Ποια πρέπει να είναι αυτή η στάση;
Υπέρτατη απάθεια, υπέρτατη αυτοπαραγνώριση και υπέρτατη απορρόφηση στο επόμενο βήμα που πρέπει να γίνει. Τέλειος υπηρέτης είναι εκείνος που κάνει στο έπακρο της ικανότητάς του αυτό που πιστεύει ότι είναι η θέληση του Διδασκάλου και το έργο που πρέπει ο ίδιος να κάνει σε συνεργασία με το σχέδιο του Θεού. Κατόπιν, αφού εκτελέσει το μέρος του, προχωρεί στην συνέχιση του έργου και δε νοιάζεται για το αποτέλεσμα της πράξης του. Γνωρίζει ότι πιο σοφά μάτια απ’ τα δικά του βλέπουν το τέλος από την αρχή· ότι μια διόραση βαθύτερη και πιο στοργική απ’ τη δική του ζυγίζει τον καρπό της υπηρεσίας του· κι ότι μια κρίση πιο βαθιά απ’ τη δική του εξετάζει τη δύναμη και την έκταση του κραδασμού που εδραιώθηκε και προσαρμόζει αυτή τη δύναμη σύμφωνα με το κίνητρο.
Δεν πάσχει από υπερηφάνεια για ό,τι έκανε, ούτε από υπερβολική κατάπτωση λόγω έλλειψης επίτευξης. Κάθε φορά κάνει το καλύτερο που μπορεί και δεν σπαταλά χρόνο κοιτάζοντας πίσω, αλλά σταθερά προχωρεί μπροστά στην εκτέλεση του επόμενου καθήκοντος. Η ανάμνηση περασμένων πράξεων και η στροφή του νου πίσω στις παλιές επιτεύξεις έχει τη φύση ενέλιξης κι ο υπηρέτης επιδιώκει να εργασθεί με το νόμο της εξέλιξης. Πρόκειται για σημαντικό σημείο που πρέπει να σημειώσετε. O συνετός υπηρέτης, ύστερα από τη δράση, δεν δίνει καμιά προσοχή σε ό,τι λένε οι σύντροφοί του στην υπηρεσία, αρκεί οι ανώτεροί του (είτε ενσαρκωμένοι άνδρες και γυναίκες, είτε τα ίδια τα Μεγάλα Όντα) να είναι ικανοποιημένοι ή σιωπηλοί.
Δεν νοιάζεται αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που προσδοκούσε, αρκεί να έκανε πιστά το καλύτερο πράγμα που ήξερε· δε νοιάζεται αν τον πλήξει η κατηγορία και η μομφή, αρκεί ο εσώτερος εαυτός του να παραμένει γαλήνιος και να μην τον κατακρίνει· δεν τον νοιάζει αν χάσει φίλους, συγγενείς, παιδιά, τη δημοτικότητα που κάποτε απολάμβανε και την επιδοκιμασία των συντρόφων του περιβάλλοντός του, αρκεί η εσώτερή του αίσθηση επαφής μ’ Εκείνους που καθοδηγούν και οδηγούν να παραμένει άθραυστη· δεν τον νοιάζει αν φαίνεται ότι εργάζεται στο σκοτάδι κι έχει ελάχιστη αίσθηση του αποτελέσματος των κόπων του, αρκεί το εσώτερο φως ν’ αυξάνει και η συνείδησή του να μην έχει τίποτα να του πει.
Για να τα συγκεφαλαιώσω όλα: To κίνητρο μπορεί να συνοψισθεί στις λίγες αυτές λέξεις: Θυσία του προσωπικού εαυτού για το καλό του Ενός Εαυτού. Η μέθοδος μπορεί να διατυπωθεί σύντομα:
Συνετός έλεγχος της προσωπικότητας και διάκριση στην εργασία και το χρόνο. Η προκύπτουσα στάση θα είναι: Πλήρης απάθεια και αυξανόμενη αγάπη για το αόρατο και το πραγματικό. Όλα αυτά θα ολοκληρωθούν με τη σταθερή εφαρμογή του αποκρυφιστικού Διαλογισμού.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΘΙΒΕΤΑΝΟΣ.
Alice Bailey.
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.