Μαθήματα Προσωπικής Καθοδήγησης – Αποπρογραμματισμός του νου

 

Το βρίσκω άκρως ενδιαφέρον το πώς ακόμα ο όρος «καθοδήγηση» παραμένει μπερδεμένος, παρεξηγημένος και συνδεδεμένος με πανάρχαιες πεποιθήσεις μιας άλλης εποχής. Θα ήταν ασφαλές νομίζω να πω, «ό,τι νομίζετε ότι ξέρετε για τον όρο είναι λάθος ή αντεστραμμένο»!
Για να καταλάβουμε την πραγματική έννοια του όρου, θα πρέπει πιστεύω να κάνουμε ένα μεγάλο συνειδησιακό άλμα, αποκαθιστώντας την προσωπική μας αξία, ικανότητα, σοφία, βγαίνοντας από το ρόλο του θύματος και της αυτό-υποτίμησης, που έχουμε συνηθίσει να παίζουμε τόσο καλά.

Φυσικά, στο παρόν κείμενο, θα εστιαστώ στην πολύ προσωπική μου οπτική, την εμπειρία και τη δική μου κατανόηση και δράση: τα μόνα στα οποία μπορώ να αναφερθώ με σιγουριά. Άλλωστε, το γενικό και αόριστο ποτέ δεν με ενδιέφερε και ούτε πιστεύω ότι αποτελώ την έκφραση ολόκληρης της ανθρωπότητας, δηλώνοντας ότι ΕΓΩ και μόνο κατέχω την απόλυτη αλήθεια.
Ποιος λοιπόν είναι καθοδηγητής και γιατί να χρειαζόμαστε καθοδήγηση αφού είμαστε «απόλυτα ικανοί, αυτοδύναμοι και αυτό-ελεγχόμενοι»; Φαίνεται αυτά να αντικρούονται και να προκαλούν σύγχυση στο νου που θέλει άμεσα να προετοιμάσει την υπεράσπισή του. Αυτό που δεν κατανοούμε όμως, και αποτελεί την ουσία του μάτριξ που ζούμε, είναι ότι υπάρχουν επίπεδα και επίπεδα του νου, τα οποία ελάχιστα ή καθόλου δεν αναγνωρίζουμε. Επομένως, οι λέξεις, τα νοήματά τους αλλά και η κατανόησή μας αλλάζει σε κάθε επίπεδο σκέψης και ύπαρξης, σύμφωνα με την ικανότητά μας να διεισδύουμε στους προγραμματισμούς και τους μηχανισμούς αυτού του μάτριξ. Έχετε μπερδευτεί ήδη;
Μα γιατί; Ελληνικά κατανοούμε όλοι, έχοντας ένα  κοινό λεξικό των λέξεων, με κοινό τρόπο σκέψης. Ή δεν είναι ακριβώς έτσι;
Επίσης, τα πράγματα είναι απλά, λογικά, τα γεγονότα ορατά και αποδεκτά από όλους μας και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πραγματικότητα που ζούμε, σωστά; Αν πιστέψουμε και ταυτιστούμε με το πρώτο επίπεδο του νου, το πιο φανερό και επιφανειακό, ναι, αυτό είναι σωστό. Καθόμαστε και συζητάμε τα πράγματα που όλοι κοινώς αντιλαμβανόμαστε, συμφωνώντας ή διαφωνώντας με την ερμηνεία της οπτικής μας, όμως χωρίς να αμφισβητούμε αυτό που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε.
Και πάλι όμως… υπάρχουν επίπεδα και επίπεδα όρασης και αντίληψης, καθώς αυτή διεισδύει σε αθέατες (για το πρώτο επίπεδο αντίληψης) πτυχές της πραγματικότητας. Καθώς αλλάζουμε επίπεδο αντίληψης και κατανόησης, αλλάζουν επίσης όλα όσα βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε. Είναι δυνατόν να υπάρχουν πολύ περισσότερα από όσα είμαστε φανερά ικανοί να βλέπουμε; Μα και βέβαια! Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο πεδίο της πραγματικότητας είναι αόρατο για το επιφανειακό επίπεδο του νου. Όμως, ποιος θα σε πείσει και γιατί ότι έτσι είναι, αν εσύ θέλεις να μένεις στην επιφάνεια, κοιτώντας και αγναντεύοντας αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις; Προφανώς, για αυτούς που επιλέγουν να παραμένουν «ασφαλείς» στο οικείο, δεν έχει τίποτα περισσότερο να δώσει το κείμενο αυτό, ούτε θα αναζητήσουν κάποια καθοδήγηση.
Για τους λίγους που θα τολμήσουν να συνεχίσουν την ανάγνωση, θα τολμήσω την αμφισβήτηση της έννοιας του «μαθητή» και του όλου συστήματος σκέψης και λειτουργίας μας, βασισμένο στη μνήμη της σχολικής μας θητείας και το άγαρμπο μεγάλωμά μας.
Ο δάσκαλος και ο μαθητής είναι δυο έννοιες απόλυτα αλληλένδετες και αλληλοεξαρτούμενες. Βασίζονται σε μια σχέση απόλυτα ισότιμης, σεβασμού και εμπιστοσύνης, δημιουργώντας μια μοναδική σχέση ανάμεσα στον κάθε δάσκαλο και στον κάθε μαθητή του. Η διδαχή και η μάθηση δύσκολα διαχωρίζονται, ούτε είναι ποτέ στάσιμα.
Σίγουρα δεν τα κατανοεί όλ’ αυτά το πρώτο (επιφανειακό) επίπεδο του νου, που βασίζεται στην δυαδική αντίληψη των αντιθέτων.

Γιατί λοιπόν να χρειαζόμαστε καθοδήγηση στη ζωή μας; Δεν ξέρουμε να ζούμε, να σκεφτόμαστε, να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών και των αποφάσεών μας; Δεν μπορούμε να διαβάζουμε βιβλία, να διευρύνουμε τους ορίζοντάς μας; Δεν γίνεται να ανταλλάσσουμε γνώσεις και απόψεις, να βοηθάμε φυσιολογικά ο ένας τον άλλον, δίνοντας την άποψη ή τη συμβουλή μας εκεί που μας ζητείται και παίρνοντάς την ανάλογα, από φίλους και οικεία πρόσωπα; Δεν μπορούμε να βασιστούμε στην πληθώρα γνώσης και πληροφόρησης που μας κληροδοτήθηκε από το παρελθόν και όλους τους σοφούς δασκάλους που υπήρξαν πριν από μας; Χρειαζόμαστε όλοι ψυχανάλυση; Χρειαζόμαστε «ειδικούς» να μας αναλύουν τον εαυτό μας και να μας δείχνουν το σωστό δρόμο που εμείς έχουμε χάσει;
Όλα αυτά, και πολλά άλλα, είναι ιδέες βασισμένες σε ό,τι έχει υπάρξει, σε ό,τι έχει καλώς ή κακώς λειτουργήσει μέχρι τώρα. Η μνήμη ορίζει την πραγματικότητα του νου. Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το να απορρίψω ή να επιβεβαιώσω πεποιθήσεις.
Η πραγματική καθοδήγηση δεν αφαιρεί τίποτα από τον εαυτό σου. Δεν σε καθιστά ανάπηρο, αδαή και ταπεινωμένο ανθρωπάκι που ψάχνει τον σωτήρα ή τον προστάτη του. Η αληθινή καθοδήγηση σου ανοίγει δρόμους, σου δίνει νέες επιλογές της αντίληψής σου, βοηθώντας σε να φανερώσεις πολύ περισσότερα από όσα τώρα αντιλαμβάνεσαι στην επιφάνεια του νου σου. Σου δείχνει πώς ΕΣΥ να αποκωδικοποιείς τις μέχρι τώρα κρυμμένες οπτικές της πραγματικότητας, με τα εργαλεία που ΕΣΥ θα χρησιμοποιήσεις όσο και όταν αποφασίσεις να το κάνεις.
«Κανείς δεν μπορεί να σε πείσει για κάτι που ο νους σου σε έχει ήδη πείσει ότι είναι αληθινό» («Η άλλη θέαση»). Αυτός είναι όρος απαράβατος. Θα πρέπει ΕΣΥ πρώτος να τολμήσεις τα ερωτήματα μέσα σου, «Μήπως υπάρχουν πολύ περισσότερα απ’ όσα αντιλαμβάνομαι; Μήπως δεν έχω ανακαλύψει ακόμα το λόγο της ύπαρξής μου, το σκοπό για τον οποίο βρίσκομαι εδώ; Γιατί βρίσκομαι σε συνεχή πόλεμο είτε με τον εαυτό μου είτε με τον κόσμο; Γιατί η ζωή μου δεν λειτουργεί; Γιατί νοιώθω ότι κάτι μου λείπει αλλά δεν καταφέρνω να γεμίσω το εσωτερικό κενό; Γιατί οι σχέσεις μου δεν λειτουργούν και γιατί δεν βρίσκω την ευτυχία, τη γαλήνη, το νόημα της ζωής μου; Γιατί ο κόσμος φαίνεται να καταρρέει;»
Αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα, έχουν μια απλά πρώτη απάντηση. Γιατί «ΕΣΥ δημιουργείς την πραγματικότητά σου» και όσο κι αν το έχεις διαβάσει, ακούσει και πει αυτό, δεν κατανοείς ΠΩΣ το κάνεις, γιατί το κάνεις, ούτε φυσικά (επομένως) μπορείς να αναλάβεις αυτήν την ευθύνη ή να αλλάξεις οτιδήποτε ουσιαστικά.
Πουθενά και ποτέ μεγαλώνοντας δεν μαθαίνουμε για τη διαδικασία της σκέψης, για τα επίπεδα του νου, για τις διαφορετικές (και φαινομενικά αντίθετες) προσωπικότητες που ζουν μέσα μας. Δεν μαθαίνουμε να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα παρά εστιαζόμαστε σε απομονωμένα κομμάτια της, ορίζοντάς το ως το όλον, παραμένοντας εν τούτοις μπερδεμένοι, ακινητοποιημένοι ή να επαναλαμβάνουμε τις γνώριμες εμπειρίες, τα ίδια λάθη και αδιέξοδα.  Προσπαθούμε να σκεφτόμαστε λογικά ενώ όλο και περισσότερο το συναίσθημα μας καθοδηγεί και να μας δεσμεύει. Το πλέον περίεργο και αποκαλυπτικό, είναι η συνειδητοποίηση ότι ελάχιστα ή και καθόλου δεν γνωρίζουμε πραγματικά αυτό που αποκαλούμε «εαυτό μας».
Αυτό που γνωρίζουμε και είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε ανά πάσα στιγμή και με πάσα θυσία είναι την προσωπικότητα, το φτιαχτό εγώ που ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ εαυτό μας. Τι τραγικό! Χρησιμοποιούμε ένα πολύ μικρό τμήμα του νου, βασιζόμαστε σε ένα μόνο τμήμα του εγκεφάλου, αντιλαμβανόμαστε την επιφάνεια του δυαδικού κόσμου μας και όμως πιστεύουμε και συμπεριφερόμαστε σαν να γνωρίζουμε τα πάντα.
Πολλοί φοβούνται ότι κάποια καθοδήγηση θα τους στερήσει την ελευθερία της σκέψης και της δράσης τους, ότι αυτό τους καθιστά ακόλουθους ή και εξαρτημένους από κάποιον άλλον. Φοβούνται το στίγμα της άγνοιας, έχοντας γαλουχηθεί σε ένα σύστημα που μας εξετάζει και μας κρίνει βάσει των όσων γνωρίζουμε (και «οφείλουμε» να γνωρίζουμε). Ιδέες, άπειρες ιδέες, που κρατάνε τους ανθρώπους δέσμιους και τις πόρτες της συνειδητότητάς τους ερμητικά κλειστές, από φόβο να πουν, «Δείξε μου το ΠΩΣ αν ξέρεις εσύ. Δεν θέλω να μου πεις ποιος είμαι ή τι θέλω να κάνω στη ζωή μου αλλά δείξε μου πώς να αντλήσω το δυναμικό μου, πώς να βγάλω νόημα από τον συσχετισμό μου με τη ζωή. Τις απαντήσεις θα τις βρω μόνος μου. Από σένα θέλω μόνο τον τρόπο να το κάνω».
Δεν εξαντλείται το θέμα «δασκάλου – μαθητή» εδώ, ούτε είναι εύκολο να αναλύσουμε ή να διευρύνουμε την ουσία της ουσιαστικής και πραγματικής καθοδήγησης. Για αυτούς που θέλουν και ενδιαφέρονται αληθινά, που έχουν απορίες, χρειάζονται διευκρινήσεις ή επιπλέον επεξηγήσεις, η συζήτηση αυτή μπορεί να συνεχιστεί στα πλαίσια του φόρουμ που έχει δημιουργηθεί, ακριβώς για αυτό τον σκοπό.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ