Οι ενήλικες, και όχι τα παιδιά, χρειαζόμαστε διδαχή

Στα παιδιά διδάσκω πώς να παραμένουν ο εαυτός τους, πώς να ενισχύουν αυτό που ήδη είναι. Στους ενήλικες διδάσκω πώς να γίνουν ο εαυτός τους, πώς να αφήσουν για πάντα πίσω τους το στερεότυπο πρότυπο του ενήλικα που νομίζουν ότι είναι.

Είναι τόσο αστείο (και ταυτόχρονα θλιβερό) να παρακολουθώ τους υποτιθέμενους ενήλικες (γιατί έχει άλλη έννοια ο πραγματικός ενήλικας) να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα επειδή κατέχουν τη θεωρία, να θεωρούν ότι γνωρίζουν καλύτερα γιατί «έχουν εμπειρία», να μη βλέπουν αυτά που κάνουν αλλά να εντοπίζουν με μεγάλη ευκολία αυτά που κάνουν οι άλλοι, να έχουν στερεότυπα δεδομένα που δεν τους κάνουν ευτυχισμένους αλλά θέλουν οι άλλοι να ακολουθούν.

Δεν χρειάζονται εκπαίδευση οι ενήλικες, έχουν ήδη εκπαιδευτεί να λειτουργούν έξω από τον εαυτό τους, πνιγμένοι και παγιδευμένοι στην απομόνωση του εγωισμού τους. Μικροί, άχαροι, φοβικοί κόσμοι είναι τα δημιουργήματα τους. Τα εντοπίζουν αυτά τα παιδιά, διαισθητικά. Φοβούνται ότι προχωράνε στα τυφλά, ξέρουν ότι δεν προστατεύονται ούτε καθοδηγούνται πραγματικά. Αλλά δεν ξέρουν να το πουν, δεν μπορούν να καταλάβουν και να συνδέσουν όλα όσα συμβαίνουν μέσα τους και έξω από αυτά. Οι ενήλικες βασίζονται στα λόγια αλλά τα παιδιά δεν μιλάνε με λέξεις. Έχουν άλλους τρόπους επικοινωνίας, από τους οποίους οι περισσότεροι ενήλικες έχουν αποκοπεί.

Η μάθηση είναι φυσική λειτουργία του ανθρώπου. ‘Εχει γίνει ανιαρή, δύσκολη και παρεξηγημένη έννοια που στο άκουσμα της το υποσυνείδητο αρνείται, τρομοκρατείται και κρύβεται. «Ξέρω…ξέρω…ξέρω…» ενώ η ζωή επιμένει να τους δείχνει ότι αυτό που «ξέρουν» δεν τους προσφέρει αυτό που νομίζουν ότι θέλουν. Αλλά το «δύσκολο» (μόνο ενόσω δεν αναλαμβάνεται η προσωπική ευθύνη) είναι να ξε-μάθουμε όλα όσα η εκπαίδευση, η κοινωνία, το παρελθόν, μας έχει διδάξει και ο επιφανειακός νους έχει πιστέψει ως αληθινά.

Τα παιδιά εύκολα αποβάλλουν τις ταμπέλες, τα λάθη της σκέψης, και επανέρχονται σε φυσικούς, δημιουργικούς τρόπους λειτουργίας. Αλλά χρειάζονται ανάλογους ενήλικες γύρω τους, για να τα στηρίξουν, να τα ενθαρρύνουν και να συμμετέχουν γιατί αποτελούν μέρος του κόσμου των παιδιών, κάτι που έχουν ξεχάσει. Δεν το έχουν αυτό τα περισσότερα παιδιά, και έτσι πιέζονται, φοβούνται, κρύβονται, περιμένοντας οι ενήλικες να αναλάβουν την ευθύνη να για το παράδειγμά τους, τα πρότυπα που προβάλλουν, όλα όσα ασυνείδητα κάνουν, πιστεύοντας ότι τα παιδιά «δεν καταλαβαίνουν».

Όλο και πιο φανερό γίνεται ότι προχωράμε (κοινωνικά) στα τυφλά, αμήχανοι μπροστά στο γκρέμισμα του παλιού, ανίκανοι να μετατοπίσουμε την οπτική μας ώστε να δημιουργήσουμε όλοι μαζί το καινούργιο. Βασισμένοι σε προηγούμενες καταγραφές, περιμένουμε ο ένας τον άλλον, να «ξεκινήσει πρώτος», να «μαζευτούμε πολλοί», να έχουμε παρέα στο «δράμα μας». ‘Άλλη μια ψευδαίσθηση από τις πολλές που θέλουν πολλοί να διατηρούν, παρασύροντας κι άλλους μαζί τους.

Οι καραμέλες που πιπιλάμε είναι πολλές και γνωστές πια: «δεν έχω χρήματα», «δεν έχω χρόνο», πρέπει να φροντίσω το μέλλον», «να φύγω να γλυτώσω» και πολλές άλλες που κρατάνε τη συνειδητότητα σε βαθιά ύπνωση, ενώ η ζωή συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας αλλά εμείς δεν βρισκόμαστε εκεί για να ενεργήσουμε ορθά. Αντιδρούμε με πανικό, με παρελθοντικά δεδομένα, κολλημένοι στο πώς «θα έπρεπε» να είναι τα πράγματα και στο τι «θα έπρεπε» να συμβαίνει.

Φυσικά και έχουμε λεφτά, φυσικά και έχουμε το χρόνο, φυσικά και όλα είναι ακριβώς ανάποδα από αυτά που θέλουμε να πιστεύουμε, προσκολλημένοι σε έναν κόσμο που χάνεται και γίνεται όσο έντονος όσο χρειάζεται αυτός ο χαμός, ώστε να ξυπνήσουμε και να αντιληφθούμε την ψευδαίσθηση του εφιάλτη.

Αλλά διακυβεύονται πολλά. Το κέρδος στο οποίο προσβλέπουμε ατομικιστικά, η επένδυση σε μια ζωή που φαίνεται να σκορπίζεται στον άνεμο, το ασφαλές περιβάλλον το οποίο χτίσαμε βήμα με βήμα για να κλείσουμε μέσα το φόβο και την μοναξιά μας. Και η Καρδιά ξέρει, ότι δεν γίνεται να την κρατάς κλειστή και ταυτόχρονα να θέλεις να ενωθείς, να επεκταθείς, να δημιουργήσεις. Μια αδυσώπητη εσωτερική διαμάχη, που αρνούνται ακόμα πολλοί να εντοπίσουν και να παραδεχτούν.

Είναι πιο εύκολο και βολικό να διαμαρτύρεσαι, να κατηγορείς «το σύστημα», την κυβέρνηση, το κράτος, τους άλλους, την τύχη σου, να παραπονιέσαι, να επιβάλλεσαι, να αγωνίζεσαι να κρατήσεις όσα μπορείς από όλα αυτά που βλέπεις να φεύγουν ένα, ένα. Χρειάζεται τόλμη να αδειάσεις, να απαλλαγείς από τα δεδομένα σου, να μετακινηθείς στο άγνωστο, να ξαναφτιάξεις από την αρχή, να απορρίψεις ορισμούς, να αμφισβητήσεις θεωρίες.

Προτιμούν οι περισσότεροι ενήλικες να αμφισβητούν τον εαυτό τους, κάτι που διδάσκουν ασυνείδητα και στα παιδιά τους να κάνουν, από το να αμφισβητήσουν τις ιδέες τους, τις πεποιθήσεις τους, τα δεδομένα τους, τις κρίσεις τους και τις ερμηνείες του νου τους. Πιο εύκολο… είναι γνωστή τακτική και οικεία. Έτσι δεν θα χρειάζεται να μετακινηθείς, να γκρεμίσεις, να αμφισβητήσεις και να αντιμετωπίσεις το άγνωστο.  

Ως αποτέλεσμα, πολεμούν. Συνεχίζουν να μάχονται και να φθείρονται, με τα εργαλεία που έχουν υιοθετήσει (την πειθώ, τη λογική ενός επιφανειακού νου, τη γραμμική εστίαση του χρόνου, την κριτική, τη θεωρητική ανάλυση κ.λ.π.) αυτό που δεν τολμούν να δουν αλλά παρόλα αυτά συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους.

Όμως, αυτή είναι η μόνο όψη της πραγματικότητας, ένα μόνο όνειρο μέσα στο όνειρο. Όσοι θέλουν, παραμένουν σε αυτό, το βιώνουν καθημερινά και θα συνεχίζουν να το βιώνουν διατηρώντας τις ψευδαισθήσεις τους, για όσο χρόνο το χρειάζονται. Παράλληλα υπάρχουν κι άλλα όνειρα, αναδύονται και άλλες πιο λαμπερές πραγματικότητες, με πιο δημιουργικές υπάρξεις, πιο διευρυμένες οπτικές, με ανοιχτές καρδιές που θέλουν να συμμετέχουν και να συνεισφέρουν στη δημιουργία, με το μεγαλείο της μοναδικότητας τους.

Είναι «δύσκολο» και κάποιες φορές οδυνηρό να μπαινοβγαίνει κανείς σε όνειρα, φανταστικές πραγματικότητες που είναι αληθινές, και να αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα από αυτά που φαίνονται στην επιφάνεια του γίγνεσθαι. Παράλληλα είναι πρόκληση που πολλοί από εμάς έχουμε αναλάβει και υπηρετούμε, ανεξάρτητα από το τίμημα ή την όποια αντίφαση, δυσκολία, γιατί απλά ζούμε με πάθος και σκοπό το παρόν καθοδηγούμενοι από τη φωνή της Καριάς μας: με αφοσίωση, εμπιστοσύνη, με συμπόνια, με πρωτοφανή δύναμη που προσφέρει η αγάπη (με την αληθινή της έννοια) και η ενοποίηση του εαυτού μας.

Γιατί ζωή, δεν είναι μόνο αυτός ο ζοφερός πίνακας, με ελάχιστα χρώματα και καταθλιπτικές εικόνες που θέλουν πολλοί να ζωγραφίζουν. Και σε τέτοιες εκθέσεις, επιλέγω πια να μην συμμετέχω, αν και γνωρίζω ότι υπάρχουν με άφθονους υποστηρικτές. Αλλά το ίδιο δεν επιλέγω τους πίνακες με μόνο ροζ συννεφάκια, αγγέλους και υποτιθέμενους παραδείσους που στηρίζονται στις ίδιες ψευδαισθήσεις ενός δυαδικού τρόπου αντίληψης, που μόνο ενισχύει αυτό ακριβώς που θέλουν να αποφύγουν, μη βλέποντας το, προσποιούμενοι ότι δεν υπάρχει.

Προτιμώ να δημιουργώ με βάση πάντα σταθερή, όπως τις ακλόνητες ρίζες ενός γέρικου δέντρου, που μεγαλώνει μεγαλόπρεπα, και διαθέτει κλαδιά τόσο ψηλά και ανέμελα που ξεπερνούν τον ουρανό και όλα του τα αστέρια. Και η «δυσκολία» έγκειται ακριβώς εδώ: δεν υπάρχει περιγραφή, ή καλύτερα, δεν υπάρχει μια μόνο περιγραφή, που να αποδίδει το μεγαλείο μιας τέτοιας ύπαρξης, στο επίπεδο της ύλης. Μια περιγραφή σήμερα, δεν θα αποδώσει αυτό που θα είναι αύριο. Άπειρες πιθανότητες διαφαίνονται, οποιαδήποτε μπορεί να επιλεγεί και αυτή που βιώνεται, αλλάζει για πάντα τα δεδομένα, «μειώνοντας» οποιαδήποτε απόπειρα περιγραφής.

Αλλά, εφικτός τρόπος ζωής; Ναι, είναι! Χωρίς περιορισμούς είναι διαθέσιμος στον καθένα, χωρίς προϋποθέσεις, πέρα από τη φλόγα που καίει στην Καρδιά του καθενός και περιμένει να αναγνωριστεί και να της δοθεί ο πραγματικός της θρόνος.

Να ξυπνάς κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη σου μέρα στη ζωή. Να κοιμάσαι το βράδυ σαν να είναι το τελευταίο, έτοιμος να τα εγκαταλείψεις όλα και να τα ξαναδημιουργήσεις από την αρχή, αν σου δοθεί το θαύμα της ευκαιρίας.

Να σέβεσαι και να τιμάς τον εαυτό σου, γιατί ό,τι κάνει σε καθοδηγεί και σου δείχνει λίγο περισσότερο από το μεγαλείο που κρύβεται πίσω από την ψευδαίσθηση της εκπαίδευσής σου.

Να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα καθημερινά, να αμφισβητείς όλα όσα ξέρεις για να κάνεις χώρο για όλα όσα έχεις ακόμα να μάθεις.

Να χαίρεσαι για ό,τι και αν σου συμβαίνει γιατί όλα σε βοηθάνε να πλησιάσεις λίγο πιο κοντά στον αληθινό σου σκοπό.

Να ζεις με πάθος, αυθεντικότητα και τόλμη την κάθε στιγμή, ρισκάροντας να πέφτεις στο κενό για να μάθεις να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς ψηλά, ψηλότερα από την προηγούμενη φορά που το επιχείρησες ξανά.

Να βλέπεις το θαύμα σε μια μόνο κουβέντα, σε ένα πέσιμο ενός φύλλου, στη γέννηση ενός μπουμπουκιού, στην καταιγίδα και την καταστροφή της αλλά και στον ήλιο με τον καθαρό ουρανό που δείχνει το καθάρισμα του τοπίου.

Να λες, «δεν ξέρω» και να αισθάνεσαι σοφός μέσα σε αυτό. Να έχεις την περιέργεια, τη θέληση αλλά και την αφοσίωση να μάθεις όλα τα θαυμαστά που η ύπαρξη έχει να σου προσφέρει.

Να αναγνωρίζεις τους κύκλους της ζωής και τις φωνές της φύσης που σου μιλάνε κάθε στιγμή, αν σταματήσεις λίγο τον εσωτερικό διάλογο για να τα ακούσεις.

Να απαλλάσσεσαι από όλα όσα δεν χρειάζεσαι πια γιατί κάποιος άλλος ίσως τα χρειάζεται περισσότερο από σένα, κάνοντας χώρο σε ό,τι νέο πρόκειται να δημιουργήσεις. Να μη συσσωρεύεις γιατί θέλεις να ταξιδεύεις ανάλαφρος και ελεύθερος. Να μην κάνεις οικονομία αλλά να ζεις με σύνεση και συνειδητή επιλογή στην κάθε ενέργεια σου.

Να μη σε απασχολεί το αύριο γιατί φροντίζεις και τιμάς με όλο σου το είναι το παρόν. Να μην χρειάζεται να θυμάσαι το παρελθόν γιατί το παρόν έχει τόσα να σου διδάξει και τόσα καινούργια να σου προσφέρει. Να ξέρεις (πραγματικά – βιωματικά να γνωρίζεις) ότι ο χρόνος ούτως ή άλλως όλος ένα – παρελθόν, παρόν, μέλλον συνυπάρχουν στο αιώνιο τώρα.

Να θυμώνεις, να γελάς, να κλαις, να γελάς, να μελαγχολείς, να τραγουδάς με πάθος, γνωρίζοντας ότι παίζεις ρόλους στο θέατρο της ζωής σου που Δημιουργείς κάθε στιγμή.

Να συλλέγεις πληροφορίες από τον κόσμο αλλά να επιτρέπεις τη γνώση και τις απαντήσεις να προέρχονται από τον Εαυτό σου, τον οποίο εμπιστεύεσαι απόλυτα και εντοπίζεις κάτω από το θόρυβο του επιφανειακού νου.

Να απολαμβάνεις να βρίσκεσαι στην ηρεμία και τη γαλήνη του εαυτού σου. Να χαίρεσαι το ίδιο όταν μοιράζεσαι με Φίλους – την πραγματική οικογένεια σου.

Όχι, σίγουρα δεν περιγράφεται μια αυθεντική ζωή. Τα λόγια είναι φτωχά και οι λέξεις έχουν κακοποιηθεί. Όμως διδάσκεται, μεταδίδεται, προσφέρεται, σε όποιους είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την ασφάλεια του οικείου και γνώριμου κόσμου που έχουν στο μυαλό τους, ο οποίος έχει αδιέξοδα και ημερομηνία λήξης γιατί είναι στατικός και επαναλαμβανόμενος.

Στα παιδιά διδάσκω πώς να παραμένουν ο εαυτός τους - μαθαίνοντας και εγώ μαζί τους - πώς να ενισχύουν αυτό που ήδη είναι. Στους ενήλικες διδάσκω πώς να γίνουν ο εαυτός τους - μαθαίνοντας και εγώ μαζί τους - πώς να αφήσουν για πάντα πίσω τους το στερεότυπο πρότυπο του ενήλικα που νομίζουν ότι είναι. 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ