Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Ο φόβος της γνώσης και της άγνοιας. (μέρος πρώτο)




Κατά τον Πλάτωνα δύο φόβους έχει από τη φύση του ο άνθρωπος ..του κρότου και του ύψους. Κατά τη διάρκεια της ζωής μας αναπτύσσονται όλοι οι υπόλοιποι φόβοι.
Το θέμα είναι να βρούμε το πώς και μετά από το πώς να περάσουμε στον τρόπο όχι να τους πολεμήσουμε, αλλά να τους αγαπήσουμε και να τους οδηγήσουμε να φύγουν με την αγάπη μας. Καθώς αν πολεμήσουμε τους φόβους μας, εκείνοι όχι δεν θα φύγουν, απλώς θα «μάθουν» να κρύβονται και να μας βασανίζουν είτε παρουσιάζοντάς μας ξανά και ξανά συμβάντα, είτε να σωματοποιούνται.
Οι φόβοι μας λοιπόν χωρίζονται σε γνώση και σε άγνοια.
Σε γνώση :
Τι θα πει γνωρίζω ?

Θα πει πως κάτι που φοβάμαι το έχω ζήσει στο παρελθόν, ξέρω πως είναι, ξέρω πόσο πόνεσα, πόσο αγχώθηκα, πόσο στεναχωρήθηκα και έτσι οι σκέψεις μου όταν πλησιάζει ένα παρόμοιο γεγονός ενεργοποιούν τον φόβο. Ο φόβος αυτός χωρίς να το καταλαβαίνω, υποσυνείδητα, μου ενεργοποιεί σκιές οι οποίες κατακλύζουν το μυαλό μου και το σώμα μου. Ο τρόπος που πράττω σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι γεμάτος από τρόμο, η ανάσα μου είναι βαθιά και κοφτή και το σώμα μου είναι άκαμπτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πριν ακόμη να βιώσω το συμβάν το όλο μου «χορεύει» στον ρυθμό του φόβου και το μέσα μου κάνει ως ένα σημείο τον «προφήτη» θυμίζοντάς μου εσωτερικά όλο του προηγούμενο συμβάν, δηλαδή όλο το χθες.
Τέτοιοι φόβοι με το «γνωρίζω» είναι :
Αν είχα ένα ατύχημα, αν έκανα ένα χειρουργείο, αν αγάπησα πολύ και προδόθηκα, αν επένδυσα σε μία δουλειά και τελικά την έχασα, αν πίστεψα σε υποσχέσεις και δεν έγιναν.
Τότε όλο μου το είναι μέσα από τέτοια γεγονότα αποκτά ένα δεδομένο, το οποίο δεδομένο με ακολουθεί σαν σκιά σε όλο μου το σήμερα. Αυτή η γνώση γίνεται ο εφιάλτης μου. Έτσι κάθε φορά που τα γεγονότα του σήμερα μοιάζουν έστω και σε ένα σημείο με του χθες, τότε το υποσυνείδητο μου αρχίζει «την προφητική ενεργοποίηση». Και ο τρόπος που λειτουργούμε δεν είναι μέσα από το αυθεντικό μας κομμάτι, αλλά από το πονεμένο μας κομμάτι.
Καθώς ο πόνος αυτός μετατράπηκε σε φόβο. Ο φόβος αυτός παραμένει εκεί και μας βασανίζει καθώς δεν έχει βρει διέξοδο από το πρώτο συμβάν.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε λοιπόν είναι να αναζητήσουμε αυτή τη γνώση και να καταγράψουμε όλα όσα μας πόνεσαν στο τότε, είτε αυτό ήταν σε παιδική ηλικία, είτε ήταν σε μία ηλικία μεγαλύτερη. Να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξωτερικεύσουν όλα όσα μας ενόχλησαν και μας πόνεσαν από εκείνο το συμβάν. Καθώς δεν είναι απαραίτητο να βιώνουμε επανάληψη σε τίποτε. Η επανάληψη έρχεται και βιώνεται από τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, δεν είναι στον δρόμο μας. Δεν είμαστε δηλαδή σε ένα πεπρωμένο ή σε ένα κάρμα, αλλά είμαστε δεμένοι με το κάθε χθεσινό συμβάν και ανάλογα το μέγεθος του πόνου του, το δέσιμο αυτό είναι είτε με μία κλωστή, είτε με αλυσίδα.
Για να βγάλουμε λοιπόν αυτό το δέσιμο από πάνω μας, αυτή την γνώση του χθες, χρειάζεται από εμάς να πάρουμε το συμβάν πόνου και να του επιτρέψουμε να μας μιλήσει. Να αναζητήσουμε τα βήματα που κάναμε από όλες τις μεριές και σταδιακά να απαλύνουμε το συναίσθημά μας. Όλο αυτό το βήμα καλό είναι να το κάνουμε με τετράδιο και στυλό και όχι νοερά. Το νοερά δεν θα μας οδηγήσει πουθενά. Το τετράδιο είναι ένας υπέροχος σύμβουλος. Χαρτί και στυλό χρησιμοποιούμε σε κάθε μας προγραμματισμό. Όπως για τα ψώνια μας, για τις υποχρεώσεις μας, για τα χρήματά μας, για τα πράγματα που χρειαζόμαστε να αγοράσουμε με βάση τις ανάγκες μας. Έτσι θα κάνουμε και με τα συμβάντα αυτά του χθεσινού μας πόνου.
Όσο ένα συμβάν το εξωτερικεύουμε και βρίσκουμε όλα του τα σημεία, φεύγει σταδιακά από το υποσυνείδητο μας και σταματά να «κάνει τον προφήτη». Δηλαδή όσο τα συμβάντα αυτά βρίσκονται μέσα στο υποσυνείδητό μας, μας δημιουργούν δρόμο επανάληψης μέσα από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και μοιάζει ότι μία «κατάρα» μας ακολουθεί. Όταν όμως αφιερώσουμε χρόνο σε αυτά τα συμβάντα, θα δούμε ότι ούτε κατάρα μας ακολουθεί, αλλά ούτε πεπρωμένο, ούτε κάρμα. Η κάθε μέρα είναι ένας λευκός καμβάς και τα στοιχεία που θα έχει μέσα της θα τα βάλουμε εμείς. Αλλά εμείς τελικά δεν βάζουμε μέσα στην μέρα το αυθεντικό μας σήμερα, αλλά το βασανισμένο μας χθες.




Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα