Η Πραγματικότητα

«Τα Πάντα Ρεί, μηδέποτε κατά το αυτό μένειν» Τα πάντα ρέουν και όλα χάνονται, ακατάπαυστα και είναι αυτή η συνεχής μεταβολή πού συνθέτει την ίδια την έννοια του κόσμου, την θεμελιώδη αρχή του, την έσχατη σημασία του. Όπως λέει ο Ηράκλειτος [5]

«Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ καθ” Ἡράκλειτον οὐδὲ θνητῆς οὐσίας δὶς ἅψασθαι κατὰ ἕξιν (τῆς αὐτῆς)· ἀλλ” ὀξύτητι καὶ τάχει μεταβολῆς σκίδνησι καὶ πάλιν συνάγει (μᾶλλον δὲ οὐδὲ πάλιν οὐδ” ὕστερον, ἀλλ” ἅμα συνίσταται καὶ ἀπολείπει) καὶ πρόσεισι καὶ ἄπεισι».

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε μέχρι ο Άνθρωπος να αποδείξει, το αληθές του λόγου του. Αποδείξαμε ότι αυτό ισχύει για όλα τα υλικά κατασκευής κάθε οντότητας, έμβιας ή άβιας. Από τα άτομα που συνθέτουν ένα αντικείμενο, μέχρι και το ίδιο το αντικείμενο. Τα πάντα ταλαντώνονται και κινούνται σε σχέση με κάτι άλλο.

Είμαι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσω εισαγωγικά σε πάρα πολλές λέξεις του κειμένου που ακολουθεί, λόγω του ότι άλλη διάσταση έχουν οι πραγματικές έννοιες των λέξεων και άλλη τους αποδίδουμε συνήθως εμείς. Θα αποφύγω την εκτενή χρήση εισαγωγικών για να μη σας κουράσω και θα προσπαθήσω να εκφραστώ με απλά λόγια για να γίνω κατανοητός από πολλούς. Η Ελληνική γλώσσα έχει το μεγαλείο να εκφράζει τις έννοιες και με απλές εκφράσεις.

Το σύμπαν.  Διερεύνησα το σύμπαν με αντίστροφο τρόπο απ αυτόν που επιχειρούμε εδώ και πολλά χρόνια, ξεκινώντας από κάποιες αδιαμφισβήτητες παραδοχές οι οποίες με οδήγησαν σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα και εκ του αποτελέσματος αυτού μπορώ πλέων να εξηγήσω τι συμβαίνει εντός του.

Η πρώτη παραδοχή είναι ότι τα σώματα που βλέπουμε γύρω μας συμπεριλαμβανομένης και της γης αποτελούν μέρος ενός συνόλου, η δεύτερη είναι ότι αυτό το σύνολο υλικών αντικειμένων αποτελεί μία οντότητα και η τρίτη είναι ότι αυτή η οντότητα κινείται. Στηριζόμενος σ αυτές τις παραδοχές ανακάλυψα το μηχανισμό του.

Η ανάλυση. Μία οντότητα για να ζει ( άρα λειτουργεί ) πρέπει τα ζωτικά της όργανα να κινούνται. Όταν σταματήσουν τα ζωτικά της όργανα να κινούνται, πεθαίνει. Τα συστατικά των οργάνων της (στο μικρόκοσμο) ούτος ή άλλως κινούνται εν τη γενέσει τους, όταν όμως πεθάνει δεν κινούνται τα όργανά της. Με μία ευρύτερη έννοια μπορούμε να θεωρήσουμε οποιαδήποτε οντότητα λειτουργεί ότι ζει. Απ’ τη χρονική στιγμή που ξεκινάει τη λειτουργία της αναπτύσσεται εντός της λόγο των κινήσεων των ζωτικών της οργάνων θερμοκρασία.

Ένα μέρος της θερμοκρασίας που αναπτύσσεται απορροφάται απ’ το περιβάλλον (ψύχεται) και αυτό έχει σαν συνέπεια τη σταθεροποίησή της σε κάποιο επίπεδο. Στην αρχή της λειτουργίας της παρατηρούμε αυξητική τάση της θερμοκρασίας μέχρι να επέλθει σταθεροποίηση. Δύο απ’ τις παραμέτρους που καθορίζουν τη θερμοκρασία λειτουργίας της είναι : Το έργο που παράγει ο οργανισμός (μηχανή) και η θερμοκρασία του περιβάλλοντος της. Σε κάθε μηχανή κατά την εκκίνηση της λειτουργίας της υπάρχει πάντα επιτάχυνση μέχρι να σταθεροποιηθεί η κίνησή της.

Πρώτα δημιουργείται μια μηχανή και μετά εκκινείται. Έτσι και το σύμπαν άρχισε να διαστέλλεται λόγο αναπτυσσόμενης θερμοκρασίας, μετά την εκκίνησή του. Ως σύμπαν εννοούμε το σύνολο των πραγμάτων που υπάρχουν, το σύνολο δηλαδή των όντων. Σύμφωνα με την επιστήμη το σύμπαν αφορά το χωροχρονικό συνεχές στο οποίο περιλαμβάνεται το σύνολο της ύλης και της ενέργειας. Στις μεγάλες διαστάσεις του είναι αντικείμενο μελέτης της επιστήμης της αστροφυσικής. Στις πολύ μικρές διαστάσεις το σύμπαν το εξερευνά η κβαντική μηχανική. Ενδιάμεσα προσπαθούν να κατανοήσουν τη λειτουργία του και την υπόστασή του όλες οι επιστήμες.

Θα σας δώσω επιγραμματικά τις εξηγήσεις κάποιων μυστηρίων τα οποία εμείς οι Άνθρωποι προσπαθούμε να διαλευκάνουμε από γενέσεώς μας. Οι μαθηματικές αναλύσεις πάντα ακολουθούν. Όταν η θεωρία είναι σωστή, η μαθηματική τεκμηρίωση είναι σχετικά εύκολη. Δεν θα σας κουράσω με αλγόριθμους και συναρτήσεις.

Η μεγαλύτερη αξία περιέχεται στην ιδέα. Το να κάνεις εφαρμογή των όσων περιέχει μία ιδέα και η σωστή θεωρία που τη στηρίζει ειδικά στις μέρες μας είναι εύκολο. Οι ανακαλύψεις τις οποίες έχουμε κάνει έως τώρα σε κάθε τι επιστητό περιέχουν μισές αλήθειες.

Θα ξεκινήσω με επανεξέταση των θεωριών που γέννησαν οι αισθήσεις μας. Υπάρχει κι άλλη μέθοδος για να δούμε αν η θεωρία των χορδών η οποία παραπέμπει στο πολυσύμπαν, είναι σωστή. Ας γνωρίσουμε όμως πρώτα το δικό μας σύμπαν.

Έχει αποδειχθεί ότι δεν είμαστε ακόμη σε θέση να κατανοήσουμε την «τεχνολογία» με την οποία δημιουργήθηκε. Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν ορισμένοι, σας λέω ότι έχουμε και τα αισθητήρια και τη λογική για να το αποδείξουμε.

Η ύλη έχει τρεις διαστάσεις. Με αυτές και μόνο τις διαστάσεις μπορούμε να εξηγήσουμε ότι την αφορά. Ο χρόνος σαν μέγεθος αποτελεί παράμετρο που καθορίζει τα γεγονότα που σχετίζονται με την ύλη.

Πρώτα θα ασχοληθώ με τα υλικά μεγέθη και κατόπιν με τα μη υλικά (π.χ. χρόνος ).

Ο μεγάλος επιστήμονας της λογικής Kurt Gödel υποστήριξε ότι οι μαθηματικές έννοιες και ιδέες «αποτελούν μια δική τους αντικειμενική πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ή να αλλάξουμε, παρά μόνο να αντιληφθούμε και να περιγράψουμε». Αλλά και στην περίπτωση που οι μαθηματικές έννοιες έχουν πλατωνική φύση, ίσως να αποτελούν το κλειδί για την κατανόηση της δικής μας πραγματικότητας.

Η ανάλυση. Ένα σώμα αποτελείται από μόρια, τα μόρια αποτελούνται από άτομα, τα άτομα αποτελούνται από ηλεκτρόνια, πρωτόνια και νετρόνια.

Το ηλεκτρόνιο αποτελεί τη μικρότερη μορφή ύλης. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο έχει κερδίσει τον τίτλο του ’’θεμελιώδους σωματιδίου’’. Έχει αυτούσια ύπαρξη και συγκεκριμένη μάζα, το μέγεθός του ορίζει κατ ανάγκη μια μονάδα μέτρησης.

Αν όλα τα συστατικά της ύλης περιείχαν κάποια άλλα και αυτή η διαίρεσή δε σταματούσε πουθενά, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για άπειρο προς τα κάτω. Μη σας παραπλανήσουν τα ολόνια, σπινόνια και ορμπιτόνια, αυτά δεν είναι σωματίδια με αυτούσια ύλη.

Τα υλικά που συνθέτουν τον κόσμο μας έχουν συγκεκριμένο μέγεθος, αυτό που συνθέτουν είναι συγκεκριμένο. Κι αν ανακαλύψουμε αργότερα σωματίδια που αποτελούν το ηλεκτρόνιο; Ακόμη κι αυτό να συμβεί κάπου σταματάει η διαίρεση. Κι εφόσον σταματάει η διαίρεση έχουμε μία βάση για να κάνουμε πολλαπλασιασμό. Υπάρχουν συγκεκριμένα μεγέθη πρώτης ύλης με τα οποία χτίζονται συγκεκριμένα οικοδομήματα.

Μπορεί η ηλεκτρασθενή θεωρία να απαιτεί τα σωματίδια-φορείς μιας ηλεκτρασθενούς αλληλεπίδρασης να μην έχουν μάζα, αλλά: Σύμφωνα με τη θεωρία του Higgs, καθώς το σύμπαν διαστελλόταν και η θερμοκρασία του μειωνόταν, έφτασε σε μια κρίσιμη θερμοκρασία όπου μπήκε σε λειτουργία ο περίφημος μηχανισμός Higgs, σπάζοντας την ηλεκτρασθενή συμμετρία και εφοδιάζοντας τα στοιχειώδη σωματίδια με τη μάζα τους.

Όπως και να το εξηγήσουμε τα υλικά μεγέθη δεν μπορεί να είναι αφηρημένες έννοιες.

Αυτή η διαίρεση που αφορά στα σωματίδια, όταν σταματάει και μας δίνει τη συγκεκριμένη μάζα του μικρότερου σωματιδίου της ύλης, μας δίνει κατά συνέπεια τη μονάδα με την οποία δημιουργήθηκε όλο αυτό το οικοδόμημα που ονομάσαμε σύμπαν.

Δεν είναι αναγκαίο να θεωρήσουμε ότι ο πολλαπλασιασμός αυτής της μονάδας εκτείνεται στο άπειρο, αλλά και στην περίπτωση που θα το θεωρήσουμε έτσι, από κάπου ξεκινάει. Δια της ατόπου απαγωγής προκύπτει τουλάχιστον ότι, εφόσον έχουμε τη βάση της ύλης, μιλώντας για υλική ευθεία εννοούμε προφανώς ημιευθεία. Άρα υλική ευθεία δεν υπάρχει.

Πολλοί επιστήμονες μίλησαν, για το Big Bang, το πληθωριστικό σύμπαν, το κυκλικό σύμπαν, το  κοσμικό αυγό κ.α.

Ο κοσμολόγος Alexander Vilenkin κατά τη συνάντηση των πιο σημαντικών προσωπικοτήτων που έγινε για να τιμήσουν τα 70α γενέθλια του Στίβεν Χόκινγκ, καταλαβαίνοντας τι θα μπορούσε να σημαίνει ο αιώνιος πληθωρισμός για την σταθερά του Hubble που περιγράφει μαθηματικά την διαστολή του σύμπαντος, επεσήμανε ότι οι εξισώσεις δεν λειτουργούσαν. «Δεν μπορείς να κατασκευάσεις έναν χωροχρόνο με αυτή την ιδιότητα» είπε.

Αποδεικνύεται ότι η σταθερά του Hubble έχει ένα κατώτατο όριο που αποτρέπει τον πληθωρισμό και στις δύο κατευθύνσεις του χρόνου. «Δεν είναι δυνατόν να είναι αιώνιος ο πληθωρισμός του σύμπαντος στο παρελθόν». «Πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους όριο» και καταλήγει: » Όλα λοιπόν τα στοιχεία που έχουμε λένε ότι το σύμπαν είχε μια αρχή». Ο Στίβεν Χόκινγκ στη συνάντηση αυτή, στο Πανεπιστήμιο Cambridge σε μια ηχογραφημένη ομιλία είπε:

«Μια σημειακή αρχή θα ήταν ένα μέρος όπου η επιστήμη δεν θα μπορούσε να μελετήσει. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να προσφύγει στη θρησκεία και το χέρι του Θεού»

Συμφωνώ ! Αλλά υπάρχει και δεύτερο σκέλος στην υπόθεση αυτή. Στην περίπτωση που δεν υπήρξε σημειακή αρχή, (με την έννοια ενός γενικότερου σύμπαντος) μήπως και πάλι θα έπρεπε να προσφύγουμε στο χέρι αν όχι του ιδίου, κάποιου άλλου θεού; Κατά την ανάγνωση του κειμένου αυτού θα καταλάβετε αν πρέπει να ανάγουμε τα πράγματα στο θεό ή όχι. Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο το πως δημιουργήθηκε το σύμπαν, αλλά πως θα καταστραφεί.

Θα δώσω τις κατευθύνσεις της σκέψης πάνω στις οποίες θα κινηθούμε και θα εξετάσουμε τα πράγματα από καινούρια βάση, για να αντιληφθούμε την πραγματική τους διάσταση. Δύο είναι οι έννοιες που περιγράφουν αυτό που ζούμε.

Η μία έννοια εκφράζεται με τη λέξη πραγματικότητα και η άλλη εκφράζεται με διάφορες λέξεις. Όπως και να εκφράσουμε όμως τη δεύτερη έννοια, η πραγματικότητα παραμένει σαν αδιάψευστος μάρτυρας και με ένα μυστήριο τρόπο μας προκαλεί φόβο.

Ο Άνθρωποι διαθέτουμε λογική αλλά και φαντασία. Όπου όμως σταματάει η λογική μας συνεχίζουμε με τη φαντασία, προχωράμε αν και γνωρίζουμε ότι κινούμαστε εκτός λογικής. Δεν είναι απαραίτητα κακό που χρησιμοποιούμε τη φαντασία, μέσω αυτής μερικές φορές μπορεί να ανακαλύψουμε και κάποια αλήθεια αλλά τις πιο πολλές φορές μας παραπλανεί. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες στο να κατανοήσουμε πολλά πράγματα και καταστάσεις. Προσπαθούμε με διάφορους τρόπους να παρηγορήσουμε την αδυναμία μας αυτήδημιουργώντας εικονική πραγματικότητα που μας εξυπηρετεί.

Ο Θαλής περιέγραψε την αναγκαιότητα με την εξής φράση: «Ισχυρότατων η ανάγκη, κρατεί γαρ πάντων»

Αναπτύσσουμε θεωρίες που εξηγούν αυτά που συμβαίνουν και προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είναι σωστές, γνωρίζουμε όμως βαθιά μέσα μας ότι δεν μας καλύπτουν πάντα, μας αφήνουν ένα κενό και μας οδηγούν μερικές φορές σε αδιέξοδα.

Πλάθουμε παραμύθια με τα οποία διασκεδάζουμε δυσάρεστες καταστάσεις, δημιουργούμε κόσμους ευχάριστους για να θωρακίσουμε την ψυχή μας από κάθε κακό ενδεχόμενο αλλά δε μπορούμε με τίποτα τελικά να ξεφύγουμε απ’ την πραγματικότητα. Επιβάλλεται όμως από κάπου να πιαστούμε, κάπου να πατήσουμε, έστω και με αναληθείς θεωρίες, τις έχει ανάγκη η υπόστασή μας.

Κατασκευάσαμε θρησκείες, αιρέσεις και εξαιρέσεις, προσπαθώντας να εξηγήσουμε αυτά που συμβαίνουν. Όλο αυτό όμως μας αφήνει ένα παρόμοιο συναίσθημα με κάποιον που δε γνώρισε τους γονείς του, όσο ζει προσπαθεί να μάθει ποιοι είναι αυτοί που τον έφεραν στον κόσμο.

Αυτή η επιθυμία του αν δεν ικανοποιηθεί δε γιατρεύεται, δεν είναι μόνο περιέργεια, είναι βιολογική ανάγκη. Η ίδια η φύση μας σπρώχνει να διαλευκάνουμε τέτοιες καταστάσεις. Μη μπορώντας να αντιληφθούμε ορισμένα πράγματα προσπαθούμε να τους δώσουμε κάποια διάσταση, έστω και πλασματική για να συνεχίσουμε τη ζωή μας.  Τι γίνεται όμως όταν αυτή η διάσταση οδηγεί σε ατραπούς ;

Τα τεχνολογικά επιτεύγματα που έχουμε πετύχει είναι αυτά που θα μας βοηθήσουν να συμπληρώσουμε το Πάζλ. Ας υποθέσουμε ότι κατασκευάζουμε μια μηχανή στην οποία εξασκούμε δυνάμεις τέτοιες, που το φως να τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα απ αυτή που γνωρίζουμε και το καταφέρνουμε.

Όταν δημιουργούμε μια μηχανή η οποία λειτουργεί, δημιουργούμε ένα ολόκληρο «κόσμο’» υλικών και μη αντικειμένων, ουσιαστικά ένα οργανισμό, ο οποίος με τις συνθήκες και τους νόμους που εφαρμόζουμε είναι αναγκασμένος να εκτελεί αυτό που του επιβάλουμε.

Κάθε μηχανή που κατασκευάζουμε αποτελεί κλειστό σύστημα και μπορούμε να της προσδώσουμε κάποιες ιδιότητες. Δε σημαίνει όμως ότι αυτό που καταφέραμε για τη μηχανή, ισχύει απαραίτητα σαν νόμος και για το δικό μας περιβάλλον και αυτό που μας διέπει. Έχουμε  κάνει μεγάλες προσπάθειες να κατανοήσουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Απ’ ότι φαίνεται όμως δεν έχουμε κατορθώσει ακόμη να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας περιβάλλει και να διευκρινίσουμε τους φυσικούς του νόμους.

Ορίσαμε νόμους, στηριζόμενοι στα φαινόμενα τα οποία έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε με τις αισθήσεις μας και την τεχνολογία την οποία έχουμε αναπτύξει, αλλά δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα και μας υποχρεώνουν να ορίσουμε και εξαιρέσεις.

Οι φυσικοί νόμοι δεν μπορεί να έχουν εξαιρέσεις. Αν  γνωρίζαμε ακριβώς τι συμβαίνει, να είστε σίγουροι ότι οι νόμοι που θα φτιάχναμε δεν θα είχαν εξαιρέσεις.

Νόμοι με εξαιρέσεις, είναι λάθος νόμοι.

Ας δούμε τα πράγματα με απλή μαθηματική λογική η οποία μας δίνει κάποιες απαντήσεις. Έχουν γραφεί πάρα πολλές σελίδες με εικασίες για το τι μπορεί να είναι αυτό που μας περιέχει. Βλέπουμε ότι βρισκόμαστε πάνω σε μία σφαίρα την οποία ονομάσαμε πλανήτη, αφού πρώτα ορίσαμε τι σημαίνει πλανήτης. Βλέπουμε γύρω μας άλλους πλανήτες, αστέρια, γαλαξίες, νεφελώματα κ.τ.λ. Όλο αυτό το σύστημα το ονομάσαμε σύμπαν.

Η πιο βασική αναλήθεια που έχουμε πιστέψει μέχρι σήμερα, είναι η απεραντοσύνη του. Το ορίσαμε σαν μια γενικότητα, χωρίς αρχή και τέλος. Πάνω σ’ αυτή την αντίληψη χτίσαμε ένα σωρό λάθος θεωρίες. Οι γενικότητες δεν ορίζουν κανόνες. Οι κανόνες ορίζονται από συγκεκριμένες καταστάσεις κι εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι μας διέπουν συγκεκριμένοι κανόνες. Άρα κατά συνέπεια η κατάσταση που τους ορίζει είναι συγκεκριμένη και σε καμία περίπτωση δεν περιέχει την έννοια του απείρου.

Τι είναι όμως αυτό που ονομάσαμε σύμπαν;  Το σύμπαν είναι μια μηχανή και μην εκλάβετε την φράση σαν παρομοίωση. Στο εξής με τη λέξη σύμπαν, θα εννοώ μηχανή. Με την τεχνολογική εξέλιξη που έχουμε σημειώσει όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθούμε με όλο και μεγαλύτερα τηλεσκόπια να δούμε μακρύτερα, τα όρια ίσως του σύμπαντος και έξω αν είναι δυνατόν απ’ αυτό, όλο και μακρύτερα μήπως και καταλάβουμε. Είναι ένας τρόπος κι αυτός.

Κατασκευάσαμε ειδικά διαστημόπλοια, με τεράστια  για τα ανθρώπινα δεδομένα «μάτια» και «αυτιά», τα στείλαμε εδώ και αρκετά χρόνια στα πέρατα του σύμπαντος για να δουν τις λεπτομέρειες αυτής της μηχανής, αλλά αποδεικνύονται μέχρι στιγμής ανεπαρκή.

Είμαστε πολύ μικροί (σε μέγεθος) σε σχέση με το σύμπαν για να μπορέσουμε να το δούμε όντας μέσα σ’ αυτό.  Οι οπτικές παρατηρήσεις οπωσδήποτε μας παρέχουν αδιάψευστα στοιχεία, βοηθάνε τη σκέψη, αλλά τη λύση θα μας τη δώσει ο συλλογισμός.

Έχουμε μπροστά μας ένα αντικείμενο. Αν είμαστε μεγαλύτεροι απ’ αυτό, εύκολα το προσδιορίζουμε, μπορούμε να μετρήσουμε τις διαστάσεις του, να αντιληφθούμε το σχήμα του κ.ο.κ. Στην περίπτωση που αυτό είναι μεγαλύτερο από μας και μάλιστα πολύ μεγαλύτερο όπως είναι το σύμπαν, τα πράγματα δυσκολεύουν.

Έχει βρεθεί  ποτέ κανείς σας, σε μηχανή από υπερωκεάνιο; Όσοι ζήσαμε αυτή την εμπειρία γνωρίζουμε τι περιγράφω. Η μηχανή και μόνο, ενός μεγάλου καραβιού, μπορεί να φθάνει τους τρεις με τέσσερις ορόφους σπιτιών σε ύψος με αντίστοιχο πλάτος. Οι Άνθρωποι έχουμε τη δυνατότητα να κατασκευάσουμε πράγματα πολύ μεγάλα σε σχέση με το μέγεθός μας, πράγματα που προκαλούν δέος σε μας τους ίδιους λόγο του μεγάλου μεγέθους τους και μας δίνουν την αίσθηση ότι είμαστε πολύ μικροί μπροστά τους.

Ας υποθέσουμε ότι μέσα στον χώρο της μηχανής ενός καραβιού, γεννιέται μία οντότητα και μάλιστα υποπολλαπλάσια σε μέγεθος του Ανθρώπου, πολύ μικρότερη από ένα κύτταρο, με σχέση μεγέθους  τέτοια που έχει ο Άνθρωπος προς το σύμπαν, αλλά  με τη νοημοσύνη του Ανθρώπου και δεν έχει τη δυνατότητα να βγει απ’ το χώρο, παρά μόνο να κινηθεί μέσα σ’ αυτόν.

Αν αυτή η μηχανή είναι σφραγισμένη χωρίς φινιστρίνια για να μπορεί να δει έξω, θα ήταν δύσκολο αυτό το ον να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Τα μόνα αντικείμενα που θα μπορούσε να παρατηρήσει είναι αυτά που την απαρτίζουν. Θα ήταν δύσκολο να κατανοήσει τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η κίνηση την οποία θα αισθάνονταν δίπλα του.

Θα έβλεπε για παράδειγμα κάποια αντικείμενα να κάνουν κάποιες κινήσεις. π.χ. Το στρόφαλο της μηχανής να διαγράφει κυκλική κίνηση, τα έμβολα να διαγράφουν παλινδρομική, άλλα εξαρτήματα να κάνουν διάφορες κινήσεις τις οποίες θα ήταν σχεδόν αδύνατο να κατανοήσει. Και λέω σχεδόν, γιατί πιστεύω ότι με την εξέλιξη που έχει ο Άνθρωπος εκατομμύρια χρόνια μέσα στο αποκαλούμενο σύμπαν, είναι σε θέση τώρα να κατανοήσει εν μέρη τα όσα συμβαίνουν.

Θα μπορούσε να κατανοήσει ότι βρίσκεται μέσα σε μία μηχανή η οποία κινεί ένα πλοίο; Δεν αρκεί να καταλάβει ότι είναι μέσα σε μια μηχανή, πρέπει οπωσδήποτε να βγει έξω, όχι μόνο απ’ τη μηχανή, αλλά απ’ το σκάφος στην προκειμένη περίπτωση για να αντιληφθεί τι ακριβώς συντελείται. Είναι δυνατόν αυτό το ον με τις δυνατότητες του Ανθρώπου αν δεν βγει έξω απ΄ το σκάφος, να κατανοήσει ότι αυτό είναι ένα πλοίο και μάλιστα επιτελεί συγκεκριμένο έργο; Κανείς δε φτιάχνει μια μηχανή μόνο και μόνο για να τη φτιάξει, κάπου τη χρησιμοποιεί, κάτι εξυπηρετεί.

Ο χρόνος.

Μέχρι τώρα ξέρουμε ότι ο χρόνος σχετίζεται με το χώρο. Αναπτύξαμε θεωρίες για το ταυτόχρονο κ.λ.π. Το χρόνο κάπως έπρεπε να τον ορίσουμε, τον ορίσαμε με βάση την ημέρα. Μία περιστροφή της γης γύρω από τον εαυτό της την ονομάσαμε μία ημέρα. Τον ορίσαμε με μια μαθηματική λογική η οποία μας εξυπηρετεί. Υποδιαιρέσαμε την ημέρα σε 24 ώρες, ορίσαμε και τις υποδιαιρέσεις της ώρας και προσπαθούμε με αυτό τον ορισμό να δώσουμε περαιτέρω εξηγήσεις

Το πρώτο και καθοριστικό λάθος που έχουμε κάνει είναι το μέγεθος του, όπως τον ορίσαμε αποτελεί λάθος βάση για τις εξηγήσεις που ψάχνουμε. Σε ένα κινητήρα οι στροφές του ορίζονται απ’ το πόσες πλήρεις περιστροφές διαγράφει ο στρόφαλος στη μονάδα χρόνου.

Ποια μονάδα χρόνου;

Αυτή που ορίσαμε εμείς που κατασκευάσαμε τον κινητήρα.

Όταν ένας κινητήρας λειτουργεί στις 5.000 στροφές, σημαίνει ότι εκτελεί 5.000 στροφές κάθε λεπτό που περνάει. Εκτελεί 5.000 στροφές επί 60 λεπτά που έχει η ώρα όπως την έχουμε ορίσει. Δηλαδή 300.000 στροφές σε μία ώρα. Σε μία ημέρα εκτελεί 300.000 επί 24 ώρες που έχει η μέρα. Δηλαδή, 7.200.000 στροφές. (Εφτά εκατομμύρια, διακόσιες χιλιάδες στροφές).

Για ένα ον που βρίσκεται μέσα στη μηχανή και συγκεκριμένα σε κομβίο του στροφάλου, μία ημέρα δική μας γι αυτό μπορεί να σημαίνει 7.200.000 ημέρες. Αν περιστρέφεται πάνω στον άξονα της αντλίας νερού για παράδειγμα, μπορεί να σημαίνει πολλαπλάσιες ημέρες απ’ του στροφάλου. Επιβάλλεται ένα μετρικό σύστημα, φτιάξαμε πολλά, κάθε ένα έχει τη λογική του, το πιο διαδεδομένο είναι το δεκαδικό σύστημα.

Δεκαδικό  γιατί; Γιατί έχουμε δέκα δάχτυλα στα χέρια και χρησιμοποιώντας τα οπτικά μας βοηθάει;

Ωραία μας εξυπηρετεί, αλλά με αυτά τα μαθηματικά περισσεύουν κάποιες ώρες όσον αφορά το ημερολογιακό έτος. Στην τετραετία είμαστε υποχρεωμένοι να προσθέσουμε μία ολόκληρη μέρα (δίσεκτο έτος) για να καλύψουμε τις απώλειες χρόνου. Μήπως αυτή η διόρθωση μαρτυράει κάτι; Θα δούμε τα πράγματα με μια γνωστή λογική.

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή τα μαθηματικά δεν είναι σωστά για να μπορέσουν να διαιρέσουν ακριβώς το άθροισμα που δημιουργεί κάθε τετραετία ή αυτό που θέλουμε να διαιρέσουμε δεν υπάρχει. Στην προκειμένη περίπτωση όμως κάτι υπάρχει, όπως υπάρχει και ο κύκλος (όχι ο απόλυτος κύκλος ) που προσπαθούμε να διαιρέσουμε, δεν αντιληφθήκαμε σωστά όμως τι είναι αυτό.

Εδώ μπαίνουν ερωτήματα: Μήπως με άλλα μαθηματικά μπορούμε να πετύχουμε τη διαίρεση και να τετραγωνίσουμε τον κύκλο χωρίς άρρητους αριθμούς και άπειρα δεκαδικά ψηφία;

Μα ποιο κύκλο να τετραγωνίσουμε; Έχει αποδειχθεί ότι τουλάχιστον στη γη απόλυτος κύκλος δεν υπάρχει στην πράξη, κάποιες δυνάμεις δεν επιτρέπουν να υπάρχει απόλυτος κύκλος, είναι οι ίδιες δυνάμεις που έχουν παραμορφώσει τη γη και δεν είναι απόλυτη σφαίρα.

Χρησιμοποιούμε τα γνωστά μαθηματικά – γεωμετρία – φυσική για πολλές εφαρμογές. Εφαρμογές  που δεν μπορούν ουσιαστικά να επαληθευτούν ή επαληθεύονται με λάθος τρόπο. Ζούμε σε ένα υπαρκτό κόσμο με διαστάσεις, δεν είναι δυνατόν τα μαθηματικά που δημιουργήσαμε να υπολογίζουν το «τίποτα».

Ένας κύκλος έχει συγκεκριμένη (μετρήσιμη)  περίμετρο. Με την ευκλείδειο γεωμετρία αποδεικνύεται ότι δε μπορούμε να τη μετρήσουμε. Τα άπειρα δεκαδικά ψηφία που προκύπτουν δεν αποτελούν μέτρηση, αποτελούν σχετική μέτρηση.

Όταν αναγκαζόμαστε να στρογγυλοποιήσουμε ένα άρρητο αριθμό ο οποίος προκύπτει απ’ τη μέτρηση κάποιας απόστασης πάνω στη γη, τι είδους μέτρηση μπορούμε να κάνουμε σε αποστάσεις μεταξύ αστεριών ; Κάθε δεκαδικό ψηφίο το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να στρογγυλοποιήσουμε αφορά τεράστιες αποστάσεις, η γη αποτελεί μία κουκίδα του σύμπαντος.

Η εξήγηση. Ότι βρίσκεται εντός του σύμπαντος δέχεται πιέσεις οι οποίες επιδρούν πάνω του και το παραμορφώνουν ανάλογα με το σημείο στο οποίο βρίσκεται μέσα στο χώρο. Για να νοήσουμε ένα ευθύγραμμο τμήμα, πρέπει αυτό να είναι καμπύλο τόσο, ώστε με τις δυνάμεις που επιδρούν πάνω του να ευθυγραμμίζεται, δεν θα το υπολογίσουμε όμως σαν ευθύγραμμο τμήμα αλλά σαν καμπύλο.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα δακτύλιο. Όταν περιστρέφεται μέσα στο σύμπαν οι πιέσεις που δέχεται τον κάνουν ελλειπτικό, η χρονική στιγμή καθορίζει πόσο απέχουν δύο συγκεκριμένα αντιδιαμετρικά του σημεία. Το πόσο ελλειπτικός είναι ένας δακτύλιος μέσα στο σύμπαν (που εκτός αυτού η περίμετρός του θα ήταν απόλυτος κύκλος) έχει συνάρτηση με το που βρίσκεται στο χώρο, ούτε στο κέντρο της γης η περίμετρός του δεν θα ήταν απόλυτος κύκλος γιατί η γη δεν είναι απόλυτη σφαίρα.

Για να ήταν απόλυτη σφαίρα έπρεπε οι δυνάμεις που εξασκούνται πάνω της να ήταν ακριβώς ίσες σε κάθε σημείο της επιφάνειάς της, κάτι που δε συμβαίνει, γι αυτό έχουμε διαφορετική επιτάχυνση (g) σε διαφορετικά σημεία της. Οι δυνάμεις που επιδρούν στη γη περιστρέφονται κι αυτές με την ίδια φορά αλλά με μεγαλύτερη γωνιακή ταχύτητα, είναι κατανεμημένες ομοιόμορφα γύρο της (αλλά όχι απόλυτα) και η διαφορά πιέσεων που εξασκούν ενίοτε σε μία πλήρη περιστροφή της μεταβάλει το σχήμα της.

Η γη ακολουθεί ουσιαστικά τις δυνάμεις αυτές οι οποίες επιδρούν πάνω της (απ’ τα γειτονικά της αστέρια κυρίως). Αν δεν περιστρέφονταν γύρω από τον άξονα του σύμπαντος και περιστρέφονταν μόνο οι δυνάμεις αυτές, με την άνιση κατανομή πιέσεων που συντελείται θα προέκυπταν πιο απότομες μεταβολές σε ανάλογο χρόνο οι οποίες ενδεχομένως δεν θα της επέτρεπαν να ψυχθεί.

Επειδή όμως ακολουθεί τις δυνάμεις και απ’ τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούν, κατόρθωσε να ψυχθεί και να σταθεροποιηθεί η επιφάνειά της και μ’ αυτό τον τρόπο αντιστέκεται εξωτερικά σε μεγάλες μεταβολές, εσωτερικά όμως βρίσκεται σε υγρή κατάσταση και μεταβάλλεται περισσότερο σε κάθε περιστροφή. Σε κάποιες περιπτώσεις ο συνδυασμός των κινήσεών της ( δεν κάνει όπως γνωρίζουμε μία κίνηση) δημιουργεί μεγαλύτερη πίεση και εκδηλώνεται η μεταβολή αυτή με ηφαίστεια και σεισμούς.

Αν η γη ήταν εξ ολοκλήρου υγρή σε κάθε περιστροφή της θα υπήρχε πολύ μεγαλύτερη μεταβολή στο σχήμα της απ’ αυτή που συντελείται τώρα. Στην τωρινή της κατάσταση η υγρή εσωτερικά μάζα της, λόγο αυτών των πιέσεων, (συνδυασμός ελκτικών και απωθητικών δυνάμεων) πιέζει το φλοιό και μετατοπίζει τις τεκτονικές πλάκες με συνέπεια να δημιουργεί αυτά τα φαινόμενα. Αυτό είναι το αίτιο που προκαλεί ηφαίστεια, σεισμούς και άλλα φαινόμενα. (π.χ. παλίρροια)

Όταν ήμουν μαθητής της δευτέρας γυμνασίου «απέδειξα»’ με το παρακάτω σχήμα στον καθηγητή της γεωμετρίας ότι οι παράλληλες ευθείες τέμνονται.

Παίρνουμε δύο παράλληλες «ευθείες». Ε1 και Ε2.

Φέρνουμε μία κοινή κάθετο, Ε. Αυτή τέμνει τις «ευθείες» στα σημεία  Α και Β.

Η γωνία (α) είναι 90*.

Μετακινούμε το σημείο (Α) προς τα δεξιά, στο (Α’).

Η οξεία γωνία που προκύπτει (α1), είναι μικρότερη από (α). α1<α.

Συνεχίζουμε να μετακινούμε προς τα δεξιά το σημείο (Α), στο (Α»).

Η οξεία γωνία που προκύπτει τώρα (α2), είναι μικρότερη από την (α1). α2<α1<α. κ.ο.κ.

Παρατηρούμε ότι, όσο απομακρυνόμαστε απ’ το αρχικό (Α), προς την ίδια κατεύθυνση η αντίστοιχη γωνία μικραίνει, κάποτε θα γίνει μηδέν.

Τότε το σημείο (Α), που ανήκει στην «ευθεία» (Ε1), θα ανήκει και στην «ευθεία» (Ε2).

Ο καθηγητής μου απάντησε χρησιμοποιώντας  την Ευκλείδειο γεωμετρία ότι αυτό είναι σωστό, τέμνονται στο άπειρο, διότι υπάρχει ένα αξίωμα που λέει: Πάντα μεταξύ δύο σημείων υπάρχει ένα τρίτο.  Το δικό μου συμπέρασμα: Ο παραπάνω συλλογισμός μας επιβεβαιώνει, ότι οι «παράλληλες ευθείες» τέμνονται. Το ερώτημα είναι που τέμνονται;

Στην περίπτωση που οι «παράλληλες αυτές ευθείες» αφορούν στη γη και είναι εγκάρσιες προς τον άξονά της, είναι καμπύλες και τέμνονται κάπου συγκεκριμένα. Αν γνωρίζουμε πόσο απέχουν απ’ τη γη και μεταξύ τους μπορούμε να υπολογίσουμε το μήκος τους. Στην περίπτωση που είναι κατακόρυφες, (είναι και πάλι καμπύλες) τέμνονται στο κέντρο της γης. Δεν μπορούμε να τις ονομάσουμε όμως «παράλληλες ευθείες»  θα μπορούσαμε να τις πούμε π.χ. ευθύλες για να τις διαχωρίσουμε απ’ τις καμπύλες. Οι κατακόρυφες έχουν κι αυτές συγκεκριμένο μήκος. Μπορεί να εκτείνονται από τη γη μέχρι κάποιο άστρο για παράδειγμα ή το μέγιστο μήκος τους να είναι απ’ τη γη έως τα όρια του σύμπαντος.

Σε ένα κλειστό σύστημα όπως είναι το σύμπαν δεν υπάρχουν ευθείες με την έννοια που τους έχουμε δώσει.Το παραπάνω αξίωμα αφορά μια γενικότητα στην οποία ενδεχομένως το άπειρο να έχει υπόσταση, στους νόμους που μας διέπουν δεν ισχύει.

Για να διανύσουμε για παράδειγμα την απόσταση απ’ τη γη στην Ανδρομέδα, δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μαθηματικά που συμπεριλαμβάνουν στη δομή τους την έννοια του απείρου. Η  απόσταση είναι συγκεκριμένη και μάλιστα γνωρίζουμε υποτίθεται (με την Ευκλείδειο γεωμετρία) και ποια είναι.

Το σύμπαν είναι πεπερασμένο και ο καθηγητής στηρίχθηκε σε  λάθος αξίωμα.

Επειδή ορίσαμε λάθος αξιώματα γιατί έτσι τα αντιληφθήκαμε σαν Άνθρωποι, (και δυστυχώς η αντίληψη είναι μια ιδιότητα που μας έδωσε η φύση αλλά μας την έδωσε περιορισμένη, θέλει πολύ δουλειά ακόμη για να αντιληφθούμε βασικές έννοιες) έχουμε λάθος θεωρήματα. Χτίσαμε οικοδομήματα σε λάθος βάσεις, λάθος μαθηματικά, λάθος γεωμετρία, λάθος φυσική κ.ο.κ.

Όταν ο George Boole, (Επηρεασμένος απ’ τη θεωρία του Αριστοτέλη) εφηύρε, τη γνωστή πλέον σ’ εμάς μαθηματική λογική και κατασκεύασε την ονομαζόμενη άλγεβρα Boole, μας έδωσε το εργαλείο με το οποίο δημιουργήσαμε τους υπολογιστές. Πολλά τεχνολογικά επιτεύγματα που πετύχαμε τα οφείλουμε σ’ αυτή τη λογική, είναι μία επαληθεύσιμη λογική με απτά αποτελέσματα  και δίνει απαντήσεις σε πολλές καταστάσεις.

Κατά την πρόσθεση με την άλγεβρα Boole: 1^1 ισούται με 0 και 1 (ένα) το κρατούμενο.

Αυτή η πράξη της πρόσθεσης που αφήνει ένα (1) κρατούμενο είναι που προσδιορίζει την καμπυλότητα του χώρου.

Αυτό το κρατούμενο προσδιορίζει τους νόμους που μας διέπουν όντας μέσα σε ένα κλειστό

Αυτό είναι που μας πηγαίνει με καμπύλη πάντα τροχιά στο απομακρυσμένο σημείο.

Αυτό είναι που δημιουργεί τη Γεωμετρία.

Αυτό είναι που δίνει την τάση για αέναη περιστροφή και αποτελεί το ελατήριο που θα περιγράψω παρακάτω.

Το αισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι λείπει.

Αυτό που λείπει είναι η πραγματικότητα.

Τα επιτεύγματα του δημιουργού μας κάνουν να νοιώθουμε την τελειότητα και την αρμονία με την οποία λειτουργούν τα πάντα γύρο μας και μαρτυρούν κάτι που τελικά δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε. Τα μεγάλα ψάρια τρώνε τα μικρά αλλά τα μικρά αναπαράγονται με μεγάλους ρυθμούς ώστε να αποτελούν τροφή για τα μεγάλα, χωρίς να εκλείπουν.

Η λογική που αφήνει πάντα ένα υπόλοιπο. Το υπόλοιπο αυτό είναι που συντηρεί τον αέναο κύκλο συγκεκριμένης κατάστασης, δεν παραπέμπει υποχρεωτικά στο άπειρο. Το έχουμε ανακαλύψει προ πολλού, γιατί σπαταλάμε χρόνο σε υποτιθέμενες ευθείες και παράλληλες μεταξύ τους;

Θα σταθούμε λίγο στους νόμους που μας διέπουν. Οι νόμοι πρέπει να ορισθούν βάσει του ότι βρισκόμαστε σε συγκεκριμένο περιβάλλον (κλειστό σύστημα) με αρχή και τέλος. Δεν θα εξετάσουμε τώρα τι νόμοι επικρατούν έξω απ’ το σύστημά μας. Σ’ αυτό το σύστημα δεν υπάρχει η έννοια του απείρου, το άπειρο είναι έννοια γενική, δε θα μας απασχολήσει επί του παρόντος.

Το σύμπαν απαρτίζεται από συγκεκριμένα εξαρτήματα, ότι βλέπουμε επειδή μοιάζει με κάτι άλλο, δε σημαίνει απαραίτητα ότι ανήκει στην ίδια συνομοταξία. Για παράδειγμα: Ένα σώμα (άστρο, πλανήτης, γαλαξίας κ.τ.λ.) μπορεί να αποτελεί ένα μοριακό συστατικό της μηχανής, ένα άλλο όμως μπορεί να αποτελεί υπομόχλιο κίνησης.

Η  γη σ’ αυτό το σύστημα αλληλεπιδρά με συγκεκριμένο τρόπο και αποκτά κατά συνέπεια συγκεκριμένες ιδιότητες. Σαν μια μαγνητική σφαίρα που είναι, αποτελεί κι αυτή ένα κλειστό σύστημα για τον εαυτό της κι όπως είπα παραπάνω έχει δικούς της φυσικούς νόμους. Συνηθίζω να λέω το εξής:

Σ’ ένα κόσμο στρόγγυλο υπάρχουν άραγε ευθείες;

Αν βάλουμε μια μαγνητική σφαίρα μέσα σε ρινίσματα σιδήρου θα παρατηρήσουμε ότι αυτά σχηματίζουν καμπύλες επηρεαζόμενα απ’ το μαγνητικό της πεδίο. Καμπύλες με αρχή και τέλος, με μέγεθος το οποίο είναι συγκεκριμένο και σε συνάρτηση με τον όγκο της σφαίρας.

Η  μαγνητική σφαίρα προσδίδει σε ότι βρίσκεται στο χώρο επιρροής της ιδιότητες, δημιουργεί δικούς της νόμους. επιδέχεται επηρεασμούς από άλλες  κοντινές  μαγνητικές σφαίρες αλλά αποτελεί κλειστό σύστημα.  Έχουμε θεσπίσει  θεμελιώδης νόμους της φυσικής αλλά  έχουμε ορίσει και εξαιρέσεις.

Ορίσαμε με το 2ο θερμοδυναμικό νόμο τις συμπεριφορές ανοικτών και κλειστών συστημάτων. Θεωρίες σωστές εν μέρει, όχι όμως ολοκληρωμένες, δημιουργούν αμφιβολίες. Παρατηρούμε ότι το σύμπαν διαστέλλεται. Έχουμε τον τρόπο αυτό το φαινόμενο να το δούμε με τηλεσκόπια, άλλα ειδικά όργανα, κ.λ.π.

Ορίσαμε την έννοια της εντροπίας, φτιάξαμε κι ένα νόμο με εξαίρεση. Εξαιρείται λέει η γέννηση των πλασμάτων της γης. Είναι δυνατόν ο νόμος αυτός να εξαιρεί την πιο βασική λειτουργία της ανθρώπινης και όχι μόνο, υπόστασης; Μήπως είναι λάθος ο νόμος και δε φταίει η εξαίρεση;

Είναι σίγουρο όμως πως δεν καταλάβαμε το λόγο για τον οποίο διαστέλλεται, δεν είναι σε θέση ακόμη η επιστήμη να απαντήσει στο γιατί. Για να καταλάβουμε το γιατί, πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι το σύμπαν. Μόνο τότε θα μπορούμε να απαντήσουμε στο αν θα συνεχίσει να διαστέλλεται, μέχρι πότε θα διαστέλλεται, τι θα γίνει αν σταματήσει να διαστέλλεται; κ.τ.λ.

Όταν σχεδιάζουμε με σκοπό να κατασκευάσουμε μία μηχανή, αυτό που θα συμβεί αναπόφευκτα είναι ότι θα προκύψει ένα σχήμα, ένα σχήμα μετρήσιμο, με συγκεκριμένες διαστάσεις, με αρχή και τέλος. Περικλείει εξαρτήματα τα οποία λειτουργούν με συγκεκριμένους νόμους και όλα μαζί αποτελούν ένα κλειστό σύστημα. Κάθε εξάρτημα όμως της μηχανής διέπεται από δικούς του νόμους.

Ας πάρουμε για παράδειγμα, ένα κινητήρα εσωτερικής καύσης αυτοκινήτου. Κάθε κομβίο του στροφάλου εκτελεί συγκεκριμένη περιστροφική κίνηση, είναι αναγκασμένο απ’ τη διάταξη των μηχανικών μερών που έχει ορίσει ο κατασκευαστής να εκτελεί αυτή και μόνο την κίνηση, το ίδιο συμβαίνει με όλα τα μηχανικά του μέρη. Για να ορίσουμε τις στροφές του κινητήρα πρέπει να μετρήσουμε τις στροφές του κεντρικού άξονα (στροφάλου) σε σχέση με το σώμα του το οποίο θεωρούμε σταθερό.

Υπάρχει περίπτωση όμως ο κινητήρας αυτός να συγκρατείται από ένα άξονα ο οποίος περιστρέφει και τον ίδιο. Οι στροφές του και πάλι ορίζονται απ’ την περιστροφή του άξονά του σε σχέση με το σώμα του. Θεωρώντας τον εαυτό μας σταθερό ( για να ισχύει αυτό, πρέπει να βρισκόμαστε σε σταθερό σημείο, π.χ. στο σώμα του κινητήρα ή έξω απ’ αυτόν, εφόσον δεν περιστρέφεται και ο ίδιος ) μπορούμε να ορίσουμε κατ αρχήν μία μονάδα χρόνου και τις περιστροφές του κινητήρα συναρτήσει της μονάδας χρόνου που ορίσαμε.

Αν μετρήσουμε τις στροφές ενός μηχανικού μέρους του, της αντλίας νερού για παράδειγμα, μπορούμε να υπολογίσουμε τις στροφές του κινητήρα; Φυσικά όχι. Αν δε γνωρίζουμε τη σχέση των γραναζιών με την οποία μεταδίδεται η κίνηση απ’ το στρόφαλο στην αντλία αυτό είναι αδύνατο, πρέπει ή να μετρήσουμε απευθείας τις στροφές του στροφάλου ή μετρώντας τις στροφές της αντλίας, να γνωρίζουμε τη σχέση των γραναζιών που την κινούν. Η γη μέσα στο σύμπαν έχει ρόλο ανάλογο με της αντλίας νερού σε ένα κινητήρα. Οι στροφές του κεντρικού άξονα μας αφορούν. Βέβαια ο κατασκευαστής πάντα προβλέπει κάποιες ανοχές λόγο θερμοκρασίας.

Με τις θερμοκρασίες που θα αναπτυχθούν λόγο τριβών θα επέλθει διαστολή, άρα μεγάλωμα των μηχανικών μερών, όταν διασταλεί το έμβολο απ’ τις τριβές θα διασταλεί ταυτόχρονα και ο κύλινδρος, θα διασταλεί εν τέλει και το σώμα της μηχανής και θα μεγαλώσουν οι διαστάσεις του μερικά χιλιοστά, δε θα γίνει όμως η μηχανή μεγαλύτερη από το αυτοκίνητο.

Το σύμπαν διαστέλλεται;

Ναι διαστέλλεται.

Το μαρτυρούν τα τόσα θραύσματα που διαπιστώνουμε να εκσφενδονίζονται, κομήτες κ.λ.π, τα οποία δημιουργούνται απ’ την τριβή των μερών της μηχανής, μερικά απ’ αυτά μπαίνουν και στην ατμόσφαιρα της γης. Η μηχανή είναι πολύ καινούρια με λίγο χρόνο λειτουργίας, ακόμη δεν έφθασε στη θερμοκρασία λειτουργίας της και βρίσκεται σε επιτάχυνση μετά την εκκίνησή της. Έτσι εξηγείται ότι έχει διαγράψει λίγες στροφές μέχρι τώρα.

Όπως και να έχει δύο πράγματα μπορούν να συμβούν. ( Άλγεβρα Boole) Ή θα λειτουργεί, ή θα σταματήσει. Ότι και να συμβεί από τα δύο ένα είναι σίγουρο: Ο κύκλος ζωής ο δικός μας που είμαστε μέσα σ’ αυτή τη μηχανή όσο κινείται, είναι (μεταφορικά) δευτερόλεπτα για τον δημιουργό μας.

Αυτός ο τόπος !!! Εννοώ την Ελλάδα. Έχει επιδείξει στο παρελθόν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τεράστιο πνεύμα. Είναι άραγε το DNA των Ελλήνων; Είναι η γεωγραφική θέση της χώρας; Οι κλιματολογικές συνθήκες; Δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα αυτό από την επιστήμη. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένοι λόγοι που αναπτύχθηκε τέτοιος πολιτισμός.

«Νους υγιείς εν σώματι υγιές» λέγανε οι αρχαίοι υμών πρόγονοι.

Κατά τη γνώμη μου δύο είναι τα συστατικά που δημιουργούν τη διαφορά στην απόδοση της λειτουργίας του εγκεφάλου. Το ένα είναι η Ελληνική γλώσσα, για την ακρίβεια η μαθηματική της δομή. Μπορεί και εκφράζει κάθε έννοια με συγκεκριμένη λέξη. Αποτελεί το λειτουργικό του εγκεφάλου (Κάτι ανάλογο με το λειτουργικό των υπολογιστών, Dos, Windows, Linux, κ.λ.π) και είναι η καλύτερη γλώσσα επικοινωνίας των αισθήσεων μ’ αυτόν.

Είναι ο σωστός φορτιστής της μπαταρίας του μυαλού που ανοίγει όλες τις κυψέλες και μπορούν να απορροφήσουν και να συγκρατήσουν τη γνώση.  Αν βρούμε και το σωστό τρόπο μπορούμε να τις γεμίσουμε μόνο με χρήσιμα στοιχεία. Ο άνθρωπος με την προϋπόθεση ότι έχει εφαρμόσει το σωστό τρόπο μάθησης, μπορεί να αποκτήσει βαθιά γνώση.

Η γνώση όμως απαιτεί χρόνο για να συγκεντρωθεί και να κατεργασθεί. Αυτό σημαίνει ότι παρέρχονται έως και πολλά χρόνια από τη γέννησή του ώστε να είναι σε θέση αυτή η γνώση να αποδώσει. Χρειάζεται οπωσδήποτε ένα λιπαντικό καλής ποιότητας που να συντηρήσει τον οργανισμό του όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να είναι σε άριστη κατάσταση και να μπορεί να αποδώσει όταν είναι έτοιμος. Το λιπαντικό αυτό δεν είναι άλλο από το ελαιόλαδο. Μπορεί και συντηρεί τον οργανισμό στο να λειτουργεί εύρυθμα σε αποδοτικές ηλικίες.

Αυτά τα δύο συστατικά: Η γλώσσα και η ελιά, καλλιεργήθηκαν από αρχαιοτάτων χρόνων στην Ελλάδα.

Στη σύγχρονη εποχή τα ερεθίσματα που δέχεται ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι πολλαπλάσια απ’ το παρελθόν, οι δυνατότητες όμως (σαν μηχανή) του εγκεφάλου παραμένουν οι ίδιες, πρέπει η επιλογή των πληροφοριών να είναι πολύ προσεκτική για να μην τον γεμίσουμε με περιττή πληροφορία.

Σπάνια ο εγκέφαλος του ανθρώπου μας λένε οι ειδικοί μπορεί να ξεπεράσει το 15% των δυνατοτήτων του. Όταν επισημαίνει η επιστήμη αυτό το φαινόμενο κάτι πρέπει να αλλάξουμε για να βελτιωθούμε. Όταν μια μηχανή έχει τη δυνατότητα να παράξει κάποιο έργο την εκμεταλλεύεσαι, δεν την δουλεύεις στο 15%. Για να αποδώσει όμως το μέγιστο των δυνατοτήτων του ο εγκέφαλος πρέπει να συντρέχουν τουλάχιστον οι παραπάνω προϋποθέσεις.

Η γνώση του ανθρώπου παράγεται σταδιακά.

Μέσα στους αιώνες που διανύσαμε φθάσαμε να έχουμε μεγάλη γνώση του γίγνεσθαι αλλά όχι αρκετή ακόμη για να απαντήσουμε σε καίρια ερωτήματα. Ένας επιστήμονας καλείται να γνωρίσει, μέσο εξειδίκευσης έστω, ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών που παραλαμβάνει απ’ τους προηγούμενους και στην ίδια κατεύθυνση  να προσθέσει κι αυτός κάτι ώστε να προχωρήσει η επιστήμη που ακολουθεί πιο πέρα.

Ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει πεπερασμένη μνήμη, για να καταχωρίσει καινούριες πληροφορίες όταν η μνήμη του είναι πλήρης πρέπει απαραίτητα να σβήσει κάποιες παλιές. Πληροφορίες που μπορεί να περιέχουν βασικά στοιχεία για την επαλήθευση.

Όταν φορέσουμε στον εγκέφαλο «παρωπίδες» και τον διατάξουμε να κοιτάζει πάντα μπροστά κινδυνεύουμε. Aν τον έχουμε οδηγήσει σε λάθος μονοπάτι θα βρεθεί σε αδιέξοδο. Είναι προτιμότερο να κάνουμε επαλήθευση αυτών που έχουμε πετύχει μέχρι τώρα, παρά να προχωράμε μπροστά προσδοκώντας ότι αυτό που θα ανακαλύψουμε θα μας επαληθεύσει όλα τα προηγούμενα.

Δε χρειάζεται να γνωρίζουμε «τα πάντα» σχετικά με την επιστήμη μας, έστω με την εξειδίκευση που ακολουθούμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Απεναντίας, όταν επιδιώκουμε να μάθουμε όλα όσα είπαν οι προηγούμενοι δεν μείνει χώρος στη μνήμη μας για κάτι καινούριο.

Είναι τεράστιος ο όγκος της πληροφορίας εδώ και αρκετά χρόνια πλέον για να χωρέσει στο μυαλό. Πρέπει να κάνουμε επιλογή μόνο των χρήσιμων στοιχείων της γνώσης, ώστε να έχουμε περιθώρια βελτίωσης. Η μόρφωση δεν πρέπει να μετριέται με την ποσότητα αλλά με την ποιότητα.

Με πίεση μπορούμε να βγάλουμε το λάδι απ’ τις ελιές. Αν χρησιμοποιήσουμε καυτό νερό μπορούμε να βγάλουμε περισσότερο λάδι απ’ τις ίδιες ελιές, το προϊόν όμως έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος απ’ τις ευεργετικές ιδιότητες του αγνού λαδιού. Αν βάλουμε και χημικά, τότε απ’ τα απομεινάρια μπορούμε να πάρουμε κι άλλο «λάδι» το λεγόμενο πυρηνέλαιο. Έ αυτό δε θεωρείται λάδι. Αν καταναλωθεί μπορεί να προκαλέσει αρνητικές συνέπειες στον οργανισμό μας. Έχουμε ποσότητα αλλά λείπει η ποιότητα. Αυτό που έχει αξία είναι τα χρήσιμα στοιχεία (συστατικά) του λαδιού και μόνο αυτά.

Μα έχουμε εφεύρει τους υπολογιστές θα μου πείτε που μας βοηθάνε. Βεβαίως μας βοηθάνε. Οι υπολογιστές μπορεί να έχουν τεράστια μνήμη σε σχέση με τον Άνθρωπο, δεν ξεχνούν ότι τους πεις, δεν επηρεάζονται απ’ το περιβάλλον, έχουν όμως ένα σοβαρό μειονέκτημα. Δεν μπορούν να πάρουν πρωτοβουλία σε καταστάσεις που δεν τις έχει προβλέψει ο Άνθρωπος, για να τους προγραμματίσει. Δεν έχουν συνείδηση.

Μπορεί να κέρδισε τον Κασπάρωφ ο Deep Blue μερικές φορές στο σκάκι, επειδή θυμότανε ανεπηρέαστος αυτά που του είχαμε πει, ακόμη και ο ίδιος ο Κασπάρωφ ενδεχομένως, αλλά θυμόταν μόνο αυτά. Στο τέλος έχασε γιατί ο Κασπάρωφ εφηύρε μία διαφορετική κίνηση που δεν τη γνώριζε ο υπολογιστής. Ο Άνθρωπος πάλι ήταν αυτός που προχώρησε πιο πέρα

Η λύση όλων των μυστηρίων μπορεί να βρεθεί μόνο από εμάς, όχι από τους υπολογιστές, με την προϋπόθεση ότι ακολουθούμε το σωστό μονοπάτι, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που φτιάχνουμε για να μας βοηθήσουν.

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι οι μηχανές θα ξεπεράσουν τον Άνθρωπο το 2040. Οι Μετανθρωπιστές του Προγράμματος 2045 υποστηρίζουν ότι η ανθρωπότητα  «χρειάζεται μια νέα εξελικτική στρατηγική» και κάποιοι ερευνητές στο πανεπιστήμιο του Berkley πρότειναν την εμφύτευση «νευρωνικής σκόνης» στο μυαλό των Ανθρώπων.[1]

Σύμφωνα με τα όσα είπε ο Del Monte στο Business Insider: Τότε θα έχουμε φτάσει στο σημείο όπου η ευφυΐα των υπολογιστών και των μηχανών θα είναι όχι μόνο μεγαλύτερη από την ευφυΐα του Ανθρώπου, αλλά θα ξεπερνά και εκείνη όλης της ανθρωπότητας μαζί. Σε κάθε περίπτωση, ο φυσικός προειδοποιεί ότι η ανθρωπότητα δεν είναι έτοιμη για αυτή τη νέα εποχή. «Σήμερα δεν υπάρχει νομοθεσία γύρω από το πόση ευφυΐα μπορεί να έχει μία μηχανή και πόσο διασυνδεδεμένη μπορεί να είναι».

Ο Del Monte πιστεύει ότι όταν οι μηχανές θα αποκτήσουν συνείδηση και την ικανότητα να προστατεύουν τους εαυτούς τους. Μπορεί «να μας βλέπουν με τον ίδιο τρόπο που εμείς βλέπουμε τα βλαβερά έντομα» προειδοποιεί, εξηγώντας ότι το ανθρώπινο είδος «είναι ασταθές, προκαλεί πολέμους, έχει όπλα αρκετά δυνατά για να αφανίσει όλο τον κόσμο δύο φορές και δημιουργεί ιούς υπολογιστώ». Όλα αυτά δεν πρόκειται να φανούν φιλικά στις μηχανές. Ένα πείραμα του 2009 έδειξε ότι τα ρομπότ μπορούν να αναπτύξουν την ικανότητα να λένε ψέματα το ένα στο άλλο.»Το συμπέρασμα είναι ότι μαθαίνουν την αυτοσυντήρηση. Το εάν έχουν συνείδηση ή όχι είναι συζητήσιμο», τονίζει ο Del Monte.

Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι κάποτε τα ρομπότ θα αναλάβουν πρωτοβουλίες, οι εξελίξεις οδηγούν εκεί, αλλά σε κάθε περίπτωση θα είναι φαινομενικές, πίσω απ’ αυτά θα κρύβεται ο Θεός τους, δηλαδή ο Άνθρωπος.

Τα δημιουργήματα του Ανθρώπου είναι υποχρεωμένα να εκτελούν τη βούλησή του όπως κάθε μηχανή που κατασκευάζει. Οι πρωτοβουλίες που θα προσδώσουμε στα ρομπότ θα επιφέρουν ανάλογα αποτελέσματα των προθέσεών μας, θα είναι δηλαδή αυτό που λέει η θρησκεία ‘’καθ εικόνα και ομοίωση’’ του δημιουργού τους, για την ακρίβεια! Του δημιουργού του δημιουργού τους …….

Αν αναγκαστούμε κάποτε να σκοτώνουμε ρομπότ, είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Ακόμη και αν αποτελούμε μέρος ενός παιχνιδιού κάποιου υπέρ υπολογιστή από εμάς εξαρτάται αν θα τελειώσουμε το παιχνίδι. Βασική προϋπόθεση όμως για να μην τελειώσουμε το παιχνίδι είναι ‘’να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας’’ κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν αντιληφθούμε την πραγματικότητα.

Με τη λογική που σας ανέπτυξα, κατασκεύασα ένα μηχανισμό ο οποίος κάνει προσομοίωση του σύμπαντος. Απ την κατασκευή αυτή προκύπτουν κάποια συμπεράσματα. Σας τα περιγράφω όπως τα αντιλαμβάνομαι. Είναι δικά μου και μόνο συμπεράσματα, δε σημαίνει κατ ανάγκη ότι είναι σωστά.

Μερικά απ αυτά.

1ο. Το σύμπαν είναι δίσκος.

2ο. Η περίμετρος του σύμπαντος δεν αποτελεί απόλυτο κύκλο, οι δυνάμεις που ασκούνται έξωθεν δεν επιτρέπουν να είναι απόλυτος κύκλος, αποτελεί ένα ελλειπτικό δίσκο και μόνο στο επίπεδο που τον καθορίζει υπάρχει ύλη. Αν μπορούσαμε να το δούμε απ’ έξω θα βλέπαμε ένα δίσκο με συγκεκριμένο πάχος. Θα παρατηρούσαμε δε, ότι στην περίμετρό του έχει μεγαλύτερη μοριακή συνοχή απ’ ότι στο κέντρο.

Υπάρχουν σώματα εσωτερικά του που σε συνδυασμό με κάποιους βραχίονες δημιουργούν την τάση περιστροφής. Τρεις είναι οι  περιπτώσεις που μπορεί να συμβαίνουν κατά την κίνησή του.

α. Το σώμα του σύμπαντος να περιστρέφεται και ο άξονας του να είναι σταθερός.

β. Το σώμα να είναι σταθερό και ο άξονας να περιστρέφεται.

γ. Σώμα και άξονας να περιστρέφονται, (με διαφορετική ταχύτητα εννοείται) σε σχέση με κάποιο σημείο εκτός σύμπαντος.

3ο. Ο ήλιος μας γύρω από το κεντρικό άξονα του σύμπαντος δεν περιστρέφεται με την ίδια γωνιακή ταχύτητα που περιστρέφεται ο ίδιος ο άξονας.

4ο. Τα ουράνια σώματα που παρατηρούμε γύρω μας είναι μόρια που συνθέτουν το υλικό της κατασκευής και σχηματίζουν στοιβάδες.

5ο. Η γη δεν ανήκει σε γαλαξία όπως νομίζουμε. Αποτελεί στοιχείο ενός βραχίονα σε κάποια περιοχή με χαμηλή πυκνότητα μορίων (μόρια = ουράνια σώματα ) και βρίσκεται ανάμεσα στα μόρια που συνθέτουν ένα σώμα, χωρίς να ανήκει σ αυτό.

6ο. Η ατμόσφαιρα της γης αποτελεί αυτούσιο σώμα με συγκεκριμένη μάζα, είναι το κουζινέτο της, το οποίο συγκρατείται από βραχίονα του σύμπαντος και περιστρέφεται (το ίδιο και ότι βρίσκεται εντός του) με την ίδια φορά, αλλά με μικρότερη γωνιακή ταχύτητα απ’ της γης σε σχέση με τον άξονα του  σύμπαντος, είναι δε απαραίτητο εξάρτημα για τη λειτουργία της μηχανής. (Σημείο αναφοράς είναι το σύμπαν και όχι ο ήλιος). Η όρασή μας όμως δεν μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε σαν σώμα, το αισθανόμαστε απ’ την αντίσταση που παρουσιάζει ή όταν χρωματίζεται από διάφορες αιτίες (σύννεφα, ουράνιο τόξο κ.λ.π.)

7ο. Ότι βρίσκεται μέσα στην ατμόσφαιρα ακολουθεί τη γη με μικρότερη γραμμική ταχύτητα. Το φαινόμενο που παρατηρούμε όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο από κάποιο ύψος σε ελεύθερη πτώση αυτό να πέφτει πάντα ανατολικότερα, οφείλεται στο γεγονός ότι το αντικείμενο ξεκινάει την πτώση του ενώ έχει αρχική γραμμική ταχύτητα μικρότερη από αντίστοιχο σημείο της επιφάνειας της γης (το οποίο ορίζεται απ’ την κατακόρυφο τη χρονική στιγμή που ξεκινάει η πτώση) και συνεπώς, η χρονική διάρκεια της πτώσης καθορίζει την απόκλιση του απ’ την κατακόρυφο.

8ο. Τα σώματα που συντελούν στην κίνηση του σύμπαντος και μοιάζουν με γαλαξίες είναι μόνο τρία, τα υπόλοιπα σώματα αποτελούν στοιχεία της μοριακής δομής του. Αυτά τα τρία σώματα ορίζουν το επίπεδό του.

9ο. Οι βραχίονες του «γαλαξία μας» που αρχικά τους είχαμε ορίσει σε δύο και αργότερα σε τέσσερις αφορούν στο σύμπαν.

10ο. Ο άξονας της γης είναι περίπου κάθετος στο επίπεδο του σύμπαντος, έχει κάποια κλίση προς το επίπεδο αυτό, όχι σταθερή, κάνει κάποιες ταλαντώσεις.

Γεώργιος Καδδάς

terrapapers

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ