Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ο έρωτας δεν εκφράζεται με δύο ή τρεις τρόπους. Ο τρόπος του κάθε ανθρώπου να εκφράση την ερωτική του διάθεση είναι μοναδικός, όπως τα δακτυλικά του αποτυπώματα, και επομένως δεν χωράει σε στερεότυπα. Ο έρωτας είναι το στοιχείο εκείνο της ανθρωπίνης ιδιαιτερότητος που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δεν μπορεί να προσαρμοσθή σε κάτι που δεν είναι, χωρίς να διαστραφή. Η κλωνοποίηση του έρωτα είναι από τους πιο απάνθρωπους βιασμούς της ανθρωπίνης φύσεως που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί απερίγραπτα τους ανθρώπους και εμεδοθεύθη με τα πιο εγωιστικά, τα πιο χαμερπή και τα πιο εγκληματικά κίνητρα...

Εμεδοθεύθη και προάγεται από ανθρώπους που κατέχονται από ένα τόσο μεγάλο πάθος για εξουσία ώστε να κάνουν οτιδήποτε και οσονδήποτε απάνθρωπο για να την αποκτήσουν˙ και πραγματικά στο διωγμό εναντίον του έρωτα έχουν διαπραχθή τα μεγαλύτερα και ειδεχθέστερα εγκλήματα, έχουν γίνει οι μεγαλύτερες απάτες και έχουν ειπωθή τα περισσότερα, τα πιο αναίσχυντα και τα πιο εγωιστικά ψέματα, με τα οποία κάποιοι άνθρωποι δεν δίστασαν να παραδώσουν τους συνανθρώπους τους, και ιδιαίτερα τους νέους, στα πιο φρικτά βασανιστήρια για να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους προνόμια, όπως άνεση, πλούτο, πολυτέλεια, εξουσία, ακόμη και τη θεοποίηση τους από τον όχλο.

Στο διωγμό εναντίον του έρωτα έχουν σπαταληθή ανόητα και έχουν θυσιασθή οι ζωές και οι δημιουργικές δυνάμεις των περισσοτέρων ανθρώπων. Την ερωτική καθαρότητα δεν την εξασφαλίζει ο τρόπος της ερωτικής εκφράσεως αλλά το κίνητρό της. Επομένως κανένα εξωτερικό σχήμα, όσο κι αν φαίνεται ιερό, δεν εξασφαλίζει την ερωτική καθαρότητα, αφού η εγωκεντρική διάθεση και τα εγωκεντρικά κίνητρα μπορούν να υπάρχουν μέσα σε οποιοδήποτε σχήμα. Την ερωτική ακαθαρσία τη δημιουργεί κάθε απόπειρα βιασμού της φύσεως του έρωτα και η φύση του έρωτα βιάζεται όταν ο έρωτας χρησιμοποιείται για να εξυπηρετήση σκοπιμότητες, να εξασφαλίση προνόμια ή να αποδείξη κάτι.

Ο έρωτας από τη φύση του είναι το πάθος του ανθρώπου για τον άλλο, που δεν είναι ένα πάθος εγωιστικό αλλά αυτοαναλωτικό. Γι’ αυτό ο έρωτας δεν είναι για τους μίζερους και τους συμφεροντολόγους. Ούτε είναι ο έρωτας για τους δειλούς και τους ανελεύθερους. Ο έρωτας θέλει περισσότερη αρετή και τόλμη και από την ελευθερία, γιατί χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να γεννηθή ο έρωτας. Πολλοί ταυτίζουν τον έρωτα με την ηδονή. Όσοι έχουν αυτή την άποψη για τον έρωτα, έχουν γνωρίσει μια διαστροφή του έρωτα, γιατί ο έρωτας δεν είναι ηδονή˙ είναι κοινωνία ή μάλλον είναι η ηδονή της κοινωνίας.  

Ο έρωτας είναι η ανάγκη του ανθρώπου να συναντήση ολόκληρος τον άλλο. Ο έρωτας δεν είναι ασώματος, όπως τίποτε ανθρώπινο δεν είναι ασώματο. Όποιος ισχυρίζεται ότι υπάρχει κάτι ανθρώπινο που είναι ασώματο, είναι ένας δυϊστής και προσπαθεί να διαστρέψη και να βιάση την ανθρώπινη φύση. Αλλά ο έρωτας δεν είναι επίσης μια αυτονομημένη και μάλιστα εκτονωτική σωματική λειτουργία. Ο ασώματος έρωτας και ο άψυχος έρωτας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και είναι και οι δύο ένας βιασμός της πραγματικής φύσεως του έρωτα και του ανθρώπου.

Για να απαλλαγή η ανθρωπότητα από τη φοβερή μάστιγα της διαστροφής του έρωτα θα πρέπη ίσως να ξεχάση ολοκληρωτικά ό,τι ξέρει γι’ αυτόν και να αρχίση με την άγνοια αλλά και την ελευθερία και την αθωότητα του πρωτόγονου.

Στη σύγχυση που επικρατεί σε σχέση με τον έρωτα έχει συμβάλει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό αυτό που αποκαλούμε εκκλησιαστική παράδοση και που πολύ συχνά περιέχει στοιχεία που είναι προϊόν ανθρώπινης παθολογίας και το αν και πόσο μπορή κανείς να διακρίνη τη γνήσια εκκλησιαστική παράδοση εξαρτάται από τη δική του ωριμότητα και ανάπτυξη. Ένας ανώριμος άνθρωπος με συναφή παθολογία θα εκλάβη εύκολα ως γνήσια εκκλησιαστική παράδοση τα στοιχεία της ανθρώπινης παθολογίας που αναπότρεπτα έχουν παρεισφρήσει και συνεχώς παρεισφρέουν σ’ αυτήν.

Γι’ αυτό είναι σκόπιμο και απαραίτητο ό,τι εμφανίζεται σε σχέση με τον έρωτα σαν άποψη της εκκλησιαστικής παραδόσεως να ελέγχεται με την πραγματικότητα, την οποία η γνήσια εκκλησιαστική παράδοση και γνωρίζει και δεν υπάρχει περίπτωση να διαστρέφη. Η αλήθεια της Εκκλησίας δεν είναι αλήθεια κατά τεκμήριον αλλά ως πραγματική αλήθεια μπορεί ανά πάσαν στιγμή να διαπιστωθή στη ζωή.

Αν ό,τι εμφανίζεται ως αλήθεια της Εκκλησίας διαψεύδεται από την πραγματικότητα και τη ζωή, θα πρέπη να είναι ψευδεπίγραφο, γιατί αλλιώς η αλήθεια της Εκκλησίας δεν θα ήταν αλήθεια. Γι’ αυτό θα πρέπη να γνωρίζουν όσοι αβασάνιστα ή κατευθυνόμενοι από την παθολογία τους αποδέχονται και υιοθετούν ως εκκλησιαστικές απόψεις για τον έρωτα απόψεις που διαψεύδονται από την πραγματικότητα και τη ζωή, ότι βλασφημούν κατά της Εκκλησίας γιατί την παρουσιάζουν ως ψευδόμενη.

Πολλοί αυτοαπασχολούμενοι αυτοδικαιωτικοί δειλοί και ουσιαστικά άκρως εγωκεντρικοί άνθρωποι εξέλαβαν και εκλαμβάνουν εν ονόματι της εκκλησιαστικής παραδόσεως ως αμαρτωλό πάθος την ερωτική διάθεση του ανθρώπου, βασισμένοι στη δική τους εγωκεντρική ερωτική διαστροφή, αγνοώντας εντελώς την πραγματικότητα του αυτοαναλωτικού έρωτα και έτσι, εκτός του ότι βλασφημούν κατά της εκκλησιαστικής παραδόσεως, γίνονται και αιτία ενός ολέθριου αποπροσανατολισμού, πηγής πολλών βασάνων της ανθρωπότητος ως προς τον έρωτα.

Η επίτευξη της κοινωνίας, γενικής και ειδικής, μας οδηγεί στην ανάπτυξη μιας άλλης ικανότητος του ανθρώπου, βασικής σημασίας για την ολοκλήρωσή του, δηλαδή της ικανότητός του να γεννά, είτε απογόνους είτε με δημιουργικότητα κάποιου άλλου είδους. Η ικανότητα της καρποφορίας είναι βασική όσον αφορά στην ανάληψη ευθύνης από τον άνθρωπο και όσον αφορά στην ικανότητά του να δημιουργεί καινούργια ζωή και καινούργιες εκφράσεις της ζωής. Η δυνατότητα της καρποφορίας υπάρχει σε όλους μας και μπορούμε είτε να την πραγματώσουμε είτε να την αρνηθούμε.

Αν την αρνηθούμε, ή θα αναγκασθούμε να αναζητήσουμε υποκατάστατα που είναι συνήθως υποανθρώπινα, ένα είδος επιδερμικής κοινωνίας που δεν ικανοποιεί, ή θα βιώσουμε μια ματαίωση που θα είναι μια καταλυτική γεύση θανάτου. Εξ άλλου ο ακέραιος, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που μπορεί να δημιουργή αυτός ο ίδιος ή να στηρίζη και να συμμετέχη στη δημιουργικότητα των άλλων, είτε είναι αρχηγός είτε είναι οπαδός. Αυτές είναι ιδιότητες και αξίες που τις χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι και η καλλιέργειά τους είναι έργο της Εκκλησίας και της παιδείας.    

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΡΜΟΣ», Β΄ ΕΚΔΟΣΗ 2010.

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ

slamachalas

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ