Το ουράνιο τόξο είναι ένα πολύχρωμο οπτικό και μετεωρολογικό φαινόμενο, κατά το οποίο εμφανίζεται το φάσμα των χρωμάτων που συνθέτουν το ορατό φως στον ουρανό.

Το φαινόμενο εμφανίζεται όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω σε σταγονίδια βροχής στην ατμόσφαιρα της Γης και αποτελεί ένα παράδειγμα διάθλασης, μετά από ανάκλαση.
Διάθλαση του φωτός ονομάζουμε το φαινόμενο κατά το οποίο, όταν λεπτή παράλληλη δέσμη φωτεινών ακτίνων συναντά τη διαχωριστική επιφάνεια δύο διαφορετικών διαφανών μέσων, τότε ένα μέρος της μπαίνει στο δεύτερο μέσο, αλλάζοντας ταυτόχρονα διεύθυνση διάδοσης.
Το κάθε χρώμα (δηλαδή κάθε μήκος κύματος) διαθλάται υπό διαφορετική γωνία μέσα στα σταγονίδια (που δρουν σαν μικρά πρίσματα), παθαίνει διαφορετική εκτροπή κι έτσι το ορατό λευκό φως αναλύεται στα διάφορα χρώματα που το συνθέτουν, δηλαδή στο φάσμα του.
Έτσι εμφανίζεται το φάσμα του ηλιακού φωτός ως ένα πολύχρωμο τόξο, με το κόκκινο χρώμα να κυριαρχεί στην εξωτερική του πλευρά, και το βιολετί στην εσωτερική.
Τα επτά χρώματα που παίρνουμε από την ανάλυση του λευκού φωτός είναι το ερυθρό, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, κυανό, λουλακί, ιώδες.
Τα διαφορετικά χρώματα του φωτός έχουν διαφορετικές συχνότητες που είναι αποτέλεσμα της διαφορετικής ταχύτητας του φωτός που αποκτά όταν αυτό περνάει από μια σταγόνα.
Τα χρώματα του ουράνιου τόξου εμφανίζονται επειδή κάθε απελευθέρωση μέσα στην περιορισμένη σειρά των γωνιών ενεργεί ως πρίσμα, προκαλώντας το εισερχόμενο άσπρο φως του ήλιου για να διαθλαστεί λίγο διαφορετικά για κάθε ένα από τα συστατικά χρώματά της.
Αυτό επιτρέπει σε μας για να δει την διανομή από το κόκκινο έξω από το τόξο στο πορτοκάλι σε

κίτρινο σε πράσινο στο μπλε στο λουλάκι στη βιολέτα δεδομένου ότι οι διαφορετικές απελευθερώσεις διαθλούν τα διαφορετικά χρώματα.
Η διαφορετικότητα της γωνίας του κάθε μήκους κύματος (χρώματος) και του σχήματος των σταγονιδίων εξηγεί και το τοξοειδές σχήμα του φαινομένου και όχι κάποιο άλλο.
Για να γίνει αντιληπτό το ουράνιο τόξο από παρατηρητή θα πρέπει να έχει στραμμένα τα νώτα του στον Ήλιο.
Το ουράνιο τόξο στην πραγματικότητα είναι μια εντυπωσιακή εικόνα της ανάλυσης του λευκού φωτός. Οι συνθήκες που απαιτούνται, για να δούμε το ουράνιο τόξο,
είναι να λάμπει ο ήλιος στο ένα μέρος του ουρανού και στο αντίθετο να βρέχει.
Που είναι όμως ο ήλιος όταν βλέπουμε το ουράνιο τόξο; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν παρατηρήσει ποτέ ότι ο ήλιος είναι πάντα πίσω από αυτούς όταν βλέπουν ένα ουράνιο τόξο, και ότι το κέντρο του κυκλικού τόξου του ουράνιου τόξου συμφωνεί με την κατεύθυνση απέναντι από αυτήν του ήλιου.

Ουράνια Τόξα σχηματίζονται όταν σταγόνες βροχής ανακλούν και διαθλούν φως από τον ήλιο. Όταν φως που διασχίζει τον αέρα προσπίπτει (κτυπάει) σε μια σταγόνα, μέρος του φωτός ανακλάται και μέρος διαθλάται καθώς εισέρχεται στη σταγόνα.
Μέρος του φωτός μέσα στη σταγόνα ανακλάται καθώς κτυπά την άλλη πλευρά της σταγόνας και μέρος διαθλάται καθώς ξαναβγαίνει στον αέρα.
Γενικά, όταν φως περνά από ένα μέσο στο άλλο, μέρος του φωτός ανακλάται από την διαχωριστική επιφάνεια και ένα άλλο μέρος συνεχίζει στο δεύτερο μέσο όπου διαθλάται.
Για να κατανοήσουμε πως σχηματίζεται το ουράνιο τόξο, πρέπει να ακολουθήσουμε τις ανακλάσεις και τις διαθλάσεις που προξενούνται από μια σταγόνα βροχής.

Το ουράνιο τόξο μπορεί να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια βροχής σ’ ένα τόπο μπροστά από έναν παρατηρητή, όταν πίσω του βρίσκεται ο ήλιος ή σ’ ένα καταρράκτη, ή ακόμη στην εργασία του ραντίσματος. Πολλές φορές παρατηρούνται δύο ουράνια τόξα.
Το κατώτερο από αυτά ονομάζεται κύριο ή πρωτεύον τόξο, ενώ το ανώτερο δευτερεύον.
Η διαδοχή των χρωμάτων του φάσματος είναι αντίθετη στα δύο τόξα.
Γενικά με τον όρο φάσμα χαρακτηρίζεται κάθε τι που φαίνεται.

Επίσης πολλές φορές αποδίδεται και με την έννοια ενός συνόλου γεγονότων, θεωριών, αιτημάτων κ.λπ.

Ας σημειωθεί όμως ότι το ουράνιο τόξο στην πραγματικότητα είναι συνεχές φάσμα και εμφανίζονται και όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις των παραπάνω χρωμάτων.
Γιατί το φως που αναλύεται από τις σταγόνες την βροχής σχηματίζει τόξο;
Στην απάντηση εμπεριέχονται κάποιοι γεωμετρικοί συλλογισμοί.
και βλέπουμε το ουράνιο τόξο να έχει σχήμα τοξοειδές όπως το τόξο του Θεού.

Κατά ένα γνωστό ευρωπαϊκό μύθο, στη βάση του ουράνιου τόξου ένα τσουκάλι γεμάτο χρυσάφι περιμένει όποιον καταφέρει να φτάσει εκεί, πράγμα φυσικά αδύνατο καθώς το ουράνιο τόξο είναι οφθαλμαπάτη που δεν εντοπίζεται στο χώρο.
Η παρατήρηση του ουράνιου τόξου ξεκινά από πολύ παλιά. Όπως είναι φυσικό, οι πρώτες ερμηνείες για το Ουράνιο Τόξο, είχαν μυθολογική προέλευση
με την κωδικοποιημένη Σιωπηλή Γνώση της αριστερής πλευράς να εμπεριέχεται.
Η επιστημονική όμως εξήγηση του ουράνιου τόξου απασχόλησε τον άνθρωπο
και την λογική της δεξιάς… από τα αρχαία χρόνια.
Κάποια πράγματα πρέπει και να αποδειχθούν κι’όλας…στον Ορθό Λόγο!
Ο Αναξιμένης, Έλληνας φιλόσοφος, παρατήρησε τη σχέση μεταξύ του Ουράνιου Τόξου και του Ήλιου. Αντί να αποδώσει το Τόξο σε ουράνιες δυνάμεις, πρότεινε ότι τα σύννεφα αλλάζουν την πορεία του ηλιακού φωτός και παράγουν το Τόξο των χρωμάτων
Πρώτος ο Αριστοτέλης συνέλαβε την ιδέα ότι το ουράνιο τόξο δεν είναι υλικό αντικείμενο που κρέμεται από τον ουρανό, αλλά ένα φυσικό φαινόμενο.
Σταδιακά, οι ενασχολούμενοι με αυτό λόγιοι και φιλόσοφοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι τόσο το φαινόμενο της ανάκλασης όσο και εκείνο της διάθλασης είχαν κάποιας μορφής σχέση με το φαινόμενο του Ουράνιου Τόξου.
Την πρώτη ικανοποιητική εξήγηση έδωσε ο Καρτέσιος κατά τον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με την θεωρία του το ουράνιο τόξο παράγεται από τις ακτίνες που πέφτουν πάνω στα σταγονίδια και που ανακλούνται στην εσωτερική τους επιφάνεια τουλάχιστον μια φορά.
Το πανέμορφο Τόξο του Απόλλωνα, αρχίζει από το κόκκινο του Άρη , του αίματος,
της γέννησης στο Γνωστό και τελειώνει στο ιώδες του Ποσειδώνα της Νερένιας Πύλης στο μεγάλο Άγνωστο.

Το κόκκινο με την μεγαλύτερη ταχύτητα και μικρότερη εκτροπή και το ιώδες με την χαμηλότερη ταχύτητα και μεγαλύτερη εκτροπή.
Ενδιάμεσα βρίσκονται όλες οι αποχρώσεις των τριών βασικών χρωμάτων-
Κόκκινο, κίτρινο και μπλε-
και οι 12 χρωματικές προτιμήσεις των θεών του Ολύμπου.
Είναι τα Συναισθήματα τους και οι κραδασμοί τους!
Ο ήχος συνδέεται με το χρώμα και οι 7 νότες μιας οκτάβας που δημιουργούν τον κόσμο
μαζί με τα ημιτόνια είναι 12 σκαλοπάτια για τον Ουρανό.
Όμως η Ίρις προϋπήρχε του Απόλλωνα και παρευρέθηκε …στην Γέννηση του
Αυτό όμως είναι…. μια άλλη ιστορία.

Ραφαήλ Μπελενιώτης

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ