ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ

 

Μεγαλώνουμε το αγαπημένο μας παιδί .. Κάνουμε όνειρα .. Έχουμε σχεδιάσει όλο το μέλλον του με βάση .. Τα δικά μας δεδομένα .. Και ξαφνικά ..
“Μαμά είμαι ομοφυλόφιλος “… Μέσα σε  ένα δευτερόλεπτο καταρρέει όλος ο κόσμος …
“Όχι , όχι … Δεν ξέρει  τι λέει .. Είναι  νέος  ακόμα .. Δεν μπορεί  να ξέρει ..” Το πρώτο πράγμα  πού περνάει απ’το μυαλό . Άρνηση.. Δεν θέλουμε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Είναι πολύ έξω απ’την δική μας. Αυτό  δεν το είχαμε σκεφτεί ούτε στα πιο μαύρα σενάρια. Αυτή  ανακοίνωση καταστρέφει όλα τα δικά μας όνειρα. Να δω το παιδί μου να κάνει “φυσιολογική σχέση”, “φυσιολογική ζωή”, τα εγγονάκια μας.. Και τώρα; Τι είναι  αυτά που λέει; Όχι, όχι, ΟΧΙ!!!
“Φταίει ο φίλος του, αυτός τον παρέσυρε”. Πρέπει να του απαγορεύσω να κάνει παρέα μαζί του. Φταίει ο υπολογιστής, σχολείο, κοινωνία… Κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να φταίει..

Θυμός. Ένα εξωστρεφές συναίσθημα το οποίο χρειάζεται αντικείμενο (πρόσωπο) για να εκτονωθεί. Ένα συναίσθημα που διαχειριζόμαστε πολύ πιο εύκολα επειδή στοχεύει κάποιον. Ένα συναίσθημα το οποίο από μικρά παιδιά μαθαίνουμε το πως μπορούμε να εκτονώσουμε ξεκινώντας από την οικογένειά μας και μετά στη συνέχεια στο σχολείο, στις παρέες, την τηλεόραση κλπ..

Τι γίνεται όμως μέσα μας; Τι μπορεί να νιώθει ένας γονέας όταν ακούει τέτοια ανακοίνωση απ’το παιδί του;

Ένα απ’τα κύρια συναισθήματα που κινητοποιούνται είναι φόβος. Φόβος του διαφορετικού, του αγνώστου. Φόβος που φτάνει όρια πανικού,  στο ενδεχόμενο να αντιμετωπιστεί μία κατάσταση τόσο διαφορετική από τα δικά μας δεδομένα. Φόβος στο να αποδεχτούμε την πραγματικότητα επειδή η συνέπεια θα είναι η κατάρρευση της δικής μας πραγματικότητας. Φόβος να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Τι θα πει ο κόσμος; Τι θα πουν  οι φίλοι, οικογένεια; Ο τυφλός φόβος της δικής μας απόρριψης οδηγεί  συχνά  στην απόρριψη του ίδιου του παιδιού.

Πόνος. Αβάσταχτος πόνος της μοναξιάς, ανικανότητας και απώλειας. Αυτόν τον πόνο (με πολλούς τρόπους)  προσπαθεί να αποφύγει περισσότερος κόσμος αυτού του πλανήτη. Ένας απ’τους τρόπους είναι να δημιουργούμε μια οικογένεια και να κάνουμε παιδιά σχεδιάζοντας την δική μας εξέλιξη αυτής της οικογένειας. Ανακοίνωση του παιδιού ότι είναι ομοφυλόφιλος ανατρέπει το δικό μας σενάριο.

Η απελπισία και η απόγνωση,  τα οποία συνοδεύουν αυτήν  την ανατροπή κινητοποιεί τον αναφερόμενο πιο πάνω θυμό προς τους άλλους και το ίδιο το παιδί .

Αηδία. Απ’τα πιο “απαγορευμένα” συναισθήματα που θα μπορούσε να νιώθει ένας γονέας για το παιδί του. Η αηδία κινητοποιήται όταν ο γονιός σκέφτεται την ίδια σεξουαλική πράξη του παιδιού με τον-την σύντροφο του ίδιου φύλου. Ακόμα  η καθολικά χρησημοποιημένη λέξη “γκέι” έχει την απόχρωση της αηδίας.

Η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται σαν κάτι αφύσικο και ανώμαλο. 

Άρα τι κάνει κανείς σε τέτοια κατάσταση;
Ο γονιός καλείται να αποδεχτεί τα δικά του συναισθήματα,  να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Βέβαια, πόσο εύκολο είναι αυτό την στιγμή,  που στις περισσότερες περιπτώσεις ο ίδιος ο γονιός,  σαν παιδί δεν έχει βιώσει τέτοια ειλικρίνεια απ’τους γονείς του; Πως μπορεί να αποδεχτεί τον εαυτό του αφού ο ίδιος δεν έχει βιώσει τέτοια αποδοχή απ’τους γονείς του; Εδώ,  ιδανική λύση θα ήταν ο γονιός να ζητούσε βοήθεια ειδικού-  ψυχολόγου, ψυχοθεραπευτή. Χωρίς την αποδοχή των συναισθημάτων,  ο γονιός δεν θα μπορέσει να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο το οποίο είναι,  η ειλικρινής κουβέντα με το παιδί και παροχή βοήθειας στο ίδιο το παιδί να κατανοήσει και αποδεχτεί τον εαυτό του.
Είναι η κρίσιμη στιγμή να αποφασίσει ο γονιός εάν όντως αγαπάει το παιδί του και το αποδέχεται όπως είναι ή πιο πολύ αγαπάει την φαντασίωση και τα δικά του όνειρα σε σχέση με το παιδί.

Ο θυμός και το μίσος μας οδηγούν στην απομόνωση και τρέλα.
Ο πόνος μας οδηγεί στη χαρά.
Ο καθένας έχει την ελεύθερη επιλογή να αποδέχεται  τον άλλον όπως είναι και να χαίρεται την σχέση, ή τρώγοντας τον εαυτό του,  να προσπαθεί τον άλλον να αλλάξει.

photo www.kathimerini.gr

LUCYNA FALINSKA

lifehub

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ