ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞ

Η Ντάουλ Κιμ

Η γυναίκα είναι μάνα. Κι αυτό στο λέει η φύση. Κι όταν, κύριε μαλάκα, ομιλεί η φύση κάνουν τουμπεκί οι πάντες. Θρησκείες και επιστήμες, φιλοσοφίες και ιδεολογίες. Πιο σωστά η φύση σού λέει ότι η μάνα είναι γυναίκα… όχι απλά ότι η γυναίκα είναι μάνα.

Μάνα σημαίνει ότι η γυναίκα θα φουσκώσει. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ένας άλλος άνθρωπος θα μεγαλώσει μέσα της και από την ίδια θα τρέφεται. Δεν μπορεί, λοιπόν, η γυναίκα να αντισταθεί στη φύση και να πει Εγώ δεν θέλω περισσότερο βάρος διότι θα μου χαλάσει τη σιλουέτα μου, θα μου αλλάξει το κορμί μου. Όπως δεν μπορεί η εγκυμονούσα να το ρίξει στη δίαιτα για να μην αλλοιώσει τις καμπύλες της. Όχι, κυρία μου.

Είσαι μάνα. Αυτή είναι η αποστολή σου στη γη. Κανένας άλλος λόγος δεν υπάρχει που μπαίνει επάνω από την Εντολή που σου δίνεται με το που βλέπεις το φως της ημέρας. Θα γεννήσεις. Αυτή είναι η Εντολή. Και από κοριτσάκι όσο γίνεσαι γυναίκα το νοιώθεις μέσα σου, η ίδια σου η ύπαρξη δεν σ’ αφήνει να το λησμονάς…, ότι οφείλεις, ότι έχεις χρέος να φέρεις τουλάχιστον μια άλλη ψυχή στον κόσμο. Δεν σ’ αφήνει σε ησυχία η Εντολή, που δεν την ξεπερνάς με τίποτα. Με τίποτα. Κι αν δεν σε γρατσουνάει η Εντολή τότε πρέπει να ψαχθείς…

…Και όπως θες γαμήσι, κυρία μου, διότι διαφορετικά δεν μπορείς να συλλάβεις παιδί, έτσι θες και βυζιά. Μιλάμε για τη μάνα γυναίκα, όχι τη γυναίκα βαποράκι ενός μωρού. Δεν το βγάζεις από την κοιλιά σου το βρέφος και καθαρίζεις. Όχι, βέβαια. Θα το ταϊσεις το νεογέννητο, με γάλα και το θεϊκό αυτό υγρό υλικό βγαίνει από το στήθος σου. Χωρίς βυζιά, λοιπόν, πώς το φουκαριάρικο θα χώσει στο στοματάκι του τη ρώγα σου… Στα μεμέ, λοιπόν, θα φορτωθεί το γάλα.

Αποφασισμένα είναι όλα από τη φύση. Έτσι τα έχει κανονίσει. Τα παιδιά να μην τα γεννάνε τα δέντρα, ούτε να τα στέλνουν οι κεραυνοί, ούτε να τα βρίσκουμε σε σπηλιές. Και πού πήγε η δουλειά; Η γυναίκα να μην κυκλοφορεί σα μάνα. Σαν υποψήφια μάνα. Σα μέλλουσα μάνα. Να την βλέπεις σαν άνδρας και να μη σου ξυπνάει τον πόθο. Γιατί; Δεν βλέπεις επάνω της εκείνα που σε ανάβουν, που σε τρελλαίνουν και δεν σ’ αφήνουν να την βγάλεις από τη σκέψη σου.

Αντί για γυναίκα με πιασίματα, τα οποία θέλεις να ορμήσεις να τα γευθείς με τα χέρια και τη γλώσσα, έχεις απέναντι σου μια σκιά. Μια κοκκαλιάρα. Μια αποστεωμένη γκόμενα. Ένα ζωντανό απολίθωμα. Ένα σκελετωμένο σώμα. Όχι, κυρία μου, δεν είσαι γυναίκα, είσαι μια κρεμάστρα. Αυτό, όμως, το λιπόσαρκο πράμα σου λέει Είμαι μοντέλο, πρέπει να γίνω σαν πεινασμένο κορίτσι της Μπιάφρα, διαφορετικά δεν με θέλουν οι σχεδιαστές μόδας οι οποίοι, σου λένε, όσο πιο αδύνατο είναι το μοντέλο, τόσο περισσότερο φαίνεται επάνω της το ρούχο μας.

Η μόδα. Ποια μόδα; Φοβερά πράγματα. Όχι η μόδα στις πεινασμένες χώρες της Αφρικής αλλά η μόδα του… ανεπτυγμένου κόσμου, της Δύσης, του πλούτου, της βιομηχανίας του γυναικείου ρούχου. Η μόδα προστάζει. Τα συμφέροντα αλλά…, λέει ο αποδυτηριάκιας…, και τα απωθημένα των ανδρών που έγιναν μοδίστρες. Έτσι, σου λένε, τον θέλουμε τον ιδεώδη τύπο της σημερινής γυναίκας. Αυτός ο τύπος που γίνεται εξώφυλλο σ’ όλα τα περιοδικά μόδας και στα γκλάμορους ντεφιλέ, στις κολεξιόν. Μιλάνε οι αδελφές. Η δικτατορία των ντηζάϊνερ. Έτσι την θέλουμε την γυναίκα. Πώς; Ένα ζωντανό πτώμα. Ένα κινούμενο κάγκελο. Σα να είναι ατροφικιά. Με ανύπαρκτα μπράτσα. Με πόδια οδοντογλυφίδες. Πού φθάσαμε, ρε;

…Τρέχει ο ποδοσφαιριστής να μαρκάρει τον αντίπαλο και σωριάζεται επάνω στο χορτάρι. Νεκρός. Τι γίνεται εδώ; Άστο…, δεν το ακουμπάμε αυτό σήμερα. Επαγγελματίας είναι και το επάγγελμα τον θέλει να αντέχει να κάνει πρωταθλητισμό, να δίνει και δυο παιχνίδια την εβδομάδα. Δεν έχει άλλη επιλογή ο επαγγελματίας. Θα φαρμακωθεί. Διαφορετικά θα μείνει πίσω. Θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι. Δεν θα μπορεί να ζήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του.

Πριν από 150 χρόνια δεν υπήρχαν μανεκέν. Όποιος ήθελε να λανσάρει ένα ρούχο έκανε τη δουλειά του στις βιτρίνες των καταστημάτων. Και φορέματα, φούστες, μπλούζες, ταγιέρ, παλτά τα έβλεπε ο κόσμος να τα φοράνε πλαστικές κούκλες. Και, βέβαια, ήταν αδιανόητο τότε η μοδίστρα να ήταν άνδρας. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Μόλις πριν από 85 χρόνια στη Νέα Υόρκη εμφανίστηκε το πρώτο πρακτορείο μοντέλων και τα κορίτσια που έκαναν αυτή τη δουλειά τις αντιμετώπιζαν σαν πουτανάκια. Πέρα απ’ αυτό. Ήταν, όμως, κανονικές γυναίκες και χωρίς το άγχος της ζυγαριάς. Με βυζιά, με κώλους, με μπούτια. Μέχρι που οι μοδίστρες αντικαταστάθηκαν από τους μόδιστρους, αυτούς που εξέλιξαν το μόντελιγκ και το έκαναν κοσμικό γεγονός και σώου και έφτιαξαν τις βασίλισσες της πασαρέλας, Ναόμι Κάμπελ, Καίητ Μός, Σίντυ Κρώφορντ, Λίντα Ευαγγελίστα κ.α.

…Όλα ξεκίνησαν από την Τουϊγκυ, αυτή που άνοιξε το δρόμο της… καχεξίας πριν από 50 χρόνια περίπου για να φθάσει η δουλειά στα σουπερ μόντελ, στα τοπ – μόντελ τα οποία είναι αφύσικο να γλυτώσουν από την πρέζα σα γνήσια θύματα ενός σκληρού και ανθυγιεινού επαγγέλματος. Καμμία έκπληξη η αυτοκτονία πριν από κάποια χρόνια της 19χρονης Κορεάτισσας Ντάουλ Κίμ. Βρέθηκε κρεμασμένη στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Δεν άντεξε… Μιλάμε για το αστέρι. Για πολλά εξώφυλλα. Για πολλά λεφτά. Για ό,τι θέλει να το έχει…, εκτός από τον εαυτό της, εκτός από την ίδια τη ζωή. Δεν είναι μελοδραματικά αυτά. Σε παρακαλώ. Αποδυτηριάκια διαβάζεις. Θα στο πω αλλοιώς…

…Πρέπει να ‘σαι τρελλός, μου είχε πει πριν χρόνια ο Χάρυ Κλύν, για να βγαίνεις μπροστά στον κόσμο σαν τραγουδιστής, σαν ηθοποιός, σα διασκεδαστής, σαν οτιδήποτε. Εννοεί ότι πρέπει να σε βαράει μια τρέλλα, με την έννοια ότι δεν είναι νορμάλ να ανεβαίνεις στη σκηνή ενώπιον κοινού… Εκτός, λέω εγώ, αν αποκτήσεις μια «κτηνωδία»… ή, εκτός κι αν πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτό που κάνεις είναι τέχνη, είναι ψυχαγωγία, είναι διασκέδαση και στο φινάλε, σαν επαγγελματίας, απενοχοποιείς τον εαυτό σου διότι κάνεις μια προσφορά στον κόσμο.

Έλα, ρε…, θα σου πει ο άλλος που δεν μπορεί να αντιληφθεί το πόσο ζόρι είναι να κάνεις μια εκπομπή στην τηλεόραση ή, το μοντέλο του Υβ Σαιν Λωράν και του Κάλβιν Κλάιν. Οι κοπέλλες αυτές, σου λέει ο μαλάκας, κονομάνε, είναι περιζήτητες, γυρίζουν όλον τον κόσμο και το μόνο που κάνουν είναι να βάφονται και να περπατάνε κουνώντας τον κώλο τους…

Ποια γρίπη; Θα έχετε ακούσει την επιδημία της νευρικής ανορεξίας… Το λέει η λέξη. Ανορεξία. Δεν υπάρχει όρεξη για φαγητό. Κι αν υπάρξει δεν θα τρως. Εχθρός οτιδήποτε θέλει το στόμα. Το κάθε γραμμάριο. Θα υπολογίζεις και τη μισή μπουκιά. Θες να γίνεις μοντέλο; Δεν υπάρχει δίαιτα. Κάποια δίαιτα. Δεν θα τρως. Για να γίνεις θεά θα μεταβληθείς σ’ ένα «καλλίγραμμο» σκιάχτρο. Γι’ αυτό τη λένε νευρική ανορεξία. Νευρογενή, ψυχογενή ανορεξία. Παίζει μπάλλα ο τρόμος του πάχους. Μην τυχόν και πάρει βάρος το κορίτσι. Με συνέπεια να πεθαίνει η μια μετά την άλλη. Μιλάμε για φοβερά πράγματα.

…Όπως ο ρίπτης στον αθλητισμό δεν έχει άλλη επιλογή από το να ντοπαριστεί κι έτσι να φουσκώνει, να παίρνει κιλά…, από την άλλη το μοντέλο μπαίνει θέλει δεν θέλει στον κόσμο της τυραννίας που λέγεται ασιτία, αθρεψία… Μιλάμε για αληθινό Γολγοθά. Φοβερό. Να ‘σαι άνθρωπος και να ‘χεις φυσιολογική ανάγκη να φας, να πιεις νερό και να μην τρως…, κι αν πίνεις ένα ποτήρι νεράκι προηγουμένως να σφίγγεις τη ζώνη σου για να μη… ξεχειλώσει η κοιλιά σου.

Πώς μπορεί να αντιδρά ένας ανθρώπινος οργανισμός όταν τρέφεται τόσο όσο χρειάζεται, όχι για να ζει, όσο για να… αναπνέει; Αϋπνία. Ζαλάδες. Με τάσεις επιθετικότητας. Και απομόνωσης. Επόμενο είναι όταν γαμάς τον εαυτό σου, επειδή είσαι σούπερ μόντελ με… σούπερ εξουθενωτικές δίαιτες, με διατροφικές ακρότητες να μπαίνεις στη σέντρα του γηπέδου των διαταραχών και να κινδυνεύεις σωματικά και ψυχολογικά. Τέρμα. Δεν είσαι άνθρωπος.

Εδώ δεν μιλάμε ότι στερείσαι την απόλαυση του φαγητού. Εδώ μιλάμε για υπόταση, για αναιμία. Μια μόνιμη δυσκοιλιότητα και βέβαια έτσι φάντασμα, έτσι υποψία γυναίκας που γίνεται ο οργανισμός μειώνεται η σεξουαλική επιθυμία. Η αδερφάρα, όμως, ο σχεδιαστής μόδας σου λέει όσο πιο αδύνατη είσαι τόσο καλύτερη για  μένα. Διαφορετικά, κοριτσάκι μου, δεν έχεις θέση στο λαμπερό κόσμο της μόδας.

Τι να κάνει η μοντέλα; Μιλάμε τώρα γι’ αυτήν που έχει συμβόλαια εκατομμυρίων και επάνω της παίζονται τεράστια κεφάλαια της βιομηχανίας της μόδας. Δεν είναι εύκολο όταν μπήκε στο χορό να κάνει πίσω. Άσε τις άλλες που θέλουν να πάρουν σειρά. Κορίτσια 42 κιλών και θέλουν να κατέβουν κάτω από 40. Και μετά να φθάσουν τα 37 κιλά. Και πιο κάτω από τα 35. Φοβερά πράγματα. Να γίνουν πιο κέρινες κούκλες από τις κέρινες. Και πιο… αδύνατες. Να βλέπεις κορίτσια 1μ. 75 ύψος και στη σούμα 32, άντε 34 κιλά. Έτσι την κατάντησε ο εφιάλτης της απώλειας βάρους. Να τρώνε και να κάνουν εμετό.

Δεν υπάρχει χειρώτερη επίθεση που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στον εαυτό του όταν τρώει και μετά προσπαθεί να βγάλει ό,τι έφαγε. Μέχρι και δέκα φορές την ημέρα κάνουν εμετό. Είπαμε. Δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν συμβόλαια και η υπόσχεση ότι θα γίνει σταρ αν δεν περάσει από το δρόμο που οδηγεί στο νοσοκομείο και στη ψυχοθεραπεία.

Πριν από 7 χρόνια πέθανε από… πείνα και από τις επιπλοκές που της προκάλεσε η νευρική ανορεξία η 18χρονη Ελιάνα Ράμος, από το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης. Ούτε η πρώτη ήταν, ούτε η τελευταία. Αναφέρω μόνο αυτή την περίπτωση επειδή πραγματικά παρουσιάζει μια κατάμαυρη ιδιαιτερότητα. Μουνάρες η Ελιάνα και η αδελφή της Λουϊσελ έπεσαν στο λούκι της μόδας. Έξι μήνες πριν από το θάνατο της μικρότερης, αυτή, η Ελιάνα, είδε μπροστά στα μάτια της, στη διάρκεια μιας επίδειξης μόδας, να πεθαίνει η 22χρονη Λουϊσελ, που κι αυτή… λιμοκτονούσε για να… κρατηθεί στο χρηματιστήριο των τοπ – μόντελ.

Φοβερό. Πριν ακόμα αναπτυχθεί κανονικά, πριν ακόμα σχηματισθεί το κορμί ενός κοριτσιού μπαίνει στην αγριότητα της σκληρής δίαιτας. Στο επιβάλλει η μόδα της ανδρικής μοδίστρας. Έτσι την θέλουν την γυναίκα. Έτσι την βλέπουν. Απολειφάδι. Και η… επανάσταση πέτυχε. Επιβλήθηκε η αδύνατη γυναίκα, η όσο το δυνατόν πιο αδύνατη, που πλέον ταυτίστηκε με την… αδύναμη. Τι να γαμήσεις σε μια αδύναμη γυναίκα και πώς μια γυναίκα χωρίς κρέας να καταστεί έγκυος, να κουβαλήσει παιδί στην κοιλιά της; Από ποια γυναίκα να τραφεί το βρέφος όταν η εγκυμονούσα σαν ανθρώπινος οργανισμός δεν διαθέτει τα βασικά στοιχεία, τα απαραίτητα μέταλλα;

Ήταν ένα ευαίσθητο κορίτσι η Ντάουλ Κίμ, είχει κάνει πολύ μεγάλο όνομα στο modeling αλλά όπως σημείωνε στο μπλογκ της ένοιωθε μοναξιά, ήταν μια βασανισμένη ψυχή διότι αισθανόταν φάντασμα, υπερβολικά πιεσμένη από τη δουλειά… Είχε αγάπη για τον Ρώσο συγγραφέα Λέοντα Τολστόι και πριν αυτοκτονήσει, πριν κρεμαστεί στο διαμέρισμά της, είχε προαναγγείλει το τέλος της στο διαδίκτυο… Είπαμε. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία. Άλλη πηδάει από το μπαλκόνι για να σκοτωθεί, άλλη παίρνει χάπια.

Κάποτε μπήκαν στο παιχνίδι οι νηστείες, φυσικά πρώτα από τις θρησκείες…  Δικαιολογημένα. Τι να πεις του αλλουνού όταν δεν έχεις να τον ταϊσεις; Θα του πεις ότι για να εξαγνιστεί η ψυχή του πρέπει να μην τρως τούτο και το άλλο… Και το τούτο και το άλλο είναι ό,τι ποθεί η ψυχή σου, η αγνή ψυχή σου. Σήμερα; Δίχως υπερβολή παίζουν οι λίστες αναμονής για να σε πάρουν στο νοσοκομείο, στις ειδικές κλινικές που θεραπεύουν τη νευρική ανορεξία… Όπως άλλος μπαίνει σε κλινική για να κάνει αποτοξίνωση από τα ναρκωτικά, έτσι και σ’ αυτό το έργο. Μπουρδέλο. Να έχεις τα πάντα στη διάθεσή σου, ό,τι γουστάρεις και να μην… τρως. Και, τελικά, να σε πηγαίνουνε καροτσάκι στο νοσοκομείο για τουλάχιστον τρείς μήνες, τον ελάχιστο χρόνο νοσηλείας για να θεραπευτείς από τη… συνήθεια που αποκτάς να μην τρως. Να βλέπεις φαγητό και να το συχαίνεσαι. Να βλέπεις φαγητό και να σκέπτεσαι ότι αν το… δοκιμάσω θα… παραμορφωθώ. Και πριν το νοσοκομείο πας στην κατάθλιψη, στην αυτοκτονία, αφού προηγουμένως κατεβάζεις καθαρτικά για να χάνεις βάρος.

…Και όπως είπε και η ηθοποιός Ζέτα Δούκα…, η πρόεδρος της «Ανάσας», του συλλόγου για τη στήριξη όσων πάσχουν από ανορεξία, της ασθένειας της μόδας, που δεν κτυπάει μόνο τα μοντέλα…, από την εμμονή για την άρνηση τροφής μεταπηδάς στη βουλιμία. Από τη νευρική ανορεξία στη νευρική βουλιμία. Τρως σαν κτήνος… Απ’ εκεί που ένοιωθες τύψεις όταν έτρωγες, να χλαπακιάζεις και τελικά να μη σε χωράνε τα ρούχα σου.

apodytiriakias

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ