ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ

Η Mookie, η χελώνα μου με τα κόκκινα μάτια, ξαφνικά σταμάτησε να τρώει. Όχι μόνον αυτό, αλλά δεν ενδιαφέρονταν και για το τι υπήρχε γύρω της. Καλέσαμε τον κτηνίατρο, ο οποίος εξήγησε ότι η Mookie μπήκε στα εφηβικά της χρόνια και ήθελε να κυνηγήσει, όπως ακριβώς θα έκανε και αν ζούσε στο φυσικό της περιβάλλον. Η φύση την είχε φτιάξει για να απολαμβάνει κάποιες δραστηριότητες, και χωρίς αυτές, η ζωή δεν ήταν ευχάριστη πιά.

«Δώστε της ψάρια για να φάει», συμβούλεψε, και έτσι πήγαμε μέχρι το κατάστημα για ζώα. Καθώς στεκόμαστε μπροστά στα ενυδρεία γεμάτα με διαφόρων ειδών πολύχρωμα γυαλιστερά χρυσόψαρα, η Μαμά βίωνε φανερά κάποια εσωτερική σύγκρουση.

«Δεν θέλω το Βασίλειο των Ζώων να διαδραματίζεται μέσα στο καθιστικό μας», είπε, «αλλά αγαπάμε την Mookie… και θέλουμε να είναι καλά… και εξαρτάται από εμάς να διασφαλίσουμε ότι έχει όλα όσα χρειάζεται…»

Βρίσκοντας το κουράγιο να κάνει μια αποτρόπαια πράξη για χάρη της αγαπημένης μας χελώνας, η Μαμά ζήτησε από έναν υπάλληλο του καταστήματος να βγάλει ένα ψάρι από το ενυδρείο.

«Θα έπρεπε να πάρετε μια δωδεκάδα», είπε αυτός, φανερά ενοχλημένος.

«Θέλουμε μόνον ένα σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά», είπα. Ο πωλητής γούρλωσε τα μάτια του και ψάρεψε ένα ψάρι για τροφή αξίας δεκατριών σέντς έξω από το ενυδρείο με ένα δίκτυ.

Καθώς μεταφέραμε το ψάρι στο σπίτι μέσα σε μια μικρή πλαστική σακούλα, δεν μπορούσαμε να το κοιτάξουμε στα μάτια, ξέροντας ότι το πηγαίναμε στον υγρό του τάφο. Η παράδοση μας πάντα ήταν να δίνουμε όνομα σε όλα τα μέλη της οικογένειας μας, ανεξάρτητα από το είδος στο οποίο ανήκαν. Αλλά η μοίρα αυτού του μικρού ψαριού είχε ήδη σφραγιστεί. Και με κάποιο τρόπο, το να του δώσουμε όνομα πριν το πετάξουμε στην φωλιά του λιονταριού, εδώ που τα λέμε, ήταν κάτι που απλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Έτσι τον βάλαμε μέσα στο ενυδρείο και τον ονομάσαμε «Κύριο Ψάρη», μια σεβάσμια αλλά και απρόσωπη λύση.

Περίπου τριάντα δευτερόλεπτα αφού ο Κύριος Ψάρης μπήκε στο ενυδρείο, η Mookie αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν μόνη. Χωρίς να είναι σίγουρη για το νέο αυτό πλάσμα στην αρχή, τον παρακολούθησε για μια στιγμή, μετά όρμησε προς το μέρος του σαν να σχεδίαζε να τον καταπιεί ολόκληρο με μια μπουκιά. Φαινόταν σαν το φυσικό γεγονός που φοβόμαστε επρόκειτο να συμβεί μέσα στο καθιστικό μας, είτε μας άρεσε είτε όχι. Προετοιμαστήκαμε για εκείνη τη φοβερή στιγμή όταν ο Κύριος Ψάρης θα εξαφανίζονταν.

Η Mookie κολύμπησε κατευθείαν προς τον Κύριο Ψάρη και σταμάτησε, η χελώνα και το ψάρι μύτη με μύτη. Με δεκα πέντε εκατοστά σε μήκος, η Mookie φαινόταν τεράστια σε σύγκριση με το τριών εκατοστών χρυσόψαρο. Κρατήσαμε την ανάσα μας καθώς μια παράξενη έκφραση γέμισε τα μάτια της. Σίγουρα δεν ήταν το βλέμμα του κυνηγού. Ανοιγόκλισε τα μάτια. Μελέτησαν ο ένας τον άλλο για μια στιγμή, και μετά, προς έκπληξη μας, απλά στράφηκαν και κολύμπησαν ολόγυρα στο ενυδρείο, σαν τους Mutt και Jeff μέσα σε μια λιμνούλα.

Καθώς δεν είχαμε δει ποτέ μια χελώνα να κυνηγά, δεν είμαστε σίγουροι για πόσο θα επιτρέπονταν στον Κύριο Ψάρη να ζήσει. Κάθε πρωί ανάβαμε το φως του ενυδρείου, προετοιμασμένοι να βρούμε την Mookie μόνη μέσα στο ενυδρείο, αλλά η μέρα αυτή ποτέ δεν ήλθε. Μέρα με τη μέρα, ο Κύριος Ψάρης κολυμπούσε δίπλα στην Mookie.

Η όρεξη της Mookie επανήλθε. Άρχισε να τρώει δύο ημέρες αφού ο φίλος της εγκαταστάθηκε μέσα στο ενυδρείο. Ο Κύριος Ψάρης κολυμπούσε μέχρι την επιφάνεια, τρώγοντας από το φαγητό της χελώνας ενώ η Mookie τσιμπολογούσε με τον συνηθισμένο ευχαριστημένο τρόπο της στην άλλη πλευρά του ενυδρείου. Καθώς περνούσε ο καιρός, ένιωθαν τόσο άνετα ο ένας με τον άλλο ώστε ο Κύριος Ψάρης έτρωγε ακριβώς δίπλα στην Mookie, χωρίς να δείχνει καθόλου σημάδια φόβου. Όταν η Mookie ανέβαινε στην πλωτή δεξαμενή της να λιαστεί, ο Κύριος Ψάρης κολυμπούσε από κάτω και τσιμπούσε τα νεκρά λέπια από τα πόδια της, τα οποίο κρέμονταν στο νερό. Όταν η θεραπεία spa τελείωνε, εκείνη γλιστρούσε πάλι μέσα στο ενυδρείο. Ο Κύριος Ψάρης έκανε χώρο για κείνην μετά πήγαινε κοντά της και κολυμπούσαν μαζί δίπλα-δίπλα.

Έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ακόμη και όταν η Mookie έτρωγε γαρίδες, ξεσκίζοντας της με τα κοφτερά νύχια της, ο Κύριος Ψάρης κολλούσε το κεφάλι του ακριβώς μέσα στο στόμα της, τσιμπολογώντας τα σκισμένα κομμάτια της λιχουδιάς, ολοφάνερα σίγουρος ότι δεν θα του επιτίθονταν. Και εκείνη ποτέ δεν το έκανε.
Κάθε φορά που αδελφές ψυχές συναντώνται και φροντίζουν η μία την άλλη, ο δεσμός τους φέρνει χαρά στην ζωή των ανθρώπων που γίνονται μάρτυρες αυτής της αγάπης και της συμπεριφοράς. Ποτέ δεν φανταζόμαστε ότι το «ζωικό βασίλειο» μέσα στο καθιστικό μας θα γινόταν ένα τέτοιο μαγικό γεγονός – μια χελώνα και ένα ψάρι να κάνουν το ενυδρείο τους και το σπίτι μας ένα τόπο απίστευτης αγάπης.

Charle Siegel

Το σχόλιο του Bernie¨
Ο Charlie Siegel είναι εγγονός μας. Όταν διαβάζετε για τα ζώα σε αυτήν την ιστορία, «Μία σχέση μεταξύ διαφορετικών ειδών», βλέπετε ανάμικτα είδη – μια χελώνα και ένα ψάρι. Κανένα από αυτά δεν σκοτώνει το άλλο, και τα δύο τους φροντίζουν το ένα το άλλο. Το κυνήγι αποτελεί μέρος του ενστίκτου τους για να επιβιώσουν, και πρέπει να είναι ευχάριστο μέχρι ένα σημείο. Αλλά η αγάπη είναι πολύ πιο σημαντική για αυτά, όπως μας δείχνει η χελώνα. Η Mookie είχε κάτι να φάει. Δεν χρειάζονταν να κυνηγήσει, αλλά αυτό που χρειάζονταν ήταν να δώσει και να πάρει αγάπη. Είμαστε φτιαγμένοι για να πορευόμαστε μαζί και να μοιραζόμαστε αυτόν τον κόσμο ο ένας με τον άλλον, να ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων και να ζούμε σε ειρήνη. Ακόμη και οι χελώνες και τα ψάρια γίνονται δάσκαλοι μας και θεραπευτές. Η ιστορία αυτή είναι ένα υπέροχο μάθημα για την ζωή: το μεγαλύτερο μάθημα από όλα είναι ότι «είμαστε όλοι μια οικογένεια».

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles: Inspiring True Stories Celebrating the Healing Bond”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ