Η φιλοσοφία της Αστρολογίας – Εξηγώντας τα Αρχέτυπα

by vassilispapadolias

Θα ξεκινήσουμε φιλοσοφικά την προσέγγιση μας λέγοντας ότι, η Μυθολογία αν συνδεθεί στ’ αλήθεια με την Αστρολογία, μας δίνει μία Νέα Αστρολογία, μία Αστρολογία Ιδεαλιστική. Ιδεαλιστική με τη φιλοσοφική έννοια του όρου, με την έννοια την πλατωνική, που υποστήριζε ότι πίσω από τα φαινόμενα των πραγμάτων κρύβονται πάντα κάποιες αρχές, που ο Πλάτωνας τις ονόμαζε Ιδέες.

Οι Ιδέες αυτές (παγκόσμιους ψυχολογικούς ή φυσικούς Νόμους θα μπορούσαμε επίσης να τους ονομάσουμε) έχουν το χαρακτηριστικό ότι είναι άφατες (γι’ αυτό άλλωστε και η προσέγγιση μας θεωρείται ιδεαλιστική).

Δεν μπορεί κανείς δηλαδή να κατανοήσει πλήρως την ουσία τους, μπορεί μόνο να μελετήσει τον τρόπο της εκδήλωσης τους. Εκδήλωσης που έχει το χαρακτηριστικό (όπως και η επίδραση των πλανητών στην Αστρολογία) ότι παρουσιάζει ομοιότητες όσον αφορά ιδιότητες των φαινομένων που προκαλεί.

Οι κοινές ιδιότητες αυτές όμως, εάν μελετούνταν πράγματι με βάση την κλασσική επιστήμη, ενδεχομένως να μην είχαν κανένα αντικειμενικό συνεκτικό στοιχείο (τι σχέση έχει αλήθεια το σεξ με τους σεισμούς για να τα συνδέσει κανείς και τα δύο με τον Πλούτωνα). Η σύνδεση τους γίνεται επειδή πίσω από αυτές τις εκδηλώσεις (το σεξ και ο σεισμός) υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, ένας κοινός νόμος, που δεν τον γνωρίζουμε κι ούτε θα μπορέσουμε ενδεχομένως να τον μάθουμε ποτέ.

Αυτή η ιδεαλιστική προσέγγιση είναι αρκετά ενοχλητική για τους υλιστές επιστήμονες της εποχής μας αλλά και για τους ορθολογιστές της εκάστοτε εποχής. Η σύγχρονη δυτική ιστορία έχει χαρακτηριστεί από τη λεγόμενη ορθολογιστική προσέγγιση, η οποία έχει σα χαρακτηριστικό ότι διαχωρίζει τα πράγματα. Ένα αντικείμενο είναι ή άσπρο ή μαύρο, ή μεγάλο ή μικρό. Δεν μπορεί να είναι και τα δύο. Ο δυτικός νους δεν είναι εκπαιδευμένος να δουλεύει με τη λεγόμενη «συμβολική όραση»*, την όραση αυτή που επιτρέπει μέσα από μία αφαιρετική διαδικασία να βλέπουμε «κοινά στοιχεία εμπειρίας» πίσω από φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα.

Αυτή η συμβολική όραση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα. Ένας τρόπος που επιτρέπει να διακρίνουμε ότι πίσω από τις μορφές και τις εκδηλώσεις υπάρχει μία κοινή αρχή, την οποία δεν είμαστε σε θέση να δούμε με τα μάτια της φύσης, αλλά μόνο να αισθανθούμε την ύπαρξη της με τα μάτια της συμβολικής μας όρασης.

Όπως μέσα στο όνειρο μας «νιώθουμε» ότι κάποιος έρχεται δίπλα μας και τον «βλέπουμε» χωρίς να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά, έτσι κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία άλλου είδους αίσθηση, που θα μπορούσαμε, αν δεν είχαμε τον κίνδυνο να παρασυρθούμε σε λανθασμένες και προκατειλημμένες ταυτίσεις θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και «διαίσθηση». «Ξέρουμε» ότι υπάρχει κάτι «εκεί έξω», αλλά δεν μπορούμε να το «δούμε» φυσικά. Ξέρουμε όμως την ύπαρξη του και την αναγνωρίζουμε στις εκδηλώσεις του στην πραγματική ζωή.

Αυτές οι αρχές που «αισθανόμαστε» ότι υπάρχουν δεν είναι παρά αυτό που ο ψυχολόγος Karl Jung είχε ονομάσει Αρχέτυπα. Όταν βλέπουμε κάποιον άνδρα γενναίο για παράδειγμα, αναγνωρίζουμε πίσω του τον Ήρωα (που είναι ένα από τα Αρχέτυπα που ονομάτισε ο Karl Jung), αλλά, αν μας πουν να περιγράψουμε με λόγια τον Ήρωα, καταλήγουμε να λέμε ανοησίες.

Αν δούμε ένα άνθρωπο πληγωμένο να μοιράζεται την εμπειρία του με τους γύρω του να τον κοιτούν εκστατικοί, αναγνωρίζουμε τον Πληγωμένο Θεραπευτή (άλλο ένα από τα Αρχέτυπα που αναγνώρισε ο Karl Jung), αλλά και πάλι αν μας ζητήσουν να περιγράψουμε τι κάνει αυτός ο άνθρωπος, ίσως να πέσουμε έξω (μπορεί από το να αυτοσαρκάζεται, ως το να κλαίει με λυγμούς για την εμπειρία του).

Υπάρχει επομένως κάτι κοινό που αισθανόμαστε ότι υπάρχει πίσω από τα φαινόμενα, το οποίο όμως δεν είμαστε σε θέση να περιγράψουμε με λόγια. Μπορούμε όμως να απαριθμήσουμε ιδιότητες που βλέπουμε να εμφανίζονται ξανά και ξανά όποτε αυτό το κοινό παίρνει μία συγκεκριμένη μορφή και εκδηλώνεται στον κόσμο μας. Αυτό ακριβώς δηλαδή που κάνουμε και με τους Πλανήτες στην Αστρολογία.

Οι λάτρεις της Επιστήμης ίσως να αρνηθούν την ύπαρξη κάποια παραπάνω υπερβατικής αρχής έξω από τα υλικά φαινόμενα και την φύση. Από αρχαιοτάτων χρόνων άλλωστε κι από τους Έλληνες φιλοσόφους υπήρχε το ερώτημα, αν ο κόσμος γεννιέται από το Πνεύμα ή από την Ύλη.

Μήπως όμως το ερώτημα αυτό είναι παραπλανητικό; Μήπως ακόμη κι η σημερινή Επιστήμη έχει φτάσει σε ένα σημείο, που πλέον κανείς δε γνωρίζει ακριβώς πού σταματάει το Πνεύμα και πού η Ύλη; Γιατί σε ποια κατηγορίες από τις δύο θα έπρεπε να εντάξουμε αλήθεια αυτό που στα μαθηματικά ονομάζουμε «Πιθανότητες»; Οι πιθανότητες είναι στοιχείο του Πνεύματος ή της Ύλης;

Γιατί οι Πιθανότητες είναι αυτή η Αρχή που κυβερνά τον κόσμο της Ύλης όπως αποδεικνύει κι η σημερινή Επιστήμη. Κανείς δεν ξέρει για παράδειγμα, αν στον κόσμο των ατομικών σωματιδίων ένα ηλεκτρόνιο είναι ένα κύμα ή ένα σωματίδιο. Κανείς δεν ξέρει ακόμη, αν το ηλεκτρόνιο περιστρέφεται σε καθορισμένες τροχιές ή σε ένα νέφος περιοχής γύρω από τον πυρήνα. Μόνο για τη δεδομένη στιγμή που το παρατηρούμε μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Την επόμενη στιγμή, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι είναι.

Με την έννοια αυτή η πραγματική φύση του ηλεκτρονίου θα μας μείνει για πάντα άφατη. Ποτέ δε θα μάθουμε τι είναι πραγματικά το ηλεκτρόνιο. Μόνο εκδηλώσεις του θα μπορούμε να βλέπουμε. Άλλοτε τη σωματιδιακή κι άλλοτε την κυματική.

Πώς σας φαίνεται αυτό, αγαπητοί αναγνώστες; Μήπως σας θυμίζει λίγο μεταφυσική; Μήπως θυμίζει τον άφατο Θεό, που μόνο τις εκπορεύσεις του μπορούμε να δούμε;

Πίσω από την εκδήλωση του κόσμου μας υπάρχουν μόνο οι πιθανότητες. Κι επειδή υπάρχουν αυτές μπορούμε εμείς οι αστρολόγοι να κάνουμε προβλέψεις. Ποτέ όμως δε θα είμαστε σίγουροι. Και ποτέ δε θα μπορέσουμε να «μετρήσουμε» πλήρως την προβλεπτική μας μέθοδο.

Αναφορές
* Carolyn Myss, Γιατί οι άνθρωποι δε θεραπεύονται και πώς μπορούν
** Steven Arrory, Η αστρολογία, Η Ψυχολογία και τα τέσσερα στοιχεία
*** Carolyn Myss, Ιερά Συμβόλαια

newageastrologymagazine

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ