Αντιμετώπιση τραυματικής εμπειρίας (2ο)

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Νεαρή νοσηλεύτρια (ηλικίας περίπου 30 ετών) αρχίζει να παρουσιάζει πόνους στην κοιλιακή χώρα. Οι πόνοι όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο έντονοι και κάποιες φορές, την οδηγούν σε λιποθυμία καθώς εξυπηρετεί κάποιον ασθενή. Ο κλινικός και εργαστηριακός έλεγχος στο νοσοκομείο όπου εργάζεται, δεν έδειξε τίποτα το παθολογικό και της συστήνεται να ελεγχθεί περισσότερο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων, στο γαστρεντερολογικό τμήμα. Εκεί ο έλεγχος επαναλαμβάνεται (γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, βιοψίες, αξονικές τομογραφίες, αιματολογικές εξετάσεις), δίχως και πάλι να βρεθεί τίποτα το παθολογικό.

Η ασθενής επειδή εξακολουθεί να πονάει πολύ, καταλήγει στην Αθήνα στο
νοσοκομείο Υγεία για επανάληψη του ελέγχου. Στο νέο νοσοκομείο ο πλήρης έλεγχος επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά, χωρίς αποτέλεσμα. Όλες οι εξετάσεις βρέθηκαν και πάλι εντός φυσιολογικών ορίων, ενώ η «ασθενής» εξακολουθεί να πονάει…

Η άποψη των γιατρών της είναι πως «μάλλον, πάσχει από ελκώδη κολίτιδα, παρά τον αρνητικό εργαστηριακό έλεγχο και τα αρνητικά αποτελέσματα της βιοψίας εντέρου, και πως είναι καλό να αρχίσει αγωγή με φάρμακα», παράλληλα με αλλαγή διατροφής. Η ασθενής δέχεται και αρχίζει θεραπεία με ανοσοκατασταλτικά και κορτιζόνη.

Η θεραπεία, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στα συμπτώματα της ασθενούς, και μετά από 6 μήνες, σταματάει η ίδια τη θεραπεία, απογοητευμένη από το αποτέλεσμά της αλλά και επειδή έχει αρχίσει να αυξάνει το βάρος της λόγω της κορτιζόνης. Βαθιά μέσα της έχει αρχίσει να πιστεύει πως κρύβει κάποια κακοήθεια που ο εργαστηριακός έλεγχος δεν μπορεί να διαπιστώσει και αρχίζει να γίνεται καταθλιπτική.

Στο νοσοκομείο που εργάζεται, κάποιος συνάδελφος, βλέποντας τη ταλαιπωρία της να συνεχίζεται (λιποθυμάει κάποιες φορές στη δουλειά της από τους πόνους), τη συμβουλεύει να έρθει να πάρει και τη δική μου (φιλική) γνώμη για το πρόβλημά της.

Η νοσηλεύτρια ακούει τη  συμβουλή του και έρχεται και με βρίσκει για να της πω τη γνώμη μου. 

Παίρνοντας ένα αναλυτικό ιστορικό και εξετάζοντάς την λεπτομερειακά, κατέληξα σε ένα τελείως διαφορετικό συμπέρασμα από τους συναδέλφους γαστρεντερολόγους. Διαπίστωσα πως το δεξιό της ημιθωράκιο είχε μειωμένη κινητικότητα, πράγμα που μάλλον οφειλόταν σε ατύχημα που πριν κάποια χρόνια είχε πάθει με ποδήλατο. Είχε χτυπήσει στον θώρακα, και την είχαν ακινητοποιήσει για κάποιο διάστημα, χωρίς όμως να ακολουθήσουν κάποιες φυσιοθεραπείες αποκατάστασης στη συνέχεια.

Συνδυάζοντας το ιστορικό αυτό με το γεγονός πως οι πόνοι της εμφανιζόντουσαν κυρίως όταν προσπαθούσε να βοηθήσει ασθενή, όπως και όταν έκανε κάποιες δουλειές στο σπίτι της, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι πόνοι της οφείλονταν μάλλον στην κακή θέση του ημιθωρακίου της. Επειδή, δηλαδή, εσωτερικά όλα τα σπλάχνα μας είναι συνδεδεμένα με αυτό που ονομάζουμε «συνδετικό ιστό» (fascia) θεώρησα πως με τις έντονες κινήσεις που εκείνη έκανε φροντίζοντας κάποιον ασθενή, η κακή στάση του δεξιού της ημιθωρακίου, μη αφήνοντας το σώμα της να λειτουργήσει κανονικά, δημιουργούσε ένα έντονο τράβηγμα σε αυτό τον συνδετικό ιστό, που είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία πόνων στην κοιλιακή της χώρα.

Η άποψή μου της φάνηκε πολύ απίθανη, παρά το γεγονός πως συνδυάστηκε με το ιστορικό της, το οποίο, όπως μου είπε, όταν προσπάθησε να διηγηθεί στους γιατρούς που την είχαν προηγούμενα εξετάσει, εκείνοι  της είπαν πως «δεν τους ενδιέφεραν τα παλιά της παθήματα»…

Εξέταση για την επιβεβαίωση της δικής μου άποψης, δυστυχώς, δεν υπήρχε. Ήταν μια κλινική διαπίστωση αυτή και δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί, φυσιοθεραπευτικά, ώστε να την συμβουλεύσω.

Από αυτή τη δύσκολη κατάσταση με έβγαλε ένας φίλος Βρετανός οστεοπαθητικός, (συγγραφέας πολλών ιατρικών βιβλίων και καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια του εξωτερικού), που είναι παντρεμένος με Κερκυραία και ζει κατά διαστήματα εδώ στο νησί μας. Δέχθηκε να με βοηθήσει αφιλοκερδώς, και εξέτασε και αυτός τη νοσηλεύτρια. Προς μεγάλη μου ανακούφιση συμφώνησε με την άποψή μου και της έδωσε οδηγίες για φυσιοθεραπείες.

Χωρίς να το πολυπιστεύει η ταλαιπωρημένη κοπέλα, άρχισε φυσιοθεραπείες, οι οποίες στην αρχή την ενόχλησαν πολύ, αλλά σιγά-σιγά οι πόνοι της άρχισαν να υποχωρούν και μετά από λίγους μήνες έμεινε έγκυος και σταμάτησε τις φυσιοθεραπείες.

Παρ΄όλα αυτά, είχε μία πολύ καλή, δίχως πόνους εγκυμοσύνη, γέννησε ένα όμορφο αγόρι και επί δύο χρόνια περίπου, συνέχισε να ζει μια φυσιολογική ζωή. 

Είχαμε γίνει πολύ φίλες, ήμασταν σε συνεχή επαφή και ήξερα πως οι συνθήκες της ζωής της ήταν αρκετά κουραστικές και έγιναν αυτές πολύ πιο κουραστικές, όταν πριν από λίγο καιρό αποφάσισαν με τον άντρα της να ξεκινήσουν την ανέγερση ενός δικού τους σπιτιού.

Και ξαφνικά, πριν από κάποιες εβδομάδες, μαθαίνω σε τηλεφώνημά της πως οι πόνοι της κοιλιάς της επανήλθαν, δυνατοί… Ήταν πολύ ανήσυχη, φοβισμένη και μου ανακοίνωσε πως είχε αποφασίσει να
ξανακάνει όλο τον έλεγχο από την αρχή, γιατί ήταν βέβαιη πως έκρυβε κάπου κάποια κακοήθεια που δεν είχε βρεθεί στους προηγούμενους ελέγχους της.

Την άκουσα με μεγάλη έκπληξη… Ιατρικά, οι υποθέσεις της δεν ευσταθούσαν… 

Ήταν περίπου τρία χρόνια τώρα ελεύθερη από συμπτώματα. Την ρώτησα πώς πάει η κούρασή της και η ζωή της και την είδα πολύ αγχωμένη και κουρασμένη. Της ζήτησα πριν αρχίσει τον νέο έλεγχο για το πρόβλημά της να έρθει στις ομάδες χαλάρωσης του Ινστιτούτου, μερικές φορές, και αν δεν βελτιωθούν τα συμπτώματά της να προχωρήσει στη συνέχεια σε νέο εργαστηριακό έλεγχο. Δέχτηκε και ήρθε…

Παλαιότερα, είχε αρκετές φορές πάρει μέρος στις ομαδικές χαλαρώσεις του Ινστιτούτου και είχε μάθει να χαλαρώνει καλά τον εγκέφαλό της με τις ασκήσεις που εφαρμόζονται εκεί. Έτσι την πρώτη φορά που μετά από καιρό ήρθε και πάλι εκεί, δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο να χαλαρώσει. Έγινε αυτό αυτόματα μόλις κάθισε στη θέση της και σε όλη τη διάρκεια της άσκησης την έβλεπα να πάσχει και να βιώνει με κλειστά τα μάτια κάποια κατάσταση προβληματική, μέχρι που λίγο πριν από το τέλος της άσκησης αναλύθηκε σε δάκρυα… Αυτό άρχισε, όταν με την καθοδήγησή μου έκαναν όλοι έναν οραματισμό που τους οδήγησε πίσω σε κάποια προβληματική στιγμή της ζωής τους.

Όταν συνήλθε, με αγκάλιασε και μου είπε: "ΣΩΘΗΚΑ! Ξέρεις τι είδα όση ώρα μας καθοδηγούσες; Τον εαυτό μου νεαρό, στην Αθήνα, όπου είχα πάει κάνοντας την επανάστασή μου μετά το τέλος του λυκείου. Έφυγα από το σπίτι μου και οι γονείς μου δεν με είχαν εμποδίσει. Είχα ωραία φωνή και προσπάθησα να γίνω τραγουδίστρια της νύχτας. Αλλά ήμουν μικρή και άπειρη και αυτή η ζωή με τρόμαξε πολύ… Ήθελα, σαν τρελή να πάω πίσω στη σιγουριά του σπιτικού των γονέων μου, αλλά δεν τολμούσα να τους το πω …. Θυμήθηκα τον εαυτό μου να παρακαλάει  κλαίγοντας τον Θεό τα βράδια, να με κάνει να πονέσω πολύ για να έρθει η μητέρα μου να με πάρει πίσω… Και … πόνεσα πολύ στην κοιλιά μου! Νόμιζα πως θα χρειαστώ χειρουργείο. Ειδοποιήθηκε η μητέρα μου, ήρθε και με πήρε πίσω στο νησί …"

Με αγκάλιαζε κλαίγοντας τρελαμένη από χαρά…

Από εκείνη την ημέρα οι πόνοι στη κοιλιά της εξαφανίστηκαν… Είχε καταλάβει, πως έπαιζαν στο κορμί της το ρόλο της ανάγκης για προσοχή και αγάπη…  

Οι συνθήκες της ζωής της τον τελευταίο καιρό την είχαν κουράσει πολύ και ένιωθε εσωτερικά την ανάγκη να φωνάξει για βοήθεια… και το κορμί της αυτή τη μνήμη είχε. Με αυτόν τον τρόπο είχε μάθει να ζητάει βοήθεια… Οι νευρικοί δρόμοι, ξέρετε, που φτιάχνονται στον εγκέφαλό μας και οδηγούν το σώμα σε κάποια αντίδραση γίνονται πολύ ισχυροί, όσο η αντίδραση επαναλαμβάνεται και η φίλη αυτή, επί 6 περίπου χρόνια (πριν γεννήσει), αντιδρούσε με αυτούς τους πόνους σε όλα της τα προβλήματα…

Μετά από αυτή την ημέρα, αποφάσισε να ξεκουραστεί, συνεννοήθηκε με τον άντρα της να αναβάλουν για αργότερα την ανέγερση του νέου τους σπιτιού (όταν οι συνθήκες θα ήταν καλύτερες για να μην πιεστούν τόσο πολύ), μετακόμισαν σε ένα πιο ευχάριστο σπίτι σε καλύτερη περιοχή και απολαμβάνει από τότε τη ζωή της, το παιδί της και τη δουλειά της δίχως πόνους και προβλήματα.

Αρκετά από τα άτομα που παρακολουθούν ετούτη εδώ την ιστοσελίδα όσο και την σελίδα μου στο fb, ήταν παρόντα σε εκείνη την ομαδική συνεδρία χαλάρωσης και ενεργειακής εναρμόνισης στο ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ και έζησαν από κοντά το περιστατικό.

Και το ερώτημά μου προς όλους, φίλους ψυχολόγους  και μη είναι:

Τι την θεράπευσε;  Η υπενθύμιση πως το κορμί μας μπορεί να δημιουργήσει πόνους δίχως πραγματική αιτία, όπως το έζησε στα νιάτα της και η συσχέτιση εκείνης της κατάστασης που έζησε με την τωρινή της κούραση και ανάγκη για προσοχή; Η κατανόηση της «σχετικής πραγματικότητας» σαν κατασκεύασμα του νου μας; Η αναβίωση εκείνης της εμπειρίας σε κατάσταση χαλάρωσης (ύπνωσης) και η επανεκτίμησή της με την τωρινή της λογική στον οραματισμό;

Θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη σας για το περιστατικό, και τις σχετικές σας εμπειρίες.

Η φίλη νοσηλεύτρια, πάντως, παρ΄ότι αντιμετωπίζει και πάλι, όπως μου λέει η ίδια, προβληματικές καταστάσεις στη ζωή της, είναι ελεύθερη τελείως από τους πόνους της κοιλιάς της…

Με αγάπη

lenahealth + lenahealth

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ