Έρωτας παιχνίδι.

Είναι ο έρωτας παιχνίδι; Η ιδέα της έλξης μπαίνει σε ταμπλό που ρίχνονται ζάρια; Είναι τελικά μια σχέση αντιπαλότητας, επικράτησης του ενός προς τον άλλον ή είναι μια υπόθεση ανάπαυλας, εξόδου από μια κατάσταση ηρεμίας σε μια άλλη αισθησιασμού και απόλαυσης; Υπάρχει απόλαυση χωρίς πόνο και εάν όχι γιατί παραπονιόμαστε;

Υπάρχει στον αισθησιασμό φόβος; Φόβος απώλειας του υποκειμένου; Αν ναι τότε η υπόθεση έρωτας οδεύει βαθμιαία και αμετάκλητα προς ένα μαρτύριο; Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις;

Πολλά τα ερωτήματα θα χρειαζόταν βιβλίο...

Η λέξη μαρτύριο -ας κάνουμε μία αρχή- δεν είναι μακριά –σε απόσταση- της πραγματικότητας καθώς τα παρακλάδια παράπλευρων συναισθημάτων τείνουν να αποκτήσουν το εύρος του κορμού. Ως κορμός θεωρείται η έννοια έρωτας.

Τελικά οι εραστές εκτός από εγωιστές είμαστε και αντίπαλοι;

Πολλοί θα πουν πως ΝΑΙ. Πως δεν γίνεται αλλιώς καθώς από μόνο του ένα τόσο ισχυρό συναίσθημα δεν είναι δυνατόν να μείνει περιφραγμένο στα 'ως είθισται' περιθώρια. 'Ως είθισται' θεωρούνται τα σύνορα εκείνα όπου και υμνούν τα οφέλη του συναισθήματος και μόνον.

Άλλοι θα πουν ΟΧΙ. Θα επιμείνουν πως για όποια εξέλιξη της κόκκινης αίσθησης προϋποτίθεται η ευγενής προϋπόθεση.  Η προϋπόθεση εκείνη που θέλει τους εραστές αλτρουιστές. Υπεράνω εγωισμών και κάθε άλλης ποταπής λογικής. 

Μα υπάρχει εγωισμός στον έρωτα; 

Μονάχα! θα απαντήσω. Διότι όπως όλοι γνωρίζουμε ο κάθε εραστής ερωτεύεται την εικόνα του στο πρόσωπο του/της ερωμένου του/της. Άρα μόνο περί εγωισμού μπορούμε να μιλάμε και μάλιστα τεραστίου μεγέθους, απλά δεν γίνεται κατανοητός από τα υποκείμενα λόγω των υποχωρήσεων που διατίθενται, αλλά και που τελικώς κάνουν κάνουν θέλοντας και μη!

Η λογική επιμένει πως μη εκ προμελέτης πράξη, άνευ ενοχής υφίσταται. Και ορθώς. 

Όμως στην περίπτωση όπου γνωρίζουμε και αποδεχόμεθα την ύπαρξη εγωισμού (καθώς την έχουν αποδεχθεί όλοι ψυχολόγοι και εμείς ως ιδεασμένοι έχουμε πληροφορηθεί το γεγονός) χάνουμε το δικαίωμα της επιχειρηματολόγησης υπέρ της αθωότητας της πράξης και ως γνωρίζοντες πλέον υποχρεούμεθα να μιλήσουμε για πράξη –στο βάθος- αντιπαλότητας και μάλιστα ισχυρής. Ισχυρής έστω και εάν περνάει απαρατήρητη (από κάποιους) υπό την διάθεση υποχώρησης που αποδέχεται και υφίσταται σαφώς το ένα από τα δύο (ή και τα δύο) μέρη της σχέσης.

Υποχωρητικότητα που σε κάθε περίπτωση κρίνεται δόλια. Δόλια, διότι το εν λόγω υποκείμενο δεν ενστερνίζεται το επιχείρημα, αλλά δρα υπό αφ’ ενός μεν την διάθεση εξωραϊσμού του προσώπου του προς εκμαίευση θαυμασμού του/της ερωμένου/ης του και αφ’ ετέρου υπό τον φόβο του χαμού του αντικειμένου του πόθου του, πίσω από την κατάρρευση της (καταδεκτικής ενδεχομένως) εικόνας του.

Στον αντίποδα η προϋπόθεση της όποιας αντιπαλότητας, είναιο έρωτας. Ο έρωτας, η έλξη που προϋπάρχει και σε αρχικό στάδιο δεν μπορεί παρά να την χαρακτηρίσουμε αγνή. Άρα μιλάμε για εξέλιξη! Για μία λαθεμένη εξέλιξη του συναισθήματος για πολλούς και διάφορους λόγους που θα χρειαζόταν βιβλίο πολυσέλιδο για την αναφορά τους.

Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ ανθρώπους να αναμετριούνται προ έλξης διότι απλά δεν θα υπήρχε λόγος. Σε άλλη περίπτωση θα μιλούσαμε για ένα επόμενο στάδιο. Για κάποια εκ προμελέτης δολιότητα, για ένα παιχνίδι επικράτησης που υπό κάποιες συνθήκες μπορεί να είναι άκρως ενδιαφέρον ακόμα και ηδονικό και να παραμένει τέτοιο σε όλες (τις περιπτώσεις), με παρόντες όμως ανθρώπους που γνωρίζουν τους κώδικες και αποδέχονται τους κανόνες. 

Τότε στην περίπτωση αυτή η δολιότητα χάνει αντικειμενικώς την ουσία της καθώς αναβαθμίζεται σε ένα άλλο είδος λογικής. Σε εκείνο όπου το ενδεχόμενο έρωτα παραμένει ζωηρό αλλά οι παρτενέρ ρίχνουν τα ζάρια έξω από το ταμπλό του, ελέγχοντας το συναίσθημα απομυζώντας χαρές από τα ενδεχόμενα, τις ίντριγκες, τα ευφυή επιχειρήματα…

Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για ένα παιχνίδι για έμπειρους παίχτες με έπαθλο την κατάκτηση του ενός από τον άλλον. Την ώθησή του στον λάκκο που κρύβεται το θηρίο του έρωτα και ακολούθως η εξάρτηση...

Εστέ προσεκτικοί λοιπόν, διότι οι ισχυροί ενίοτε προσκυνούν… Γίνονται θύματα του εγωισμού τους, της έμφυτης ναρκισσιστικής τους κλίσης. Πότε; Όταν βρουν τον άνθρωπο που εκτιμούν. Τότε.

Όταν παραδεχθούν την αξιότητα κάποιου και όταν γνωρίσουν την αποδοχή του. Όταν τον εμπιστευθούν και στο τέλος τον πιστέψουν. Όταν αρχίσουν και τρέμουν τον χαμό του. Τότε. Βλέπετε κανείς δεν ομολογεί το παιχνίδι της επικράτησης, ως να είναι άγραφος νόμος, απόλυτα κολάσιμος. Και ίσως και να είναι.

Το παιχνίδι αυτό παίζεται (ενίοτε) ερήμην της γνώσης του αντιπάλου και για αυτό θεωρείται δόλιο και σκοπεύον σε σημείακάτω της ζώνηςδιότι μετέρχεται προσωπικών πρακτικών, μονομερώς εκδηλουμένων (σε πολλές περιπτώσεις).

Κατασκοπεία σε καθημερινό επίπεδο. Προπαγάνδα εξωραϊσμού του εαυτού, υποκρισία και εγωισμός. Κόλπα. Διπλωματία. Πτώση γλυκιά ή άνοδος. Ηδονή και ανάγκη. Πόνος. Επιθυμία. Γόνατα κομμένα. Ιδρώτες κρύοι και ζεστοί. Όλα υπέροχα μαζί με χιλιάδες άλλα γιατί είναι ανθρώπινα και όλα αυτά είμαστε εμείς είτε το ξέρουμε και το παραδεχόμαστε είτε όχι…

politisg

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ