Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

(ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ «ΛΕΥΚΟΥ ΡΟΔΟΥ» - ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ)

Η Αναζήτηση της Αλήθειας, ο Ορθός Τρόπος Ζωής και το Αίτημα της Ολοκλήρωσης του Ανθρώπου, θα μπορούσαν ίσως να διδαχτούν εξαρχής, με την κοινωνικοποίηση, στους νέους ανθρώπους που έρχονται στην ζωή σε μια κοινωνία όπου ήδη οι άνθρωποι θα γνώριζαν και θα βίωναν την αλήθεια στην ζωή τους. Σε μια Κοινωνία Φωτισμένων, Μυημένων στην Πραγματικότητα, σε μια Ιδανική Κοινωνία, όπως την φαντάστηκε ο Ιησούς. Στην πραγματικότητα όμως οι κοινωνίες των ανθρώπων είναι μέσα στην πνευματική άγνοια, στην διανοητική σύγχυση, στον τυφλό προσανατολισμό και στα ιστορικά αδιέξοδα. Κι όλη αυτή την έλλειψη πνευματικής διαύγειας και διανοητικής επάρκειας αναγκαστικά την φορτώνονται οι άνθρωποι που έρχονται στον κόσμο, για να συνεχίσουν την ίδια τυφλή πορεία.

Έτσι η Αναζήτηση της Αλήθειας, σε κάποιο άνθρωπο, στον οποιοδήποτε άνθρωπο, στον καθένα μας, έρχεται όχι σαν Μύηση στην Πραγματικότητα, όπως θα ήταν ίσως το φυσικό και το επιθυμητό, αλλά σαν μια ανακοπή της τυφλής πορείας μας στην ζωή, σαν ένα αίτημα αλλαγής, στην αντίληψή μας, στον τρόπο ζωής μας, στις δραστηριότητες και στις πράξεις μας. Αργά ή γρήγορα, ο νοήμονας άνθρωπος ανακαλύπτει ότι η ζωή του δεν ολοκληρώνεται, κάτι λείπει, κάτι πάει στραβά. Έτσι, στέκεται κι αναρωτιέται. Αν βέβαια θέλει πραγματικά να ερευνήσει αυτό που του συμβαίνει και δεν αποφασίζει να «ξεχαστεί» ξανά και ξανά στην ανούσια εξωτερική ζωή.

Όταν Στέκεσαι σε ένα σημείο (μιας εξέλιξης, μιας πορείας, μιας ζωής) μπορείς να ανακαλύψεις ότι ακριβώς Εδώ, Τώρα, την Στιγμή που Αναρωτιέσαι, αυτό το Σημείο της Στιγμιαίας Ακινησίας και Απορίας, είναι στην πραγματικότητα η Πύλη για ένα Άλλο Κόσμο. Τελικά, η Ακινησία σε ένα Σημείο του Δρόμου, είναι το τέλος της παλιάς πορείας, του παλιού τρόπου ζωής, η έξοδος από την παλιά ζωή κι η είσοδος Κάπου Αλλού, σε ένα Άλλο Κόσμο του Οποίου δεν γνωρίζουμε το Βάθος και την Έκταση, τις πραγματικές διαστάσεις του. Φτάνοντας στο Σημείο της Αλλαγής, της Μεταμόρφωσης, έχεις ήδη μια πορεία πίσω σου και μπροστά σου ανοίγεται ένας Άλλος Κόσμος κι αριστερά και δεξιά υπάρχουν άλλες κατευθύνσεις, άλλοι προσανατολισμοί και φανταστικές παρεκτροπές από την ορθή ζωή.

Τελικά ανακαλύπτεις, μπορείς να το δεις, την στιγμή που συμβαίνει, ότι όταν φτάνεις σε αυτό το Οριακό Σημείο στην ζωή σου βρίσκεσαι κυριολεκτικά σε ένα Σταυρό, είσαι στο Κεντρικό Σημείο, Εσύ ο Ίδιος (σαν Συνείδηση, σαν Επίγνωση, σαν Κατανόηση), όπου συναντιούνται οι Ευθείες της ζωής σου (από Εκεί που έρχεσαι προς τα Εκεί που πηγαίνεις) με τις δυνατότητες της παρεκτροπής ξανά στην άγνοια και σε αδιέξοδους δρόμους. Είσαι πάνω στον Σταυρό. Πρέπει να Ανέβεις στον Σταυρό, να «σταυρωθείς» πραγματικά για να Αναστηθείς σε ένα Νέο Άνθρωπο. Κι είναι Σταυρός Εδώ που βρίσκεσαι, όταν πραγματικά βρίσκεσαι Εδώ, Τώρα κι αναρωτιέσαι. Υπάρχει πολύς πόνος στο να απαρνηθείς τον παλιό τρόπο ζωής, νοοτροπίες και πεποιθήσεις, συνήθειες κι επιθυμίες, δραστηριότητες και πράξεις. Όλα όσα σου έμαθαν, η κοινωνία, η οικογένεια, οι άλλοι άνθρωποι, ο δημόσιος βίος, η συσσωρευμένη πείρα της ανθρωπότητας με τα χιλιάδες βιβλία της, ελάχιστα χρησιμεύουν. Δεν μπορούν να σου δείξουν Ποιος Είσαι, Τι Είσαι, Που Πρέπει να Πας. Αληθινή Γνώση, Γνώση του Ανθρώπου, του Προορισμού του, της Ολοκλήρωσής του, δεν υπάρχει ούτε στα πανεπιστήμια των ανθρώπων, ούτε στις θρησκείες και στις φιλοσοφίες τους. Πρέπει να ψάξεις πολύ για  τον πολύτιμο θησαυρό που είναι  θαμμένος μέσα στα «κτίσματα» των ανθρώπων και συχνά ανακαλύπτεις, όταν βρίσκεις αυτό που οι άνθρωποι φυλάνε σαν θησαυρό, ότι είναι μόνο στάχτες.

Έτσι, ξαναγυρίζουμε πάλι Εδώ, στο Τώρα, στο Κεντρικό Σημείο της Απορίας, στον Σταυρό. Αν πίσω, σε όσα πρέπει να απαρνηθούμε υπάρχει πόνος (για τα πολύτιμα που νομίζουμε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε) όμως Μπροστά Ανοίγεται ο Απέραντος Χώρος της Ελευθερίας. Για να κρατηθούμε όμως στην Ορθή Πορεία, για να ακολουθήσουμε τον Ορθό Τρόπο Ζωής, πρέπει ακριβώς να Είμαστε Εδώ, Παρόντες, σε Συνεχή Εγρήγορση και να κατανοήσουμε κάτι πολύ απλό. Ότι η Πορεία προς τα Εμπρός είναι η Απεραντοσύνη της Απελευθέρωσης, της Ελευθερίας. Πως κάθε άλλος δρόμος πέρα από την Ελευθερία είναι περιορισμός και λοξοδρόμηση κι αδιέξοδο. Πρέπει, αν θέλουμε να Προχωρήσουμε Μπροστά, Πέρα από τον Σταυρό, στον Ελεύθεροι Χώρο της Ανάστασης και να Ξαναγεννηθούμε σαν Άνθρωποι, να εγκαταλείψουμε χωρίς λύπη κάθε περιορισμό. Δεν αρκεί να εγκαταλείψουμε την παλιά ζωή, ανούσιες δραστηριότητες και πράξεις, σκόρπιες επιθυμίες και φανταστικές αντιλήψεις. Πρέπει να φροντίσουμε να μην ξαναπέσουμε στην παγίδα του περιορισμού. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Ελευθερία είναι η Ουσία της Αλήθειας κι η Αλήθεια είναι η Ουσία της Ελευθερίας. Αν θέλουμε να Μοιάσουμε στον Θεό πραγματικά και να είμαστε Εικόνα Του και Ομοίωσή Του σε τούτο μόνο θα πρέπει να φροντίσουμε να Του Μοιάσουμε, στην Ελευθερία Του, στην Απεραντοσύνη της Αντίληψής Του που Αγκαλιάζει τα Πάντα, που Ενοποιεί τα Πάντα Μέσα στο Φως της Αγάπης που «σβήνει» όλες τις διακρίσεις.

Αλλά Τούτος ο Θεός της Ελευθερίας για τον Οποίο μιλάμε Είναι Πραγματικά ο Θεός του Βιώματος, του Ορθού Τρόπου Ζωής που Ελευθερώνει, που εγκαταλείπει κάθε περιορισμό και Γνωρίζει το Βάθος της Απεραντοσύνης. Είναι ο Αληθινός Ζωντανός Θεός κι όχι ο Θεός της διανόησης, ο Θεός της θεολογίας ή της φιλοσοφίας, ο Θεός ιδέα, αντικείμενο της νόησης, δηλαδή μια απλή αντανάκλαση του Ζωντανού Θεού μέσα στα λασπόνερα της διανόησης και της εξωτερικής ζωής. Μιλάμε για τον Θεό που Βρίσκουμε Μέσα μας, όταν απελευθερωνόμαστε από τους περιορισμούς, σαν την Απεραντοσύνη του Εαυτού μας, σαν τον Μη-εαυτό που Είναι Όλα, Ζωντανός, Παρών, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Τέλος, η Αλήθεια, το Φως, η Μακαριότητα.

Αδελφοί! Μην Φοβάστε να Αναρωτηθείτε. Μην Φοβάστε τον Σταυρό. Πάντα η Ανάσταση είναι μετά τον Σταυρό. Και θέλετε να σας πω και κάτι άλλο, που θα ακουστεί παράξενο στα αυτιά σας; Μην ακούτε τι σας λένε για τον Ιησού οι μυθολόγοι. Ο Ιησούς Σταυρώθηκε στην Έρημο των Εσσαίων κι Αναστήθηκε στην Έρημο των Εσσαίων κι Αναστημένος ήρθε στους ανθρώπους και μίλησε για την Βασιλεία των Ουρανών. Αν δεν είχε ήδη Σταυρωθεί και δεν είχε ήδη Αναστηθεί  δεν θα είχε Γνωρίσει την Βασιλεία των Ουρανών, τον Απέραντο Χώρο του Θεού, την Αληθινή Ζωή. Η σταύρωση στα Ιεροσόλυμα δεν ήταν σταύρωση του Αναστημένου Ιησού γιατί ο Ιησούς Ήταν Ήδη Ένα με τον Πατέρα μας στον Ουρανό, ήταν απλά η τυφλότητα κι η ανοησία των ανθρώπων που σταύρωσαν το σώμα του. Για αυτό κι ο Αναστημένος Ήδη Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα με τούτα τα λόγια «Πάτερ, άφες αυτοίς˙ ου γὰρ οίδασι τι ποιούσι» (Λούκ. 23,34). Οι άνθρωποι δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Και δυο χιλιάδες χρόνια μετά εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν, τι είναι ο Σταυρός και τι είναι η Ανάσταση (ο Σταυρός και το Λευκό Ρόδο), τι είναι η Αναγέννηση, η Αληθινή Ζωή Κοντά στον Πατέρα μας, στον Ουρανό που τα Αγκαλιάζει Όλα. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς δεν «Συμμετείχε» καθόλου σε όλο αυτό το παράλογο δράμα που παίζονταν στο «θέατρο του κόσμου», οι άνθρωποι «έπαιζαν» μόνοι τους το δικό τους παράλογο ρόλο, με ένα ανθρώπινο σώμα. Ο Ιησούς δεν «Νοιαζόταν» για όλα αυτά. Άλλωστε το είχε πει, «η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάννης, 18,36). Μετά ήρθαν κάποιοι που μίλησαν για την σταυρική θυσία του σώματος σαν λύτρο για τις αμαρτίες του κόσμου και για την ανάσταση εκ του τάφου… μόνο και μόνο για να πουν ότι κι ο δικός τους θεός αναστήθηκε» όπως ο θεός των Ελλήνων, σαν τον Διόνυσο που πέθαινε κι ανασταινόταν «συμβολικά» κάθε έτος. Η φαντασία των ανθρώπων είναι ανεξάντλητη…

wholemind8

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ