ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ

Gail Strickland (Μετάφραση: Αποστόλης Αλεξόπουλος)

Μήπως πιστεύετε ότι δεν έχετε τον έλεγχο της ζωής σας; Ότι η ζωή σας είναι προδιαγεγραμμένη και ότι κι αν κάνετε δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα;

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ λέει,

«Όλος ο κόσμος μια σκηνή,
και όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες απλοί ηθοποιοί.
Έχουν τις εξόδους τους και τις εισόδους τους ...»
(Όπως σας αρέσει, Πράξη ΙΙ, Σκηνή IV)

Διαβάζοντας το ινδουιστικό έπος, τη Ραμαγιάνα - μια από τις σπουδαιότερες ιστορίες όλων των εποχών που αφορά τον ήρωα Ράμα και το ταξίδι του στην Ινδία για να ζήσει μια έντιμη ζωή, στην αναζήτησή του για το Θείο - έχω την αίσθηση ότι οι άνδρες και οι γυναίκες σε αυτήν την ιστορία θα συμφωνούσαν με τον Σαίξπηρ: "Είμαστε ηθοποιοί στη σκηνή και παίζουμε τους ρόλους που μας έχουν ανατεθεί."

Σημαίνει άραγε αυτό ότι δεν έχουμε τη δύναμη να διαμορφώνουμε τις ζωές μας; “Το έργο είναι γραμμένο. Ο κύβος ερρίφθη.”

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το πεπρωμένο μας πλέκεται από τρεις γηραιές, βλοσυρές αδελφές: τις Μοίρες.

«Η Κλωθώ, της οποίας το όνομα σημαίνει “κλώθω, γνέθω”, έκλωθε το νήμα της ζωής.
Η Λάχεση, της οποίας το όνομα σημαίνει “διορίζω ή διανέμω με κλήρο, λαγχάνω”, μετρούσε το μήκος του νήματος.
Η Άτροπος, της οποίας το όνομα σημαίνει "αυτή που δεν μπορεί να μετατραπεί”, έκοβε το νήμα της ζωής.»
(Http://www.theoi.com/Daimon/Moirai.html)

Σε διαφορετικές εκδοχές, οι αδελφές αποδίδονταν σε διαφορετικούς γονείς. Ο αγαπημένος μου μύθος λέει ότι η Νυξ, θεά της Νύχτας και του Κενού, γέννησε αυτές τις μοιραίες γυναίκες από μόνη της, χωρίς πατέρα. Άλλες εκδοχές λένε ότι οι γονείς των τριών αδελφών ήταν ο Δίας και η Θέμιδα, το Έρεβος και η Νύχτα, ο Κρόνος και η Νύχτα. Συχνά βρίσκουμε τις αδελφές που σχηματίζουν το πεπρωμένο μας, να δημιουργούνται από το μαύρο κενό (Νυξ, Νύχτα) σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν τάξη. Η Θέμιδα είναι η Τιτανίδα θεά του θείου νόμου και της τάξης. Ο Κρόνος είναι ο Τιτάνας θεός του χρόνου και των εποχών.

Οι Μοίρες πιστεύεται ότι αρχίζουν να περιστρέφουν το νήμα της ζωής μας κατά τη γέννηση μας (ή τρεις ημέρες μετά τη γέννηση μας σε ορισμένες εκδοχές). Καθώς η ανέμη της Κλωθού γυρίζει γύρω-γύρω κάθε μέρα με τη στροφή της γης, το πεπρωμένο μας κλώθεται. Η αδελφή της, η Λάχεση μετρά το μήκος του νήματος. Όπως ο μυθικός Αχιλλέας, έτσι αναρωτιόμαστε κι εμείς, θα είναι η ζωή μας είναι σύντομη και γεμάτη με τιμή (κλέος ανδρός) ή μακρά και αδιατάρακτη; Και αν είχαμε την επιλογή, ποία θα επιλέγαμε; Έχουμε τέτοια επιλογή;

Συμφωνώ με την περιγραφή των πεποιθήσεων που βρέθηκαν στη Ραμαγιάνα, από τον Jonah Blank: «Η πίστη στο απόλυτο πεπρωμένο θα ήταν καταθλιπτική μόνο αν ερχόταν από έξω. Αν οι Ινδουιστές βλέπανε κάποια εξωτερική δύναμη να κυριαρχεί στο σύνολο των δράσεών τους, ίσως θα βυθίζονταν σε απελπισία, αλλά κατά την άποψή τους η μοίρα είναι μια δύναμη βαθιά μέσα στις ψυχές μας. Η Μοίρα είναι η αναζήτηση της δύναμης που καθένας μας κουβαλάει μέσα του».
(“Βέλος της Θεάς με το μπλε δέρμα”, jonah Blank, Grove Press 1992).

Nα πιστεύουμε στη μοίρα και το πεπρωμένο ή όχι; Αυτό είναι ένα ερώτημα που έχει τεθεί από τους φιλοσόφους και τους γονείς και τους εξερευνητές, από την αρχή του χρόνου. Αν πιστεύουμε ότι η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από τις τρεις Μοίρες, αυτό είναι άραγε ένα κάλεσμα για παθητική αδράνεια; Ή μήπως είναι μια πρόσκληση για μας, να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, τον τρόπο που παίζουμε τους ρόλους μας στη σκηνή που μας έχει δοθεί;

Πιστεύω ότι αν και δεν μπορούμε να επιλέξουμε πόσο καιρό θα κρατήσει η ζωή μας, αν και δεν μπορούμε να επιλέξουμε το στάδιο στο οποίο παίζουμε τους ρόλους μας, αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι μπορούμε να παίζουμε τους ρόλους μας όμορφα ή φτωχικά. Η Μοίρα, η σκηνή μας, το πεπρωμένο μας μπορεί να θεωρηθεί ως ένα θέλγητρο που συνδέει καθέναν από εμάς με την υπόλοιπη ανθρωπότητα..

 The Mythologists

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ