Τώρα που οι Έλληνες είναι εγκλωβισμένοι στο «στρατόπεδο»

«Η πραγματική αυτοδιαχείριση προϋποθέτει την ύπαρξη ενός σεβαστού αριθμού ορθολογικών και ανθρωπιστικών προσωπικοτήτων, που κατανοούν την ολότητα της κοινωνικής διαδικασίας και εξέλιξης, που έχουν συνείδηση της σχετικής σύνδεσης προσωπικών και γενικών συμφερόντων και καθοδηγούνται από ιδανικά γενικής και λογικής ανθρώπινης σημασίας».  Αναφέρει ο Σέρβος συγγραφέας Μιχαήλο Μάρκοβιτς, στο βιβλίο του «Αυτοδιαχείριση»  Όπως αναφέρει ακόμη ένας σύγχρονος φιλόσοφος ο Albert Camus στον «Επαναστατημένο άνθρωπο»

«Όλα φαίνονται τόσο περίπλοκα, κι όμως όλα είναι τόσο απλά.  Αν είχα αποκτήσει τη σελήνη, αν ο έρωτας αρκούσε, όλα θα είχαν αλλάξει. Αλλά που να σβήσω αυτή τη δίψα; Τίποτε στον κόσμο αυτό ούτε στον άλλο που να είναι στα μέτρα μου. Το αδύνατο. Το αναζήτησα στα πέρατα του κόσμου, στα σύνορα του εαυτού μου. Δέν επήρα τον δρόμο που έπρεπε, δέν καταλήγω σε τίποτε»! Albert Camus

Η αδιαφορία ταυτίζεται στον Camus με τη λιθοποίηση. Η έννοια δίνεται με την εικόνα της σισύφειας προσπάθειας. Ο αδιάφορος έχει ισοπεδώσει τις αξίες, λιθοποιήσει στο δεδομένο. Σαν την πέτρα, δέν διαβρώνεται εσωτερικά, αλλά εξωτερικά. Όπως ο ασθενής που προσαρμόζεται στην αρρώστια του, όπως ο οξυδερκής αλλ’ άφωνος εργάτης, ο Σίσυφος εξαντλείται στην προσπάθειά κρατώντας αδιάβρωτη την ψυχή του.

Για τον επαναστάτη όμως, που απο ανάγκη υποστασιακή πρέπει να κάνει το άλμα, παρ’ όλη τη γνώση πως η φωτιά θα γίνει στάχτη κι όλα θα μείνουν ανάλλαχτα μετά τη θυσία, η ελευθερία της αδιαφορίας είναι και χαμηλός βαθμός ελευθερίας και καταναγκασμός, και η ταύτιση της έννοιας της συνετής καρτερίας με την έννοια της ανταρσίας δέν είναι θεμιτή. Μπορεί το δυναμικό της μιας να μην είναι πολύ διαφορετικό απο εκείνο της άλλης, αφού είναι δυνατό να στασιάζει κάποιος με την ίδια ένσταση που υπομένει. Οι έννοιες όμως δέν είναι ταυτόσημες. Η αναγκαιότητα του παράλογου υποχωρεί μπροστά στην ιδέα της πνευματικής ελευθερίας:

«Καθήκον των πνευματικών ανθρώπων, είναι να κρατηθούν στον αγώνα, να βοηθήσουν τον άνθρωπο ενάντια σε ό,τι τον καταπιέζει, να βοηθήσουν την ελευθερία του ενάντια στο μοιραίο που τον κυκλώνει». Λέει ο φιλόσοφος Albert Camus στο «Γράμματα σ’ ένα φίλο γερμανό»

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν, μεταξύ άλλων παραγόντων, οι προϋποθέσεις που θέτει ο Μάρκοβιτς και ο Καμύ. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει αν δεν δοκιμαστεί στην πράξη, γιατί το ζήτημα της ηθικής λογικής και ακέραιης αυτοδιαχείρισης είναι πολυεπίπεδο και πολύπλοκο, υπάγεται στην θεωρία και τις αρχές του Χάους, πού είναι τόσο ξένες, προς την άνθρωπο της ψευδής τάξης και της ψευδέστατης ασφάλειας.

Από τη στιγμή, όμως, που υπάρχει η τεχνογνωσία και η καλή διάθεση στους ανθρώπους το εγχείρημα μπορεί να πάρει σάρκα και οστά, το μεράκι, η φαντασία και η επινόηση μπορούν να δώσουν τη λύση στα προβλήματα που πιθανώς να παρουσιαστούν. Αν το πρόσταγμα της αυτονομίας και της ευταξίας του Χάους κυριαρχήσει, μπορεί να δημιουργηθεί κάτι φιλοεπιβιωτικό γα τον άνθρωπο. Αν φυσικά του το επιτρέψουν οι επικυρίαρχοι του.

Γιατί η νέα κοινωνία που ετοιμάζονται να χτίσουν με την συμφωνία του ανθρώπου, είναι τόσο δυστοπική που το ανθρώπινο μυαλό αδυνατεί να φανταστεί. Δυστοπία ονομάζεται η περιγραφή ενός φανταστικού κόσμου απόλυτης δυστυχίας. Όπως οι ουτοπίες, έτσι και οι δυστοπίες αποτελούν προϊόν φαντασίας και χρησιμοποιήθηκαν με τη πάροδο του χρόνου εκτός λογοτεχνίας για να περιγράψουν ένα αρνητικά θεωρούμενο κοινωνικό ή πολιτικό σύστημα. Το 1984: Ο Μεγάλος Αδελφός είναι ένα τέτοιο δυστοπικό σύστημα κοινωνίας. Πόσο φανταστικό σου φαίνεται;

Διάβασε σημερινή αρθρογραφία που περιγράφει αυτήν την δυστοπική κοινωνία και προβληματίσου αλλά και Κ Α Ν Ε κάτι για την επιβίωση σου. Ανέλαβε την Ε Υ Θ Υ Ν Η της ζωής και των πράξεων σου, αυτό να Κ Α Ν Ε Ι Σ. Αλλά μόνο μην ξαφνιάζεσαι και «πέφτεις από τα σύννεφα» που έχεις επιλέξεις για μόνιμη κατοικία σου, γιατί με χιλιάδες τρόπους έχεις προειδοποιηθεί  και επομένως δεν έχεις καμία δικαιολογία πλέον.

Τώρα που οι Έλληνες είναι εγκλωβισμένοι στο «στρατόπεδο» (Αλέξανδρος Κασιμάτης) Οι αμφιβολίες για τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς και το ελληνικό πρόγραμμα στον σοβαρό ξένο τύπο πληθαίνουν: Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η ευρωζώνη να καταφέρει να βγει από το τούνελ δεμένη στον ζουρλομανδύα της επίσημης πολιτικής, γράφει ο W. Münchau στους Financial Times και σημειώνει μεταξύ άλλων ότι δεν επαρκεί η μείωση μισθών στην Ελλάδα.

Oι New York Times από την πλευρά τους γράφουν για την Ελλάδα και τον εκπληκτικό –όπως τον χαρακτηρίζουν- αριθμό των 22 νέων φορολογικών νόμων μέσα σε δύο χρόνια. Η μεγαλύτερη αμερικανική εφημερίδα αναφέρει επίσης ότι στο τέλος του 2011 οι οφειλές ανείσπρακτων φόρων στη χώρα μας ανήλθαν σε 45 δις. ευρώ, στο τέλος του 2012 σε 56 δις. ευρώ, ενώ στο τέλος Ιουλίου του τρέχοντος έτους οι οφειλές αυξήθηκαν στα 60 δις. ευρώ, περίπου δηλαδή στο ένα πέμπτο του δημοσίου χρέους.

Το κυβερνητικό σχέδιο για πρωτογενές πλεόνασμα το 2013 και δύο συνεχόμενα τρίμηνα οριακής ανάπτυξης ώστε να βγει η χώρα στις αγορές το 2014 τελεί υπό την αμφισβήτηση της Τρόικας. Οι Γερμανοί εκμεταλλεύτηκαν τις παλινωδίες των ελληνικών κυβερνήσεων (περίστροφα στα τραπέζια, αυταπάτες πολιτικής διαπραγμάτευσης, υπαναχωρήσεις σε συμφωνημένα κοκ) και χειρίστηκαν την Ελλάδα με τον τρόπο που γνωρίζουν καλά:

Κατασκεύασαν ένα «στρατόπεδο» και μας στρίμωξαν στις εγκαταστάσεις του. Πρώτα ασφάλισαν την περίμετρο με το PSI. Τα ελληνικά ομόλογα κουρεύτηκαν, τα ασφαλιστικά ταμεία γονάτισαν και η χώρα βρέθηκε να χρωστάει και πάλι 300 δις. Με τη διαφορά όμως ότι από μια ελληνική χρεοκοπία οι επιπτώσεις στην ΕΕ θα είναι πλέον σε σημαντικό βαθμό ελεγχόμενες και περιορισμένες, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας είναι στα χέρια κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών.

Τώρα που οι έλληνες είναι εγκλωβισμένοι στο «στρατόπεδο», η Τρόικα προχωρεί το σχέδιο «σωφρονισμού» και πληρωμής του χρέους. Εξοντωτικοί φόροι, κατασχετήρια ακινήτων, αναλήψεις της εφορίας από τους τραπεζικούς λογαριασμούς. Η κατάργηση των αφορολογήτων ποσών και οι νέες κλίμακες στο φόρο εισοδήματος όπως και η φορολογία στα ακίνητα, θα βάλει το 2014 τη Νέα Δημοκρατία σε τροχιά ανάλογη με αυτήν που είχε κατά την κυβερνητική του θητεία το ΠΑΣΟΚ. Πόσο δίκαιος άλλωστε μπορεί να είναι ένας φόρος στα ακίνητα όπου η κυβέρνηση πρώτα συμφώνησε με την τρόικα τα χρήματα που πρέπει να εισπραχθούν και μετά αποφάσισε πως θα επιβληθεί ο φόρος;

Οι Γερμανοί ενδιαφέρονται να πληρωθεί το χρέος της Ελλάδας. Ο τρόπος που θα γίνει αυτό δεν τους νοιάζει. Και όπως φαίνεται δεν τους νοιάζει πια ούτε αν η κυβέρνηση θα σταθεί στα πόδια της. Ούτως ή άλλως και η επόμενη κυβέρνηση -όποια κι αν είναι- θα πρέπει υποχρεωτικά να κινηθεί μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του «στρατοπέδου» και θα είναι αρκετά ευάλωτη στις ίδιες πιέσεις. ]

Κοριοί: Περί μπουρδολογίας το ανάγνωσμα: (Δημήτρης Δανίκας) Οι αμερικανικές, μυστικές υπηρεσίες, λέει, παρακολουθούν τα πάντα. Ακόμα και την γκαρνταρόμπα της φράου Ανγκελα Μέρκελ. Εκεί όπου φυλάσσει την πλούσια συλλογή με τα λαχανί, τα ροζ, τα πορτοκαλί και τα φούξια σακάκια της. Ακόμα και την κρεβατοκάμαρα. Εκεί όπου εκσφενδονίζει παντόφλα κατά μεριά Γιοαχίμ Σάουερ. Του συζύγου ντε!

Κι εμείς το ίδιο κάναμε. Παρακολουθούσαμε τις συνδιαλέξεις του αμερικανού πρέσβη τόσο στην Αθήνα όσο και στην Αγκυρα. Πετάγεται σαν τον Τοτό ο Θόδωρος Πάγκαλος. Ελα! Τι να του πεις τώρα. Με προκαλεί και θα το πω. Εκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο!

Εγιναν λοιπόν πρωτοσέλιδη είδηση-με πολεμικούς τίτλους-οι αμερικανικοί κοριοί. Das Nest (η φωλιά) το εξώφυλλο του Spiegel. Ελα. Μα αγαπητέ μου είδηση θα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Οτι δεν μας παρακολουθούν. Οτι τηρούνται στιχειωδώς οι νόμοι και τα συντάγματα. Γιατί έτσι και ρωτήσεις τον πιο ανίδεο ευρωπαίο «τι πιστεύετε, μας παρακολουθούν οι αμερικανοί;» εκείνος θα σας κοιτούσε με απορία και από μέσα του θα έλεγε «μα τι είναι αυτός, άνθρωπος η φυτό;»

Φυσικά μας παρακολουθούν. Με κάθε μέσο και από παντού. Με τις πλαστικές κάρτες, τα κινητά, τα σταθερά, με τους δορυφόρους. Ακόμα και με τις παλμικές δονήσεις της τζαμαρίας μας. Η διαστημική τεχνολογία στην υπηρεσία της κοριο-κατασκοπίας

Φανταστείτε δηλαδή. Οτι από το Λάνγκλει, την πρωτεύουσα της CIA, ο X υπάλληλος με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να κατευθύνει πύραυλο εναντίον καλύβας στο Ζεφίρη της Αττικής. Επομένως όλη αυτή η φασαρία θυμίζει το γνωμικό «ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι»

Τότε προς τι όλος αυτός ο ντόρος; Μα φυσικά για να συνηθίσουμε και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι η λεγόμενη προστασία προσωπικών δεδομένων είναι παραμύθι για βρέφη. Οπως συνηθίσαμε την ανεργία. Οπως συνηθίσαμε την αισχροκέρδια. Οπως συνηθίσαμε με όλα. Στρέβλωση, παραμόρφωση, κανιβαλισμός, πλιάτσικο, τα πάντα. Να τα χωνέψουμε. Να τα προσπερνάμε. Να τα θεωρούμε ως «φυσικά φαινόμενα». Να μην αντιδρούμε. Να μην εξοργιζόμαστε. Να μην αγωνιζόμαστε. Να συμβιβαζόμαστε. Να πορευόμαστε ως υπάκουα υποζύγια

Ετσι επιβάλλεται ένα είδος ιδιόμορφης τρομοκρατίας. Ποιος είμαι εγώ να τα βάλω με την CIA; Τίποτα δεν είμαι. Ούτε μια τρίχα από τα οπίσθια του κλητήρα του Ομπάμα. Μη μιλάς. Μην αντιδράς. Μην αμφισβητείς. Μην σκέφτεσαι. Σκάσε και κολύμπα. Αντε το πολύ πολύ να αμολάς καμιά μαλακία να περνάει η ώρα. Άντε να λες κάνα ανέκδοτο στους φίλους σου. Και να κάνεις τον σταυρό σου που ακόμα αναπνέεις. Οχι «σκέφτομαι άρα υπάρχω» αλλά «δεν σκέφτομαι γι αυτό υπάρχω». Οχι «Όσο αναπνέω τόσο ελπίζω» αλλά «αναπνέω επειδή σε τίποτα δεν ελπίζω» ]

Ο έλεγχος των κυβερνώντων: (Βασίλης Βιλιάρδος) Είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε ξανά πως, παρά το ότι η κύρια ευθύνη της κάθε πολιτικής ηγεσίας δεν είναι άλλη από τη σωστή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών, οι κυβερνήσεις φαίνεται να λειτουργούν διαχρονικά, με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο:

Αφού έχουν στη διάθεση τους ένα ορισμένο «budget», έτσι όπως εμφανίζεται στον εκάστοτε ετήσιο προϋπολογισμό (προερχόμενο από φόρους, από τα κέρδη των κοινωφελών επιχειρήσεων, από τα «ενοίκια» της δημόσιας περιουσίας κλπ.), δεν ξοδεύουν, όπως ο κάθε συνετός «εισοδηματίας» (και ο κάθε απλός διαχειριστής πολυκατοικίας), το ποσόν που ευρίσκεται στη διάθεση τους, αλλά δανείζονται πολύ περισσότερα – χωρίς καθόλου να ρωτήσουν τους Πολίτες που εκπροσωπούν.

Υπενθυμίζουμε εδώ την απίστευτα μεγάλη αυθαιρεσία κάποιων κυβερνήσεων, όπως αυτήν της Ισλανδίας, να δανειστούν για να «διασώσουν» τις ιδιωτικές, χρεοκοπημένες τράπεζες της χώρας τους, με τα χρήματα των Πολιτών τους – αφενός μεν πτωχεύοντας το κράτος τους, αφετέρου δε, χωρίς τη συμφωνία των κυβερνωμένων!

«Μετονομάζοντας» λοιπόν τις ζημίες σε ελλείμματα, συσσωρεύουν κακοδιαχείριση ετών, δημιουργώντας εκ του μηδενός τεράστια δημόσια χρέη – τα οποία σήμερα, τοκιζόμενα, απειλούν να πτωχεύσουν πολλά κράτη. Ακόμη περισσότερο οι κυβερνήσεις, αντί να μειώνουν τα έξοδα τους (ενδεχομένως απολύοντας πλεονάζων προσωπικό, εξοικονομώντας από περιττές δαπάνες, περιορίζοντας αμοιβές, λειτουργώντας με κέρδος τις δημόσιες εταιρείες κλπ), ρίχνουν το βάρος των χρεών και των «ελλειμμάτων», των ζημιών δηλαδή,  στους Πολίτες τους, κατηγορώντας τους επί πλέον για ελλιπή φορολογική συνείδηση, για μειωμένη παραγωγικότητα, για οκνηρία, για σπατάλη και για τόσα πολλά άλλα.

Από τη μία πλευρά δηλαδή σπαταλούν ατιμώρητοι τη δημόσια περιουσία (πουλούν ακόμη και τις επιχειρήσεις που ανήκουν στους Πολίτες τους), ενώ από την άλλη οργανώνουν «αστυνομικές ομάδες ελέγχου» εναντίον εκείνων των δύστυχων Πολιτών, οι οποίοι ουσιαστικά συντηρούν τόσο τους ίδιους, όσο και το υπόλοιπο Κράτος. Την ίδια στιγμή, προσπαθούν έμμεσα να πείσουν τους Πολίτες τους ότι, η δημόσια περιουσία ανήκει στους κυβερνώντες – ότι δεν είναι δηλαδή ιδιοκτησία των κυβερνωμένων!

Τέλος, «οικοδομούν» επάνω στα συναισθήματα «ενοχής» των «υπηκόων» τους (επιβάλλοντας τους ουσιαστικά έναν κυριολεκτικά καταστροφικό αυτοσαρκασμό, στη θέση της δημιουργικής αυτοκριτικής), καθώς επίσης στην «ζηλόφθονη», εχθρική, ανταγωνιστική συμπεριφορά του ενός για τον άλλο – στο «διαίρει και βασίλευε». Επομένως, η  πρώτη μεγάλη ασθένεια, η οποία οφείλει να θεραπευθεί θεσμικά, είναι

(α)  Η δια νόμου απαγόρευση της πώλησης δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης η απαγόρευση του δανεισμού των κρατών. Εάν η εκάστοτε κυβέρνηση αδυνατεί να ανταπεξέλθει με τα έξοδα του κράτους, είναι απόλυτα υποχρεωμένη να τα περιορίσει, καθώς επίσης να αυξήσει τα έσοδα – σεβόμενη τουλάχιστον την αλληλεγγύη των γενεών.

Ο δανεισμός επιβαρύνει ουσιαστικά τις μελλοντικές γενιές, με τις παρούσες τότε να ζουν εις βάρος τους – μία τεράστια κοινωνική αδικία, η οποία οφείλει άμεσα να καταπολεμηθεί. Άλλωστε είμαστε σίγουροι ότι, εάν οι σημερινοί Έλληνες γνώριζαν ότι ζουν εις βάρος των παιδιών τους (μία τεράστια ευθύνη όλων αυτών που δεν μας έχουν ενημερώσει σωστά), θα έπαυαν αμέσως να το κάνουν – επιτυγχάνοντας πραγματικά θαύματα.

(β)  Η επόμενη είναι η αδιαφάνεια στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών, όπως επίσης στη στελέχωση των κρατικών υπηρεσιών. Η μακροπρόθεσμη καταπολέμηση της, αυτή δηλαδή που δεν στηρίζεται στις «διαθέσεις» των εκάστοτε κυβερνώντων, είναι η δια νόμου υποχρέωση όλων ανεξαιρέτως των δημοσίων οργανισμών (υπουργεία, επιτροπές, κόμματα, δήμοι, κοινότητες, επιχειρήσεις κλπ) να τηρούν το υποχρεωτικό για τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα διπλογραφικό λογιστικό σύστημα – καθώς επίσης να συντάσσουν ετησίους Ισολογισμούς, με περιουσιακά στοιχεία (ενεργητικό), με υποχρεώσεις (παθητικό), με αριθμό προσωπικού, με μισθούς, με παραγωγικότητα  και με αποτελέσματα χρήσεως (τζίρος, κέρδη, ζημίες κλπ).

Όλοι αυτοί οι Ισολογισμοί, καθώς επίσης ο κεντρικός του κράτους (Holding), ο οποίος οφείλει να συμπεριλαμβάνει όλα τα επί μέρους «μεγέθη» του, πρέπει να δημοσιεύονται με διαφάνεια στο διαδίκτυο έτσι ώστε, αφενός μεν να έχουν τη δυνατότητα να ενημερώνονται οι Πολίτες, αφετέρου δε να μην έχουν καμία «δικαιολογία» οι νέες κυβερνήσεις – να μην ισχυρίζονται κάθε φορά δηλαδή «κοινότυπα» ότι, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς παραλαμβάνουν από τις προηγούμενες.

Ειδικά όσον αφορά τα πολιτικά κόμματα, τόσο το διπλογραφικό λογιστικό σύστημα, όσο και οι ετήσιοι Ισολογισμοί στο διαδίκτυο, θα πρέπει να υιοθετηθούν άμεσα – εάν θεωρούμε ότι οφείλουν να εφαρμόζονται οι ελάχιστα απαιτούμενες δημοκρατικές διαδικασίες, τουλάχιστον από αυτούς που θέλουν να μας διοικούν.

(γ)  Μία τρίτη «ασθένεια» είναι η μη εφαρμογή των προεκλογικών προγραμμάτων διακυβέρνησης, από τα κόμματα που αναλαμβάνουν την ηγεσία. Η πιστή εφαρμογή των προγραμμάτων αυτών θα πρέπει να είναι υποχρεωτική από το Νόμο – ο οποίος οφείλει να προβλέπει ποινικές συνέπειες, σε σχέση με την ενδεχόμενη μη τήρηση του.

(δ)  Το «γραφειοκρατικό» πλαίσιο (απρόσκοπτο άνοιγμα ή κλείσιμο εταιρειών, θεσμική «προστασία» από τη διαφθορά των Δ.Υ. κλπ), καθώς επίσης η βασική φορολογική αντιμετώπιση των ιδιωτικών επιχειρήσεων (ελεύθερων επαγγελματιών κλπ), στην οποία στηρίζεται κυρίως η ανάπτυξη μίας Οικονομίας, πρέπει επίσης να θεσμοθετείται μακροπρόθεσμα – έτσι ώστε να μην υπόκειται σε βραχυπρόθεσμες διαφοροποιήσεις οι οποίες, αφού είναι μη προβλεπόμενες, δεν προγραμματίζονται, καθιστώντας ασύμφορες τις πάσης φύσεως επενδύσεις.

Κατά την άποψη μας δε, η ανάπτυξη μίας Οικονομίας θα ήταν κατά πολύ πιο δυναμική, εάν οι φόροι στα αδιανέμητα κέρδη των επιχειρήσεων μηδενιζόταν – με τη φορολόγηση των διανεμομένων (μερισμάτων) να «ακολουθεί» μία προοδευτική κλίμακα.

(ε)  Απαραίτητα θεσμοθετημένη οφείλει να είναι επίσης η λειτουργία της εκάστοτε κεντρικής τράπεζας, η ανεξαρτησία της οποίας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της «δυτικής οικονομικής σκέψης». Η κεντρική τράπεζα είναι κατά κάποιον τρόπο η δικαστική εξουσία της Οικονομίας, αφού μόνο αυτή έχει τη δυνατότητα να ελέγχει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, καθώς επίσης να επιβλέπει τη λειτουργία των εμπορικών τραπεζών.

Επειδή λοιπόν είναι ουσιαστικά η «καρδιά» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο με τη σειρά του εξασφαλίζει τη σωστή λειτουργία του κράτους, οφείλει να δίνεται μεγάλη σημασία στη «δημοκρατική» στελέχωση της (εκλογή του προέδρου της από το Κοινοβούλιο, με απόλυτη πλειοψηφία άνω του 60%, έτσι ώστε να μην είναι «υποχείριο» του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος κλπ).

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, εάν η πρώτη προτεραιότητα του ΔΝΤ, σε σχέση με την κατάκτηση μίας χώρας, είναι η (ενδοτική) σύμπραξη της κυβέρνησης της (η «συνενοχή» της ηγεσίας εξασφαλίζεται εκ των προτέρων), η επόμενη αφορά τη λεηλασία των τραπεζών της – αφού διαφορετικά είναι πολύ δύσκολο να την «υποδουλώσει» μακροπρόθεσμα.

Στην υποθετική αυτή περίπτωση όμως, είναι μάλλον απαραίτητη η συνεργασία της εκάστοτε κεντρικής τράπεζας, η οποία διαθέτει όχι μόνο όλες τις πληροφορίες, σε σχέση με το χρηματοπιστωτικό και λοιπό οικονομικό σύστημα του κράτους, αλλά και τα διάφορα μέσα, για να τις χρησιμοποιήσει με τον κατάλληλο τρόπο (η «ιστορία» της ΤτΕ, σε σχέση με τις «ανοιχτές» αγοραπωλησίες των ελληνικών ομολόγων, είναι χαρακτηριστική).

Επίλογος: Προφανώς υπάρχουν πολλοί άλλοι Θεσμοί και Νόμοι, με τη βοήθεια των οποίων θα μπορούσαν να ελέγχονται καλύτερα οι εκάστοτε κυβερνώντες. Για παράδειγμα, η πραγματικά ανεξάρτητη λειτουργία των δικαστηρίων, χωρίς «βουλευτικές ασυλίες» ή άλλου είδους «διαστρεβλώσεις», η δημιουργία ενός εθελοντικού οργάνου υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το οποίο να ελέγχει τις κυβερνητικές αποφάσεις, στελεχωμένο από «εκπαιδευμένους» Πολίτες μετά από κλήρωση, τα δημοψηφίσματα για σημαντικά εθνικά θέματα – ιδιαίτερα για αυτά που δεν έχει δοθεί η ρητή έγκριση των κυβερνωμένων (όπως για παράδειγμα η συμμετοχή του ΔΝΤ στα εσωτερικά της χώρας) και διάφορα άλλα.

Εν τούτοις, δεν είναι ποτέ αρκετή η θέσπιση νόμων, εάν δεν συνοδεύεται ταυτόχρονα από ρεαλιστικές μεθόδους τήρησης τους. Δεν φτάνει δηλαδή να υπάρχουν θεσμικές διαδικασίες, εάν δεν εφαρμόζονται απαρέγκλιτα από όλους τους συμμετέχοντες στο κοινωνικό «γίγνεσθαι» – με τους συνειδητούς Πολίτες να «επαγρυπνούν» και όχι απλά να «αποποιούνται» των ευθυνών τους.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, αυτό που απαιτείται είναι ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος περιορισμός της ευχέρειας των κυβερνώντων να λαμβάνουν αυθαίρετα αποφάσεις – γεγονός που επιτυγχάνεται από την ύπαρξη λεπτομερών θεσμών, για κάθε σημαντικό κοινωνικό ή πολιτικό θέμα.

Οι απαιτήσεις της Δημοκρατίας είναι πολύ μεγαλύτερες από την απλή ψήφιση νόμων, ενώ οι υπεύθυνοι Πολίτες οφείλουν να επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος της ορθολογικής λειτουργίας της – διαμαρτυρόμενοι και διαδηλώνοντας όχι μόνο όταν θίγεται το ατομικό τους συμφέρον (ασφαλιστικό κλπ), αλλά, κυρίως, όταν απειλείται η ίδια η Δημοκρατία και το σημερινό ή μελλοντικό,  συλλογικό καλό – ιδιαίτερα δε, εάν δεν γίνεται σεβαστή η αλληλεγγύη των γενεών. Όταν δηλαδή

(α) δαπανώνται πόροι από μία γενιά που δεν εργάσθηκε για να τους αποκτήσει (συντάξεις μεγαλύτερες από τις διαχρονικές κρατήσεις, δάνεια του δημοσίου για «καταναλωτικούς» σκοπούς, όπως είναι η πρόσληψη υπεράριθμων ΔΥ κλπ), ή

(β) σπαταλιέται δημόσια περιουσία (περιβαλλοντικοί πόροι, ενέργεια κ.α.), χωρίς την απαιτούμενη υπευθυνότητα.

Κλείνοντας, κατά την άποψη μας οι Πολίτες είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την μη τήρηση των νόμων εκ μέρους των εκάστοτε κυβερνήσεων – αφού μπορούν σχετικά εύκολα να επιβάλλουν το Δίκαιο, με τη βοήθεια των απεργιών, των διαδηλώσεων, της πολιτικής ανυπακοής και τόσων άλλων ειρηνικών μεθόδων, τις οποίες έχουν στη διάθεση τους.

Για παράδειγμα, όταν τυχόν διαπιστώνεται η ατιμωρησία κάποιων ανεπαρκών ή διεφθαρμένων πολιτικών προσώπων (χρηματισμός κ.α.), θα πρέπει οι Πολίτες να απεργούν μαζικά και να διαδηλώνουν, απαιτώντας την τιμωρία τους – δηλαδή, την ακριβή τήρηση των νόμων και των θεσμών. Είναι μάλλον εμφανές το ότι, πολύ δύσκολα θα κατάφερνε να επικρατήσει το άδικο σε μία δημοκρατική κοινωνία, η οποία αποτελείται από συνειδητούς, υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες] 

Το 1984: Ο Μεγάλος Αδελφός είναι ένα δυστοπικό σύστημα κοινωνίας. Πόσο φανταστικό σου φαίνεται; Βλέπουμε ότι το σύστημα του Μεγάλου Αδελφού έχει επίτηδες απλοποιήσει υπερβολικά την γλώσσα, καταργώντας συνεχώς λέξεις, σε μία προσπάθεια να μειώσει το πνευματικό επίπεδο του κόσμου. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την απλή αυτή αλήθεια, ότι δηλαδή το επίπεδο της γλώσσας αντικατοπτρίζει και το επίπεδο της κοινωνίας; Οι πρωτόγονες ανθρώπινες κοινωνίες είχαν απλές γλώσσες, ενώ οι νεότερες κοινωνίες ανέπτυσσαν πιο πολύπλοκες γλώσσες. Προόδευε η κοινωνία, εξελισσόταν και η γλώσσα.

Το τέλεια μελετημένο σύστημα του Μεγάλου Αδελφού μας δείχνει και άλλες αλήθειες, για παράδειγμα το πως μπορεί ακόμα και η σεξουαλική ανάγκη των ανθρώπων να χρησιμοποιηθεί προς όφελος του ίδιου του συστήματος. Επιπλέον βλέπουμε τις κατασκευασμένες ειδήσεις, οι οποίες σίγουρα δεν είναι αποκλειστική πατέντα του Μεγάλου Αδελφού. Στοιχεία αποκρύπτονται, παλιότερα άρθρα παραποιούνται, βιβλία ξαναγράφονται, οτιδήποτε κρίνεται απαραίτητο από το κόμμα.

Ενδιαφέρον επίσης είναι το πως πολλά πράγματα δεν απαγορεύονται νομικά, αλλά αρκούν για να διαγραφεί ο δράστης (όχι απλά να πεθάνει, αλλά να σβηστεί και κάθε ίχνος ύπαρξης του από παντού) και όλοι γνωρίζουν τους άγραφους αυτούς νόμους. Παρόλα αυτά, βλέπουμε πως το σύστημα ωθεί μερικές φορές τα μέλη του κόμματος στην παρανομία ώστε εκείνοι να νιώθουν συνεχώς φόβο.

Το κόμμα σπείρει την διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά το ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που το πετυχαίνει. Κάνει τον έναν να υποψιάζεται τον άλλον, καθώς ακόμα και μέλη της οικογένειας μπορεί να καταγγείλουν το ένα το άλλο. Κάθε ένας είναι ύποπτος, με εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στον άλλον, καθώς μια αναφορά για «περίεργη συμπεριφορά» στην «Αστυνομία της Σκέψης» μπορεί να σημάνει το τέλος.

Κάθε κοινωνική συνοχή σπάει και κατά συνέπεια το σύστημα είναι απόλυτα ασφαλές, καθώς έτσι αποκλείει να καταφέρουν να βρεθούν μαζί οι εχθροί του. Οι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί το γεγονός πως παρακολουθούνται, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, και μάλιστα το να προσπαθήσεις να αποφύγεις τις κάμερες είναι πράξη αξιόποινη και θανατηφόρα.

terrapapers

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ