ο νους μας είναι αληταριό...

Λοιπόν απο αυτήν εδώ τη στιγμή σταματώ να ντρέπομαι και για τα όνειρα και για τις σκέψεις μου...αρκετό δεν είναι που οι σκέψεις βασανίζονται απο την απαισιοδοξία των ημερών και που τα όνειρα ζουν για μείνουν όνειρα γιατι απλά δεν υπάρχουν ελπίδες να πραγματοποιηθούν?
 
Ζούμε σε έναν κόσμο που αθελά μας μας διώχνει...δε μας κάνει το χατήρι ούτε να ελπίσουμε σε ένα πιο όμορφο αύριο...η γενιά μου( २०-३० )αλλά και οι νεότεροι που ακολουθούν καλούματσε να ζήσουμε όπως -όπως επειδή λένε το χρέος της χώρας μας δε μας επιτρέπει ανέσεις!!ειναι άνεση η εργασία πάνω σε αυτό που σπούδασες?ειναι άνεση να ξέρεις τι σου ξημερώνει?
Αν τα φάγαμε μαζί γιατί πεινάμε χώρια? Και ναι δε πεινάμε για όσους το θεωρούν υπερβολικό αλλά η πείνα αφορά μόνο την έλλειψη τροφής?Πρέπει να το δούμε και αυτο?Πεινάμε για αισιοδοξία , πεινάμε για ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή ζήσουμε χωρίς το βάρος που μας έβαλαν στις πλάτες μας όταν μας καλούνε να ξελασπώσουμε όλοι μαζι ένα κράτος που βούλιαξαν λίγοι...

Ανοίγεις τη τηλεόραση και σε βομβαρδίζουν απο νεα μέτρα, απο τρόικες και μνημόνια...γραβατωμένοι κύριοι μιλούν για το λαό όταν ποτέ δε θα χρειαστεί να στεναχωρηθούν για την ανεργία του παιδιού τους που με κόπο σπούδασαν,για την περικοπή της σύνταξης τους αμοιβή τόσων χρόνων δουλειάς,για τη δόση του στεγαστικού που θα μείνει πάλι απλήρωτη,για την απόλυση,(λαικίζω αλλά λέω αλήθεια) για την μιζέρια όλων αυτών που μαστίζει το κόσμο και του μαρμαρώνει το χαμόγελο। Κάθε μέρα στο δρόμο με προσπερνούν αγέλαστοι άνθρωποι...
Κι όμως πρέπει το χαμόγελο να γίνει ο δρόμος μας που αύριο θα μας πάει σε καλύτερο τόπο।
Ας κατηφορήσουμε τη κατηφόρα αυτή, ζώντας σαν αερικά που φλερτάρουν πάντα με τα ψηλά...να κρατήσουμε κάτι απο τη σπίθα της ψυχής μας॥κάτι αληθινό
όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας ειναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει...
 mariabiokef

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ