Η μόνη ασθένεια που σκοτώνει πραγματικά κόσμο σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι η έλλειψη αυτοσεβασμού.

Μπορεί να έχετε ζήσει χίλιες, δυο χιλιάδες, τρεις χιλιάδες ζωές πιστεύοντας στο γήρας και στο θάνατο. Όταν μετενσαρκώνεσαι πάλι στο καινούργιο σώμα, το οποίο έχει φτιαχτεί από μερικούς ανθρώπους – 2 ανθρώπους, για την ακρίβεια! -, προσλαμβάνεις τις ίδιες δοξασίες που έχουν οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι επίσης υφίστανται τη μετενσάρκωση για χιλιάδες χρόνια. 

Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι πως το σώμα μας αντιδρά αδρανοποιώντας κάποιους αδένες, αφού αυτοί δεν έχουν τεθεί σε λειτουργία με τον τρόπο που θα έπρεπε σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο. Χρειάζεται να ασχοληθούμε με αυτούς τους αδένες και να επαναδραστηριοποιήσουμε τα όργανα, ώστε να αφυπνισθούν οι αδένες μας.

Ακόμα κι αν το σώμα μας έχει αδρανοποιήσει αυτούς τους αδένες, αυτό δεν σημαίνει πως είναι μια ανεπίστρεπτη κατάσταση. Η κατάσταση είναι ανεπίστρεπτη μόνο εφόσον δεν συνειδητοποιείς πως εσύ ο ίδιος έχεις αδρανοποιήσει τους αδένες αυτούς.

Οι επιστήμονες σήμερα αδυνατούν να καταλάβουν το λόγο για τον οποίο η αδρανοποίηση των αδένων των γεννητικών οργάνων ξεκινά την εποχή της εφηβείας. Θα έλεγε κανείς πως όταν ακριβώς φτάνει ο καιρός που χρειάζεσαι τα γεννητικά σου όργανα, τα όργανα αυτά έχουν αδρανοποιηθεί. Κι όμως, σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό, τα όργανα αυτά ήταν σχεδιασμένα να λειτουργούν αιωνίως, ακριβώς όπως και τα υπόλοιπα όργανα και τα κύτταρα και οι αδένες του σώματός μας.


Το λάθος μας είναι ότι υποπέσαμε σε μια δοξασία, κι έτσι τώρα αγνοούμε πώς ξεκίνησαν όλα. Ίσως όλα ξεκίνησαν πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια. Ακόμα και πριν από δώδεκα χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους γνώριζαν πως ήταν προγραμματισμένοι να ζήσουν τουλάχιστον μερικές χιλιετίες ο καθένας. 

Πριν από 8.000 χρόνια περίπου συνέβη το εξής: κάποιος άνθρωπος εξερευνούσε μια περιοχή και έτυχε να παρατηρήσει ένα ζώο που πέθαινε. Το ζώο πέθανε, επειδή τα ζώα δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο της ανθρώπινης μορφής, όπου είναι δυνατό να γίνεις αθάνατος. Ο άνθρωπος, ο οποίος είχε παρατηρήσει αυτό το συμβάν, αναρωτήθηκε και είπε, «θεέ μου, αυτό το ζώο πέθανε, άραγε θα μπορούσα να μιμηθώ αυτό το ζώο;» Πριν το καταλάβουν, οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να σκέφτονται το θάνατο. 

Ο άνθρωπος αφοσιώθηκε σε τέτοιο βαθμό να παρατηρεί τα πτηνά γύρω του καθώς πέθαιναν, ώστε μέσα σε χρόνο μηδέν είχε δημιουργήσει τον ανεξέλεγκτο θάνατο.
Στην αρχαία εποχή , ο άνθρωπος μπορούσε να αφήσει το σώμα του με δυο τρόπους. 

Ο ένας τρόπος είναι η περίπτωση κατά την οποία αποφασίζεις πως επιθυμείς να συνεχίσεις τη συσσώρευση γνώσεων κατέχοντας ένα φυσικό σώμα πάνω στη Γη, αλλά κρίνεις ταυτόχρονα ότι δεν μπορείς να επιτύχεις το στόχο σου στη συγκεκριμένη φάση ενσαρκώσεως, οπότε αφήνεις το σώμα σου συνειδητά. Στέλνεις προσκλήσεις σε όλους τους φίλους σου, συγκεντρώνεστε στο σπίτι σου και αφήνεις το σώμα σου και φεύγεις, όταν και όπως εσύ επιλέγεις.

Επίσης, μπορείς να αναληφθείς, εφόσον το επιθυμείς. Μεταφέρεις στην πνευματική διάσταση ολόκληρη την ύπαρξή σου, και εγκαταλείπεις τον κόσμο τούτο.
Ο θάνατος ξεκίνησε όταν οι άνθρωποι παρατηρούσαν τα ζώα, και αναρωτήθηκαν αν ο άνθρωπος μπορεί να πεθάνει, όπως πέθαιναν τα ζώα, χωρίς ο θάνατος να είναι προγραμματισμένος στον οργανισμό του ανθρώπου. 

Ο πρώτος άνθρωπος που πέθανε – ας πούμε πως ήταν ο «Τζο» – ξεκίνησε αυτό το πρόγραμμα, γιατί ήταν ο δημιουργός του θανάτου. Στη συνέχεια, οι υπόλοιποι άνθρωποι άρχισαν επίσης να συζητούν, «άκουσα πως ο Τζο πέθανε χωρίς αιτία, δεν έπαθε κανένα ατύχημα, απλώς ο Τζο πέθανε». Οι άλλοι έλεγαν, «Θεέ μου!»
Μέσα σε χρόνο μηδέν, άλλοι τρεις γείτονες του Τζο άρχισαν να σκέφτονται το θάνατο. Αυτή η μορφή σκέψης είχε αρχίσει να επεκτείνεται. Στη συνέχεια πέθανε και ο Ντέιβ. Μετά το μαθαίνουν άλλοι πέντε γείτονες, «έμαθες τι έπαθαν ο Τζέσι και η Ρενέ; Πέθαναν». 

Άλλοι δέκα άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται το θάνατο, και τελικά πέθαναν.

 Στη συνέχεια, εμφανίστηκε ένας στοχαστής και είπε, «δεν είναι δυνατό να πεθαίνουν οι άνθρωποι χωρίς λόγο, πρέπει να υπάρχει κάποια αιτία».

Ψάχνοντας για την αιτία του θανάτου, οι άνθρωποι παρατήρησαν το εξωτερικό περιβάλλον, τα δέντρα που γερνάνε ή τα παλαιά σπίτια. Το αποτέλεσμα ήταν πως οι άνθρωποι δημιούργησαν το γήρας. Το γήρας ήταν μια καλή δικαιολογία. Κι έτσι, από τότε, όταν κάποιος πέθαινε, οι άλλοι απέδιδαν το θάνατό του στο γήρας.

Όπως μας λέει ο διδάσκαλος Ντίπακ Τσόπρα, ποτέ κανένας άνθρωπος δεν πέθανε πραγματικά από γηρατειά. Τα γηρατειά δεν είναι αιτία θανάτου. Η αιτία θανάτου σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι κάτι άλλο, το οποίο σχετίζεται με τα γηρατειά. Τελικά, η ιδέα του γήρατος δεν είναι επαρκής εξήγηση για το θάνατο. 

Εν τούτοις, χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία των γηρατειών εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Μερικές φορές είναι ευκολότερο να γερνάμε και να πεθαίνουμε παρά να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής. Μας φαίνεται πιο εύκολο να δραπετεύσουμε παρά να δράσουμε. Έτσι, γεννήθηκαν διάφορες ιδεοληψίες, όπως, «δεν αξίζω τίποτα». Η μόνη ασθένεια που σκοτώνει πραγματικά κόσμο σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι η έλλειψη αυτοσεβασμού. Καταλήγουμε έτσι να πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε τίποτα σαν άνθρωποι.

Έχετε παρατηρήσει τους ανθρώπους πώς κάνουν όταν αρρωσταίνουν; Έχεις αρρωστήσει ποτέ εσύ ο ίδιος; Κάποια στιγμή ίσως σου πέρασε από το μυαλό πως θα μπορούσες να θεραπευτείς μέσα σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, αν ήθελες, από μόνος σου. Ίσως μερικοί από σας να θεραπευτήκατε μόνοι σας. 

Είχες κρυολογήσει πολύ άσχημα, είχες κολλήσει γρίππη, κι όμως αντιμετώπισες τα συμπτώματα ένα προς ένα, και κατάφερες να τα θεραπεύσεις μόνος σου. Και μόλις συνειδητοποίησες τι είχες κάνει, αισθάνθηκες συστολή, και είπες στον εαυτό σου, «έχω παρεκτραπεί, δεν επιτρέπεται αυτό που κάνω».

Αυτό είναι ένα παράδειγμα χαμηλής εκτίμησης για τον εαυτό μας. Μόλις αισθάνθηκες συστολή, τα συμπτώματα χειροτέρεψαν και πολλαπλασιάστηκαν. Το ίδιο συμβαίνει με τις λεγόμενες επικίνδυνες αρρώστιες. Μολονότι πάντα υπάρχει μια πλευρά του εαυτού μας που μας λέει πως μπορούμε να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας, μόλις συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε, λέμε στον εαυτό μας, «δεν επιτρέπεται αυτό που κάνω», «δεν αξίζω τίποτα».

Όπως διδάσκουν οι μεγάλοι διδάσκαλοι, κάθε φορά που λέμε αυτά τα πράγματα, είναι σα να δίνουμε ένα ράπισμα κατευθείαν στο πρόσωπο των θεϊκών γονέων μας. Είναι σα να τους λες, «δεν είχατε αρκετό μυαλό, ώστε να δημιουργήσετε ένα τέλειο προϊόν».

Με τις δοξασίες αυτές περνάμε τον καιρό μας. Αυτές οι δοξασίες δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα. Αξίζεις, απλώς και μόνο επειδή δημιουργήθηκες. Δεν σου ζήτησε ποτέ κανένας να ξεπεράσεις αυτήν την κατάσταση μέσα στην οποία δημιουργήθηκες. Αξίζεις, απλώς και μόνο επειδή δημιουργήθηκες - τελεία και παύλα. Δεν σου ζήτησε ποτέ κανένας να γίνεις κάτι παραπάνω από αυτό που δημιούργησαν οι θεϊκοί γονείς σου.

Για το λόγο αυτό πρέπει να απορρίψουμε την έλλειψη αυτοσεβασμού, και να συνειδητοποιήσουμε ότι αποκλείεται να μην αξίζουμε, αφού είμαστε θεϊκά τέκνα θεϊκών γονέων. Απλώς παγιδευτήκαμε σ’ ένα παιχνίδι που μας έμαθε να θεωρούμε πως δεν αξίζουμε, επειδή έτσι ήταν οι κανόνες αυτού του παιχνιδιού, κι έτσι λησμονήσαμε πως το παιχνίδι είναι μια ψευδαίσθηση.

Υπάρχει ένα παλαιό ρητό, η πιο αληθινή φράση σ’ αυτόν τον πλανήτη, που λέει, «η αλήθεια θέλει ελευθερώσει υμάς». Η λογική επέκταση αυτού του ρητού είναι πως ό,τι μας απελευθερώνει, ανταποκρίνεται στην αλήθεια, ό,τι δεν μας απελευθερώνει, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Όταν λες στον εαυτό σου πως δεν αξίζεις, ξέρεις πολύ καλά πως αυτή η σκέψη δεν σε απελευθερώνει. Αυτή η σκέψη σου προσθέτει ακόμα περισσότερες αλυσίδες, για να τις σέρνεις μαζί σου όπου πηγαίνεις. Όταν λες στον εαυτο σου πως είσαι υπολελειμμένος και στερημένος, δεν μπορείς να απελευθερωθείς. Άρα, αυτή η σκέψη δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Είμαστε παιδιά του θεού, και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πιστεύουμε ψέματα. Δεν έχουμε καμιά υποχρέωση τέτοιου είδους. Δεν χρωστάμε τίποτα στο ψέμα. Το μόνο μας χρέος είναι να είμαστε μάρτυρες της αλήθειας. Η αλήθεια είναι το μόνο πράγμα που μας απελευθερώνει.

'' Η Αλχημεία της Αειζωίας''

Maria Pinoti

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ