Ο φόβος για τη ζωή

O φόβος είναι ένα μεγάλο μπλοκάρισμα, το μεγαλύτερο ίσως, της ζωής…

Ξεκινά από το συναισθηματικό μας επίπεδο και επεκτείνεται και στο νοητικό και στο πνευματικό.

Η εμπιστοσύνη μας στην ζωή μας χάνεται από την στιγμή που βιώνουμε τον διαχωρισμό. Από την στιγμή που αισθανόμαστε μόνοι και αποκομμένοι από την δημιουργία. Είμαστε μοναδικοί και αυτό πρέπει να αποδείξουμε σε όλη μας την ζωή.

Προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό της μοναξιάς μας με καταστάσεις και ανθρώπους που θα αντικαταστήσουν την εσωτερική πληρότητα και την σύνδεσή μας με το πνεύμα μας. Έτσι όλη η ζωή μας γίνεται ένας αγώνας

για να κερδίσουμε την πολυπόθητη συντροφιά, μέσα από αξίες που κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν, αλλά στην ουσία προσδίδουν και το κύρος στην μοναδικότητά μας.

Ενώ δεν θέλουμε να διαφέρουμε, κάνουμε τα πάντα για να είμαστε ξεχωριστοί. Αυτή η κριτική με την οποία αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους μας φέρνει και την μεγαλύτερη ανισορροπία και εντέλει το μεγαλύτερο εσωτερικό κενό, αφού σε ψυχικό επίπεδο δεν ξέρουμε τι θέλουμε.

Προσπαθούμε να ταυτιστούμε με ανθρώπους που θαυμάζουμε ή και ζηλεύουμε ακόμα και αποφεύγουμε εκείνους με τους οποίους μας διαχωρίζουν νοητικά ιδανικά και κατευθύνσεις. Η διάκριση συνεχίζεται και επεκτείνεται και στο φύλο, στην καταγωγή, στην εκδήλωση…

Οι σκέψεις μας είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, που μας βάζουν στην διαδικασία να βιώνουμε την ζωή με φόβο και τυχαία, αφού συναισθηματικά είμαστε ευάλωτοι στις πραγματικές μας επιθυμίες, τις αφήνουμε, λοιπόν, να ελέγχονται από ένα νοητικό επίπεδο που δεν έχει επαφή με την αληθινή φύση μας και την πραγματική μας επιλογή… «ήρθαμε για να ζήσουμε»

Ξεχνάμε γιατί ήρθαμε, και αυτό έχει σαν συνέπεια, ο φυσικός κόσμος να μας φαίνεται σκληρός και βίαιος, αλλά μας διαφεύγει το γεγονός ότι εμείς τον δημιουργήσαμε έτσι, προβάλλοντάς του την εσωτερική μας μοναξιά και τον διαρκή πόλεμο ενός διαχωρισμού που παλεύει να ισορροπήσει νοητικά, αφήνοντας το συναισθηματικό μας επίπεδο να προσπαθεί να ανακαλύψει την αγάπη μέσα από το περιβάλλον. Και έτσι δεν την βρίσκει ποτέ! Γιατί η αγάπη είναι κάτι αυτονόητο στην θεϊκή μας φύση, που δεν χρειάζεται αποδείξεις, αφού η ίδια είναι αγάπη.

Η θεϊκή φύση έγινε μια μακρινή ουτοπία. Κάτι που ενώ το ακούμε δεν το πολύ-πιστεύουμε. Ο θεός είναι ο μοναδικός δημιουργός όλων των εννοιών, των υπάρξεων, των συμπάντων, είναι ο κύριος του παιχνιδιού και εμείς τόσο μικροί και ταπεινοί για να του «μοιάσουμε»…Νοητικά πάλι τον προσεγγίζουμε…

Γιατί συναισθηματικά δεν μπορούμε. Έτσι προσπαθούμε να του «μοιάσουμε» προβάλλοντας με σκέψεις αυτό που φανταζόμαστε πως είναι…Και εκεί αρχίζει η μεγαλύτερη παρεξήγηση των ανθρώπων. Γιατί σκεφτόμαστε την αγάπη, σκεφτόμαστε την καλοσύνη, σκεφτόμαστε την αγνότητα, σκεφτόμαστε την ελευθερία. Καμία όμως από τις ιδιότητες αυτές που προσδίδουμε στον θεό, δεν μπορούμε να την βιώσουμε και συναισθηματικά, γιατί εκεί ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν σκληρό εαυτό που διεκδικεί και φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό!

Ο πνευματικός κόσμος, τα όντα που βιώνουν την ύπαρξή τους, απλά σε ένα άλλο πεδίο, έγιναν ουτοπίες και φαντασιώσεις για λίγους, έγιναν ελπίδα και φόβος για πολλούς, αφού συναισθηματικά δεν είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε την ύπαρξή μας σαν ολοκληρωμένο ον και απλά μένουμε σε ότι αισθανόμαστε και βλέπουμε στο επίπεδο που βρισκόμαστε. Έτσι τα φαντάσματα μας τρομάζουν, γιατί δεν αναγνωρίζουμε στην δημιουργία τους την δική μας συμμετοχή, οι άγγελοι είναι ένας φανταστικός κόσμος που αποδεχόμαστε μόνο σαν θεία όντα, χωρίς να εξερευνήσουμε ποτέ και την δική μας θειότητα.

Μπλοκαρισμένο το συναισθηματικό μας πεδίο δυστυχώς δημιουργεί την υποδομή στο νοητικό να συλλάβει την δημιουργία ολόκληρη μόνο από τον κόσμο που αισθάνεται… Έτσι ο πνευματικός κόσμος, τα ανώτερα επίπεδα ύπαρξης αποκτούν τον χρωματισμό καλό ή κακό, ενός φυσικού κόσμου που οι νόμοι του είναι δυαδισμός.

Η πλασματική πνευματική ιδιότητα που θέλουμε να αποκτήσουμε, μας βάζει στην διαδικασία να διαλαλούμε την αγάπη σαν ένα εξωτερικό γνώρισμα που μπορεί κανείς να προσεγγίσει νοητικά, μα όταν ερχόμαστε «αντιμέτωποι» με τον φυσικό κόσμο, αρχίζουμε τις σκληρές μάχες με τους άλλους, γιατί εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε ανακαλύψει τι είναι η αγάπη και επιχειρηματολογούμε υπέρ της, δίνοντάς της υπόσταση μέσα από σύμβολα που λειτουργούν για εμάς σαν «οδοδείκτες»…

Έτσι ο Ιησούς γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, ο Χριστός γίνεται το πρότυπό μας, και ακολουθούμε πλασματικά έναν δρόμο που ουσιαστικά δεν έχει εσωτερική ανταπόκριση. Ο «σωτήρας» γίνεται για εμάς σύμβολο, το βάρος της ανθρωπότητας που εμείς πρέπει να σηκώσουμε, για να του μοιάσουμε…Γιατί σε κάποιον πρέπει να μοιάσουμε, αφού δεν υπάρχει υπαρκτή πραγματικότητα ομοίωσης.

Μα πως θα μοιάσουμε σε έναν άνθρωπο, αν εμείς δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι είμαστε?

Πως θα ακολουθήσουμε την φυσική μας μορφή, αν μένουμε εγκλωβισμένοι σ' αυτήν, σαν μοναδική ύπαρξη, ενός μοναδικού κόσμου?

Πως θα πιστέψουμε στην «ανάσταση», αν δεν ξεκαθαρίσουμε τι είναι τελικά ο «θάνατος»?

Πως θα πιστέψουμε τελικά στην ζωή, αν δεν βιώσουμε τον ρόλο της «μαριονέτας», ώστε να τον αλλάξουμε με τον ρόλο του δημιουργού της?

Έχει δει κανένας μας άραγε τα «σχοινιά» που μας κάνουν να υποκλινόμαστε στους ρόλους μας?

Βάσω Νικολοπούλου

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ