Η εκταφή της σορού του Σαλβαδόρ Νταλί και άλλες μακάβριες ιστορίες

Υπάρχει κάτι μακάβριο σε αυτές τις διαδικασίες, αλλά ταυτόχρονα καθαρτικό. Μια αναζήτηση εξιλέωσης, ίσως μια ακόμα προσπάθεια πως το τέλος ποτέ δεν ήρθε ή πως αποθανών ήταν ήρωας. Αλλά και πιο προσωπικές ιστορίες, όπως η αναζήτηση μιας κόρης αγνώστου πατρός και φυσικά το κληρονομικό της δικαίωμα. Όπως και να έχει οι περιπτώσεις εκταφής προσώπων της ιστορίας από τη στιγμή που η επιστήμη έχει τόσο προχωρήσει δεν είναι και τόσο σπάνιες.

Σαλβαδόρ Νταλί

 

Ο μεγαλοφυής σουρεαλιστής ζωγράφος Σαλβαδόρ Νταλί εξακολουθεί και μετά θάνατον να απασχολεί και να σκανδαλίζει τη δημόσια γνώμη, όπως μέσα στη μεγαλομανία του κι ο ίδιος διατεινόταν πως είναι "αθάνατος". Τριάντα χρόνια μετά την αποδημία του στην άλλη ζωή, δικαστήριο της Μαδρίτης στις 26 Ιουνίου του 2017, αποφάσισε πως η σορός του θα πρέπει να εκταφεί και να συγκριθεί το γενετικό υλικό του με αυτό της Πιλάρ Άβελ ώστε να διαπιστωθεί εάν όντως είναι η κόρη του, όπως αυτή διατείνεται.

Όμως είναι αυτό δυνατόν; Γιατί όπως υποστηρίζει στην εφημερίδα La Vangiardia ο καθηγητής Ιατροδικαστικής Ναρσίς Μπαρνταλέτ, που είχε διευθύνει τις εργασίες για να βαλσαμωθεί η σορός του Νταλί στην κατοικία του στο Τόρρε Γκαλατέα του Φιγκέρες, "μπορεί να έχει καταστραφεί η γενετική του δομή" λόγω των υλικών που είχαν χρησιμοποιηθεί με βάση τη φορμόλη και συνεπώς να αποβεί άκαρπη η όλη εκταφή.

Όπως τονίζεται στην εφημερίδα, ο Νταλί είχε βαλσαμωθεί, χωρίς να αφαιρεθούν τα εσωτερικά όργανα και τα σπλάχνα από το σώμα του, ακολούθως προς τη μέθοδο της ενδοαρτηριακής έγχυσης, μέσω του μηρού, οκτώ λίτρων υγρού με βάση τη φορμόλη, το οποίο διαχύθηκε σε όλα τα τριχοειδή αγγεία του σώματος εξασφαλίζοντας τη συντήρησή του για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Ο διάσημος σουρεαλιστής ζωγράφος πέθανε σε ηλικία 84 ετών στις 24 Ιανουαρίου 1989 σε νοσοκομείο του Φιγκέρας, έχοντας βιώσει μια πολυτάραχη και έντονη ζωή. Βαθύπλουτος, αλλά σε κακή ψυχολογική κατάσταση, πέρασε τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του κλεισμένος στον πύργο του στο Πουμπόλ, περιστοιχισμένος από νοσηλεύτριες και γραμματείς.

Πάμπλο Νερούδα

 

Η μικρή ορχήστρα έπαιζε μελοποιημένα ποιήματα του Πάμπλο Νερούδα, περισσότερο ως ικεσία παρά ως προσευχή. Η περίσταση ήταν μακάβρια έτσι κι αλλιώς και τα πνεύματα στην Ίσλα Νέγρα έπρεπε να εξευμενιστούν. Την Δευτέρα, 8 Απριλίου, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του Πάμπλο Νερούδα, «του μεγαλύτερου ποιητή του κόσμου σε οποιαδήποτε γλώσσα» όπως είχε πει ο Μάρκες, πραγματοποιήθηκε η εκταφή της σορού του χιλιανού ποιητή.  Ο Νερούδα πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1973, δώδεκα ημέρες μετά την επιβολή της στρατιωτικής χούντας του Πινοτσέτ, που ανέτρεψε τον σοσιαλιστή πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε, και φίλο του ποιητή. Ο θάνατός του παραμένει από τότε ένα μυστήριο, με δεκάδες σενάρια συνομωσίας. Η επίσημη εκδοχή αναφέρει πως υπήρξε επιδείνωση του καρκίνου στον προστάτη από τον οποίο έπασχε.

Από την πρώτη στιγμή φίλοι και συγγενείς του αμφισβήτησαν το ιατρικό πόρισμα. Ο βοηθός του λογοτέχνη Αράγια θυμάται ότι «το πρωί της 23ης Σεπτεμβρίου η Ματίλντα (σσ Ματίλντα Ουρούτια η τρίτη σύζυγος του Νερούδα) κι εγώ είχαμε πάει στην Ίσλα Νέγρα για να πάρουμε κάποια από τα πράγματά του. Ενώ ήμασταν εκεί δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα από τον Νερούδα, που βρισκόταν στην κλινική. Είπε “γυρίστε το γρηγορότερο. Την ώρα που κοιμόμουν ήρθε ένας γιατρός και μου έκανε μια ένεση στο στομάχι”. Επέστρεψαν εσπευσμένα στο Σαντιάγο. Ο Νερούδα πέθανε στις 22:30 εκείνο το βράδυ. Η μυστήρια ένεση, το τηλεφώνημα του Νερούδα, η στιγμή και το μέρος από όπου στην συνέχεια θα χάνονταν κι άλλες ζωές δημιούργησαν έντονες καχυποψίες.

Καθώς, όμως, όλο και περισσότεροι επιφανείς και αφανείς εχθροί του καθεστώτος «εξαφανίζονταν» οι φωνές έγιναν ψίθυροι. Ο τότε πρεσβευτής του Μεξικού στο Σαντιάγο, ο Γκονσάλο Μαρτίνες, είχε υποσχεθεί στον Νερούδα μια θέση στο αεροπλάνο για Μεξικό την 24η Σεπτεμβρίου. Ο Νερούδα αν είχε καταφέρει να διαφύγει στο εξωτερικό, είναι σίγουρο πως θα είχε γίνει η φωνή του αγώνα ενάντια του καθεστώτος. Δύο χρόνια πριν είχε παραλάβει το βραβείο Νόμπελ, το έργο του είχε ήδη μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου και ο ίδιος ήταν ο πνευματικός ηγέτης ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Ναι, ο Πάμπλο Νερούδα ήταν απειλή για το καθεστώς δεν χωράει αμφιβολία για αυτό. Ήταν πρέσβης της Χιλής, εκλεγμένος αντιπρόσωπος της Βουλής, επιφανής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά και bon vivant, ένας άνθρωπος που χαιρόταν την ζωή και τις λαχτάρες της. Κάτι που τον έκανε ισχυρό πρότυπο, που ξεπερνούσε τα κομματικά στεγανά.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής, είναι πεισμένο ότι ο ποιητής δολοφονήθηκε από τη στρατιωτική χούντα. Τον Δεκέμβριο του 2012 προσέφυγε στην δικαιοσύνη ζητώντας να γίνει εκταφή και έρευνα για τον θάνατό του. Η δικαιοσύνη της Χιλής είχε ξεκινήσει έναν μαραθώνιο επανεξέτασης των συνθηκών θανάτου προσωπικοτήτων επί των ημερών της στρατιωτικής δικτατορίας. Τον Μάιο του 2012, είχε προχωρήσει στην εκταφή της σορού του Αλιέντε. Στις 19 Ιουλίου οι ιατροδικαστές επιβεβαίωσαν ότι ο Αλιέντε αυτοκτόνησε με όπλο στο προεδρικό μέγαρο στο Σαντιάγο, το οποίο βομβαρδιζόταν από το στρατό μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ.
 
Η ιστορική αλήθεια αναζητά αποκατάσταση και ένας θάνατος δεκαετίες πριν δεν θα μπει εμπόδιο.

Σιμόν Μπολιβάρ

Το 2012 ο Ούγκο Τσάβες διέταξε την επανεξέταση της σορού του πολιτικού του ειδώλου, Σιμόν Μπολιβάρ. Ως επίσημη αιτία θανάτου του είχε δηλωθεί η φυματίωση από την οποία πέθανε το 1830, ωστόσο ο Τσάβες είχε αφήσει να εννοηθεί ότι δολοφονήθηκε. Ένα χρόνο δεν υπήρξε οριστικό συμπέρασμα για τα αίτια του θανάτου του.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα συνελήφθη από τον στρατό της Βολιβίας, εκτελέστηκε χωρίς να περάσει από δίκη τον Οκτώβριο του 1967 και θάφτηκε σε ομαδικό τάφο στο αεροδρόμιο του Βαλεγκράντε στην νοτιοανατολική Βολιβία. Μετά από 30 χρόνια αμφιβολιών πραγματοποιήθηκε εκταφή της σωρού του το 1997 και επιβεβαιώθηκε ότι ανήκει στον ίδιο για να ταφεί στην συνέχεια σε κουβανικό έδαφος, στο μαυσωλείο της Σάντα Κλάρα, μαζί με άλλους συναγωνιστές του.

Χαϊλέ Σελασιέ

Τα λείψανα του τελευταίου αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, Χαϊλέ Σελασιέ, που δολοφονήθηκε το 1975 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ανακαλύφθηκαν τον Φεβρουάριο του 1992 στην πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα, θαμμένα κάτω από μια λεκάνη τουαλέτας. Το 2000 τα λείψανά του ετάφησαν κανονικά στον Καθεδρικό της Αγίας Τριάδας της Αντίς Αμπέμπα.

Εβίτα Περόν

Η μεγαλύτερη «περιπέτεια» λειψάνου ανήκει  στην Εβίτα Περόν. Ο θάνατος της έμελλε να είναι ήταν το ίδιο ταραχώδης, όσο και η ζωή της. Όταν η Εβίτα πέθανε από καρκίνο, το 1952, σε ηλικία 33 ετών, ο σύζυγός της Χουάν Περόν ταρίχευσε το πτώμα της και το εξέθεσε σε δημόσιο προσκύνημα, με χιλιάδες προσκυνητές από πολλά σημεία της Αργεντινής. Όταν όμως ο Περόν ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1955, το δικτατορικό καθεστώς θεώρησε το πτώμα της Εβίτας πολιτικό σύμβολο που μπορούσε να τους βάλει σε μεγάλες περιπέτειες. Εστάλη, έτσι, στην Ευρώπη και λέγεται πως τάφηκε στο Μιλάνο με το ψεύτικο όνομα Μαρία Μάτζι. Η σορός επεστράφη στον Περόν το 1971,  ο οποίος τότε διέμενε στη Μαδρίτη. Ο Περόν πέθανε το 1973 και το πτώμα της Εβίτα γύρισε το 1974 στην Αργεντινή κατόπιν παρέμβασης της τρίτης γυναίκας και χήρας του Περόν, Ιζαμπέλ.

Και τα λείψανα όμως του ίδιου του Περόν είχαν τις δικές του περιπέτειες. Η εκταφή τους δεν αφορούσε τη διαλεύκανση του θανάτου του, αλλά ένα τεστ πατρότητας. Η εκταφή πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2006 στο Μπουένος Άιρες μετά το αίτημα μιας 72χρονης γυναίκας. Τα τεστ έδειξαν ότι η Μάρθα Χολγάδο δεν είναι κόρη του, γεγονός που οδηγεί το συμπέρασμα, ότι ο Περόν, που παντρεύτηκε τρεις φορές δεν απέκτησε παιδιά, τουλάχιστον νόμιμα αναγνωρισμένα.

freesunday

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ