3. Το συναίσθημα του Φόβου συνδέεται άρρηκτα με την έννοια του Χρόνου : ο άνθρωπος αισθάνεται το φόβο από τη στιγμή που κατέρχεται στα πυκνότερα στρώματα της γήινης διάστασης και το κοσμικό ά-χρονο αποκτά γι' αυτόν το σχήμα του γήινου γραμμικού χρόνου. Τότε, από τη μια πλευρά, ο άνθρωπος ζει στον γραμμικό χρόνο, βλέπει τη γραμμή των κεριών και αντιλαμβάνεται την έννοια του χρόνου ανάλογα με τη συναισθηματική του κατάσταση (όταν είναι ευτυχισμένος ο χρόνος τρέχει γρήγορα, όταν είναι δυστυχισμένος - μες στην δοκιμασίαν - ο χρόνος κυλά αργά, το έρεβος μοιάζει διαρκές) ή και ανάλογα με το σημείο της γήινης διαδρομής του (όταν είναι νέος, όταν του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά του / σα μια σειρά κεράκια αναμένα - / χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια ο χρόνος φαίνεται πολύς και όταν το μεγαλύτερο διάστημα της γήινης ζωής έχει περάσει, όταν η ώρα του πια γέρνει, ο χρόνος φαίνεται λίγος) :
΄Οσο ο άνθρωπος στηρίζεται αποκλειστικά στη Φρόνησι, τον νου, είναι καταδικασμένος να ζει στο Φόβο - στον υλικό χρόνο -, διαχωρισμένος από τον εαυτό του, ζώντας πότε στο χθες και πότε στοαύριο.
Ο φόβος είναι ο νόμος της ΄Υλης, η εσωτερική της ύπαρξη, η δύναμη που τη συντηρεί. Βασικά χαρακτηριστικά της ύλης είναι η συστολή, η ψύχρανση και η ακινητοποίηση. Σε πνευματικό επίπεδο, στη συνειδητότητα, τα χαρακτηριστικά αυτά εκδηλώνονται ως Φόβος, το συναίσθημα, δηλαδή που συστέλλει, ακινητοποιεί και παγώνει κάθε δράση του ανθρώπου :
Η ανησυχία και ο φόβος για το μέλλον χρωματίζουν το παρόν με χρώματα που δεν υπάρχουν σ' αυτό και το διαστρεβλώνουν. Ο άνθρωπος που λυώνει και σχεδιάζει το μέλλον, έχει συνηθίσει να μεταθέτει την ουσία της ευτυχίας στο μέλλον, έτσι όμως ακόμα κι αν αυτό υλοποιηθεί όπως το οραματίζεται, όταν θα είναι παρόν θα μεταθέτει την ευτυχία του σ' ένα προσεχές μέλλον. ΄Αλλοτε, πάλι, καθηλώνεται σε «ιδανικές» κατά τη δική του κρίση καταστάσεις που τώρα δεν υπάρχουν στη ζωή του, και έτσι γλιστράει και παρέρχεται το παρόν χωρίς να του αποτίει την αξία που του αρμόζει. Στη ζωή αυτή δεν υπάρχει μέλλον - η τύχη ξαφνικές έχει μεταβολές - και άδικα κοπιάζουμε χτίζοντας με τραπουλόχαρτα στον άνεμο. Συσσωρεύουμε αγαθά - τον πλούτον τον εξαίσιον τον περιττόν τον πλούτον - με απληστία, επειδή μας κατακυριεύει η ανασφάλεια, κάνοντας την ψυχή μας να ατροφεί και τον Ναό τού Θεού να μένει κενός. ΄Οταν ο Μιθριδάτης, ένδοξος και κραταιός, / μεγάλων πόλεων ο κύριος, / κάτοχος ισχυρώνστρατών και στόλων, / πηγαίνοντας προς την Σινώπην για νέες κατακτήσεις ζήτησε να μάθει από έναν μάντη πόσα θ' αποκτήσει ακόμη / στο μέλλον αγαθά, πόσες δυνάμεις άλλες, ο μάντης απάντησε :
΄Ετσι, το παράδειγμα της Θέτιδος και της Απιστίας της αντιπροσωπεύει πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι διακόπτουν τη θεϊκή διαδικασία από Φόβο και στη συνέχεια αναρωτιούνται γιατί δεν επαληθεύτηκε η θεϊκή προφητεία.
Και η ψυχή μας είναι ελεύθερη να μας μεταφέρει μηνύματα. Αυτό που συνέβη στη Θέτιδα συμβαίνει στους ανθρώπους που δυστυχώς φιμώνουν την ψυχή τους πολύ συχνά και ενώ, μ' αυτόν τον τρόπο, καθιστούν τον εαυτό τους ανάπηρο, εκείνοι θεωρούν πως έγιναν «αυτόνομοι» και «αυτεξούσιοι». Το δε χειρότερο είναι πως, ενώ οι ίδιοι επιλέγουν να στηρίζονται αποκλειστικά στην υλική πλευρά της ύπαρξής τους, χτίζουν τη ζωή τους πάνω σ' αυτήν και στη συνέχεια κατηγορούν τον Θεό διότι, λένε, τους πρόδωσε! Και δεν συνειδητοποιούν πως Θεός είναι η Αλήθεια και η Αλήθεια δεν μπορεί να είναι παρά Αλήθεια και τίποτα διαφορετικό. Αυτό είναι και το νόημα της πίστης : να αποδίδεις στο Θεό όσα Του ανήκουν. ΄Οσα ο θεός Απόλλων είχε προφητεύσει για τον Αχιλλέα ήταν η αλήθεια, γιατί το Σύμπαν προσδοκά την επιστροφή μας στον Παράδεισο. Η θεά Θέτις, όμως, που ανέλαβε να κάνει αθάνατο το γιο της τον Αχιλλέα, διέκοψε το ίδιο της το έργο, υποκύπτοντας στο φόβο του θνητού άντρα της Πηλέα. Βλέποντας ο πατέρας το γιο του να βυθίζεται στο νερό, φοβήθηκε και επενέβηπιστεύοντας, μάλιστα, ότι «τον έσωσε». Το ίδιο, άλλωστε, συνέβη και με τη Μετάνειρα : ενώ αρχικά είχε η ίδια ζητήσει από τη Δήμητρα να κάνει το γιο της Δημοφώντα αθάνατο, διέκοψε τη διαδικασία από φόβο, όταν είδε ξαφνικά τη θεά να κρατά το παιδί της πάνω απ' τη φωτιά. Ο Πηλέας και η Μετάνειρα προσπάθησαν να αποφύγουν τον βέβαιο τον κίνδυνο που φριχτά τους απειλούσε, κατέληξαν όμως στο αντίθετο αποτέλεσμα : να διακόψουν τα καλά έργα πουαρχίνησαν οι θεοί. Στην πραγματικότητα, ο κίνδυνος όχι μόνο βέβαιος δεν ήταν, αλλά ανύπαρκτος΄ γιατί αυτό που είδαν δεν ήταν αυτό που πραγματικά υπήρχε. Παραπλανήθηκαν και έδρασαν εν θερμώ από τη μερική αντίληψή τους για το νόημα της περίστασης, με άλλα λόγια, από την έλλειψη εμπιστοσύνης στο θεϊκό Σχέδιο. Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος΄ αντίθετα μας χρεώνει με συσσώρευση λαθών, τα οποία οδηγούν πιο σίγουρα στο αποφευκτέο αποτέλεσμα. Με την πρόοδο των εμπειριών, ο άνθρωπος μαθαίνει να εφαρμόζει μία δύσκολη αλλά λυτρωτική εσωτερική πειθαρχία : όταν βρίσκεται κάτω από την επήρεια ενός συγκεκριμένου συναισθήματος, δεν προσπαθεί να το ενισχύει λογικά, αλλά το αφήνει απλά να υφίσταται χωρίς να το συνδέει με λογικές σκέψεις. Αυτό απομονώνει το συναίσθημα και το κρατάει στις διαστάσεις που πραγματικά έχει. Αν υποπέσουμε στο να συνδέσουμε το συναίσθημα με λογικές αιτιολογήσεις, τότε το εδραιώνουμε αφ' ενός, και αφ' ετέρου διατηρούμε λανθασμένους συνειρμούς που παραμορφώνουν την πραγματικότητα. Μαθαίνοντας να πειθαρχούμε τον νου, θα μπορούμε, κάθε φορά που ο δρόμος δεν είναι ξεκάθαρος, να αναστέλλουμε κάθε ενέργεια και απόφαση και να συνδεόμαστε με τον Εαυτό μας. 5. ΄Οποιος έχει μάθει να συντονίζεται με την ύψιστη-θεϊκή συχνότητα, διαπιστώνει ότι η πλάνη - ακόμα και η πιο πειστική - στην οποία ο φόβος τον έχει παρασύρει αμέτρητες φορές, κάποια στιγμή διαλύεται΄ παρέρχεται, ούτως ή άλλως, ακολουθώντας τη νομοτέλεια. Το Κακό ορίζεται ως απουσία θετικών ποιοτήτων και δεν έχει αυθύπαρκτη υπόσταση ούτε οντότητα. Η ποιότητα του Καλού υπερισχύει πάντα και δεν απειλείται από το Κακό, το οποίο είναι η αρνητική εμφάνιση της θετικής ποιότητας : όπως το μαύρο χρώμα είναι στην ουσία απουσία κάθε ποιότητας φωτός, ενώ το λευκό είναι η υψηλότερη ποιότητα ως σύνθεση όλων των εκφάνσεων του φωτός. ΄Ετσι, ο Φόβος είναι ένα συναίσθημα που οφείλει να εξαλειφθεί από τις καρδιές μας. Ο φόβος είναι μία κατάσταση επίκτητη στον άνθρωπο, και είναι αυτό ακριβώς που ονομάζεται Πτώση στην Παλαιά Γραφή, καθώς βασίζεται μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων και όχι σε αληθινές αιτίες. Τα κατώτερα όντα - ο όφις στον μύθο - δημιουργούν ψευδαισθήσεις, βυθίζουν τους ανθρώπους σε πλάνες νοητικές και φανταστικές, που με τη σειρά τους οδηγούν σε αισθήματα φόβου. Τότε ο άνθρωπος βιώνει μία δονητική, ενεργειακή «πτώση», την οποία μοιραία πληρώνει με πόνους και οδύνες - αφού αποτελεί απώλεια κάποιων θετικών-θεϊκών ποιοτήτων του και κάθε απώλεια είναι επώδυνη. Ο Θεός μάς εφοδιάζει με την Πίστη, ο ΄Οφις μάς εξαπατά με το φόβο. Τα στοιχειακά καραδοκούν για να γκρεμίσουν ό,τι όμορφο χτίζει κανείς με αγάπη και πίστη, επειδή φθονούν την ευλογία της θεϊκής Σφραγίδας που τα ίδια δεν είναι σε θέση να αποκτήσουν. Το αίσθημα του φόβου που κατάφεραν να δημιουργήσουν στο γιο του ΄Ηλιου, τον «λαμπρό»Φαέθοντα, όταν αυτός, στην επιθυμία του να συναντήσει το Φως, δοκίμασε να οδηγήσει το άρμα του πατέρα του, είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί.
Η ακολουθία των γεγονότων μπορεί να φαίνεται καταρχήν τυχαία, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μία μετακίνηση προοδευτικά κατά τη φορά εξάπλωσης του «κύματος» του χρόνου, δηλαδή από το κέντρο προς τα έξω. Η μετακίνηση αυτή της συνείδησης την καθιστά ολοένα πιο ικανή να συνειδητοποιεί όσα, λίγο καιρό πριν, θεωρούσε ανεξήγητα, λόγω της περιορισμένης εκ των πραγμάτων οπτικής. Η κίνηση του χρόνου είναι ρυθμισμένη ομοιόμορφα προς τη ζωή, στον περιορισμένο χώρο και η πορεία μας φαίνεται να οδηγεί μόνο προς την κατεύθυνση του μέλλοντος. Η συνειδητότητα όμως δεν υπόκειται σε περιορισμούς, όπως και η θάλασσα που δεν έχει κατεύθυνση. Η επιστροφή στο παρελθόν όπως και η μεταφορά στο μέλλον είναι μία μετακίνηση απλά στην περιφέρεια του κύματος, προσωρινή, όμως, και με περιορισμένη συνείδηση, μια που το κέντρο παραμένει πάντα «ενεργό» και αμετακίνητο.
6. Ο φόβος μάς κρατά καθηλωμένους στο παρελθόν. Κουβαλάμε στο παρόν τις δυσάρεστες σκέψεις και εικόνες του παρελθόντος, κουβαλάμε ζωντανό τον απόηχο των αρνητικών μας εμπειριών, αντί να κρατήσουμε απλά μέσα μας το απόσταγμα της κάθε εμπειρίας ως καταστάλαγμα γνώσης. Η αλήθεια όμως είναι ότι η ζωή μας, την κάθε στιγμή, προχωρά μπροστά, καινή και ανέπαφη από το παρελθόν, εκτός αν εμείς θελήσουμε να τη χρωματίσουμε με τη σκιά του. Επειδή το παρελθόν είναι το μόνο διάστημα της ζωής μας που γνωρίζουμε, μας φαίνεται φυσικό και αυτονόητο να ασχολούμαστε μ' αυτό, επιστρέφοντας κυρίως στις αρνητικές του στιγμές. Η διαρκής όμως νοητική ενασχόληση με το παρελθόν μπορεί να ωθήσει στην επανάληψή του κι αυτό γιατί το Σύμπαν είναι ένα τεράστιο φωτοτυπικό μηχάνημα : ο ανθρώπινος νους είναι που κινεί την εξέλιξη των πραγμάτων, και το προδιαγεγραμμένο δεν είναι παρά η ακολουθία στο δρόμο που θα επιλέξει κανείς. Συνεπώς, όσο συνεχίζουμε να αναπαράγουμε μέσα μας φρικώδεις αναμνήσεις καιεικόνες από βδελυρούς καιρούς, φορτίζουμε αρνητικά την αύρα μας δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μία επανάληψή τους. ΄Οποτε, λοιπόν, αρχίζουν / να μας καταλαμβάνουν σκέψεις οχληρές / της παραστρατημένης μας ζωής, πρέπει να τις αντικαθιστούμε άμεσα με κάποια άλλη σκέψη ή δραστηριότητα και να αναβάλλουμε την επεξεργασία τους τη συνειδητή για όταν θα έχουμε επανέλθει στην ισόρροπη κατάσταση της εσωτερικής αρμονίας και ησυχίας.
Η εξέλιξη είναι μία ιδιαίτερα αργή διαδικασία΄ γι' αυτό, ακόμα και ο άνθρωπος που έχει επίγνωση της πορείας του και της αναγκαιότητας των επαναλήψεων, είναι αναπόφευκτο κάποιες στιγμές να αισθανθεί κόπωση :
Χρειάζεται πολύς χρόνος για να κατανοήσουμε σε βαθύτερο επίπεδο και να εφαρμόσουμε εκείνο, που μας φαίνεται κατ' αρχήν αυτονόητο ή απλό΄ χρειάζονται πολλές ασκήσεις για να κατακτηθεί η Αγάπη. Αρκεί να φανταστούμε έναν άνθρωπο που δεσμεύεται από τα ένστικτά του - κατά βάσιν άρα λειτουργεί με το δεύτερο κέντρο - και ξαφνικά η ζωή τον βάζει σε λιμένα πρωτοειδωμένο, τον φέρνει μπροστά από μια εμπειρία αληθινής αγάπης΄ αρχίζει τότε να ακτινοβολεί ένα από τα υψηλότερα ενεργειακά του κέντρα. Βέβαια, ο ερεθισμός ενός κέντρου από κάποια συγκεκριμένη εμπειρία δεν είναι αρκετός για να μιλάμε για συνειδητή ενεργοποίηση του κέντρου αυτού. Χρειάζεται να επαναληφθεί πολλές φορές αυτού του είδους η ενεργοποίηση για να μπορέσει ο άνθρωπος να οριστικοποιήσει τη συνειδητή λειτουργία, με το δικαίωμά του νάναι πολίτης εις των ιδεών την πόλι, κάτι που συχνά απαιτεί πολλούς κύκλους ζωής με αντίστοιχα βιώματα. Όταν η συνείδηση αφυπνιστεί και ο άνθρωπος αποκτήσει επίγνωση του προορισμού του, επιθυμεί διακαώς τη συμπόρευση με το Φως και την άνοδό του στην πολύ υψηλή της Ποιήσεως σκάλα.Καθώς, μάλιστα, συνειδητοποιεί ότι πράγματα πολλά έξω να κάμει έχει, προσπαθεί να υπερβεί τα όρια της γήινης στιγμής. Ξεχνά ότι ο χρόνος δεν υπάρχει κι ότι αυτό που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε «νωρίτερα» ή «αργότερα» δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία, ότι ο χρόνος είναι η αιωνιότητα και ο δρόμος είναι πάντα η ένωση με το Θεό. Ξεχνά, επίσης, πόσο μακρύς είναι αυτός ο δρόμος και ότι δεν πρέπει να περιμένει από τον εαυτό του να ενστερνιστεί αυτή τη γνώση τόσο σύντομα και ανώδυνα. ΄Ετσι, αντί να εύχεται νάναι μακρύς ο δρόμος, είναι πιθανό να πέσει στην κακοτοπιά της ανυπομονησίας και της αποθάρρυνσης, καταστάσεις που τον καθυστερούν ακόμα περισσότερο και κλέβουν τη χαρά του. Ο μαθητής εξομολογείται στον Δάσκαλο :
Και τα δύο αυτά μπορούν να καταστρέψουν κάθε άγουρη προσωπικότητα, όσο κι αν οι αρχικές προθέσεις ήταν αγνές και άδολες. Η γνώση για να κατακτηθεί απαιτεί ακούραστη βίωση επαναλήψεων, τον αριθμό των οποίων είναι φρονιμότερο να αποφασίζουν οι Διδάσκαλοι και όχι οι μαθητές, οι προπονητές και όχι οι αθλητές, η συμπαντική Πρόνοια και όχι ο άνθρωπος. Κάθε φορά που η ανυπομονησία μας - ή, αν το θέλουμε αλλιώς, η ειλικρινής επιθυμία μας - μας ωθεί να θέλουμε να προχωρήσουμε βαθύτερα στην ατραπό της Μύησης, ας σκεφτούμε πως τα μεγάλα βήματα δεν σημαίνουν απαραίτητα πως θα φτάσει κανείς νωρίτερα το στόχο΄ αντίθετα, τα βεβιασμένα βήματα οδηγούν ασφαλέστερα στην απώλεια. Στην υστερινή γραμμή προφθαίνειμόνο εκείνος που σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει, έχοντας πλήρως κατανοήσει τη βαθύτερη σημασία του «σπεύδε βραδέως». ΄Οσο η εξέλιξη προχωρεί, ο άνθρωπος ξεφεύγει από κάθε είδους δεσμεύσεις σε υλικό επίπεδο, κάτι που δεν μπορεί να κάνει όταν και όσο βρίσκεται σε κατώτερες βαθμίδες. Αυτή η αίσθηση της εμπιστοσύνης στην άμεση Πρόνοια μπορεί να συνειδητοποιηθεί μόνο όταν ο άνθρωπος έχει εισέλθει στην ατραπό, και αυτό αποτελεί ειδοποιό γνώρισμα της φάσης αυτής. ΄Οσο, λοιπόν, υλοποιεί αυτή την εμπιστοσύνη εκτελώντας αδιαμαρτύρητα και τις πιο επίπονες ασκήσεις, παρ' όλες τις πολλαίςκακουχίαις που βρίσκει στον δρόμο, εδραιώνει την πορεία και την επιλογή του στο μονοπάτι της θείας Μύησης. ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ | ||||||||||||||||||
Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012
Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι. Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.