Τα βοτάνια του Θεού

Γράφει η Πωλλέτα Ψυχογυιοπούλου *

Από μικρή της άρεσαν οι συλλογές. Ωστόσο το 1992, χρόνος ξεχωριστός, άλλαξε την πορεία της ζωής της. Ανέβαινε, κατέβαινε, ανεβοκατέβαινε την ανηφόρα του χωριού στον ελεύθερο χρόνο της – ανάμεσα στα μαθήματα- και μάζευε με μανία γαϊδουράγκαθα. Τη δυσκόλευαν, γιατί ήταν ψηλά, επιβλητικά, με δυνατό κορμό και απειλητικά αγκάθια. Αυτά τα αγκάθια, λοιπόν, που της τρύπαγαν χέρια και πόδια, γιάτρευαν την ψυχή της! Mα   κι εκείνο το μεγάλο μωβ λουλούδι αντιστεκόταν στη φθορά και διατηρούσε το χρώμα του ακόμη μετά από τέσσερις  ολόκληρες -ίσως…και περισσότερο- εβδομάδες αποξήρανσης. Ήταν τόσο όμορφο και απρόσιτο όσο και βαθιά θεραπευτικό. Βοηθούσε, βεβαίως, και κατά οποιασδήποτε ανάμνησης και μελαγχολίας…. Μυστήριο.

Την παρατηρούσαν  παιδιά, γονείς και κηδεμόνες. Απόρησαν, το ανέφεραν στο Διευθυντή και εκείνος με τη σειρά του στρίβοντας το τσιγκελωτό μουστάκι του της είπε:

-«Μωρή Παναγιωτίτσα, μου ‘παν οι γονείς ότι κάθε μέρα μαζεύεις  γαϊδουράγκαθα. Τι πράγματα είναι αυτά; Έχω ένα κτήμα πιο κάτω δεν πας να το ξελογγώσεις;»  Χαμογέλασε, απέφυγε τη συζήτηση και συνέχισε μετά μανίας το έργο της.

Ξαναπήγαινε στην ανηφόρα, τα ξαναμάζευε, τα πήγαινε στο σπίτι, καθάριζε ευλαβικά τα αγκάθια από τα κοτσάνια, τα γύριζε ανάποδα, τα τύλιγε με εφημερίδες, τα έδενε με κορδέλες  και τα κρέμαγε στα κάγκελα στην ξύλινη κουπαστή της σκάλας ανάμεσα σ’ άλλα: τριαντάφυλλα, λεβάντα, ορτανσίες και πολλά αγρωστώδη. Τα βράδια άνοιγε τα φώτα και περπατούσε πάνω κάτω, περιποιόταν τα φυτά και έφτανε το ξημέρωμα για να κοιμηθεί… εξαντλημένη, αποκαμωμένη πάνω σε τρία μαξιλάρια. Η ανάσα της δυσκολευόταν ήταν και οι έντονες μυρωδιές των αρωματικών φυτών … και το πρωί συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο∙ μάθημα, συλλογή…περισυλλογή… Περίμενε υπομονετικά τη φύση να γίνει σιωπηλή….. δημιουργική διαδικασία θανάτου… Με σεβασμό στη φύση, όταν τελείωνε η δράση, παρέδιδε στην αθανασία τα αποξηραμένα φυτά μέσα σε όμορφα καλάθια, κίνηση συμβολική που κρατούσε τη μνήμη ζωντανή.

Χρόνια μετά, όταν έμαθε υπολογιστές, «γκουγκλάροντας» και αναζητώντας φωτογραφίες και πληροφορίες για τα γαϊδουράγκαθα εντυπωσιασμένη έμαθε τα ονόματά τους: Σίλυβο το Μαριανό ή αλλιώς αγριαγκινάρα, ή αγκάθι της Μαρίας, γιατί σύμφωνα με την παράδοση τα λευκά σημάδια σαν φλέβες στα πράσινα φύλλα του, δημιουργήθηκαν, όταν έπεσαν πάνω του σταγόνες από το γάλα της Παρθένου Μαρίας… και μετά έμαθε όλες τις  θεραπευτικές τους  ιδιότητες- κρυμμένοι θησαυροί- στον κόσμο όλων των φαρμακευτικών φυτών.

Ακόμη πιο  μετά, ο ψυχίατρος και η αλλεργιολόγος εξήγησαν στη μεγάλη της αδελφή, γιατρός κι αυτή ευτυχώς,  που έκανε ψυχοθεραπεία μόνη της και ομοιοπαθητική κατά της αλλεργίας…μόνο και μόνο με τα βοτάνια του Θεού…

—————————————————–

Η Παναγιώτα Ψυχογυιοπούλου είναι Σχολική Σύμβουλος φιλολόγων του Ν. Αχαΐας με έδρα την Πάτρα. Έχει σπουδάσει Βυζαντινή & Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Βιβλιοθηκονομία & Συστήματα Πληροφόρησης στο ΤΕΙ Αθηνών και  έχει  μεταπτυχιακό που αφορά τη διοίκηση σχολικών μονάδων στο  Πανεπιστήμιο ROMATRE της Ιταλίας.

Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια, ημερίδες αφήγησης παραμυθιού, δημιουργικής γραφής, τοπικής ιστορίας, νέων τεχνολογιών και έχει διδάξει τα μαθήματα: δημιουργική γραφή, βιβλία- βιβλιοθήκες, λαογραφία και λαϊκός πολιτισμός, τοπική ιστορία στα Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων, παράλληλα έχει ασχοληθεί με την παιδαγωγική αξιοποίηση  της αφήγησης και της δημιουργικής γραφής στο σχολείο

psychografimata

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ