπημένος του απλού λαού. Αλλά οι σαράφηδες τον μίσησαν. Μερικοί πιστεύουν ότι αυτή ήταν η σημαντικότερη αιτία της δολοφονίας του Καίσαρα.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: με το θάνατο του Καίσαρα σταμάτησε να υπάρχει και αφθονία χρημάτων στη Ρώμη. Οι φόροι αυξήθηκαν όπως έγινε και με τη διαφθορά. Τελικά το απόθεμα Ρωμαϊκών χρημάτων μειώθηκε κατά 90%!Σαν αποτέλεσμα αυτού, οι απλοί πολίτες έχασαν τη γη και τα σπίτια τους – όπως ακριβώς συνέβη και θα ξανασυμβεί στις ΗΠΑ σ’ αυτούς που ακόμα κατέχουν δική τους γη και σπίτια.

ΟΙ ΧΡΥΣΟΧΟΟΙ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

Οι Κινέζοι ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν χαρτονομίσματα, γνωστά ως “ιπτάμενα χρήματα”  (ένα είδος τραπεζικών επιταγών), μεταξύ 618-907 μ.Χ. Γύρω στην αρχή της δεύτερης χιλιετίας, Κινέζοι έμποροι στην επαρχία Σιτσουάν εκδώσαν χαρτονομίσματα γνωστά ως “jiao zi”.

Όμως, εξ’ αιτίας της παραχάραξής τους, το δικαίωμα έκδοσης αποσύρθηκε το 1024 από την Δυναστεία των Σονγκ η οποία και εξέδωσε αργότερα τα πρώτα κρατικά χαρτονομίσματα.

Την ίδια περίπου εποχή οι σαράφηδες ήκμαζαν στη Μεσαιωνική Αγγλία – αυτοί που αντάλλασσαν, δημιουργούσαν και διαχειρίζονταν την ποσότητα του χρήματος. Πραγματικά ήταν τόσο δραστήριοι που αν ενεργούσαν ενωμένοι μπορούσαν να κατευθύνουν την Αγγλική οικονομία. Δεν ήταν “καθαρόαιμοι” τραπεζίτες. Οι σαράφηδες συνήθως ήταν χρυσοχόοι. Ήταν οι πρώτοι τραπεζίτες, επειδή αυτοί άρχισαν να κρατάνε το χρυσό των υπολοίπων προς φύλαξη σε ασφαλισμένα δωμάτια και κρύπτες.

Το πρώτο χαρτονόμισμα στη Δυτική Ευρώπη ήταν απλά μια απόδειξη φύλαξης χρυσού σε κάποιον χρυσοχόο γραμμένη σε χαρτί που είχε γίνει από κουρέλια.

Όπως λέγει το τραγουδάκι:

“Τα κουρέλια κάνουν το χαρτί, το χαρτί κάνει το χρήμα, το χρήμα φτιάχνει τράπεζες, οι τράπεζες δίνουν δάνεια, τα δάνεια κάνουν ζητιάνους, οι ζητιάνοι φοράνε κουρέλια”.

Τα χαρτονομίσματα έγιναν δημοφιλή επειδή προσφέρονταν για ασφαλέστερη μεταφορά από ό,τι ένα ίδιο ποσό από βαριά χρυσά και αργυρά νομίσματα. Για λόγους άνεσης, και για την αποφυγή μη αναγκαίων ταξιδιών στους χρυσοχόους, οι καταθέτες άρχισαν να οπισθογραφούν αυτές τις αποδείξεις κατοχής χρυσού προς άλλους.

Με τον καιρό, και για να γίνει απλούστερη αυτή η διαδικασία, οι αποδείξεις έγραφαν “απευθείας στον κομιστή” και όχι το όνομα του πραγματικού κατόχου του χρυσού κι έγιναν άμεσα μεταβιβάσιμες χωρίς την ανάγκη μιας υπογραφής. Αυτό όμως έσπασε τα δεσμά με οποιαδήποτε αναγνωρίσιμη εναπόθεση χρυσού.

Τελικά οι χρυσοχόοι παρατήρησαν ότι μόνο ένα μικρό κλάσμα από τους καταθέτες ή τους κομιστές εμφανιζόταν και απαιτούσε το χρυσό κάποια φορά. Οι χρυσοχόοι άρχισαν να εκμεταλλεύονται το σύστημα. Ξεκίνησαν δανείζοντας στα κρυφά κάποια ποσότητα χρυσού που τους είχαν εμπιστευθεί προς φύλαξη και καρπώνονταν τον τόκο που κέρδιζαν απ΄ αυτό το δάνειο. Αργότερα οι χρυσοχόοι ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να εκδώσουν περισσότερες αποδείξεις εναπόθεσης χρυσού από όσο χρυσό είχαν, και φυσικά κανένας δεν μπορούσε να το καταλάβει αν δεν ήταν στο κόλπο! Κι ύστερα

αποφάσισαν ότι μπορούσαν να δανείσουν αυτή την επιπλέον ποσότητα χαρτονομίσματος και να εισπράξουν τον τόκο. Έτσι γεννήθηκε ο “χωρίς αποθεματικά δανεισμός” που σημαίνει ότι δανείζεις περισσότερα χρήματα από αυτά που έχεις σε καταθέσεις. Προφανώς επρόκειτο για απάτη και θα καταδεικνυόταν σαν ένα ιδιαιτέρως ειδεχθές έγκλημα… αν γινόταν αντιληπτό.

Οι χρυσοχόοι ξεκίνησαν με σχετική μετριοπάθεια την απάτη του δανεισμού των αποδείξεων κατάθεσης χρυσού. Χρησιμοποιούσαν γραμμάτια (μόνο) δύο ή τρεις φορές μεγαλύτερης αξίας, από την ποσότητα χρυσού που πραγματικά είχαν στα χρηματοκιβώτια τους. Αλλά σύντομα απέκτησαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και έγιναν περισσότερο άπληστοι δανείζοντας τέσσερις, πέντε και καμιά φορά δέκα φορές περισσότερες αποδείξεις κατάθεσης χρυσού από όσο χρυσό είχαν αποθηκευμένο.

Για παράδειγμα, αν είχαν καταθέσεις 1.000 δολαρίων σε αντίστοιχο χρυσό μπορούσαν να δανείσουν περίπου 10.000 δολάρια σε χαρτονόμισμα και να χρεώσουν τον τόκο ενώ κανένας δεν θα καταλάβαινε την απάτη. Με αυτόν τον τρόπο οι χρυσοχόοι βαθμιαία συσσώρευαν όλο και περισσότερο πλούτο που τον χρησιμοποιούσαν για τη συσσώρευση όλο και περισσότερο χρυσού.

Αυτή η κατάχρηση εμπιστοσύνης – αυτή η απάτη – αφού έγινε δεκτή ως κλασσική πρακτική εξελίχθηκε στο σύγχρονο πιστωτικό σύστημα. Ακόμη και σήμερα είναι απάτη, ζευγαρωμένη με το άδικο και το παράλογο της παράδοσης μιας κυρίαρχης κυβερνητικής λειτουργίας – την έκδοση χρημάτων – στις ιδιωτικές τράπεζες.

Σήμερα η πρακτική του δανεισμού περισσοτέρων χρημάτων από όσα υπάρχουν σε απόθεμα είναι γνωστή ως ” δανεισμός χωρίς άμεσα μετατρέψιμα σε χρήμα αποθέματα”. Με άλλα λόγια οι τράπεζες έχουν στα χέρια τους μόνο ένα μικρό κλάσμα από τα απαραίτητα αποθέματα που χρειάζονται για τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους. Αν εμφανίζονταν όλοι οι καταθέτες τους και απαιτούσαν μετρητά οι τράπεζες θα αποστραγκίζονταν πριν καλύψουν το τρία τοις εκατό των υποχρεώσεών τους. Γι’ αυτό οι τράπεζες ζουν με τον τρομερό φόβο της μαζικής εκταμίευσης. Αυτή είναι η θεμελιώδης αιτία της έμφυτης αστάθειας του τραπεζικού συστήματος, των χρηματιστηρίων και των εθνικών οικονομιών.

Επιτρέπεται στις τράπεζες των ΗΠΑ να δανείζουν τουλάχιστον δέκα φορές περισσότερα χρήματα από όσα πραγματικά έχουν. Γι’ αυτό δανείζουν με μικρό επιτόκιο, ας πούμε 8%. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι 8% ετησίως – που είναι το εισόδημά τους από τόκους σε χαρτονόμισμα που εκδίδει η κυβέρνηση – είναι 80%. Αυτός είναι ο λόγος που τα κτίρια των τραπεζών είναι πάντα τα μεγαλύτερα στην πόλη. Κάθε τράπεζα είναι εκ των πραγμάτων ένα ιδιωτικό νομισματοκοπείο (και

υπάρχουν πάνω από 10.000 στις ΗΠΑ) που εκδίδει χρήματα προς δανειοδότηση χωρίς κανένα τίμημα παρά κάποιον τόκο που πληρώνει στους καταθέτες. 

Προκειμένου να εκδώσουν περισσότερες ομολογίες χρυσού από όσο χρυσό έχουν οι σύγχρονοι τραπεζίτες απλά παράγουν περισσότερο δάνεια από όσα μετρητά έχουν στην διάθεσή τους. Το καταφέρνουν αυτό κάνοντας εγγραφές στα βιβλία που δημιουργούν δανεικά για τους πιστολήπτες από αέρα κοπανιστό (ή κατά προτίμηση μελάνι).

Δείτε ένα σύγχρονο παράδειγμα: μια αγορά μετοχών αξίας 10.000 δολαρίων από την FED στην ελεύθερη αγορά έχει σαν αποτέλεσμα μια κατάθεση 10.000 δολαρίων στον τραπεζικό λογαριασμό του πωλητή των μετοχών. Με την προϋπόθεση της αμελητέας δέσμευσης του 10% η τράπεζα πρέπει να έχει σε απόθεμα 1.000 δολάρια και μπορεί να δανείσει 9.000 δολάρια. Αυτά τα 9.000 δολάρια συνήθως κατατίθενται από τον οφειλέτη στην ίδια ή σε άλλη τράπεζα, η οποία πρέπει να δεσμεύσει σε αποθέματα το 10% (900 δολάρια) αλλά μπορεί να δανείσει τα υπόλοιπα 8.100 δολάρια. Αυτά τα 8.100 δολάρια διαδοχικά κατατίθενται σε τράπεζες οι οποίες πρέπει να δεσμεύσουν το 10% σε αποθέματα (810 δολάρια) αλλά μπορούν να δανείσουν 7.290 δολάρια, και ούτω καθεξής. Μεταφερόμενοι σε θεωρητικό πεδίο τα αρχικά 10.000 δολάρια που εξέδωσε η FED είναι κατατεθειμένα σε πολυάριθμες τράπεζες μέσα στο τραπεζικό σύστημα, αυξάνοντας μέσα σε είκοσι περίπου στάδια κατά 90.000 δολάρια τα νέα δάνεια επιπλέον των 10.000 δολαρίων σε αποθέματα.

Με άλλα λόγια το τραπεζικό σύστημα αθροιστικώς πολλαπλασιάζει τα 10.000 δολάρια που έκδωσε η FED με τον παράγοντα 10. Ωστόσο λιγότερο από το 1% των τραπεζών παράγει άνω του 75% αυτών των χρημάτων. Δηλαδή μια χούφτα από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Wall Street δημιουργεί χρήμα με μορφή δανείου, κυριολεκτικά κατά  εκατοντάδες δισεκατομμύρια, χρεώνοντας τόκους γι’ αυτά τα δάνεια και αφήνοντας ψίχουλα για τις υπόλοιπες τράπεζες. Επειδή όμως αυτά τα ψίχουλα αντιπροσωπεύουν επίσης δισεκατομμύρια, οι μικρότεροι τραπεζίτες σπάνια μουρμουρίζουν. Αντιθέτως – παρά μερικές λαμπρές εξαιρέσεις – κι αυτοί υποστηρίζουν το διεφθαρμένο σύστημα.

Στην πραγματικότητα, εξ’ αιτίας των πολυάριθμων εξαιρέσεων στο απαιτούμενο αποθεματικό του 10%, το τραπεζικό σύστημα πολλαπλασιάζει την έκδοση των χρημάτων από την FED σε μεγάλη έκταση πάνω από δέκα φορές (π.χ. η FED απαιτεί μόνο 3% αποθεματικά σε καταθέσεις κάτω των πενήντα εκατομμυρίων δολαρίων και καθόλου αποθεματικά στα Ευρώ και τις μη προσωπικές καταθέσεις προθεσμίας).

Για να επιστρέψουμε στους χρυσοχόους… Ακόμα ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να βγάλουν πρόσθετο κέρδος  καθοδηγώντας την οικονομία ανάμεσα στο άπλετο χρήμα και την έλλειψή του. Όταν δάνειζαν εύκολα χρήμα τότε διογκωνόταν η ποσότητα του χρήματος που “κυκλοφορούσε”. Τα χρήματα ήταν άφθονα και οι άνθρωποι δανείζονταν περισσότερο για να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους. Αλλά τότε οι χρυσοχόοι θα περιόριζαν τον εφοδιασμό της αγοράς με χρήμα και δύσκολα εξασφαλίζονταν δάνεια.

Τι συνέβαινε; Αυτό που συμβαίνει και σήμερα. Ένα προκαθορισμένο ποσοστό ανθρώπων δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια και δεν μπορούσε να πάρει νέα για να εξοφλήσει τα προηγούμενα!Επομένως πτώχευαν και ήταν υποχρεωμένοι να πουλήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στους χρυσοχόους ή να τα εκπλειστηριάσουν για πενταροδεκάρες. 

Η ίδια ακριβώς ιστορία συνεχίζεται και σήμερα μόνο που το ονομάζουμε άνοδος και πτώση της οικονομίας ή “ο κύκλος της οικονομίας” ή πιο πρόσφατα στα χρηματιστήρια “διορθώσεις” (διορθωτική πτώση του δείκτη τιμών).

(συνεχίζεται)
————————————————————————————-

Aπό το βιβλίο και το video “THE MONEY MASTERS: How International Bankers Gained Control of America” που εκδόθηκε και αναθεωρήθηκε το 1998 από την Royalty Production Company, PO Box

114, Piedmont OK 73078, USA, http://www.themoneymasters.com

Εὐαγγέλου Μαριάννα

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ