Ποιός ανακάλυψε πραγματικά το dna; – 1

άθεστε καλά; Θά ‘πρεπε.

Σήμερα θα μάθετε μερικές παρασκηνιακές «λεπτομέρειες» από την σύγχρονη ανακάλυψη του dna. Αλλά ταυτόχρονα ετοιμαστήτε να πιάσετε στα χέρια σας τη φωτιά του Προμηθέα!

Όπως ήδη καταλάβατε, συνεχίζουμε τη σειρά του μυθιστορήματος. Πάλι με πραγματικά στοιχεία.

1. Τα σκοτεινά χρόνια

Στη ζωή αρκετών ιστορικών προσώπων υπάρχει μία σκοτεινή περίοδος. Συνήθως κατά τη νεότητά τους, όπου ιστορικώς αποκρύπτονται δάσκαλοι κι επιρροές – που ενδεχομένως αργότερα θα έφερναν σε δύσκολη θέση τον μαθητευόμενο. Καί γιά να γίνω σαφής, παραδείγματα:

• Χριστός.

Το μέγιστο παράδειγμα αυτού που ισχυρίζομαι. Από τότε που ήταν μωρό καί έφυγαν οικογενειακώς στην Αίγυπτο, εμφανίζεται μία φορά δωδεκαετής να διδάσκει «στον ναό» (του Κρόνου; ), καί μετά από άλλα 18 χρόνια άρχισε να διδάσκει ανοιχτά.

Μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά τα «σκοτεινά» χρόνια. Θέλετε τη γνώμη μου; επισκέφθηκε κάποια Ελληνικά θρησκευτικά κέντρα, ενδεχομένως κι Αιγυπτιακά, πήρε οδηγίες από τους ιερείς καί τις ιέρειες, κι αντάλλαξε γνώμες.

Ξέρω, τίποτε απ’ αυτά δεν αποδεικνύεται. Σωστά. Αλλά μή μου πήτε ότι τόσα χρόνια έφτιαχνε …έπιπλα στην πατρική βιοτεχνία «Ιωσήφ καί Υιός ΟΕ»!

• Μέγας Αλέξανδρος

Με το που σύναξε τους Πανέλληνες καί τους είπε να ετοιμαστούν γιά εκστρατεία στην Περσία, …χάθηκε. Επί τέσσερα χρόνια, κανείς δεν ήξερε πού βρίσκεται. (Ούτε σήμερα ξέρει.) Το ωραίο είναι πως ούτε κάποιος από το στράτευμά του μίλησε αργότερα. Δεν ξέρω με ποιόν τρόπο το κατάφερε (τους όρκισε στο ύδωρ της Στυγός; ποιός να ξέρει…), αλλά το πέτυχε.

Λεπτομέρεια: εκτός από παράδειγμα ιστορικού προσώπου με σκοτεινή περίοδο, ο Αλέξανδρος είναι κι αντιπαράδειγμα ηγεμόνα, που απουσίασε επί απαράδεκτα μακρό χρόνο από την έδρα του.

Κυκλοφόρησε η φήμη ότι πολεμούσε τους Πάρθους… καί λίγο αργότερα κυκλοφόρησε η φήμη ότι σκοτώθηκε. Τότε ξεσηκώθηκαν περιχαρείς οι αντιμακεδονικές πολιτικές φατρίες σ’ όλη την Ελλάδα, κι έδιωξαν τις Μακεδονικές φρουρές. Πρωτοστάτες στα σχετικά γεγονότα οι Θηβαίοι (καί, πάω στοίχημα, με «μαναφούκια» των Γεφυραίων της περιοχής), που φαίνεται πως βιαιοπράγησαν κιόλας.

Έλα, όμως, που ο Μεγάλος ζούσε… καί τά ‘μαθε αυτά… καί κατέβηκε κάτω, κι έκανε τη Θήβα οικόπεδο. Πλην «οικίας Πινδάρου του μουσοποιού».

• Ιάσων

Από ηλικίας 6 ετών μέχρι τα 24 του θεωρητικώς μαθήτευε στον κένταυρο Χείρωνα. Αλλά, μέσα σε τόσα χρόνια, πολλά μπορούν να συμβούν.

Όπως ένα προπαρασκευαστικό ( ; ) ταξίδι μέχρι την Αία, μόνος του. Όπως, πολλούς αιώνες αργότερα, κι ο…

• Κολόμβος

Ελάχιστα είναι γνωστά, τόσο γιά την καταγωγή του, όσο καί γιά τη νεότητά του. Πιθανώτατα έκανε κι άλλο -πλην των τεσσάρων ιστορικώς γνωστών- ταξίδι προς την Αμερική, γύρω στα 1485, «ανεπίσημο» καί υπό άκρα μυστικότητα. Πιθανώτατα υπό την αιγίδα κάποιων κύκλων της Καθολικής Εκκλησίας.

Βρέθηκε κάποια επιστολή προς αυτόν, από κάποιον υψηλό καθολικό ιερωμένο, που γράφει γιά το «…πόσο αμοιβαίως εποικοδομητικό υπήρξε το προ ετών ταξίδι σας».

• Χίτλερ

Καί μιλάμε γιά τον 20ο αιώνα, πλέον – τον αιώνα της εικόνας καί της πληροφορίας! Όχι γι’ αρχαίες περιόδους, ή μεσαιωνικές.

Επί ένα εξάμηνο, από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο του 1921 (αν θυμάμαι καλά), είχε εξαφανιστεί. Δεν τον έβρισκε κανένας ούτε στο σπίτι του, ούτε στο δεύτερο σπίτι του, τα γραφεία του DAP (Γερμανικό κόμμα εργασίας – αργότερα NSDAP, Εθνικοσοσιαλιστικό κτλ).

Ο ιδρυτής του DAP, ο κλειδαράς Ντρέξλερ, σε έξαλλη κατάσταση ζητούσε τη διαγραφή του Χίτλερ, προφανώς υποψιασθείς ότι πρόκειται γιά χαφιέ. Τον συγκράτησαν, όμως, διάφοροι «ψύχραιμοι» (πάντα βρίσκονται κάτι τέτοιοι, βλέπετε), κι ο Χίτλερ δεν διεγράφη. Μάλιστα, αργότερα την ίδια χρονιά έγινε αρχηγός του κόμματος.

Όμως, στο αξιολογώτατο πόνημα του μοναχού Δωροθέου βρίσκουμε μία πιθανή απάντηση: ότι το κάθαρμα πήγε στη Φραγκφούρτη, όπου πήρε την «ευλογία» του Ρότσιλντ – κι ίσως δέχθηκε καί περιτομή.

Τέλος πάντων, πιστεύω πως το πιάσατε το νόημα: «σκοτεινή περίοδος».

2. Η παραδεδεγμένη «ανακάλυψη» του dna

Η ερώτηση «ποιός ανακάλυψε το dna;» (εννοείται, στη σύγχρονη εποχή), δεν έχει απάντηση. Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο. Ή, καλύτερα, δεν έχει απάντηση, που να δείχνει συγκεκριμένο πρόσωπο. Το dna το ανακάλυψαν διάφορες ανώνυμες νοσοκόμες κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου (1861-1865), όταν σε μεταχειρισμένες γάζες τραυματιών παρατήρησαν ένα είδος «μούχλας»… που κανονικά «δεν έπρεπε» να υπάρχει. (Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή αδυνατώ να ξαναβρώ ένα κατατοπιστικότατο διαδικτυακό άρθρο, που αναλύει όλη την ιστορική πορεία της ανακάλυψης.)

Η ερώτηση αυτή μοιάζει με την ερώτηση, που λέγεται ότι υπέβαλε μιά εταιρεία τηλεοπτικών παραγωγών στον κάθε ενδιαφερόμενο να συμμετάσχει σε τηλεπαιχνίδι της: «Ποιός βρήκε τον ηλεκτρονικό υπολογιστή;» Πιστεύω ότι οι πιό ψαγμένοι θα ανέφεραν τον Τζών Ατανάσωφφ, αλλά η σωστή απάντηση είναι: κανείς!!! Βλέπετε, ο ηλεκτρονικός υπολογιστής είναι παιδί πολλών πατεράδων, ενδεχομένως κι «ανωνύμων» πρακτικών εφευρετών (που ο καθένας έβρισκε κι από ένα εξάρτημα – άλλος το πληκτρολόγιο, άλλος την οθόνη, κτλ), άσε που προ του υπολογιστή του Ατανάσωφφ υπήρχαν ταμειακές μηχανές. Οι οποίες δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά  μικροί ηλεκτρονικοί υπολογιστές ειδικού προγραμματισμού. Άρα, ο φερόμενος ως εφευρέτης του ΗΥ δεν εφηύρε ούτε το υπολογιστικό κομμάτι του μηχανισμού. (Η όλη φασαρία στις ηπαπάρα γίνεται γιά το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας καί τα ντάλλαρζ, όχι γιά την ιστορική αλήθεια.)

Οι «στραβές» απαντήσεις σε κάτι τέτοιες ερωτήσεις, όμως, δυστυχώς γίνονται κοινό κτήμα, κι έτσι όλοι «ξέρουν» πως το dna το ανακάλυψαν οι Γουώτσον καί Κρίκ. Αλλά εμείς θα δώσουμε τη δική μας εκδοχή.

Μ’ ένα μικρό ψάξιμο στο Διαδίκτυο (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2), μαθαίνουμε πως το περίεργο υλικό στις γάζες λίγο αργότερα ταυτίστηκε ως νέα (μη ανακαλυφθείσα μέχρι τότε) ουσία. Οι ακόλουθες χημικές αναλύσεις προσδιόρισαν την ποιοτική σύσταση (δηλ. πόσο τοις εκατό άνθρακα, πόσο τοις εκατό οξυγόνο, κτλ κτλ), κι ακόμη υστερότερα προσδιορίστηκε η ποσοτική σύσταση, δηλ. το βάρος του μορίου της ουσίας.

Επειδή, όμως, κάτι δεν πήγαινε καλά με το μοριακό βάρος (ήταν μεταβαλλόμενο κατά περίπτωση), οι επιστήμονες είχαν το ερώτημα τί είδους ουσία είναι αυτή – διότι δεν είχαν προηγούμενο ανάλογο. Σε τελική ανάλυση, ποιό ήταν το σχήμα του μορίου της ουσίας αυτής. Κι εδώ ακριβώς -το 1953- έδωσαν ( ; ) την απάντηση οι Γουώτσον καί Κρίκ, δηλ.περί του σχήματος του μορίου του dna. Απάντηση, η οποία ακόμη σήμερα βλακωδώς εκλαμβάνεται ως «ανακάλυψη» του dna.

Όμως, αν οι δύο νομπελίστες (τρείς, μαζί με τον Γουϊλκινς) δεν έδωσαν την απάντηση γιά το ποιό είναι το σχήμα του dna, τότε ποιός την έδωσε;

Το σωστό είναι «ποιά;».

Αυτό το πρόσωπο είναι η Ρόζαλιντ Φράνκλιν (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2), χημικός καί πολύ καλή χειρίστρια του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου. Λοιπόν, οι τρείς λεβέντες σφετερίστηκαν (εν αγνοίαι της) τις πολύ καλές φωτογραφίες του μορίου του dna, που είχε τραβήξει η Φράνκλιν με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, όπου φαινόταν καθαρά η δομή της διπλής έλικας, καί ανακοίνωσαν την ανακάλυψη ως δική τους.

Την εποχή εκείνη, οι γυναίκες δεν είχαν καί πολλές ελπίδες ν’ ανελιχθούν στον ακαδημαϊκό τομέα. (Δες το θαυμάσιο βιβλίο: «Το παντελόνι του Πυθαγόρα» – κυκλοφόρησε καί στα Ελληνικά, από τις «Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης». Μόνο που η συγγραφέψ μας τα χαλάει στο τέλος, θέλοντας να φορέσουν «πυθαγορικά παντελόνια» κι οι γυναίκες επιστήμονες. Δικτατορία έναντι δικτατορίας, δηλαδή. Κι όχι να βρεί ο κόσμος την αρμονία καί την ισορροπία που του λείπει.) Διότι, ακόμη καί το Κέημπριτζ δεν δεχόταν φοιτήτριες, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει (γιά να μη φανεί καθυστερημένο), εφ’ όσον ανέβηκε στον θρόνο της αγγλίτσας η σκατόγρια. Έτσι, πατώντας στην ανδροκρατική παράδοση, την πανέξυπνη Φράνκλιν την κλάσανε εντελώς (με το συμπάθειο) στο μερίδιο της δόξας – κι η ίδια ήταν αρκετά ευγενική ψυχή, ώστε να μην το κάνει θέμα.

Λεπτομέρεια: η Φράνκλιν ήταν η μόνη σχετική με το θέμα, καθ’ ό χημικός. Από την τριάδα των νομπελιστών, μονάχα ο Γουώτσον είχε κάποια σχέση (ζωολόγος). Λεπτομέρεια δεύτερη: οι Κρίκ καί Γουϊλκινς (φυσικοί) είχαν δουλέψει καί γιά τις «υπερεσίες» της αγγλίτσας κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ.

Λεπτομέρεια τρίτη: η Φράνκλιν ήταν τζιού, αλλά κι η αλήθεια είναι αλήθεια καί το δίκιο είναι δίκιο.

3. Έντεκα χιλιάδες εξακόσια χρόνια μετά

Γυρίζουμε, όμως, στο παρελθόν. Λίγα χρόνια νωρίτερα, πάλι στην αγγλίτσα. Στο Λονδίνο. Προπολεμικά. Προ του Β’ ΠΠ.

Ο ήρωας της παρούσης ήταν ένα καλό κι έξυπνο παιδί, που γεννήθηκε σε μιά πλούσια οικογένεια. Η μόρφωσή του ήταν καλή, κι όχι μόνον η σχολική. Η μητέρα του ήρωά μας συνήθιζε να παραθέτει στο σπίτι της «φιλολογικά τέϊα», όπου ως καλεσμένους είχε πολλά τρανταχτά ονόματα των Γραμμάτων καί των Τεχνών.

Όμως, τα καλά πράγματα δεν κρατάνε πολύ. Πρώτα χώρισαν οι γονείς του, μετά από λίγο πέθανε ο πατέρας του, κι ακόμη αργότερα μπουκάρανε οι Γερμανοί στην Πολωνία. Η Πολωνικής καταγωγής μητέρα του ήρωά μας είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία στην Πολωνία, εξ ού καί τα πολλά της εισοδήματα (που επέτρεπαν τα «τέϊα»), πλην όμως όλ’ αυτά τον Σεπτέμβριο το 1939 έγιναν παρελθόν. Σκόνη. Καπνός που διαλύθηκε! Η μητέρα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη λύπη της, κι αυτοκτόνησε.

Ο ήρωάς μας βρέθηκε τελείως ξεκρέμαστος, πριν κάν ενηλικιωθεί. Η πώληση περιουσιακών στοιχείων του σπιτιού (πίνακες κτλ), συν η κάποια βοήθεια από συγγενείς τον βοήθησαν κάπως, αλλά δεν ήταν αρκετά. Ακόμη χειρότερα, κάποια στιγμή ο άμαχος πληθυσμός των μεγάλων αστικών κέντρων (μεταξύ των οποίων καί το Λονδίνο) μετακινήθηκε προς τα δυτικά, στην Ουαλλία, γιά να γλυτώσει τους βομβαρδισμούς των Γερμανών.

Ανάμεσα στους αμάχους, κι ο ήρωάς μας. Κι εκεί που τα είχε χάσει όλα, κι επιπροσθέτως απομακρύνθηκε κι απ’ το σπίτι του, βρήκε στα χωριά της Ουαλλίας κάποιον παλιό γνωστό, τρόφιμο των τεϊων της μάνας του. Ο συγκεκριμένος, ένας Ρωσσοτζιού πρωτοποριακός καλλιτέχνης, του έδωσε μιά όντως σωστή συμβουλή (βλέπετε, οι συμβουλές είναι …τζάμπα, γι’ αυτό δεν τρέχει τίποτε να τις δώσει ένας τζιού! ) γιά το πού θα βρεί ένα αξιοπρεπές σταθερό εισόδημα κι ένα πιάτο φαγητό ημερησίως: στις «υπερεσίες»!

Μόνο που δεν του είπε το αντάλλαγμα.

Η «υπερεσία» όντως τον δέχθηκε (ακόμη σήμερα στην Ουαλλία βρίσκεται – κι ώ, ρέ μάνα μου, ένα κτίριο!…), μάλιστα εφ’ όσον είχε ήδη έναν άσσο υπέρ του, μιά δημοσίευση γλωσσολογικού περιεχομένου σε σοβαρώτατο επιστημονικό έντυπο – καί δή, σε τόσο νεαρή ηλικία.

Έλα, όμως, που οι «υπερεσίες» δεν δίνουν τίποτε στο τζάμπα! Ούτε κάν συμβουλές! Λόλ!!! Κι έτσι, ο νεοφώτιστος πράκτοράς μας έπρεπε πρώτα να περάσει μίαν μικράν ανάκρισιν, γιά να γίνει δεκτός. Αλλά μην περιμένετε τίποτε ψαρωτικές ερωτήσεις από κάποιον αυστηρό κι αγέλαστο μπάρμπα, παλαιό στέλεχος. Όοοοχι. Η δουλειά θα γινόταν πιό έξυπνα.

Σατανικά πιό έξυπνα.

Οι πρώτες ζέστες του Μαρτίου του 1941 έφεραν δίψα, αλλά καί «συμπτωματικά» χαλασμένες βρύσες στον κοιτώνα. Τη λύση έδωσε ένας άλλος τρόφιμος της «υπερεσίας»,ένας νεαρός στρατιωτικός, που έφερε ένα ποτήρι νερό.

Μόνο που το νερό είχε μέσα του lsd.

Το lsd είχε ανακαλυφθεί το 1938 από τον Ελβετό χημικό Άλμπερτ Χόφμανν, που -υποτίθεται- το απομόνωσε από τη μούχλα του σιταριού, την ερυσίβη. (Αν δεν κάνω λάθος, αυτό το «αλκαλοειδές» -όπως λέγεται στη χημική ορολογία- απαντάται καί σε άλλα φυτά.) Καί ο οποίος υποτίθεται πως ανακάλυψε τις ψυχοδηλωτικές ιδιότητες του παρασκευάσματός του το 1943. Καί μετά τον πόλεμο υποτίθεται το πήραν οι ηπαπαραίοι της …Θείας καί κάνανε εγκεφαλοανοιχτικά πειράματα σε διαφόρους.

Θα μου επιτρέψετε, όμως, να διαφωνήσω αγρίως. Διότι οι ψυχοδηλωτικές ιδιότητες της μούχλας του σιταριού ήταν γνωστές από πολύ παλιά. Από τα Ελευσίνια Μυστήρια καί τον κυκεώνα. Άλλως τε, αυτές οι ξενέρωτες σάχλες των «επισήμων» διαδικτυακών άρθρων στερούνται βάσεως, αν απλά αναρωτηθούμε τί ακριβώς γύρευε ο Χόφμανν καί σκάλιζε την ερυσίβη. (Εκτός αν ήταν ταυτόχρονα πλούσιος, αργόσχολος, καί ημίτρελλος.) Είμαι βέβαιος πως (α) έψαχνε ποιά είναι αυτή η ψυχοτρόπος ουσία καί (β) τη δοκίμασε αμέσως μόλις τη βρήκε. Δεν περίμενε να περάσουν 5 χρόνια.

Άλλως τε, άλλα διαδικτυακά δημοσιεύματα λένε ότι το lsd το χρησιμοποίησαν καί οι ναζί ως «υποβοηθητικό» (στην εξάλειψη του φόβου) γιά τους φαντάρους τους, ακριβώς όπως σήμερα τα τζιχάντια καταπίνουν το «κάπταγκον». Μόνο που το παράτησαν σύντομα, διότι τα αποτελέσματά του ήταν ανεξέλεγκτα.

Το βέβαιο είναι πως αμέσως το προμηθεύτηκαν οι διάφορες «υπερεσίες» των ισχυρών της εποχής, προπολεμικώς παναπεί, κι ας αφήσει η Γουϊκι τα σάπια περί δοκιμής του το 1943.

Με το που άρχισε να βλέπει τα πιλάφια καί τις παρθένες του Παραδείσου (ή, τέλος πάντων, ό,τι έβλεπε), ο -μέσα στην τρελλή χαρά- ήρωάς μας, τον βάλανε να καθίσει, καί ο παραδοσιακώς αναμενόμενος σε τέτοιες δουλειές αυστηρός μπάρμπας (το παλαιό στέλεχος κτλ κτλ) άρχισε τις ερωτήσεις, με τη βοήθεια κι ενός υπνωτιστή.

Ποιός ανακάλυψε πραγματικά το dna; – 2

ergdhmerg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ