2. Κάρμα: Αποκατάσταση της Αρμονίας

 
 Η Αρμονία είναι η κατάσταση μέσα στην οποία υπάρχει το Θείο Ιδεατό, και η πραγμάτωσή του στην αντικειμενικότητα αποτελεί τον στόχο της εξελισσόμενης ζωής. Αν ο άνθρωπος καταστρέφει την αρμονία στο σύμπαν καθώς και στον εαυτό του, θα πρέπει ο ίδιος να την αναπροσαρμόσει στην αρχική της θέση. Ο νόμος του Κάρμα ούτε τιμωρεί ούτε ανταμείβει. Μόνον εμείς ανταμείβουμε ή τιμωρούμε τους εαυτούς μας ανάλογα με το πόσο λειτουργούμε σε συμφωνία με τον νόμο ή όχι. Ο νόμος απλά προσαρμόζει τα αποτελέσματα προς τις αιτίες που προκλήθηκαν από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος επομένως θα πρέπει να κατανοήσει ότι ζει σε ένα σύμπαν που κυβερνάται από καθορισμένους νόμους και όταν τους παραβιάζει υπόκειται σε πόνο και οδύνη.

«Όσοι πιστεύουν στο Κάρμα, πρέπει να πιστεύουν στο πεπρωμένο που κάθε άνθρωπος από τη γέννησή του μέχρι τον θάνατο υφαίνει γύρω του, νήμα προς νήμα, όπως η αράχνη υφαίνει τον ιστό της. Το πεπρωμένο αυτό διευθύνει η ουράνια φωνή του αόρατου πρωτότυπου που βρίσκεται έξω από μας, ή από τον εσωτερικό μας αστρικό άνθρωπο. Αυτός είναι στενότερα συνδεδεμένος μαζί μας, και πολύ συχνά γίνεται ο κακός δαίμονας της ενσαρκωμένης οντότητας που ονομάζεται άνθρωπος. Και οι δύο οδηγούν τον εξωτερικό άνθρωπο, ένας όμως πρέπει να επικρατήσει. Από την αρχή της αόρατης αυτής πάλης προβάλλει ο αυστηρός και αδυσώπητος νόμος της ισορροπίας και παρακολουθεί πιστά όλες τις μεταπτώσεις του αγώνα. Όταν και το τελευταίο νήμα υφανθεί, ο άνθρωπος βρίσκεται τυλιγμένος μέσα στο δίχτυ που ο ίδιος έφτιαξε, υποταγμένος απόλυτα στο πεπρωμένο που ο ίδιος ετοίμασε.»[10]

Η αδιάκοπη παρουσία ανάμεσά μας κάθε στοιχείου ανταγωνισμού και αντίθεσης είναι η αιτία της διαίρεσης της ανθρωπότητας σε φυλές, έθνη, φύλα, κοινωνίες και άτομα, σε Κάιν και Άβελ, λύκους και πρόβατα.

«Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπάρχει ατύχημα στη ζωή μας, κακιά μέρα ή ατυχία που δεν θα μπορούσε να αναχθεί στις δικές μας πράξεις σε αυτή ή σε κάποια άλλη ζωή.»[11]  

Πολλοί πιστεύουν ότι το προσωπικό κάρμα μπορεί να απαλειφθεί παρακαλώντας και εκλιπαρώντας τον προσωπικό θεό ή τη Δύναμη που επικαλούμαστε. Οι Θεόσοφοι πιστεύουν στην αυστηρή και αμερόληπτη δικαιοσύνη.

Θεωρούν ότι η άγνωστη Παγκόσμια Θεότητα, που αντιπροσωπεύεται από το Κάρμα, είναι μια Δύναμη που δεν μπορεί να κάνει λάθη και, γι' αυτό, δεν μπορεί να νιώθει ούτε οργή ούτε ελεημοσύνη, μόνο απόλυτη Δικαιοσύνη, που αφήνει κάθε αιτία, μικρή ή μεγάλη, να εξελίσσεται στις αναπόφευκτες συνέπειές της. Η ρήση του Ιησού  «Με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει αντιμετρηθή εις εσάς»(Ματθ. Υίί,2) ούτε εκφράζει ούτε υπαινίσσεται οποιαδήποτε ελπίδα για μελλοντικό έλεος ή σωτηρία δια μέσου αντιπροσώπου.

Ο Νόμος διευθετεί τα πράγματα καθώς η Κρίση βασίζεται και στο Έλεος και στη Δικαιοσύνη, που είναι οι δύο πόλοι του Κάρμα. Αυτός είναι ο αλάνθαστος Ρυθμιστής που επηρεάζει σε κάθε ενσάρκωση την ποιότητα της ατομικής ζωής, που καθορίζεται από το σύνολο του καλού και του κακού κατά τις προηγούμενες ενσαρκώσεις.

Κατά τον Βουδισμό, το Κάρμα είναι εκείνος ο ηθικός πυρήνας (κάθε όντος) που μόνος αυτός επιβιώνει του θανάτου και συνεχίζει να μεταναστεύει ή να επανενσαρκώνεται, κι αυτό σημαίνει απλώς ότι δεν απομένει τίποτα μετά από κάθε προσωπικότητα, παρά μόνο οι αιτίες που προκλήθηκαν από αυτή. Αιτίες που δεν πεθαίνουν ποτέ, δηλαδή που δεν μπορούν να εξαλειφθούν από το Σύμπαν  έως ότου αντικατασταθούν από τα εύλογα αποτελέσματά τους και, θα λέγαμε, έως ότου σβηστούν από αυτά.

Τέτοιες αιτίες – αν δεν αντισταθμιστούν με τα κατάλληλα αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της ζωής του προσώπου που τις προκάλεσε – θα ακολουθήσουν το επαναγεννημένο Εγώ και θα το φτάσουν στην επόμενη ενσάρκωση έως ότου αποκατασταθεί πλήρως μια αρμονία ανάμεσα στις αιτίες και τα αποτελέσματα. Φυσικά, καμία «προσωπικότητα» - ένα απλό συνονθύλευμα από υλικά άτομα και από ενστικτώδη και νοητικά χαρακτηριστικά – δεν μπορεί να συνεχίσει , ως τέτοια, στον κόσμο του καθαρού Πνεύματος.

Μόνο αυτό που είναι αθάνατο στην ίδια του τη φύση και θείο στην ουσία του, δηλαδή το πνευματικό Εγώ, μπορεί να υπάρχει για πάντα. Και εφόσον το πνευματικό Εγώ είναι αυτό που επιλέγει την προσωπικότητα που θα εφοδιάσει, μετά από κάθε Ντεβαχάν, και που λαμβάνει μέσω αυτών των προσωπικοτήτων τα αποτελέσματα που παράχθηκαν από τα Καρμικά αίτια, είναι, κατά συνέπεια, το πνευματικό Εγώ, εκείνος ο «εαυτός», που αποτελεί τον «ηθικό πυρήνα» που  αναφέρθηκε και το ενσαρκούμενο Κάρμα, «το μόνο που επιβιώνει του θανάτου».

Το Κάρμα είναι τριών ειδών

 Πρώτον - - εκείνο που δεν έχει αρχίσει να παράγει αποτέλεσμα στη ζωή μας εξ αιτίας της επίδρασης πάνω μας μερικών άλλων καρμικών αιτιών. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας ενός νόμου που είναι πασίγνωστος στους φυσικούς, κατά τον οποίον δύο αντίθετες δυνάμεις αλληλοεξουδετερώνονται και  μία δύναμη μπορεί να είναι αρκετά ισχυρή ώστε να αποτρέπει προσωρινά την επενέργεια μιας άλλης. Αυτός ο νόμος λειτουργεί στα αόρατα νοητικά και καρμικά πεδία ή σφαίρες ύπαρξης ακριβώς όπως και στα υλικά πεδία. Η δύναμη ενός ορισμένου συνόλου σωματικών, νοητικών και ψυχικών ιδιοτήτων με τις τάσεις τους μπορεί  να εμποδίσει απόλυτα τη λειτουργία σε μας αιτιών με τις οποίες συνδεόμαστε, επειδή ολόκληρη η φύση κάθε ανθρώπου χρησιμοποιείται για την πραγμάτωση αυτού του νόμου. Ως εκ τούτου, οι αδύναμοι και μετρίων ικανοτήτων παρέχουν αδύνατη εστίαση για το κάρμα και σε αυτούς το γενικό αποτέλεσμα μιας ολόκληρης ζωής είναι περιορισμένο, μολονότι οι ίδιοι μπορεί να το αισθάνονται πολύ βαρύ. Ο άνθρωπος, όμως, εκείνος που έχει ανοιχτό και ερευνητικό χαρακτήρα και πολλή δύναμη θα αισθανθεί τη λειτουργία μιας μεγαλύτερης ποσότητας Κάρμα από τον αδύναμο.

Δεύτερον - - εκείνο το Κάρμα που τώρα δημιουργούμε ή αποθηκεύουμε με τις σκέψεις και τις πράξεις μας και το οποίο θα λειτουργήσει στο μέλλον όταν το κατάλληλο σώμα, νους και περιβάλλον επιλεγούν σε κάποια άλλη ζωή ή όποτε το αντίξοο Κάρμα απομακρυνθεί. 
Σε αυτό υπάγονται εκείνες οι περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι βιώνουν ξαφνική αλλαγή της τύχης ή αλλαγή προς το καλύτερο είτε στις συνθήκες της ζωής τους είτε στον χαρακτήρα. Αυτό έχει σημαντικό αντίκτυπο στην παρούσα συμπεριφορά μας. Ενώ το παλαιό κάρμα πρέπει να εξαντληθεί και δεν μπορεί να σταματήσει, είναι σοφό ο άνθρωπος να σκέφτεται και να ενεργεί τώρα έτσι κάτω από τις παρούσες περιστάσεις, όποιες κι αν είναι, ώστε να μην προκαλέσει καμία κακή ή βλαβερή αιτία για την επόμενη επαναγέννηση ή για τα επόμενα χρόνια αυτής της ζωής. Δεν χρειάζεται να επαναστατεί, γιατί ο νόμος λειτουργεί  αδιάκοπα είτε κλαίμε είτε χαιρόμαστε.

Τρίτον—εκείνο το Κάρμα που έχει αρχίσει να παράγει αποτελέσματα. Πρόκειται για την τρέχουσα  λειτουργία πάνω μας στην τωρινή ζωή των αιτιών που δημιουργήθηκαν με άλλα Εγώ σε προηγούμενες ζωές. Βρίσκεται δε σε δράση γιατί, όντας προσαρμοσμένο στο οικογενειακό γένος, στο ατομικό σώμα, στο αστρικό σώμα και στις φυλετικές τάσεις της παρούσας ενσάρκωσης, εκτίθεται απλώς, ενώ άλλο Κάρμα, που δεν έχει ακόμα διοχετευτεί, περιμένει την κανονική του σειρά.

Αυτές οι τρεις τάξεις του Κάρμα διέπουν τους ανθρώπους και τον κόσμο κατά τις περιόδους εξέλιξης. Κάθε αποτέλεσμα απορρέει από μια προηγούμενη αιτία και, καθώς όλα τα όντα συνεχώς ξαναγεννιούνται βιώνουν αδιάκοπα τα αποτελέσματα των σκέψεων και πράξεών τους (που είναι κι αυτές αιτίες) μιας προηγούμενης ενσάρκωσης. Κι έτσι καθένας απαντάει, όπως λέει ο Απόστολος Ματθαίος, για κάθε λέξη και σκέψη. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει είτε με την προσευχή είτε με την εύνοια είτε με τη δύναμη είτε με κάποιον άλλο μεσάζοντα. Η αληθινή μετάνοια μπορεί να απαλύνει τις συνέπειες και στην περίπτωση αυτή μέγιστο ρόλο παίζει η θέληση του ατόμου να αλλάξει σταθερά και ριζικά τις κακές του τάσεις και συνήθειες.

Αλλαγές μπορεί να γίνουν στην ύπαρξη στη διάρκεια μιας ζωής, και έτσι να δημιουργηθεί μια άλλη κατάσταση κάρμα και αυτό μπορεί να συμβεί με δύο τρόπους:
α) μέσω της δύναμης της σκέψης και της δύναμης της υπόσχεσης και β) μέσω φυσικής αλλαγής οφειλόμενης στην πλήρη εξάλειψη των παλαιών αιτίων.
Οι καρμικές αιτίες ανήκουν στην ψυχο-νοητική φύση του ανθρώπου, στο σώμα του και στις συνθήκες της ζωής του. Η πνευματική φύση μας δεν επηρεάζεται ποτέ από το Κάρμα. 

Το Κάρμα και τα Σκάντας

Αφού το Κάρμα δώσει στην ανθρώπινη ψυχή, που απέδρασε από τις αγωνίες της προσωπικής ζωής, μια επαρκή, πάντα, μια εκατονταπλή ανταμοιβή, τότε με τη στρατιά των Σκάντας[12], περιμένει στο κατώφλι του Ντεβαχάν, από όπου ξανά προβάλλει το μετενσαρκούμενο Εγώ για μια νέα ενσάρκωση. Είναι αυτή ακριβώς τη στιγμή που το μελλοντικό πεπρωμένο του Εγώ, που τώρα αναπαύεται, τρέμει στην κλίμακα της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης, καθώς αυτό για άλλη μια φορά βρίσκεται υπό την κυριαρχία του ενεργού Καρμικού νόμου. Σε αυτήν ακριβώς την επαναγέννηση που είναι έτοιμη γι' αυτό, μια επαναγέννηση επιλεγμένη και προετοιμασμένη από αυτόν τον μυστηριώδη, αμείλικτο, εντούτοις, αλάθητο Νόμο ως προς τη δικαιοσύνη και σοφία των προσταγών του, οι αμαρτίες της προηγούμενης ζωής του Εγώ τιμωρούνται. Μόνο που δεν είναι μέσα σε καμία φανταστική κόλαση, αλλά κυριολεκτικά ρίχνεται πάνω σε αυτή τη γη, που είναι το πεδίο των αμαρτιών του, όπου θα πρέπει να εξιλεωθεί για κάθε κακή σκέψη και πράξη. Όπως έσπειρε, έτσι θα θερίσει. Η Μετενσάρκωση θα φέρει ολόγυρά του όλα εκείνα τα άλλα Εγώ που έχουν υποφέρει, άμεσα ή έμμεσα, εξαιτίας του ή έχουν ευεργετηθεί απ’αυτό . Θα ριχτούν από τη Νέμεση στον δρόμο του καινούριου ανθρώπου, κρύβοντας το πνευματικό ΕΓΩ, πίσω από εκείνη την καλύπτρα που ονομάζεται Αιτιατό ή σώμα των αιτίων.

 ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ